Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

babyboy

Bevallingsverhaal: “James schoot er als een raket uit!”

“Een gelukje”

November 2015. Wij waren net een maand verhuisd. Javaj (toen 15 maanden) had zijn tweede Sinterklaas meegemaakt, toen ik merkte dat ik al een tijdje een soort van bubbels in mijn buik voelde.

Na de bevalling van Javaj, heb ik er voor gekozen om geen hormonen te gebruiken om mijn lichaam helemaal te laten herstellen. Wij gebruikten braaf het condoom, op één keer na!

Ik kreeg een onderbuikgevoel (goeie woordkeuze Sanne), ik kocht een zwangerschapstest en er verscheen een héél licht tweede streepje. Ik was in shock! Dit was niet helemaal de bedoeling. Net verhuisd naar een 2-kamer appartementje met zijn drieën. Hoe gingen wij dit doen?

Ook Pim schrok een beetje, wij belde meteen de tante van Pim waar wij toen heel goed contact mee hadden en zij was meteen super enthousiast. Hoezo zouden we hieraan twijfelen? Dit is toch het mooiste wat je kan overkomen? En we draaide gelijk bij, ze had gelijk. Ook al hadden we maar anderhalve slaapkamer, wij hadden liefde genoeg om dit kleine frummeltje groot te kunnen brengen. Javaj is nooit iets te kort gekomen dus een broertje of zusje erbij moet ook echt wel goed komen.

Onze eerste echo kwam in zicht. Zo enorm spannend! Eerst een echo op mijn buik, alleen er werd niets gevonden. We gingen voor een inwendige echo, hier werd een vrachtzakje met een vruchtje erin gevonden. Het was nog maar heel klein en ze kon geen hartje vinden. Wij kregen het nieuws dat het hoogstwaarschijnlijk een miskraam zou worden omdat met dit termijn toch écht wel een hartje zichtbaar moest zijn. We moesten ons voorbereiden op het ergste en als het vruchtje de week erop niet los zou komen dan moesten we een nieuwe echo laten maken.

Met gebogen hoofd verlieten wij die dag het ziekenhuis. We hadden ons er zo op verheugd, deze baby was zo welkom!

De week erop kregen wij opnieuw een echo, nu van een andere vrouw. Ze berekende opnieuw het termijn en vertelde dat we nu waarschijnlijk pas 6 weken zwanger waren. Dat het heel normaal is dat het hartje vorige week nog niet klopte en dat ze nu nog eens ging zoeken. En jawel hoor, een heel duidelijk kloppend hartje! Wat waren we gelukkig en tegelijkertijd ook boos op de vrouw die ons vorige week verkeerde informatie had voorgeschoteld!

Met dit mooie nieuws gingen wij de kerstdagen in. We hadden Javaj een shirt aangegeven met de tekst: “Ik ben stoer want ik word grote broer”. (Hoe cliché?)

De opa’s en oma’s hadden niets door tot wij ze erop wezen.

De meeste waren dolenthousiast. Helaas waren mijn vader en oma het tegenovergestelde. Of wij wel goed bij ons hoofd waren? En wat moest dat wel niet worden met ons? Dit kind had toch geen toekomst?

Dat was even slikken, ze zagen toch dat wij alles op een rijtje hadden? We hadden allebei een goede baan, een eigen huisje en Javaj was net een prins.

Na een tijdje draaide mijn vader volledig bij en vertelde dat hij het totaal niet had verwacht en er enorm van was geschrokken.

Mijn zwangerschap liep redelijk voorspoedig, ik had wel weer erge last van bekkeninstabiliteit en vermoeidheid, maar met de baby ging alles volgens het boekje.

We hadden de oppas helemaal rond voor als ik zou gaan bevallen. Mijn moeder stond stand-by voor de eerste uren omdat ze gewoon moest werken en mijn schoonouders zouden haar overnemen en bij ons in huis slapen (zij wonen 1,5 uur rijden bij ons vandaan).

Donderdag 25 augustus 2016 18:00 uur, wij zaten net naar de loting van de Champions League te kijken toen ik af en toe druk op mijn rug voelde, ik merkte het meteen op als weeën en ze kwamen heel regelmatig om de 2 á 3 minuten. Ik vroeg Pim om de verloskundige te bellen en zij vroeg mij terug te bellen als de weeën heviger werden. Binnen 20 minuten begon ik ze weg te puffen en na een belletje kwam de verloskundige poolshoogte nemen. 3cm ontsluiting, ze vroeg of ik de oppas wilde bellen zodat wij rustig naar het ziekenhuis konden gaan. De verloskundige wachtte bij ons thuis tot mijn moeder er was en wij reden achter haar aan naar de verloskamers.

Ook mijn schoonouders waren onderweg om mijn moeder over te nemen.

De verloskundige had het plan om mijn vliezen te breken. Wat een raar gevoel, ineens een warme vloed die naar beneden stroomt. De baby had in het vruchtwater gepoept en de verloskundige moest worden overgenomen door het ziekenhuis. Ik kreeg binnen vijf minuten na het breken van mijn vliezen een enorme weeënstorm. Ik kroop onder mijn hoofdkussen van de pijn, ik schreeuwde het uit: “Ik ga dood!” “Ik kan niet meer” “ik wil niet meer” “IK WIL NU MORFINE”.

Ik werd getoucheerd (man wat deed dat pijn), pas 5cm ontsluiting. Ze gingen een morfinepomp voor mij regelen.

Pim zat ondertussen op zijn dooie gemak “Linda’s zomerweek” te kijken, want Sylvie Meijs was te gast.. Mannen!

Een verpleegkundige kwam vertellen dat ze met een overdracht bezig waren en daardoor de medicatie iets langer op zich zou laten wachten. Ik kreeg ineens enorme persdrang. “IK MOET PERSEN!!!!”

“Nee, je moet het tegenhouden, even wachten, je mag nog niet persen!”

“IK KAN HET NIET TEGENHOUDEN, IK MOET, NU!”

Ik werd nogmaals getoucheerd en zat (binnen vijf minuten na de laatste check) op 10cm ontsluiting. “JA, PERSEN MAAR!”

De verloskundige was nog steeds in de verloskamer om mijn verhaal te rapporteren, want alles ging zo snel. Ze haalde Pim erbij: “Pim, snel pak je telefoon, je moet foto’s maken, de baby komt!”

Pim stond perplex, hij zag ineens helemaal wit. Dit ging wel heel snel ineens.

Twee keer persen en hij vloog eruit!

Ik mocht hem zelf aanpakken en wat was hij mooi!

James Smeets, geboren op 25 augustus 2016 om 21:41 uur. Geboren als een speer in 3,5 uur “ons gelukje”. Zelfs mijn schoonouders waren nog niet bij ons thuis toen wij belde dat ze er een kleinzoon bij hadden.

Ik heb deze bevalling als best prettig ervaren, wel had ik door de snelle bevalling veel last van heftige naweeën.

Zelfs mijn verloskundige, die mij over had moeten dragen aan het ziekenhuis, heeft mij nog gehecht. Ze heeft geen tijd gehad om haar spullen te pakken en te vertrekken.

Zo zie je maar hoe anders een tweede bevalling kan zijn ten opzichte van een eerste. Dus heb jij een eerste horrorbevalling achter de rug? Echt, een tweede kan zo bevrijdend zijn!

Liefs,

Sanne

Geboortekaartjes: inspiratie en tips!!

Toen ik zwanger was van mijn dochter, was er weinig aan het aanstaande moederschap wat mij niet leuk leek. Oke, de bevalling scheen een dingetje te zijn, maar verder? Ik vond al het nieuwe leuk. Uren was ik aan het zoeken naar het perfecte mutsje, de juiste lakentjes en natuurlijk: het mooiste geboortekaartje. Ik had hem snel gevonden! Klassiek, rustig, wit en een beetje roze of blauw. En een geboortekaartje is toch in mijn optiek een kaartje. Dus een stuk papier, in welk formaat dan ook, met tekst waarop je de geboorte aankondigt.  

 

 

 

Maar het kan alle kanten op. Je kan het zo gek niet bedenken of het bestaat. Zo heb ik ooit een heus concertkaartje gezien: ‘Met trots kondigen wij onze nieuwste productie aan’. Compleet met afscheurrandje en streepjescode. Ook een doosje met muisjes, waarop de informatie stond over de kleine spruit. Een houten bordje, een vilten hart, zelfs een romper heb ik langs zien komen.
Maar het meest bijzondere kaartje wat ik ooit gezien heb was een ‘Blijbewijs’  vormgegeven als het klassieke roze rijbewijs van papier zoals we dat vroeger kenden. Een fotootje van de baby en zijn gegevens erbij vermeld.  

 

 

 

Niks is zo leuk als geboortekaartjes kijken bij de verloskundige op het prikbord. Je ziet binnen negen maanden de laatste trends voorbij komen. Van de kaartjes met een motief van veertjes, een wigwam, of pijlen, tot: okergeel, mosgroen en oudroze. Strakke lettertypes tot sierlijke letters. Natuurlijk zie je ook de kaartjes van mensen die zich niets aantrekken van trends: een grote oranje olifant op een geel kaartje. Een simpel wit kaartje met enkel een naam. Zoveel baby’s, zoveel smaken.

 

 

 

Qua tekst hielden wij het persoonlijk vooral rustig. Geen gedichtje, geen zinnen als:

  • Wil je teentjes komen tellen, eerst mijn papa en mama bellen!

Tellen en bellen, vind ik nog leuk bedacht, het komt niet te dwingend over. Je zet nu eenmaal niet neer: We laten je niet binnen als je niet gebeld hebt van tevoren.
Ik vond dat eigenlijk wel vanzelfsprekend. Dat je eerst even belt voordat je langsgaat. En dat je niet zomaar op de bonnefooi een baby gaat bekijken (Maar dit gebeurt wel degelijk lieve mensen, echt waar! Laatst nog bij een vriendin van mij. En zeg dan maar eens nee als je de deur al open hebt gedaan). Net als dat ik het vanzelfsprekend vind dat je als volwassene blijft praten op een geboortekaartje en niet in flauwe rijmpjes gaat praten. 

  • Papa en mama hebben gestoeid, toen ben jij in mama’s buikje gegroeid!

OMG. Nee. Dit zet je toch niet op een kaartje. Ik meen serieus dat ik dit ooit op een kaartje heb zien staan. Ik heb het wel tien keer over gelezen, staat dat er echt?! Geschrokken nam ik weer plaats op een stoel in de wachtkamer. Was dit serieus? Ik pakte mijn telefoon en googelde op ‘teksten geboortekaartjes’. Natuurlijk waren er een hoop grappige teksten, die vooral sarcastisch waren bedoeld. Zoals:  

  • Met grote vreugde delen wij u de verhoging van de kinderbijslag mee!

Juist..

  • Mijn borsten hangen, mijn doos is stuk, maar oh, oh, oh, wát een geluk!

Hartstikke waar natuurlijk, maar iets TE eerlijk. Dit is bedacht door iemand die de hele blije tekstjes zo overdreven vindt. Wat ik ook vind.

Dolblij met de geboorte van onze dochter Lola.

Dat stond er op mijn kaartje. Meer niet. Ja, iets met een rusttijd. Niet wetende dat dat van tevoren amper te plannen is. Die tijd kwam helemaal niet uit toen Lola er eenmaal was en verbrak ik zelf door juist dan alle appjes te beantwoorden.
Bij een volgend kindje kies ik weer een rustig kaartje. Zonder gedicht. Zonder rusttijd en zonder dubbelzinnige teksten. Maar let ik wel op de volgende tips:  

1. Kies een kaartje wat je over een paar jaar nog mooi vindt. Trendgevoelig kan heel beschamend zijn na 10 jaar.

2. Niet elk lettertype past bij elke naam. Vooral bij korte namen kan het dan ineens heel anders overkomen dan hoe je de naam over wil laten komen. Probeer uit!

3. Vraag altijd een proefdruk aan, compleet met enveloppe! Wij kwamen pas na de geboorte erachter dat de enveloppe te donker was. Dus konden we nog etiketten gaan kopen en printen.

4. Laat het kaartje door de drukker of door een objectief iemand doorlezen. Je leest jezelf blind, een spelfout of vergeten huisnummer zie je dan niet meer.

5. Denk niet te moeilijk. Het is maar een kaartje, het belandt in het geboorteboek, je stuurt het op naar je verloskundige, je kind vraagt er hooguit over 20 jaar nog een keer naar, en dat was het.

 

 

 

Hoe zag jullie kaartje eruit? Stuur hem door naar Kids en Kurken op Instagram! 

 

 

 

KELLY V (klik hier voor haar Instagram)  

 

Krijg je een jongen of meisje? Hoe kom je daarachter?

Eerst even de feiten

Gemiddeld worden er meer jongens dan meisjes geboren, wereldwijd op elke 100 meisjes en 107 jongens. Per land is het verschil tussen jongens en meisjes anders. Uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek blijkt dat er in Nederland 1055 jongens worden geboren op elke 1000 meisjes, dat is een gegeven maar hoe zit dat dan?

 

 

Zaadcellen bepalen het geslacht, dit komt niet omdat de zaadcellen die een Y-chromosoom bevatten (mannelijk) sneller zwemmen dan de zaadcellen met een X-chromosoom (vrouwelijk). Tijdens de bevruchting ontstaan er evenveel mannelijke als vrouwelijke embryo’s, maar omdat er meer vrouwelijke embryo’s zijn die het niet overleven worden er meer jongentjes levend geboren. Na de geboorte verandert deze verhouding langzaam omdat mannen eerder sterven dan vrouwen.

 

 

Bakerpraatjes

Nog voor de geslachtsbepaling zou je zogenaamd kunnen weten of je in verwachting bent van een jongen of een meisje. We kennen allemaal wel de bakerpraatjes, beweringen over conceptie, zwangerschap, bevalling en babytijd die vaak berusten op bijgeloof. Draag je je buik in een punt? Dan is het vast een jongen. Een slechtere huid? Ja hoor, een meisje. ‘Ik was zo misselijk tijdens mijn zwangerschap en het is een meisje, dan zul jij ook wel een meisje krijgen’. Onderop tijdens the baby making, zeker een jongen. Er zijn zelfs mensen die aan een zwangere vrouw kunnen zien of zij een jongen of een meisje verwacht.
En dan natuurlijk nog de Chinese geslachtskalender, die klopt altijd! Waarom zou je nog een geslachtsbepaling laten doen, want alles wijst naar team roze of team blauw en zwangere vrouwen hebben altijd gelijk. Shoppen maar! 

 

 

 

Team meisje

Alles in mij riep dat het een meisje zou zijn, bij beide zwangerschappen. Bij de eerste was dat gevoel eigenlijk nergens op gebaseerd, ja misschien een klein beetje op die bakerpraatjes, maar ik zag mezelf gewoon als een echte meisjesmama. Geen idee waarom, maar van jongs af aan had ik dat al. Een echte voorkeur voor het geslacht had ik niet, alleen vond ik een naam kiezen voor een jongen veel lastiger dan voor een meisje en het leek me gewoon makkelijker. Ik ben zelf opgegroeid met een zus en heb geen idee hoe jongens werken anders dan dat ze zand naar je gooien in de speeltuin en veel te wild spelen. “Reden genoeg om team meisje te zijn”, dacht ik zelf. Bij de 20-wekenecho werd ik dan ook verrast met een overcompleet meisje, een jongen dus! In de wolken was ik, meteen een blauwe wolk.
Tijdens mijn tweede zwangerschap wist ik het zeker, ik voelde me zo ontzettend anders dan tijdens mijn eerste zwangerschap. Mijn vriend dacht bij de eerste dat het een jongen was en dit keer weer. De meeste mensen om mij heen (op mijn moeder na die de discussie waarschijnlijk niet met me aandurfde) dachten dat ook, maar zij voelden natuurlijk niet wat ik voelde. Het hele lijstje voor een meid kon ik afvinken! Ik was vreselijk moe, was misselijk, had zin in zoetigheid en sliep vanaf nu alleen nog maar op mijn rechterzij. Zelfs de Chinese geslachtskalender klopte. Ik wist het zeker, dit moest een dametje zijn, het kon gewoon niet anders en de eerste jurkjes werden al geshopt. De 20-wekenecho, de grote check-up van onze dochter. Garanties voor een gezond kindje heb je nooit dat weten we maar al te goed, maar dit zag er goed uit, gelukkig! Alles erop en eraan, inclusief piemel. 

 

 

Blauwe muisjes

Ik ging me dan ook maar gedragen naar de bakerpraatjes voor een jongen, het zit immers een beetje  tussen de oren hè. Zo zwaaide ik de misselijkheid vaarwel, besloot ik om een fantastische haardos te krijgen. Ik besteedde extra aandacht aan mijn uiterlijk, hello pregnancy glow! Mijn ribben moesten het ontgelden en er moest augurk in huis gehaald worden. Oh en niet te vergeten, er moest van plek gewisseld worden in ons bed omdat ik vanaf nu op mijn linkerzij moest slapen met mijn hoofd naar het noorden. Dit kon niet meer mis gaan, boys boys boys. We gaan winkelen, nu! Dominantie, check!

 

 

Dino’s en treinen

Heel eventjes maar heb ik moeten wennen aan het idee. Begrijp me niet verkeerd, want met meiden was ik net zo blij geweest, maar ik ben twintig weken zwanger geweest van een dochter en had ineens een zoon in mijn buik.
De jurkjes gingen dus snel weer retour en maakten plaats voor stoere truien en echte spijkerbroeken.  Printjes met dinosaurussen draaide deze rasechte jongensmoeder -deh, altijd al geweest- haar hand niet meer voor om en er werden wat jongens accenten toegevoegd aan de babykamer. 

Over een tijdje ken ik alle dino’s bij naam, ben ik die stoere mama die wel even uitlegt wat een tricerotops is. Zit ik daar hand in hand met mijn zoon, op het station treinen te spotten en moet ik hem weer ergens uit een boom plukken. Sta ik voor de zoveelste keer met mijn blote voeten op een speelgoed autootje en bouwen we samen torens in de woonkamer. Want dat is toch wat jongensmama’s doen?

 

 

 

Er komt een tijd dat ik hem tijdens het douchen moet uitleggen waarom zijn moeder geen piemel heeft… Have merci! Hij is nog maar klein, dus voorlopig ben ik nog bezig met het ontwijken van zijn plasjes, probeer ik te ontdekken hoe zo’n baby überhaupt werkt en geniet ik van dit fantastische wezentje. Een jongen, mijn eigen jongen!
Bijkomend voordeel, jongens zijn echte mama’s-kindjes. Of is dat ook weer zo’n bakerpraatje? Zou flauw zijn.   

 

 

 

 

VERONIQUE  (klik hier voor haar Instagram)