bevallen
5 tips voor fijn thuiskomen na een bevalling, echt een MUSTREAD!
Fijn thuiskomen. Dat is natuurlijk een relatief begrip. We gaan er voor het gemak even vanuit dat je binnen redelijke tijd na de bevalling met een gezonde baby thuiskomt. En dat je een redelijk prettige bevalling hebt gehad, voor zover mogelijk.
We hebben het hier dus over tips die het jou makkelijker maken bij thuiskomst. Waar had ik echt baat bij, wat zou ik een volgende keer anders doen.
Natuurlijk is het voor een ieder anders, maar ik had toen mijn rechterarm willen geven voor deze tips.
Komt ie.
1. Een babykamer die ECHT af is.
Het leek mij een beetje overdreven, een opgemaakt bedje, de luierdoekjes al op de commode, de flessen al uitgekookt. Maar echt. Je hebt bij thuiskomst direct alles nodig. Ik had wel een opgemaakt bedje, maar er lagen nog spullen in en ik had het pak luiers nog niet open gemaakt. Stond ik daar te vloeken met een blote huilende baby en die irritante luiers die te strak in het pak zitten. Kortom: maak de kamer niet alleen af, maar ook gebruiksklaar.
2. Een volle vriezer en koelkast
Wij kwamen thuis rond etenstijd. De kraamhulp was er binnen een kwartier. Of we al wat gegeten hadden? Uhm.. nee. Dus terwijl ik met baby en kraamhulp naar boven ging, schoof manlief een diepvriespizza in de oven. De avond erna aten we een broodje. Daarna een soepje. Een week later ben ik toch maar gaan vragen om “kraamkost” en konden de twee oma’s de keuken in. In België trouwens heel normaal, een pannetje eten meenemen als je op kraamvisite gaat. En hoe fijn, toch gezond en gevarieerd eten, maar niet met een huilende baby de keuken in hoeven. Als ik met verlof ga, ga ik een paar dagen gebruiken om de vriezer vol te koken.
3. Vergeet jezelf niet
Een eigen thermometer, paracetamol, arnica druppels, coldpack, extra pyjama. Allemaal dingen waarvan ik van tevoren niet echt wist dat ik ze nodig had. Ze stonden niet op het uitzetlijstje, vriendinnen hadden ze niet expliciet genoemd. Voor de baby had ik bijna alles in huis. Voor mezelf moest manlief nog regelmatig op pad. Zo had ik geen idee hoeveel maandverband je op een dag verslijt en waar laat je die dingen. Ik heb er pedaalemmerzakjes voor gebruikt, vond ik héél fijn. Kon het meteen de kliko in. Meest waardevolle tip: een zakje appelstroop in de vriezer. Dat kan je vormen als het bevroren is. En dan past het precies in je slip..
4. Ga pas naar huis als je je goed voelt
Misschien heel vanzelfsprekend. Maar er is niks vervelender als terug moeten met je baby. Als je het idee hebt dat er iets nog niet lekker gaat, meld dit dan. Wij stonden 5 uur na de bevalling op de parkeerplaats met de maxi cosi. Ik had ternauwernood een plas gedaan en baby had nog geen voeding op. Ik wilde ZO graag naar huis. Eenmaal thuis ging het met de dag minder en na 7 dagen konden we dochterlief terug brengen naar het ziekenhuis. Ik denk nog steeds wel eens na over de snelheid waarmee we naar huis mochten. Bij de volgende vertrek ik pas als de baby een volledige voeding heeft gehad en ik zelfstandig kan douchen.
5. Accepteer hulp en durf ook nee te zeggen!
Hond uitlaten? Ja graag! Visite die even de vaatwasser uitruimt? Doe maar! Even de baby in de gaten houden terwijl ik douche? Top! Ik vond het bij de eerste erg lastig om hulp te vragen. Toen dochterlief reflux bleek te hebben en veel huilde, was ik al blij met visite die haar vast wilde houden. Maar hoe fijn als visite het aanbiedt?! Accepteer die hulp. Ze zeggen niet voor niets: ‘It takes a village to raise a child’.
Aan de andere kant, zeg ook eens nee. Bijvoorbeeld tegen visite die direct voor de deur staat. Die op de meest idiote tijdtippen op kraambezoek willen komen. Wij kwamen thuis en vonden het juist fijn dat er direct mensen kwamen, maar als je dat niet wil, zeg het dan ook. Er is nog tijd zat voor visite.
En dan nog deze extra tip:
Proost! Vier het nieuwe leven! Vaak proosten ouders in het ziekenhuis met een flesje champagne. Na 9 maanden weer een glaasje, gegarandeerd dat jij vrolijk thuis komt.
KELLY (klik hier voor haar Instagram)
Bevallingsverhaal: “Novy bleek een sterrenkijker van 4370 gram, geen wonder dat ik haar er niet zelf uit kreeg! “
Het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was, was zo bijzonder! Ik had namelijk geen regelmatige cyclus, ik wist van mijn moeder dat ze er lang over hadden gedaan om zwanger te raken en de huisarts had al een keer PCOS laten vallen. Maar tot onze grote verbazing was ik binnen twee maanden zwanger (wel nadat ik al een half jaar met de pil was gestopt).
Tijdens de eerste afspraak bij de verloskundige kregen we de uitgerekende datum te horen; 30 mei 2019. Dat leek me een prachtige periode. Rond die tijd is het (meestal) lekker weer (fijn ook voor je verlof) en verder zijn er weinig mensen om ons heen die rond die tijd jarig zijn. Ik heb een hele fijne zwangerschap gehad. De eerste 12 weken ben ik wel hele dagen misselijk geweest, maar zolang ik af en toe een cracker of iets anders kleins at, ging het prima. Wat verder in de zwangerschap kreeg ik last van mijn bekken en was ik vooral erg moe. Ik kan je vertellen, lekker slapen doe je ook niet meer. Maar… tijdens de momenten dat we erachter kwamen dat we een meisje zouden krijgen, we mijn buik elke dag meer zagen groeien en we zo hard moesten lachen omdat de baby weer eens de hik had, waren onbeschrijflijk! En dan komt het moment waarbij je denkt; ‘Het kan vanaf nu elk moment beginnen of gebeuren’. Breken je vliezen terwijl je boodschappen doet in de supermarkt, aan het eten bent in een restaurant of word je ’s nachts wakker van de weeën? Terwijl iedereen dacht dat ik eerder zou bevallen, had ik het idee dat het nog wel eens even kon gaan duren.
‘Een hemelse bevalling in complete rust’, onze verloskundige Marlies kreeg er kippenvel van
Soms komen er mensen op je pad die je bij blijven. Ze zeggen iets wat je raakt. Ze lijken op een lijn te liggen met jou. Of ze zijn zo gewoon, dat ze bijzonder zijn. Zo leerde ik in de laatste maanden van 2014 Boas en Jessica kennen op de praktijk. Begin 30 jaar, beide een baan en tweede kindje op komst. Een doodnormaal stel zou je zeggen. Dat waren ze ook, absoluut. Maar we hadden een bijzondere klik. Zo’n klik waarvan je als zorgverlener direct voelt dat de vertrouwensband er al is, voordat je echt kennis hebt gemaakt. Meestal kwamen ze met zijn tweeën naar het spreekuur. Zij altijd in een mooi A-lijn jurkje, waar haar slanke lijf en zwangere buik mooi in uitkwamen. Onder haar arm een rode A4 map waar ze alle papieren voor de zwangerschap in verzamelde. Hij er kalm achteraan, altijd een grote glimlach bij het schudden van onze handen. De gesprekken op de praktijk zijn gemoedelijk en gezellig, maar ook soms emotioneel en geladen. In de familie is een bevalling kortgeleden niet goed gegaan… En dat geeft natuurlijk spanning voor nu. Tuurlijk, ze weten nu wel deels wat er komt… Maar de klus moet toch geklaard worden. Hoewel we het spreekuur rouleren met de collega’s, zie ik ze vaak achter elkaar. Met name de laatste weken zijn Jessica en ik gezellig aan het kletsen, ze vraagt ook altijd even geïnteresseerd hoe het mij is. ‘Hoe gaan de diensten? En is het druk momenteel?’ Aan het eind heeft ze het wel een beetje gehad. Niet zozeer uit malaise, maar uit nieuwsgierigheid naar het kleintje. Maar Jessica vertelde dat ze intens kan genieten van zwanger zijn. Want het is zo’n bijzondere periode, zo’n kleintje in je buik! Je doet het maar een paar keer in je leven. Ik ben benieuwd of ik bij de bevalling ben. Het lijkt me ontzettend leuk om erbij te zijn.
Op de 8e van de maand belt ze me ’s nachts. We hebben een aantal keer contact, ik kom op huisbezoek, maar het echte werk is nog niet begonnen. In plaats van de zuchtende reactie die ik normaal gesproken zou krijgen in zo’n situatie van andere zwangeren, glimlachen Boas en Jessica naar elkaar. “Oke, we gaan er nog even van genieten dat het rustig is.” De oudste zoon Sepp is naar de oppas, dus de dag ligt nog voor ze. “Een wandeling maken, mag dat nog?” “Zeker weten”, zeg ik terwijl ik weer op weg naar huis ga en de voordeur even later achter me dichttrek na wat adviezen en belinstructies. Een aantal uur later belt Boas, het wandelen was heerlijk. En het heeft geholpen… De weeën zijn nu echt begonnen. Ze vindt het niet meer zo leuk. Bij het huisbezoek zie ik een andere Jessica. Nog steeds ontspannen glimlachend als ik binnenkom, maar meer gefocust als de weeën voorbij golven. Ze is ver genoeg om naar het ziekenhuis te gaan. Spullen in de auto en go.
Bevallingsverhaal: “Ik had zwangerschapsdiabetes en ik kon alleen maar slapen in een donkere kamer”
Na 3,5 jaar zijn wij zwanger geraakt via IUI met hormonen. Het mooiste wondertje zat in mijn buik ❤️
De zwangerschap ging op mijn erge misselijkheid na ontzettend goed. Tot ik 30 weken zwanger was, toen kreeg ik zwangerschaps diabetes. Rond de 32 weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis met pré-eclampsie. Ze hebben de bevalling uitgesteld tot 35 weken zwangerschap. Tijdens het uitstellen kreeg ik meerdere soorten medicijnen, longrijpers, werd mijn urine continu gecheckt, mijn bloeddruk, mijn bloed en ons dochtertje. Mijn lichaam hield aan het einde zoveel vocht vast dat ze mijn aders moeilijk konden vinden voor mijn infuus en werd hij in mijn hand geplaatst. Ik kwam een kilo per dag aan, aan vocht. Ik sliep alleen maar en het was donker in mijn kamer, prikkels kon ik niet verdragen. Ik heb 3 weken in een donkere kamer in bed gelegen en de laatste weken kan ik me nauwlijks herinneren. Dit was vooral voor mijn familie en mijn vriend een zware periode. Ze herkende me niet meer.
Het ging steeds slechter met mij en ik lag vooral te slapen. Mijn eetlust was weg en mijn lichaam was op en zo opgezwollen dat het pijn deed. Uiteindelijk kwam de beslissing om me in te leiden met 35 weken en werd ons dochtertje Quinn geboren ❤️
Ik hoopte dat ik me hierna ook weer beter zou voelen, maar dit gebeurde helaas niet. Het vocht werd de eerste dagen erger en mijn bloedddruk bleef hoog. We hebben in totaal een maand in het ziekenhuis gelegen. En mijn medicatie voor mijn hoge bloedruk heb ik moeten nemen tot dat Quinn ongeveer 10 weken oud was. Ik was het vertrouwen in mijn eigen lichaam kwijt geraakt.
Quinn is nu 4 maanden oud en een heel vrolijk, lief meisje. Ik ben weer terug mezelf en nu ik de energie weer terug heb geniet ik ontzettend van de tijd die ik samen met mijn dochtertje kan doorbrengen. De liefde die je voelt voor je eigen kindje is zo bijzonder ❤️
Ben jij bekend met zwangerschapsvergiftiging? Hoe ver was je toen in je zwangerschap?
ROWAN
Bevallingsverhaal: “Wat een horror, maar na een aantal uren gaf ik aan dat ik het zo weer zou doen, mooie moedernatuur he!”
Zaterdag 6 mei 2017. 39 weken en 6 dagen zwanger. In de ochtend lunch ik nog gezellig met een vriendinnetje. Dit zal echt de laatste keer zijn dat we elkaar zien zonder baby en dikke buik. Een vrouw op het terras vraagt me nog wanneer de baby komt. ‘nou morgen, hoop ik!’. We gaan naar huis nemen afscheid en ik maak die dag mijn wekelijkse buik foto’s. Normaal doe ik dat op zondag maar stel je nou eens voor dat ons meisje er dan al is. Die dag telde ik al weken af dus het zou toch wel nog even kunnen duren. Na het bewerken van de foto’s doe ik nog even een dutje. Wel heb ik wat last van mijn buik maar niets bijzonders.
Mijn man belt me einde middag vanuit zijn werk dat hij naar huis komt en vraagt hoe het gaat. Ik gaf aan dat ik wat buikpijn had maar verder niets. Mijn man komt naar huis en neemt een broodje mee. Rond 19.00 krijg ik toch met regelmaat wat meer krampen en zet voor de zekerheid de weeën timer aan. Dit heb ik niet meteen gezegd tegen mijn man omdat ik het zelf ook niet wist. Daaruit bleek dat het toch wel beginnende weeën waren. Het gekke is, maanden weken en dagen ben je bezig met hoe de bevalling begint (ik tenminste). Maar als het dan zo ver is , is het ineens echt. Dat is heel gek.
Na een uurtje kwamen de weeën toch wel met regelmaat en hebben we de verloskundige gebeld. Die gaf aan dat er zeker iets aan de hand is. Als het sneller achter elkaar komt moeten we weer bellen. Krap een uur later merk ik dat ze toch wel al sneller komen en besluit toch te bellen. De verloskundige heeft haar dienst over gedragen aan een andere en die gaf aan wel even te komen. Vervolgens belt ze dat ze aan het verkeerde adres staat. We waren pas verhuisd dus het nieuwe adres stond niet goed vermeld. Oeps… De vrouw die open deed is zelf 3 maanden geleden bevallen. We hadden haar maar even geappt dat ze het tegen anderen even stil moest houden.
De verloskundige was binnen en we gingen al snel bekijken hoe het er voor stond. Uit vele verhalen wist ik dat het lang kon duren dus ik stelde me nergens op in. Na inwendig onderzoek bleek ik op 4 cm te zitten. Dat was een fijn bericht! Al bijna op de helft en ik heb er tot nu toe weinig last van gehad. Niet wetende dat het nog 1000x erger wordt, maar lang leven de onwetendheid. Omdat ik in het ziekenhuis wilde bevallen konden we meteen gaan. Ondertussen belden we mijn moeder en schoonmoeder op om ze op de hoogte te brengen maar dat ze vanzelf wel hoorde als de baby er was. Ik merkte dat de weeën wat heftiger kwamen maar nog te doen.
Bij het ziekenhuis aangekomen was er totale rust. Het was zaterdag avond 21.00 dus alles was dicht en weinig mensen. Dat is voor een barende vrouw wel erg fijn. Geen mensen die je aanstaren oid. Bij de ingang pakte de verloskundige een rolstoel. Ik denk dat ik haar half uitgelachen heb. Je denkt toch niet dat ik in een rolstoel ga zitten. Ik kan prima lopen. Ze gaf aan dat het wellicht wel fijn is als we die hebben als we naar huis zouden gaan . Ik was in de veronderstelling dat ik wel lopend het ziekenhuis uit zou gaan , sure… Daar kom ik nog wel op terug.
In de lift gaat mijn telefoon nog over. Het is mijn schoonmoeder. Dit was gek want we hadden duidelijk aangegeven niet gebeld te worden . Ik was licht geïrriteerd. Achteraf liep mijn schoonmoeder als een kip zonder kop door het huis en belde me door alle opwinding per ongeluk. Arme vrouw, ook nog haar eerste kleinkind.
We installeerde ons in de kamer. Allemaal prima. De weeën waren nog te handelen en ik appte een vriendin. Die niet wist dat de bevalling was gestart. Rond 23.30 kreeg ik weer een onderzoek. Dat ze dit doen tijdens een wee was mijn niet bekend. Ik dacht ze voelt even snel en is klaar. Helaas wacht ze op een wee, of twee en kan dan pas beoordelen. Niet heel prettig. Ik zat 4/5 cm. Dat was na een snelle start wel een domper. De verloskundige stelde voor om mijn vliezen te breken. Dan zou het wat sneller gaan. Kom maar op dacht ik. Direct na het breken van de vliezen kwam er paniek! De weeën werden direct wel 10 x heviger. Iets wat mijn lijf en geest even niet aan kon. Die had ik niet zien aankomen en ik had echt andere mensen nodig om me rustig te houden. Uiteindelijk lukte dat enigszins. Maar jeetje wat een pijn. Ik heb nog geroepen dat ik niet snap waarom mensen dit vrijwillig doen. En gedacht dat ik nooit meer kinderen wil. Iets wat elke vrouw denkt denk ik.
Ik had mijn ademhaling onder controle en was rustig. Als ik me op mezelf concentreerde lukt het me op de weeën op te vangen maar ik heb wat gevloekt in mezelf.
Quote van de dag : ‘ slaapt ze nou ?’
Mijn man vroeg aan de verloskundige of ik sliep. Nou zei de verloskundige ik denk niet dat ze slaapt Haha. Grapjas, blijkbaar lag ik zo stil dat het zo leek. Alles was behalve waar.
Ook een dingetje wat ik niet wist. Als je vliezen zijn gebroken dacht ik nou dat water is er uit klaar. Je lichaam blijft vruchtwater aan maken dus bij elke wee kwam er steeds weer wat mee. Je ligt dus ook nog lekker met je blote kont in de nattigheid. Gelukkig verschoonde ze dit regelmatig.
Rond 01.00 zat ik op 7 cm dus er zat schot in! Ik ben de hele bevalling niet uit best geweest, enkel om te plassen . Wat overigens echt zwaar was. Uit bed met weeën, zwaartekracht en pijn.
Ook kreeg ik voldoende water aangezien ik veel dorst had en mijn mond totaal was uitgedroogd van het puffen. Op foto’s is de zien hoe de vellen aan mijn lippen hingen, volgende keer toch maar vaseline smeren. Tijdens de hele bevalling en weeën was Valerie ontzettend beweeglijk, wat erg pijnlijk was. Ook had ze een aantal keren de hik. Na 1,5 uur (rond 1 uur) was het weer eindelijk tijd om te kijken hoe ver ik was. Het breken van de vliezen had zijn werk gedaan. 7-8 cm. Het einde was in zicht. Het was nu bijna zover. Na een uur of anderhalf werd er weer gekeken en had ik 9 cm. Yes nog 1 cm. Het bleek dat mijn blaas vol zat. Ondertussen kreeg ik ook persweeën maar die moest ik nog weg puffen. Ik vergelijk persdrang alsof je moet overgeven maar de druk naar beneden wordt gezet ipv naar boven. Dat gevoel wat je lichaam geeft is niet tegen te houden. Wat een geweld is dat. Omdat mijn blaas vol was stelde mijn verloskundige voor om te gaan plassen. Dan zou ik als het goed is volledige ontsluiting krijgen. Nou succes… Ga maar eens met 9 cm persdrang uit bed om naar de wc te gaan. Dat lukte dus niet dus besloot ze om een katheter in te brengen. Dat heeft ze zo netjes en voorzichtig gedaan dat ik er niets van voelde! Wel is het niet te doen om persweeën op dat moment weg te puffen. Echt vreselijk. Maar goed , 10 cm! Nu kon het beginnen. Ik mocht af en toe een beetje mee persen. In het begin was dit even lastig want hoe doe je dat. Het bleek al snel dat de Valerie het allemaal niet zo fijn vond. De harttonen daalde af en toe. Ik moest op mijn linkerzijde gaan liggen en mocht niet mee persen. Mee puffen was de enige optie. Niet fijn kan ik je zeggen. Uiteindelijk is er voor gekozen om de verloskundige van het ziekenhuis er bij te roepen. Ik kreeg een ctg band en de baby kreeg plakkers op haar hoofd. Daarop was te zien dat het niet te lang meer moest duren. Ik mocht mee persen en ik voelde het hoofd al zakken maar ze was er nog niet. De verloskundige van het ziekenhuis gaf me duidelijke instructies hoe ik mijn benen vast moest houden. Auw nee dat doet zeer. Maar het ging nog steeds niet goed. Ik hoorde haar zeggen: ‘Ik ga je even verdoven, we gaan plaats maken’. Huh wat? Ga je me inknippen dan, vroeg ik nog. Waarop ze zei” Ja ik wou het iets vriendelijker zeggen schat, maar ja we gaan je inknippen. Hmm Slik.. Ze zette de knip zodat Valerie er snel uit zou komen. Waar ik overigens niets van gevoeld heb! De gynaecoloog keek al om te hoek of het goed ging. Maar ik had geen keuze en dat liet ze me ook weten. Benen goed vastpakken en mee persen zo hard je kan. Na de knip heb ik een paar x geperst. Daarna zei ze bij de volgende wee is jullie meisje er. Volgende wee? Nu! Ik heb er niet opgewacht en heb zo hard geperst totdat er ineens een warm glibberig meisje op mijn buik lag. Wat een ontlading en wat een bijzonder moment was dat. Ik was direct alle heftige pijn kwijt en moest echt op adem komen. Met ons meisje ging alles goed en ook met mij ging het goed. In totaal heb ik maar 38 min persweeën gehad waarvan ik in totaal maar 5 x echt heb geperst. Dat is dus helemaal niet lang en veel achteraf. Ik kijk terug op een hele goede bevalling en over drie maanden komt nummer 2. Hopelijk gaat deze net zo voorspoedig. Valerie is geboren om 7 mei 2017 op de uitgerekende datum. Ze was 54 cm en 3775 gr.
Na een aantal uren gaf ik trouwens al aan dat ik het zo weer zou doen, mooie moedernatuur he!