Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

bevallen

Bevallingsverhaal: “Spoed! Ik had twee zakken bloed en daarbij twee zakken plasma nodig”

Mijn vliezen braken op maandagochtend rond 06:00 uur, alleen er gebeurde verder weinig die dag. Ik verloor wel vruchtwater, maar niet veel. ’s Avonds ben ik met Rick nog een heel eind wezen rond touren met de auto, omdat we allebei onrustig waren en niet meer thuis konden zitten. Rond 23:00 uur zijn we lekker naar bed gegaan, in de hoop dat er snel wat zou gebeuren. Als je vliezen breken, moet je binnen 24 uur bevallen en zoveel tijd was er dus niet meer. We gingen daardoor al een beetje uit van een ziekenhuisbevalling. Uiteindelijk begonnen tussen 00:00 en 01:00 uur de eerste echte weeën te komen en vanaf 04:00 uur kwamen ze met regelmaat: iedere 3 á 4 minuten. Om 06:30 uur hebben we de verloskundige gebeld, die een uurtje later bij ons was. Na een controle bleek ik al 4 centimeter ontsluiting te hebben. Er zat nog wel een tweede laag vlies voor. Dit gebeurt wel vaker, maar dat kwam in het ziekenhuis wel, want ik ging het toch niet meer redden om binnen 24 uur thuis te bevallen.

We hadden rustig de tijd om richting het ziekenhuis te gaan. Ze waren er daar van op de hoogte dat we kwamen en om 08:30 uur kwamen we aan. De weeën waren niet erger of minder erg geworden, dus we gingen door zoals hiervoor. Om 09:30 uur ben ik getoucheerd en bleek dat ik nog geen centimeter was opgeschoten in de afgelopen 2 uur. Ze besloten de tweede vlies een zetje te geven en dit resulteerde in een enorme vloedgolf van vruchtwater. Hierna namen ook de weeën in pijn toe. Ik zeg altijd dat ik zo’n hekel heb aan die overdreven gillende, schreeuwende Amerikaanse vrouwen. Nou, Rick is zich echt kapot geschrokken. Schijnbaar heb ik dus heel de afdeling bij elkaar geschreeuwd tijdens iedere wee en kon ik maar met moeite blijven focussen op de ademhaling. Ik heb trouwens ook vanaf de allereerste wee niet kunnen zitten of liggen vanwege mijn chronische rugklachten. Ik heb dus iedere wee staand opgevangen.

Met Rick had ik van te voren een codewoord afgesproken voor wanneer ik een ruggenprik zou willen. Dit hebben we gedaan zodat we dan beiden zeker wisten dat ik op dat moment ‘helder’ genoeg was om het codewoord te onthouden en te gebruiken. Ik riep het codewoord en Rick twijfelde geen moment. De anesthesist kon mij alleen pas over een half uur helpen, omdat het druk was. Ondertussen bleef ik om de 3 minuten schreeuwen van de pijn. De voorbereidende infusen en dergelijke zijn allemaal al staande aangesloten. De verpleegkundige zei dat ze dit nog nooit eerder had gedaan. Niemand zag die ruggenprik überhaupt nog zitten omdat ik nog geen tel stil kon liggen of zitten. Toen het half uur bijna om was, heb ik geschreeuwd dat ik moest poepen. Toen gingen alle alarmbellen af.

Ik moest van de gynaecoloog gaan liggen, zodat ze kon controleren hoeveel ontsluiting ik had. Tussen 2 weeën door hebben ze me gevloerd en ik bleek inderdaad al op 10 centimeter te zitten. Het was toen 11:30 uur. Dit betekende dat ik over 6 centimeter nog geen 2 uur had gedaan. Gemiddeld gesproken gaat het zo’n beetje met 1 centimeter per uur. Geen ruggenprik meer dus, maar persen! Al tijdens de zwangerschap, toen ik merkte dat het met mijn rug minder ging, was ik onder behandeling van de fysio. Zowel de fysio als ik waren bang dus ik misschien niet voldoende kracht uit mijn rug zou kunnen halen om te persen. Ik heb eerst geprobeerd te persen in de gewone liggende houding, maar dit schoot voor geen meter op. Na een kwartier wisselde ik naar een zittende houding, maar ook dit gaf na een kwartier geen resultaat. Uiteindelijk ben ik bevallen op handen en knieën, dit was de enige manier waarop ik dat beetje kracht uit mijn rug kon halen. Toen Veerle haar hoofdje geboren was, konden ze door mijn houding haar schoudertje niet vrij krijgen en moest ik heel snel draaien om op mijn rug te liggen. Volgens de gynaecoloog ging dit verrassend soepel, gezien mijn lichamelijke staat op dat moment. Veerle werd op mijn buik gelegd en alles leek in orde. Alleen, wat bleek…

Mijn placenta wilde niet loslaten. Met geen mogelijkheid! Ze hebben dit een uur geprobeerd en toen zei de gynaecoloog: “dit is de laatste keer, anders moet je naar de OK‘. Zo gezegd, zo gedaan. In het uur dat verstreek op de verloskamer, tijdens het gedoe met de placenta, heb ik het nog wel gered om Veerle borstvoeding te geven. Maar in datzelfde uur ben ik een liter bloed verloren. Ik moest en zou dus per direct naar de OK en dit was om 13:30 uur. Ik werd klaargemaakt voor de operatie, Rick zou alleen met Veerle blijven en wachten tot ik op de uitslaapkamer lag. Om 15:00 uur was ik op de uitslaapkamer en Rick vertelde dat het nog een heel gedoe was geweest om de placenta los te krijgen. Ik wilde er niet eens over nadenken wat ze daarbinnen hebben gedaan. Maar ook op de OK heb ik weer een liter bloed verloren. Het totaal stond dus op 2 liter en ik heb direct 2 zakken bloed en daarna nog 2 zakken plasma toegediend gekregen via het infuus. Ook kreeg ik antibiotica, omdat het risico op infecties ontzettend hoog was. Ik had in beide handen een infuus en kreeg van alles tegelijk toegediend. De antibioticakuur mocht ik na een paar dagen afmaken in tabletvorm, want we mochten na drie dagen naar huis. Ik moest eerst 24 uur koortsvrij zijn. Ik was ontzettend blij dat we naar huis mochten, maar eenmaal thuis begon de hele gebeurtenis een beetje te landen en was ik er erg emotioneel onder. Ik baalde van de zwakte van mijn lijf en rug en heb hier echt een flinke opdonder van gehad. Het had allemaal zo anders kunnen gaan, maarja, ik denk altijd: je krijgt op je bordje wat je aan kunt, dus het heeft zo moeten zijn denk ik. Helaas hebben we na een week moeten besluiten om te stoppen met borstvoeding. Door de klap die mijn lichaam heeft gehad, maakte ik niet genoeg voeding aan voor Veerle. Het gaf me veel stress omdat ik haar niet kon geven wat ze nodig had en door de flesvoeding kwam de rust weer terug, meer tijd om te genieten. We zijn hoe dan ook ontzettend dankbaar en blij. Ze is een wonder!

Bevallingsverhaal: “Bevallen?! Easy! Ik zou het zo weer doen hoor!”

Het begon in november 2010. Toen kwamen wij erachter dat ik zwanger was. Super spannend natuurlijk! Mijn zwangerschap verliep heel soepel. Ik ben achteraf maar 1 keer misselijk geweest, dat was op de allereerste ochtend van mijn zwangerschap. Wel was ik de eerste 13 weken echt mega moe. Ik ging moe slapen en werd moe wakker. Maar verder helemaal niks te klagen. De zwangerschap was ook een goede stok achter de deur om het net gekochte huis klaar te hebben voordat de baby zou komen.  

Bij alle controles bij de verloskundige kreeg ik te horen dat het waarschijnlijk nog wel even zou duren aangezien de baby nog helemaal niet was ingedaald. Ik moest er maar van uit gaan dat ik na de uitgerekende datum zou bevallen. Ik vond alles prima al was ik er inmiddels wel een beetje klaar mee. Zo’n buik zit op een gegeven moment toch aardig in de weg. Bij de controle op 39 weken vroeg de verloskundige of ik hem al had gevoeld die dag en ik gaf aan dat hij wel wat rustiger was. Alle alarmbellen gingen af en ik werd direct doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een ecg. Gelukkig was alles goed en had hij gewoon even een rustige ochtend gehad.

Een paar dagen later, dinsdag 26 juli, was ik helemaal onrustig en uit mijn hum. Ik werd helemaal gek van mezelf! Ik kon het niet plaatsen waarom ik zo onrustig was. Achteraf was het omdat de baby die dag was ingedaald. De nacht heb ik prima geslapen zover dat gaat hoogzwanger.

Toen ik rond 5 uur in de ochtend wakker werd van rugpijn was ik snugger genoeg om te bedenken dat het misschien wel eens een wee zou kunnen zijn. Ik ben uiteindelijk weer in slaap gevallen en heb mijn man nog naar zijn werk horen gaan. Rond 8 uur kwam de rugpijn weer en trok het weg, even later weer wat rugpijn en toen heb ik toch de verloskundige maar gebeld. Ik gaf aan dat ik dacht dat het misschien was begonnen. Ze vroeg me aan het nog even een paar uur af te wachten en dan over een uur of 2 even terug te bellen. Rond half 10 kwam er een appje dat de beste vriend van mijn man weer vader was geworden. Zijn vrouw en ik waren 1 dag na elkaar uitgerekend. Maar we hadden dezelfde verloskundige dus ik wist dat mijn verloskundige er al een lange nacht op had zitten. Om 10 uur heb ik mijn man gebeld op zijn werk of hij toch maar naar huis kon komen. Gelukkig werkte hij niet ver van huis en was dus met 20 minuten thuis. Toen de verloskundige maar weer gebeld of ze toch langs kon komen. Ze vroeg me of ik het nog een uurtje vol kon houden zo zodat zij nog heel even kon rusten. Ik voelde me prima dus ik had daar geen problemen mee. In die tussentijd heb ik iedereen maar even gebeld.  We hadden mijn moeder en schoonmoeder gevraagd bij de bevalling te zijn. Wat mijn zussen zouden doen moesten ze zelf weten. Mijn beste vriendin zou ook komen. Toen ik haar na 10 keer bellen nog niet had gesproken heb ik haar man maar gebeld. Ze bleek die dag met vriendinnen naar Walibi België te zijn en had haar telefoon uit gezet die muts!

Mijn schoonmoeder en mij oudste zus moesten van uit een andere stad komen dus die waren al onderweg naar huis. Mijn andere zus had zelf nog verlof omdat ze 3 maanden daarvoor zelf was bevallen van haar eerste kindje.

Toen de verloskundige rond 12 uur kwam zei ze “Oh je ziet er best ontspannen uit, ik denk dat je een centimeter of 2 ontsluiting hebt maar we gaan het wel even nakijken”. Ik bleek inmiddels al op de helft te zijn!! Ik kreeg de keus om meteen naar het ziekenhuis (ik wilde zelf graag in het ziekenhuis bevallen) te gaan of over een uurtje. Ik koos voor het laatste zodat we iedereen konden bellen en ik nog even lekker kon douchen. Om half 2 stond de verloskundige weer bij ons. Zij zou achter ons aan rijden naar het ziekenhuis zodat ze ons kon helpen voor het geval dat nodig zou zijn. Gelukkig wonen we 10 minuten van het ziekenhuis vandaan en waren we er zo. Vlak voordat ik het ziekenhuis in liep belde eindelijk mijn beste vriendin terug en heb ik haar gelukkig nog even gesproken.

Ik werd naar een bevallingskamer gebracht en daar werd weer gekeken hoe ver ik was. Inmiddels had ik 6 centimeter ontsluiting. Om half 3 werden mijn vliezen gebroken en toen kwamen de stormweeën. Wat een ellendige dingen zeg, gelukkig was het maar voor 4 centimeter! Deze kon ik een hele tijd goed opvangen. Tot het moment dat ik door mijn knieën zakte van de pijn en ik op bed moest gaan liggen. Op bed kon ik de weeën niet meer opvangen en ik weet nog dat ik dat verschrikkelijk vond. Ik gaf aan dat ik het echt niet meer vol hield zo en of ik al iets mocht doen.

Inmiddels was het half 4 en mocht ik gaan persen. Mijn moeder zei toen “Oh die is er wel voor 4 uur” waarop de co-assistente* zei “nou ga daar maar niet van uit”, op zo’n manier van daar heb je weer zo’n moeder die denkt dat haar dochter dit wel even doet.

Toen de verloskundige me zei dat tussen elke perswee de baby weer een klein stukje terug ging dacht ik mooi niet! Ik heb alle spieren die ik nog aan kon spannen aangespand zodat hij zeker niet terug zou gaan want hij moest eruit!

Na 20 minuten persen is om 10 voor 4 is onze zoon Timo geboren. Op het moment dat ze hem bij me legde vroeg ik me direct af waar hij vandaan kwam. Mij man heeft me al die tijd gesteund en geholpen. Zonder hem was het een stuk zwaarder geweest.

Timo was helemaal gezond, woog 2925 gram en was ongeveer 47 centimeter. Hij was klein maar helemaal perfect. Ook de placenta ging er goed en snel uit. Ik vond het heel bijzonder dat mijn moeder, schoonmoeder en mijn zussen Timo hebben geboren zien worden. Iedereen die we erbij wilde hebben was in het ziekenhuis. Iedereen heeft hem ook direct kunnen bewonderen, dat was echt ideaal. Om 6 uur hebben we iedereen naar huis gestuurd zodat we lekker wat tijd hadden met z’n drieën. Na het verplichte plassen en wat eten mochten we naar huis. Om 8 uur ’s avonds zaten we weer heerlijk thuis op de bank. Mijn beste vriendin is Timo nog komen bewonderen en de kraamhulp heeft ons fijn de eerste nacht in geholpen.

Het herstellen van de bevalling ging ook super goed. Ik kan niet zeggen dat ik echt ergens last van heb gehad. Ik ben wel nog steeds mega vergeetachtig, mijn voeten zijn een halve maat groter geworden en maatje 34 heb ik ook niet meer. Maar dat maakt mij allemaal niet zo veel uit, ik heb een fantastische zoon die over een paar maanden al 8 wordt!

Ik schaam me soms bijna dat mijn bevallingsverhaal er 1 uit het boekje is. Ik zou zo alles weer overdoen als wij nog een 2de kindje hadden gewild. Maar ons gezin is zo compleet.

*Mijn verloskundige heeft de bevalling begeleidt maar omdat ik in het ziekenhuis ging bevallen was er natuurlijk ook een verpleegster van het ziekenhuis bij en die vroeg me of er een co-assistente mee mocht kijken. Mijn man en ik vonden dat prima.

 

 

PAULIEN

 

Geeft een tweeling dezelfde roze wolk? Papa Bas vertelt!

Nadat we de aankondiging van onze tweelingzwangerschap gedeeld hadden met onze vrienden en ook via de sociale media’s, kregen we uiteraard veel felicitaties, de bekende (ongevraagde) adviezen en persoonlijke ervaringen over één ieders kroost. Allemaal heel lief bedoeld natuurlijk, maar eerlijk onze aankondiging was in augustus en de verwachting was dat de twins pas eind januari zouden komen. Voor mijn gevoel was dit dan ook nog echt heel ver weg. 

Aangezien ik van mezelf behoorlijk nuchter (Zwart/wit) ben, Waren er tijdens de zwangerschap van mijn vrouw meerdere vragen waar ik toch echt wel nieuwsgierig was naar de uitkomst. Sommige vragen werden tijdens de zwangerschap al beantwoord.

Dan denk ik aan vragen als het geslacht (2 dames), gezondheid (evt. afwijkingen) werden getest middels de combinatietest (nekplooimeting + bloedtest). Een NIPT (Niet Invasieve Prenatale Test) test is bij een tweeling minder betrouwbaar en zodoende niet mogelijk. Gelukkig was alles helemaal goed met hun gezondheid en was er geen aanleiding om verder onderzoek te laten uitvoeren. Daarnaast was ik dus heel erg nieuwsgierig of ze inmiddels al wat haar op hun bolletje zouden hebben dit omdat ik persoonlijk baby’s met haar op hun hoofdje gewoon knapper vindt, gelukkig was dit op de 34 weken echo bij één baby heel duidelijk zichtbaar, de ander was al ingedaald en niet goed zichtbaar kortom dit zou nog een verassing blijven.

Vragen waarop het antwoord na de bevalling moest komen zoals: Hoe verloopt de bevalling? Hoe zien de dames eruit? Moet ik huilen na de bevalling? Kom ik ook op die roze wolk waar iedereen het over heeft?

Het begon vrijdagavond 18 januari 2019 om 23:00 uur, op het moment dat we net ons bed in wilde stappen verloor mijn vrouw veel vocht tussen haar benen, zelf dacht ze nog eerst aan afscheiding omdat ze geen weeën had maar ik dacht meteen dit zijn de vliezen die breken, aangezien het water bleef komen besloten we het ziekenhuis te bellen. Om 1.30 uur kwamen we aan in het OLVG west te Amsterdam, we kregen een kamer toegewezen met bed en een bedbank. Er werd ons geadviseerd om nog wat te slapen dit lukte tot ca 5.20 uur toen begonnen de eerste weeën. Om 12 uur was er 2 cm ontsluiting , kortom nog 8 cm te gaan. Om 15:45 uur was er 3 cm ontsluiting en werd de ruggenprik toegediend. Vooraf was er al besloten dat een ruggenprik medisch noodzakelijk was om de uitputting tegen te gaan. De ruggenprik had meteen het effect dat de pijn van weeën behoorlijk afnam, wat voor mijn vrouw zeer prettig was. Uiteindelijk om 22:20 uur 9 cm ontsluiting en was het wachten op de laatste cm. Ondertussen hadden wij al iets van 4 shifts verpleegkundigen (artsen en arts-assistenten) meegemaakt en waren we wel bekend bij de hele afdeling. Er zou om 23:00 uur weer een wisseling van dienst zijn. Echter besloot de oude dienst ook de bevalling af te wachten, zodoende waren bij de bevalling 2 diensten aanwezig, de twee zussen van mijn vrouw en ik, kortom vrouwtje of 10 en ik als enige man, er was nog net geen tribune geplaatst ;).

Lang verhaal kort om 0:00 uur, inmiddels dus zondag 20 januari mocht moeders de vrouw eindelijk beginnen met persen.  Wat is dat een uitputtingsslag zeg, niet normaal. Uiteindelijk duurde het tot 1:39 uur voordat de eerste baby genaamd Pippa (2408 gr) natuurlijk geboren was. Overigens als we de gynaecoloog en arts assistenten mochten geloven was het hoofdje van Pippa al zeker een half uur zichtbaar, maar kennelijk had ze het zo lekker dat ze er alles aan deed om daar lekker te blijven zitten en er niet uit te komen.

Meteen nadat Pip was geboren mocht ik als kersverse vader de navelstreng doorknippen en kreeg ik haar meteen voor huid op huid contact en nadere kennismaking op mijn borst. In de tussentijd gingen de artsen en de gynaecoloog  meteen verder met de bevalling Pippa’s zusje. Het duurde tot 2:16 uur voordat we Olivia (2476 gr) mochten verwelkomen op de wereld, wat meteen opviel was de grote bos haar bij Ollie, Pip is zeker ook niet kaal maar je ziet duidelijk dat ze het de laatste 3 weken wat zwaarder heeft gehad omdat ze al was ingedaald, daarnaast is ook duidelijk zichtbaar dat het een twee-eiige tweeling betreft. Olivia lijkt op moeders en Pippa lijkt heel veel op mij.  Ik heb na de bevalling overigens niet hoeven huilen ,maar dat komt denk ik meer omdat ik er als een zombie bij zat van vermoeidheid en tevens met open mond van verbazing over wat er eigenlijk allemaal zojuist was gebeurd, tering was is zo’n bevalling heftig, respect voor de vrouwen. Maar in alle eerlijkheid ben ik dan toch wel blij dat ik een man ben. Voor jullie info: beide baby’s waren op het moment van geboorte officieel 36 weken en 6 dagen (3 weken te vroeg dus) en zijn ze dus prematuur, omdat dit het geval was moesten we nog tot en met dinsdag in het ziekenhuis blijven.

In deze dagen ziekenhuis zijn we goed geholpen en nadat alles seinen op groen waren gezet na de laatste controles mochten we eindelijk naar huis.

Eenmaal thuis kom je in de realiteit terecht dat je ‘s avonds en in de nacht voor het eerst als ouders op elkaar bent aangewezen. Gelukkig was er overdag wel meteen kraamhulp toen we thuis kwamen om ons te ondersteunen zeer fijn zodat papa en mama s ochtends nog enigszins wat slaap konden vatten. Verlang nog wel is terug naar die periode 😉

Mijn vrouw geeft overigens meteen sinds de geboorte eigenlijk al borstvoeding, de dames drinken fanatiek uit de borst en happen ernaar alsof ze aan het koekhappen zijn. Op 25 maart waren beide dames 4,3 kg. We hebben ook een voedingskussen aangeschaft zodat beide dames tegelijk aan de borst kunnen worden aangelegd. De voeding is dus in het begin (zeker elke 3 uur) heel pittig. Omdat we er achter kwamen Pippa veel terug geeft en ook veel krampjes heeft kwamen we erachter dat ze Reflux heeft. We hebben alle stappen om dit zover mogelijk tegen te gaan denk dan aan o.a.: Lang recht ophouden na voeding, gefaseerd voeding geven, bezoek osteopaat, bezoek huisarts, eerst wat afgekolfde borstvoeding uit een difraxfles (met 123 flessenspeen) verdikt met nutriton, bedje rechter op zetten. Echter tot op heden heeft nog niks hiervan mogen baten. Vaak komt ook uit het niets een gekrijs zo hard dat gaat door merg en been en je voelt de pijn die ze heeft (aan haar slokdarm), dit is zo zielig dat ons hart breek zodra dit weer gebeurd, daarnaast zit je als ouder met je handen in het haar omdat je los van troosten op zo’n moment weinig kan doen daartegen. Als ze dan ook nog een sprongetje heeft dan neemt het gekrijs toe in een extreme mate en wordt de nacht van vader en moeder geheel ontregeld en dit houden de ouders echt niet weken vol, in alle eerlijkheid dan is het echt heel zwaar. Echter hebben we nieuwe goede hoop, we zijn van de week naar een andere osteopaat geweest (gespecialiseerd in baby’s) en deze wist veel vooraf (zonder enige info) al te zeggen over Pippa (voorkeurshouding, overstrekkingen etc.). Tevens gaf ze aan dat ze zo verkrampt is dat de reflux ook hierdoor kan komen (mede ontstaan door de 3 weken in de baarmoeder en de toch wel heftige bevalling) . Wat ons hoop geeft is dat de osteopaat wist te melden dat dit met 2 a 3 behandelingen verholpen zou kunnen zijn. Wij hopen dat dit het geval is. Wat trouwens wel fijn is dat de behandelingen voor de Osteopaat a € 80 per sessie bij een goede zorgverzekering volledig gedekt worden. Dus check dit even bij je zorgverzekering. Wij hebben geloof ik een budget per kind van € 300,- per jaar.

Op de vraag of ik inmiddels al op de roze wolk zit,  daar kan ik kort en krachtig op zeggen: nee in alle eerlijkheid de wolken zijn nog grijs. Enkel in de ochtenden voordat ik naar mijn werk ga breekt er een zonnestraal door, dan liggen de dames naast elkaar mij vrolijk aan te staren met een lach, ja dan smelt ik. Helaas zijn deze momenten gewoon nog te weinig en is het momenteel echt nog te hard werken voor vader en moeder om de kans te krijgen om op deze roze wolk te komen. Mensen om me heen die zeggen dat het tijd kost maar allemaal goed komt, het heeft tijd nodig. Daar houden we ons dan ook aan vast.

Olivia drinkt momenteel enkel uit de borst en neemt de fles niet, omdat wij toch wel willen gaan afbouwen met borstvoeding en voor de nacht toch liever wat kunstvoeding willen geven omdat het wat zwaarder valt en zodoende wat makkelijker wordt om langer te slapen. Inmiddels meerdere flesspenen aangeschaft en gaan we kijken hoe we haar z.s.m. aan de fles krijgen. Alle tips zijn overigens welkom.

Wanneer de dames wat meer doorslapen, Ollie de fles neemt en Pip wat minder last van haar Reflux gaat krijgen verwacht ik dat ook wij meer kunnen gaan genieten en de roze wolk in zicht zullen krijgen. Merk namelijk wel dat de dames steeds meer interactie hebben en dat maakt alles al wel een stuk leuker.

TO BE CONTINUED.

 

Bevallingsverhaal: Ik. Wil. Geen. Ruggenprik.

Daar zit je dan, met je verloskundige om tafel. Zo rond de 30 weken besprak ik met mijn verloskundige het geboorteplan voor mijn eerste bevalling. Ik had me bewust weinig ingelezen over de bevalling, het kindje zat nou eenmaal in mij en dat zou er toch een keer uit moeten. Er was er nog nooit 1 blijven zitten, dus ook die van mij zou niet blijven zitten.

Verloskundige Karlijn: “Deze papa werd het allemaal teveel!”

“Man down”

Het is vrijdagochtend als mijn dienst begint. Mijn collega belt me rond 7:45u en vraagt me naar ons lokale ziekenhuis te komen om haar af te lossen, ze is met een bevalling bezig en haar dienst zit er bijna op. Ik zorg dat ik gauw een hele snelle douche pak en regel dat mijn man de kids naar school en naar de opvang breng.

Rond 8:30u kom ik het ziekenhuis binnen gelopen. Ik kan meteen aan de bak, want de bevalling van Fien is in volle gang. Ze heeft het zwaar… mijn telefoon gaat iets naar negenen. Het is de volgende met weeën die belt. Het is Laure, haar vliezen zijn eerder die nacht gebroken en haar weeën zijn inmiddels goed begonnen. Ze zou het fijn vinden als er iemand komt. Aangezien ik “vast” sta, bel ik een collega. Zij gaat langs. Een uurtje later belt deze collega mij terug. Alles nog redelijk rustig daar. Laure heeft beginnende weeën, maar omdat haar vliezen al gebroken zijn, besloot mijn collega nog geen inwendig onderzoek te doen. Ze doet wel de andere controles en vertelt de toekomstige ouders opnieuw te bellen als de weeën korter op elkaar komen.

Rond 11:45 belt de partner van Laure. Het zet goed door, fijn als ik kan komen. Inmiddels is de baby hier geboren en maak ik vaart hier af te ronden. Ik kom rond 12:15u bij Laure en Bob thuis aan. Daar tref ik Laure rustig op haar zij in bed aan. Ze oogt relaxed, maar zegt ook direct dat ze wat druk voelt. Ik besluit direct even te checken hoeveel ontsluiting ze heeft.

Ze oogt alsof ze 5-6 cm heeft, maar schijn bedriegt. Ze blijkt volledige ontsluiting te hebben, daarbij zit haar baby al heel diep in haar bekken. Ik leg uit dat nu nog in de auto te stappen onverantwoord is. We blijven thuis. Laure vind het prima, ze zag het toch al niet zitten nu nog in de auto te stappen naar het ziekenhuis. Het is haar eerste kindje en ze vertelt me dat het precíes zo ging bij haar zussen.

We maken ons op voor een thuis bevalling. Ik zet partner Bob ook aan het werk, ik laat hem de kraamzorg bellen voor partus-assistentie (extra handen voor bij de thuisbevalling). Ik pak mijn andere tassen en baarkruk uit de auto en vraag Bob hydrofiele doeken te pakken, een kruik te maken en 2 vuilniszakken klaar te leggen voor de was en afval. Samen verbouwen we de slaapkamer nog een beetje door het bed op te schuiven, zodat we ruimte hebben om de kruk naast het bed te zetten.

We zitten 1 hoog in een klein appartement in Amsterdam.

Na 15 min krijgt Laure persdrang. Laure is heel relaxed en heeft vertrouwen. Bob oogt nerveus en gespannen. Logisch ook, het is ook was als het ineens zo’n vaart neemt en je bijna vader wordt!

Na even op de kruk geperst te hebben, gaan we even verder op het bed. De baby kan de bocht in het bekken goed maken en we zien al redelijk snel een hoofdje komen. Maar daar stagneert het een beetje. Dus alle trucjes komen uit de kast, houdingsveranderingen, blaas legen, andere manier van persen proberen. De kraamzorg komt binnen, altijd fijn een paar extra handen bij een thuisbevalling! Uiteindelijk gaat Laure toch even op de rug persen. Dit werkt voor haar eigenlijk het best. De baby komt millimeter voor millimeter dieper.

Bob zit naast haar op een krukje. Als de het hoofdje van de baby bijna staat, merk ik dat Bob een beetje wit wegtrekt. Bij de volgende wee en aanmoediging dat de baby er bijna is, zegt hij: “ik voel me niet goed”. Direct daarop zakt hij in elkaar. Hij begint een beetje te shaken, waardoor ik aan Laure vraag of hij medisch gezien gezond is en of hij bekend is met epilepsie. Nee, dat is hij gelukkig niet. De kraamzorg ontfermd zich ook om Bob. We proberen contact met hem te maken.

Dat lukt niet voor zeker anderhalve minuut. Hij is onspreekbaar

Karlijn

Bevallingsverhaal: Een hele kleine drieling…

Mei 2017.

Mijn man en ik hadden besloten tijdens een weekendje weg dat we klaar waren voor een kindje, als dit ons was gegeven.

Ik ben gestopt met de pil en we gingen er open in.

In oktober 2017 had ik weer voor de zoveelste keer zulke erge buikpijnen, daarom heb ik een afspraak bij de dokter gemaakt. Eenmaal bij de dokter, mijn klacht vertelt en ook aangegeven dat nog niet ongesteld was geworden sinds ik was gestopt met de pil.

Na een aantal onderzoeken kwamen wij er “puur toeval” achter dat ik pcos heb. Waardoor het lastiger is om zwanger te worden. Hierdoor ben ik begonnen met hormoonpillen.

In mei 2018 op donderdag 31 mei, de dag na mijn verjaardag had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Woow.. echt? Ben ik echt zwanger?? Na 6 testen dacht ik het toch echt zeker te weten.

In dat weekend vierde ik mijn verjaardag. Wij waren zo enthousiast dat wij het de dichtstbijzijnde vrienden en familie direct hebben verteld.

Na heel veel spanning hadden wij met 7 weken de eerste echo. Ik had ondertussen al zo vaak echo’s gehad vanwege het traject, dat ik de echoscopiste al kende.

Ik kreeg een inwendige echo, en al snel zag ik dat er twee zakjes te zien waren! Ze keek nog even verder en zei toen; “ooh wat erg, ik zie een derde.”

Ik vond het zo vreselijk dat ze dat zei, hoe kun je zoiets zeggen?? Natuurlijk zijn wij ook enorm geschrokken.. maar dit zeg je toch niet!?

Mijn man wist even niet meer waar hij het zoeken moest. Wij hebben amper gesproken en gaven elkaar een dikke knuffel en kus. Huilend ging ik de auto in en mijn man in zijn bus naar het werk.

Woow… drie baby’s??

Een week later hadden wij weer een echo en een gesprek met de gynaecoloog. Er werd niet positief gesproken over een drieling zwangerschap. Ik heb het ziekenhuis het erg kwalijk genomen hoe zij met de situatie om gingen.

Ik heb daarom ook aangegeven zo snel mogelijk naar het AMC te willen, zij zijn tenslotte ook gespecialiseerd in meerlingen.

Met 10 weken kregen wij in het AMC weer een echo en konden wij voor het eerst de hartjes horen. Wauw! Prachtig, wat bijzonder, nu is het pas echt.

Ik heb mijn hele zwangerschap niet echt last gehad van misselijkheid, dus daar kwam ik goed mee weg.

Iedere twee weken moest ik op controle komen en een echo. Zo bijzonder om zo goed de groei van de kindjes mee te krijgen.

Met ongeveer 14 weken ging ik met uitdroogverschijnselen naar het ziekenhuis, uiteindelijk was alles goed met de kindjes en mocht ik gauw weer naar huis.

Met 15,5 week hadden wij de onthulling van de geslachten van de kindjes. Wij hadden drie zwarte ballonnen die wij lek zouden prikken met familie en vrienden erbij.

“Baby A” blauw.

“Baby B” blauw…

Ojee… er zal toch ook wel een meisje bijzitten??

“Baby C” roze!

Jeeejj! Wij konden ons geluk niet op, van alles wat. Natuurlijk had het ook goed geweest als wij drie jongens of drie meiden mochten verwelkomen, maar dit maakte het wel extra leuk.

Ik lag met 16 weken er al uit op het werk, ik heb mijn hele zwangerschap extreem last gehad van buikpijn. Hierdoor kon ik niet normaal functioneren op mijn werk. Ik ben toen op AT basis gaan werken om het team aan te sturen.

Ik probeerde zo rustig mogelijk te doen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Wij gingen rond die tijd al aan de slag met het kamertje en wij hadden de drielingwagen al binnen. Ik wilde graag goed voorbereid zijn en alles af hebben, je weet tenslotte maar nooit dacht ik.

De weken gingen snel en de 20 weken echo zag er ook helemaal goed uit.

Met 24 weken had ik de kindjes al een paar dagen niet gevoelt en ik had een klein beetje bloed verloren.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen kreeg ik een echo. Hierop was te zien dat het met de kindjes nog allemaal goed ging, maar mijn baarmoedermond was zo goed als weg. Wat betekende dat ik echt rust moest houden en ik kans had om voor 26 weken te bevallen. Oooh wat waren wij bang! Ik moest in het ziekenhuis blijven, wij kregen allerlei gesprekken met artsen, dit maakt je eigenlijk alleen nog maar angstiger.

Die avond kreeg ik meteen longrijpers voor de kindjes en weeënremmers voor de zekerheid.

Na 4 dagen ziekenhuis mocht ik naar huis, onder de voorwaarde dat ik absolute rust ging houden.

De controles gingen op de normale manier weer verder, maar mocht er ook maar iets zijn moest ik direct terugkomen.

Het ging eigenlijk best goed, dacht ik..

Met 26 weken kwamen wij er achter dat “baby 3” niet goed mee groeide. Hierdoor moest ik wekelijks in de gaten gehouden worden.

Rond de 28 weken zag de echoscopist tijdens de echo dat baby 3 had zwaar had. Ze is gaan overleggen met de gynaecoloog en er is toen besloten dat ik opgenomen ging worden. Ik moest blijven totdat ds baby’s geboren zouden worden. Oneee…. ik heb zo snel last van heimwee.. zucht! Oke, alles voor de baby’s!

Weer allerlei gesprekken met artsen, rondleiding op de nicu afdeling, longrijpers en wachten maar. Ik vond het vreselijk lang duren en zat er helemaal doorheen.

Iedere dag 2 maal een ctg, wat erg lastig bleek met drie kindjes. Ze hadden 30 min aan materiaal nodig aan één sluitend, dit duurde soms wel 2 uur voordat ik er af mocht.

Het weekend voordat de kindjes kwamen mocht ik overdag even naar huis toe! Wat heerlijk, maar oh zo moeilijk om weer terug te moeten. Op zondag zei ik thuis nog; het gaat zo goed met “baby 3” ik zal er nog wel een paar weken zitten. Zucht!

Mijn man heeft mij na het eten weer terug gebracht. Normaal bleef hij dan nog even bij mij in het ziekenhuis tv kijken, maar deze avond voelde hij zich niet zo lekker en besloot hij om naar huis te gaan.

Ik kon niet goed in slaap komen die avond. Rond 00.00 uur ben ik uiteindelijk in slaap gevallen. Ik werd rond 02.30 wakker en ik dacht dat ik in bed had geplast. Ik stond op uit bed en ging naar de badkamer. Ik schrok, omdat ik bloed zag. Ik ben rustig terug gegaan en op bed gaan zitten. Toen heb ik de zuster gebeld. Zij kwam redelijk snel de kamer binnen en zei; “oh meis kun je weer niet slapen?”

Ik sliep amper steeds, vandaar de vraag. Ik antwoorde; “nee, ik heb bloed verloren..”

Toen ging het snel.. binnen een paar minuten stond mijn kamertje vol met artsen en verpleegkundigen.

Mijn vliezen waren gebroken!! Onee… en nu?? Ik vroeg of ik mijn man moest bellen, maar dit was niet nodig nog. Na een kwartier wilde ik toch bellen, en ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Ik belde hem wakker, hij schrok heel erg en is meteen gekomen. Hij was binnen 20 minuten bij me.

Ik kreeg longrijpers en weeënremmers, helaas hielpen de weeënremmers niet. Ik zat heel snel op 2 cm en nog geen half uur later op 4cm. De gynaecoloog was bang dat het heeeel snel zou kunnen gaan, en vertelde ons dat er geen plek was voor drie kindjes in het AMC.

Er is gebeld naar ziekenhuizen door het hele land. Uiteindelijk was er alleen nog plek voor ons in Zwolle!! Jaa… in Zwolle..

Met 6cm ontsluiting ben ik de ambulance in gegaan en mijn man reed achter ons aan. Oooh ik was zo bang, verdrietig, en ik had zulke erge weeën. Pff.. wat een rit was dat. Buiten mijn weeën om maakte ik mij enorm druk over mijn man, of hij optijd zou zijn en of het goed ging. Hij was de vorige avond natuurlijk naar huis gegaan omdat hij niet lekker was..

Om 06.20 kwam ik de OK in gereden in Zwolle. Ze kwamen er achter dat er een baby in het vruchtwater had gepoept.

Gauw de tafel op, ruggenprik en open! Gelukkig was mijn man er na de ruggenprik bij.

Het ging zo snel! Om 06.54 is onze zoon Mick geboren met een gewicht van 1395 gram. Om 06.55 onze dochter Evi met een gewicht van 1280 gram. En om 06.56 onze zoon met een gewicht van 975 gram.

To be continued..

Bevallingsverhaal: “De verpleegster laat mij met mijn vingers het hoofdje van de baby voelen die uit m’n vagina steekt”

Ik voel iets… Ben er nog niet zeker van of het wel een wee is, want de afgelopen weken heb ik minstens vijf keer per dag gedacht dat ik een wee voelde, maar dat bleek steeds loos alarm. Gefrustreerd wordt ik er van. Ik ben al ruim twee weken over de uitgerekende datum, hoe lang kan het in godsnaam nog duren?

Nou, niet lang meer. Want de weeën beginnen nu écht ik weet onmiddellijk: dit is het echte werk, geen loos alarm. Ik ben daarom helemaal hotel-de-botel en moet me inhouden om niet meteen iedereen te gaan bellen uit enthousiasme.

Bevallingsverhaal: “Zowel papa als mama waren niet aanwezig bij deze geboorte” DEEL II

Hoe ik echt wakker werd uit de narcose en wie er op dat moment bij mij waren weet ik niet precies meer, maar wat ik meteen dacht was ´wat krijgt de baby, onze zoon, te eten?´ Ik was van plan om borstvoeding te geven en wilde dat nog steeds blijven doen. 

Uiteindelijk kwam mijn man met mijn schoonmoeder en zwager naar mijn afdeling. Het ging goed met onze zoon. Hij lag op de neonatologieafdeling. Als ik goed wakker was konden we met mijn bed er naartoe rijden. Ondertussen had ik een kolf gekregen en begon ik met het opwekken van de melk. Het zou moeilijk worden zeiden de verpleegsters. 

Jeetje wat was er allemaal gebeurt. De gynaecoloog kwam langs en vertelde me dat de spoedkeizersnee ingezet was, omdat ik pre-eclampsie (loslating van de placenta) had. Daarnaast waren ze er achter gekomen dat ik zwangerschapsvergiftiging en HELP had, maar dat ze dat alleen maar aan de urine hadden kunnen zien. 

Eindelijk mocht ik naar ons zoontje. Op de neonatologieafdeling aangekomen wist ik eigenlijk niet waar ik moest kijken, want welk klein kindje is dan die van ons? We werden naar een couveuse gereden en daar lag hij. Is dat echt onze zoon? Jeetje wat klein. Overal snoertjes, een hartmonitor en een zonde. Dit was niet wat ik me voorstelde bij het krijgen van een kindje. 

5 dagen verbleef ik in het ziekenhuis en was ik redelijk dicht bij onze zoon. Toch voelde ik me in het begin geen moeder en voelde het allemaal alsof het niet echt was. Het feit dat ik niet bij de bevalling aanwezig was en hij apart van mij in een couveuse lag had een enorme impact op me. 

Op de afdeling werden we goed betrokken bij de verzorging en geholpen met de verwerking van wat er allemaal gebeurt was. Ons zoon deed het goed. Ook de borstvoeding begon na een paar dagen goed te lopen. Ik kon mijn eigen zoon voeden. Via de zonde dan wel, maar hij kreeg in ieder geval mijn melk.

Na 5 dagen mocht ik naar huis, maar niet met onze zoon. Naar huis na de bevalling, maar niet met z’n drietjes, maar met z’n tweetjes. We moesten hem achterlaten en vertrouwen op de zorg van het ziekenhuis. 

Ik had een ruggenprik! Maar is het dan een ‘nepbevalling’?! Of ben ik zwak?!

FACT: het krijgen van een kind doet pijn. Sterker nog, het doet zelfs zo’n pijn dat mijn oma altijd zei: op het moment dat je denkt dat je dood gaat, dan wordt het kind geboren. 

Toen ik ongeveer 8 jaar oud was kwam ik er achter dat het krijgen van een kind toch echt wel pijn moest doen. Op zondagavond keek ik altijd samen met mijn moeder het programma ‘bevallingsverhalen’. Geen idee waarom ik het zo interessant vond maar het was iets waarvan ik altijd zei: gaan we dat samen kijken, mama? En ook iedere aflevering zei mijn moeder weer op het einde: Fleurtje, als je later zelf gaat bevallen moet je gewoon om een ruggenprik vragen, dat is helemaal niet erg. Een bevalling hoeft geen traumatische ervaring te zijn, het hoeft geen pijn te doen. Niet wetende dat ik 10 jaar later zelf al een kind zou krijgen.

Inmiddels vind ik dat ik mezelf na twee bevallingen wel een soort van expert mag noemen op het gebied van bevallingen. Sterker nog: ik zie er eigenlijk helemaal niet tegen op om straks voor een derde keer te bevallen. Ik beval liever nog 5 keer dan dat ik een wortelkanaalbehandeling moet ondergaan, zeg ik altijd voor de ‘grap’. Dit is wellicht ook niet zo vreemd, ik ben dus zo’n vrouw die een kind sneller uitperst dan dat menig persoon nummer 2 in het toilet werpt.

Ook al kijk ik zelf met een fijn gevoel terug op mijn bevallingen toch betrap ik mezelf er altijd weer op dat, wanneer ik het over bevallen heb, ik dan zeg: maar ik heb wel bij beide bevallingen een ruggenprik gehad. Bijna alsof ik mij schuldig moet voelen, alsof ik een snoepje gepikt heb in het kruitvat. Wist je dat Nederland een van de weinige westerse landen is waar men panisch doet over pijnbestrijding tijdens een bevalling? Hoe dat volgens mij komt? Omdat ik merk dat het nemen van pijnmedicatie tijdens een bevalling in Nederland nog niet door iedereen volledig geaccepteerd wordt en vrouwen dus denken laat maar: het hoort zo. Zelfs in mijn ‘inner circle’, het wordt natuurlijk niet zo gezegd, wordt het als iets zwaks gezien, iets wat niet nodig is want iedere vrouw kan bevallen. Dan krijg ik te horen: Hoe denk je dat ze het vroeger deden!! In een barbaarse tijd ja.. Waar mensen door paarden uit elkaar getrokken werden of een tijd waar vrouwen nou niet echt bepaald rechten hadden. Tegenwoordig komt de pastoor ook niet meer langs om leden te werven voor de kerk en bepaald een vrouw over haar eigen lichaam: zo ook zelf over pijnbestrijding tijdens een bevalling. Vindt ik dan.

Laat het nou net zo zijn dat veel vrouwen die een oordeel hebben over pijnbestrijding tijdens een bevalling de meest verschrikkelijke verhalen rondbazuinen over bevallen. Over hoe verschrikkelijk het wel niet is, dat het 3 dagen heeft geduurd (wat theoretisch gezien 9 van de 10 gevallen niet kan kloppen zeggen verloskundige en gynaecologen), dat ze het never nooit meer doen en dat bevallen het meest traumatische was wat ze ooit hebben meegemaakt. En dat is dus iets waar ik niet bij kan met mijn hoofd.. Begrijp me niet verkeerd! Er zijn natuurlijk altijd medische of gewoon uitzonderingen waardoor een bevalling een traumatisch iets kan zijn en je hebt genoeg gevallen van vrouwen die pijn bestrijding wilde maar waarvan de bevalling al in een te ver gevorderd stadium was. En je hebt natuurlijk genoeg vrouwen die het ook prima af kunnen zonder pijnbestrijding en zeggen dat het geen traumatische ervaring is. Als jij de pijn rustig weg kan puffen met muziek en een warm bad of douche, who am I to judge?

Helaas geld dit niet voor mij: ik raak in paniek, ga hyperventileren van pijn en weet niet waar ik het zoeken moet. Dan denk ik aan de wijze woorden van mijn moeder: bevallen hoeft geen traumatisch, pijnlijke ervaringen te zijn. Natuurlijk denk je na over risico’s. Het is natuurlijk niet zomaar iets. Maar zelf ben ik er heilig van overtuigd dat krijsen, schreeuwen en paniek niet goed is voor zowel kind als moeder. Het gaat om de keuzes die je zelf maakt. Wanneer je wel of geen pijnbestrijding (op voorhand) wil voor je bevalling: ik respecteer ieder haar keuze. Maar toch heb ik nog altijd sterk het idee dat veel vrouwen pijnbestrijding tijdens een bevalling als iets zwaks zien. En sommige vrouwen niet willen toegeven aan die zogenaamde zwakte. Wat zonde is, ik gun namelijk iedere vrouw een net zo’n ‘’fijne’’ ervaring zoals ik mijn bevallingen heb meegemaakt.

 

 

 

FLEUR (klik hier voor haar Instagram)  

 

Bevallingsverhaal: “En opeens lag er een plas vruchtwater… Ja, zoals uit een film!”

en opeens lag er overal vruchtwater..

vrijdagavond 18-01-‘19. het is 22:20 uur als we naar bed willen gaan, ik sta op van de bank doe de lamp uit en als ik recht op ga staan gutst het vruchtwater eruit OMG😱 ten eerst was dit niet de bedoel want ik zou 27-01-‘19 ingeleid worden. ten tweede heeft de verloskundige me mijn hele zwangerschap verteld dat er maar een heeeeel klein percentage bevalling begint met gebroken vliezen en dan nog niet eens zoals in een film (nou hier de dikste uitzondering dus😅) snel bel ik het ziekenhuis en we kunnen meteen komen. hup snel alles in de auto en gaan! ik denk nog oh gebroken vliezen dan moet hij er binnen 48 uur zijn. dit bleek helaas niet het geval…

zaterdag 19-01-‘19.

wakker worden in het ziekenhuis en weten dat je niet meer naar huis gaat voor de baby er is, vond ik z’n gek idee. buiten dat mijn vliezen gebroken waren gebeurde er gewoon niks nada noppus. daar lig je dan op de KRAAMafdeling (verloskamers was geen plek zolang er niks gebeurde) met je baby nog in je buik. dan maar wachten tot hij denk en nu wil ik eruit mama. deze heledag gebeurt er buiten de vele ctg’s het ‘standaard ‘ eten dat ik krijg met dingen die je als je zwanger bent helemaal niet mag hebben (ik kon zelf nog geen lijsten in vullen) en een pil in mijn hand kreeg geduwd die ze 2 minuten later weer komt halen want oh die was niet voor jou bedoel. (je zegt wat? ik had dat dus eigelijk al binnen kunnen hebben). gebeurt er letterlijk niks again….

zondag 20-01-‘19.

zou het vandaag dan gebeuren? de hele nacht is er in iedergeval niks gebeurt. ik zou vandaag mijn verjaardag vieren voor familie met mijn tweelingbroer. iedereen was er behalve… ja ik dus😅. ergens baal ik hier heel erg van, niet dat ik er niet bij kan zijn maar meer het idee dat iedereen nu weet dat de baby komt. daar komt de gynecholoog en verteld dat ik nog maar is aan de ctg mag. het plan is dat ze maandagmorgen in gaan leiden. maar daar kom na een uurtje verrandering in. de gynecholoog komt terug en zegt dat er nu tijd en ruimte is of ik niet nu ingeleid wil worden uhmm jaa! dat wachten is ook niks en ik wil mijn baby ontmoeten! verder vraag ik nog of die er wel uit is als ik jarig ben (24-01-‘19) want op dezelfde dag was echt mijn grootste nachtmerrie. hij verdiend een eigen speciale dag!

nou daar gaan we dan… naar de verloskamers

eerst weer aan de ctg. vervolgens krijg ik 2 pilletjes en dit zal 3 uur later nog eens herhaald worden. Nou ik zal je zeggen dat dat niet nodig was😅 een dik uur na de pilletjes heb ik weeën en hoe! ik druk op die bel en zeg nou die andere pilletjes hoef ik niet meer hoor! om 20:00 uur komen ze de ontsluiting meten 2cm en de gynecholoog vraagt of ik een ruggenprik wil uhmm NEE het gaat nog wel waarop hij antwoord: weet je het zeker? ik ga lekker in de douche denk ik nouu ik zal je zeggen leuk als je eronder staat maar daarna😅 om 22:00 uur vraag ik dan toch maar die ruggenprik (dan nogsteeds op 2cm) sow die zit nu kan ik even tussen de controles door slapen. 23:00 uur de weeënopwekkers worden aagesloten. het word 01:00, 03:00, 05:00 uur jaa! eindelijk een krappe 3cm. ze zeggen wel als er over 2 uur niks verder gevorderd is dat ze wat anders gaan doen (een keizersnee).

maandag 21-01-‘19

07:00 uur ik word helemaal rillend warm en in paniek wakker wat gebeurt er? snel drukt mijn vriend op de bel. wat blijkt ik ben in 2 uur tijd van een krappe 3cm naar 10cm gegaan! whoee nu komt hij echt bijna. dat viel nog ff tegen😅 

het indalen duurt lang en ik heb volle persdrang maar mag niet persen. om 10:00 uur mag ik dan eindelijk beginnen met persen. 10:45 uur ik schreeuw dat ze me moeten helpen ik niet meer kan help me alsjeblieft! de gynecholoog zegt nog 15 min dan mag ik je helpen. tussendoor word ontdekt dat het een schuine sterrenkijker is. geen pretje bij je eerste bevalling! het word 11:00, 11:15, 11:45, 12:00 uur. ik heb me nog nooit zo niet gehoord gevoeld. ik heb je een uur en kwartier geleden gevraag ofja geschreeuwd om me te helpen, dat ik niet meer kan & nu zijn we een dik dik uur verder en 1000de help me en haal hem eruit verder en nog doe je niks. 12:15 uur er word EINDELIJK besloten me te helpen. er word een knip gezet en de vacuumpomp op het hoofdje van de baby. en dan na ongeveer 2 uur en 20 minuten persen is daar ons zoontje: Manu! 21-01-2019, 12:17 uur, 50 cm en 2982 gram.

ik heb altijd gezegt dat ik graag 2 of misschien wel 3 kindjes zou willen maar na deze bevalling weet ik niet of dat nog ooit gaat gebeuren.

+ Meer berichten