Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

bevallen

Dit gebeurde er toen ik precies tijdens een ernstige sneeuwstorm op het punt van bevallen stond…

De dag die alles spontaan deed veranderen. 

22 maart stond dan ein-de-lijk de termijnecho op de planning. Eerst in de ochtend een routine controle. Bloeddruk prima en ook mijn gewicht was dik in orde. Vervolgens hebben we toen voor de allereerste keer het hartje gehoord. Eind van de middag mochten we terug komen voor de echo.

Aangezien het kindje deze week net zo groot is als een pruim, is de werktitel deze week: pruim. Verrassend toch?!

Pruim lag niet helemaal goed voor de meting. De meting die van stuit tot kruin gedaan moet worden en waarbij een verschil van een millimeter al een groot verschil kan maken. Dan kijken we eerst de rest even na. 2 voetjes, waarbij ook 2 hakjes te zien waren. Dan is de kans op een klompvoetje kleiner, omdat ze dan normaal gesproken geen 2 hakjes kunnen zien. 2 beentjes, goed te zien. 2 handjes en die staan ook netjes recht onder de armgewrichtjes, ook dat maakt de kans op een syndroom kleiner, dan staat een handje vaak juist scheef op het armgewricht. Het maagje mooi gevuld, dus het kindje drinkt. Uiteraard ook een kloppend hartje gezien. Een gevulde blaas, da’s ook mooi. We konden zelfs heel duidelijk zien dat het hartje al 4 kleppen had.. eh, heeft!

Nou pruim, nu moeten we je echt gaan meten. Ondertussen hebben we 1 keer gemeten en die pakte op zich wel goed uit: 3 oktober. Maar de verloskundige was nog niet helemaal tevreden. Het beste kunnen ze op hun rug liggen, maar pruim lag liever op zijn buik. Dus, ik mocht even plassen. Godzijdank. Komen met een volle blaas en dan ook nog dat echo apparaat drukkend op je buik.. maar ik mocht plassen! Pruim had er nog steeds weinig zin in, dus dan zetten we grover geschut in. De verloskundige mocht lekker druk zetten op mijn buik en ja hoor Pruim had de boodschap begrepen. Uiteindelijk lag ie er goed voor. Een perfecte meting: 2 oktober 2019 is dé datum!

De verloskundige die de echo maakte was ook bij de bevalling van Job. Een, zeg maar gerust.. opmerkelijke bevalling. Ze stelde daarom ook de vraag aan Dennis: “Mag je nu deze keer eerder al stoppen met de nachtjes weg?” .. Nee was het antwoord. Enige uitleg is denk ik wel handig…

 

Laten we even teruggaan naar de laatste maanden van de zwangerschap van Job. Tijdens de hele zwangerschap had ik al het gevoel dat Job eerder zou komen. Hij liep achter op de groei, een week, en dus zou eerder komen om allerlei redenen niet handig zijn. Één dag kwam vaak terug in de gesprekken. Dennis is piloot en is daardoor vaak ongeveer de helft van de week buitenshuis te vinden. Hij slaapt in het buitenland en komt na 3, 4 of 5 dagen weer thuis. 2 weken voor en na de uitgerekende datum (dus van 38 t/m 42 weken), heeft hij enkel dagdiensten en is hij dus elke avond in Nederland, normaal gesproken thuis, maar omdat we zo ver weg van Schiphol wonen bekijken we per dag of het gewenst is dat ie naar huis komt of dat ie ergens in Haarlem blijft slapen. Die dag die vaak genoemd werd, 27 maart, was de dag waarop hij z’n laatste ‘dagje over’ had, een dag vrij in het buitenland. Ik zou die dag 37 weken zwanger zijn. Hij zou 26 februari ’s avonds aankomen in Norwich en 28 februari in de ochtend weer terugvliegen. Job mocht niet voor die 27ste geboren worden, want Dennis ging nog sportschoenen kopen bij de outlet in Norwich haha. Nou goed, door de groeiachterstand en het vermoeden dat er een beentje nog verder achterbleef heeft mij, samen met mijn moeder, op 27 februari bij de gynaecoloog doen belanden. Eerst een echo en daarna een afspraak bij de gynaecoloog. Alles zag er goed uit, maar de gynaecoloog keek mij eens goed aan en vroeg.. ‘hoe gaat het met jou?’, ik voelde de ogen van mijn moeder en ik moest eerlijk zijn. “Het gaat niet goed”. Ik had veel pijn, veel last en ik was er duidelijk klaar mee. “Nou”, zei ze.. “We gaan gewoon een controle plannen voor 7 maart. We gaan die dag kijken hoe het ervoor staat en als alles goed is gaan we je inleiden”. Heerlijk!

Dit gesprek heeft me zoveel goeds gedaan (en Job blijkbaar ook). Job had er zin in! De laatste vlucht die Dennis zou kunnen nemen naar huis is rond 18:00 uur vertrokken, dus als ik voor 17:00 uur zou laten weten dat ie naar huis moest komen dan zou dat nog kunnen. En natuurlijk braken, die dag, mijn vliezen om 19:00 uur. De verloskundige dacht, ach die gaat echt nog niet aan de gang.. Dennis is er niet. Daar hadden Job en ik lak aan. Om 23:00 de verloskundige op bezoek, 00:10 in het ziekenhuis en 2:05 persen, 2:08 Job geboren.

Maar toen begon het eigenlijk pas.. waar was Dennis?!

Nou Dennis die heeft nog geappt met mama, terwijl ik weeen aan het opvangen was en tussendoor gewoon lekker aan het slapen was. Na de geboorte heb ik Dennis gebeld. Hoe vreemd is dat! Je man, de vader van je kind, via de telefoon vertellen dat z’n kind geboren is! “Morgenvroeg om 6 uur, oftewel.. over 3,5 uur vertrekt er een vliegtuig naar Amsterdam. Die pak ik en dan hoop ik rond 10 uur bij jullie te zijn!”. Het is niet anders, kom maar zo snel mogelijk hier heen. Zo gezegd… Laat nou net op dat moment een sneeuwstorm razen over Engeland en het hele vliegveld in Norwich plat gelegd hebben. “De vlucht is geannuleerd” – dat meeeen je niet. “En die van 12 uur ook! En de treinen rijden niet dus ik kan ook niet ergens anders heen”. Kak en nu?!

 

Dennis heeft z’n verhaal gedaan aan de hotelreceptie, de receptioniste tot tranen geroerd en zij zijn voor hem gaan bellen of er een taxicentrale was die hem naar Londen zou rijden. Daar vlogen nog wel vliegtuigen. Na er een heleboel gesproken te hebben is er 1 taxichauffeur geweest die gezegd heeft ‘ik breng die man naar Londen!’. Een taxirit van 2,5 uur waarbij Dennis na de zoveelste langs de weg te hebben zien staan maar gestopt is met tellen van de ongelukken. Wegen lagen helemaal bezaaid met sneeuw. Een taxirit van 2,5 uur is natuurlijk lang, maar over het algemeen ook erg duur! Dennis heeft eerst akkoord gevraagd aan het bedrijf of hij deze taxirit mocht nemen. Om het feest compleet te maken was natuurlijk zijn aanspreekpunt van het bedrijf niet bereikbaar en dus dacht Dennis dan bel ik de ‘grote baas’. En zo geschiedde, wel zo makkelijk. Hij kreeg akkoord en is in de taxi gestapt. Een klein stukje verder weg van ons, maar toch zoveel dichterbij alweer! Uiteindelijk ging het gelukkig snel, de vlucht vertrok rond 19:30 en om 23:00 uur kwam de trotst papa dan eindelijk de ziekenhuiskamer binnen gelopen! Wat een dag, wat een gebeurtenis. Maar we zijn er. We zijn weer compleet. En nu gaan we volop genieten samen! 

Ik hoor graag van jullie, ben super benieuwd en enthousiast! Heb erg veel zin om mijn zwangerschap en daarna, bij jullie te delen. Met daarbij alle dagelijkse dingen waar ik mee te maken krijg als pilotenvrouw en mama van 2 kids en #3 in ontwikkeling! 

Lieve groetjes,

Romy Brummelkamp 

Bevallingsverhaal: “James schoot er als een raket uit!”

“Een gelukje”

November 2015. Wij waren net een maand verhuisd. Javaj (toen 15 maanden) had zijn tweede Sinterklaas meegemaakt, toen ik merkte dat ik al een tijdje een soort van bubbels in mijn buik voelde.

Na de bevalling van Javaj, heb ik er voor gekozen om geen hormonen te gebruiken om mijn lichaam helemaal te laten herstellen. Wij gebruikten braaf het condoom, op één keer na!

Ik kreeg een onderbuikgevoel (goeie woordkeuze Sanne), ik kocht een zwangerschapstest en er verscheen een héél licht tweede streepje. Ik was in shock! Dit was niet helemaal de bedoeling. Net verhuisd naar een 2-kamer appartementje met zijn drieën. Hoe gingen wij dit doen?

Ook Pim schrok een beetje, wij belde meteen de tante van Pim waar wij toen heel goed contact mee hadden en zij was meteen super enthousiast. Hoezo zouden we hieraan twijfelen? Dit is toch het mooiste wat je kan overkomen? En we draaide gelijk bij, ze had gelijk. Ook al hadden we maar anderhalve slaapkamer, wij hadden liefde genoeg om dit kleine frummeltje groot te kunnen brengen. Javaj is nooit iets te kort gekomen dus een broertje of zusje erbij moet ook echt wel goed komen.

Onze eerste echo kwam in zicht. Zo enorm spannend! Eerst een echo op mijn buik, alleen er werd niets gevonden. We gingen voor een inwendige echo, hier werd een vrachtzakje met een vruchtje erin gevonden. Het was nog maar heel klein en ze kon geen hartje vinden. Wij kregen het nieuws dat het hoogstwaarschijnlijk een miskraam zou worden omdat met dit termijn toch écht wel een hartje zichtbaar moest zijn. We moesten ons voorbereiden op het ergste en als het vruchtje de week erop niet los zou komen dan moesten we een nieuwe echo laten maken.

Met gebogen hoofd verlieten wij die dag het ziekenhuis. We hadden ons er zo op verheugd, deze baby was zo welkom!

De week erop kregen wij opnieuw een echo, nu van een andere vrouw. Ze berekende opnieuw het termijn en vertelde dat we nu waarschijnlijk pas 6 weken zwanger waren. Dat het heel normaal is dat het hartje vorige week nog niet klopte en dat ze nu nog eens ging zoeken. En jawel hoor, een heel duidelijk kloppend hartje! Wat waren we gelukkig en tegelijkertijd ook boos op de vrouw die ons vorige week verkeerde informatie had voorgeschoteld!

Met dit mooie nieuws gingen wij de kerstdagen in. We hadden Javaj een shirt aangegeven met de tekst: “Ik ben stoer want ik word grote broer”. (Hoe cliché?)

De opa’s en oma’s hadden niets door tot wij ze erop wezen.

De meeste waren dolenthousiast. Helaas waren mijn vader en oma het tegenovergestelde. Of wij wel goed bij ons hoofd waren? En wat moest dat wel niet worden met ons? Dit kind had toch geen toekomst?

Dat was even slikken, ze zagen toch dat wij alles op een rijtje hadden? We hadden allebei een goede baan, een eigen huisje en Javaj was net een prins.

Na een tijdje draaide mijn vader volledig bij en vertelde dat hij het totaal niet had verwacht en er enorm van was geschrokken.

Mijn zwangerschap liep redelijk voorspoedig, ik had wel weer erge last van bekkeninstabiliteit en vermoeidheid, maar met de baby ging alles volgens het boekje.

We hadden de oppas helemaal rond voor als ik zou gaan bevallen. Mijn moeder stond stand-by voor de eerste uren omdat ze gewoon moest werken en mijn schoonouders zouden haar overnemen en bij ons in huis slapen (zij wonen 1,5 uur rijden bij ons vandaan).

Donderdag 25 augustus 2016 18:00 uur, wij zaten net naar de loting van de Champions League te kijken toen ik af en toe druk op mijn rug voelde, ik merkte het meteen op als weeën en ze kwamen heel regelmatig om de 2 á 3 minuten. Ik vroeg Pim om de verloskundige te bellen en zij vroeg mij terug te bellen als de weeën heviger werden. Binnen 20 minuten begon ik ze weg te puffen en na een belletje kwam de verloskundige poolshoogte nemen. 3cm ontsluiting, ze vroeg of ik de oppas wilde bellen zodat wij rustig naar het ziekenhuis konden gaan. De verloskundige wachtte bij ons thuis tot mijn moeder er was en wij reden achter haar aan naar de verloskamers.

Ook mijn schoonouders waren onderweg om mijn moeder over te nemen.

De verloskundige had het plan om mijn vliezen te breken. Wat een raar gevoel, ineens een warme vloed die naar beneden stroomt. De baby had in het vruchtwater gepoept en de verloskundige moest worden overgenomen door het ziekenhuis. Ik kreeg binnen vijf minuten na het breken van mijn vliezen een enorme weeënstorm. Ik kroop onder mijn hoofdkussen van de pijn, ik schreeuwde het uit: “Ik ga dood!” “Ik kan niet meer” “ik wil niet meer” “IK WIL NU MORFINE”.

Ik werd getoucheerd (man wat deed dat pijn), pas 5cm ontsluiting. Ze gingen een morfinepomp voor mij regelen.

Pim zat ondertussen op zijn dooie gemak “Linda’s zomerweek” te kijken, want Sylvie Meijs was te gast.. Mannen!

Een verpleegkundige kwam vertellen dat ze met een overdracht bezig waren en daardoor de medicatie iets langer op zich zou laten wachten. Ik kreeg ineens enorme persdrang. “IK MOET PERSEN!!!!”

“Nee, je moet het tegenhouden, even wachten, je mag nog niet persen!”

“IK KAN HET NIET TEGENHOUDEN, IK MOET, NU!”

Ik werd nogmaals getoucheerd en zat (binnen vijf minuten na de laatste check) op 10cm ontsluiting. “JA, PERSEN MAAR!”

De verloskundige was nog steeds in de verloskamer om mijn verhaal te rapporteren, want alles ging zo snel. Ze haalde Pim erbij: “Pim, snel pak je telefoon, je moet foto’s maken, de baby komt!”

Pim stond perplex, hij zag ineens helemaal wit. Dit ging wel heel snel ineens.

Twee keer persen en hij vloog eruit!

Ik mocht hem zelf aanpakken en wat was hij mooi!

James Smeets, geboren op 25 augustus 2016 om 21:41 uur. Geboren als een speer in 3,5 uur “ons gelukje”. Zelfs mijn schoonouders waren nog niet bij ons thuis toen wij belde dat ze er een kleinzoon bij hadden.

Ik heb deze bevalling als best prettig ervaren, wel had ik door de snelle bevalling veel last van heftige naweeën.

Zelfs mijn verloskundige, die mij over had moeten dragen aan het ziekenhuis, heeft mij nog gehecht. Ze heeft geen tijd gehad om haar spullen te pakken en te vertrekken.

Zo zie je maar hoe anders een tweede bevalling kan zijn ten opzichte van een eerste. Dus heb jij een eerste horrorbevalling achter de rug? Echt, een tweede kan zo bevrijdend zijn!

Liefs,

Sanne

Onze verloskundige Karlijn vertelt over haar eigen bevalling: Ze had pre-eclampsie en Viggo kwam met 34 weken

Komende maand is het 7 jaar geleden dat ik bevallen ben van mijn oudste zoon. OMG 7 jaar!!

Als de dag van gisteren, maar ook zo lang geleden…

Ik had zo’n fijne zwangerschap. We waren er zo klaar voor. Ik was 26, mijn vriend 33 jaar. Ik wist altijd al dat ik al moeder wilde worden. Maar ik wist ook dat ik de boel een beetje voor elkaar wilde hebben als ik eraan zou beginnen. Ik was 26 jaar, ik was al een jaar aan het werk als verloskundige bij een fijne praktijk. Al jaren had ik zoveel mensen ouders zien worden en dat wilde ik ook! Mijn vriend kon ik overtuigen, want we waren inmiddels al 6 jaar samen en we namen de stap: zwanger worden. Na 4 maanden was het raak.

Begin oktober was de zwangerschapstest positief. Ik was zo blij, en moe, maar zo blij! Ik had een perfecte zwangerschap. Ik was een van die zwangeren die van elke verandering in mijn lichaam genoot. Was niet misselijk, alleen moe soms. Genoot van de bewegingen in mijn buik, die ik vanaf 14 weken zwangerschap al kon voelen. In het begin heel zacht en kriebelig (alsof er een klei mini vingertje kriebelde van binnenuit), later steviger maar zo fijn. Rond 30 weken zwangerschap kreeg ik hele opgezwollen voeten. Het was niet warm, maar toch dacht ik dat het een symptoom was die paste bij het derde trimester. Mijn moeder was degene die zei: dat klopt niet! Dit is niet normaal Karlijn. Ik kon geen normale schoenen meer aan, had gelukkig nog van die gebreide Uggs, dat waren de enige schoenen die ik nog paste.

Verder voelde ik me goed. Tot 33 weken. Ik had net een heerlijk (maar druk) weekend achter de rug. Ik dacht na dat weekend: nu moet ik echt in de “bejaarden-stand” gaan, want dit weekend was te gek voor mij na een week werken. Het verlof wat de komende week zou beginnen, joeg mij angst aan, wat moest ik in godsnaam gaan doen? Ik besloot 2 weken langer door te werken, tot 36 weken omdat ik voelde dat ik nog niet klaar was voor verlof. Maar alle plannen die ik had haalden mij in. Ik was ruim 33 weken zwanger toen ik op een avond TV keek, ik kon niet meer goed focussen op het tv-scherm, ik zag zwarte vlekken. Daarbij voelde ik mij de hele dag al grieperig. Bij een vergadering die ik had op de praktijk de volgende dag, vroeg ik mijn collega of ze even mijn bloeddruk wilde meten. Deze was 140/90, best hoog voor mij, want normaal had ik een vrij lage bloeddruk. Ze stuurde me meteen even door naar de gynaecoloog boven (onze praktijk was gesitueerd in het ziekenhuis). Aldaar controleerde ze mijn bloeddruk, mijn bloed en mijn urine. KAK, ik had Pre-eclamsie… Neeeee, ik? Hoezo? Ik had met zoveel scenario’s rekening gehouden… Mijn moeder had zwangerschapsdiabetes gehad, ik dacht vast en zeker 42 weken te worden en misschien wel een keizersnede, maar deze optie stond niet in mijn lijstje. Ik moest eigenlijk direct blijven ter observatie. Maar ik wilde dat niet, ik wilde naar huis. Ik voelde mijn kindje goed bewegen in mijn buik en kwam tot de compromis met mijn bekende gynaecoloog dat ik 24 uurs urine mocht sparen vanuit huis en dat ik daarna weer terug zou komen. Met de belofte dat ik eerder zou komen als het te “rustig” in mijn buik zou worden. Na 24 uur kwam ik terug in het ziekenhuis. Ja, nu echt de bevestigingen: ik had pre-eclampsie, en wel een ernstige en vroege vorm. Een hele hoge bloedruk van 150/100  had ik inmiddels en eiwit in de urine. Ik werd opgenomen. Shit, dit hadden we niet bedacht!

Gelukkig kreeg ik een prive kamer. Werd super goed gemonitord. Ik lag er 1,5 week. Met bloeddruk verlagers, die eerst zijn werk deden, maar na een tijdje helaas niet meer. Mijn kindje werd op de echo bij 33 weken klein geschat: 2000 gram. Elke dag dat hij nog in mijn buik zou zitten was meegenomen dacht ik. Maar was dat wel zo?

De hele zwangerschap had ik niet perse verwachtingen, maar wel 1 wens: als ik maar niet hoefde te overnachten in het ziekenhuis. Ik weet niet goed waar deze angst vandaar kwam, maar liever zou ik om deze reden thuis bevallen, want ik wilde echt niet blijven slapen in een ziekenhuis. Dat liep uiteindelijk wel even anders, ruim 14 dagen ben ik er verbleven in totaal… Loslaten heet dat, weet ik nu, het begin van mijn ouderschap.

Op de avond van 1 mei voelde ik me helemaal niet goed. Ik had een onwijs gejaagd gevoel, alsof ik moest gaan spreken voor een heel stadion vol mensen. Maar ik lag eigenlijk gewoon in mijn ziekenhuis bed en het was al middernacht, dus ver na bedtijd. Toen mijn bloeddruk, ondanks de medicatie sky-high was om 02:00, waren ze bang voor een insult. Dus was het tijd om de baby echt te gaan halen nu. Verdorie, 34 weken had ik nog maar op mijn teller en wist als geen ander dat ik nu moeder zou worden van een couveuse kindje… Er werd gestart met nog meer medicatie en magnesium, om een eventueel insult te voorkomen. Dat was best angstaanjagend. Alsof de brand in mijn infuus in mijn hand insloeg en alsof ik het langzaam voelde verspreiden door mijn vaten, door mijn hele lichaam. Ik werd met koude washandjes gedept. En ik was alleen die nacht met de gynaecoloog en verpleegkundige.

Ik werd ingeleid niet lang daarna. Kreeg gel om mijn baarmoedermond te doen weken, want ik was totaal nog niet rijp. 14 uur verder had ik nog helemaal geen weeën. Maar mijn gynaecoloog vertelde me dat ik wel 2 cm ontsluiting had. Toen besloten we samen door te pakken. Mijn vliezen werden gebroken rond middernacht. Direct daarna kreeg ik weeën. Puffen, puffen, ik kon het! Dacht ik… bij 5 cm toucheerde mijn gyn en ik trok het nog. Nog net. Ik was best optimistisch, want ik had eerder vrouwen begeleid die eerder het niet meer trokken. Ik koos op dat moment voor Remifentanyl, een pijnpompje met morfine. Daar heb ik een goed uur van mogen geniet, en wat was het fijn. Mijn brein was echt even helemaal chill tussen de weeen. Het gaf mij vertrouwen. Ruim een uur later voelde ik iets wat op persdrang leek. Gelukkig geloofde me ze, want blijkbaar reageerde mijn baby ook navenant.

Er was onrust in de kamer. Oké Karlijn, je mag persen zei ze, na het inwendig onderzoek… Wat? Nu? Durf ik niet! dacht ik… Ik was bang.

Maar wilde mijn zoon ook heel graag ontmoeten, ik weet nog dat ik rond die tijd keer naar het hartfilmpje wat gemaakt werd en kreeg angst: hij reageerde ontzettend met zijn hartslag op de weeën. Ik was eigenlijk heel bang voor een keizersnede of een vacuümpomp. Dat heb ik ook nog gezegd, net voordat ik ging persen. Ik ben zo bang… Zij stelden mij gerust. Dit is normaal voor een premature baby, ik was immers maar 34 weken zwanger.

Toen ging de knop om, het voelde zo niet normaal en goed wat ik deed, maar wist ook dat het over zou zijn met deze botte pijn als ik door zou gaan. Na 20 min persen werd er een piepklein kindje op mijn borst gelegd. Helemaal vol met “kaarsvet” zoals mijn vriend het noemde (huidsmeer). Hij had een redelijk goede start en woog 1975 gram.

Ik dacht nadat hij eruit was alleen maar: O MIJN GOD, WHAT JUST HAPPEND??. Ik had helemaal niet dat directe moeder instinct om te vragen naar hoe hij het deed, ik was vol van de pijn dat het deed om heb eruit te persen en moest echt bijkomen. WTF? Ik keek naar links en naar rechts. De kinderarts had hem inmiddels even meegenomen, mijn vriend stond bij hem. Mijn moeder zei alleen maar: hij is er Karlijn, hij is er en hij is zo klein! En de gynaecoloog zei dat alles goed ging. De placenta kwam heel snel na de geboorte van mijn zoon en het letsel aan mijn perineum viel gelukkig heel erg mee. Ik kreeg Viggo, onze zoon, onze trots, na 20 minuutjes terug op mijn borst. Hij was er en ik had het overleefd, deze rollercoaster, deze stortbevalling van totaal maar 4 uur na het breken van mijn vliezen. Mijn zoon moest helaas wel naar de couveuse afdeling en ik bleef ivm mijn pre-eclampsie nog minmaal 24 uur op de verloskamers. Om 3:20u was hij geboren en om 11u in de ochtend mocht ik voor het eerst naar hem toe. Op bezoek bij mijn zoon. Lopend mocht ik nog niet, ik ging met bed en al over de gangen. Ik dacht nog: wat een onzin, want sinds de geboorte voelde ik mij direct niet meer ziek. Maar liet mij meevoeren met wat volgens protocol hoorde.

Ik ging kolven, want drinken ging nog niet ivm zijn prematuriteit. Ik kolfde direct als een volwaardige mama, alle verpleegkundigen waren versteld en stonden te juigen bij mijn productie na 24 uur.  Wat mij een MEGA moeder boost gaf. Daarbij trok Viggo op dag 2 zijn sonde uit zijn neus en konden we volledig op elkaar inspelen qua voeding. Hij was mini, maar deed alles wat hij moest kunnen. Hij mocht op dag 5 van de monitor af, werd niet te geel, dronk als een malle aan de borst en op dag 8 mocht hij met 1880 gram mee naar huis. Hij verbrak alle records van het ziekenhuis. Ik weet niet of dat het kwam dat ik verloskundige was (mijn verloskundige brein lag serieus ver buiten het ziekenhuis verstopt toen ik net mama was geworden) of dat hij het echt zo bizar goed deed, maar hij mocht mee. Mijn droom werd werkelijkheid, want ik was zo bang alleen naar huis te moeten en dan heen en weer te pendelen.

Eenmaal thuis had ik de meest geweldige kraamzorg, die meteen zei: kijk naar je kind, kijk niet naar de ml die hij binnenkrijgt. Zij gaf mij vertrouwen in het drinken van mijn zoon aan de borst en hij was na 3 dagen boven geboortegewicht. Hij zou eigenlijk sterrenbeeld tweelingen worden, maar hij werd een stier. En zo heeft hij zich ook gedragen. Als een stier, een hele pittige baby, zonder al teveel poespas groeide hij als kool en mochten wij, iets eerder dan verwacht, maar extra lang van hem genieten.

Over 1 week wordt hij 7 jaar. Mijn lieve pittige, standvastige, bijzondere en eerstgeboren zoon Viggo. Zijn naam betekend “strijder”, daar is hij zelf ook zo trots op. Een naam die al ver voor zijn geboorte was besloten, maar zo ontzettend hoort en past bij hem!

 

 

 

VERLOSKUNDIGE KARLIJN (klik hier voor haar Instagram)  

 

Bevallingsverhaal: “Ik kijk in de spiegel en ik zie opeens een hoofdje tussen mijn benen hangen. Daarna ligt ons meisje op de grond in een plas bloed.”

Maandag 1 oktober 2018 als ik de smorgens wakker word heb ik een futloos gevoel. De dagen er na blijft dat hetzelfde. Ik kom bijna niet van de bank af en voel me enorm moe. Zo heb ik me tijdens de zwangerschap nog niet eerder gevoeld. Zou dit dan toch het begin zijn. Op donderdag voel ik me weer fit. Trek me kleren weer aan en ga weer gezellige dingen doen met me vriendinnen en moeder. We gaan gezellig op bezoek bij me vader die al een paar dagen stil ligt in Rotterdam met de boot, en hebben nog een controle bij de verloskundige en alles ziet er goed uit. Op zaterdagavond blijven we lekker thuis.

Het is zondagmorgen 7 oktober. We worden wakker en vragen ons af wat we vandaag eens zullen gaan doen. Mijn ouders varen, en liggen dat weekend te wachten in Rotterdam. We besluiten om daar langs te gaan en even gezellig bij te kletsen. Rond 15:00 verlies ik een klein beetje vruchtwater. We besluiten om 15:15 maar terug naar huis te gaan en verzoeken me zusje om nog maar niks tegen de rest van de familie te zeggen. Het kan tenslotte nog wel even duren. Tijdens dit rit naar huis heeft Guido meerdere keren het idee dat het weleens een snelweg bevalling zou kunnen worden( dit heeft hij mijn pas later verteld godzijdank). Rond 16:00 zijn we thuis en heb ik al weeën. We bellen de verloskundige en die zegt dat je 2 uur lang om de 5 minuten weeën moet hebben. Maar mocht het snel heftiger worden mogen we terug bellen. Al snel kom ik erachter dat liggen op bed voor mij niet werkt om de weeën op te vangen. Ik waggel wat heen en weer tussen de toilet en de slaapkamer. Om 16:45 zit ik op de toilet en voel ik opeens een gek gevoel in me buik, mijn vriend vertrouwd het niet en belt de verloskundige. Tussen het telefoongesprek begin ik het gevoel te krijgen dat ik ga bevallen. De verloskundige stelt Guido gerust dat het gevoel wat ik heb het indalen zal zijn. Met wat moeite en hulp van Guido kom ik van de toilet af en waggel naar de slaapkamer. Ons bed staat op kratten, ik krijg mijn benen niet meer ver genoeg omhoog om nog op bed te klimmen. Ik sta aan ons bed nogsteeds weeën weg te puffen. Mijn vriend heeft ondertussen nogsteeds de verloskundige aan de telefoon die verteld wat hij allemaal moet pakken en klaarleggen voor als ze komt. Ook loopt hij snel even naar beneden om alvast de voordeur open te zetten. Ik begin bloed te verliezen. Guido loopt naar de badkamer om handdoeken te pakken in de tussentijd ik kijk achterom in de spiegel en zie opeens een hoofdje hangen. Ik roep nog dat ze komt maar daar is het al te laat voor. Daar ligt ons kleine meisje op de grond in een grote plas bloed. In de verte hoor ik onze verloskundige nogsteeds aan de telefoon. Guido komt de kamer binnen en pakt ons meisje snel van de grond. We wikkelen haar in een handdoek. De verloskundige vraagt aan mijn vriend hoe het verder gaat en helpt mij op het bed. Door het vallen is de navelstreng afgescheurd. Bij ons meisje stopt dit met bloeden alleen bij mijzelf niet. Ik lig op bed met ons meisje op mijn borst Guido is bezig met de navelstreng de verloskundige verteld hem wat hij allemaal moet doen en ik kijk een beetje in shock toe. Omdat de placenta niet vanzelf komt masseert hij de mijn buik tot de verloskundige binnen komt. Ze bekijkt de grond en gaat daarna snel verder met mij. Niet veel later komt er een kraamzorg binnen en die neemt ons meisje snel mee om aan te kleden. Als ze aan is gekleed word ze naast ons neergelegd en kunnen we haar pas eens goed bekijken. Wat is ze mooi onze lieve Jet. De temperatuur van haar is zo gedaald naar onder de 36 dat we uiteindelijk toch naar het ziekenhuis toe moeten. Dezelfde avond mag ze al uit het warmte bedje er krijgt ze een kamertje voor haar zelf waar ze ook een rustig bij kan komen van wat er allemaal is gebeurd. De dag erna word er ook nog een echo gemaakt van haar hoofdje in verband met de val. Gelukkig is daar niks mis mee. S’Nachts heeft Jet het nog even moeilijk afentoe tut ze zo hard dat ze vergeet adem te halen. Na 2 dagen mogen thuis heerlijk gaan genieten van haar.

De twee dagen in het ziekenhuis waren eigenlijk heerlijk alleen de opa’s, oma’s en tantes kwamen op bezoek. Verder hebben wij heerlijk rustig op kunnen starten en konden we snel beginnen met ons hestel.

Ik wist niet wat ik moest verwachten van een bevalling maar dit had ik zeker niet verwacht.

 

Wat ben ik trots op Guido zou niet weten hoe ik dit zonder hem zou hebben moeten doen.

 

Op 7 oktober 2018 om 17:18 werd ons Jet geboren ze woog 2960 gram en was 49 cm lang

Denise

 

 

 

 

Bevallingsverhaal: Een keizersnede ’the easy way out’, maak je een grapje?! Tijd voor realiteit!

Enigszins verbijsterd typ ik deze blog, regelmatig lees ik dat een keizersnede gezien wordt als “the easy way out”. Deze blog is niet om angst aan te praten maar mijn eerlijke kijk op mijn spoedkeizersnede te geven. Misschien ziet iedereen dat deze “easy way out” eigenlijk niet zo easy is… Als je het mij vraagt is een keizersnede namelijk geen makkie, zeker niet als het een spoedkeizersnede is. In mijn situatie had ik al een aantal uren geprobeerd natuurlijk te bevallen.

Bevallingsverhaal: “Krijg ik serieus op mijn verjaardag het allergrootste cadeau ooit?! Het zal toch niet?!”

Het was mijn lievelingsdag, 8 november, de dag dat ik 27 kaarsjes mocht uitblazen. We begonnen de dag met een 3D-echo van mijn kleine jongen. Ik ben 29 weken zwanger en vorige week wilde Matteo zich niet laten zien, omdat hij met zijn hoofdje heel laag lag. Wij konden alleen zijn lippen en een stukje van zijn neus zien. Voordat wij naar de echo gingen had ik Matteo nog even toegesproken en gezegd dat het mijn allermooiste cadeau zou zijn als hij zich vandaag liet zien! Ik ging vol goede moed naar mijn tweede poging om mijn kleine jongen te zien. Helaas, Matteo lag nog steeds te diep met zijn hoofdje, zelfs na een paar jumping-jacks zagen wij niet anders dan zijn prachtige mondje. Zijn vader Enrico en ik zijn allebei heel erg koppig dus Matteo moet dat ook zijn. Hij lag lekker warm en had er gewoon geen zin in. Jammer, nu zouden we nog tien weken moeten wachten voordat we hem konden zien. Maar goed, ik was nog steeds jarig en liet dit niet mijn dag verpesten. Het kon nou eenmaal gebeuren. ‘s Middags gingen Enrico en ik winkelen in Amstelveen. Ik merkte dat mijn rug moe was en pijn deed. Ik had bekkeninstabiliteit en veel gelopen dus ik dacht dat het daarmee te maken had. De pijn werd steeds erger, maar ik ben van mijzelf heel positief dus ik bleef rustig en besloot om even ergens wat te gaan drinken. We hebben nog een uurtje gelopen en ik wilde perse met mijn zwangere buik op de foto. Niet wetende dat dit de laatste foto van mij is waarop ik nog lachend, nietsvermoedend en gelukkig zwanger ben!

Ik was niet direct op slag verliefd op mijn baby, dit kwam veel en veel later!

Donderdag 19u. Ik ben 32 weken zwanger.  Ineens voel ik me heel lastig en krijg ik last van krampen. Die nacht slaap ik ook heel onrustig.

Vrijdag 10u. Nog steeds last van krampen alsof ik mijn menstruatie ga krijgen. Dit kunnen  toch geen weeën zijn? Dat zou ik toch wel voelen/weten?  

Vrijdag 13u. Ik besluit om naar het ziekenhuis te gaan. Na een half uurtje aan de monitor  blijkt dat ik dus wel weeën heb. Ik krijg 2 remmers toe gediend en een spuit voor longrijping. De vroedvrouw zegt dat we het waarschijnlijk nog even gaan kunnen tegenhouden.  

Vrijdag 14u. Mijn water breekt. Ineens blijkt dat het toch wel eens voor vandaag zou kunnen zijn. Ik weet niet wat me over komt. Ik kan het allemaal niet goed vatten en begin te panikeren over praktische dingen (geboortekaartje, kinderkamer en spullen die nog niet in orde zijn…).

Vrijdag 16u20. Op een half uur tijd ben ik van 4 cm tot bevallen over gegaan. Ik zeg tegen de vroedvrouw dat ik de pijn niet meer aan kan en dringend naar toilet moet. Als de vroedvrouw eens kijkt lijkt ze even in paniek.  Ze belt onmiddellijk iedereen op dat ze dringend moeten komen want dat ik aan het bevallen ben. Ineens stonden er heel veel mensen op de kamer die allemaal snel in actie schieten. Ik slaag volledig in paniek. Wat is dit allemaal?! De bevalling is kort maar heel heftig… Mijn zoontje ligt 5 minuutjes op mij  en dan moet hij weg voor onderzoek. Mijn vriend gaat mee met hem. Daar lig ik dan… helemaal alleen. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. De ergste ervaring ooit mee gemaakt en niemand die er is. Minutenlang sta ik onder de douche. Ik kan enkel maar vooruit staren en aan niets meer denken. 

Vanaf dan is het allemaal vaag voor mij…ik ben  mezelf niet meer. Ik voel me helemaal geen mama en  niet gelukkig. S’avonds gaan we nog eens  kijken naar hem. Maar ik durf hem niet vast te nemen. Hij is zo klein, zo kwetsbaar en hij ligt zo vredig te slapen. Ik voel me zo leeg en denk dat mijn zoontje me helemaal niet nodig heeft. 

Mijn zoontje heeft meer dan 3 weken op de neo gelegen. De eerste week lig ik ook nog in het ziekenhuis. Week 2 en 3 ging ik elke dag op bezoek van s’ochtends tot s’avonds. Ik heb het er zo moeilijk mee… elke dag hem achterlaten. Weten dat andere mensen voor hem aan het zorgen zijn en niet ik. Ik voel me zo schuldig tegenover hem. Ik ben ook helemaal niet op slag verliefd op hem zoals je altijd overal leest… en nog steeds voel ik me totaal geen mama. Ik zorg wel voor hem maar ik voel geen band. 1 avond zijn we naar een eetfestijn geweest.  Iedereen wenst ons proficiat… dat voelt zo raar aan. Want daar zitten we dan… alleen met ons 2. Dit voelt niet compleet aan.

Op de moment dat hij naar huis mag ben ik zo bang. Ging ik dit wel kunnen? Geen vroedvrouw meer rond mij, geen monitors meer, geen dagelijks bezoekje van de kinderarts… wat als er iets met hem gebeurd? We hadden hem al eens 2 keer blauw zien worden door zuurstof te kort. Wat als dit thuis gebeurd? 

Eenmaal thuis loopt eigenlijk alles heel goed. Maar toch voel  ik me nog steeds niet gelukkig.

Stilletjes aan krijg ik dan toch een band met mijn kind en nu zie ik hem heel graag en voel ik me gelukkig. Ik heb wel veel moeite om hem achter te laten. Ik neem hem overal mee naartoe. Sommige mensen doen daar lacherig over en snappen me niet.  Maar ik heb hem zo lang en zo vaak moeten  alleen late.  n  in het ziekenhuis … ik krijg dat nu niet over mijn hart… nog niet.

Sanne 

Ik beviel op de vloer bij mijn ouders thuis op mijn oma’s verjaardag!

 en op de plek waar zij overleden was. 

Het was 26-09-2018 en we hadden afgesproken om vanavond gezellig uiteten te gaan. Samen met mijn vriend, broertje, schoonzus en moeder gingen wij die avond sushi eten. Mijn vader was er niet bij want hij moest voor zijn werk naar Texel. We stuurden hem nog een foto van ons om hem jaloers te maken. Toen we klaar waren met eten en om de rekening hadden gevraagd moest ik naar de wc. Ik wilde het eigenlijk ophouden maar dat lukte niet dus ben ik toch nog even snel gegaan. Ik had sinds de laatste weken last van verstopping en ik was blij dat het er nu wel uit kwam. Op de wc kreeg ik last van mijn buik, best wel gekke pijn eigenlijk. Ze stonden ondertussen al op mij te wachten en mijn vriend stond nog te praten met de eigenaar van het restaurant. Ik kreeg ineens een steek in mijn vagina waarop ik mijn moeder aankeek en zei dat ik pijn had en dat ik niet wist of het iets te betekenen had. Ik kreeg steeds meer krampjes dus ik zei dat ik naar huis wilde. In de auto vroeg mijn moeder of we nog even met haar mee naar huis gingen voor een kopje koffie. Ik voelde me eigenlijk wel oké dus stemde daar mee in. Toen ik uit de auto stapte kreeg ik weer last en het gevoel dat ik naar de wc moest, ik gaf aan dat ik dacht dat er wel iets aan het gebeuren was maar wist het niet zeker. Ik ging gelijk naar de wc voor wéér een grote boodschap. De krampen (wat weeen bleken) werden steeds heftiger en ik riep vanaf de wc dat ik het zeker wist. Ik had een goede houding gevonden op het toilet dus ik bleef zitten. Mijn schoonzusje begon met het timen van de weeën. Het was rond half 9 en het bleek dat er al een aardige regelmaat in zat. We spraken af dat we als het aanhield om half 10 de verloskundige zouden bellen. Van mijn moeder moest ik nu van het toilet af komen “voordat er zo een baby in de pot zou liggen”, niet wetende dat het echt allemaal zo snel zou gaan. Ik ging op een stoel zitten en voelde ineens nattigheid. Ik keek en schrok me rot, allemaal bloed tussen mijn benen! Ik rende terug naar de wc en zag dat een soort slijm met bloed was. De weeën werden heftiger en heftiger en ik riep dat ze de verloskundige moesten bellen omdat ik naar het ziekenhuis wilde voor een ruggenprik. Dit terwijl ik daar juist zwaar op tegen was omdat ik bang was dat ik verlamd zou raken als ik dat zou doen. Maar de pijn was niet te houden en ik dacht als ik dit nog 10uur moet volhouden dan ga ik dood. Mijn moeder en schoonzusje lachten mij uit omdat het pas net begonnen was.. tien voor half 10 moesten ze van mij de verloskundige bellen. Ik zat/lag inmiddels op de bank maar kon de weeën zo maar slecht opvangen, het liefst ging ik weer op het toilet zitten maar dat kon niet. De verloskundige zou er ongeveer met een half uur zijn. Na dat half uur kreeg ik persdrang en riep dat ik moest persen. Mn moeder schreeuwde naar mijn vriend dat hij de verloskundige weer moest bellen waar ze bleef en zei dat ik niet mocht persen. Gelukkig waren ze er al om de hoek. De vk kwam bij me zitten en stelde wat vragen, geen idee meer wat eigenlijk.. Ze bleef eerst even naar mij kijken en gaf toen aan na mijn volgende wee te gaan voelen op hoeveel cm ontsluiting ik zat. Ze voelde maar zei niks. Ze zei dat ze ook met de wee mee wilde voelen en zei nog steeds niks. Ik dacht of ik heb nog helemaal niks of…. Ze keek haar collega aan en zei we gaan niet meer naar het ziekenhuis we gaan het hier doen. Mijn moeder vroeg hoeveel cm ik had waarop ze antwoordde “volledig, geen randje meer niks” . Waar kan ze gaan bevallen? Ik zag bij die vraag de paniek in mijn moeders ogen schieten. Euh, hier op de bank, boven op bed, op de grond? De salontafel werd aan de kant geschoven en mijn moeder heeft van boven nog een topdekmatrasje en handdoeken gehaald. Daar lag ik dan… Op de vloer in de woonkamer. Ik had laatst nog een grapje gemaakt “mam ik ga echt niet thuis bevallen hoor al die zooi in huis, als dat moet dan doe ik het wel bij jou thuis”. Niets leek minder waar. Het was inmiddels half 11 en ik mocht beginnen met persen. Ineens hoor ik dat iemand de deur open doet. Mijn moeder had haar zus een berichtje gestuurd dat ik ging beginnen en die wilde mij nog even succes en een kusje brengen “voordat ik naar het ziekenhuis zou gaan”. Ze schrok zich dood toen ze mij op de grond zag liggen en bij de deuropening stond ook nog een soort beademingsapperaat. Ze wilde gelijk weer weg gaan maar mijn moeder had haar nodig aangezien ze best wel bang was en er voor haar gevoel alleen voor stond, dus ze bleef. Ik had met mijn schoonzusje afgesproken dat zij foto’s zou maken van de bevalling dus die heeft gelijk haar fotocamera erbij gepakt. Mijn broertje zat boven op zolder te gamen en mijn schoonzusje vertelde dat ik al op de grond lag en beneden zou gaan bevallen. Hier op is mijn broertje stilletjes naar beneden gekomen en ging het vanaf de bank zitten bekijken. Ik lag inmiddels alweer een uur te persen maar het lukte mij maar niet. De verloskundige schreeuwde dat ze NU vorderingen wilde zien want anders ging ze de ambulance bellen en zou ik toch naar het ziekenhuis moeten. Dat zag ik echt niet meer zitten dus ik gebruikte elk beetje kracht wat ik nog had. Vanaf dat moment kreeg ik uit alle hoeken support. Zelfs mijn broertje stond op en begon te schreeuwen “Kom op Romy persen!!”. Het hoofdje stond inmiddels maar ik begon moe te worden en de weeën werden minder heftig. Op de een of andere manier kreeg ik haar niet verder. Ik was toen ook al bijna 2 uur aan het persen. Ik smeekte of ze mij alsjeblieft wilde knippen want ik kon niet meer. Toen ze de knip zette floepte ze er zo uit. 

Om 00.20uur werd onze prachtige dochter Noé Yula-Ann geboren. Extra speciaal hieraan is dat het inmiddels 27 September was geworden en dat dit de verjaardag van mijn onlangs overleden oma is. Het dubbele hieraan is, is dat mijn oma ook precies op deze plek bij mijn ouders thuis was overleden, weliswaar niet op de vloer maar wel kijkend naar hetzelfde plafond. Het is alsof het allemaal zo heeft moeten zijn. Ik heb haar nooit kunnen vertellen dat ik in verwachting was maar dit was de bevestiging dat ze er van weet, ze was erbij. In totaal heeft het hele bevallingsverhaal maar 4uur geduurd maar heb ik hiervan bijna 2uur lang liggen persen. 

Het was nooit de bedoeling geweest dat iedereen bij mijn bevalling aanwezig zou zijn maar ik heb ze zo nodig gehad. 

Wij zijn zo trots, blij en dankbaar met dit prachtige wonder. Ann is de vernoeming naar oma Annie. A little bit of heaven sent down to earth ♡ 

 

Bevallingsverhaal: “Zowel papa als mama waren niet aanwezig bij deze geboorte DEEL I

Het is woensdag en vandaag zijn we ruim 34 weken zwanger. Een normale werkdag zoals altijd. De dag vordert rustig. Na de laatste vergadering vertrek ik naar huis. Bij thuiskomst lijkt het alsof mijn vliezen breken, maar het is geen vruchtwater maar een hele hoop bloed. Mijn man en ik schrikken ons kapot en bellen de verloskundige. Welke meteen een ambulance belt. Ondertussen voel ik de bewegingen van de baby goed in mijn buik. Gelukkig! 

Met sirenes en alarmlichten worden we naar het ziekenhuis gereden. Wat een bijzonder werk doen deze mensen. Respect! Op de spoedeisende hulp wordt alles gecheckt, maar naast een licht verhoogde bloeddruk is er niets te vinden. Ik mag naar boven, naar de kraamafdeling. Hier wordt de CTG aangesloten. Maar nog steeds is er niets bijzonders te zien. Er worden verschillende buisjes bloed afgenomen, maar uiteindelijk wordt er niets als reden van het grote bloedverlies gevonden. Ze willen graag een katheter inbrengen om zo mijn urine te testen. Na aandringen stem ik toe. 

Bevallingsverhaal: “Mijn vriend zei dat het was alsof ik tien XTC-pillen in mijn mik had en deze had ingenomen met Sambuca, haha”

“5,5 uur weeën storm, weeënremmers en een ruggenprik later”

Na een super leuk dagje daten met mijn liefde op 30 december zijn we lekker op tijd naar bed gegaan. De Kerst had qua energielevel nog zijn nasleep bij mij. Op Oudejaarsdag hadden we een drukke planning staan dus vroeg naar bed kon sowieso geen kwaad.

Het was 01:20 uur ’s nachts en ik moest plassen.. dacht ik.. tot er een raar straaltje langs mijn been naar beneden liep. Hmm… oké, zou het dan toch nog in 2018?

Zoals de verloskundige mij tijdens de voorlichtingsavond had verteld: ‘als je vliezen zijn gebroken, probeer wat op te vangen in een bekertje’. Zo gezegd zo gedaan, en ja… doorzichtig en ietwat lichtroze (sorry voor de details) vulde zich een klein laagje in mijn mega grote beker. Ja, het is echt niet zoals in de film, een hele plas.

Snel terug naar de slaapkamer en met enige adrenaline zei ik tegen mijn vriend: “uhmm liefje, volgens mij worden wij nog papa en mama in 2018”. Knuffelend en met tranen vroegen we ons af wat we nu moesten doen. Tja, weer slapen was de tip, wist ik nog van de voorlichtingsavond. Maar geloof me, slapen is echt ONMOGELIJK op zo’n moment. Want oh wat had ik zin om onze kleine humpy te ontmoeten!

08:00 uur  Het begon wat te rommelen en ik herkende eigenlijk meteen het gevoel van weeën. De verloskundige praktijk gebeld en Martine (verloskundige) zou in de loop van de ochtend even langskomen.

09:00 uur pfff… volgens mij moet ik die weeën gaan timen… of lijkt het maar dat ze zo snel op elkaar volgen?

09:30 uur mijn vriend belt nogmaals naar Martine “goh uhm de weeën komen om de 5 minuten en lijken in kracht al toe te nemen”. Binnen 15 minuten zou ze bij ons zijn.

Ik dacht meteen: oké, ik ben niet kleinzerig en ik wil niet zeuren maar is dit helemaal de bedoeling van weeën? Of zijn alle vrouwen echt heel veel stoerder dan ik en ben ik toch maar een mietje dat ik na één uur weeën zoveel pijn heb?

10:00 uur Martine komt binnen en wil meteen even mijn ontsluiting checken. 1cm. Serieus?? Grapje zeker. Heb je wel goed gevoeld??? We spreken af dat ze rond 14u weer terug komt. Wij zouden bellen als er iets zou veranderen.

10:30 uur Ik kan mijn eigen weeën niet meer timen. Dit moet Jelmer voor mij doen. Een film kijken of taart bakken is er echt niet bij… geloofd me. Leuk die tips maar na 5 minuten film heb ik het afgezet…. Dus dit bedoelen ze met wegpuffen.

11:00 uur Ik breek in huilen uit. Hoe moet ik dit doen tot 10cm?

11:30 uur Mijn liefde belt weer met Martine. Hij verteld haar dat ik zit weg te puffen maar dat ik ook echt heel erg veel pijn heb. Weeën duren 2 minuten en de rust tussendoor is amper een minuut. Martine komt weer onze kant op en rond 12:00 uur checkt zij mijn ontsluiting. 2cm. Het is echt ongelofelijk. Ze vraagt of ik naar het ziekenhuis wil? Nee, ik wil thuis blijven. In mijn fijne eigen omgeving. Misschien wil ik toch wel thuis bevallen…

Martine gaat weer en beloofd rond 14:00 uur als nog even langs te komen.

12:30 uur Ze is net weg en ik vraag Jelmer om een teiltje te pakken. De pijn wordt te heftig en ik spuug tot 2x toe tussen de weeën door. Niets helpt, geen enkele houding. Ik dacht dat ik gek werd. Als ik mijn vriend mag geloven was ik op dat moment niet meer aanspreekbaar. Zoals hij het beschreef: Alsof ik 10 XTC pillen in mijn mik had en deze had ingenomen met Sambuca. Juist.

13:30 uur Ik geef  het op. Martine komt mijn ontsluiting checken en die is 3cm. Ik wil niet meer, geef mij maar een ruggenprik. (oh en dames, ik was degene die vooraf het hardst riep: ik vind alles prima behalve ruggenprik en keizersnede en dat gaat mij niet overkomen. Mijn lichaam kan dit zelf. Maar die ruggenprik moest en zou er komen)

14:30 uur Omdat ik niet meer kon aankleden (ik dacht, misschien helpt douchen maar nee..) duurde het allemaal even. Mijn vriend en Martine hebben mij aangekleed en in de auto getild. In de auto ben ik in mijn overlevingsbubbel gegaan en voelde ik haast dat het einde in zicht was.

15:00 uur In het ziekenhuis meteen aan de monitoren en de anesthesist zou langskomen voor de uitleg van de ruggenprik.

Maar wat bleek… bij iedere wee die ik had (2,5 minuut wee en nog geen 30sec rust) zakte de hartslag van onze kleine humpy. Zijn hartslag daalde van 144 naar 110bpm. Om die reden hebben ze bij mij inwendig een klein sneetje in humpy zijn hoofd gemaakt om het zuurstofgehalte in zijn bloed te meten. Deze was nog net voldoende. Maar omdat ik nog maar 5cm ontsluiting had werd het spannend. Weeënremmers beukte ik vervolgens dwars doorheen en zijn hartslag bleef dalen.

15:58 uur Ik moest akkoord geven voor een keizersnede.

16:16 uur Op 31 december (met 39 weken en 6 dagen) is onze lieve Sam geboren. Sam ademde niet en moest per direct zuurstof krijgen. Godzijdank reageerde hij daar snel op. Even mocht ik hem aanraken, voelen en bewonderen door mijn tranen heen. Daarna moest ik nog dichtgenaaid worden + naar de uitslagkamer. Het eerste uur van zijn leven heb ik daardoor moeten missen maar toen ik naar een uur terug op de kamer kwam lag onze kleine lieve Sam op de borst van mijn vriend te slapen. Pure liefde.

Wat bleek nou; Sam zat omstrengeld door de navelstreng, wat op zich geen probleem hoeft te zijn.. maar doordat ik een weeën storm had van 5,5 uur waren we beide uitgeput.

Om 23:59 uur met Bohemian Rhapsody op de achtergrond keken wij elkaar aan, met naast ons, onze kleine lieve Sam. Vuurwerk vanaf de 4e verdieping van het ziekenhuis. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als toen. Sterker nog.. nu 3,5 maand later ontroert het mij nog steeds. 2019 kan voor ons niet meer stuk.

Renée – moeder van Sam

+ Meer berichten