Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

bevalling

Bevallingsverhaal: “Mijn vriend zei dat het was alsof ik tien XTC-pillen in mijn mik had en deze had ingenomen met Sambuca, haha”

“5,5 uur weeën storm, weeënremmers en een ruggenprik later”

Na een super leuk dagje daten met mijn liefde op 30 december zijn we lekker op tijd naar bed gegaan. De Kerst had qua energielevel nog zijn nasleep bij mij. Op Oudejaarsdag hadden we een drukke planning staan dus vroeg naar bed kon sowieso geen kwaad.

Het was 01:20 uur ’s nachts en ik moest plassen.. dacht ik.. tot er een raar straaltje langs mijn been naar beneden liep. Hmm… oké, zou het dan toch nog in 2018?

Zoals de verloskundige mij tijdens de voorlichtingsavond had verteld: ‘als je vliezen zijn gebroken, probeer wat op te vangen in een bekertje’. Zo gezegd zo gedaan, en ja… doorzichtig en ietwat lichtroze (sorry voor de details) vulde zich een klein laagje in mijn mega grote beker. Ja, het is echt niet zoals in de film, een hele plas.

Snel terug naar de slaapkamer en met enige adrenaline zei ik tegen mijn vriend: “uhmm liefje, volgens mij worden wij nog papa en mama in 2018”. Knuffelend en met tranen vroegen we ons af wat we nu moesten doen. Tja, weer slapen was de tip, wist ik nog van de voorlichtingsavond. Maar geloof me, slapen is echt ONMOGELIJK op zo’n moment. Want oh wat had ik zin om onze kleine humpy te ontmoeten!

08:00 uur  Het begon wat te rommelen en ik herkende eigenlijk meteen het gevoel van weeën. De verloskundige praktijk gebeld en Martine (verloskundige) zou in de loop van de ochtend even langskomen.

09:00 uur pfff… volgens mij moet ik die weeën gaan timen… of lijkt het maar dat ze zo snel op elkaar volgen?

09:30 uur mijn vriend belt nogmaals naar Martine “goh uhm de weeën komen om de 5 minuten en lijken in kracht al toe te nemen”. Binnen 15 minuten zou ze bij ons zijn.

Ik dacht meteen: oké, ik ben niet kleinzerig en ik wil niet zeuren maar is dit helemaal de bedoeling van weeën? Of zijn alle vrouwen echt heel veel stoerder dan ik en ben ik toch maar een mietje dat ik na één uur weeën zoveel pijn heb?

10:00 uur Martine komt binnen en wil meteen even mijn ontsluiting checken. 1cm. Serieus?? Grapje zeker. Heb je wel goed gevoeld??? We spreken af dat ze rond 14u weer terug komt. Wij zouden bellen als er iets zou veranderen.

10:30 uur Ik kan mijn eigen weeën niet meer timen. Dit moet Jelmer voor mij doen. Een film kijken of taart bakken is er echt niet bij… geloofd me. Leuk die tips maar na 5 minuten film heb ik het afgezet…. Dus dit bedoelen ze met wegpuffen.

11:00 uur Ik breek in huilen uit. Hoe moet ik dit doen tot 10cm?

11:30 uur Mijn liefde belt weer met Martine. Hij verteld haar dat ik zit weg te puffen maar dat ik ook echt heel erg veel pijn heb. Weeën duren 2 minuten en de rust tussendoor is amper een minuut. Martine komt weer onze kant op en rond 12:00 uur checkt zij mijn ontsluiting. 2cm. Het is echt ongelofelijk. Ze vraagt of ik naar het ziekenhuis wil? Nee, ik wil thuis blijven. In mijn fijne eigen omgeving. Misschien wil ik toch wel thuis bevallen…

Martine gaat weer en beloofd rond 14:00 uur als nog even langs te komen.

12:30 uur Ze is net weg en ik vraag Jelmer om een teiltje te pakken. De pijn wordt te heftig en ik spuug tot 2x toe tussen de weeën door. Niets helpt, geen enkele houding. Ik dacht dat ik gek werd. Als ik mijn vriend mag geloven was ik op dat moment niet meer aanspreekbaar. Zoals hij het beschreef: Alsof ik 10 XTC pillen in mijn mik had en deze had ingenomen met Sambuca. Juist.

13:30 uur Ik geef  het op. Martine komt mijn ontsluiting checken en die is 3cm. Ik wil niet meer, geef mij maar een ruggenprik. (oh en dames, ik was degene die vooraf het hardst riep: ik vind alles prima behalve ruggenprik en keizersnede en dat gaat mij niet overkomen. Mijn lichaam kan dit zelf. Maar die ruggenprik moest en zou er komen)

14:30 uur Omdat ik niet meer kon aankleden (ik dacht, misschien helpt douchen maar nee..) duurde het allemaal even. Mijn vriend en Martine hebben mij aangekleed en in de auto getild. In de auto ben ik in mijn overlevingsbubbel gegaan en voelde ik haast dat het einde in zicht was.

15:00 uur In het ziekenhuis meteen aan de monitoren en de anesthesist zou langskomen voor de uitleg van de ruggenprik.

Maar wat bleek… bij iedere wee die ik had (2,5 minuut wee en nog geen 30sec rust) zakte de hartslag van onze kleine humpy. Zijn hartslag daalde van 144 naar 110bpm. Om die reden hebben ze bij mij inwendig een klein sneetje in humpy zijn hoofd gemaakt om het zuurstofgehalte in zijn bloed te meten. Deze was nog net voldoende. Maar omdat ik nog maar 5cm ontsluiting had werd het spannend. Weeënremmers beukte ik vervolgens dwars doorheen en zijn hartslag bleef dalen.

15:58 uur Ik moest akkoord geven voor een keizersnede.

16:16 uur Op 31 december (met 39 weken en 6 dagen) is onze lieve Sam geboren. Sam ademde niet en moest per direct zuurstof krijgen. Godzijdank reageerde hij daar snel op. Even mocht ik hem aanraken, voelen en bewonderen door mijn tranen heen. Daarna moest ik nog dichtgenaaid worden + naar de uitslagkamer. Het eerste uur van zijn leven heb ik daardoor moeten missen maar toen ik naar een uur terug op de kamer kwam lag onze kleine lieve Sam op de borst van mijn vriend te slapen. Pure liefde.

Wat bleek nou; Sam zat omstrengeld door de navelstreng, wat op zich geen probleem hoeft te zijn.. maar doordat ik een weeën storm had van 5,5 uur waren we beide uitgeput.

Om 23:59 uur met Bohemian Rhapsody op de achtergrond keken wij elkaar aan, met naast ons, onze kleine lieve Sam. Vuurwerk vanaf de 4e verdieping van het ziekenhuis. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als toen. Sterker nog.. nu 3,5 maand later ontroert het mij nog steeds. 2019 kan voor ons niet meer stuk.

Renée – moeder van Sam

Bevallingsverhaal: “Meid jij bent gemaakt om te baren”

Als zwangere vrouw probeer je meestal zoveel mogelijk informatie te krijgen over baby’s, zwangerschap en bevalling (ik tenminste wel). Je leest veel ellende en dingen die mis kunnen gaan. Toch gaan de meeste zwangerschappen en bevallingen wél goed, en daarom deel ik mijn verhaal. Een positief bevallingsverhaal! 

Het is vrijdagavond 25 mei. 2 dagen na mijn uitgerekende datum. Rick en ik gaan nog gezellig uit eten samen. Het is mooi weer, we zitten buiten, en ik vind het allemaal nog wel prima met m’n dikke buik. Op de fiets naar de stad gaan ging me iets te ver, want ‘stel dat..’.

We gaan pas tegen 23:30 naar bed, en ik zeg nog tegen Rick: “Nou, ik denk niet dat het vannacht gaat gebeuren, ik voel nog helemaal niks!”

Amper 2 uur later, om 01:45, breken mijn vliezen! Dus toch..

Ik voelde me nerveus, maar op een goede manier. Al die tijd had ik niet echt op gezien tegen de bevalling. Natuurlijk vond ik het aan het einde best wel spannend worden, maar ik had vertrouwen in mijn lijf. De nuchterheid zelve als ik ben, dacht ik; ‘ach, als iedere moeder ter wereld het kan, dan zal het mij ook wel lukken’.

De foto’s raken op, nooit meer komen er nieuwe foto’s van jou, kleine mooie Noah

De foto’s raken op. Nooit meer komen er nieuwe foto’s van jou, kleine mooie Noah. 

We zijn nu bijna 15 weken verder. 15 weken lang kijk ik elke dag naar dezelfde mooie foto’s. De foto’s van 8 januari 2019. Elke dag komen er tientallen foto’s online aan mij voorbij van ouders die trots de doorgelekte spuit luiers laten zien, of een foto van hoe hun kindje lekker slaapt, de fles drinkt, tandjes krijgt. Een filmpje met de eerste stapjes, de eerst rug/buik rol, eerste woordje(s). Ik heb mij erbij neergelegd dat ik zulke foto’s en filmpjes niet kan ontwijken, ik deal ermee, ook omdat ik het heel veel mensen ook echt gun dat zij dit wél allemaal kunnen doen. Maar van de week kwam wel de keiharde realisatie binnen die ik op voorhand niet zag aankomen en dat is dat de foto’s van Noah òp raken en ik ga zulke foto’s en filmpjes nooit kunnen maken. Ik bereik op korte termijn het punt dat ik géén nieuwe foto’s meer heb die ik kan delen. We hebben zeker wel +-400 foto’s van Noah maar niet álles is toonbaar voor de buitenwereld. Het enige wat ik nog aan foto’s kan maken is van zijn hoekje hier thuis, hoe z’n urn staat. Maar z’n urn veranderd niet, gaat niet lopen of kruipen, zegt geen woordjes, krijgt geen tandjes. Het urntje gaat niet in de toekomst thuis komen met een vriendje of vriendinnetje, trouwen, zelf kinderen krijgen. Hoe f*cking hard is dat? 

Ik had een Molazwangerschap…

Het begon allemaal ruim 10 jaar geleden.

Ik was 18 jaar en werd verliefd op de liefde van mijn leven.

We hadden het wel eens over kinderen en hadden zelfs al een naam voor als het een jongetje zou worden.

5 jaar later bleek ik door de anticonceptie heen zwanger te zijn geworden. Terwijl ik nog van de schrik aan het bekomen was rende mijn man rondjes door het huis van blijdschap.

Het idee van vader worden maakte hem enthousiast.

Die zelfde avond kreeg ik last van bloedverlies.

Het resulteerde helaas in een miskraam.

1 week later ben ik gecuretteerd, omdat het vruchtje er niet uit zichzelf af kwam.

Nadat we hier van bekomen waren en een maand later samen besloten er toch voor te gaan raakte ik meteen weer zwanger.

9 maanden later op 23 oktober 2014 werd onze eerste wonder Sepp geboren.

3 september 2016 zijn we getrouwd. Na een fijne huwelijksreis op Ibiza besloten we dat het tijd was om te proberen een broertje of zusje voor Sepp te krijgen.

Meteen raakte ik weer zwanger. De eerste echo zag er goed uit. Een kloppend hartje en een beweeglijk babytje.

2 weken later bij de volgende echo, ik zou 9 weken zijn, bleek dat ‘ons kindje’ was overleden in mijn buik. Wat een klap. Ik dacht nog een miskraam kan gebeuren maar de teller staat op 2.

Ik kreeg medicatie om ervoor te zorgen dat het kindje uit zichzelf uit mijn buik ging, maar helaas was mijn baarmoeder niet volledig schoon en resulteerde dit in wederom een curretage.

Vol goede moed gingen we door en bleven de hoop erin houden.

2 maanden later was ik opnieuw zwanger.

3x is scheepsrecht ging er wel eens door ons hoofd. zou het nu dan toch lukken?

Het was februari 2017 toen ik er achter kwam zwanger te zijn. De 4e zwangerschap.

Altijd raar om te vermelden of te moeten zeggen als je nog maar 1 kindje hebt.

Omdat we de afgelopen tijd vaker in het ziekenhuis waren hadden we inmiddels onze eigen gynaecoloog.

De eerste echo was wederom goed, de tweede ook.

Het vertrouwen kwam langzaamaan terug maar toch bleef ik een onverklaarbaar gevoel houden. Ik wilde continu bevestiging, kocht extra echo’s bij, steeds maar weer om te kijken of mijn gevoel er niet naast zat.

Mijn man werd doodmoe van mij en mijn vriendinnen verklaarde me voor gek.

geniet nou eens van je zwangerschap, werd me dan verteld.

Toch zei iets in mij dat er iets niet klopte. Ik was extreem vermoeid, mijn buik groeide ontzettend hard en ik had een gejaagd gevoel.

Toen ik een week nadat ik een echo had gekocht wederom naar de verloskundige belde voor een echo ( ik was toen inmiddels 12 weken) mocht ik de dag erna komen..

Mijn man was toevallig vrij en Sepp ging mee om zijn broertje of zusje te bewonderen.

We kwamen binnen bij de verloskundige die rustig het echo apparaat op mijn buik zette en naar het scherm bleef staren.

Ze staarde lang, heel lang. En uiteindelijk kwamen de woorden uit haar mond die je niet wil horen.

Ik heb geen goed nieuws voor jullie, jullie kindje is niet gezond. Wij konden nu ook duidelijk zien dat het hartje veel te groot was. Bijna heel de buikholte was gevuld met een hartje.

Wat ze voor de rest heeft gezegd op dat moment weet ik niet meer. Ik hoorde niks meer. Ik kon alleen maar huilen en mezelf afvragen waarom het weer gebeurde en het ons niet gegund leek.

Die dag bleven we in het ziekenhuis voor onderzoeken en afspraken. In hoeverre was ons kindje niet gezond? Wat mankeerde het precies? En welke keuzes gingen we hierin maken? Iets waar je niet over na wil denken. Aan het eind van de middag kreeg ik opnieuw een echo op eigen verzoek. Ik hoopte zo dat ze er naast zaten.

op de echo was een beeld te zien van een kindje zonder hartslag.

De keuze was voor ons gemaakt.

26 april 2017 werd ik voor de derde keer gecuretteerd en het kindje opgestuurd voor nader onderzoek.

1 week later kregen we de uitslag.

Ik bleek een mola zwangerschap te hebben gehad wat heel sporadisch voorkomt.

Ons kindje was bevrucht door 2 zaadcellen, waardoor de chromosomen niet klopte en het nooit een kans op leven had gehad. Dit is niet eerder geconstateerd, doordat het over het algemeen wordt ontdekt omdat het lijkt op een soort van trosje druiven in de baarmoeder. Bij ons is er dus een kindje uitgegroeid, wat het ook weer meer zeldzaam maakt..

Hierna moest ik 10 weken lang iedere week bloed prikken in het ziekenhuis om mij en de HCG waarde in de gaten te houden.

Het blijkt dat achtergebleven mola zwangerschap cellen zich kunnen uiten in kwaadaardige cellen. Om dit dus te blijven controleren controleerde ze iedere week mijn HCG waardes en moesten ze dit blijven controleren tot ik 3 weken achtereen op een HCG waarde van 0 zat. Ik mocht ook zeer zeker niet zwanger worden in deze periode, in ieder geval niet tot mijn HCG waardes stabiel op 0 zaten, omdat de kans groot was dat het dan weer een mola zwangerschap zou worden.

Hierna wist ik niet of we ooit nog papa en mama zouden worden van een gezond kindje. Onze relatie stond onder druk, we gingen er beide anders mee om en ik was het vertrouwen in mijn eigen lichaam kwijt.

Na een paar weken een stabiele HGC waarde op 0 te hebben bleek ik opnieuw zwanger te zijn. De 5e zwangerschap.

Tot de 20 weken heb ik nog angst gehad. Zou het nu goed zijn? Blijft dit babytje nu in mij zitten en is het gezond?

Ik werd wekelijks tot de 12 weken in de gaten gehouden, maar alles bleek goed en gezond te zijn.

Na een hele snelle bevalling werd onze tweede zoon Morris geboren op 26 april 2018.

Ik krijg er nog steeds de kriebels van. Op de dag af 1 jaar na mijn laatste curretage.

Ook al hebben we nu 2 gezonde jongens.

De andere 3 hebben voor altijd een speciaal plekje.

Maddy

Bevallingsverhaal: “Ik moet acuut gaan liggen wanneer mijn vliezen breken, want Ivy is niet ingedaald”

De nacht van donderdag op vrijdag verlaat ik om 03.00 mijn bed. Ik lig al een uur te draaien en te woelen en wil mijn man niet onnodig wakker maken. Waggelend loop ik de trap af om een kopje thee te zetten en ik installeer me op de bank. Met buikpijn. Zou dit het zijn? Ik ben inmiddels 3 dagen over tijd en er goed klaar mee. Mijn zwangerschap is perfect verlopen, maar mijn buik is groot, heel groot en zwaar en mijn ongeboren meisje is nog steeds niet ingedaald. Om die reden heb ik op verzoek van mijn verloskundige vorige week een bezoek gebracht aan de gynaecoloog, om even te checken of er een speciale reden is dat ze nog niet is ingedaald.

Mijn bekken lijkt wat smaller dan gemiddeld en haar hoofdje iets groter dan gemiddeld, dat zou het indalen kunnen bemoeilijken, maar hoeft niet persé een obstakel te zijn voor de bevalling. Weeën kunnen de indaling alsnog faciliteren.

Die nacht slaap ik niet, mijn buik doet pijn maar ik kan geen weeënstructuur ontdekken dus laat ik mijn man nog maar even rustig slapen. Als hij om 07.00 ‘s ochtends naar beneden komt omdat hij me naast zich mist, is de buikpijn toegenomen. Ik besluit om toch maar weer even in bed te gaan liggen, daar lig ik comfortabeler. Een half uurtje later hoor ik letterlijk iets knappen en er gutst water langs mijn benen. Dit is het, dit zijn gebroken vliezen, dat kan niet missen! Al weken probeer ik me voor te stellen hoe het is om vliezen te breken. Zou ik het herkennen? Ik ben er ietwat obsessief mee bezig omdat me met klem op het hart is gedrukt dat ik acuut moet gaan liggen wanneer mijn vliezen breken. Aangezien de baby nog niet is ingedaald kan dat namelijk gevaarlijke gevolgen voor haar hebben. De navelstreng kan klem komen te zitten omdat ze door het gebrek aan water te snel kan zakken. 

Ik gil naar beneden. M! Bel de verloskundige en breng wat handdoeken. Gespannen lig ik in bed, ik durf me niet te bewegen, ik wil ons meisje niet in gevaar brengen.

Na een uur(!) staat de verloskundige op de stoep. Ik lig te trillen op een doorweekt bed als ze voelt dat ons dochtertje inmiddels toch is ingedaald. Nog wat angstig sta ik op. Ik moet er op vertrouwen dat ik door te gaan staan mijn kleine meisje niet in gevaar breng. Met hevige buikpijn begeef ik me richting de douche om me schoon te spoelen. De verloskundige vertrekt weer met de boodschap haar weer te bellen als ik om de 3 minuten weeën heb.

De buikpijn neemt verder toe, ik begin een patroon te ontdekken. Om de 10 minuten, om de 7 minuten, maar nog niet om de 3 minuten. ‘s Middags word ik gebeld. De verloskundige wil toch graag even dat ik naar het ziekenhuis ga voor een CTG. Ze willen haar hartje checken. Daar ben ik stiekem erg blij mee. Een uur lang lig in aan de CTG. Alles is in orde. Met serieuze weeën, maar nog niet om de 3 minuten, word ik weer naar huis gestuurd. Op de terugweg rijden we langs een feestlocatie. Ik ben zangeres, mijn man is gitarist en maanden geleden hadden we samen besloten dat hij een optreden voor vanavond aan zou nemen. Het zou immers ook goed kunnen dat ik weken eerder of later dan de uitgerekende datum zou bevallen. We hadden duidelijk geen benul wat voor impact die deze weken op ons zouden hebben. Ik blijf in de auto zitten, met weeën. Hij bouwt de geluidsinstallatie op voor de invalgitarist. Gelukkig waren we wel zo slim geweest iemand standby te zetten. 

24 Uur gaan voorbij. Ik mag maar maximaal 24 uur met gebroken vliezen rondlopen, daarna neemt de kans op infectie bij mijn dochtertje te veel toe en moet ik naar het ziekenhuis. Op de parkeerplaats komen we een bekende tegen, maar ik ben een kermende zombie en er kan even geen vriendelijke begroeting vanaf. Wanneer er geconstateerd wordt dat ik nog steeds op 1 cm zit en in de douche van het ziekenhuis bijna onderuit ga besluit ik samen met mijn man voor een ruggenprik te gaan. Daar is iedereen het snel over eens en niet heel veel later word ik naar beneden gereden. De anesthesist blijkt ons via via ook te kennen en de verpleegkundige heeft ons weleens zien optreden. TOP denk ik, zet die prik nou maar.  Dat gebeurt en een vlaag van verlichting valt over mee heen. Wanneer de verpleegkundige met een waterijsje aan komt lopen kan ik haar wel zoenen. Ik heb de hele dag nog niets gegeten want alles maakt me misselijk en ik het al verschillende keren over moeten geven. Maar dit waterijsje, YES daar heb ik zo veel zin in.

De ruggenprik haalt gelukkig direct de scherpe kantjes van de pijn weg. Omdat mijn ontsluiting niet op schiet en ons dochtertje al te lang droog ligt wordt besloten wee opwekkers toe te dienen om de ontsluiting sneller op gang te brengen. Hierdoor worden de weeën echter een stuk heftiger. De vloeistof van de ruggenprik blijkt langzaam naar één kant in mijn lichaam te zijn gezakt waardoor ik de weeën in mijn andere been weer voel, heel erg goed voel. Daarnaast komt mijn lichaam in een hyperstand en ik begin heel erg te shaken. De ontsluiting schiet hierdoor gelukkig wel op, binnen een half uur van 1 naar 4 cm en een uur later zit ik op 7. Wanneer ik de 10 cm bereik is er een dienstwisseling en met een onbekende verloskundige en verpleegkundige mag ik beginnen met persen. Anderhalf uur pers ik, maar met een half verlamd been is het lastig zoeken. Na een spoedoverlegje wordt om 19.17 na een knip en met behulp van een vacuümpomp ons wondertje Ivy geboren. Een flinke meid van 4085 gram en 52 cm.

Wanneer ze haar op mijn borst leggen huil ik van blijdschap, liefde, maar ook van vermoeidheid en opluchting. Mijn man heb ik nog nooit zo verliefd zien kijken. De tijd lijkt stil te staan. Dit moment willen we we voor altijd vasthouden. Wat zijn we ontroerd en geraakt. Wat was het een bevalling…

 ROMY

Een week na de begrafenis van mijn pa werd ik zelf mama van een prachtige dochter

De zegen van het mogen dragen van een nieuw leven, sjonge jonge wat magisch. Wennend aan het idee dat ik met een zwangerschapstest in mijn hand stond waarop toch echt duidelijk 2 dikke vette roze strepen te zien waren. 5 dagen was ik overtijd. Ik belde mijn huisarts en vertelde haar hetzelfde. Oh zei ze, dat komt vast door de antibiotica. Zij is de huisarts van ons tweeën dus echte twijfels had ik niet. Of toch wel?

We kunnen er lang en kort over lullen maar waar 2 mensen zijn hebben 2 mensen schuld. In dit geval dan. Blijkbaar werken  antibiotica en de pil niet zo goed samen. Zoooooooo naiëf! Zelf nog wennend aan het idee brachten wij al vrij snel het magische nieuws naar buiten. Mijn vader die toen in Rotjeknor woonde kreeg natuurlijk ook een berichtje. Hij moest er ook ietsje pietsje aan wennen maar al snel gingen onze app gesprekken over films kijken met zijn kleindochter. Pure opa liefde!

Mijn pa en ik hebben elkaar nooit echt gelegen. Er waren altijd wel wat struggles, maar als we dan even op 1 lijn zaten was het ook goed. Ik heb zoveel van hem geleerd. Mooie dingen, minder mooie dingen maar vooral wie en wat ik ben: Zijn dochter ♥ We zagen elkaar weinig, maar bellen deden we sinds mijn zwangerschap enorm vaak. Bizar hoe fijn het contact was. Ik zat soms wel uuuuren met hem aan de telefoon. Kletsen over alles. Beetje zeuren, beetje roddelen en natuurlijk was hij altijd weer even benieuwd naar het kleine mensje wat in mijn buik groeide. Met kerst was ik rond de 9 weken zwanger en kreeg de baby een kroel knuffeltje en een zacht beertje met knispertjes van pa. Zo kende ik hem helemaal niet. Maar wat vond ik dit leuk. Opa worden heeft dus echt een ander mens van hem gemaakt?

De dag van de 20 weken echo appte pa mij nog ‘succes lieverd’ stond er in zijn appje. Hij wist dat ik enorm zenuwachtig was. Het zenuwachtige gevoel wat ik had klopte met het maken van de echo. Het was niet goed. Zo kijk je naar een prachtig profieltje van je kindje en zo kijk je naar een zwart scherm en rollen de tranen over je wangen. Je kunt ze niet stoppen. Ons meisje haar darmpakket lag buiten haar buik. Ook wel Gastroschisis. Een ingestorte wereld en geen grond meer onder je voeten verder was alles onder controle. Iedere dag controles in het ziekenhuis. Jup vanaf 20 weken tot mijn bevalling 36+3 weken. Maar dit is weer een ander verhaal. Iedereen leefde ontzettend met ons mee. Zoveel liefde en steun, onbeschrijflijk. EN ook hierin speelde mijn pa weer een grote rol. Want vanaf dat moment moest ik hem iedere week op de hoogte houden hoe het ging. En dat deed ik. We belde meerdere keren en het eerste wat hij vroeg ‘hoe voel je je’. Woorden die tot op de dag van vandaag meer betekenis hebben dan ik ooit had gedacht.

Weken gingen voorbij. Niks bijzonders. Alles ging allemaal goed! Tot pa mij belde en hij er doorheen zat. Op dat moment zat hij bij zijn zus. Wederom zat ik die ene dag zo een 3 uur met hem aan de telefoon en maakte we de afspraak dat wij alles in werking zouden zetten om hem naar Friesland te krijgen. 2 van zijn 3 kids wonen in Friesland en na de zoveelste keer te horen hebben gekregen dat hij niemand meer heeft en dat hij eenzaam is, was die keuze een hele simpele. We besloten hem het weekend over te laten komen vanaf Rotjeknor. Hij had zo’n 2 uur reistijd en samen met Odie, zijn trouwe viervoeter schoof hij zijn schouders onder deze reis om vervolgens een weekend bij zijn vertrouwde gezin zijn te zijn. Mijn mama gaf hem onderdak voor dat weekend. Bijzonder hoe 2 mensen die niks meer van elkaar waren, behalve ex geliefdes en ouders van 3 dochters toch samen een weekend konden doorbrengen. Alle kudos hiervoor gaan natuurlijk naar mijn mama!

Mijn wederhelft had op zaterdag een festival dus ik besloot om de zaterdag door te brengen met mijn familie. Voor het eerst sinds weet ik hoeveel jaar was de familie compleet. Oma, zusjes, pa en ma…. meer had ik niet nodig. Ik maakte foto’s want je weet maar nooit of dit moment zich ooit nog voor zou doen. Achteraf wou ik dat ik dit nooit had gezegd! Het was een dag uit duizenden. We hebben de bbq aangeslingerd en buiten gegeten. Tot laat in de avond hebben we buiten gezeten, kletsen over alles. Echt, mijn hart kon wel janken hoe gelukkig ik mijzelf op dat moment voelde. De laatste keer dat wij als familie zo hebben gezeten was tijdens een zomervakantie op de vakantie, voor de caravan. 1000 jaar geleden. Ergens rond middernacht besloot ik ook op huis aan te gaan en mijn bed in te duiken. Ik keek namelijk erg uit naar de dag erna…..Mijn pa zou voor de eerste keer ons huisje komen bewonderen en mijn wederhelft zijn oude bank meenemen. Tuuuuuuuuuuuuuuuuuut, ja hoor daar waren ze! Jubelend deed ik de deur open en vol trots liet ik ons paleisje zien. Het eerste wat pa zei ‘gaaf dat steigerhout in de vensterbank’. En ook deze woorden zal ik altijd met mij meedragen. Nadat de bank was ingeladen kreeg ik een onwijs mega dikke knuffel en een love you van pa. Ik hou ook van jou papa niet vergeten, vertelde ik hem. En daar verdween de witte bus met bank naar Rotjeknor. Pa is later in de avond weer teruggereden met zijn eigen auto en zijn viervoeter Odie naar huis. Hij voelde zich voor nu weer goed. En heeft zelfs nog verschillende liedjes op zijn Facebook gedeeld. Schijn bedriegt, zo bleek de dag erna.

Mijn mam stuurde mij een appje dat mijn zusje niet meer het huis in kon. Zij woonde bij hem. Hij was wel thuis want Odie blafte en de balkon deur stond open. Vreemd. Ik kreeg een enorm naar gevoel van mijn kruin tot mijn tenen. Ik belde mijn moeder en vertelde haar dat ze desnoods de politie in moest schakelen. Misschien was pa wel knock out gegaan, flauw gevallen weet ik veel. Hij slikte per dag genoeg medicijnen dus zo een gekke gedachten was dat niet. Uiteindelijk is de politie gebeld… zij braken de deur open in het bijzijn van mijn zusje, dat kleine meisje die daar helemaal alleen stond. Godsamme!

Met mijn telefoon in mijn hand was ik totaal niet bij de serie die wij aan het kijken waren. Ik wachtte op een telefoontje of alles goed was. En daar ging de telefoon…..een huilende mam had ik aan de telefoon. Ik wist genoeg. ‘Het is mis Kim’ zei ze en ik stortte in. Ik kan op geen enkele manier beschrijven wat er door je heen gaat op zo een moment. Ik zou later teruggebeld worden door mam want, ze had zusjelief aan de telefoon die compleet in shock was.

Pa lag op de bank en heeft die avond zijn laatste adem uitgeblazen ♥ Het was op, hij kon niet meer! Ergens heeft hij besloten om er een einde aan te maken. De puzzelstukjes vielen in elkaar. Hij kwam het weekend om afscheid te nemen. Maar dit is achteraf. Had ik maar……….  hadden wij maar……Wat volgde was een snelle schakeling van het regelen van de begrafenis. Ik was hoogzwanger en kon dus vanaf huis niks doen en daarover heb ik mijzelf zo enorm schuldig gevoeld. Ik deed niks. Tijdens het moment van afscheid nemen stonden zijn 2 prachtige dochters naast hem. Zo zo zo zo zoooooo trots op jullie! En op mama die alles toch voor elkaar heeft gebokst om het tot een waardig afscheid te laten komen. Een aantal dagen later volgde daar dan het echte afscheid. Pa zijn dochters liepen achter hem aan en daarachter de mensen die hem lief hadden. Het is goed zo pa.

Een week na de begrafenis begonnen mijn weeën. We hadden bijna vergeten dat ik ook nog even een kindje op deze wereld moest zetten tussen alle bedrijven door en alle emoties die daar bij komen kijken. Onzekerheid vooral. Een rollercoaster van emoties, blijdschap en verdriet tegelijk. De bevalling liep perfect en de weken erna waren vooral zenuwslopend. Ons meisje heeft 2 weken op de IC gelegen en terwijl je bezig bent met het mama zijn, althans je doet je best want je doet ook maar wat, zweeft er een gigantische rouw wolk boven je hoofd. Pas veel later heb ik dit een plekje kunnen geven en dan pas besef je je hoe belangrijk rouwen is. Iedereen doet dit op zijn eigen manier. Het besef dat leven en dood kaasrecht tegenover elkaar staan was groter dan ooit. Een week na de begrafenis van mijn pa werd ik zelf mama van een prachtige dochter ♥

Lieve pa, ik hou van je

www.instagram.com/kimmichaelis.nl

www.kimmichaelis.nl

Bevallingsverhaal: “Ik bleek een bloedstollingsafwijking te hebben, dat we Jolie hadden kunnen verliezen, hakte erin”

“Hoe dichter ik bij de bevalling van mijn tweede kindje kom, hoe meer ik weer bezig ben met mijn eerste bevalling. 

Thuis of in het ziekenhuis… Toen ik net zwanger was had nog geen idee. Maar hoe dichter ik bij de uitgerekende datum kwam, hoe duidelijker ik wist wat ik wilde. Ik wilde dicht bij mijn gevoel blijven, dicht bij mezelf. Alles zo natuurlijk mogelijk. Ik vertrouwde op mijn lichaam. Ik wilde thuis bevalllen, zonder poespas. Geen dokters aan mijn bed, geen pijnbestrijding. Mijn eigen bed, mijn eigen douche, mijn eigen vertrouwde omgeving. Op eigen kracht en intuïtie. Mijn man mocht erbij zijn, en oké, ook de verloskundige. Verder wilde ik ook dat niemand wist dat ik aan het bevallen was. De geboorte van onze dochter zou een complete verrassing zijn voor de rest van de wereld! 

Het liep totaal anders. Ik was 41 weken zwanger en er was nog geen baby. Het idee van inleiden stond me enorm tegen, dat leek me zo synthetisch. Ik wilde graag zolang mogelijk wachten, totdat het vanzelf op gang zou komen. Ik droeg haar nu al zo lang bij me, een weekje extra kon er ook nog wel bij.

De verloskundige stond erachter, de gynaecoloog in het ziekenhuis was minder enthousiast. In Rotterdam is het gebruikelijk om bij 41 weken in te gaan leiden en daar wordt dan ook op aangestuurd. Ik was erop voorbereid, maar toch ging de zin ‘kans op acute babysterfte’ door merg en been. Ik vroeg de gynaecoloog of het onverantwoordelijk was om te wachten tot 42 weken. Ze vond in mijn geval van niet. Ik had vanaf 41 weken dagelijks controle gehad. De baby deed het goed en was lekker bewegelijk. So far so good. Mijn lijf maakte echter nog geen aanstalten om te gaan bevallen. Zelfs strippen lukte niet, beneden zat alles nog potdicht.

Ik heb tot de ochtend dat ik zou worden opgenomen in het ziekenhuis om ingeleid te worden vurig gehoopt dat het vanzelf zou beginnen. Maar niets. Zondagochtend vroeg, ik was toen precies 42 weken zwanger, meldden we ons in het ziekenhuis. We hadden de knop omgezet en besloten er positief in te gaan. Ik wilde zo graag ‘stiekem’ bevallen, maar omdat ik zover overtijd was, wist iedereen dat ik dat weekend ingeleid zou worden. Ik postte zelfs een foto vanuit het ziekenhuis op Instagram! Het zou wel eens een paar dagen kunnen gaan duren hadden ze gezegd, dus we hadden tassen vol eten, drinken en vermaak mee. De camera voor foto’s en video’s. Een soort weekendje weg naar het ziekenhuis, waarvan we terug zouden komen met onze baby. Wat een avontuur! 

Ik moest aan de CTG, vervolgens kreeg ik pillen ingebracht die voor ontsluiting moesten gaan zorgen. Ik sliep nog een uurtje en moest toen weer aan de CTG. En toen ging het opeens snel.

Ik zat vrolijk rechtop in bed te kletsen toen de arts en verpleegkundige enigszins gespannen binnen liepen. Het ging niet goed met de baby. De hartslag daalde bij iedere wee (welke weeën? ik had nog amper wat gevoeld…). Ik moest een spoedkeizersnede. ‘Ok! Wanneer?’ Ik dacht dat ik ergens die middag zou worden ingepland. ‘Nu.’ zei de arts. ‘Het is geen code rood, maar je moet wel over een minuut of 10 op de operatietafel liggen.’

In plaats van in paniek te raken, kwam er een bepaalde rust over me. Ik zei tegen mijn man dat hij snel iets moest eten en onze ouders in moest lichten. Ik kreeg weeënremmers en een katheter en vervolgens werd ik bijna rennend door de gang naar de OK gereden. Ik lachte vriendelijk naar iedereen die ons passeerde. Nog even en ik zou mijn baby op mijn borst hebben liggen! Ik was angstig voor de ruggenprik, dus dat zei ik ook maar eerlijk. Maar ook daar lukte het me om rustig te blijven. Al het gevoel uit mijn onderlichaam trok weg, terwijl er een arts rustig tegen me bleef praten zodat ik niet in paniek zou raken.

‘Daar komt de baby, kijk maar even!’ Ik zie mijn man volschieten en hoor een baby huilen. Ik word direct overspoeld door liefde. Daar was ze eindelijk! Jolie! De tranen stromen over mijn wangen. Ze wordt direct meegenomen voor onderzoek. Mijn man twijfelt, hij wil mij niet achterlaten op die tafel, maar natuurlijk moet hij met haar mee! 

Ze doet het goed, onze dochter. Ze heeft ondanks de foetale nood geen zuurstoftekort gehad. Wel blijkt ze dysmatuur te zijn, te klein voor de zwangerschapsduur. Ze was te zwak voor de bevalling. Hoe het komt is niet met zekerheid te zeggen. Mijn navelstreng was aan de dunne kant, mijn placenta waarschijnlijk niet goed aangelegd. De hele zwangerschap was ze aan de kleine kant geweest, maar het was nooit zorgelijk. Alle echo’s en controles waren goed. En toch kreeg ze niet genoeg voeding (meer) in mijn buik. Gelukkig kwam na haar geboorte de borstvoeding goed op gang en haalde ze haar achterstand ruimschoots in. Na 5 dagen zat ze alweer op haar geboortegewicht!

Het heeft een paar dagen geduurd totdat de klap bij mij binnenkwam. We hebben zoveel geluk gehad. Of ik nou thuis of in het ziekenhuis had willen bevallen, je belt pas als de weeën om de 5 minuten komen. Vooral de kraamhulp was hier vrij duidelijk over: voor Jolie had het dan mogelijk al te laat geweest. Had ik nog een paar dagen doorgelopen, dan had ze wellicht gestorven in mijn buik. Na haar heb ik 4 miskramen gehad en is er een bloedstollingsafwijking bij mij gevonden. Een afwijking die de oorzaak kan zijn van afwijkingen aan de placenta. Als je daar over nadenkt, hebben we sowieso geluk gehad dat ze de 42 weken heeft gehaald. 

Nu ik weer zwanger ben, word ik extra goed in de gaten gehouden. Vanaf 28 weken krijg ik extra groeiecho’s. Ik weet uit ervaring dat dat niet alles zegt, maar ik heb er wel vertrouwen in dat het dit keer goed komt. Ik slik de hele zwangerschap medicatie voor mijn bloedstollingsafwijking en deze baby is tot nu toe groter dan gemiddeld. Mijn moeder grapte al: ‘Omdat zij wel goed te eten krijgt!’

Ik heb het de eerste maanden na mijn bevalling moeilijk gehad. Het feit dat we haar hadden kunnen verliezen, hakte erin. Jolie is nog steeds een klein en tenger poppetje, maar ze groeit goed op haar eigen lijntje. Inmiddels heb ik het een plekje gegeven. Ze is er en ze is gezond. En iedere dag besef ik weer hoe dankbaar ik daarvoor ben!”

 

 

LINDA 

Bevallingsverhaal: een knip en een pomp en daar was onze zoon

“”

Maandenlang keek ik uit naar het moment dat ik ontspannen thuis zat en de weeën van het ene op het andere moment zouden beginnen of mijn vliezen spontaan zouden breken, of ik hield me bezig met opletten tijdens het plassen: zou ik de slijmprop al verliezen? Ik droomde van een thuisbevalling en had deze al zo goed als het kon uitgedacht in mijn bevalplan. De thuisbevalling zonder poespas, pijnstilling en alles doen op eigen kracht kon ik vergeten. Onze baby gaf een heel duidelijk signaal af: je kunt zolang wachten als je zelf wilt, maar ik kom niet vanzelf.

Met behulp van een ballonkatheter werd mijn baarmoedermond rijp gemaakt. De volgende dag mocht ik mij om 07:00ur in het centrum voor geboortezorg melden om ingeleid te worden. Wat vond ik dit spannend… gisteren wist ik gewoon al dat mijn baby vandaag geboren zou worden. Dat was een gek idee, maar na 41 weken en 4 dagen zwangerschap was ik er toch echt al wel klaar voor om eindelijk onze zoon of dochter te mogen ontmoeten.

Daar lag ik dan ineens in het ziekenhuis met alle bijbehorende poespas. Om 08:00 werd de eerste controle uitgevoerd. Het ballonnetje werd verwijderd, vliezen werden gebroken en ik kreeg oxytocine om de weeën op te wekken. Daarna ging alles heel snel, te snel. Ik kreeg een weeënstorm. De weeën kwamen zo snel en zo heftig dat ik deze niet kon opvangen. Daar lag ik dan: miss anti ruggenprik die halverwege de dag vroeg om een ruggenprik. Ik voelde me schuldig, alsof ik faalde, maar wat was ik er uiteindelijk blij mee. Wat een verademing, ik kon weer lachen, praten en zelfs proberen om mijn ogen even dicht te doen. Tussen de weeën door lag ik te trillen en te klappertanden in bed. Niet omdat ik het koud had, maar, zo verklaarde de verpleegkundige, vanwege de weinige energie (dankzij niet kunnen slapen van de zenuwen en de energie zuigende weeën), en door de adrenaline.

De ontsluiting verliep voorspoedig, elke controle was positief, de verloskundige verwachtte zelfs dat we voor het avondeten weer thuis zouden zijn. Dit was positief en hoopgevend, maar zij kon ook niet voorspellen dat ze hier compleet naast zou zitten. Om 16:30 kregen we te horen dat ik volledige ontsluiting had. Starten met persen werd echter afgeraden: de baby lag te hoog. De persdrang was ook totaal niet aanwezig, de persweeën daarentegen wel. Dat betekende afwachten en ondertussen weeën wegpuffen. De hartslag van de baby bleef uitstekend het was nu letterlijk afwachten tot het echte werk zou beginnen. Om 20:15 begon ik een beetje druk te voelen en kon ik me niet meer inhouden, de baby moest eruit. Daar staan dan ineens drie man sterk om je heen te roepen dat je tijdens je wee drie keer moet in- en uitademen en vooral zo lang mogelijk moet persen. Ademhalen was nog nooit zo moeilijk, hoe doen andere vrouwen dit? Zachtjes hoorde ik mijn vriend me aanmoedigen.

Na driekwartier vond er overleg plaats met de gynaecoloog. Het duurde allemaal best wel lang en er zat weinig schot in. De verpleegkundige bereidde ons voor op een mogelijke keizersnede. Ik kon alleen maar denken: “prima, als ik hier maar vanaf ben, ik kan niet meer, de energie is op”, en “hadden jullie dit niet wat eerder kunnen bedenken?”.

We kregen tot 21:30uur de tijd, dan zou de gynaecoloog komen kijken hoe het er voor stond en zou er een beslissing gemaakt worden: of een keizersnede of een vacuümpomp. Aangemoedigd door de verloskundige, verpleegkundige, verloskundige in opleiding en mijn vriend bleef ik ondertussen doorgaan. Ik gebruikte alle kracht die ik in mij had en verbaasde mezelf met een soort oerkracht. Om 21:30 ging alles in rap tempo. De gynaecoloog was positief verbaasd en kon ons vertellen dat de vacuümpomp voldoende zou zijn. Ik werd ingeknipt en de pomp werd op het hoofdje van de baby bevestigd. Ik moest nog twee weeën benutten en toen schoot de baby in de armen van de gynaecoloog. Een jongetje, een compleet, gezond mooi jongetje. Wat een verrassing! Onze zoon is op 1 november 2018 om 21:42 geboren. Twee minuten later had de gynaecoloog de volledige placenta al in haar handen. Vol verbazing keek ik naar die onsmakelijke zak in haar handen en vroeg: “is dat al de placenta?”. Ik geloofde het niet, omdat ik wist dat dit meestal wel een poosje duurde en vrouwen daar ook nog wat moeite voor moeten doen. Het was toch echt daadwerkelijk de volledige placenta al. Ik kon achterover leunen, mijn kind knuffelen, huilen van geluk en ontlading. Ondertussen werd de boel van onderen dicht gestikt en besefte ik me dat ik nu echt mama ben, wat een prachtige, maar verantwoordelijke titel!

Tevreden, moe, gelukkig en emotioneel kon ik om 02:00 uur eindelijk mijn ogen dicht doen en deelde ik voor het eerst in mijn leven een kamer met mijn complete gezinnetje.

YENTL

Door de komst van Ella werd ik ook gelukkig op werkgebied

Het was de dag van mijn 31e verjaardag dat ik positief testte. Mijn vriend kwam thuis en keek mij wat onwerkelijk aan. Huh, betekent dit dat we nu al…..Jup, dat betekent het inderdaad. We waren net twee maanden bezig en ik was al zwanger, een enorme luxe maar ook heel onwerkelijk.

Op het moment dat ik zwanger werd, werkte ik al 5 jaar bij hetzelfde bedrijf als bouwkundig adviseur. Een stressvolle baan, waar ik eigenlijk nooit met plezier naartoe ging. We waren net voordat ik zwanger werd 5 weken op vakantie geweest. Een lange reis door Amerika, en dat was niet zonder reden. Ik moest er even uit, even loskomen van mijn werk en alle stress die ik daardoor voelde.

Ik vertelde zo’n beetje gelijk op mijn werk dat ik zwanger was. Mijn baas feliciteerde mij en we gingen over tot de orde van de dag. Ik werkte ondanks wat kleine zwangerschapskwaaltjes gewoon door tijdens mijn zwangerschap. Ik was wel ontzettend moe. Al jaren liep ik op mijn werk op mijn tandvlees en dus keek ik erg uit naar mijn verlof.

Mijn zwangerschap verliep zonder problemen.

Het onwerkelijke gevoel, van dat kindje dat in mij groeide, dat bleef. Waar je meestal hoort en leest van andere aanstaande moeders dat ze gelijk al een enorme band voelen met hun ongeboren kindje en genieten van elk trapje, ervaarde ik mijn zwangerschap helemaal niet zo. Ik vond het alleen maar heel onwerkelijk dat er een klein mensje in mij groeide. Onze dochter was bovendien een drukke buikbaby die mijn ribben regelmatig hard wist te raken. Auw!

Ik maakte mezelf daar niet echt druk over en dacht dat mijn gevoel wel zou veranderen als ik eenmaal zou zijn bevallen, maar dat gebeurde niet. Na een zwangerschap van bijna 42 weken en een bevalling van ruim 24 uur werd ze op mijn buik werd gelegd. Een flinke dame van 4400 gram, roze en mollig. Score 10!

Natuurlijk was ik blij, maar de opluchting overheerste. Ik weet nog goed dat ik alleen maar hardop bleef herhalen hoe blij ik was dat het erop zat. Nadat ik wat was bekomen, voorzien van hechtingen, had gedoucht en gegeten mochten we s ’middags al naar huis. Met dat nieuwe mensje, onze kerngezonde dochter, in de Maxi-Cosi.

De eerste uren sliep dochterlief vooral, compleet uitgeput van de beproeving. Die bevalling was voor mij niet leuk, maar voor een kind is het ook niet niks om je door zo’n nauw geboortekanaal te wurmen.  Ze sliep bij mij, bij papa, bij opa en oma. Ik was vooral nog bezig met het verwerken van wat mij zojuist allemaal was overkomen en gaf onze dochter zonder problemen af aan de opa’s en oma’s. Na een drukke dag was het tijd om te gaan slapen.

In die eerste nacht werden we pas echt ouders.

Onze dochter begon met huilen en stopte niet meer. Borst, luier, boertje, borst, luier, boertje. De hele nacht. We probeerde alles wat we wisten, niets hielp. Het machteloze gevoel, dat je dan hebt als ouders, is onbeschrijfelijk en totaal nieuw voor ons.

Na een nacht zonder slaap stond om 8.00 onze reddende engel op de stoep. De kraamverzorgster Rita, wat een topvrouw. Eerlijk gezegd had ik het zonder haar allemaal niet gered. Ik vertelde in tranen over onze nacht. Ze luisterde, observeerde en zag wat er scheelde. Ik had nauwelijks melk, mijn kind had honger. Ik geloof niet dat ik mezelf ooit schuldiger heb gevoeld.

Na een lekkere fles melk was mijn dochter weer net zo tevreden als hoe we haar uit het ziekenhuis hadden meegenomen. In haar kleine nestje lag ze naast mij in ons grote bed. Een klein neusje, prachtig rond toetje en mooie donkere haartjes. Op dat moment viel het kwartje, dit is mijn dochter. Wat is ze mooi en lief. Ze hoort bij mij en ik zal voor altijd haar mama zijn.

Dat was het moment dat de mama in mij werd geboren.

Ik had toen nog geen idee over wat zij allemaal voor mij zou gaan betekenen in dat eerste jaar.

Tijdens mijn verlof stortte ik mezelf vol overgave in het nog nieuwe moederschap. Dat was ook wel nodig want onze dochter had zoals wel meer baby’s enorm last van verborgen reflux en darmkrampjes. Slapen deed ze overdag weinig en als ze het wel deed, dan alleen op haar buik liggend bovenop mij. De rest van de tijd liep ik tussen de voedingen rond met een huilend baby-tje. Gelukkig sliep ze s ’nachts heel goed. Dat was onze redding.

Aan mijn werk dacht ik in die maanden nauwelijks, echt heerlijk!

Tot mijn verlof was afgelopen. Het onvermijdelijke was daar en ik moest weer terug naar mijn werk. Onze dochter zou twee dagen in de week naar het kinderdagverblijf gaan en een dag per week kwam oma oppassen. Voor de rest van mijn 36-uurige contract zette ik ouderschapsverlofuren in.

Na een kort afscheid op het kinderdagverblijf stapte ik met een knoop in mijn maag in de auto naar kantoor. Ik weet nog goed hoe ik die eerste ochtend het kantoor binnenliep alsof ik nooit was weggeweest. Alles was nog precies hetzelfde, helaas.

Mijn werksituatie was voor mijn zwangerschap al allesbehalve ideaal. Het werk dat ik deed vond ik helemaal niet leuk, maar dat was het ergste nog niet. Dat was de werksfeer.

Mijn baas.

Ik noem hem geen werkgever want het was echt een baas. Een man met twee gezichten. Naar de buitenwereld toe joviaal, een gangmaker en graag gezien persoon, voor mij en mijn collega’s was hij, en dan zeg ik het subtiel, nogal moeilijk. Het bedrijf waar ik werkte was klein. Vooral vlak voor ik wegging bestond het enkel nog uit hem, een secretaresse, twee zzp’ers en ik. Collega’s zag ik in die jaren komen en gaan.

Ik zat vaak dagenlang alleen op kantoor. Ik probeerde er tevergeefs alles aan te doen om mijn werk te perfectioneren, geen fouten te maken om zo een confrontatie met mijn baas te voorkomen. Dat lukte natuurlijk niet. Iedereen maakt fouten of vergeet wel eens een leesteken in een rapport van 15 pagina’s. Bijna wekelijks zat ik huilend tegenover hem aan zijn bureau, waar ik moest luisteren naar zijn kleinerende opmerkingen. Destijds voelde ik mezelf vooral slachtoffer en totaal machteloos, nu weet ik dat ik zelf ook een aandeel had. Ik liet het al die jaren allemaal gebeuren. 

Toch bleef ik

Ik zat vast in mijn eigen overtuiging dat ik niet weg kon gaan. Ik had een goed betaalde belangrijke baan, met een vast contract in crisistijd. Ik moest niet klagen. Ook zag ik ergens het beeld van een kartonnen doos onder een brug helder voor me, niet erg aantrekkelijk. Daarnaast voelde ik mezelf enorm verantwoordelijk voor mijn projecten en het succes van het bedrijf. Alsof het mijn eigen bedrijf was. 

Nu weet ik dat ik toen vooral bang was. Bang voor die kartonnen doos, bang voor verandering, bang dat ik een foute keuze zou maken. Niet zo vreemd, want ik had geen idee wat ik zelf eigenlijk wilde doen en waar ik goed in was.

Dus bleef ik, ook na mijn verlof.

Pas toen ik op een sombere dinsdagochtend huilend in de auto zat, op weg naar mijn werk, veranderde er iets.

Ik reed de oprit van de snelweg op en ineens dacht ik: als ik nu mijn auto in de vangrail parkeer, dan hoef ik in ieder geval niet naar mijn werk. Een ongeluk zou voelen als een opluchting. Belachelijk natuurlijk en gelukkig bleef die gedachte maar even. Ik realiseerde me dat dit echt nergens op sloeg. Ik ben meer dan de slaaf van mijn baas, ik ben meer dan die rotbaan. Ik ben moeder.

Dit was niet wat ik mijn dochter wilde meegeven.

Ik besefte mezelf ineens dat ik een rolmodel was geworden voor onze dochter. Ze zag een moeder thuiskomen die gefrustreerd, verdrietig en moe was. Dan geef je maar een boodschap: werken is stom en je wordt er moe en chagrijnig van. Totaal niet wat ik haar wilde meegeven.

Het moest klaar zijn. Ik moest veranderen. Als ik het niet voor mezelf kon doen, dan toch zeker wel voor haar! Na die ene dinsdagochtend besloot ik dat het anders moest, alleen hoe?

Het voelde heel eenzaam om zo te worstelen met mezelf. Aan de ene kant had ik geen idee wat ik wilde en nul vertrouwen in waar ik goed in was, aan de andere kant wist ik een ding wel: ik moest weg waar ik zat. Alleen zou dat mij echt niet lukken. Ik had hulp nodig en via een studiegenoot kwam ik in contact met een loopbaancoach. Ik maakt een concept e-mail en, liet die vervolgens twee weken in concept in mijn mailbox staan.

Pas na een korte vakantie met zijn tweeën naar New York, waar ik door alle stress totaal niet van had genoten, klikte ik de e-mail aan en drukte op verzenden.

Ik was zo opgelucht dat ik het eindelijk niet meer alleen hoefde te doen.

In een coachtraject van een half jaar, stop ik met die vreselijke baan, ontdek wie ik zelf ben en wat ik wil en zet een nieuwe stap in mijn loopbaan. Dat schrijf ik nu zo even op, alsof het mij geen enkele moeite meer kostte, maar dat is natuurlijk onzin. Het weggaan bij mijn oude baas was een zware emotionele strijd en natuurlijk twijfelde ik toen ik op het punt stond om te kiezen voor mijn opleiding tot coach. Gedachten als kan ik dat wel en zitten ze wel op mij te wachten spookte echt nog wel door mijn hoofd, maar ze hadden mij niet langer meer onder controle.

Ik voelde aan alles dat dit was wat ik wilde, dat ik daar op dat moment gelukkig van zou worden. Het was de beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Het voelde alsof ik voor het eerst echt voor mezelf kon kiezen.  Nu werk ik alweer een paar jaar met plezier als zelfstandig coach en help ik andere moeders die op zoek zijn naar werkgeluk en meer balans in hun leven.

Werk dat mij ontzettend veel voldoening geeft en, bijkomend voordeel, zonder schreeuwende baas. Het voelt als een heel ander leven. Waarin ik er helemaal kan zijn als moeder en het werk kan doen waar ik gelukkig van word. Een leven waarin ik steeds weer opnieuw mag kiezen voor wat bij mij past.  Allemaal dankzij onze prachtige dochter Ella!

 

 

LINDSEY

 

Bevallingsverhaal: ik durfde het aan, een vaginale stuitbevalling

Ondanks dat mijn moeder alle drie haar kinderen in stuitligging heeft gekregen had ik hier nooit zo bij stil gestaan. Tot het moment dat ik zelf zwanger werd van mijn eerste kindje, een dochter.

Al vroeg in de zwangerschap bleek mijn dochter in stuit te liggen. De verloskundige gaf aan dat dit bij deze termijn nog vaak voorkomt en dat kinderen bijna altijd vanzelf nog draaien.

Toen ons kindje met 34 weken nog niet gedraaid was besloot ik moxa therapie een kans te geven. Dit is een vorm van acupunctuur waarbij een soort wierrookstaaf gemaakt van bijvoetskruid bewogen wordt boven je kleine teen. De baby zou hierdoor gestimuleerd worden om te bewegen en zo hopelijk te draaien naar hoofdligging. Onder het mom van baat het niet dan schaadt het niet begon ik hier vol goede moed aan. Deze behandeling is geheel pijnloos en is thuis zelf uit te voeren zonder risico´s.

Toen na alle volgende echo´s bleek dat ons meisje niet van plan was om te gaan draaien werden we met 36 weken zwangerschap doorverwezen naar het ziekenhuis voor een gesprek met de gynaecoloog over het uitvoeren van een uitwendige versie.

Met een uitwendige versie kan een kind dat in stuit ligt gekeerd worden tot een hoofdligging. Dit heeft voor zowel een keizersnede als voor een vaginale bevalling altijd de minste risico´s waardoor een draaipoging altijd wordt aangeraden bij een stuitligging. De kans op slagen is gemiddeld 65% en uit onderzoek blijkt een uitwendige versie geen verhoogd risico op complicaties te geven.

Na het aanhoren van deze tekst kon ik niet anders dan instemmen met deze uitwendige versie.

En hoewel dit voor iedereen anders zal zijn vond ik de draaipoging echt een verschrikking. Een gynaecoloog en een klinisch verloskundige probeerde de baby van buitenaf te draaien door deze uit mijn bekken te wippen en zo te draaien. Al vrij snel bleek mijn meisje hartstikke vast te zitten en gaf de gynaecoloog aan dat de uitwendige versie niet zou gaan lukken. Na een half uur aan het CTG om te kijken of de baby het allemaal nog goed deed mocht ik naar huis met een stapel folders over de keuzes die je hebt voor een bevalling van een kind in stuit. De kans dat mijn meisje nog zou draaien was nihil, aldus de verloskundige. .

Ondanks dat in mijn omgeving iedereen er vanuit ging dat ik een keizersnede zou kiezen heb ik deze optie geen moment in overweging genomen. Uiteraard zou ik instemmen met een keizersnede als de gynaecoloog dit nodig achtte, maar het liefst wilde ik vaginaal bevallen. Gelukkig is mijn ziekenhuis ook een voorstander van vaginale bevallingen, tenzij medisch noodzakelijk en stonden ze geheel achter mijn keuze. Wel moest ik aan enkele voorwaarden voldoen om vaginaal te mogen bevallen. Zo mocht de baby niet te groot zijn, moest het kindje met beide benen gestrekt naar boven liggen, mocht het kindje niet dwars in de buik liggen en bovenal moest ik er zelf vertrouwen in hebben. Gelukkig bleek ik na enkele echo´s en onderzoeken aan alle eisen te voldoen en mocht ik thuis afwachten tot de bevalling zich zou aandienen.

Helaas diende de bevalling zich niet aan waardoor ik de 40 weken zwangerschap aantikte en ik onder controle van het ziekenhuis kwam te staan. Omdat de ontsluiting bij een stuitbevalling voorspoedig moet verlopen wilde het ziekenhuis liever niet inleiden en werd ervoor gekozen om af te wachten. Met de controle met 41 weken bleek uit de CTG helaas dat we niet verder mochten afwachten omdat ons dochtertje het niet meer goed leek te hebben in de buik. Wel mocht ik nog steeds vaginaal bevallen en de afspraak voor de inleiding werd gemaakt voor de volgende dag.

Na een feestmaal bij mijn ouders thuis en een heerlijk nachtje slapen stonden we de volgende ochtend om 07.00 uur op de stoep bij het ziekenhuis. Er werd een ballonnetje in mijn baarmoeder gebracht en na 12 tot 24 uur zou deze er vanzelf uitvallen. Toen wij 2 uur later ons 10e potje yahtzee aan het doen waren in de kantine van het ziekenhuis, voelde ik opeens dat het ballonnetje eruit viel. Na controle bleek ik inderdaad de vereiste 3 cm ontsluiting te hebben maar helaas kon de rest van de inleiding pas de dag erna plaatsvinden en mocht ik ook niet naar huis waardoor er toch nog vele potjes yahtzee in het ziekenhuis volgde…

De volgende morgen werd om 08.00 het infuus met weeën opwekkers gestart en na een snelle bevalling met een flinke weeënstorm werd na 5 uur onze mooie dochter geboren. Ik kijk erg positief terug op de bevalling. De ontsluiting vorderde goed, de weeën waren heftig en volgde elkaar snel op, maar dankzij de verpleegster en mijn man kon ik me hier doorheen slaan. Ik vertrouwde volledig op mijn eigen lichaam en rekende erop dat wanneer er ook maar iets zou gebeuren wat nadelig zou kunnen zijn voor de baby de gynaecoloog zou ingrijpen. Het beleid van de dienstdoende gynacoloog was dat bij een stuitbevalling er preventief ingeknipt zou worden. Dit om er zeker van te zijn dat de baby snel uitgedreven zou worden, omdat de billen eerst komen en het hoofd als laatst het lichaam verlaat. Ook vond de gynacoloog het noodzakelijk dat ik tijdens het persen mijn benen in beugels zou plaatsen zodat hij goed zicht had op de geboorte en indien nodig tijdig kon ingrijpen. Op het moment zelf heb ik dit als prima ervaren, omdat ik geen onnodig risico wilde lopen op complicaties tijdens de bevalling.

Helaas kwam mijn placenta er niet vanzelf uit waardoor ik uiteindelijk toch nog in de operatiekamer eindigde om deze manueel te laten verwijderen. Ik zat zo op mijn roze wolk dat zelfs dit me niet meer van mijn stuk kon brengen.

Na een nachtje in het ziekenhuis mochten we na controle van de kinderarts naar huis waar we heerlijk van elkaar konden gaan genieten. Met dank aan onze lieve familie, vrienden en geweldige kraamhulp waren we snel gewend aan onze nieuwe rol als ouders.

Als een kind in het laatste trimester van de zwangerschap in stuit heeft gelegen wordt er standaard een controle van de heupen gemaakt met 3 maanden. Deze echo was met 3 maanden goed maar helaas bleek met 8 maanden dat mijn dochter toch heupdysplasie had waarvoor ze een spreidbroekje kreeg. Gelukkig mocht deze na 12 weken alweer af en hebben we verder geen nadelige gevolgen van de stuitligging en bevalling ondervonden. Ik kijk dan ook met positieve gevoelens terug op de zwangerschap en de bevalling.

Toen mijn dochter net 1 jaar was geboren raakte ik opnieuw zwanger. Vanaf het begin voelde ik dat dit weer een stuitkindje zou gaan worden. En ja hoor, vanaf de allereerste echo bleek ook deze baby in stuit te liggen. Ondanks dat het volgens de gynacoloog niet erfelijk is, geloof ik er niet in dat het toeval is dat mijn moeder alle drie haar kinderen in stuit heeft gekregen en ik voor de tweede keer een stuitligging had.

Ook deze zwangerschap verliep weer voorspoedig. Ik had geen kwaaltjes en voelde me net als in mijn eerste zwangerschap erg goed. Voor de zekerheid heb ik ook weer moxa therapie geprobeerd, maar dit zorgde er wederom niet voor dat onze zoon zich omdraaide

Toen ik met 36 weken met zwangerschapsverlof ging kwam weer de doorverwijzing naar het ziekenhuis voor de uitwendige versie. Ditmaal twijfelde ik of ik dit wel wilde. De draaipoging bij mijn eerste zwangerschap vond ik erg vervelend en had ook niet het gewenste effect, waardoor ik hier in eerste instantie niet positief tegenover stond. Uiteindelijk besloot ik toch weer een draaipoging te laten doen, maar net als de eerste keer vond ik dit erg pijnlijk en draaide ook deze baby niet meer.

Gelukkig mocht ik ook ditmaal vaginaal bevallen en omdat mijn eerste bevalling me niet tegengevallen was keek ik er niet tegenop. In tegenstelling tot mijn omgeving heb ik me ook nooit veel zorgen gemaakt om eventuele risico´s. Juist bij een stuitbevalling is er zoveel controle tijdens je bevalling van de verloskundige en een gynaecoloog dat er laagdrempelig wordt ingegrepen als zich complicaties voordoen.

Ook deze baby liet op zich wachten en toen ik met 41 weken lichte krampjes kreeg en naar het ziekenhuis ging voor een CTG mocht ik blijven om te kijken of de bevalling zou doorzetten. Helaas bleek na een nacht heerlijk geslapen te hebben dat de weeën gestopt waren en werd ik voorbereid om weer naar huis te gaan om daar verder af te wachten. Tot ieders verbazing bleek ik bij controle al 5 cm ontsluiting te hebben waardoor ik niet meer naar huis mocht en ik weeopwekkers kreeg om de bevalling op te wekken. Na ruim 3 uur met heftige weeën werd onze prachtige zoon geboren. Bij deze gynaecoloog mocht ik op handen en knieën bevallen. Omdat het mijn tweede bevalling was werd ik ook niet preventief ingeknipt, wat vooral in het herstel erg prettig was.

Ook dit keer kijk ik erg positief terug op mijn bevalling al kwam wederom mijn placenta dit keer niet vanzelf waardoor deze net als bij mijn eerste bevalling manueel verwijderd moest worden in de operatiekamer. Maar dit mocht de pret niet drukken want we waren weer ouders geworden van een gezond kindje en we waren weer dolgelukkig!

We genieten elke dag van ons mooie gezin. Ik weet niet of er ooit een derde kindje mag komen, maar als dit zo is dan ga ik er stiekem vanuit dat dit weer een stuitliggertje zal zijn….

+ Meer berichten