Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

bevallingsverhaal

Bevallingsverhaal: ‘bah, jeuk op mijn voetzolen en handpalmen, bleek zwangerschapscholestase, supergevaarlijk!

Ik ben op 8 oktober bevallen van ons prachtig zoontje Pim. We stellen het goed nu, maar de laatste weken van de zwangerschap en de bevalling zijn anders verlopen dan verwacht.

Ik heb een voorspoedige zwangerschap gehad, ik was niet altijd even graag zwanger, maar alles liep vlot en de baby groeide goed. Ik zou dan ook tot het einde van mijn zwangerschap werken. Ik keek er naar uit om op een zo natuurlijk mogelijke wijze te bevallen. Ik volgde samen met mijn man workshops en infosessies rond bevallen, ik ging naar de prenatale kine, was vastberaden om zelf de weeën op te vangen. Ik had een hemelse schrik voor een epidurale, ik masseerde mijn perineum in de hoop zo een knip/scheuren te kunnen voorkomen,…

Ik was uitgerekend voor eind oktober, begin oktober begon ik last te krijgen van jeuk; jeuk op mijn buik, en wat vooral gek was, ook jeuk op mijn voetzolen en handpalmen. Op aanraden van mijn man (ik dacht dat het erbij hoorde) belde ik op woensdag toch maar naar de gynaecoloog. Mijn eigen gynaecoloog was er niet, maar ik moest onmiddellijk naar haar collega komen om aan de monitor te gaan liggen. Alles bleek in orde met de baby maar de dokter vermoedde zwangerschapscholestase dus  moest ik onmiddellijk bloed gaan laten trekken.

Donderdag waren de resultaten er, maar ik had een belangrijke dag op het werk en kon niet bellen. Mijn man belde dus naar het ziekenhuis voor de resultaten. Donderdagvoormiddag kreeg ik van hem een sms met de boodschap dat de resultaten niet goed waren, ik terug aan de monitor moest van zodra ik weg kon van mijn werk en waarschijnlijk zondagavond ingeleid moest worden! Dat was echt surreëel. Ik ben dan snel naar huis gefietst om in het ziekenhuis terug aan de monitor te gaan, echo te laten nemen, terug een bloedonderzoek…

Ik had dus effectief zwangerschapscholestase. Dat betekent dat je lever galzouten niet meer afbreekt en dit uit zich in jeuk. Als de baby langer dan 38 weken in de buik blijft zitten, kan dit op het hartje van de baby slaan en kan er plots overlijden optreden. Heel ernstig dus, en ik had totaal geen idee van het fenomeen en de gevolgen. Ik was 36,5 weken zwanger toen de jeuk begon. Uiteindelijk beslisten ze me in te leiden op 36 weken en 5 dagen. 

Ik heb eigenlijk geen tijd gehad om me zorgen te maken, na die ziekenhuisbezoeken (die zaterdag moesten we nog eens op controle) zijn we nog doopsuiker gaan kopen, hebben we hier thuis de verzorgingstafel en cosleeper nog in elkaar gezet, … De laatste dingen in orde gemaakt dus. Dat was een heel raar weekend. We hadden tegen niemand gezegd dat ik zondag ging bevallen. Zondagvoormiddag zijn we nog gezellig met de familie gaan brunchen. We vertrokken dus zondagavond (een halve week na die eerste jeuk en onderzoeken!) naar het ziekenhuis met ons koffertje om de baby te gaan halen. Heel gek en dus absoluut niet zoals gepland of verwacht. 

In het ziekenhuis, rond 20u, begroetten ze ons aan het onthaal met ‘oh een inleiding? Da’s niet leuk maar wel goed want je krijgt een epidurale!’. Ik was nog naïef en onwetend over wat me te wachten stond en hoopte ook met die inleiding de natuur wat zijn gang te kunnen laten gaan.

Het was heel druk op de verloskamer, veel inleidingen. Maar ik heb, nadat ik 101 vragen gesteld had, wel een goede uitleg gekregen over wat er zou gebeuren. Maar mijn lichaam wist nog niet dat het moest bevallen en ook de baby zat er nog lekker goed, dus het proces moest ineens vrij ‘agressief’ op gang komen. Er werd rond 23u een ballonnetje met gel opgestoken, waardoor ik binnen de 10 minuten, om de minuut een wee had. Van niks naar alles dus. Ik moest aan de monitor liggen om de hartslag van de baby goed in de gaten te houden, dus ik kon de weeën niet al wandelend opvangen. Tot daar de oefeningen van de prenatale kine… Mijn man heeft me 2 uur non-stop gemasseerd op mijn rug, enkel zo was het vol te houden. Ondertussen wist ik van de vroedvrouwen (en niet enkel van de onthaalbediende) dat een bevalling met inleiding amper te doen is zonder epidurale en dat we vertrokken waren voor een lange rit. In de hoop die zondagnacht nog wat te kunnen rusten, koos ik dan toch maar voor een epidurale. Die spuit viel trouwens veel beter mee dan ik had verwacht. Uiteindelijk heb ik die nacht en dag moeten toegeven op alles wat ik op voorhand voor ogen had in mijn geboorteplan; ik ben volgespoten met medicatie, en nog extra medicatie om de weeën heviger te laten komen, ik kon niet meer zelf plassen door de epidurale dus moest vragen om de bedpan en een sonde, maar van de schaamte die ik dacht over alles te hebben, bleef niet veel over toen ik er lag. De ontsluiting ging zo traag dat er gevreesd werd voor een spoedkeizersnede, dit na al zo’n 12 uur afzien. De hartslag van de baby viel af en toe weg en moest inwendig gemeten worden (wat een permanent littekentje op zijn hoofdje opleverde). Uiteindelijk mocht ik dan toch persen en vaginaal bevallen, want ik heb op een halfuur nog 5 cm ontsluiting extra gekregen. Omwille van die hartslag moest het wel heel snel gaan en ben ik geknipt en is de zuignap gebruikt. Ook dingen die ik liever niet had gehad. Maar eens je daar ligt, laat je alles varen, laat je alles gebeuren en over je komen en is er van schaamte geen sprake meer. Zolang de baby maar gezond is! Uiteindelijk is de baby dan geboren om 14.18u op maandag. Helemaal gezond en goedgekeurd gelukkig! Nadien was het nog wat zoeken met de borstvoeding, hij was te zwak om er zelf om te vragen. Maar na 1,5-2 weken, ging de voeding beter en nam zijn gewicht terug toe. 

Ik heb me goed geïnformeerd, veel gelezen en opgezocht, en toch voelde ik me allesbehalve geïnformeerd en voorbereid toen ik binnen moest voor een inleiding. Dat komt heel weinig aan bod in lectuur en workshops,… Iedereen hoopt het natuurlijk te vermijden maar ik had er toch graag iets meer over geweten.

Bij een volgende zwangerschap is de kans heel groot dat ik terug die zwangerschapscholestase heb en dat ik terug met een inleiding zal moeten bevallen. De enige troost die ik dan heb, is dat ik al beter weet aan wat ik me kan verwachten. Ik zal dus waarschijnlijk geen natuurlijke bevalling meemaken en ik vind het wel jammer, maar ik ben al lang blij dat onze schattige baby helemaal gezond is en dat ik toch vaginaal ben kunnen bevallen.

Ondertussen is Pim bijna 8,5 maand en doet hij het prima. Als hij nu ’s nachts ook nog eens zou doorslapen, zou mijn roze wolk compleet zijn… 🙂

Er volgde geen placenta maar een tweede dochter

Het is 18 juni in het jaar ‘91 wanneer ze haar bevalling in het ziekenhuis begint. Op het moment dat mijn oudste dochter wordt geboren denk ik aan deze bijzondere vrouw die net als ik zojuist haar baby op de wereld zette.  

“Een ontlading volgt, ze is er!”

Zo moet ook zij zich ook hebben gevoeld. Ze is er! Wauw. Maar dan neemt de bevalling een bizarre wending aan. Terwijl ze perst voor de placenta met een laatste wee hoort ze opnieuw een baby huilen. Haar wereld staat stil. Twee?!

Bijzondere geboorte

In juni speelt dit bizarre verhaal van deze bijzondere geboorte extra vaak door mijn hoofd. Het bleek de geboorte van mij en mijn tweelingzusje. Mijn moeder vervulde de hoofdrol van deze realiteit die soms nog steeds meer lijkt weg te hebben van een speelfilm. Met een liefdevolle echtgenoot, een peuterzoon van 2 en een kindje in haar buik maken ze zich hoogzwanger klaar voor een nieuwe fase.

Ze richt de kamer in, zet een familiewiegje klaar en maakt zich op voor wat komen gaat. Haar baby zou wat aan de grote kant zijn en ze word dan ook nauwlettend in de gaten gehouden. Wanneer zwangerschapsvergiftiging dreigt wordt ze ingeleid. Die middag gaat het gebeuren en diezelfde middag krijgt plots een heel bizarre wending..

Ongeloofwaardig

Na de geboorte van haar kleine dochter is de ontlading groot, ze perst opnieuw maar tot grote verbazing is het 9 minuten later geen placenta dat tevoorschijn komt maar een tweede dochter. Terwijl mijn vader deze gebeurtenis vol ongeloof maar enthousiast begroet met een luid “twee dochters!!” Is het voor mijn moeder een langere weg van verwerking.

Haar grote baby, bleken twee kleine babymeisjes. De grote wieg werd een gezamenlijk nestje waar we de eerste tijd samen prima in konden liggen. Het geboortekaartje werd aangepast, mijn naam verzonnen en het nieuws dat zonder social media nog minder snel ging werd vol ongeloof ontvangen!

“Het is niet waar?! Twee dochters?!”

18 Juni

Die moeder bleek een waanzinnige doorzetter. Ze stond 24 uur per dag klaar voor haar drie kleine kinderen. Ik herinner me een jeugd met niets tekort en liefde in overvloed. Ik herinner me van haar geen zwarte wallen of klaagzang die er heus moeten zijn geweest. Wel de oneindige knuffels, de ongeruste blikken en de vele lieve woorden. Ik besef me nu ik zelf moeder ben geworden dat dat moment op die bewuste 18 Juni ongelooflijk bizar moet zijn geweest.

Niet één maar twee

Ik herinner me de woorden nog goed bij mijn eerste eigen bevalling; “nog een keer rustig persen, dan komt ook de placenta..”. Stil en verwonderd dacht ik op dat moment stiekem aan haar. Aan het verrassingsbezoek dat ik bracht met mijn komst in alle onwetendheid zonder echo’s of speciale prenatale zorg. Ze kreeg niet één maar twee baby’s. Enigszins gelukzalig bekijk ik op dat moment de placenta terwijl ik stilletjes denk: ”

“Het zou je gebeuren.. Het gebeurde haar.”

Een ode aan moeders

Lieve moeder, voor alles wat je hebt betekent en nog altijd bent! Voor de ongelooflijke start, de tropenjaren en alles wat het je heeft gebracht. Voor de dagen waarop je niet wist hoe je ze door moest komen en voor de dagen die je nooit had willen missen. Voor de glimlach en de tranen, voor je knuffels en de oneindige zorg. Lieve moeder, je bent Goud. Dat was je toen en vandaag nog steeds.

 

 

WILMA

 

De gynaecoloog adviseerde wekelijkse controles. Ouders wilden dit niet, zij hadden vertrouwen in de natuur en in hun kindje…

Tom en Lily hebben over de hele wereld gewoond en dat doen ze feitelijk nog steeds. Bij 34 weken zwangerschap streken zij neer in Amsterdam. Hun doel: bevallen in Nederland.

De uit Australië afkomstige Lily is 32 jaar en wist zodra ze zwanger werd, dat ze voor de bevalling in Nederland wilde zijn. “Heel veel goede verhalen gehoord tijdens het reizen”, vertelde zij me later. Lily en haar partner leven heel bewust en minimalistisch. Waar de wind hen brengt wonen zij, samen met hun hond. Ze hebben een bedrijf in Australië, die ze van afstand kunnen leiden. Dit stelt ze in staat hun leven te leven op alle continenten. 

Rondom de bevalling vonden ze onze praktijk in Amsterdam Oud-West. Ze huurden een appartement voor 8 weken in de Pijp en kwamen eerst iedere 2 en later iedere week op controle bij ons op de praktijk. 

Bij 35 weken verhuisden ze tijdelijk naar Amsterdam. En kwamen ze ook voor het eerst bij ons op controle. Lily geniet enorm van het zwanger zijn. Zij is het type zwangere wie gemakkelijk accepteert dat veranderingen van het lichaam normaal zijn tijdens deze periode en kan dan ook oprecht van genieten.

Tijdens de eerste controle bij ons geven ze aan dat ze heel graag thuis in bad wil bevallen. Hun wensen worden besproken en in ons dossier vastgelegd met de uitleg hoe dit praktisch in zijn werk zou gaan. Mijn collega voelt later dat consult naar de grootte van haar baby en constateert dat de baby kleiner voelt dan zou horen bij deze termijn. Hierop verwijst zij Lily voor een echo.

Enkele dagen later blijkt op de echo in ons eerstelijns centrum dat deze baby inderdaad 2 wkn achterloopt in groei. Echter is Lily zelf ook een heel kleine vrouw. Ons advies is een consult bij de gynaecoloog voor extra onderzoek. Aldaar wordt verder onderzoek gedaan naar de druk in de navelstreng en deze blijkt wel iets verhoogd. Het advies van de gynaecoloog luidt: wekelijkse controles aldaar. 

Lily en Tom hebben hier samen na het consult over nagedacht en besluiten weloverwogen af te zien van de wekelijkse controles bij de gynaecoloog. Zij hebben vertrouwen in de natuur en in hun kindje. 

Bij de opvolgende controle bij ons op de praktijk hebben mijn collega en de toekomstige ouders het samen over de “medische indicatie” die ontstaan is in hun zwangerschap. Zij kunnen ons goed uitleggen waarom zij afzien van controles in het ziekenhuis. Zij begrijpen de risico’s, maar intuïtief weet Lily dat het goed gaat met haar baby, zo vertelt ze. Daarbij willen ook zo graag die langverwachte thuisbevalling realiseren. 

Binnen ons team bespreken wij iedere paar weken onze clienten. Ook Lily en Tom passeerde de revue. Hierbij kwam de vraag in hoeverre wij mee wilden/kunnen gaan met hun wens. Gezamenlijk spraken wij af dat een thuisbevalling nog steeds haalbaar zou moeten zijn, tenzij wij de groei nog verder vonden stagneren of als Lily haar baby minder zou voelen bewegen. Dan zouden wij opnieuw aansturen op een controle in het ziekenhuis voor verder onderzoek naar de conditie van de baby.

Tijdens een van de laatste controles ontmoette ik de toekomstige ouders, toen 37 weken zwanger. Direct hadden we een fijne klik. Ik vond het mooi om te zien hoe zij in contact stond met haar lichaam en baby. Eerder dacht ik: waarom zou je tegen het advies van de gynaecoloog geen doppler controles meer laten uitvoeren? Maar nadat ik ze gesproken had, kon ik haar beweegredenen goed begrijpen. 

En toen was het dinsdagochtend 03:20u. Ik lig te slapen als mijn diensttelefoon afgaat en ik neem op. Het is Lily (bijna 40 weken zwanger). Haar vliezen zijn gebroken om 02:00u (helder vruchtwater) en ze heeft beginnende weeën. Ze is nog heel goed te spreken en vraagt eigenlijk niet of ik kom, maar wil me laten weten dat ze bezig is. We kletsen even en als ik vraag wat ze nu nodig heeft, vertelt ze dat ze graag even wil overleggen over hoe nu verder. Ik vraag hoe ze haar weeën nu opvangt en hoe lang ze duren. De weeën komen iedere 4-5 minuten en ze duren ongeveer 30sec. Ze vind ze nog goed te toen. Gezamenlijk besluiten we even af te wachten, totdat de weeën wat langer gaan duren of als ze het gevoel heeft mijn nodig te hebben.

Rond 6:00u in de ochtend belt Lily opnieuw. De weeën komen nu a 3 minuten en duren bijna 1 min. Ze zouden het fijn vinden als ik kom. Ik vertrek thuis na enkele minuten en rijdt richting hun bovenwoning in de Amsterdamse Pijp. 

Aldaar tref ik Lily in haar bad. Ze oogt goed in partu zoals wij verloskundigen dat noemen, wat niet meer betekent als: de bevalling lijkt echt goed op gang. Na een half uurtje doe ik inwendig onderzoek: ze heeft 3 cm en haar baarmoederhals is helemaal “verstreken” (plat geworden). Daarbij heeft Lily sterke weeën en frequente weeën die ze heel goed opvangt. 

In haar woonkamer heeft Tom het echte bevalbad inmiddels laten vollopen en samen besluiten we dat ze daarin gaat. Een goede keuze. Ondertussen zet ik alles klaar voor een thuisbevalling. Ik maak een tafel beschikbaar en stal al mijn benodigdheden uit, georganiseerd als ik graag ben.

Ik leg de zuurstofset klaar (standaard bij een geboorte) en dek deze vervolgens af met een hydrofiel doek, want hopelijk heb ik deze helemaal niet nodig en dan hoeven de toekomstige ouders ze niet zo aanwezig te zien. Ik bel de kraamverzorgster en mijn collega verloskundige, want mijn 24 uurs dienst zit er bijna op. 

Lily hangt, kreunt, huilt soms in bad waar ze haar weeën opvangt.  Ze komen nu heel snel achter elkaar. Ik zie dat ze snel gaat, ook al is het haar eerste kindje, ik zie en weet dat dit niet lang meer duurt. Zonder te toucheren, bevestig ik haar dat dit niet lang meer duurt… Mijn collega komt net voordat Lily persdrang krijgt binnen. Zij zal de foto’s maken, zoals deze toekomstige ouders graag zouden willen. Ik maak de bevalling af (officieel zit mijn dienst erop), want als ik rond 9:00u toucheer heeft ze volledige ontsluiting. No way dat ik haar nu in deze fase nog verlaat, deze sterke en moedige vrouw!

Ze perst op gevoel mee tijdens de wee, als ik haar vertel dat ze mag toegeven aan de druk die ze voelt. De baby is gelukkig continue in goede conditie, als ik naar de harttonen luister. 

Al persend en later al zuchtend wordt na 20 min een piepklein meisje geboren in bad.

Na 20 seconden haalt Lily haar samen met mij boven water en ze huilt direct goed door. Ze heeft een goede start. Wat een mooie geboorte! En er is bij iedereen ontlading. 

Dit gevoel blijft met geen pen te beschrijven en blijft gelukkig na bijna 10 jaar verloskundige zijn, nog even hevig… Als een fijne rush adrenaline van ontlading. 

De placenta wordt onder mijn begeleiding even later ook in bad geboren. En na een half uurtje ongeveer halen we moeder en kind uit bad en installeren we hen op de bank.

De zon schijnt inmiddels volop de woonkamer binnen als dit nieuwe gezin bijkomt van deze bijzondere, “life-changing” gebeurtenis.

Ik draag mijn dienst over aan mijn collega en zij zal de rest van mijn werk overnemen. Zij weegt en kijkt de baby na en zij zal zorgdragen voor eventuele hechtingen bij Lily, mochten die nodig zijn. 

Ik laat een klein uurtje na de bevalling twee volkomen gelukkige mensen achter, want Lily en Tom hebben de geboorte gekregen die zij zo wensten en waar zij ook echt hun best voor hebben moeten doen. Achteraf blijkt de baby inderdaad dysmatuur (gewicht te laag voor de zwangerschapsduur), want ze blijkt maar 2300 gram te zijn. Maar wat een klein pittig meisje is dit! Binnen 7 dagen zit ze weer op haar geboortegewicht en heeft ze niets anders gedronken dan aan mama haar borst. Nooit naar het ziekenhuis gehoeven, alleen maar heel dicht bij papa en mama geweest in hun veilige omgeving, hun tijdelijk huis in Amsterdam.

Over 4 weken vertrekken ze weer op doorreis. Eerst naar Tsjechië en daarna richting Australië. Wat een bijzonder stel, wat een mooie geboorte en wat fijn om dit samen met een collega te mogen doen. 

Bevallingsverhaal: “Plots stond heel de verloskamer vol, ze renden met mijn bed door de gangen…. Wat was er?!”

Dinsdag 22 april 2014… 

Ik was net 34 weken zwanger op dat moment. Net zoals elke avond ging ik vroeg naar boven en nog even in de babykamer kijken voor het slapengaan. Over een paar weken zou mijn kleine meid hier liggen. Met die gedachte ging ik naar bed. Het was nog geen uur later toen ik plots wakker werd van een raar gevoel. Mijn bed was helemaal doorweekt… Had ik nou ner in mijn bed geplast? Ik voelde aan mijn buik… Het zou toch niet? Daar is het toch nog veel te vroeg voor?! Ik probeerde zo snel mogelijk op te staan. Ik voelde een straal vloeistof langs mijn benen lopen. In een mum van tijd was ik helemaal in paniek. Terwijl ik in het donker de lichtknop zocht, schreeuwde ik: “SCHAT, WORDT WAKKER! Ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn! Dit kan toch niet NU al?!” 

Ik stond aan de grond genageld. Ik wist even niet wat mij overkwam, want dit had ik totaal niet verwacht op 34 weken. Mijn vriend rende naar de badkamer om handdoeken te halen terwijl hij zijn moeder belde, aangezien we geen auto hadden. Op weg naar het ziekenhuis ging er zoveel door mijn hoofd. Mijn emoties namen de bovenhand en de tranen begonnen over mijn wangen te rollen. Zou er iets mis zijn? Waarom gebeurt dit nu al? Ik was destijds niet echt op de hoogte van vroeggeboortes en dergelijke. Het onbekende boezemde me ontzettend veel angst in. Ondertussen waren we bij het ziekenhuis aangekomen. Met een dikke handdoek tussen mijn benen waggelde ik naar de verloskamer… 

“Hoe zijn de weeën, mevrouw? Heb je veel pijn?” De eerste vraag die mij gesteld werd. Weeën? Euh, nee… Ik had geen pijn, ik voelde helemaal niets. Is dit wel normaal? Zoveel vragen schoten plots weer door mijn hoofd. Terwijl ik aan de monitor gezet werd, kreeg ik de hele uitleg. De weeën konden ook pas later op gang komen. Dit heet ‘langdurige gebroken vliezen’. Ze hadden mij verteld dat ze minstens 24 uur gingen wachten. De uren gingen voorbij en er gebeurde nog steeds niets. In de tussentijd werd er regelmatig een hartfilmpje gemaakt van mijn meisje in mijn buik. Ook mijn temperatuur en polsslag werden regelmatig gemeten. Na 24 uur werd er een met een wattenstaafje een kweek afgenomen om te zien of er risicovolle bacteriën aanwezig waren. Alles was in orde en omdat er nog steeds niets veranderd was, werd ik verplaatst naar een gewone ziekenhuiskamer. 

Daar werd ik ingelicht dat een baby tot maximum 72 uur na het breken van de vliezen nog zonder gevaar in de buik kon doorbrengen. Ze wouden dus nog even wachten in de hoop dat de weeën nog spontaan zouden beginnen. Ik probeerde wat rust te nemen en mijn gedachten even uit te zetten. Ik kon toch niets anders doen. Toen ik wakker werd van mijn kort dutje voelde ik samentrekkingen in mijn buik. Ik drukte onmiddellijk op het belletje. Zouden mijn weeën dan nu begonnen zijn? Ik werd aan de monitor gelegd en ik keek vol spanning naar de verpleegster. Ja hoor, de weeën waren begonnen en werden steeds heviger. Ik werd terug naar de verloskamer gebracht… 

De uren verstreken en de weeën werden steeds pijnlijker. De ontsluiting vorderde ook niet zoals het moest. Ik heb een heel lange tijd vastgezeten op 5 cm ontsluiting. Daarna ging het maar niet verder, maar de weeën waren zo pijnlijk en ik was echt al volledig uitgeput. Zowel lichamelijk als emotioneel. Het was ondertussen al de nacht van 24 april… Ik kon het allemaal niet vatten. Ik was toch pas 34 weken zwanger? Ik kon het nog steeds niet verwerken dat ik daar lag in de verloskamer… al zeker niet in een situatie die ik me zo anders had voorgesteld. Alsof het allemaal nog niet overweldigend genoeg was, begon de monitor opeens te piepen. Twee verpleegster stormden de verloskamer binnen. Ik zag ze rennen en hoorde de woorden die als een bom op mij insloegen: de hartslag van de baby is aan het dalen. Ik kan niet omschrijven welk gevoel er door me heenging. Ik was sprakeloos, er kwam geen geluid uit mij. Tranen liepen over mijn wangen. De verpleegsters probeerde mij gerust te stellen en vertelde mij dat dit wel vaker gebeurt en dat de baby zich vanzelf herstelt en we snel weer een normaal hartritme zouden horen. Ik probeerde niet gek te worden van elk piepje of beter gezegd van de gezichtsuitdrukkingen van de verpleegsters bij elk piepje… “Ik ga een dokter halen”. Met deze woorden verdween de ene verpleegster, terwijl de andere verpleegster mij probeerde te sussen. Haar blik nog steeds vast op de monitor gericht. 

Een ogenblik later kwam de verpleegster terug met een dokter. Daarna kwam er nog een dokter en plots stond heel de verloskamer vol. Ik kon totaal niet meer bewegen, wat was er aan de hand? Toen breek de hel los. “Bel de OK, we moeten haar eruit halen. Nu!” Terwijl ze met mijn bed door de de gangen renden zag ik alles voorbij flitsen. Ik zag hoe een verpleegster tegen mij probeerde te praten, maar ik hoorde niet wat ze zei. Ik was zo in paniek dat ik verlamd was op dat moment. Ik kon zelfs niet meer nadenken, ik was volledig van de wereld. Black-out. Ik kwam de operatiekamer binnen. De lichten waren zo helder en sterk. Alles ging zo snel, ik kon niet meer volgen. Het enige wat ik kon doen was huilen. Ik had geen besef meer van wat er allemaal gaande was. Ik hoorde zoveel stemmen om me heen, maar hoorde eigenlijk alleen maar geruis. Zelfs de woorden van mijn vriend die naast me zat, kwamen niet binnen. 

Nog voor ik het kon beseffen stond de vroedvrouw naast me met mijn meisje. Een fractie van een seconde. Ik wou mijn armen strekken om haar aan te nemen, maar ze was alweer weg. Ik begon nog harder te huilen. Ik heb haar niet eens goed kunnen zien. Ik heb haar niet eens horen huilen. Heeft ze wel gehuild? Ik voelde me zo machteloos, zo een intens verdriet had ik nog nooit gevoeld. Ik was emotioneel helemaal gekraakt. Ik was net voor het eerst mama geworden, maar ik weet niet hoe mijn baby eruit zag of waar ze nu naartoe was. Ik kan me alleen maar herinneren dat ik zo aan het huilen was, dat het plots allemaal zwart werd. Ik werd wakker in een grote, lege, kille kamer. Ik was helemaal alleen. Mijn vriend was er niet, mijn meisje was er niet. Niemand was er… en weer voelde ik de tranen over mijn wangen stromen. Een tijdje later kwam de verpleegster binnen en vertelde me dat ik in de ontwaakkamer lag tot de verdoving helemaal is uitgewerkt. Mijn meisje moest na de geboorte gestabiliseerd worden en daarna in een transportincubator meegenomen worden naar de afdeling Neonatale intensieve zorg. Ik heb daar uren doorgebracht. De gedachte dat ik de eerste uren niet met haar heb kunnen doorbrengen, brak mijn hart nog meer. Het voelde alsof ik de geboorte van mijn eerste kind gemist heb. Ze was aan het vechten voor haar leven en ik lag hier zo machteloos. Ik kon niets doen. Verschillende scenario’s over dat ik haar zou verliezen gingen door mijn hoofd. 

Toen ik uiteindelijk de ontwaakkamer mocht verlaten, brachten ze me naar mijn kamer. Daar zat mijn vriend, compleet uit zijn doen. Want hij was nog niet op de hoogte gebracht van de situatie en wist natuurlijk niet wanneer ik terug zou zijn. Een paar uur later mochten we dan eindelijk onze klein meid zien. Ik werd met mijn bed naar de dienst Neonatale intensieve zorg gebracht. Ik zag allemaal baby’s in een couveuse liggen. Waar was mijn baby? Mijn bed werd naast een couveuse geplaatst die bedekt was met een deken. Mijn hart ging tekeer als een gek. Na al die uren ging ik eindelijk mijn kleine meid zien! Tranen liepen weer als watervallen over mijn wangen toen ze de deken weghaalde. Zo breekbaar, zo klein. Allemaal draden en kabels. Het voelde alsof ik gefaald had. Dit was mijn schuld. Toen ze uiteindelijk op mij gelegd werd, durfde ik niet meer te bewegen. Ik was zo bang om haar te breken. Ik had nog nooit zo een kleine baby gezien. Maar wat heb ik genoten van dit moment! Het moment dat we haar eindelijk ook haar naam konden geven: Eliana. We hebben nog drie weken heftige weken op Neonatale moeten doorbrengen. Wat was ik gelukkig toen ik met mijn lieve Eliana eindelijk naar huis mocht gaan! Mijn leven als mama van een prachtig meisje kon nu eindelijk beginnen

Bevallingsverhaal: Mirjam Hart had drie totaal verschillende bevallingen!

Mijn bevallingsverhaal: De geboorte van Filou

Mijn naam is Mirjam Hart en ik ben moeder van de 3 allerleukste kinderen: Noah van 13, Eli van 4 en Filou wordt eind juni 2. Met 3 bevallingen achter de rug kan ik met zekerheid stellen: geen bevalling is hetzelfde en je weet nooit hoe het zal lopen. De geboorte van onze dochter had ik dan ook wel iets anders voor me gezien…

Noah werd de dag voor de uitgerekende datum in een sneltreinvaart geboren. Een bevalling uit de boekjes, zei de verloskundige. Net zoals mijn hele zwangerschap eigenlijk. Het ging inderdaad heel soepel en het was het allermooiste wat ik ooit had meegemaakt.

Bij de geboorte van Eli ging het er heel anders aan toe. Het was bijna een week na de uitgerekende datum toen ik opeens werd opgenomen in het ziekenhuis voor een te hoge bloeddruk. Na een dag en een nacht rommelen besloten ze dat het tijd was om de man ter wereld te laten komen. Ik zou de volgende ochtend om 7 uur ingeleid worden. Die nacht kwamen de weeën spontaan op gang, maar de verloskundige vond het toch beter om evengoed te beginnen met inleiden. Om half 8 begon het circus en even na 9 uur hield ik Eli in mijn armen, na een heftige bevalling met weeën die ik niet kon bijbenen en waar ik spontaan een paniekaanval van kreeg. 

Tijdens de zwangerschap van Filou had ik enorm last van allerlei zwangerschapskwaaltjes. Ik had al vroeg in de zwangerschap pijn in mijn bekken en mijn stuitje en aan het eind van de rit was ik dus hartstikke moe. De kleine dame bleef helaas zitten waar ze zat, zelfs ruim een week na de uitgerekende datum. Ik werd tot tweemaal toe gestript, maar er gebeurde vrij weinig.

Wel veel valse weeën, waar ik behoorlijk van in de war raakte. Na twee bevallingen wist ik toch wel hoe weeën aanvoelde en moest ik toch instinctief weten wanneer de bevalling begon? Niet dus.

Toch dacht ik op een gegeven moment echt dat de bevalling begonnen was. We spraken met de verloskundige en een vk in opleiding af bij het ziekenhuis. Omdat mijn vorige bevallingen zo snel waren gegaan, namen we geen enkel risico. Ik settelde mij in het heerlijke bed op de nieuwe kraamvleugel van het ziekenhuis en keek echt uit naar de bevalling. Maar na een paar uur gebeurde juist het tegenovergestelde: De weeën namen af! Teleurgesteld keerden we huiswaarts met een lege maxi cosi.

Die nacht sliep ik als een roos en ook de volgende dag kon ik het rustig aan doen. Op wat valse weeën na bleek er niets aan de hand te zijn. De verloskundige belde zelfs op een gegeven moment wat ongerust, want ze had eigenlijk wel verwacht binnen een paar uur weer iets van mij te horen. Ik bekende dat ik daar wel op had gehoopt, want ik zat er behoorlijk doorheen. Ik was ontzettend moe en labiel en zag steeds meer op tegen de bevalling.

We besloten samen terug te gaan naar het ziekenhuis om daar de vliezen te laten breken. Wie weet was dit het laatste zetje wat onze kleine meid nodig had.

En ja hoor, de vliezen waren net gebroken en ik voelde meteen hoe de weeën heviger werden. Al snel kreeg ik persdrang. Zo snel zelfs dat ik niet durfde te persen, omdat ik nog niet was overtuigd dat ik voldoende ontsluiting zou hebben. Ik vroeg aan de vk in opleiding of ze voor de zekerheid nog even wilde kijken of het echt kon. Maar ik had toch al echt 10 centimeter ontsluiting en ik mocht gaan persen. Kort daarna lag ons meisje op mijn borst.

Bevallen vind ik echt iets magisch. Helemaal nu ik weet dat je dus echt nooit kunt inschatten hoe het gaat lopen. Ook al waren ze alle drie niet even makkelijk, ik weet nog wel dat ik na iedere bevalling dacht: Zo, dat is voor herhaling vatbaar! Ik zou het zo nog 10 x doen, maar helaas vindt mijn vriend het nu welletjes. We hebben ook een prachtig gezin met 3 geweldige en totaal verschillende kinderen. Dus misschien moet ik hem wel gelijk geven…

En dan verlaat je dus het ziekenhuis mèt kind, die angst dat ze ons afgenomen wordt blijft aanwezig

In mijn vorige blogs heb ik jullie verteld over het verlies van onze drie kinderen. Zwangerschap, blijdschap, angst, vroeggeboorte, verlies, miskraam en als laatst een stukje hoop. Klik hier voor mijn vorige blog.

Eind maart kreeg ik in het VU de abdominale cerclage, ons laatste stukje hoop om een zwangerschap te mogen en te kunnen voldragen. Eind april zag de controle er goed uit, groen licht dus. Aan de ene kant wilde ik zo snel mogelijk zwanger worden en aan de andere kant mocht het van mij ook nog héél lang duren. Snel omdat we er dan inzitten en eerder een antwoord hebben, een antwoord of het gaat lukken. En lang duren omdat ik stiekem heel bang ben voor het antwoord. Maar voordat we er over na konden denken was het al raak. De trein begint weer te rijden, maar naar welk eindstation blijft een verrassing. Mensen die mij kennen weten dat ik het liefst alles van te voren weet, zodat ik er vast rekening mee kan houden ‘ik houd niet van verrassingen’. Maar dit is te groot, te broos, te bijzonder en te kwetsbaar en tegelijkertijd zo eng!! Welk station het ook zal gaan worden we hebben er echt alles aan gedaan om onze wens te vervullen.

De eerste babyecho. Spannend, de test zegt wel dat ik zwanger ben en ik kots de longen uit mijn lijf, maar zit er wel echt iets? Ik denk dat de moeders onder ons dit wel herkennen. Het is zo iets ongrijpbaars. En dan kijk je vol verwachting naar het scherm als ze de echo maken en wat zie je? Een stip met een knipperlicht/ Ik vraag mezelf af of dit toch nog goed gaat komen. Maar wauw!!! Dat knipperlichtje is zó welkom…. Bizar hoe snel een kindje zich kan ontwikkelen in een echt mensje. Waar ik zo van baal is dat ik het super lastig vind om echt te genieten van een echo. Ik zie op een scherm een kindje en hoop alleen maar dat dit kindje bij ons mag blijven en ik baal ervan dat ik mezelf dit moet af vragen. Het liefst kijk ik er naar en omarm het met al mijn liefde voor dit kleine mensje, maar dit lukt nog niet zo goed, beter gezegd: Dit durf ik niet zo goed, bang dat het me ‘weer’ ontglipt. Wat voor de meeste geldt, is dat je 12 weken je mond houdt, want dan ben je uit de ‘gevaren zone’. Dit heeft voor ons wel een andere dementie gekregen. De gevarenzone is pas voorbij als je een gezond kindje in je armen hebt, en dan nog. We vonden het alleen een beetje gek om niemand wat te zeggen tot dat het gezond en wel geboren zou zijn met 40 weken. Nee alle gekheid op een stokje, het is en blijft één groot wonder en ik hoop dat mensen dit niet vergeten. Nu ben ik me er ook bewust van dat als ik deze rugzak niet had, ik er misschien ook anders in zou staan. Dus blijf ik lekker zeggen dat het één groot wonder is en dat niks vanzelfsprekend is. ‘Herinner je gister, droom over morgen, maar leef vandaag’ Maar och, ik kan jullie wel vertellen dat ik er van droom die 40 weken überhaupt te halen, zo’n magische getal. Ik lees vaak dat vrouwen die zwanger zijn schrijven: ‘Pffff ik ben er zo klaar mee wanneer kom je nou.’ En dan denk ik: ‘Wow, ik wou dat ik het überhaupt zou halen!’ En stiekem denk ik echt: ‘Zeik wijf, wees blij’. Dus dit keer hoop ik gewoon lekker 40 weken te halen en dat ik ook zo’n ‘waar blijf je nou’ berichtje kan plaatsen, gewoon omdat het dan kan. Maar aller eerst kijken wij uit naar onze eerste mijlpaal en dat is voor ons 24 weken. Met 24 weken is het kindje levensvatbaar, veel te vroeg en zo weinig kans maar er is een kans. Onze tweeling kwam op de dag af ook met 24 weken. En ik ben dankbaar dat we de tijd die we met ze hadden genoten. Een week eerder en we hadden die tijd niet gehad. Daarom is de eerste mijlpaal 24 weken. Wat er vanaf nu eigenlijk gaat gebeuren is dat ik vanaf nu (14 weken) wekelijks protulon injecties krijg. Dit is een hormoon wat er voor zorgt dat de baarmoeder rustig blijft. De cerclage zit er in. Verder is het naast de ‘gewone’ controles goed luisteren naar mijn lichaam. Als er zich dingen voordoen moet ik direct contact opnemen en dan kijken we wat we gaan doen. Stap voor stap… Met 20 weken stop ik met werken en zal ik leven als een ‘oude oma’.

24 weken

En opeens was ik daar, alweer 24 weken. Onze eerste echte mijlpaal en ik heb het gewoon gehaald. Vanaf 20 weken lag ik al plat. Wat ik gedaan heb de afgelopen vier weken? NIKS! De dagen aftellen totdat ik bij de 24 weken was. Liggen, coconnen en hopen dat ons kleintje morgen nog warm bij mij zit. Het gevoel van: ‘Laat mij broeden en stoor me niet, ik zie jullie allemaal wel weer als zij geboren is’. Als ik het zo nalees klinkt het alsof dit een soort ‘oer’ instinct was. Ik wilde het zo graag helemaal voltooien dat ik me vooral daar op focuste en er niks bij kon hebben. Op naar onze volgende mijlpaal, 27 weken. Met 27 weken werd onze eerste zoon geboren… Weer zon getal waar ik zo graag over heen wil.

27 weken

Ze zat er nog….WAUW. Ook gelijk een controle. Ze keken naar de cerclage en naar de lengte van de baarmoederhals, bibber de bibber. Maar tot onze grote verbazing zat dit allemaal nog steeds helemaal goed en was alles zoals het hoort te zijn. En ja, ik weet dat het er morgen anders uit kan zien, maar voor nu zit het goed en dat met 27 weken. Nu begint er echt een rare tijd, vanaf nu zijn we nooit verder gekomen. Tot 27 weken is een soort van bekend terrein. We zaten ook te bedenken wat onze volgende mijlpaal zal zijn, maar we zijn tot de conclusie gekomen dat we die niet hebben. Die 27 was al zo’n magische getal, gehoopt maar nooit gedacht deze te halen. En ja we kijken uit naar die 30, maar eigenlijk is voor ons nu toch elke dag een mijlpaal.

30 weken

Man man man!! 30 Weken, wie had dat gedacht? Ik zal niet zeggen dat het hier over roosjes gaat, want de harde buiken, pijn en druk  op de cerclage waren toch wel begonnen. In het VU was de cerclage geplaatst maar ik ben onder behandeling van het AMC en ik heb gelijk de eer dat ik de eerste hier ben met deze vorm van cerclage. Het moeilijk van deze vorm is dat je eigenlijk geen ontsluiting kan krijgen. Mocht het lichaam dit wel willen door weeën op te wekken, dan is het gevaar dat deze cerclage kan scheuren. Ik hoef jullie denk ik niet te vertellen wat voor gevolgen dit kan hebben, vooral voor mij. In samenspraak met de artsen kijken we gewoon heel goed hoe het met mij gaat, wat ik voel en hoe lang ik het volhoud met de daarbij genomen risico’s. Genoeg is genoeg en dat betekent dat ze gehaald zou worden. Gewoon bevallen kan niet omdat de cerclage heel hoog zit, het zal dus altijd een keizersnee worden. Maar jongens! Ik ben al zo ver.

36 weken

Op 36 weken op een unieke dag ‘vrijdag de 13de’ is onze dochter geboren ‘Djazz Ruby’. Donderdag 12 januari voelde ik wederom meer druk op de cerclage en ik had veel harde buiken. Ik besloot aan de bel te trekken en naar het ziekenhuis te gaan. Steeds had ik (op het laatst) in mijn hoofd: ‘Als ik die 36 weken maar haal’. En wat was ik blij dat ik die bijna gehaald had. Het was alsof ik me toen pas kon overgeven door te zeggen: ’Deze pijn is niet meer aanvaardbaar’. In het ziekenhuis hebben we daarom ook overlegd voor de longrijping en deze gekregen. Longrijping heeft een inwerktijd van 48 uur en werkt 10 dagen. Toen de spuiten erin zaten dacht ik alleen maar: ‘Nog even volhouden, in ieder geval die 48 uur.’ Ondertussen werden de harde buiken wat vervelender, maar ik liet me niet kennen, die 48 uur waren immers nog niet gepasseerd. De volgende ochtend werd het nog wat heftiger dan ik had gepland. ‘Volhouden’, dacht ik! Tot dat ze me aan een CTG-scan legden. Oeps… die pieken om de twee minuten kon ik niet verbloemen. Een paar keer kwamen ze vragen of het wel ging. ‘Ja hoor, het gaat prima’, zei ik zwetend. Tot de arts kwam en ze zei dat toegeven niet mijn sterkste kant is, maar dat we nu niet langer meer gaan wachten. Met deze frequentie en duur van zwangerschap is het het risico niet meer waard. ‘Hoe bedoel je?’, vroeg ik nog? “We gaan je dochter halen!” WHAT? ‘Straks?’ ’Ja binnen nu en 2 uurtjes.’ Maar de longrijping zit nog niet goed. Paniek!! Oke, ik moest even schakelen maar er kwam ook gelijk een soort van rust over me heen. Ik had het gered, 36 weken. Ik moest Tay bellen en vanaf toen ging alles in een stroomversnelling. Tay was nog niet binnen of hij kreeg zijn operatiekleding aan en we konden vertrekken. Vanaf het moment dat er gezegd werd dat ze vandaag zou komen tot het moment dat ze er was zat twee uur tijd. Het voordeel is dat je geen tijd hebt om er tegen op te zien, maar aan de andere kant ging het zo snel dat je maar half beseft wat er allemaal gebeurt. Eenmaal op de operatietafel met de ingewerkte verdoving, kon het beginnen. Wat een gek gevoel, je voelt geen pijn maar wel getrek en geduw in je lichaam, zo bizar. Ik denk dat het op zijn langst 10 minuten duurde totdat ze ons meisje omhoog hielden. Ze werd gelijk meegenomen omdat ze toch vier weken te vroeg geboren is. De kinderarts heeft haar helemaal nagekeken en binnen 10 minuten kwam Tay terug met onze dochter en werd ze bij mij gelegd. Voor mij een moment van paniek, was alles wel goed? Hoefde ze dan niet in de couveuse? Moest ze niet aan de beademing? Er werd alleen maar gezegd: ‘Ze is helemaal gezond, ze mag bij jou liggen.’ Ik kan jullie vertellen dat dat wel één van de onwerkelijkste momenten is geweest. Ik ben gewend dat onze kinderen gelijk meegenomen worden en ik ze pas terug zie in een couveuse aan toeters en bellen. En nu lag er een klein mooi meisje op mijn borst zonder ook maar een slangetje of plakkertje op haar lijfje, kon dit wel? Had ze dan echt niks nodig?

Toen ik eenmaal gehecht was werd ik naar de uitslaapkamer gebracht waar we met zijn drieën even konden bijkomen. We knepen onszelf of het echt geen droom is. Zo gek allemaal en wat lijkt ze op haar grote broer Gyan, heel bijzonder. Daar lag ik dan, op de kraamafdeling met een wiegje naast me bed met onze dochter erin. Ik kon haar gewoon aanraken zonder eerst mijn handen te ontsmetten, ik kon haar gewoon zien zonder alle toeters en bellen en het fijnst, ik kon haar wanneer ik wilde uit haar wiegje tillen en vast houden. De eerste nacht hebben we alleen maar liggen kijken en wel 10000x gecheckt of ze nog wel ademende. En dan verlaat je dus het ziekenhuis mèt kind… ik vond dat zo’n emotioneel moment. In de auto kon ik alleen maar huilen. Wie had ooit gedacht dat we met zijn drieën naar huis zouden gaan? Zoveel ontlading. Een droom wat werkelijkheid is geworden. Zoals bij iedere ouder is alles nieuw en spannend, maar doordat we onze andere mooie lieve kleine hummels weg hebben moeten brengen zit er zo’n lading en angst aan. Ons meisje heeft inmiddels haar broertjes en zusje overleefd, hoe gek is dat? Nu we deze mijlpaal weer hebben bereikt krijg ik iets meer vertrouwen, zou ze dan echt mogen blijven bij ons? Die angst dat ze ons afgenomen wordt is nog heel moeilijk naast me neer te leggen, het is te vaak gebeurd…En oh wat mis ik het om onbevangen happy te zijn. Happy ben ik zeker, ik geniet volop van onze kleine meid maar onbevangen happy? Dat gevoel wat ik had bij de geboorte van de eerste (wetend dat hij te vroeg kwam maar onwetend wat ons allemaal te wachten stond) dat euforische, dat heb ik niet meer en dat vind ik zo jammer. Maar lieve mensen, dankbaarheid overheerst! Wat was het een lange pittige en vooral mega spannende zwangerschap. Wekelijks spuiten in mijn bil, een cerclage die steeds pijn deed en de helft van de tijd plat gelegen niet wetend hoe het af zou lopen. Maar WAUWWW het was het allemaal waard. Drie en half jaar van blijdschap, angst, hoop, verdriet en afscheid van onze drie kindjes. Toch zijn we er samen in blijven geloven. En doordat we samen sterk staan en de moed niet hebben opgegeven ligt er nu een heel mooi meisje naast ons: ‘DJAZZ RUBY’

WONDEREN BESTAAN

GABY (klik hier voor haar Instagram)

Ik werd tijdens mijn zwangerschap helemaal gek gek gek van… Water

‘’Je bent verschrikkelijk! Niet jij, maar je hormonen!’’

Het feit dat hormonen je water uit pak laten drinken in plaats van uit de kraan omdat het niet lekker smaakt zegt al meer dan genoeg: zwangerschapshormonen maken mij he-le-maal geschift. Ooit las ik ergens dat de hersenen van een vrouw krimpen wanneer zij zwanger is. Dit verklaard dan ook waarom vrouwen zo wazig en extra vergeetachtig zijn tijdens en na een zwangerschap. De hersenen worden tijdens een zwangerschap volledig ingesteld en voorbereid op het zorgen voor de baby en voor al het alert zijn op het huilen van de baby. Zelf denk ik niet dat mijn hersenen alleen krimpen tijdens een zwangerschap, ik onderga door al die hormonen een heuse karakter transformatie: ik word he-le-maal locoloco.

Bevallingsverhaal: “Noa lag in een spagaat, ja serieus…”

Voor mijn gevoel is ze nog steeds klein, maar ze is alweer bijna 7 (time flies!!), bijna 7,5 jaar geleden raakte ik zwanger van Noa Jesabel. Toendertijd nog samen met haar vader. Het gekke van deze ontdekking was, dat ik zonder zwangerschapstest wist, ik ben zwanger. Op 20 december 2011 wist ik het zeker, ik ben zwanger, 20 jaar, super jong en nog aan het studeren. Maar wat waren we gelukkig. Op de Grote Markt in Haarlem naast de verlichte kerstboom vertelde ik Noa’s vader ‘s avonds: ‘Het is toch wel zo..’ en op de echo 6 weken later zagen we inderdaad een klein frummeltje, het hartje hoorden we voor het eerst en ik was direct verliefd. 

Ik voelde in een vrij korte periode mijn lichaam veranderen. Mijn borsten werden gevoeliger… en mijn bloeddruk daalde, hierdoor viel ik een aantal keer flauw, maar verder in het eerste trimester vielen de klachten mee. In het tweede trimester bereikte mijn nesteldrang vooral een hoogtepunt en zag ons huis eruit als een VT Wonen magazine, dat ik al gek werd van binnen als de visite kruimels achterliet op het vloerkleed.

Tijdens een van de eerste bezoeken aan de verloskundige las ik een brochure waarin stond beschreven, dat je kind natuurlijk niet altijd keurig met zijn/haar hoofdje naar beneden hoeft te liggen. Logische dacht ik nog, want mijn broertje was ook een stuitligger en omdat hij het op het nippertje het heeft gered, had ik al bedacht als me dat overkomt, dan zou mijn voorkeur gaan voor een keizersnede. Dit idee vervaagde gedurende de zwangerschap, maar keerde in mijn derde trimester terug, want Noa lag in een spagaat. Ja serieus, want miss-lenigheid-haarzelf had zichzelf in een spagaat gewurmd. En mijn lichaamsbouw is fijntjes, dus ik voelde een hoofd bovenaan tegen mijn ribben drukken, een voet met een been ernaast en 1 beentje trappelend naar beneden. Al snel droeg de verloskundige mij over aan de gynaecoloog in het ziekenhuis, nadat de draaipoging mislukte. En niet omdat Noa dit niet wilde, maar omdat bij mij totale paniek toesloeg, met een langdurende harde buik tot gevolg.

In het ziekenhuis kreeg ik als enige optie een keizersnede, vrij uniek in Nederland begreep ik later, want bij de eerste stimuleren ze 9/10 keer als eerste een natuurlijke bevalling. De gynaecoloog legde mij uit dat Noa zich zo had gepositioneerd dat de kans dat ze vast kwam te zitten te groot was.

Daarop kreeg ik een afspraak om op 28 augustus een geplande keizersnede uit te laten voeren.

Elf dagen voor die geplande datum gingen we een avondje varen tegelijkertijd met Haarlem Jazz. Het was een zwoele zomeravond. We zaten met vrienden op een boot. Ik voelde me goed en had diezelfde middag mijn stage geregeld voor het derde jaar van mijn opleiding. Rond 0:00 vond ik het mooi geweest, zo dicht mogelijk ben ik varend naar huis gebracht, het laatste stukje legde ik waggelend naar huis af en de vader van Noa wenste ik nog een fijne avond…als ik wist wat mij 5 uur later te wachten stond, had ik hem direct van die boot afgesleurd..haha.

Bij thuiskomst merkte ik dat ik last had van mijn rug, een soort krampachtig gevoel…en ik dacht nog met mijn nuchtere hoofd, dat is ook niet zo gek als je een paar uur achter elkaar hoogzwanger op een boot hebt gezeten. Ik douchte en ging slapen. Tussen 4-5 uur ‘s ochtends werd ik wakker met menstruatiekrampjes, toch vertrouwde ik dit niet, .. maar ja de aanstaande vader was nog tot de laatste uurtjes aan het feesten op Haarlem Jazz. Snel belde ik hem op zijn mobiel, waarvan de batterij leeg bleek te zijn, dan zijn zakelijke telefoon dacht ik…’’He!’’ dacht ik, ‘’ die gaat over gelukkig… ‘’ totdat ik de ringtone in onze keuken hoorde. ‘’Shit! En nu?’’ Ik belde zijn zus, ….ook voicemail.. Op het punt dat ik in paniek begon te raken, hoorde ik de voordeur opengaan. Hij iets te veel gefeest en duidelijk toe aan slaap, was direct klaarwakker nadat ik zei dat ik al een tijdje niet sliep, omdat ik krampen voelde in mijn buik.

Na telefonische contact met de kraamafdeling, mochten we naar het ziekenhuis komen voor een check up. De verpleegkundige die het verhaal aannam aan de telefoon, ging zelf uit van enkel harde buiken. Maar in het ziekenhuis bleek ik al 8 cm ontsluiting te hebben.

Na deze ontdekking werd alles met enige snelheid gereed gemaakt, de anesthesist werd opgetrommeld voor de ruggenprik en de operatiekamer werd  klaargemaakt voor de komst van Noa. Op het moment dat ik naar binnen gereden werd voelde ik me vooral high van de spanning. Toch lukte het mij om te ontspannen, hoe gek ook. Het personeel was zo lief voor me. Een heel team feilloos op elkaar afgestemd. De verpleegkundige vertelde ons  bij elke stap wat er gebeurde, hoever ze waren en even later dat Noa er bijna was, haar handen roken hetzelfde als die van mijn moeder, dat kan ik me zo goed herinneren.

Noa mocht vrijwel direct bij me liggen, het gevoel wat toen door mij heen ging was echt een golf van liefde die over ons twee neerstreek, ik huilde van geluk en rook aan haar nekje, Zo klein, zo lief en zacht…alleen na een keizersnede moet er gehecht worden, daarom brachten ze Noa en haar vader naar mijn kamer. Tijdens het hechten mocht de arts in opleiding de hechting uitvoeren, waarop de gynaecoloog tegen hem zie: ‘Je mag nu voor het eerst de nieuwe hechting toepassen’.. ik nog versuft dacht direct. ‘Hooo ik ben geen proefkonijn.. ik lig er misschien wel zo bij, maar ik ben het niet’  Achteraf gezien niet erg, want dankzij die ‘nieuwe’ hechting van meneer-de-arts-in-opleiding kreeg ik een subtiele onderhuidse hechting zonder nietjes en kon ik vrij snel herstellen van deze toch wel grote ingreep.

Na drie dagen mochten Noa en ik naar huis en daar begon mijn avontuur als jonge moeder..

 

+ Meer berichten