Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

bevallingsverhaal

Bevallingsverhaal: “Ik zat in een vage eigen wereld van pijn, een soort bubbel”

Mijn bevallingsverhaal

Zwanger zijn is dus niet zo mijn ding, mijn lichaam is niet goed in het onderhouden van twee lichamen tegelijk. Al vrij snel in mn zwangerschap werd ik extreem moe en dat werd eigenlijk alleen maar heftiger gedurende de zwangerschap. Ik leefde eerst naar de 12 weken, dan zou het beter worden… Werd het niet dus toen naar de 20 weken werd het wel even ietjes beter maar nog steeds was ik een schim van wie ik was. Tot de 30 weken toen ging het van kwaad tot erger. Ik kon nog geen 5 min lopen of ik viel al flauw. Harde buiken en 2x opgenomen met vroegtijdige weeën. 1x met 31 weken en 1x met 34 weken. Hoe graag ik wilde dat hij toen nog bleef zitten wilde ik vanaf de 37 weken dat hij eruit zou komen. Mijn lichaam kon niet meer, ik was op. Kon niet meer zelfstandig douchen en ik had een po stoel op mijn slaap kamer voor de nachtelijke plasjes. Ik voelde me bejaard en afschuwelijk, hoe mooi mijn buik er ook uitzag. Toen ik 38 weken en 4 dagen was heeft mijn moeder in paniek de verloskundige gebeld dat het echt niet meer ging zo mijn lichaam was echt klaar. Bloeddruk hoog terwijl deze in het begin echt angstaanjagend laag was waardoor ik letterlijk omviel. Mijn handen en voeten opgezwollen en gewoon echt fysiek en mentaal op. Wetende dat ik nog moest beginnen aan een marathon wist ik echt niet hoe ik dit moest gaan doen. Dus ik werd ingeleid… Omdat ik een antibiotica resistente bacterie in mijn blaas had waar ze achter kwamen bij een eerdere opname bij 34 weken, ging dit in quarantaine gebeuren.

Donderdag avond 25 januari 2018 gingen we naar het ziekenhuis en kreeg ik een ballonnetje ingebracht. At nog even een menu van een grote fastfood keten als galgen maal en we gingen beginnen. ‘s nachts had ik wel een rommelige buik maar geen concrete weeën nog.

‘S ochtends werd ik gechecked op ontsluiting, 3 cm dus ready to go. Vliezen werden gebroken en een hartslagmetertje werd geplaatst op het hoofdje van Jax.

Binnen 2 sec begon de paniek, mijn bed stond ineens vol met personeel en mijn sieraden werden afgedaan. Op de achtergrond hoorde ik OK staat klaar. Er werd ons weinig verteld en mijn man, ik en mijn moeder raakte in paniek. Toen kwam een gynaecoloog binnen gerend en had het over het hartslagje dat sterk daalde. Hij twijfelde geen seconde en zijn hele arm ging er in alsof ik een koe was. Maakte mij op dat geen reet uit al hadden ze me te plekken opengesneden, mijn baby mijn baby dat is het enige wat ik kon uitbrengen. De gynaecoloog was er gelukkig in geslaagd het navelstrengetje of wat het ook was terug te duwen en de hartslag was weer stabiel. Maar ik was bang, heel bang dat het weer zou gebeuren en eiste een keizersnede. Na dat ze me even op adem hadden laten komen kwam er een andere gynaecoloog uitleggen dat het echt veilig was een natuurlijke bevalling door te laten zetten, en ik was overgehaald. Dus de oxytocine werd opgeschroefd en ik wilde een ruggenprik omdat ik al zo uitgeput was en ik moest nog beginnen. Kwam ik van een koude kermis thuis, die ruggenprik deed geen reet en ik had weeenstorm na weeenstorm. Vol gas rug weeën en ik zat in vage eigenwereld van pijn. Amper een seconde om op adem te komen, maar de verpleegkundige geloofde niet dat de ruggenprik niet goed zat. Maar ik had ook geen kracht om hier tegen in te gaan. Rond 16:30 zat ik op 10 cm en wilde ik graag persen. Mij werd gezegd dat ik nog even op mijn zij de persweeen moest wegpuffen tot dat de gynaecoloog kwam. Wie persweeen kent weet dat dit geen doen is. Na 100x vragen wanneer die kut gynaecoloog nou eens kwam (schelden kon ik nog wel heel goed) kreeg ik te horen, 17:30. Als een havik hield ik me vast aan die cijfertjes op de digitale klok die tegenover mijn werpbed hing. Pling hij sloeg 17:30… dus ik WAAR IS DIE GYNAECOLOOG???? Die kwam dus pas om 18:00 eindelijk de kamer in. Eindelijk persen. Na 1 uur en 45 min alleen maar een klein stukje hoofd met haar te persen was mijn lichaam finito. Het voelde alsof ik wegviel. Dus een schaar en een vacuumpomp werden gehaald. Met een heftige kracht werd Jax gehaald, ik liet alles los het maakte mij niet meer uit als mijn baby er maar uit kwam. En dat kwam hij, er werd een warm zwaar bundeltje leven op mij gelegd en ik was zwaar verliefd en zo high alsof ik weet ik wat had gebruikt. High on life het allerbeste gevoel wat ik ooit in mijn leven heb gevoeld. Jax was zo gezond als een hoentje en mocht lekker op mijn borst liggen. Toen moest de placenta eruit, die wilde ook niet dus werd er geduwd en getrokken en eindelijk na 45 min net voor alsnog een operatie kwam deze eruit, bloedspetters everywhere leek wel een horrorfilm, (iedereen had ivm met de quarantaine schoortjes aan en daar zaten dus ook bloedspetters op vond het net bebloedde minions op dat moment) Maar dat maakte mij niet uit ik had mijn beebje en alles was goed met hem! Nu nog even gehecht worden maar dat maakte ook niet uit zolang ik maar naar dat lieve kleine bundeltje wat wij hadden gemaakt kon kijken. Op een gegeven moment ging de familie weg en moest ik plassen aangezien de katheter was verwijderd. Dus ik ging heel zelf verzekerd overeind, ik was nog steeds high on life en heel vreemd een soort hyper. Toen ik op het randje van het bed zat kwam er een warme golf uit mijn lichaam en zakte ik weg, ik hoorde alleen de stem van mijn man op een verre blikkerige achtergrond en het voelde alsof ik onder water zakte in een warm rustig bad. Toen ik weer bij kwam heb ik dat plassen maar even gelaten en uiteindelijk zijn we met zn drieen in slaap gevallen. De volgende ochtend mocht ik naar huis zonder verder onderzoek eigenlijk (nadat ik zoveel bloed had verloren dat het bed doorweekt was maar oke) Eenmaal thuis voelde ik me nog zo zwak en kwam de verloskundige mijnhb checken die was uiteraard mega laag. Dus ijzer tabletjes en lekker rood vlees wat eindelijk weer mocht kwam ik er binnen een paar dagen weer boven op en zat ik op mijn roze wolk.

Bevallen was het meest heftige maar meest mooie wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Het was het allemaal dubbel en dwars waard voor dit heerlijke ventje wat we ervoor terug hebben gekregen!

Liefs Rachelle

Dit is het gezicht van ultiem geluk. Na drie miskramen eindelijk die felbegeerde baby

In oktober bleek ik weer zwanger, ik geloofde er niet meer in. Verloor alweer veel bloed, en ook hier bleek na een echo mijn derde miskraam een feit. Ik was woedend, woedend dat niemand me begreep, me wilde helpen en het telkens mis ging. Dit was geen toeval, of pech, zoals velen het noemde. 

Eind 2017 konden we terecht in Gent, wat een verademing! Zo begripvol, lieve artsen, meedenkend, en ze gaven mij de bevestiging dat dit niet oké was. Een uitgebreid onderzoek werd gedaan, geen detail werd overgeslagen. DNA, bloed, semenonderzoek, ellenlange vragenlijsten en tot slot een traumatische hysteroscopie. 

Het wachten duurde lang, een voor een kwamen de uitslagen binnen. Er was inmiddels bekend dat mijn TSH waarden (schildklier) te hoog waren, hiervoor startte ik direct met medicatie. Ook had ik waarschijnlijk een progesteron tekort, dit kon verholpen worden met medicatie/hormonen. 

En toen kregen we een uiterst verdrietige diagnose. Mijn bloedwaardes gaven aan dat mijn eicelreserve zeer laag was, het zou niet lang duren voor ik in de overgang zou komen. En dan kon het zomaar eens te laat zijn om onze allergrootste wens in vervulling te laten gaan. Mijn wereld stortte in. Zo jong, en dan al tijdsdruk voelen. Veel leeftijdsgenoten waren nog niet eens bezig met een kinderwens. 

Met dit nieuws werd er begin maart 2018 een behandelplan gemaakt. We zouden 1 a 2 rondes IUI gaan doen met wat hulp van medicatie/hormonen, en hierna starten met IVF-PGS, dit is IVF met embryoselectie. Zo werden de aangedane embryo’s geselecteerd en kregen de overige een kans. De kansen op veel embryo’s was laag met deze diagnose. 

Wat vond ik dit eng, doodsbang voor naalden, onderzoeken ed. Maar mijn wens was zoveel groter dan de angst. Dus we gingen ervoor. 

Net voor we begonnen met het traject bleek ik voor de 4e keer zwanger. Zou het nu dan echt? Zou de ellende van een 4e miskraam en een zwaar traject ons bespaard worden? 

Ik kreeg verschillende medicatie ter ondersteuning. Medicatie om mijn schildklier stabiel te houden, 6 x daags hormonen om mijn progesteron level op peil te houden, en aspirine om mijn bloed te verdunnen. Dit gaf een sprankje hoop, een houvast. 

Ik voelde me mentaal goed, weinig klachten, elke dag overleven was er 1. Onbezorgd zwanger zijn zat er niet meer in. De angst overheerste. 

Met 5 weken was ik alleen thuis en verloor ik plots enorm veel bloed, meer dan al mijn miskramen. Ik verloor een groot zwart stolsel en wist toen, het was over. Dit kwam niet meer goed en de geschiedenis leek zich te herhalen. Ik voelde me verscheurd, mijn man kwam thuis en diezelfde dag hadden we nog een echo. Er was bloed te zien, maar ook een stipje, een vruchtje! Het was nog niet klaar. Waarschijnlijk waren het er 2, en ben ik 1 kindje hier al verloren. 

Het bloeden hield aan, het werd minder, de tijd kroop en met ruim 6 weken kregen we een echo. Er klopte wonderbaarlijk een hartje! Ik kon het niet geloven, een kloppend hartje, een teken van leven! Dit moest een vechtertje zijn. Het bloeden stopte en wekelijks kreeg ik een echo, we zagen ons kindje groeien. Wauw, langzaamaan begon ik het te beseffen, ik kon zelfs genieten. Kwam dit kindje er echt? 

De weken kropen voorbij, ik voelde me lichamelijk goed. Geestelijk was een ander verhaal, hoe zeer ik ook genoot, de angst overheerste. 

Met 38 weken zwangerschap trok ik het mentaal niet meer. Hoe goed ik me lichamelijk nog voelde, hoe slecht het in mijn hoofd ging. Ik sliep niet meer, was continu angstig, at slecht en kon niet meer genieten, alleen maar huilen. Zo bang was ik dat dit kindje, wat we al zo lief hadden, wat zo gewenst was, ons afgenomen zou worden op een termijn dat het prima was om te bevallen. In mijn hoofd was ik overtuigd dat wanneer ik over de 40 weken zou gaan, ik ons kindje af moest geven. Ik geloofde daar heilig in, en het was nog steeds nergens op gebaseerd. 

Na vele gesprekken met de verloskundige hebben ze besloten mij in te leiden. De angst die ik in elke vezel voelde was niet goed voor de kleine. Het was tijd om geboren te worden. 

Het inleiden verliep niet vlot, maar 8! dagen later was eindelijk het moment daar. Op 20-11-18 werd na 39.1 weken zwangerschap ons langverwachte, zo geliefde kindje geboren na een zware bevalling. Een jongen, Vigo is zijn naam, en kerngezond! 

Dit geluk, ècht ik kan het niet beschrijven, het is zo’n andere vorm van liefhebben, zo intens. 

Dit was alles waar we van droomde, en meer. 

We hadden nooit gedacht dat na 3 miskramen en de diagnose vervroegde overgang het geluk ons nog gegund was! Het is ècht een wonder. 

Ze zeggen dat je moet genieten van een zwangerschap, maar het is niet erg als dit niet altijd lukt, als de angst overheerst. Je mag voelen wat je voelt. 

Het ouderschap is niet makkelijk, maar alles, maar dan ook echt alles nemen we voor lief. We exploderen van liefde die we voor hem voelen en hadden het niet willen missen. Nog elke dag zijn we dankbaar, genieten we van hem en zijn we verbaasd dat dit lieve mooie sterke jongetje bij ons mag zijn. 

Hopelijk ooit, mag er nog een broertje of zusje voor hem komen, de tijd zal het leren. 

Ik gun iedereen dit grote geluk.

Bevallingsverhaal: “Er is onlangs een heuse Star Wars baby bij ons geboren!”

Ik denk dat het een maand later of iets meer ( het is een periode dat een leegte vormt in mijn hoofd) was dat ik opeens zoveel naar het wc moest, dat vond ik raar. Normaal moet ik helemaal niet vaak gaan plassen. Zou het kunnen? Ik ga snel voor het werk naar het Kruidvat en koop een test. Op het toilet van het werk doe ik de test want geduld staat niet in mijn woordenboek. Positief! Ik kon het amper geloven, mijn handen trilden helemaal. Ik bel mijn hubby en de volgende dag kopen we een test die zegt hoever ik ongeveer zou zijn. 1-2 weken. Ik maak zo snel mogelijk een afspraak met de dokter.

Een paar dagen voor mijn verjaardag vernam ik het nieuws: weer zwanger! Mijn hcg waarde leek echter wel aan de lage kant te zijn. Ik moest over een paar dagen terug komen om weer bloed te laten trekken. Met een bang hartje belde ik naar dokter voor de resultaten, het was een super resultaat! Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog , lekker ongemakkelijk die inwendige onderzoeken. Maar het kon me niet schelen  want deze  keer zat alles waar het moest zitten! Ik was zo blij! We wouden de 3 maanden afwachten om het te vertellen maar zodra we bij de volgende echo het hartslagje hoorden, konden we niet meer wachten.  Onze ouders waren door het dolle heen! Het eerste kleinkind aan de Karipidis kant, vierde kleinkind aan mijn kant.

Aan de mensen die zeggen dat hun zwangerschap zalig was met geen enkel probleem: leuk voor jullie, daar ben ik jaloers op.

Drie maanden lang, hing ik elke morgen boven de pot. Toen dat eindelijk over was, begonnen de neusbloedingen. Elke twee weken was ik wel ziek, drie maal had ik een blaasontsteking, slapen deed ik niet want ik had teveel pijn, wandelen lukte ook niet goed en ik ging van een schoenmaat 36 naar een schoenmaat 40. Maar ik kan er niet over klagen, want dit is wat ik zo graag wou: een klein wondertje in mijn buik.

Het was 3 mei, ik was eindelijk 37 weken ver, uitgeput, gepijnigd maar voldaan want ik had net lekker gesmuld van een ijsje bij de quick. We waren daar gaan eten want dan is mijn mama jarig. Ze grapte altijd dat Kylo geboren zou worden op haar verjaardag in plaats van 21 mei, zijn uitgerekende datum. Ik wuifde  het altijd weg met mijn hand.

Ik wou dat mijn kind zijn eigen dag had om jarig te zijn en die niet moest delen, zijn verjaardag was voor hem alleen.

Ik reed terug naar huis, lekker comfortabel met zo een dikke buik in de weg. Ik wou nog wat foto’s trekken voor instagram en bukte me om iets op te rapen.

Plots voelde ik warm water over mijn benen stromen. Hè wat irritant, heb ik nu zonder waarschuwing in mijn broek geplast?

Ik waggel met alle moeite de trap op om een andere broek aan te doen en toen ik eindelijk weer beneden geraakte … gebeurde hetzelfde. Ik snelde naar het toilet om te kijken… het was licht roze vloeistof.

Ik bel snel naar mijn vroedvrouw, zoals altijd nam ze niet op.

Ik bel naar mijn vriend die in Nederland werkt… nee hè! Hij neemt ook niet op.

Ik stuur een bericht naar mijn vriendin en ik zeg dat ik denk dat mijn water is gebroken, ze lijkt meer in paniek te zijn dan mij.

Ik neem de auto sleutel en ik rij op mijn gemak naar het ziekenhuis, ik had over dertig minuten toch een afspraak bij de gynaecoloog. Wat een toeval.

Ik kom aan aan de balie en ik zeg dat ik denk dat mijn water is gebroken… ga maar zitten in de wachthal mevrouw.

Na een kwartier mag ik naar binnen en ik vertel hetzelfde tegen de assistent van de gynaecoloog.

“Doe je broek en slipje maar uit en dan mag je gaan liggen,” zegt ze.

Laat me wat vertellen… het is zeer onaangenaam en oncomfortabel om met je bloot onderlijf te wandelen als er allerlei uitsijpelt.

De assistent gaat dadelijk aan de slag. Twee cm opening en ik mag gaan plaats nemen in  de bevallingskamer. Helemaal alleen. Ik denk dat ik wel 100 keer heb proberen te bellen naar mijn vriend en toen hij opnam, dacht hij ook nog dat ik aan het grappen was.

Uiteindelijk kwam hij aan met de spullen en kwam hij me vergezellen. We hebben gewandeld, een filmpje gekeken, de tv uitgezet toen zijn stomme ex opeens verscheen op tv en noem maar op.

By the way… ik had gekozen om geen ruggespraak te laten zetten, wist ik veel wat een helse pijn er op me te wachten stond. Ze hebben me uiteindelijk er toch een gegeven omdat ik zo venijnig was van de pijn en de vroudvrouw eerlijk gezegd in haar gezicht wou slaan omdat ze me vragen aan het stellen was, moest ik ooit nog zwanger geraken, is die ruggenprik het eerste dat ik wil, wat een zalige verlossing !

Klokslag 12:00 mocht ik beginnen persen, dat heeft 20 minuutjes geduurd.

Ze lieten me mijn kleine jongen zien en mijn vriend zei dat ik enkel kon zeggen dat het een baby was. EEN BABY!

Hij voelde zo warm en de restjes op zijn lichaam en in zijn krulletjes stoorde me zelfs niet terwijl ik hem al snikkend streelde. Mijn jongetje was er eindelijk, eindelijk in mijn armen. Ze namen hem terug weg van me om hem te wegen en te meten terwijl ze me begonnen te naaien.

Eens dat allemaal gebeurd was legden ze Kylo op mijn vriend zijn bloot bovenlijf, ik zag de tranen in zijn ogen, wat was hij trots. We moesten lachen toen Kylo hapte naar zijn tepel, daar gaat niks lekker uitkomen hoor, gekke jongen.

Gek genoeg herinner ik me erna niet veel meer. Ik kreeg bezoek… en op einde van de dag koorts, hoge koorts. Het pijnigt me soms wel als ik er aan terug denk, ik wou dat ik me meer kon herinneren.

Ik herinner me enkel de pijnen de frustraties als ik naar het toilet moest, ik was van voor tot achter gescheurd dus dat was geen plezante bezigheid.

Zodra we na 3 dagen naar huis mogen, wordt het zo echt. Ik huil en ik ben bang. ’S Avonds slaap ik ook nauwelijks, ademt hij nog? Ligt hij nog goed ? Heeft hij het niet te koud? Word ik wel wakker als hij moet eten? Ik vond het een super zware eerste maand, constant dat paranoïde zijn, twijfelen of ik het wel goed doe, me slecht voelen omdat hij de borst niet wou en noem maar op. Soms vraag ik me af hoe moeders zo kunnen doen op instagram alsof alles zo soepel en perfect verloopt. Voor mij was het niks van dat de eerste maand. De vroedvrouw en de consulent van kind en gezin, dachten dat ik depressief aan het worden was. Ik zei dat het ging, gewoon een beetje moe. Zo ben ik nu eenmaal, ik wil niet over gevoelens praten, ik wil met rust gelaten worden.

Een tijdje later kwam ee ook nog eens verborgen reflux bij, Kylo weende de hele dag. Als ik het niet meer aankon, ging ik even op het toilet zitten en weende ik. Het is zo hartverscheurend als je je eigen kind niet kunt troosten. We maakten een afspraak bij de kinderarts en we kregen druppeltjes mee en aangepaste voeding. Heerlijk, na een paar dagen ging het eigenlijk stukken beter! Hij sliep goed en zelfs de nachten door ( wat een paniek als hij de eerste keer doorslaapt en je wakker schiet ‘smorgens omdat je niet weet wat er gaande is). Hij werd een vrolijke baby, een knuffelbeertje dat altijd op de buik wou liggen om zo zijn hoofdje op te heffen, net een schildpad. Mijn kleine jongen is ondertussen al een jaar oud geworden, ik heb een traantje moeten wegpinken toen we voor hem zongen op zijn feestje.

Mama houdt super veel van je. Ik kan niet meer zonder je en je bent alles dat goed is in mijn leven.

Mama Elsa

In de woonkamer staart een leeg wiegje terug

Deel 2.

In mijn vorige verhaal [link naar vorig verhaal] heb je kunnen lezen hoe de bevalling verliep. Deze was zwaar. Van begin tot eind duurde hij ruim twintig uur. Afwisselend in en uit bewustzijn heb ik niet alles meegekregen, maar heb wel gedacht: “Dit kan toch nooit goed zijn?” Echter, toen onze Noëlle eenmaal op de wereld was, waren haar apgar-scores gewoon goed en daarom werden we al snel (vanwege een gebrek aan bedden) naar huis gestuurd. Dit is hoe onze roze wolk uiteen spatte en plaats maakte voor de zwartste lucht die je je kunt bedenken.

Thuis

We rijden onze straat in en meteen valt hij op: de grote ooievaar prijkend in onze voortuin. In zijn snavel een roze doek met daarin een babypop. Ook het huis is versierd met vlaggetjes en roze ballonnen. Bij het zien van deze pracht, voel ik me op en top gelukkig; dit is helemaal zoals ik het me had voorgesteld. Op de achterbank een Maxi-Cosi met daarin een minuscuul mensje. Ons mensje. Die hebben wij gemaakt! Hoe wonderlijk eigenlijk. En hoe je hart zich in zo’n korte tijd kan vervullen met zó intens veel liefde, dat is niet uit te leggen.

Eenmaal thuis volgen de eerste kraamvisite van de kersverse opa’s en oma’s en we maken kennis met de kraamhulp. Om daarna volledig gesloopt, maar onwijs trots, als een heus gezinnetje in bed te ploffen. Eindelijk heb ik ons wondertje helemaal voor mezelf! Geen verplegend personeel of kraamhulp die het beter weten, geen kraamvisite die mijn dochter opeist, maar gewoon ‘wij’ in ons moment.

Mijn man snurkt (letterlijk) al binnen twee minuten maar ik niet. Ik voel me vreemd. Onrustig. De zware bevalling heeft Noëlle geen goed gedaan: ze geeft steeds vruchtwater over en wilde vanaf thuiskomst al niet drinken. Ze huilt niet en slaapt eigenlijk alleen maar. Hoewel een deel van mij denkt: “fijn, zo’n rustige baby,” geeft mijn beginnend moederinstinct aan dat er iets niet klopt.

Ze stikt!

Na een onrustige nacht, komt de ochtend. Ik leg ik Noëlle even in de wieg, zodat ik naar de wc kan. Maar ineens wordt ze helemaal grauw van kleur. Blauw bijna. Het ziet er bizar uit en ik schrik behoorlijk! “ZE STIKT!!” Gil ik en meteen gris ik haar weer uit de wieg. Maar eenmaal in mijn armen is haar kleur weer normaal. Mijn man kijkt me verbaasd aan en zegt schouderophalend: “Nou, ik zie niks.” Ik kijk weer naar Noëlle, maar ik zie ook niets meer…. Heb ik me het verbeeld?

Niet lang daarna verschijnt de kraamhulp en dan gebeurd het ineens weer: Noëlle loopt helemaal blauw aan, dat duurt een paar seconden en dan trekt het weer bij. Maar nu zien mijn man en de kraamhulp het ook. Allemaal staan we er met een soort schaapachtige verbijstering naar te kijken. De kraamhulp – die al vijftien jaar in het vak zit – zegt dat ze nog nooit iets dergelijks gezien heeft. Dat is niet echt geruststellend en we besluiten daarom ook om direct de huisarts in te schakelen. Die kwam, onderzocht, maar suste de boel al snel. Niets aan de hand volgens hem. Ze moet gewoon wat aansterken na zo’n zware bevalling, dat was alles. Baby’s kunnen soms lichte epileptische aanvallen hebben, dat komt vaker voor na een zware bevalling. Aldus de huisarts. Zorg dat ze goed gaat drinken, dan trekt ze wel bij. En met die woorden vertrekt hij weer.

Toch zijn we er met z’n allen niet gerust op. Noëlle slaapt alleen maar en wil niet drinken. We proberen van alles: theelepeltjes, pipetjes, melk op onze vingers? Af en toe krijgt ze wat binnen, maar overtuigend is het niet. Zo modderen we de rest van de dag wat aan. Meerdere keren bel ik bezorgd de huisarts maar iedere keer krijg ik de assistente die me telkens afscheept met nutteloze adviezen. Ze zegt dat ze de huisarts op de hoogte houdt en dat hij aan het einde van zijn route nogmaals langs zal komen. Maar hij is nooit geweest.

Heel erg fout

Tegen zessen haal ik Noëlle uit de wieg om nogmaals een voeding te proberen. De kraamhulp is al naar huis. Deze keer begint Noëlle iets overtuigender aan de speen te sabbelen en ze krijgt zowaar een paar milliliter melk naar binnen. Dat geeft mijn ongeruste moederhart weer een beetje hoop. Zie je nou wel? Het komt wel. En het komt heus goed!

Maar dan gaat er iets heel erg fout. Noëlle haar hele lijfje verkrampt en haar armpjes trekken spasmisch samen. Dan zie ik het leven uit haar gezichtje wegtrekken en haar ogen staren met een gruwelijke doodse leegte terug. Ze ademt niet meer. Haar armpjes vallen slap langs haar lijfje en ook haar beentjes bungelen levenloos onder haar billetjes. Van binnen schreeuw ik: “Nee!!! Dit kan niet! Dit mág niet!!!”

Het kost me alle kracht die ik bezit om de paniek die mijn strot dichtknijpt de baas te blijven. Ik probeer mijn EHBO lessen over reanimeren bij baby’s te herinneren maar mijn brein is één zwart gat. In een paniekreactie laat ik Noëlle een ‘val beweging’ maken. Het zogeheten Moro reflex. Dat had ik in het ziekenhuis gezien. Door de schrik van ‘de val’ schieten haar armpjes in de lucht op zoek naar houvast en ze haalt goddank een teug adem. Bij bewustzijn is ze niet, maar haar ademhaling – hoewel fragiel – is er wel weer.

 

Paniek

En dan raak ik in paniek. Verstandeloos ren ik met Noëlle bungelend als een dooie lappen pop in mijn armen, kriskras door het huis. Gelukkig is mijn man er. Zijn verstand doet het wél en hij duwt ons in de auto en sjeest naar het ziekenhuis. Huilend rennen we de Eerste Hulp binnen. Ik gil iets in de trant van: “Ze ademt niet meer!” waardoor we direct bij een arts terecht kunnen. Die is in eerste instantie niet zo onder de indruk. Ze ademt immers wel. Met een slangetje zuigt hij Noëlle’s longetjes uit, omdat hij vermoedt dat daar nog vruchtwater in zit. Daarop krijgt ze echter precies zo’n heftige aanval als eerder thuis. De arts schrikt, want ik zie zijn hele gezicht vertrekken. Vluchtig pleegt hij een telefoontje en binnen no-time wemelt het van de witte jassen om ons heen. Noëlle wordt met spoed overgebracht naar de Intensive Care. Daar proberen ze haar met man en macht in leven te houden.

Machteloos

We worden naar een andere kamer gebracht. We wachten, hopen, huilen, vrezen en uiteindelijk komen ze vertellen dat Noëlle voor verdere onderzoeken naar een groter ziekenhuis moet. “De ambulance van het UMCG kan hier ieder moment zijn, dus als jullie nog afscheid willen nemen, dan moeten jullie dat nu even doen!”

Compleet in shock en met duizend vraagtekens zitten we nog geen tien minuten met Noëlle in onze armen voor ze wordt opgehaald. Vier ambulance broeders en de professor Neonatologie nemen haar van ons over. Dat deze professor er is, maakt op het personeel van dit ziekenhuis indruk; het schijnt dé specialist te zijn. “Uw dochter in goede handen!” Zegt de kinderarts. Schrale troost….

Op een afstandje staan we machteloos toe te kijken hoe de specialisten vechten voor het leven van onze dochter. Ik zie hun bezorgde gezichten. Tranen stromen onophoudelijk over mijn wangen. Ik zie hoe de professor een buis (die bijna net zo groot is als Noëlle zelf) uit zijn instrumentenkoffer pakt en door haar keeltje duwt. Voor de beademing, zo zegt hij. Ik draai me om. Ik kan het niet meer aanzien. Ik blijf mezelf knijpen in de hoop dat ik wakker wordt, maar helaas…

Wanneer Noëlle stabiel genoeg is voor vervoer, vertrekken ze naar het UMCG. We mogen niet mee in de ambulance, simpelweg omdat daar geen plaats voor is. Compleet desolaat staan we te kijken hoe de gehele crew met ons kindje de ambulance in gaat en vervolgens met toeters en bellen uit het zicht verdwijnt…

De onderzoeken die in UMCG gaan plaatsvinden zullen uren in beslag nemen en daarom is ons uitdrukkelijk verzocht om eerst naar huis te gaan, onze zaken op orde te maken en pas in de loop van de ochtend daar naartoe te komen. We kunnen toch niets doen.

Leegte

En zo komen we tegen zes uur in de ochtend thuis. In schril contrast met wat zich de afgelopen nacht heeft afgespeeld, lopen we langs de grote, met roze ballonnen versierde ooievaar die nog pronkend in onze tuin staat. Ik geef het ding een trap. Zinloos, ik weet het, maar ik kan het niet laten. Met een lege Maxi-Cosi lopen we naar binnen. In de woonkamer staart een leeg wiegje terug. Oorverdovende stilte. Zó een allesverslindende leegte heb ik nog nooit gevoeld…

Bevallingsverhaal: “Opeens begon iedereen in de ruimte zich klaar te maken voor een nucleaire explosie”

37 weken en 2 dagen

Ik was de zwangerschap al ruim 30 weken beu en blij dat het moment eindelijk daar was. In het ziekenhuis aangekomen (1u) kwamen de weeën om de paar minuten en deze vielen (achteraf gezien) best mee. Ze deden veel pijn, maar ik wist op dat moment ook nog niet dat het nog veel erger kon worden. Toen we in de verloskamer aankwamen werd ik direct aan de monitor gelegd en ging de vroedvrouw kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik had. 1 centimeter… Wat? Ik had al ruim 20 uur weeën! Meteen begon ik te huilen want ik dacht dat ze ons weer naar huis zouden sturen en voor mij was het echt genoeg geweest. Gelukkig stelde de vroedvrouw me gerust dat we mochten blijven tot we zeker waren wat er ging gebeuren. Want het kon ook nog steeds stilvallen. 

​

​

Uren gingen voorbij en de weeën werden erger en erger. Ik mocht een paar keer in een goed heet bad om de weeën op te vangen, ik kreeg kersenpitkussentjes… Ze verwenden me echt! Maar na een poosje hielp dit allemaal niet echt meer en probeerde ik jammerend en huilend mijn draai te vinden. Om 6u had ik het dan weer helemaal gehad. Boos zei ik tegen mijn vriend dat het niet meer hoefde. Dat ik wilde gaan slapen en over een paar dagen wel zou gaan bevallen. En op dat moment, alsof Finn het had gehoord, voelde ik opeens super hard mijn vliezen breken na een stevige stamp van Finn. “KNATS”. Little did I know dat wanneer je vliezen breken de weeën opeens nog 10 keer erger worden… En ik had echt al zo een verschrikkelijke pijn! De eerste wee die ik kreeg nadat mijn vliezen waren gebroken was dan ook onverwachts véél pijnlijker en ik schreeuwde het uit. “En wanneer kan ik epidurale krijgen?”, vroeg ik. “Je moet toch zeker op 4 centimeter ontsluiting zitten en je zit nu op 2 centimeter.” TOP, ook dat nog. Al huilend, schreeuwend en vloekend heb ik de uren erna mijn weeën opgevangen. Ieder kwartier vroeg ik of iemand me alsjeblieft die epidurale wilde geven, maar mijn smeekbedes hielpen niet. 

​

Horrorfilm: “Ik word na een aantal minuten bij de keizersnede wakker. Ik voel snijdwerk…”

En toen was ik weer zwanger. Heel bewust en heel erg gewenst, maar ergens ook een beetje bang. Direct kwamen namelijk de herinneringen omhoog van mijn eerste zwangerschap waarbij ik negen maanden alleen maar kon overgeven. Een aandoening die ze ‘hyperemesis Gravidarum’ noemen.  Wat nou als ik dit weer zou krijgen? Hoe zou dat moeten met al een kindje van 1?  Voorafgaand aan onze tweede zwangerschap legden we onze twijfels neer bij de gynaecoloog hier werden de voors en tegens afgewogen wanneer dan het juiste moment zou zijn om voor een broertje of zusje voor onze oudste, Lily, te gaan. Voor ons werd duidelijk dat wij niet wilde dat Lily al te veel zou meekrijgen van deze periode. Mocht ik het dan weer krijgen – wat niet altijd zo hoeft te zijn- zal zij zich er niets van kunnen herinneren.

 Zo geschiede dat ik toen Lily 1 jaar en 3 maanden was een positieve zwangerschapstest in handen had. Dolblij en totaal niet misselijk, ik had goede hoop!

Helaas met 6 weken begon ik mij weer misselijk te voelen en al snel was marathonkotsen een feit. Met 9.5 week lag ik voor het eerst totaal uitgedroogd in het ziekenhuis voor een aantal dagen, dit grapje herhaalde zich bijna wekelijks, door het vele overgeven, kwam er een erge druk op mijn baarmoeder en dus ook op het litteken van de keizersnede te staan, hierdoor heb ik geregeld last van bloedingen gehad, gelukkig bleef broertje( ja hoera een gezonde jongen!) netjes op zijn plek zitten.

De maanden kropen voorbij, in deze 9 maanden ben ik 4 keer echt buiten geweest( de tuin telt even niet mee he) voornamelijk in een rolstoel.

Met 38.3 waren ze dan eindelijk daar; De weeën! Helaas zette dit niet door, dus vond de gynaecoloog het wel welletjes en zei: “als jij met 38.6 nog niet bent bevallen doen we een geplande keizersnede”. Eerst overheerste teleurstelling, daarna ook wel opluchting de eerste keizersnede was zo goed gegaan en een erg fijne ervaring geweest..

.. Little did i know..

Kleine disclaimer: Wil je geen horrorbevalling lezen, stop dan hier met lezen.

De dag van de keizersnede brak aan, ik had zoals elke nacht elke 2 uur lopen kotsen en was tegen de ochtend in slaap gevallen. Mijn vriend zou de wekker zetten en mij wakker maken, hij sliep op de bank om nog enigszins iets rust te krijgen. Wij moesten ons om 7u melden in het ziekenhuis, om 5.45u klopte mijn moeder op het raam, zij zou namelijk op Lily passen. Mijn vriend schrok wakker  jep door de wekker heen geslapen, dit werd hem niet in dank afgenomen kan ik je vertellen. Gehaast en met veel zin gingen wij ons klaarmaken om naar het ziekenhuis te gaan.

Eenmaal in het ziekenhuis wordt ik aan de CTG gelegd en krijg ik een katheter, ik grap nog dat dit het meest vervelende  is van de hele bevalling. Daarna stuur ik mijn moeder nog een foto met ‘yes het vervelendste van de bevalling is al voorbij’ big smile…..

Om precies 8u worden we opgehaald om naar de O.K te gaan. De gynaecoloog zegt nog dat ze er zin in heeft en dat ik wel erg ontspannen oog. Ik antwoordt met dat ik gewoon heel erg veel zin heb om mijn zoon eindelijk te ontmoeten. Ik krijg de ruggenprik en na een paar minuten doet de gynaecoloog een pijnprikkel test om te kijken of de ruggenprik goed zit.

Ze start bij de linkerkant van mijn buik, ik voel niks en praat gewoon door, daaarna geeft ze de laatste pijnprikkel en ik schiet bijna door het plafond, wat een ontzettende pijn!  De ruggenprik zit dus niet goed, kan gebeuren, misschien is het nog niet helemaal ingewerkt aan de rechterkant, we wachten nog even en dan doet ze opnieuw de pijn prikkel, ook dit keer doet het ontzettend veel pijn. Ik merk dat de mensen om mij heen wel redelijk nerveus beginnen te worden. Er word besloten dat ik een kapje krijg met lachgas voor net dat extraatje. Ook met het kapje bleef ik pijn houden, ik begon nu zelf ook wel nerveus te worden, er werd besloten dat ik een roesje met narcose vloeistof zou krijgen omdat de baby er nu toch wel echt uit moest. De anesthesist legt uit dat ik door dit roesje in slaap wordt gebracht en dat ze me dan laten bijkomen als onze zoon geboren wordt.

Dit liep totaal anders: Ik word in slaap gebracht maar word na een aantal minuten alweer wakker. De pijn die ik voelde kan ik niet eens omschrijven, je voelt letterlijk dat er in je wordt gesneden. In mijn beleving heb ik gegild maar heeft niemand mij gehoord. Mijn vriend vertelde later dat ik als een wilde heb bewogen. Door het wilde bewegen ben ik snel onder narcose gebracht en pas wakker gemaakt toen onze zoon James al was geboren. Zijn geboorte heb ik niet meegemaakt. Toen ik wakker werd was ik compleet in paniek ( je word uit een narcose wakker zoals je erin gaat),  ik besefte niet eens dat James geboren was.

Gelukkig kreeg ik James nadat ik wakker was gelijk op mijn borst, ik was verward, ik vroeg 100 keer of alles wel goed ging met hem, ook bood ik mijn excuses aan, omdat ik me  schuldig voelde dat ik zo in paniek was.

Het enige wat ik wilde in de uren na de bevalling was kroelen met James en Lily zo snel mogelijk zien.

In de avond kwamen de opa’s en oma’s even snel kijken, niet te lang en allemaal apart want dit kon ik nog niet aan.

Een aantal dagen later mag ik naar huis, om daar verder te herstellen van dit trauma. Lichamelijk voel ik me slecht en geestelijk ben ik vooral erg moe, ik huil veel, maar kroel ook veel met James, hij ligt geen seconde niet op mijn borst, t liefste met Lily ernaast.

James is geboren op 22 augustus 2018. Een aantal dagen na de bevalling wilde ik graag de geboortekaartjes versturen omdat ik toch ook wel behoefte had aan afleiding, even iets anders dan denken aan, en gewoon vol trots James showen, want hoe heftig en traumatisch de bevalling ook was, ik voelde gelukkig wel gelijk jij bent mijn kind, en ik hou zoveel van jou, die band was er gelukkig direct.

Maar dan: De kaartjes zijn de deur nog niet eens uit of ik word op een ochtend wakker in een plas bloed.  Ik strompel naar de wc, ik ga zitten en het voelt alsof er allemaal tennisballen uit mijn lichaam stromen, ik gil naar mijn vriend en ga dan knock out. Op bed kom ik weer bij, de noodverloskundige is er en het ambulancepersoneel komt net binnen, ik mompel nog dat ze Lily weg moeten halen terwijl ik in de ambulance word getild. De rit in de ambulance herinner ik me met flarden, wat ik wel nog duidelijk voor me kan halen is dat er word gezegd’ we rijden gelijk door naar de O.K haar bloeddruk is 55/40 en ze ziet al blauw’. Daarna is het weer alles zwart, tot het moment dat ik de O.K op wordt gereden: Ik herken de arts die bij mijn bevalling was en het enige wat ik kan mompelen is ’ik wil niks voelen, ik wil echt niks voelen’.

Wanneer ik bijkom uit de narcose hoor ik wat er is gebeurt: Er was een stuk placenta achter gebleven en deze was gaan groeien, waardoor ik in totaal 2L bloed ben verloren. Tijdens de operatie heb ik een bloedtransfusie gekregen en later op de uitslaapkamer kreeg ik de tweede bloedtransfusie.

Eenmaal thuis begon het echte herstel. Herstellen van de zwangerschap, van de traumatische bevalling en van de gebeurtenissen daarna. Het was allemaal veel zwaarder dan we ons ooit voor hadden kunnen stellen. Erop terugkijkend was het een regelrechte nachtmerrie, bijna alles wat fout kon gaan ging fout. Maar wanneer ik dan kijk naar James besef ik steeds weer: Wat er ook is fout gegaan onze lieve blije, baby maakt alles  – maar dan ook echt alles-  weer goed.

 

 

 

LISANNE 

Dit geloof je niet:”Ik wist pas twee uur dat ik zwanger was en toen beviel ik”

Het was het weekend van 2 december, ik voelde me rot. Raar , mijn persoonlijkheid kennende ga ik overal doorheen maar de tas met kleine boodschappen kreeg ik niet vanuit de auto in het huis.  

Elk uur begon ik me slechter te voelen, ben het hele weekend me bed niet uit geweest. Ik voelde me al maanden niet lekker, vaak genoeg naar de huisarts gegaan en bloed gaan prikken maar daar kwam nooit wat uit.

Maandag ochtend dacht ik, laat ik alsnog maar even naar de huisarts gaan, op mijn laatste kracht ben ik daar ook aangekomen en ik moest voor de zoveelste keer gaan bloedprikken met spoed want mijn bloeddruk bleek ook erg hoog.

Ik moest me een uur later meteen melden bij de SEH in het ziekenhuis omdat er toch iets goed mis was met me, als ik nog een dag met deze bloeddruk zou blijven lopen kon dat ernstige gevolgen hebben.

In het ziekenhuis kwamen ze er maar niet uit wat er met me aan de hand was maar het ging steeds slechter met me, ik heb in de drie uur dat ik daar was de vreselijkste diagnoses gehoord.

Opeens kwam er een verpleegkundige met het idee om een inwendige echo te maken om te kijken of er niks in mijn blaas of baarmoederhals zat.

En daar kwam het, daar zat onze kleine prachtige ventje.

De artsen kwamen het aan mij vertellen : ‘mevrouw wist U dat U zwanger was?’. Mijn reactie was nog : ‘leuk grapje, dat kan helemaal niet. Mijn menstruatie is twee dagen geleden geweest’.

Maar daar was hij toch echt.

Ik werd meteen naar de verloskundige afdeling gebracht, waarbij ze met het nieuws kwamen u bent 26 weken zwanger en U bent heel ziek. Ik had blijkbaar zwangerschapsvergiftiging en HELLP-Syndroom en mijn zoon had erg weinig vruchtwater en lag tegen mijn zenuwen aan in me rug. Nu begreep ik waar al die pijn vandaan kwam. Dit was z’n grote schok, ik heb niet geleefd als een zwangere vrouw wat nu?! Mijn kind, is hij of zij oke?! Is hij ziek?! Wat nu?!

Ze waren bang voor een hersenbloeding want ik moest met spoed overbracht worden naar het Sofia EMC. Na dat medicijn ben ik compleet de weg kwijt geraakt. Tot op de dag van vandaag komt het met kleine stukjes terug.

Toen ik eenmaal in het Sofia lag werd mij verteld dat ik 3 maanden mijn zwangerschap uit moest zitten en moest blijven liggen op bed voor onze veiligheid.

Dit heeft niet langer dan een uur mogen duren, mijn lichaam begaf het. Het laatste wat ik hoorde : ‘Mevrouw valt weg we moeten de baby er NU uit halen!!’

4 December werd mijn zoon geboren met een gewicht van 835 gram met een zwangerschap van 26 weken. We zijn op dat moment allebei op het zelfde moment gereanimeerd , het is een wonder.

Ik was te ziek en te overdonderd, ik heb een zoon. En nu? Ik heb geen spullen helemaal niks? Het huis, is niet klaar voor een baby.. Mijn relatie, opeens zijn we papa en mama..

Mijn zoon bleek ziek, door zijn vroeggeboorte waren zijn darmen niet volgroeid , op zijn 3e dag is hij met spoed geopereerd om een stoma aan te leggen. Ik heb dit totaal niet meegekregen, op dat moment was ik zelf nog steeds aan het vechten voor mijn eigen leven.Het is mij wel verteld en ik heb het meerdere malen nog gevraagt maar dat zijn een beetje de stukjes die weggevallen zijn.

In de weken hierna was ik nog steeds zelf veels te ziek, door de goede begeleiding van het Sofia en de Jeugdzorg werd er gelukkig elke dag met mijn zoon geknuffeld. Ik pleit voor hun, wat een prachtig beroep en wat een ongelofelijke begeleiding.

Hoe moet je nu alles een plek gaan geven terwijl je zelf nog ziek ben? Ik had zo veel vragen, maar ik was zo bang om hem te verliezen hij was zo ontzettend ziek, zo klein. Prematuur zijn en vechten voor je leven.

Toen ik zelf weer bij was heb ik hem voor de eerste keer gezien. Onmenselijk, hij pastte letterijk in mijn hand.Al die slangetjes die hij had.

Hij was prachtig, zo klein. Zo onwerkelijk.

Elke dag ging ik met hem buidelen, de liefde was al gelijk zo groot.

Normaal werk je 9 maanden naar je kindje toe, ik had twee uur. Maar de liefde was zo erg aanwezig.

De dagen en de weken erna waren zo spannend en vreselijk, infecties bacterieen maar hij is het sterkste ventje dat ik ken. Na 2 maanden is zijn stoma weggehaald met een riskante hersteloperatie wat gelukkig allemaal goed is gegaan. 3 1/5 maand na zijn geboorte mochten we naar huis, inmiddels een gewicht van 3440 gram.We mochten naar huis met een sonde, hij kon nog niet al zijn flessen zelf drinken en dan ook binnenhouden. Zo onzettend trots, zo veel liefde. Eindelijk na maanden in het ziekenhuis te hebben geleefd mochten we met zijn 3tjes eindelijk naar ons huis.

De prachtvent is nu bijna 6 maanden, zijn sonde is er af en zitten nu op een gewicht van 5 kilo en 223 gram.

Dit heeft ons leven in elk opzicht omgegooid, maar het aller mooiste cadeau van de hele wereld is hij. Ons mooie wondertje, vechtertje.

Maanden erna heb ik zelf nog steeds last van een hoge bloeddruk en van mijn hersenen. Dit kan blijvend zijn, maar dat is iets wat je moet accepteren.

Ik denk er vaak aan terug, op dat moment zit je in een rollercoaster van emoties, die komen later. En alles wat je voelt mag zeker gevoeld worden.

Ik kan me geen leven zonder hem meer voorstellen.

 

Bevallingsverhaal: “Spoed! Ik had twee zakken bloed en daarbij twee zakken plasma nodig”

Mijn vliezen braken op maandagochtend rond 06:00 uur, alleen er gebeurde verder weinig die dag. Ik verloor wel vruchtwater, maar niet veel. ’s Avonds ben ik met Rick nog een heel eind wezen rond touren met de auto, omdat we allebei onrustig waren en niet meer thuis konden zitten. Rond 23:00 uur zijn we lekker naar bed gegaan, in de hoop dat er snel wat zou gebeuren. Als je vliezen breken, moet je binnen 24 uur bevallen en zoveel tijd was er dus niet meer. We gingen daardoor al een beetje uit van een ziekenhuisbevalling. Uiteindelijk begonnen tussen 00:00 en 01:00 uur de eerste echte weeën te komen en vanaf 04:00 uur kwamen ze met regelmaat: iedere 3 á 4 minuten. Om 06:30 uur hebben we de verloskundige gebeld, die een uurtje later bij ons was. Na een controle bleek ik al 4 centimeter ontsluiting te hebben. Er zat nog wel een tweede laag vlies voor. Dit gebeurt wel vaker, maar dat kwam in het ziekenhuis wel, want ik ging het toch niet meer redden om binnen 24 uur thuis te bevallen.

We hadden rustig de tijd om richting het ziekenhuis te gaan. Ze waren er daar van op de hoogte dat we kwamen en om 08:30 uur kwamen we aan. De weeën waren niet erger of minder erg geworden, dus we gingen door zoals hiervoor. Om 09:30 uur ben ik getoucheerd en bleek dat ik nog geen centimeter was opgeschoten in de afgelopen 2 uur. Ze besloten de tweede vlies een zetje te geven en dit resulteerde in een enorme vloedgolf van vruchtwater. Hierna namen ook de weeën in pijn toe. Ik zeg altijd dat ik zo’n hekel heb aan die overdreven gillende, schreeuwende Amerikaanse vrouwen. Nou, Rick is zich echt kapot geschrokken. Schijnbaar heb ik dus heel de afdeling bij elkaar geschreeuwd tijdens iedere wee en kon ik maar met moeite blijven focussen op de ademhaling. Ik heb trouwens ook vanaf de allereerste wee niet kunnen zitten of liggen vanwege mijn chronische rugklachten. Ik heb dus iedere wee staand opgevangen.

Met Rick had ik van te voren een codewoord afgesproken voor wanneer ik een ruggenprik zou willen. Dit hebben we gedaan zodat we dan beiden zeker wisten dat ik op dat moment ‘helder’ genoeg was om het codewoord te onthouden en te gebruiken. Ik riep het codewoord en Rick twijfelde geen moment. De anesthesist kon mij alleen pas over een half uur helpen, omdat het druk was. Ondertussen bleef ik om de 3 minuten schreeuwen van de pijn. De voorbereidende infusen en dergelijke zijn allemaal al staande aangesloten. De verpleegkundige zei dat ze dit nog nooit eerder had gedaan. Niemand zag die ruggenprik überhaupt nog zitten omdat ik nog geen tel stil kon liggen of zitten. Toen het half uur bijna om was, heb ik geschreeuwd dat ik moest poepen. Toen gingen alle alarmbellen af.

Ik moest van de gynaecoloog gaan liggen, zodat ze kon controleren hoeveel ontsluiting ik had. Tussen 2 weeën door hebben ze me gevloerd en ik bleek inderdaad al op 10 centimeter te zitten. Het was toen 11:30 uur. Dit betekende dat ik over 6 centimeter nog geen 2 uur had gedaan. Gemiddeld gesproken gaat het zo’n beetje met 1 centimeter per uur. Geen ruggenprik meer dus, maar persen! Al tijdens de zwangerschap, toen ik merkte dat het met mijn rug minder ging, was ik onder behandeling van de fysio. Zowel de fysio als ik waren bang dus ik misschien niet voldoende kracht uit mijn rug zou kunnen halen om te persen. Ik heb eerst geprobeerd te persen in de gewone liggende houding, maar dit schoot voor geen meter op. Na een kwartier wisselde ik naar een zittende houding, maar ook dit gaf na een kwartier geen resultaat. Uiteindelijk ben ik bevallen op handen en knieën, dit was de enige manier waarop ik dat beetje kracht uit mijn rug kon halen. Toen Veerle haar hoofdje geboren was, konden ze door mijn houding haar schoudertje niet vrij krijgen en moest ik heel snel draaien om op mijn rug te liggen. Volgens de gynaecoloog ging dit verrassend soepel, gezien mijn lichamelijke staat op dat moment. Veerle werd op mijn buik gelegd en alles leek in orde. Alleen, wat bleek…

Mijn placenta wilde niet loslaten. Met geen mogelijkheid! Ze hebben dit een uur geprobeerd en toen zei de gynaecoloog: “dit is de laatste keer, anders moet je naar de OK‘. Zo gezegd, zo gedaan. In het uur dat verstreek op de verloskamer, tijdens het gedoe met de placenta, heb ik het nog wel gered om Veerle borstvoeding te geven. Maar in datzelfde uur ben ik een liter bloed verloren. Ik moest en zou dus per direct naar de OK en dit was om 13:30 uur. Ik werd klaargemaakt voor de operatie, Rick zou alleen met Veerle blijven en wachten tot ik op de uitslaapkamer lag. Om 15:00 uur was ik op de uitslaapkamer en Rick vertelde dat het nog een heel gedoe was geweest om de placenta los te krijgen. Ik wilde er niet eens over nadenken wat ze daarbinnen hebben gedaan. Maar ook op de OK heb ik weer een liter bloed verloren. Het totaal stond dus op 2 liter en ik heb direct 2 zakken bloed en daarna nog 2 zakken plasma toegediend gekregen via het infuus. Ook kreeg ik antibiotica, omdat het risico op infecties ontzettend hoog was. Ik had in beide handen een infuus en kreeg van alles tegelijk toegediend. De antibioticakuur mocht ik na een paar dagen afmaken in tabletvorm, want we mochten na drie dagen naar huis. Ik moest eerst 24 uur koortsvrij zijn. Ik was ontzettend blij dat we naar huis mochten, maar eenmaal thuis begon de hele gebeurtenis een beetje te landen en was ik er erg emotioneel onder. Ik baalde van de zwakte van mijn lijf en rug en heb hier echt een flinke opdonder van gehad. Het had allemaal zo anders kunnen gaan, maarja, ik denk altijd: je krijgt op je bordje wat je aan kunt, dus het heeft zo moeten zijn denk ik. Helaas hebben we na een week moeten besluiten om te stoppen met borstvoeding. Door de klap die mijn lichaam heeft gehad, maakte ik niet genoeg voeding aan voor Veerle. Het gaf me veel stress omdat ik haar niet kon geven wat ze nodig had en door de flesvoeding kwam de rust weer terug, meer tijd om te genieten. We zijn hoe dan ook ontzettend dankbaar en blij. Ze is een wonder!

Bevallingsverhaal: “Bevallen?! Easy! Ik zou het zo weer doen hoor!”

Het begon in november 2010. Toen kwamen wij erachter dat ik zwanger was. Super spannend natuurlijk! Mijn zwangerschap verliep heel soepel. Ik ben achteraf maar 1 keer misselijk geweest, dat was op de allereerste ochtend van mijn zwangerschap. Wel was ik de eerste 13 weken echt mega moe. Ik ging moe slapen en werd moe wakker. Maar verder helemaal niks te klagen. De zwangerschap was ook een goede stok achter de deur om het net gekochte huis klaar te hebben voordat de baby zou komen.  

Bij alle controles bij de verloskundige kreeg ik te horen dat het waarschijnlijk nog wel even zou duren aangezien de baby nog helemaal niet was ingedaald. Ik moest er maar van uit gaan dat ik na de uitgerekende datum zou bevallen. Ik vond alles prima al was ik er inmiddels wel een beetje klaar mee. Zo’n buik zit op een gegeven moment toch aardig in de weg. Bij de controle op 39 weken vroeg de verloskundige of ik hem al had gevoeld die dag en ik gaf aan dat hij wel wat rustiger was. Alle alarmbellen gingen af en ik werd direct doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een ecg. Gelukkig was alles goed en had hij gewoon even een rustige ochtend gehad.

Een paar dagen later, dinsdag 26 juli, was ik helemaal onrustig en uit mijn hum. Ik werd helemaal gek van mezelf! Ik kon het niet plaatsen waarom ik zo onrustig was. Achteraf was het omdat de baby die dag was ingedaald. De nacht heb ik prima geslapen zover dat gaat hoogzwanger.

Toen ik rond 5 uur in de ochtend wakker werd van rugpijn was ik snugger genoeg om te bedenken dat het misschien wel eens een wee zou kunnen zijn. Ik ben uiteindelijk weer in slaap gevallen en heb mijn man nog naar zijn werk horen gaan. Rond 8 uur kwam de rugpijn weer en trok het weg, even later weer wat rugpijn en toen heb ik toch de verloskundige maar gebeld. Ik gaf aan dat ik dacht dat het misschien was begonnen. Ze vroeg me aan het nog even een paar uur af te wachten en dan over een uur of 2 even terug te bellen. Rond half 10 kwam er een appje dat de beste vriend van mijn man weer vader was geworden. Zijn vrouw en ik waren 1 dag na elkaar uitgerekend. Maar we hadden dezelfde verloskundige dus ik wist dat mijn verloskundige er al een lange nacht op had zitten. Om 10 uur heb ik mijn man gebeld op zijn werk of hij toch maar naar huis kon komen. Gelukkig werkte hij niet ver van huis en was dus met 20 minuten thuis. Toen de verloskundige maar weer gebeld of ze toch langs kon komen. Ze vroeg me of ik het nog een uurtje vol kon houden zo zodat zij nog heel even kon rusten. Ik voelde me prima dus ik had daar geen problemen mee. In die tussentijd heb ik iedereen maar even gebeld.  We hadden mijn moeder en schoonmoeder gevraagd bij de bevalling te zijn. Wat mijn zussen zouden doen moesten ze zelf weten. Mijn beste vriendin zou ook komen. Toen ik haar na 10 keer bellen nog niet had gesproken heb ik haar man maar gebeld. Ze bleek die dag met vriendinnen naar Walibi België te zijn en had haar telefoon uit gezet die muts!

Mijn schoonmoeder en mij oudste zus moesten van uit een andere stad komen dus die waren al onderweg naar huis. Mijn andere zus had zelf nog verlof omdat ze 3 maanden daarvoor zelf was bevallen van haar eerste kindje.

Toen de verloskundige rond 12 uur kwam zei ze “Oh je ziet er best ontspannen uit, ik denk dat je een centimeter of 2 ontsluiting hebt maar we gaan het wel even nakijken”. Ik bleek inmiddels al op de helft te zijn!! Ik kreeg de keus om meteen naar het ziekenhuis (ik wilde zelf graag in het ziekenhuis bevallen) te gaan of over een uurtje. Ik koos voor het laatste zodat we iedereen konden bellen en ik nog even lekker kon douchen. Om half 2 stond de verloskundige weer bij ons. Zij zou achter ons aan rijden naar het ziekenhuis zodat ze ons kon helpen voor het geval dat nodig zou zijn. Gelukkig wonen we 10 minuten van het ziekenhuis vandaan en waren we er zo. Vlak voordat ik het ziekenhuis in liep belde eindelijk mijn beste vriendin terug en heb ik haar gelukkig nog even gesproken.

Ik werd naar een bevallingskamer gebracht en daar werd weer gekeken hoe ver ik was. Inmiddels had ik 6 centimeter ontsluiting. Om half 3 werden mijn vliezen gebroken en toen kwamen de stormweeën. Wat een ellendige dingen zeg, gelukkig was het maar voor 4 centimeter! Deze kon ik een hele tijd goed opvangen. Tot het moment dat ik door mijn knieën zakte van de pijn en ik op bed moest gaan liggen. Op bed kon ik de weeën niet meer opvangen en ik weet nog dat ik dat verschrikkelijk vond. Ik gaf aan dat ik het echt niet meer vol hield zo en of ik al iets mocht doen.

Inmiddels was het half 4 en mocht ik gaan persen. Mijn moeder zei toen “Oh die is er wel voor 4 uur” waarop de co-assistente* zei “nou ga daar maar niet van uit”, op zo’n manier van daar heb je weer zo’n moeder die denkt dat haar dochter dit wel even doet.

Toen de verloskundige me zei dat tussen elke perswee de baby weer een klein stukje terug ging dacht ik mooi niet! Ik heb alle spieren die ik nog aan kon spannen aangespand zodat hij zeker niet terug zou gaan want hij moest eruit!

Na 20 minuten persen is om 10 voor 4 is onze zoon Timo geboren. Op het moment dat ze hem bij me legde vroeg ik me direct af waar hij vandaan kwam. Mij man heeft me al die tijd gesteund en geholpen. Zonder hem was het een stuk zwaarder geweest.

Timo was helemaal gezond, woog 2925 gram en was ongeveer 47 centimeter. Hij was klein maar helemaal perfect. Ook de placenta ging er goed en snel uit. Ik vond het heel bijzonder dat mijn moeder, schoonmoeder en mijn zussen Timo hebben geboren zien worden. Iedereen die we erbij wilde hebben was in het ziekenhuis. Iedereen heeft hem ook direct kunnen bewonderen, dat was echt ideaal. Om 6 uur hebben we iedereen naar huis gestuurd zodat we lekker wat tijd hadden met z’n drieën. Na het verplichte plassen en wat eten mochten we naar huis. Om 8 uur ’s avonds zaten we weer heerlijk thuis op de bank. Mijn beste vriendin is Timo nog komen bewonderen en de kraamhulp heeft ons fijn de eerste nacht in geholpen.

Het herstellen van de bevalling ging ook super goed. Ik kan niet zeggen dat ik echt ergens last van heb gehad. Ik ben wel nog steeds mega vergeetachtig, mijn voeten zijn een halve maat groter geworden en maatje 34 heb ik ook niet meer. Maar dat maakt mij allemaal niet zo veel uit, ik heb een fantastische zoon die over een paar maanden al 8 wordt!

Ik schaam me soms bijna dat mijn bevallingsverhaal er 1 uit het boekje is. Ik zou zo alles weer overdoen als wij nog een 2de kindje hadden gewild. Maar ons gezin is zo compleet.

*Mijn verloskundige heeft de bevalling begeleidt maar omdat ik in het ziekenhuis ging bevallen was er natuurlijk ook een verpleegster van het ziekenhuis bij en die vroeg me of er een co-assistente mee mocht kijken. Mijn man en ik vonden dat prima.

 

 

PAULIEN

 

+ Meer berichten