Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

bevallingsverhaal

Geeft een tweeling dezelfde roze wolk? Papa Bas vertelt!

Nadat we de aankondiging van onze tweelingzwangerschap gedeeld hadden met onze vrienden en ook via de sociale media’s, kregen we uiteraard veel felicitaties, de bekende (ongevraagde) adviezen en persoonlijke ervaringen over één ieders kroost. Allemaal heel lief bedoeld natuurlijk, maar eerlijk onze aankondiging was in augustus en de verwachting was dat de twins pas eind januari zouden komen. Voor mijn gevoel was dit dan ook nog echt heel ver weg. 

Aangezien ik van mezelf behoorlijk nuchter (Zwart/wit) ben, Waren er tijdens de zwangerschap van mijn vrouw meerdere vragen waar ik toch echt wel nieuwsgierig was naar de uitkomst. Sommige vragen werden tijdens de zwangerschap al beantwoord.

Dan denk ik aan vragen als het geslacht (2 dames), gezondheid (evt. afwijkingen) werden getest middels de combinatietest (nekplooimeting + bloedtest). Een NIPT (Niet Invasieve Prenatale Test) test is bij een tweeling minder betrouwbaar en zodoende niet mogelijk. Gelukkig was alles helemaal goed met hun gezondheid en was er geen aanleiding om verder onderzoek te laten uitvoeren. Daarnaast was ik dus heel erg nieuwsgierig of ze inmiddels al wat haar op hun bolletje zouden hebben dit omdat ik persoonlijk baby’s met haar op hun hoofdje gewoon knapper vindt, gelukkig was dit op de 34 weken echo bij één baby heel duidelijk zichtbaar, de ander was al ingedaald en niet goed zichtbaar kortom dit zou nog een verassing blijven.

Vragen waarop het antwoord na de bevalling moest komen zoals: Hoe verloopt de bevalling? Hoe zien de dames eruit? Moet ik huilen na de bevalling? Kom ik ook op die roze wolk waar iedereen het over heeft?

Het begon vrijdagavond 18 januari 2019 om 23:00 uur, op het moment dat we net ons bed in wilde stappen verloor mijn vrouw veel vocht tussen haar benen, zelf dacht ze nog eerst aan afscheiding omdat ze geen weeën had maar ik dacht meteen dit zijn de vliezen die breken, aangezien het water bleef komen besloten we het ziekenhuis te bellen. Om 1.30 uur kwamen we aan in het OLVG west te Amsterdam, we kregen een kamer toegewezen met bed en een bedbank. Er werd ons geadviseerd om nog wat te slapen dit lukte tot ca 5.20 uur toen begonnen de eerste weeën. Om 12 uur was er 2 cm ontsluiting , kortom nog 8 cm te gaan. Om 15:45 uur was er 3 cm ontsluiting en werd de ruggenprik toegediend. Vooraf was er al besloten dat een ruggenprik medisch noodzakelijk was om de uitputting tegen te gaan. De ruggenprik had meteen het effect dat de pijn van weeën behoorlijk afnam, wat voor mijn vrouw zeer prettig was. Uiteindelijk om 22:20 uur 9 cm ontsluiting en was het wachten op de laatste cm. Ondertussen hadden wij al iets van 4 shifts verpleegkundigen (artsen en arts-assistenten) meegemaakt en waren we wel bekend bij de hele afdeling. Er zou om 23:00 uur weer een wisseling van dienst zijn. Echter besloot de oude dienst ook de bevalling af te wachten, zodoende waren bij de bevalling 2 diensten aanwezig, de twee zussen van mijn vrouw en ik, kortom vrouwtje of 10 en ik als enige man, er was nog net geen tribune geplaatst ;).

Lang verhaal kort om 0:00 uur, inmiddels dus zondag 20 januari mocht moeders de vrouw eindelijk beginnen met persen.  Wat is dat een uitputtingsslag zeg, niet normaal. Uiteindelijk duurde het tot 1:39 uur voordat de eerste baby genaamd Pippa (2408 gr) natuurlijk geboren was. Overigens als we de gynaecoloog en arts assistenten mochten geloven was het hoofdje van Pippa al zeker een half uur zichtbaar, maar kennelijk had ze het zo lekker dat ze er alles aan deed om daar lekker te blijven zitten en er niet uit te komen.

Meteen nadat Pip was geboren mocht ik als kersverse vader de navelstreng doorknippen en kreeg ik haar meteen voor huid op huid contact en nadere kennismaking op mijn borst. In de tussentijd gingen de artsen en de gynaecoloog  meteen verder met de bevalling Pippa’s zusje. Het duurde tot 2:16 uur voordat we Olivia (2476 gr) mochten verwelkomen op de wereld, wat meteen opviel was de grote bos haar bij Ollie, Pip is zeker ook niet kaal maar je ziet duidelijk dat ze het de laatste 3 weken wat zwaarder heeft gehad omdat ze al was ingedaald, daarnaast is ook duidelijk zichtbaar dat het een twee-eiige tweeling betreft. Olivia lijkt op moeders en Pippa lijkt heel veel op mij.  Ik heb na de bevalling overigens niet hoeven huilen ,maar dat komt denk ik meer omdat ik er als een zombie bij zat van vermoeidheid en tevens met open mond van verbazing over wat er eigenlijk allemaal zojuist was gebeurd, tering was is zo’n bevalling heftig, respect voor de vrouwen. Maar in alle eerlijkheid ben ik dan toch wel blij dat ik een man ben. Voor jullie info: beide baby’s waren op het moment van geboorte officieel 36 weken en 6 dagen (3 weken te vroeg dus) en zijn ze dus prematuur, omdat dit het geval was moesten we nog tot en met dinsdag in het ziekenhuis blijven.

In deze dagen ziekenhuis zijn we goed geholpen en nadat alles seinen op groen waren gezet na de laatste controles mochten we eindelijk naar huis.

Eenmaal thuis kom je in de realiteit terecht dat je ‘s avonds en in de nacht voor het eerst als ouders op elkaar bent aangewezen. Gelukkig was er overdag wel meteen kraamhulp toen we thuis kwamen om ons te ondersteunen zeer fijn zodat papa en mama s ochtends nog enigszins wat slaap konden vatten. Verlang nog wel is terug naar die periode 😉

Mijn vrouw geeft overigens meteen sinds de geboorte eigenlijk al borstvoeding, de dames drinken fanatiek uit de borst en happen ernaar alsof ze aan het koekhappen zijn. Op 25 maart waren beide dames 4,3 kg. We hebben ook een voedingskussen aangeschaft zodat beide dames tegelijk aan de borst kunnen worden aangelegd. De voeding is dus in het begin (zeker elke 3 uur) heel pittig. Omdat we er achter kwamen Pippa veel terug geeft en ook veel krampjes heeft kwamen we erachter dat ze Reflux heeft. We hebben alle stappen om dit zover mogelijk tegen te gaan denk dan aan o.a.: Lang recht ophouden na voeding, gefaseerd voeding geven, bezoek osteopaat, bezoek huisarts, eerst wat afgekolfde borstvoeding uit een difraxfles (met 123 flessenspeen) verdikt met nutriton, bedje rechter op zetten. Echter tot op heden heeft nog niks hiervan mogen baten. Vaak komt ook uit het niets een gekrijs zo hard dat gaat door merg en been en je voelt de pijn die ze heeft (aan haar slokdarm), dit is zo zielig dat ons hart breek zodra dit weer gebeurd, daarnaast zit je als ouder met je handen in het haar omdat je los van troosten op zo’n moment weinig kan doen daartegen. Als ze dan ook nog een sprongetje heeft dan neemt het gekrijs toe in een extreme mate en wordt de nacht van vader en moeder geheel ontregeld en dit houden de ouders echt niet weken vol, in alle eerlijkheid dan is het echt heel zwaar. Echter hebben we nieuwe goede hoop, we zijn van de week naar een andere osteopaat geweest (gespecialiseerd in baby’s) en deze wist veel vooraf (zonder enige info) al te zeggen over Pippa (voorkeurshouding, overstrekkingen etc.). Tevens gaf ze aan dat ze zo verkrampt is dat de reflux ook hierdoor kan komen (mede ontstaan door de 3 weken in de baarmoeder en de toch wel heftige bevalling) . Wat ons hoop geeft is dat de osteopaat wist te melden dat dit met 2 a 3 behandelingen verholpen zou kunnen zijn. Wij hopen dat dit het geval is. Wat trouwens wel fijn is dat de behandelingen voor de Osteopaat a € 80 per sessie bij een goede zorgverzekering volledig gedekt worden. Dus check dit even bij je zorgverzekering. Wij hebben geloof ik een budget per kind van € 300,- per jaar.

Op de vraag of ik inmiddels al op de roze wolk zit,  daar kan ik kort en krachtig op zeggen: nee in alle eerlijkheid de wolken zijn nog grijs. Enkel in de ochtenden voordat ik naar mijn werk ga breekt er een zonnestraal door, dan liggen de dames naast elkaar mij vrolijk aan te staren met een lach, ja dan smelt ik. Helaas zijn deze momenten gewoon nog te weinig en is het momenteel echt nog te hard werken voor vader en moeder om de kans te krijgen om op deze roze wolk te komen. Mensen om me heen die zeggen dat het tijd kost maar allemaal goed komt, het heeft tijd nodig. Daar houden we ons dan ook aan vast.

Olivia drinkt momenteel enkel uit de borst en neemt de fles niet, omdat wij toch wel willen gaan afbouwen met borstvoeding en voor de nacht toch liever wat kunstvoeding willen geven omdat het wat zwaarder valt en zodoende wat makkelijker wordt om langer te slapen. Inmiddels meerdere flesspenen aangeschaft en gaan we kijken hoe we haar z.s.m. aan de fles krijgen. Alle tips zijn overigens welkom.

Wanneer de dames wat meer doorslapen, Ollie de fles neemt en Pip wat minder last van haar Reflux gaat krijgen verwacht ik dat ook wij meer kunnen gaan genieten en de roze wolk in zicht zullen krijgen. Merk namelijk wel dat de dames steeds meer interactie hebben en dat maakt alles al wel een stuk leuker.

TO BE CONTINUED.

 

Bevallingsverhaal: Ik. Wil. Geen. Ruggenprik.

Daar zit je dan, met je verloskundige om tafel. Zo rond de 30 weken besprak ik met mijn verloskundige het geboorteplan voor mijn eerste bevalling. Ik had me bewust weinig ingelezen over de bevalling, het kindje zat nou eenmaal in mij en dat zou er toch een keer uit moeten. Er was er nog nooit 1 blijven zitten, dus ook die van mij zou niet blijven zitten.

Bevallingsverhaal: Een hele kleine drieling…

Mei 2017.

Mijn man en ik hadden besloten tijdens een weekendje weg dat we klaar waren voor een kindje, als dit ons was gegeven.

Ik ben gestopt met de pil en we gingen er open in.

In oktober 2017 had ik weer voor de zoveelste keer zulke erge buikpijnen, daarom heb ik een afspraak bij de dokter gemaakt. Eenmaal bij de dokter, mijn klacht vertelt en ook aangegeven dat nog niet ongesteld was geworden sinds ik was gestopt met de pil.

Na een aantal onderzoeken kwamen wij er “puur toeval” achter dat ik pcos heb. Waardoor het lastiger is om zwanger te worden. Hierdoor ben ik begonnen met hormoonpillen.

In mei 2018 op donderdag 31 mei, de dag na mijn verjaardag had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Woow.. echt? Ben ik echt zwanger?? Na 6 testen dacht ik het toch echt zeker te weten.

In dat weekend vierde ik mijn verjaardag. Wij waren zo enthousiast dat wij het de dichtstbijzijnde vrienden en familie direct hebben verteld.

Na heel veel spanning hadden wij met 7 weken de eerste echo. Ik had ondertussen al zo vaak echo’s gehad vanwege het traject, dat ik de echoscopiste al kende.

Ik kreeg een inwendige echo, en al snel zag ik dat er twee zakjes te zien waren! Ze keek nog even verder en zei toen; “ooh wat erg, ik zie een derde.”

Ik vond het zo vreselijk dat ze dat zei, hoe kun je zoiets zeggen?? Natuurlijk zijn wij ook enorm geschrokken.. maar dit zeg je toch niet!?

Mijn man wist even niet meer waar hij het zoeken moest. Wij hebben amper gesproken en gaven elkaar een dikke knuffel en kus. Huilend ging ik de auto in en mijn man in zijn bus naar het werk.

Woow… drie baby’s??

Een week later hadden wij weer een echo en een gesprek met de gynaecoloog. Er werd niet positief gesproken over een drieling zwangerschap. Ik heb het ziekenhuis het erg kwalijk genomen hoe zij met de situatie om gingen.

Ik heb daarom ook aangegeven zo snel mogelijk naar het AMC te willen, zij zijn tenslotte ook gespecialiseerd in meerlingen.

Met 10 weken kregen wij in het AMC weer een echo en konden wij voor het eerst de hartjes horen. Wauw! Prachtig, wat bijzonder, nu is het pas echt.

Ik heb mijn hele zwangerschap niet echt last gehad van misselijkheid, dus daar kwam ik goed mee weg.

Iedere twee weken moest ik op controle komen en een echo. Zo bijzonder om zo goed de groei van de kindjes mee te krijgen.

Met ongeveer 14 weken ging ik met uitdroogverschijnselen naar het ziekenhuis, uiteindelijk was alles goed met de kindjes en mocht ik gauw weer naar huis.

Met 15,5 week hadden wij de onthulling van de geslachten van de kindjes. Wij hadden drie zwarte ballonnen die wij lek zouden prikken met familie en vrienden erbij.

“Baby A” blauw.

“Baby B” blauw…

Ojee… er zal toch ook wel een meisje bijzitten??

“Baby C” roze!

Jeeejj! Wij konden ons geluk niet op, van alles wat. Natuurlijk had het ook goed geweest als wij drie jongens of drie meiden mochten verwelkomen, maar dit maakte het wel extra leuk.

Ik lag met 16 weken er al uit op het werk, ik heb mijn hele zwangerschap extreem last gehad van buikpijn. Hierdoor kon ik niet normaal functioneren op mijn werk. Ik ben toen op AT basis gaan werken om het team aan te sturen.

Ik probeerde zo rustig mogelijk te doen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Wij gingen rond die tijd al aan de slag met het kamertje en wij hadden de drielingwagen al binnen. Ik wilde graag goed voorbereid zijn en alles af hebben, je weet tenslotte maar nooit dacht ik.

De weken gingen snel en de 20 weken echo zag er ook helemaal goed uit.

Met 24 weken had ik de kindjes al een paar dagen niet gevoelt en ik had een klein beetje bloed verloren.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen kreeg ik een echo. Hierop was te zien dat het met de kindjes nog allemaal goed ging, maar mijn baarmoedermond was zo goed als weg. Wat betekende dat ik echt rust moest houden en ik kans had om voor 26 weken te bevallen. Oooh wat waren wij bang! Ik moest in het ziekenhuis blijven, wij kregen allerlei gesprekken met artsen, dit maakt je eigenlijk alleen nog maar angstiger.

Die avond kreeg ik meteen longrijpers voor de kindjes en weeënremmers voor de zekerheid.

Na 4 dagen ziekenhuis mocht ik naar huis, onder de voorwaarde dat ik absolute rust ging houden.

De controles gingen op de normale manier weer verder, maar mocht er ook maar iets zijn moest ik direct terugkomen.

Het ging eigenlijk best goed, dacht ik..

Met 26 weken kwamen wij er achter dat “baby 3” niet goed mee groeide. Hierdoor moest ik wekelijks in de gaten gehouden worden.

Rond de 28 weken zag de echoscopist tijdens de echo dat baby 3 had zwaar had. Ze is gaan overleggen met de gynaecoloog en er is toen besloten dat ik opgenomen ging worden. Ik moest blijven totdat ds baby’s geboren zouden worden. Oneee…. ik heb zo snel last van heimwee.. zucht! Oke, alles voor de baby’s!

Weer allerlei gesprekken met artsen, rondleiding op de nicu afdeling, longrijpers en wachten maar. Ik vond het vreselijk lang duren en zat er helemaal doorheen.

Iedere dag 2 maal een ctg, wat erg lastig bleek met drie kindjes. Ze hadden 30 min aan materiaal nodig aan één sluitend, dit duurde soms wel 2 uur voordat ik er af mocht.

Het weekend voordat de kindjes kwamen mocht ik overdag even naar huis toe! Wat heerlijk, maar oh zo moeilijk om weer terug te moeten. Op zondag zei ik thuis nog; het gaat zo goed met “baby 3” ik zal er nog wel een paar weken zitten. Zucht!

Mijn man heeft mij na het eten weer terug gebracht. Normaal bleef hij dan nog even bij mij in het ziekenhuis tv kijken, maar deze avond voelde hij zich niet zo lekker en besloot hij om naar huis te gaan.

Ik kon niet goed in slaap komen die avond. Rond 00.00 uur ben ik uiteindelijk in slaap gevallen. Ik werd rond 02.30 wakker en ik dacht dat ik in bed had geplast. Ik stond op uit bed en ging naar de badkamer. Ik schrok, omdat ik bloed zag. Ik ben rustig terug gegaan en op bed gaan zitten. Toen heb ik de zuster gebeld. Zij kwam redelijk snel de kamer binnen en zei; “oh meis kun je weer niet slapen?”

Ik sliep amper steeds, vandaar de vraag. Ik antwoorde; “nee, ik heb bloed verloren..”

Toen ging het snel.. binnen een paar minuten stond mijn kamertje vol met artsen en verpleegkundigen.

Mijn vliezen waren gebroken!! Onee… en nu?? Ik vroeg of ik mijn man moest bellen, maar dit was niet nodig nog. Na een kwartier wilde ik toch bellen, en ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Ik belde hem wakker, hij schrok heel erg en is meteen gekomen. Hij was binnen 20 minuten bij me.

Ik kreeg longrijpers en weeënremmers, helaas hielpen de weeënremmers niet. Ik zat heel snel op 2 cm en nog geen half uur later op 4cm. De gynaecoloog was bang dat het heeeel snel zou kunnen gaan, en vertelde ons dat er geen plek was voor drie kindjes in het AMC.

Er is gebeld naar ziekenhuizen door het hele land. Uiteindelijk was er alleen nog plek voor ons in Zwolle!! Jaa… in Zwolle..

Met 6cm ontsluiting ben ik de ambulance in gegaan en mijn man reed achter ons aan. Oooh ik was zo bang, verdrietig, en ik had zulke erge weeën. Pff.. wat een rit was dat. Buiten mijn weeën om maakte ik mij enorm druk over mijn man, of hij optijd zou zijn en of het goed ging. Hij was de vorige avond natuurlijk naar huis gegaan omdat hij niet lekker was..

Om 06.20 kwam ik de OK in gereden in Zwolle. Ze kwamen er achter dat er een baby in het vruchtwater had gepoept.

Gauw de tafel op, ruggenprik en open! Gelukkig was mijn man er na de ruggenprik bij.

Het ging zo snel! Om 06.54 is onze zoon Mick geboren met een gewicht van 1395 gram. Om 06.55 onze dochter Evi met een gewicht van 1280 gram. En om 06.56 onze zoon met een gewicht van 975 gram.

To be continued..

Bevallingsverhaal: “De verpleegster laat mij met mijn vingers het hoofdje van de baby voelen die uit m’n vagina steekt”

Ik voel iets… Ben er nog niet zeker van of het wel een wee is, want de afgelopen weken heb ik minstens vijf keer per dag gedacht dat ik een wee voelde, maar dat bleek steeds loos alarm. Gefrustreerd wordt ik er van. Ik ben al ruim twee weken over de uitgerekende datum, hoe lang kan het in godsnaam nog duren?

Nou, niet lang meer. Want de weeën beginnen nu écht ik weet onmiddellijk: dit is het echte werk, geen loos alarm. Ik ben daarom helemaal hotel-de-botel en moet me inhouden om niet meteen iedereen te gaan bellen uit enthousiasme.

Bevallingsverhaal: “Zowel papa als mama waren niet aanwezig bij deze geboorte” DEEL II

Hoe ik echt wakker werd uit de narcose en wie er op dat moment bij mij waren weet ik niet precies meer, maar wat ik meteen dacht was ´wat krijgt de baby, onze zoon, te eten?´ Ik was van plan om borstvoeding te geven en wilde dat nog steeds blijven doen. 

Uiteindelijk kwam mijn man met mijn schoonmoeder en zwager naar mijn afdeling. Het ging goed met onze zoon. Hij lag op de neonatologieafdeling. Als ik goed wakker was konden we met mijn bed er naartoe rijden. Ondertussen had ik een kolf gekregen en begon ik met het opwekken van de melk. Het zou moeilijk worden zeiden de verpleegsters. 

Jeetje wat was er allemaal gebeurt. De gynaecoloog kwam langs en vertelde me dat de spoedkeizersnee ingezet was, omdat ik pre-eclampsie (loslating van de placenta) had. Daarnaast waren ze er achter gekomen dat ik zwangerschapsvergiftiging en HELP had, maar dat ze dat alleen maar aan de urine hadden kunnen zien. 

Eindelijk mocht ik naar ons zoontje. Op de neonatologieafdeling aangekomen wist ik eigenlijk niet waar ik moest kijken, want welk klein kindje is dan die van ons? We werden naar een couveuse gereden en daar lag hij. Is dat echt onze zoon? Jeetje wat klein. Overal snoertjes, een hartmonitor en een zonde. Dit was niet wat ik me voorstelde bij het krijgen van een kindje. 

5 dagen verbleef ik in het ziekenhuis en was ik redelijk dicht bij onze zoon. Toch voelde ik me in het begin geen moeder en voelde het allemaal alsof het niet echt was. Het feit dat ik niet bij de bevalling aanwezig was en hij apart van mij in een couveuse lag had een enorme impact op me. 

Op de afdeling werden we goed betrokken bij de verzorging en geholpen met de verwerking van wat er allemaal gebeurt was. Ons zoon deed het goed. Ook de borstvoeding begon na een paar dagen goed te lopen. Ik kon mijn eigen zoon voeden. Via de zonde dan wel, maar hij kreeg in ieder geval mijn melk.

Na 5 dagen mocht ik naar huis, maar niet met onze zoon. Naar huis na de bevalling, maar niet met z’n drietjes, maar met z’n tweetjes. We moesten hem achterlaten en vertrouwen op de zorg van het ziekenhuis. 

Bevallingsverhaal: “En opeens lag er een plas vruchtwater… Ja, zoals uit een film!”

en opeens lag er overal vruchtwater..

vrijdagavond 18-01-‘19. het is 22:20 uur als we naar bed willen gaan, ik sta op van de bank doe de lamp uit en als ik recht op ga staan gutst het vruchtwater eruit OMG😱 ten eerst was dit niet de bedoel want ik zou 27-01-‘19 ingeleid worden. ten tweede heeft de verloskundige me mijn hele zwangerschap verteld dat er maar een heeeeel klein percentage bevalling begint met gebroken vliezen en dan nog niet eens zoals in een film (nou hier de dikste uitzondering dus😅) snel bel ik het ziekenhuis en we kunnen meteen komen. hup snel alles in de auto en gaan! ik denk nog oh gebroken vliezen dan moet hij er binnen 48 uur zijn. dit bleek helaas niet het geval…

zaterdag 19-01-‘19.

wakker worden in het ziekenhuis en weten dat je niet meer naar huis gaat voor de baby er is, vond ik z’n gek idee. buiten dat mijn vliezen gebroken waren gebeurde er gewoon niks nada noppus. daar lig je dan op de KRAAMafdeling (verloskamers was geen plek zolang er niks gebeurde) met je baby nog in je buik. dan maar wachten tot hij denk en nu wil ik eruit mama. deze heledag gebeurt er buiten de vele ctg’s het ‘standaard ‘ eten dat ik krijg met dingen die je als je zwanger bent helemaal niet mag hebben (ik kon zelf nog geen lijsten in vullen) en een pil in mijn hand kreeg geduwd die ze 2 minuten later weer komt halen want oh die was niet voor jou bedoel. (je zegt wat? ik had dat dus eigelijk al binnen kunnen hebben). gebeurt er letterlijk niks again….

zondag 20-01-‘19.

zou het vandaag dan gebeuren? de hele nacht is er in iedergeval niks gebeurt. ik zou vandaag mijn verjaardag vieren voor familie met mijn tweelingbroer. iedereen was er behalve… ja ik dus😅. ergens baal ik hier heel erg van, niet dat ik er niet bij kan zijn maar meer het idee dat iedereen nu weet dat de baby komt. daar komt de gynecholoog en verteld dat ik nog maar is aan de ctg mag. het plan is dat ze maandagmorgen in gaan leiden. maar daar kom na een uurtje verrandering in. de gynecholoog komt terug en zegt dat er nu tijd en ruimte is of ik niet nu ingeleid wil worden uhmm jaa! dat wachten is ook niks en ik wil mijn baby ontmoeten! verder vraag ik nog of die er wel uit is als ik jarig ben (24-01-‘19) want op dezelfde dag was echt mijn grootste nachtmerrie. hij verdiend een eigen speciale dag!

nou daar gaan we dan… naar de verloskamers

eerst weer aan de ctg. vervolgens krijg ik 2 pilletjes en dit zal 3 uur later nog eens herhaald worden. Nou ik zal je zeggen dat dat niet nodig was😅 een dik uur na de pilletjes heb ik weeën en hoe! ik druk op die bel en zeg nou die andere pilletjes hoef ik niet meer hoor! om 20:00 uur komen ze de ontsluiting meten 2cm en de gynecholoog vraagt of ik een ruggenprik wil uhmm NEE het gaat nog wel waarop hij antwoord: weet je het zeker? ik ga lekker in de douche denk ik nouu ik zal je zeggen leuk als je eronder staat maar daarna😅 om 22:00 uur vraag ik dan toch maar die ruggenprik (dan nogsteeds op 2cm) sow die zit nu kan ik even tussen de controles door slapen. 23:00 uur de weeënopwekkers worden aagesloten. het word 01:00, 03:00, 05:00 uur jaa! eindelijk een krappe 3cm. ze zeggen wel als er over 2 uur niks verder gevorderd is dat ze wat anders gaan doen (een keizersnee).

maandag 21-01-‘19

07:00 uur ik word helemaal rillend warm en in paniek wakker wat gebeurt er? snel drukt mijn vriend op de bel. wat blijkt ik ben in 2 uur tijd van een krappe 3cm naar 10cm gegaan! whoee nu komt hij echt bijna. dat viel nog ff tegen😅 

het indalen duurt lang en ik heb volle persdrang maar mag niet persen. om 10:00 uur mag ik dan eindelijk beginnen met persen. 10:45 uur ik schreeuw dat ze me moeten helpen ik niet meer kan help me alsjeblieft! de gynecholoog zegt nog 15 min dan mag ik je helpen. tussendoor word ontdekt dat het een schuine sterrenkijker is. geen pretje bij je eerste bevalling! het word 11:00, 11:15, 11:45, 12:00 uur. ik heb me nog nooit zo niet gehoord gevoeld. ik heb je een uur en kwartier geleden gevraag ofja geschreeuwd om me te helpen, dat ik niet meer kan & nu zijn we een dik dik uur verder en 1000de help me en haal hem eruit verder en nog doe je niks. 12:15 uur er word EINDELIJK besloten me te helpen. er word een knip gezet en de vacuumpomp op het hoofdje van de baby. en dan na ongeveer 2 uur en 20 minuten persen is daar ons zoontje: Manu! 21-01-2019, 12:17 uur, 50 cm en 2982 gram.

ik heb altijd gezegt dat ik graag 2 of misschien wel 3 kindjes zou willen maar na deze bevalling weet ik niet of dat nog ooit gaat gebeuren.

Dit gebeurde er toen ik precies tijdens een ernstige sneeuwstorm op het punt van bevallen stond…

De dag die alles spontaan deed veranderen. 

22 maart stond dan ein-de-lijk de termijnecho op de planning. Eerst in de ochtend een routine controle. Bloeddruk prima en ook mijn gewicht was dik in orde. Vervolgens hebben we toen voor de allereerste keer het hartje gehoord. Eind van de middag mochten we terug komen voor de echo.

Aangezien het kindje deze week net zo groot is als een pruim, is de werktitel deze week: pruim. Verrassend toch?!

Pruim lag niet helemaal goed voor de meting. De meting die van stuit tot kruin gedaan moet worden en waarbij een verschil van een millimeter al een groot verschil kan maken. Dan kijken we eerst de rest even na. 2 voetjes, waarbij ook 2 hakjes te zien waren. Dan is de kans op een klompvoetje kleiner, omdat ze dan normaal gesproken geen 2 hakjes kunnen zien. 2 beentjes, goed te zien. 2 handjes en die staan ook netjes recht onder de armgewrichtjes, ook dat maakt de kans op een syndroom kleiner, dan staat een handje vaak juist scheef op het armgewricht. Het maagje mooi gevuld, dus het kindje drinkt. Uiteraard ook een kloppend hartje gezien. Een gevulde blaas, da’s ook mooi. We konden zelfs heel duidelijk zien dat het hartje al 4 kleppen had.. eh, heeft!

Nou pruim, nu moeten we je echt gaan meten. Ondertussen hebben we 1 keer gemeten en die pakte op zich wel goed uit: 3 oktober. Maar de verloskundige was nog niet helemaal tevreden. Het beste kunnen ze op hun rug liggen, maar pruim lag liever op zijn buik. Dus, ik mocht even plassen. Godzijdank. Komen met een volle blaas en dan ook nog dat echo apparaat drukkend op je buik.. maar ik mocht plassen! Pruim had er nog steeds weinig zin in, dus dan zetten we grover geschut in. De verloskundige mocht lekker druk zetten op mijn buik en ja hoor Pruim had de boodschap begrepen. Uiteindelijk lag ie er goed voor. Een perfecte meting: 2 oktober 2019 is dé datum!

De verloskundige die de echo maakte was ook bij de bevalling van Job. Een, zeg maar gerust.. opmerkelijke bevalling. Ze stelde daarom ook de vraag aan Dennis: “Mag je nu deze keer eerder al stoppen met de nachtjes weg?” .. Nee was het antwoord. Enige uitleg is denk ik wel handig…

 

Laten we even teruggaan naar de laatste maanden van de zwangerschap van Job. Tijdens de hele zwangerschap had ik al het gevoel dat Job eerder zou komen. Hij liep achter op de groei, een week, en dus zou eerder komen om allerlei redenen niet handig zijn. Één dag kwam vaak terug in de gesprekken. Dennis is piloot en is daardoor vaak ongeveer de helft van de week buitenshuis te vinden. Hij slaapt in het buitenland en komt na 3, 4 of 5 dagen weer thuis. 2 weken voor en na de uitgerekende datum (dus van 38 t/m 42 weken), heeft hij enkel dagdiensten en is hij dus elke avond in Nederland, normaal gesproken thuis, maar omdat we zo ver weg van Schiphol wonen bekijken we per dag of het gewenst is dat ie naar huis komt of dat ie ergens in Haarlem blijft slapen. Die dag die vaak genoemd werd, 27 maart, was de dag waarop hij z’n laatste ‘dagje over’ had, een dag vrij in het buitenland. Ik zou die dag 37 weken zwanger zijn. Hij zou 26 februari ’s avonds aankomen in Norwich en 28 februari in de ochtend weer terugvliegen. Job mocht niet voor die 27ste geboren worden, want Dennis ging nog sportschoenen kopen bij de outlet in Norwich haha. Nou goed, door de groeiachterstand en het vermoeden dat er een beentje nog verder achterbleef heeft mij, samen met mijn moeder, op 27 februari bij de gynaecoloog doen belanden. Eerst een echo en daarna een afspraak bij de gynaecoloog. Alles zag er goed uit, maar de gynaecoloog keek mij eens goed aan en vroeg.. ‘hoe gaat het met jou?’, ik voelde de ogen van mijn moeder en ik moest eerlijk zijn. “Het gaat niet goed”. Ik had veel pijn, veel last en ik was er duidelijk klaar mee. “Nou”, zei ze.. “We gaan gewoon een controle plannen voor 7 maart. We gaan die dag kijken hoe het ervoor staat en als alles goed is gaan we je inleiden”. Heerlijk!

Dit gesprek heeft me zoveel goeds gedaan (en Job blijkbaar ook). Job had er zin in! De laatste vlucht die Dennis zou kunnen nemen naar huis is rond 18:00 uur vertrokken, dus als ik voor 17:00 uur zou laten weten dat ie naar huis moest komen dan zou dat nog kunnen. En natuurlijk braken, die dag, mijn vliezen om 19:00 uur. De verloskundige dacht, ach die gaat echt nog niet aan de gang.. Dennis is er niet. Daar hadden Job en ik lak aan. Om 23:00 de verloskundige op bezoek, 00:10 in het ziekenhuis en 2:05 persen, 2:08 Job geboren.

Maar toen begon het eigenlijk pas.. waar was Dennis?!

Nou Dennis die heeft nog geappt met mama, terwijl ik weeen aan het opvangen was en tussendoor gewoon lekker aan het slapen was. Na de geboorte heb ik Dennis gebeld. Hoe vreemd is dat! Je man, de vader van je kind, via de telefoon vertellen dat z’n kind geboren is! “Morgenvroeg om 6 uur, oftewel.. over 3,5 uur vertrekt er een vliegtuig naar Amsterdam. Die pak ik en dan hoop ik rond 10 uur bij jullie te zijn!”. Het is niet anders, kom maar zo snel mogelijk hier heen. Zo gezegd… Laat nou net op dat moment een sneeuwstorm razen over Engeland en het hele vliegveld in Norwich plat gelegd hebben. “De vlucht is geannuleerd” – dat meeeen je niet. “En die van 12 uur ook! En de treinen rijden niet dus ik kan ook niet ergens anders heen”. Kak en nu?!

 

Dennis heeft z’n verhaal gedaan aan de hotelreceptie, de receptioniste tot tranen geroerd en zij zijn voor hem gaan bellen of er een taxicentrale was die hem naar Londen zou rijden. Daar vlogen nog wel vliegtuigen. Na er een heleboel gesproken te hebben is er 1 taxichauffeur geweest die gezegd heeft ‘ik breng die man naar Londen!’. Een taxirit van 2,5 uur waarbij Dennis na de zoveelste langs de weg te hebben zien staan maar gestopt is met tellen van de ongelukken. Wegen lagen helemaal bezaaid met sneeuw. Een taxirit van 2,5 uur is natuurlijk lang, maar over het algemeen ook erg duur! Dennis heeft eerst akkoord gevraagd aan het bedrijf of hij deze taxirit mocht nemen. Om het feest compleet te maken was natuurlijk zijn aanspreekpunt van het bedrijf niet bereikbaar en dus dacht Dennis dan bel ik de ‘grote baas’. En zo geschiedde, wel zo makkelijk. Hij kreeg akkoord en is in de taxi gestapt. Een klein stukje verder weg van ons, maar toch zoveel dichterbij alweer! Uiteindelijk ging het gelukkig snel, de vlucht vertrok rond 19:30 en om 23:00 uur kwam de trotst papa dan eindelijk de ziekenhuiskamer binnen gelopen! Wat een dag, wat een gebeurtenis. Maar we zijn er. We zijn weer compleet. En nu gaan we volop genieten samen! 

Ik hoor graag van jullie, ben super benieuwd en enthousiast! Heb erg veel zin om mijn zwangerschap en daarna, bij jullie te delen. Met daarbij alle dagelijkse dingen waar ik mee te maken krijg als pilotenvrouw en mama van 2 kids en #3 in ontwikkeling! 

Lieve groetjes,

Romy Brummelkamp 

Bevallingsverhaal: “James schoot er als een raket uit!”

“Een gelukje”

November 2015. Wij waren net een maand verhuisd. Javaj (toen 15 maanden) had zijn tweede Sinterklaas meegemaakt, toen ik merkte dat ik al een tijdje een soort van bubbels in mijn buik voelde.

Na de bevalling van Javaj, heb ik er voor gekozen om geen hormonen te gebruiken om mijn lichaam helemaal te laten herstellen. Wij gebruikten braaf het condoom, op één keer na!

Ik kreeg een onderbuikgevoel (goeie woordkeuze Sanne), ik kocht een zwangerschapstest en er verscheen een héél licht tweede streepje. Ik was in shock! Dit was niet helemaal de bedoeling. Net verhuisd naar een 2-kamer appartementje met zijn drieën. Hoe gingen wij dit doen?

Ook Pim schrok een beetje, wij belde meteen de tante van Pim waar wij toen heel goed contact mee hadden en zij was meteen super enthousiast. Hoezo zouden we hieraan twijfelen? Dit is toch het mooiste wat je kan overkomen? En we draaide gelijk bij, ze had gelijk. Ook al hadden we maar anderhalve slaapkamer, wij hadden liefde genoeg om dit kleine frummeltje groot te kunnen brengen. Javaj is nooit iets te kort gekomen dus een broertje of zusje erbij moet ook echt wel goed komen.

Onze eerste echo kwam in zicht. Zo enorm spannend! Eerst een echo op mijn buik, alleen er werd niets gevonden. We gingen voor een inwendige echo, hier werd een vrachtzakje met een vruchtje erin gevonden. Het was nog maar heel klein en ze kon geen hartje vinden. Wij kregen het nieuws dat het hoogstwaarschijnlijk een miskraam zou worden omdat met dit termijn toch écht wel een hartje zichtbaar moest zijn. We moesten ons voorbereiden op het ergste en als het vruchtje de week erop niet los zou komen dan moesten we een nieuwe echo laten maken.

Met gebogen hoofd verlieten wij die dag het ziekenhuis. We hadden ons er zo op verheugd, deze baby was zo welkom!

De week erop kregen wij opnieuw een echo, nu van een andere vrouw. Ze berekende opnieuw het termijn en vertelde dat we nu waarschijnlijk pas 6 weken zwanger waren. Dat het heel normaal is dat het hartje vorige week nog niet klopte en dat ze nu nog eens ging zoeken. En jawel hoor, een heel duidelijk kloppend hartje! Wat waren we gelukkig en tegelijkertijd ook boos op de vrouw die ons vorige week verkeerde informatie had voorgeschoteld!

Met dit mooie nieuws gingen wij de kerstdagen in. We hadden Javaj een shirt aangegeven met de tekst: “Ik ben stoer want ik word grote broer”. (Hoe cliché?)

De opa’s en oma’s hadden niets door tot wij ze erop wezen.

De meeste waren dolenthousiast. Helaas waren mijn vader en oma het tegenovergestelde. Of wij wel goed bij ons hoofd waren? En wat moest dat wel niet worden met ons? Dit kind had toch geen toekomst?

Dat was even slikken, ze zagen toch dat wij alles op een rijtje hadden? We hadden allebei een goede baan, een eigen huisje en Javaj was net een prins.

Na een tijdje draaide mijn vader volledig bij en vertelde dat hij het totaal niet had verwacht en er enorm van was geschrokken.

Mijn zwangerschap liep redelijk voorspoedig, ik had wel weer erge last van bekkeninstabiliteit en vermoeidheid, maar met de baby ging alles volgens het boekje.

We hadden de oppas helemaal rond voor als ik zou gaan bevallen. Mijn moeder stond stand-by voor de eerste uren omdat ze gewoon moest werken en mijn schoonouders zouden haar overnemen en bij ons in huis slapen (zij wonen 1,5 uur rijden bij ons vandaan).

Donderdag 25 augustus 2016 18:00 uur, wij zaten net naar de loting van de Champions League te kijken toen ik af en toe druk op mijn rug voelde, ik merkte het meteen op als weeën en ze kwamen heel regelmatig om de 2 á 3 minuten. Ik vroeg Pim om de verloskundige te bellen en zij vroeg mij terug te bellen als de weeën heviger werden. Binnen 20 minuten begon ik ze weg te puffen en na een belletje kwam de verloskundige poolshoogte nemen. 3cm ontsluiting, ze vroeg of ik de oppas wilde bellen zodat wij rustig naar het ziekenhuis konden gaan. De verloskundige wachtte bij ons thuis tot mijn moeder er was en wij reden achter haar aan naar de verloskamers.

Ook mijn schoonouders waren onderweg om mijn moeder over te nemen.

De verloskundige had het plan om mijn vliezen te breken. Wat een raar gevoel, ineens een warme vloed die naar beneden stroomt. De baby had in het vruchtwater gepoept en de verloskundige moest worden overgenomen door het ziekenhuis. Ik kreeg binnen vijf minuten na het breken van mijn vliezen een enorme weeënstorm. Ik kroop onder mijn hoofdkussen van de pijn, ik schreeuwde het uit: “Ik ga dood!” “Ik kan niet meer” “ik wil niet meer” “IK WIL NU MORFINE”.

Ik werd getoucheerd (man wat deed dat pijn), pas 5cm ontsluiting. Ze gingen een morfinepomp voor mij regelen.

Pim zat ondertussen op zijn dooie gemak “Linda’s zomerweek” te kijken, want Sylvie Meijs was te gast.. Mannen!

Een verpleegkundige kwam vertellen dat ze met een overdracht bezig waren en daardoor de medicatie iets langer op zich zou laten wachten. Ik kreeg ineens enorme persdrang. “IK MOET PERSEN!!!!”

“Nee, je moet het tegenhouden, even wachten, je mag nog niet persen!”

“IK KAN HET NIET TEGENHOUDEN, IK MOET, NU!”

Ik werd nogmaals getoucheerd en zat (binnen vijf minuten na de laatste check) op 10cm ontsluiting. “JA, PERSEN MAAR!”

De verloskundige was nog steeds in de verloskamer om mijn verhaal te rapporteren, want alles ging zo snel. Ze haalde Pim erbij: “Pim, snel pak je telefoon, je moet foto’s maken, de baby komt!”

Pim stond perplex, hij zag ineens helemaal wit. Dit ging wel heel snel ineens.

Twee keer persen en hij vloog eruit!

Ik mocht hem zelf aanpakken en wat was hij mooi!

James Smeets, geboren op 25 augustus 2016 om 21:41 uur. Geboren als een speer in 3,5 uur “ons gelukje”. Zelfs mijn schoonouders waren nog niet bij ons thuis toen wij belde dat ze er een kleinzoon bij hadden.

Ik heb deze bevalling als best prettig ervaren, wel had ik door de snelle bevalling veel last van heftige naweeën.

Zelfs mijn verloskundige, die mij over had moeten dragen aan het ziekenhuis, heeft mij nog gehecht. Ze heeft geen tijd gehad om haar spullen te pakken en te vertrekken.

Zo zie je maar hoe anders een tweede bevalling kan zijn ten opzichte van een eerste. Dus heb jij een eerste horrorbevalling achter de rug? Echt, een tweede kan zo bevrijdend zijn!

Liefs,

Sanne

Onze verloskundige Karlijn vertelt over haar eigen bevalling: Ze had pre-eclampsie en Viggo kwam met 34 weken

Komende maand is het 7 jaar geleden dat ik bevallen ben van mijn oudste zoon. OMG 7 jaar!!

Als de dag van gisteren, maar ook zo lang geleden…

Ik had zo’n fijne zwangerschap. We waren er zo klaar voor. Ik was 26, mijn vriend 33 jaar. Ik wist altijd al dat ik al moeder wilde worden. Maar ik wist ook dat ik de boel een beetje voor elkaar wilde hebben als ik eraan zou beginnen. Ik was 26 jaar, ik was al een jaar aan het werk als verloskundige bij een fijne praktijk. Al jaren had ik zoveel mensen ouders zien worden en dat wilde ik ook! Mijn vriend kon ik overtuigen, want we waren inmiddels al 6 jaar samen en we namen de stap: zwanger worden. Na 4 maanden was het raak.

Begin oktober was de zwangerschapstest positief. Ik was zo blij, en moe, maar zo blij! Ik had een perfecte zwangerschap. Ik was een van die zwangeren die van elke verandering in mijn lichaam genoot. Was niet misselijk, alleen moe soms. Genoot van de bewegingen in mijn buik, die ik vanaf 14 weken zwangerschap al kon voelen. In het begin heel zacht en kriebelig (alsof er een klei mini vingertje kriebelde van binnenuit), later steviger maar zo fijn. Rond 30 weken zwangerschap kreeg ik hele opgezwollen voeten. Het was niet warm, maar toch dacht ik dat het een symptoom was die paste bij het derde trimester. Mijn moeder was degene die zei: dat klopt niet! Dit is niet normaal Karlijn. Ik kon geen normale schoenen meer aan, had gelukkig nog van die gebreide Uggs, dat waren de enige schoenen die ik nog paste.

Verder voelde ik me goed. Tot 33 weken. Ik had net een heerlijk (maar druk) weekend achter de rug. Ik dacht na dat weekend: nu moet ik echt in de “bejaarden-stand” gaan, want dit weekend was te gek voor mij na een week werken. Het verlof wat de komende week zou beginnen, joeg mij angst aan, wat moest ik in godsnaam gaan doen? Ik besloot 2 weken langer door te werken, tot 36 weken omdat ik voelde dat ik nog niet klaar was voor verlof. Maar alle plannen die ik had haalden mij in. Ik was ruim 33 weken zwanger toen ik op een avond TV keek, ik kon niet meer goed focussen op het tv-scherm, ik zag zwarte vlekken. Daarbij voelde ik mij de hele dag al grieperig. Bij een vergadering die ik had op de praktijk de volgende dag, vroeg ik mijn collega of ze even mijn bloeddruk wilde meten. Deze was 140/90, best hoog voor mij, want normaal had ik een vrij lage bloeddruk. Ze stuurde me meteen even door naar de gynaecoloog boven (onze praktijk was gesitueerd in het ziekenhuis). Aldaar controleerde ze mijn bloeddruk, mijn bloed en mijn urine. KAK, ik had Pre-eclamsie… Neeeee, ik? Hoezo? Ik had met zoveel scenario’s rekening gehouden… Mijn moeder had zwangerschapsdiabetes gehad, ik dacht vast en zeker 42 weken te worden en misschien wel een keizersnede, maar deze optie stond niet in mijn lijstje. Ik moest eigenlijk direct blijven ter observatie. Maar ik wilde dat niet, ik wilde naar huis. Ik voelde mijn kindje goed bewegen in mijn buik en kwam tot de compromis met mijn bekende gynaecoloog dat ik 24 uurs urine mocht sparen vanuit huis en dat ik daarna weer terug zou komen. Met de belofte dat ik eerder zou komen als het te “rustig” in mijn buik zou worden. Na 24 uur kwam ik terug in het ziekenhuis. Ja, nu echt de bevestigingen: ik had pre-eclampsie, en wel een ernstige en vroege vorm. Een hele hoge bloedruk van 150/100  had ik inmiddels en eiwit in de urine. Ik werd opgenomen. Shit, dit hadden we niet bedacht!

Gelukkig kreeg ik een prive kamer. Werd super goed gemonitord. Ik lag er 1,5 week. Met bloeddruk verlagers, die eerst zijn werk deden, maar na een tijdje helaas niet meer. Mijn kindje werd op de echo bij 33 weken klein geschat: 2000 gram. Elke dag dat hij nog in mijn buik zou zitten was meegenomen dacht ik. Maar was dat wel zo?

De hele zwangerschap had ik niet perse verwachtingen, maar wel 1 wens: als ik maar niet hoefde te overnachten in het ziekenhuis. Ik weet niet goed waar deze angst vandaar kwam, maar liever zou ik om deze reden thuis bevallen, want ik wilde echt niet blijven slapen in een ziekenhuis. Dat liep uiteindelijk wel even anders, ruim 14 dagen ben ik er verbleven in totaal… Loslaten heet dat, weet ik nu, het begin van mijn ouderschap.

Op de avond van 1 mei voelde ik me helemaal niet goed. Ik had een onwijs gejaagd gevoel, alsof ik moest gaan spreken voor een heel stadion vol mensen. Maar ik lag eigenlijk gewoon in mijn ziekenhuis bed en het was al middernacht, dus ver na bedtijd. Toen mijn bloeddruk, ondanks de medicatie sky-high was om 02:00, waren ze bang voor een insult. Dus was het tijd om de baby echt te gaan halen nu. Verdorie, 34 weken had ik nog maar op mijn teller en wist als geen ander dat ik nu moeder zou worden van een couveuse kindje… Er werd gestart met nog meer medicatie en magnesium, om een eventueel insult te voorkomen. Dat was best angstaanjagend. Alsof de brand in mijn infuus in mijn hand insloeg en alsof ik het langzaam voelde verspreiden door mijn vaten, door mijn hele lichaam. Ik werd met koude washandjes gedept. En ik was alleen die nacht met de gynaecoloog en verpleegkundige.

Ik werd ingeleid niet lang daarna. Kreeg gel om mijn baarmoedermond te doen weken, want ik was totaal nog niet rijp. 14 uur verder had ik nog helemaal geen weeën. Maar mijn gynaecoloog vertelde me dat ik wel 2 cm ontsluiting had. Toen besloten we samen door te pakken. Mijn vliezen werden gebroken rond middernacht. Direct daarna kreeg ik weeën. Puffen, puffen, ik kon het! Dacht ik… bij 5 cm toucheerde mijn gyn en ik trok het nog. Nog net. Ik was best optimistisch, want ik had eerder vrouwen begeleid die eerder het niet meer trokken. Ik koos op dat moment voor Remifentanyl, een pijnpompje met morfine. Daar heb ik een goed uur van mogen geniet, en wat was het fijn. Mijn brein was echt even helemaal chill tussen de weeen. Het gaf mij vertrouwen. Ruim een uur later voelde ik iets wat op persdrang leek. Gelukkig geloofde me ze, want blijkbaar reageerde mijn baby ook navenant.

Er was onrust in de kamer. Oké Karlijn, je mag persen zei ze, na het inwendig onderzoek… Wat? Nu? Durf ik niet! dacht ik… Ik was bang.

Maar wilde mijn zoon ook heel graag ontmoeten, ik weet nog dat ik rond die tijd keer naar het hartfilmpje wat gemaakt werd en kreeg angst: hij reageerde ontzettend met zijn hartslag op de weeën. Ik was eigenlijk heel bang voor een keizersnede of een vacuümpomp. Dat heb ik ook nog gezegd, net voordat ik ging persen. Ik ben zo bang… Zij stelden mij gerust. Dit is normaal voor een premature baby, ik was immers maar 34 weken zwanger.

Toen ging de knop om, het voelde zo niet normaal en goed wat ik deed, maar wist ook dat het over zou zijn met deze botte pijn als ik door zou gaan. Na 20 min persen werd er een piepklein kindje op mijn borst gelegd. Helemaal vol met “kaarsvet” zoals mijn vriend het noemde (huidsmeer). Hij had een redelijk goede start en woog 1975 gram.

Ik dacht nadat hij eruit was alleen maar: O MIJN GOD, WHAT JUST HAPPEND??. Ik had helemaal niet dat directe moeder instinct om te vragen naar hoe hij het deed, ik was vol van de pijn dat het deed om heb eruit te persen en moest echt bijkomen. WTF? Ik keek naar links en naar rechts. De kinderarts had hem inmiddels even meegenomen, mijn vriend stond bij hem. Mijn moeder zei alleen maar: hij is er Karlijn, hij is er en hij is zo klein! En de gynaecoloog zei dat alles goed ging. De placenta kwam heel snel na de geboorte van mijn zoon en het letsel aan mijn perineum viel gelukkig heel erg mee. Ik kreeg Viggo, onze zoon, onze trots, na 20 minuutjes terug op mijn borst. Hij was er en ik had het overleefd, deze rollercoaster, deze stortbevalling van totaal maar 4 uur na het breken van mijn vliezen. Mijn zoon moest helaas wel naar de couveuse afdeling en ik bleef ivm mijn pre-eclampsie nog minmaal 24 uur op de verloskamers. Om 3:20u was hij geboren en om 11u in de ochtend mocht ik voor het eerst naar hem toe. Op bezoek bij mijn zoon. Lopend mocht ik nog niet, ik ging met bed en al over de gangen. Ik dacht nog: wat een onzin, want sinds de geboorte voelde ik mij direct niet meer ziek. Maar liet mij meevoeren met wat volgens protocol hoorde.

Ik ging kolven, want drinken ging nog niet ivm zijn prematuriteit. Ik kolfde direct als een volwaardige mama, alle verpleegkundigen waren versteld en stonden te juigen bij mijn productie na 24 uur.  Wat mij een MEGA moeder boost gaf. Daarbij trok Viggo op dag 2 zijn sonde uit zijn neus en konden we volledig op elkaar inspelen qua voeding. Hij was mini, maar deed alles wat hij moest kunnen. Hij mocht op dag 5 van de monitor af, werd niet te geel, dronk als een malle aan de borst en op dag 8 mocht hij met 1880 gram mee naar huis. Hij verbrak alle records van het ziekenhuis. Ik weet niet of dat het kwam dat ik verloskundige was (mijn verloskundige brein lag serieus ver buiten het ziekenhuis verstopt toen ik net mama was geworden) of dat hij het echt zo bizar goed deed, maar hij mocht mee. Mijn droom werd werkelijkheid, want ik was zo bang alleen naar huis te moeten en dan heen en weer te pendelen.

Eenmaal thuis had ik de meest geweldige kraamzorg, die meteen zei: kijk naar je kind, kijk niet naar de ml die hij binnenkrijgt. Zij gaf mij vertrouwen in het drinken van mijn zoon aan de borst en hij was na 3 dagen boven geboortegewicht. Hij zou eigenlijk sterrenbeeld tweelingen worden, maar hij werd een stier. En zo heeft hij zich ook gedragen. Als een stier, een hele pittige baby, zonder al teveel poespas groeide hij als kool en mochten wij, iets eerder dan verwacht, maar extra lang van hem genieten.

Over 1 week wordt hij 7 jaar. Mijn lieve pittige, standvastige, bijzondere en eerstgeboren zoon Viggo. Zijn naam betekend “strijder”, daar is hij zelf ook zo trots op. Een naam die al ver voor zijn geboorte was besloten, maar zo ontzettend hoort en past bij hem!

 

 

 

VERLOSKUNDIGE KARLIJN (klik hier voor haar Instagram)  

 

Bevallingsverhaal: “Ik kijk in de spiegel en ik zie opeens een hoofdje tussen mijn benen hangen. Daarna ligt ons meisje op de grond in een plas bloed.”

Maandag 1 oktober 2018 als ik de smorgens wakker word heb ik een futloos gevoel. De dagen er na blijft dat hetzelfde. Ik kom bijna niet van de bank af en voel me enorm moe. Zo heb ik me tijdens de zwangerschap nog niet eerder gevoeld. Zou dit dan toch het begin zijn. Op donderdag voel ik me weer fit. Trek me kleren weer aan en ga weer gezellige dingen doen met me vriendinnen en moeder. We gaan gezellig op bezoek bij me vader die al een paar dagen stil ligt in Rotterdam met de boot, en hebben nog een controle bij de verloskundige en alles ziet er goed uit. Op zaterdagavond blijven we lekker thuis.

Het is zondagmorgen 7 oktober. We worden wakker en vragen ons af wat we vandaag eens zullen gaan doen. Mijn ouders varen, en liggen dat weekend te wachten in Rotterdam. We besluiten om daar langs te gaan en even gezellig bij te kletsen. Rond 15:00 verlies ik een klein beetje vruchtwater. We besluiten om 15:15 maar terug naar huis te gaan en verzoeken me zusje om nog maar niks tegen de rest van de familie te zeggen. Het kan tenslotte nog wel even duren. Tijdens dit rit naar huis heeft Guido meerdere keren het idee dat het weleens een snelweg bevalling zou kunnen worden( dit heeft hij mijn pas later verteld godzijdank). Rond 16:00 zijn we thuis en heb ik al weeën. We bellen de verloskundige en die zegt dat je 2 uur lang om de 5 minuten weeën moet hebben. Maar mocht het snel heftiger worden mogen we terug bellen. Al snel kom ik erachter dat liggen op bed voor mij niet werkt om de weeën op te vangen. Ik waggel wat heen en weer tussen de toilet en de slaapkamer. Om 16:45 zit ik op de toilet en voel ik opeens een gek gevoel in me buik, mijn vriend vertrouwd het niet en belt de verloskundige. Tussen het telefoongesprek begin ik het gevoel te krijgen dat ik ga bevallen. De verloskundige stelt Guido gerust dat het gevoel wat ik heb het indalen zal zijn. Met wat moeite en hulp van Guido kom ik van de toilet af en waggel naar de slaapkamer. Ons bed staat op kratten, ik krijg mijn benen niet meer ver genoeg omhoog om nog op bed te klimmen. Ik sta aan ons bed nogsteeds weeën weg te puffen. Mijn vriend heeft ondertussen nogsteeds de verloskundige aan de telefoon die verteld wat hij allemaal moet pakken en klaarleggen voor als ze komt. Ook loopt hij snel even naar beneden om alvast de voordeur open te zetten. Ik begin bloed te verliezen. Guido loopt naar de badkamer om handdoeken te pakken in de tussentijd ik kijk achterom in de spiegel en zie opeens een hoofdje hangen. Ik roep nog dat ze komt maar daar is het al te laat voor. Daar ligt ons kleine meisje op de grond in een grote plas bloed. In de verte hoor ik onze verloskundige nogsteeds aan de telefoon. Guido komt de kamer binnen en pakt ons meisje snel van de grond. We wikkelen haar in een handdoek. De verloskundige vraagt aan mijn vriend hoe het verder gaat en helpt mij op het bed. Door het vallen is de navelstreng afgescheurd. Bij ons meisje stopt dit met bloeden alleen bij mijzelf niet. Ik lig op bed met ons meisje op mijn borst Guido is bezig met de navelstreng de verloskundige verteld hem wat hij allemaal moet doen en ik kijk een beetje in shock toe. Omdat de placenta niet vanzelf komt masseert hij de mijn buik tot de verloskundige binnen komt. Ze bekijkt de grond en gaat daarna snel verder met mij. Niet veel later komt er een kraamzorg binnen en die neemt ons meisje snel mee om aan te kleden. Als ze aan is gekleed word ze naast ons neergelegd en kunnen we haar pas eens goed bekijken. Wat is ze mooi onze lieve Jet. De temperatuur van haar is zo gedaald naar onder de 36 dat we uiteindelijk toch naar het ziekenhuis toe moeten. Dezelfde avond mag ze al uit het warmte bedje er krijgt ze een kamertje voor haar zelf waar ze ook een rustig bij kan komen van wat er allemaal is gebeurd. De dag erna word er ook nog een echo gemaakt van haar hoofdje in verband met de val. Gelukkig is daar niks mis mee. S’Nachts heeft Jet het nog even moeilijk afentoe tut ze zo hard dat ze vergeet adem te halen. Na 2 dagen mogen thuis heerlijk gaan genieten van haar.

De twee dagen in het ziekenhuis waren eigenlijk heerlijk alleen de opa’s, oma’s en tantes kwamen op bezoek. Verder hebben wij heerlijk rustig op kunnen starten en konden we snel beginnen met ons hestel.

Ik wist niet wat ik moest verwachten van een bevalling maar dit had ik zeker niet verwacht.

 

Wat ben ik trots op Guido zou niet weten hoe ik dit zonder hem zou hebben moeten doen.

 

Op 7 oktober 2018 om 17:18 werd ons Jet geboren ze woog 2960 gram en was 49 cm lang

Denise

 

 

 

 

+ Meer berichten