Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

bevallingsverhaal

Bevallingsverhaal: Een keizersnede ’the easy way out’, maak je een grapje?! Tijd voor realiteit!

Enigszins verbijsterd typ ik deze blog, regelmatig lees ik dat een keizersnede gezien wordt als “the easy way out”. Deze blog is niet om angst aan te praten maar mijn eerlijke kijk op mijn spoedkeizersnede te geven. Misschien ziet iedereen dat deze “easy way out” eigenlijk niet zo easy is… Als je het mij vraagt is een keizersnede namelijk geen makkie, zeker niet als het een spoedkeizersnede is. In mijn situatie had ik al een aantal uren geprobeerd natuurlijk te bevallen.

Bevallingsverhaal: “Krijg ik serieus op mijn verjaardag het allergrootste cadeau ooit?! Het zal toch niet?!”

Het was mijn lievelingsdag, 8 november, de dag dat ik 27 kaarsjes mocht uitblazen. We begonnen de dag met een 3D-echo van mijn kleine jongen. Ik ben 29 weken zwanger en vorige week wilde Matteo zich niet laten zien, omdat hij met zijn hoofdje heel laag lag. Wij konden alleen zijn lippen en een stukje van zijn neus zien. Voordat wij naar de echo gingen had ik Matteo nog even toegesproken en gezegd dat het mijn allermooiste cadeau zou zijn als hij zich vandaag liet zien! Ik ging vol goede moed naar mijn tweede poging om mijn kleine jongen te zien. Helaas, Matteo lag nog steeds te diep met zijn hoofdje, zelfs na een paar jumping-jacks zagen wij niet anders dan zijn prachtige mondje. Zijn vader Enrico en ik zijn allebei heel erg koppig dus Matteo moet dat ook zijn. Hij lag lekker warm en had er gewoon geen zin in. Jammer, nu zouden we nog tien weken moeten wachten voordat we hem konden zien. Maar goed, ik was nog steeds jarig en liet dit niet mijn dag verpesten. Het kon nou eenmaal gebeuren. ‘s Middags gingen Enrico en ik winkelen in Amstelveen. Ik merkte dat mijn rug moe was en pijn deed. Ik had bekkeninstabiliteit en veel gelopen dus ik dacht dat het daarmee te maken had. De pijn werd steeds erger, maar ik ben van mijzelf heel positief dus ik bleef rustig en besloot om even ergens wat te gaan drinken. We hebben nog een uurtje gelopen en ik wilde perse met mijn zwangere buik op de foto. Niet wetende dat dit de laatste foto van mij is waarop ik nog lachend, nietsvermoedend en gelukkig zwanger ben!

Ik beviel op de vloer bij mijn ouders thuis op mijn oma’s verjaardag!

 en op de plek waar zij overleden was. 

Het was 26-09-2018 en we hadden afgesproken om vanavond gezellig uiteten te gaan. Samen met mijn vriend, broertje, schoonzus en moeder gingen wij die avond sushi eten. Mijn vader was er niet bij want hij moest voor zijn werk naar Texel. We stuurden hem nog een foto van ons om hem jaloers te maken. Toen we klaar waren met eten en om de rekening hadden gevraagd moest ik naar de wc. Ik wilde het eigenlijk ophouden maar dat lukte niet dus ben ik toch nog even snel gegaan. Ik had sinds de laatste weken last van verstopping en ik was blij dat het er nu wel uit kwam. Op de wc kreeg ik last van mijn buik, best wel gekke pijn eigenlijk. Ze stonden ondertussen al op mij te wachten en mijn vriend stond nog te praten met de eigenaar van het restaurant. Ik kreeg ineens een steek in mijn vagina waarop ik mijn moeder aankeek en zei dat ik pijn had en dat ik niet wist of het iets te betekenen had. Ik kreeg steeds meer krampjes dus ik zei dat ik naar huis wilde. In de auto vroeg mijn moeder of we nog even met haar mee naar huis gingen voor een kopje koffie. Ik voelde me eigenlijk wel oké dus stemde daar mee in. Toen ik uit de auto stapte kreeg ik weer last en het gevoel dat ik naar de wc moest, ik gaf aan dat ik dacht dat er wel iets aan het gebeuren was maar wist het niet zeker. Ik ging gelijk naar de wc voor wéér een grote boodschap. De krampen (wat weeen bleken) werden steeds heftiger en ik riep vanaf de wc dat ik het zeker wist. Ik had een goede houding gevonden op het toilet dus ik bleef zitten. Mijn schoonzusje begon met het timen van de weeën. Het was rond half 9 en het bleek dat er al een aardige regelmaat in zat. We spraken af dat we als het aanhield om half 10 de verloskundige zouden bellen. Van mijn moeder moest ik nu van het toilet af komen “voordat er zo een baby in de pot zou liggen”, niet wetende dat het echt allemaal zo snel zou gaan. Ik ging op een stoel zitten en voelde ineens nattigheid. Ik keek en schrok me rot, allemaal bloed tussen mijn benen! Ik rende terug naar de wc en zag dat een soort slijm met bloed was. De weeën werden heftiger en heftiger en ik riep dat ze de verloskundige moesten bellen omdat ik naar het ziekenhuis wilde voor een ruggenprik. Dit terwijl ik daar juist zwaar op tegen was omdat ik bang was dat ik verlamd zou raken als ik dat zou doen. Maar de pijn was niet te houden en ik dacht als ik dit nog 10uur moet volhouden dan ga ik dood. Mijn moeder en schoonzusje lachten mij uit omdat het pas net begonnen was.. tien voor half 10 moesten ze van mij de verloskundige bellen. Ik zat/lag inmiddels op de bank maar kon de weeën zo maar slecht opvangen, het liefst ging ik weer op het toilet zitten maar dat kon niet. De verloskundige zou er ongeveer met een half uur zijn. Na dat half uur kreeg ik persdrang en riep dat ik moest persen. Mn moeder schreeuwde naar mijn vriend dat hij de verloskundige weer moest bellen waar ze bleef en zei dat ik niet mocht persen. Gelukkig waren ze er al om de hoek. De vk kwam bij me zitten en stelde wat vragen, geen idee meer wat eigenlijk.. Ze bleef eerst even naar mij kijken en gaf toen aan na mijn volgende wee te gaan voelen op hoeveel cm ontsluiting ik zat. Ze voelde maar zei niks. Ze zei dat ze ook met de wee mee wilde voelen en zei nog steeds niks. Ik dacht of ik heb nog helemaal niks of…. Ze keek haar collega aan en zei we gaan niet meer naar het ziekenhuis we gaan het hier doen. Mijn moeder vroeg hoeveel cm ik had waarop ze antwoordde “volledig, geen randje meer niks” . Waar kan ze gaan bevallen? Ik zag bij die vraag de paniek in mijn moeders ogen schieten. Euh, hier op de bank, boven op bed, op de grond? De salontafel werd aan de kant geschoven en mijn moeder heeft van boven nog een topdekmatrasje en handdoeken gehaald. Daar lag ik dan… Op de vloer in de woonkamer. Ik had laatst nog een grapje gemaakt “mam ik ga echt niet thuis bevallen hoor al die zooi in huis, als dat moet dan doe ik het wel bij jou thuis”. Niets leek minder waar. Het was inmiddels half 11 en ik mocht beginnen met persen. Ineens hoor ik dat iemand de deur open doet. Mijn moeder had haar zus een berichtje gestuurd dat ik ging beginnen en die wilde mij nog even succes en een kusje brengen “voordat ik naar het ziekenhuis zou gaan”. Ze schrok zich dood toen ze mij op de grond zag liggen en bij de deuropening stond ook nog een soort beademingsapperaat. Ze wilde gelijk weer weg gaan maar mijn moeder had haar nodig aangezien ze best wel bang was en er voor haar gevoel alleen voor stond, dus ze bleef. Ik had met mijn schoonzusje afgesproken dat zij foto’s zou maken van de bevalling dus die heeft gelijk haar fotocamera erbij gepakt. Mijn broertje zat boven op zolder te gamen en mijn schoonzusje vertelde dat ik al op de grond lag en beneden zou gaan bevallen. Hier op is mijn broertje stilletjes naar beneden gekomen en ging het vanaf de bank zitten bekijken. Ik lag inmiddels alweer een uur te persen maar het lukte mij maar niet. De verloskundige schreeuwde dat ze NU vorderingen wilde zien want anders ging ze de ambulance bellen en zou ik toch naar het ziekenhuis moeten. Dat zag ik echt niet meer zitten dus ik gebruikte elk beetje kracht wat ik nog had. Vanaf dat moment kreeg ik uit alle hoeken support. Zelfs mijn broertje stond op en begon te schreeuwen “Kom op Romy persen!!”. Het hoofdje stond inmiddels maar ik begon moe te worden en de weeën werden minder heftig. Op de een of andere manier kreeg ik haar niet verder. Ik was toen ook al bijna 2 uur aan het persen. Ik smeekte of ze mij alsjeblieft wilde knippen want ik kon niet meer. Toen ze de knip zette floepte ze er zo uit. 

Om 00.20uur werd onze prachtige dochter Noé Yula-Ann geboren. Extra speciaal hieraan is dat het inmiddels 27 September was geworden en dat dit de verjaardag van mijn onlangs overleden oma is. Het dubbele hieraan is, is dat mijn oma ook precies op deze plek bij mijn ouders thuis was overleden, weliswaar niet op de vloer maar wel kijkend naar hetzelfde plafond. Het is alsof het allemaal zo heeft moeten zijn. Ik heb haar nooit kunnen vertellen dat ik in verwachting was maar dit was de bevestiging dat ze er van weet, ze was erbij. In totaal heeft het hele bevallingsverhaal maar 4uur geduurd maar heb ik hiervan bijna 2uur lang liggen persen. 

Het was nooit de bedoeling geweest dat iedereen bij mijn bevalling aanwezig zou zijn maar ik heb ze zo nodig gehad. 

Wij zijn zo trots, blij en dankbaar met dit prachtige wonder. Ann is de vernoeming naar oma Annie. A little bit of heaven sent down to earth ♡ 

 

Bevallingsverhaal: “Zowel papa als mama waren niet aanwezig bij deze geboorte DEEL I

Het is woensdag en vandaag zijn we ruim 34 weken zwanger. Een normale werkdag zoals altijd. De dag vordert rustig. Na de laatste vergadering vertrek ik naar huis. Bij thuiskomst lijkt het alsof mijn vliezen breken, maar het is geen vruchtwater maar een hele hoop bloed. Mijn man en ik schrikken ons kapot en bellen de verloskundige. Welke meteen een ambulance belt. Ondertussen voel ik de bewegingen van de baby goed in mijn buik. Gelukkig! 

Met sirenes en alarmlichten worden we naar het ziekenhuis gereden. Wat een bijzonder werk doen deze mensen. Respect! Op de spoedeisende hulp wordt alles gecheckt, maar naast een licht verhoogde bloeddruk is er niets te vinden. Ik mag naar boven, naar de kraamafdeling. Hier wordt de CTG aangesloten. Maar nog steeds is er niets bijzonders te zien. Er worden verschillende buisjes bloed afgenomen, maar uiteindelijk wordt er niets als reden van het grote bloedverlies gevonden. Ze willen graag een katheter inbrengen om zo mijn urine te testen. Na aandringen stem ik toe. 

Bevallingsverhaal: “Mijn vriend zei dat het was alsof ik tien XTC-pillen in mijn mik had en deze had ingenomen met Sambuca, haha”

“5,5 uur weeën storm, weeënremmers en een ruggenprik later”

Na een super leuk dagje daten met mijn liefde op 30 december zijn we lekker op tijd naar bed gegaan. De Kerst had qua energielevel nog zijn nasleep bij mij. Op Oudejaarsdag hadden we een drukke planning staan dus vroeg naar bed kon sowieso geen kwaad.

Het was 01:20 uur ’s nachts en ik moest plassen.. dacht ik.. tot er een raar straaltje langs mijn been naar beneden liep. Hmm… oké, zou het dan toch nog in 2018?

Zoals de verloskundige mij tijdens de voorlichtingsavond had verteld: ‘als je vliezen zijn gebroken, probeer wat op te vangen in een bekertje’. Zo gezegd zo gedaan, en ja… doorzichtig en ietwat lichtroze (sorry voor de details) vulde zich een klein laagje in mijn mega grote beker. Ja, het is echt niet zoals in de film, een hele plas.

Snel terug naar de slaapkamer en met enige adrenaline zei ik tegen mijn vriend: “uhmm liefje, volgens mij worden wij nog papa en mama in 2018”. Knuffelend en met tranen vroegen we ons af wat we nu moesten doen. Tja, weer slapen was de tip, wist ik nog van de voorlichtingsavond. Maar geloof me, slapen is echt ONMOGELIJK op zo’n moment. Want oh wat had ik zin om onze kleine humpy te ontmoeten!

08:00 uur  Het begon wat te rommelen en ik herkende eigenlijk meteen het gevoel van weeën. De verloskundige praktijk gebeld en Martine (verloskundige) zou in de loop van de ochtend even langskomen.

09:00 uur pfff… volgens mij moet ik die weeën gaan timen… of lijkt het maar dat ze zo snel op elkaar volgen?

09:30 uur mijn vriend belt nogmaals naar Martine “goh uhm de weeën komen om de 5 minuten en lijken in kracht al toe te nemen”. Binnen 15 minuten zou ze bij ons zijn.

Ik dacht meteen: oké, ik ben niet kleinzerig en ik wil niet zeuren maar is dit helemaal de bedoeling van weeën? Of zijn alle vrouwen echt heel veel stoerder dan ik en ben ik toch maar een mietje dat ik na één uur weeën zoveel pijn heb?

10:00 uur Martine komt binnen en wil meteen even mijn ontsluiting checken. 1cm. Serieus?? Grapje zeker. Heb je wel goed gevoeld??? We spreken af dat ze rond 14u weer terug komt. Wij zouden bellen als er iets zou veranderen.

10:30 uur Ik kan mijn eigen weeën niet meer timen. Dit moet Jelmer voor mij doen. Een film kijken of taart bakken is er echt niet bij… geloofd me. Leuk die tips maar na 5 minuten film heb ik het afgezet…. Dus dit bedoelen ze met wegpuffen.

11:00 uur Ik breek in huilen uit. Hoe moet ik dit doen tot 10cm?

11:30 uur Mijn liefde belt weer met Martine. Hij verteld haar dat ik zit weg te puffen maar dat ik ook echt heel erg veel pijn heb. Weeën duren 2 minuten en de rust tussendoor is amper een minuut. Martine komt weer onze kant op en rond 12:00 uur checkt zij mijn ontsluiting. 2cm. Het is echt ongelofelijk. Ze vraagt of ik naar het ziekenhuis wil? Nee, ik wil thuis blijven. In mijn fijne eigen omgeving. Misschien wil ik toch wel thuis bevallen…

Martine gaat weer en beloofd rond 14:00 uur als nog even langs te komen.

12:30 uur Ze is net weg en ik vraag Jelmer om een teiltje te pakken. De pijn wordt te heftig en ik spuug tot 2x toe tussen de weeën door. Niets helpt, geen enkele houding. Ik dacht dat ik gek werd. Als ik mijn vriend mag geloven was ik op dat moment niet meer aanspreekbaar. Zoals hij het beschreef: Alsof ik 10 XTC pillen in mijn mik had en deze had ingenomen met Sambuca. Juist.

13:30 uur Ik geef  het op. Martine komt mijn ontsluiting checken en die is 3cm. Ik wil niet meer, geef mij maar een ruggenprik. (oh en dames, ik was degene die vooraf het hardst riep: ik vind alles prima behalve ruggenprik en keizersnede en dat gaat mij niet overkomen. Mijn lichaam kan dit zelf. Maar die ruggenprik moest en zou er komen)

14:30 uur Omdat ik niet meer kon aankleden (ik dacht, misschien helpt douchen maar nee..) duurde het allemaal even. Mijn vriend en Martine hebben mij aangekleed en in de auto getild. In de auto ben ik in mijn overlevingsbubbel gegaan en voelde ik haast dat het einde in zicht was.

15:00 uur In het ziekenhuis meteen aan de monitoren en de anesthesist zou langskomen voor de uitleg van de ruggenprik.

Maar wat bleek… bij iedere wee die ik had (2,5 minuut wee en nog geen 30sec rust) zakte de hartslag van onze kleine humpy. Zijn hartslag daalde van 144 naar 110bpm. Om die reden hebben ze bij mij inwendig een klein sneetje in humpy zijn hoofd gemaakt om het zuurstofgehalte in zijn bloed te meten. Deze was nog net voldoende. Maar omdat ik nog maar 5cm ontsluiting had werd het spannend. Weeënremmers beukte ik vervolgens dwars doorheen en zijn hartslag bleef dalen.

15:58 uur Ik moest akkoord geven voor een keizersnede.

16:16 uur Op 31 december (met 39 weken en 6 dagen) is onze lieve Sam geboren. Sam ademde niet en moest per direct zuurstof krijgen. Godzijdank reageerde hij daar snel op. Even mocht ik hem aanraken, voelen en bewonderen door mijn tranen heen. Daarna moest ik nog dichtgenaaid worden + naar de uitslagkamer. Het eerste uur van zijn leven heb ik daardoor moeten missen maar toen ik naar een uur terug op de kamer kwam lag onze kleine lieve Sam op de borst van mijn vriend te slapen. Pure liefde.

Wat bleek nou; Sam zat omstrengeld door de navelstreng, wat op zich geen probleem hoeft te zijn.. maar doordat ik een weeën storm had van 5,5 uur waren we beide uitgeput.

Om 23:59 uur met Bohemian Rhapsody op de achtergrond keken wij elkaar aan, met naast ons, onze kleine lieve Sam. Vuurwerk vanaf de 4e verdieping van het ziekenhuis. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als toen. Sterker nog.. nu 3,5 maand later ontroert het mij nog steeds. 2019 kan voor ons niet meer stuk.

Renée – moeder van Sam

Bevallingsverhaal: “Meid jij bent gemaakt om te baren”

Als zwangere vrouw probeer je meestal zoveel mogelijk informatie te krijgen over baby’s, zwangerschap en bevalling (ik tenminste wel). Je leest veel ellende en dingen die mis kunnen gaan. Toch gaan de meeste zwangerschappen en bevallingen wél goed, en daarom deel ik mijn verhaal. Een positief bevallingsverhaal! 

Het is vrijdagavond 25 mei. 2 dagen na mijn uitgerekende datum. Rick en ik gaan nog gezellig uit eten samen. Het is mooi weer, we zitten buiten, en ik vind het allemaal nog wel prima met m’n dikke buik. Op de fiets naar de stad gaan ging me iets te ver, want ‘stel dat..’.

We gaan pas tegen 23:30 naar bed, en ik zeg nog tegen Rick: “Nou, ik denk niet dat het vannacht gaat gebeuren, ik voel nog helemaal niks!”

Amper 2 uur later, om 01:45, breken mijn vliezen! Dus toch..

Ik voelde me nerveus, maar op een goede manier. Al die tijd had ik niet echt op gezien tegen de bevalling. Natuurlijk vond ik het aan het einde best wel spannend worden, maar ik had vertrouwen in mijn lijf. De nuchterheid zelve als ik ben, dacht ik; ‘ach, als iedere moeder ter wereld het kan, dan zal het mij ook wel lukken’.

Ik had een Molazwangerschap…

Het begon allemaal ruim 10 jaar geleden.

Ik was 18 jaar en werd verliefd op de liefde van mijn leven.

We hadden het wel eens over kinderen en hadden zelfs al een naam voor als het een jongetje zou worden.

5 jaar later bleek ik door de anticonceptie heen zwanger te zijn geworden. Terwijl ik nog van de schrik aan het bekomen was rende mijn man rondjes door het huis van blijdschap.

Het idee van vader worden maakte hem enthousiast.

Die zelfde avond kreeg ik last van bloedverlies.

Het resulteerde helaas in een miskraam.

1 week later ben ik gecuretteerd, omdat het vruchtje er niet uit zichzelf af kwam.

Nadat we hier van bekomen waren en een maand later samen besloten er toch voor te gaan raakte ik meteen weer zwanger.

9 maanden later op 23 oktober 2014 werd onze eerste wonder Sepp geboren.

3 september 2016 zijn we getrouwd. Na een fijne huwelijksreis op Ibiza besloten we dat het tijd was om te proberen een broertje of zusje voor Sepp te krijgen.

Meteen raakte ik weer zwanger. De eerste echo zag er goed uit. Een kloppend hartje en een beweeglijk babytje.

2 weken later bij de volgende echo, ik zou 9 weken zijn, bleek dat ‘ons kindje’ was overleden in mijn buik. Wat een klap. Ik dacht nog een miskraam kan gebeuren maar de teller staat op 2.

Ik kreeg medicatie om ervoor te zorgen dat het kindje uit zichzelf uit mijn buik ging, maar helaas was mijn baarmoeder niet volledig schoon en resulteerde dit in wederom een curretage.

Vol goede moed gingen we door en bleven de hoop erin houden.

2 maanden later was ik opnieuw zwanger.

3x is scheepsrecht ging er wel eens door ons hoofd. zou het nu dan toch lukken?

Het was februari 2017 toen ik er achter kwam zwanger te zijn. De 4e zwangerschap.

Altijd raar om te vermelden of te moeten zeggen als je nog maar 1 kindje hebt.

Omdat we de afgelopen tijd vaker in het ziekenhuis waren hadden we inmiddels onze eigen gynaecoloog.

De eerste echo was wederom goed, de tweede ook.

Het vertrouwen kwam langzaamaan terug maar toch bleef ik een onverklaarbaar gevoel houden. Ik wilde continu bevestiging, kocht extra echo’s bij, steeds maar weer om te kijken of mijn gevoel er niet naast zat.

Mijn man werd doodmoe van mij en mijn vriendinnen verklaarde me voor gek.

geniet nou eens van je zwangerschap, werd me dan verteld.

Toch zei iets in mij dat er iets niet klopte. Ik was extreem vermoeid, mijn buik groeide ontzettend hard en ik had een gejaagd gevoel.

Toen ik een week nadat ik een echo had gekocht wederom naar de verloskundige belde voor een echo ( ik was toen inmiddels 12 weken) mocht ik de dag erna komen..

Mijn man was toevallig vrij en Sepp ging mee om zijn broertje of zusje te bewonderen.

We kwamen binnen bij de verloskundige die rustig het echo apparaat op mijn buik zette en naar het scherm bleef staren.

Ze staarde lang, heel lang. En uiteindelijk kwamen de woorden uit haar mond die je niet wil horen.

Ik heb geen goed nieuws voor jullie, jullie kindje is niet gezond. Wij konden nu ook duidelijk zien dat het hartje veel te groot was. Bijna heel de buikholte was gevuld met een hartje.

Wat ze voor de rest heeft gezegd op dat moment weet ik niet meer. Ik hoorde niks meer. Ik kon alleen maar huilen en mezelf afvragen waarom het weer gebeurde en het ons niet gegund leek.

Die dag bleven we in het ziekenhuis voor onderzoeken en afspraken. In hoeverre was ons kindje niet gezond? Wat mankeerde het precies? En welke keuzes gingen we hierin maken? Iets waar je niet over na wil denken. Aan het eind van de middag kreeg ik opnieuw een echo op eigen verzoek. Ik hoopte zo dat ze er naast zaten.

op de echo was een beeld te zien van een kindje zonder hartslag.

De keuze was voor ons gemaakt.

26 april 2017 werd ik voor de derde keer gecuretteerd en het kindje opgestuurd voor nader onderzoek.

1 week later kregen we de uitslag.

Ik bleek een mola zwangerschap te hebben gehad wat heel sporadisch voorkomt.

Ons kindje was bevrucht door 2 zaadcellen, waardoor de chromosomen niet klopte en het nooit een kans op leven had gehad. Dit is niet eerder geconstateerd, doordat het over het algemeen wordt ontdekt omdat het lijkt op een soort van trosje druiven in de baarmoeder. Bij ons is er dus een kindje uitgegroeid, wat het ook weer meer zeldzaam maakt..

Hierna moest ik 10 weken lang iedere week bloed prikken in het ziekenhuis om mij en de HCG waarde in de gaten te houden.

Het blijkt dat achtergebleven mola zwangerschap cellen zich kunnen uiten in kwaadaardige cellen. Om dit dus te blijven controleren controleerde ze iedere week mijn HCG waardes en moesten ze dit blijven controleren tot ik 3 weken achtereen op een HCG waarde van 0 zat. Ik mocht ook zeer zeker niet zwanger worden in deze periode, in ieder geval niet tot mijn HCG waardes stabiel op 0 zaten, omdat de kans groot was dat het dan weer een mola zwangerschap zou worden.

Hierna wist ik niet of we ooit nog papa en mama zouden worden van een gezond kindje. Onze relatie stond onder druk, we gingen er beide anders mee om en ik was het vertrouwen in mijn eigen lichaam kwijt.

Na een paar weken een stabiele HGC waarde op 0 te hebben bleek ik opnieuw zwanger te zijn. De 5e zwangerschap.

Tot de 20 weken heb ik nog angst gehad. Zou het nu goed zijn? Blijft dit babytje nu in mij zitten en is het gezond?

Ik werd wekelijks tot de 12 weken in de gaten gehouden, maar alles bleek goed en gezond te zijn.

Na een hele snelle bevalling werd onze tweede zoon Morris geboren op 26 april 2018.

Ik krijg er nog steeds de kriebels van. Op de dag af 1 jaar na mijn laatste curretage.

Ook al hebben we nu 2 gezonde jongens.

De andere 3 hebben voor altijd een speciaal plekje.

Maddy

Bevallingsverhaal: “Ik moet acuut gaan liggen wanneer mijn vliezen breken, want Ivy is niet ingedaald”

De nacht van donderdag op vrijdag verlaat ik om 03.00 mijn bed. Ik lig al een uur te draaien en te woelen en wil mijn man niet onnodig wakker maken. Waggelend loop ik de trap af om een kopje thee te zetten en ik installeer me op de bank. Met buikpijn. Zou dit het zijn? Ik ben inmiddels 3 dagen over tijd en er goed klaar mee. Mijn zwangerschap is perfect verlopen, maar mijn buik is groot, heel groot en zwaar en mijn ongeboren meisje is nog steeds niet ingedaald. Om die reden heb ik op verzoek van mijn verloskundige vorige week een bezoek gebracht aan de gynaecoloog, om even te checken of er een speciale reden is dat ze nog niet is ingedaald.

Mijn bekken lijkt wat smaller dan gemiddeld en haar hoofdje iets groter dan gemiddeld, dat zou het indalen kunnen bemoeilijken, maar hoeft niet persé een obstakel te zijn voor de bevalling. Weeën kunnen de indaling alsnog faciliteren.

Die nacht slaap ik niet, mijn buik doet pijn maar ik kan geen weeënstructuur ontdekken dus laat ik mijn man nog maar even rustig slapen. Als hij om 07.00 ‘s ochtends naar beneden komt omdat hij me naast zich mist, is de buikpijn toegenomen. Ik besluit om toch maar weer even in bed te gaan liggen, daar lig ik comfortabeler. Een half uurtje later hoor ik letterlijk iets knappen en er gutst water langs mijn benen. Dit is het, dit zijn gebroken vliezen, dat kan niet missen! Al weken probeer ik me voor te stellen hoe het is om vliezen te breken. Zou ik het herkennen? Ik ben er ietwat obsessief mee bezig omdat me met klem op het hart is gedrukt dat ik acuut moet gaan liggen wanneer mijn vliezen breken. Aangezien de baby nog niet is ingedaald kan dat namelijk gevaarlijke gevolgen voor haar hebben. De navelstreng kan klem komen te zitten omdat ze door het gebrek aan water te snel kan zakken. 

Ik gil naar beneden. M! Bel de verloskundige en breng wat handdoeken. Gespannen lig ik in bed, ik durf me niet te bewegen, ik wil ons meisje niet in gevaar brengen.

Na een uur(!) staat de verloskundige op de stoep. Ik lig te trillen op een doorweekt bed als ze voelt dat ons dochtertje inmiddels toch is ingedaald. Nog wat angstig sta ik op. Ik moet er op vertrouwen dat ik door te gaan staan mijn kleine meisje niet in gevaar breng. Met hevige buikpijn begeef ik me richting de douche om me schoon te spoelen. De verloskundige vertrekt weer met de boodschap haar weer te bellen als ik om de 3 minuten weeën heb.

De buikpijn neemt verder toe, ik begin een patroon te ontdekken. Om de 10 minuten, om de 7 minuten, maar nog niet om de 3 minuten. ‘s Middags word ik gebeld. De verloskundige wil toch graag even dat ik naar het ziekenhuis ga voor een CTG. Ze willen haar hartje checken. Daar ben ik stiekem erg blij mee. Een uur lang lig in aan de CTG. Alles is in orde. Met serieuze weeën, maar nog niet om de 3 minuten, word ik weer naar huis gestuurd. Op de terugweg rijden we langs een feestlocatie. Ik ben zangeres, mijn man is gitarist en maanden geleden hadden we samen besloten dat hij een optreden voor vanavond aan zou nemen. Het zou immers ook goed kunnen dat ik weken eerder of later dan de uitgerekende datum zou bevallen. We hadden duidelijk geen benul wat voor impact die deze weken op ons zouden hebben. Ik blijf in de auto zitten, met weeën. Hij bouwt de geluidsinstallatie op voor de invalgitarist. Gelukkig waren we wel zo slim geweest iemand standby te zetten. 

24 Uur gaan voorbij. Ik mag maar maximaal 24 uur met gebroken vliezen rondlopen, daarna neemt de kans op infectie bij mijn dochtertje te veel toe en moet ik naar het ziekenhuis. Op de parkeerplaats komen we een bekende tegen, maar ik ben een kermende zombie en er kan even geen vriendelijke begroeting vanaf. Wanneer er geconstateerd wordt dat ik nog steeds op 1 cm zit en in de douche van het ziekenhuis bijna onderuit ga besluit ik samen met mijn man voor een ruggenprik te gaan. Daar is iedereen het snel over eens en niet heel veel later word ik naar beneden gereden. De anesthesist blijkt ons via via ook te kennen en de verpleegkundige heeft ons weleens zien optreden. TOP denk ik, zet die prik nou maar.  Dat gebeurt en een vlaag van verlichting valt over mee heen. Wanneer de verpleegkundige met een waterijsje aan komt lopen kan ik haar wel zoenen. Ik heb de hele dag nog niets gegeten want alles maakt me misselijk en ik het al verschillende keren over moeten geven. Maar dit waterijsje, YES daar heb ik zo veel zin in.

De ruggenprik haalt gelukkig direct de scherpe kantjes van de pijn weg. Omdat mijn ontsluiting niet op schiet en ons dochtertje al te lang droog ligt wordt besloten wee opwekkers toe te dienen om de ontsluiting sneller op gang te brengen. Hierdoor worden de weeën echter een stuk heftiger. De vloeistof van de ruggenprik blijkt langzaam naar één kant in mijn lichaam te zijn gezakt waardoor ik de weeën in mijn andere been weer voel, heel erg goed voel. Daarnaast komt mijn lichaam in een hyperstand en ik begin heel erg te shaken. De ontsluiting schiet hierdoor gelukkig wel op, binnen een half uur van 1 naar 4 cm en een uur later zit ik op 7. Wanneer ik de 10 cm bereik is er een dienstwisseling en met een onbekende verloskundige en verpleegkundige mag ik beginnen met persen. Anderhalf uur pers ik, maar met een half verlamd been is het lastig zoeken. Na een spoedoverlegje wordt om 19.17 na een knip en met behulp van een vacuümpomp ons wondertje Ivy geboren. Een flinke meid van 4085 gram en 52 cm.

Wanneer ze haar op mijn borst leggen huil ik van blijdschap, liefde, maar ook van vermoeidheid en opluchting. Mijn man heb ik nog nooit zo verliefd zien kijken. De tijd lijkt stil te staan. Dit moment willen we we voor altijd vasthouden. Wat zijn we ontroerd en geraakt. Wat was het een bevalling…

 ROMY

Bevallingsverhaal: “Ik bleek een bloedstollingsafwijking te hebben, dat we Jolie hadden kunnen verliezen, hakte erin”

“Hoe dichter ik bij de bevalling van mijn tweede kindje kom, hoe meer ik weer bezig ben met mijn eerste bevalling. 

Thuis of in het ziekenhuis… Toen ik net zwanger was had nog geen idee. Maar hoe dichter ik bij de uitgerekende datum kwam, hoe duidelijker ik wist wat ik wilde. Ik wilde dicht bij mijn gevoel blijven, dicht bij mezelf. Alles zo natuurlijk mogelijk. Ik vertrouwde op mijn lichaam. Ik wilde thuis bevalllen, zonder poespas. Geen dokters aan mijn bed, geen pijnbestrijding. Mijn eigen bed, mijn eigen douche, mijn eigen vertrouwde omgeving. Op eigen kracht en intuïtie. Mijn man mocht erbij zijn, en oké, ook de verloskundige. Verder wilde ik ook dat niemand wist dat ik aan het bevallen was. De geboorte van onze dochter zou een complete verrassing zijn voor de rest van de wereld! 

Het liep totaal anders. Ik was 41 weken zwanger en er was nog geen baby. Het idee van inleiden stond me enorm tegen, dat leek me zo synthetisch. Ik wilde graag zolang mogelijk wachten, totdat het vanzelf op gang zou komen. Ik droeg haar nu al zo lang bij me, een weekje extra kon er ook nog wel bij.

De verloskundige stond erachter, de gynaecoloog in het ziekenhuis was minder enthousiast. In Rotterdam is het gebruikelijk om bij 41 weken in te gaan leiden en daar wordt dan ook op aangestuurd. Ik was erop voorbereid, maar toch ging de zin ‘kans op acute babysterfte’ door merg en been. Ik vroeg de gynaecoloog of het onverantwoordelijk was om te wachten tot 42 weken. Ze vond in mijn geval van niet. Ik had vanaf 41 weken dagelijks controle gehad. De baby deed het goed en was lekker bewegelijk. So far so good. Mijn lijf maakte echter nog geen aanstalten om te gaan bevallen. Zelfs strippen lukte niet, beneden zat alles nog potdicht.

Ik heb tot de ochtend dat ik zou worden opgenomen in het ziekenhuis om ingeleid te worden vurig gehoopt dat het vanzelf zou beginnen. Maar niets. Zondagochtend vroeg, ik was toen precies 42 weken zwanger, meldden we ons in het ziekenhuis. We hadden de knop omgezet en besloten er positief in te gaan. Ik wilde zo graag ‘stiekem’ bevallen, maar omdat ik zover overtijd was, wist iedereen dat ik dat weekend ingeleid zou worden. Ik postte zelfs een foto vanuit het ziekenhuis op Instagram! Het zou wel eens een paar dagen kunnen gaan duren hadden ze gezegd, dus we hadden tassen vol eten, drinken en vermaak mee. De camera voor foto’s en video’s. Een soort weekendje weg naar het ziekenhuis, waarvan we terug zouden komen met onze baby. Wat een avontuur! 

Ik moest aan de CTG, vervolgens kreeg ik pillen ingebracht die voor ontsluiting moesten gaan zorgen. Ik sliep nog een uurtje en moest toen weer aan de CTG. En toen ging het opeens snel.

Ik zat vrolijk rechtop in bed te kletsen toen de arts en verpleegkundige enigszins gespannen binnen liepen. Het ging niet goed met de baby. De hartslag daalde bij iedere wee (welke weeën? ik had nog amper wat gevoeld…). Ik moest een spoedkeizersnede. ‘Ok! Wanneer?’ Ik dacht dat ik ergens die middag zou worden ingepland. ‘Nu.’ zei de arts. ‘Het is geen code rood, maar je moet wel over een minuut of 10 op de operatietafel liggen.’

In plaats van in paniek te raken, kwam er een bepaalde rust over me. Ik zei tegen mijn man dat hij snel iets moest eten en onze ouders in moest lichten. Ik kreeg weeënremmers en een katheter en vervolgens werd ik bijna rennend door de gang naar de OK gereden. Ik lachte vriendelijk naar iedereen die ons passeerde. Nog even en ik zou mijn baby op mijn borst hebben liggen! Ik was angstig voor de ruggenprik, dus dat zei ik ook maar eerlijk. Maar ook daar lukte het me om rustig te blijven. Al het gevoel uit mijn onderlichaam trok weg, terwijl er een arts rustig tegen me bleef praten zodat ik niet in paniek zou raken.

‘Daar komt de baby, kijk maar even!’ Ik zie mijn man volschieten en hoor een baby huilen. Ik word direct overspoeld door liefde. Daar was ze eindelijk! Jolie! De tranen stromen over mijn wangen. Ze wordt direct meegenomen voor onderzoek. Mijn man twijfelt, hij wil mij niet achterlaten op die tafel, maar natuurlijk moet hij met haar mee! 

Ze doet het goed, onze dochter. Ze heeft ondanks de foetale nood geen zuurstoftekort gehad. Wel blijkt ze dysmatuur te zijn, te klein voor de zwangerschapsduur. Ze was te zwak voor de bevalling. Hoe het komt is niet met zekerheid te zeggen. Mijn navelstreng was aan de dunne kant, mijn placenta waarschijnlijk niet goed aangelegd. De hele zwangerschap was ze aan de kleine kant geweest, maar het was nooit zorgelijk. Alle echo’s en controles waren goed. En toch kreeg ze niet genoeg voeding (meer) in mijn buik. Gelukkig kwam na haar geboorte de borstvoeding goed op gang en haalde ze haar achterstand ruimschoots in. Na 5 dagen zat ze alweer op haar geboortegewicht!

Het heeft een paar dagen geduurd totdat de klap bij mij binnenkwam. We hebben zoveel geluk gehad. Of ik nou thuis of in het ziekenhuis had willen bevallen, je belt pas als de weeën om de 5 minuten komen. Vooral de kraamhulp was hier vrij duidelijk over: voor Jolie had het dan mogelijk al te laat geweest. Had ik nog een paar dagen doorgelopen, dan had ze wellicht gestorven in mijn buik. Na haar heb ik 4 miskramen gehad en is er een bloedstollingsafwijking bij mij gevonden. Een afwijking die de oorzaak kan zijn van afwijkingen aan de placenta. Als je daar over nadenkt, hebben we sowieso geluk gehad dat ze de 42 weken heeft gehaald. 

Nu ik weer zwanger ben, word ik extra goed in de gaten gehouden. Vanaf 28 weken krijg ik extra groeiecho’s. Ik weet uit ervaring dat dat niet alles zegt, maar ik heb er wel vertrouwen in dat het dit keer goed komt. Ik slik de hele zwangerschap medicatie voor mijn bloedstollingsafwijking en deze baby is tot nu toe groter dan gemiddeld. Mijn moeder grapte al: ‘Omdat zij wel goed te eten krijgt!’

Ik heb het de eerste maanden na mijn bevalling moeilijk gehad. Het feit dat we haar hadden kunnen verliezen, hakte erin. Jolie is nog steeds een klein en tenger poppetje, maar ze groeit goed op haar eigen lijntje. Inmiddels heb ik het een plekje gegeven. Ze is er en ze is gezond. En iedere dag besef ik weer hoe dankbaar ik daarvoor ben!”

 

 

LINDA 

Bevallingsverhaal: een knip en een pomp en daar was onze zoon

“”

Maandenlang keek ik uit naar het moment dat ik ontspannen thuis zat en de weeën van het ene op het andere moment zouden beginnen of mijn vliezen spontaan zouden breken, of ik hield me bezig met opletten tijdens het plassen: zou ik de slijmprop al verliezen? Ik droomde van een thuisbevalling en had deze al zo goed als het kon uitgedacht in mijn bevalplan. De thuisbevalling zonder poespas, pijnstilling en alles doen op eigen kracht kon ik vergeten. Onze baby gaf een heel duidelijk signaal af: je kunt zolang wachten als je zelf wilt, maar ik kom niet vanzelf.

Met behulp van een ballonkatheter werd mijn baarmoedermond rijp gemaakt. De volgende dag mocht ik mij om 07:00ur in het centrum voor geboortezorg melden om ingeleid te worden. Wat vond ik dit spannend… gisteren wist ik gewoon al dat mijn baby vandaag geboren zou worden. Dat was een gek idee, maar na 41 weken en 4 dagen zwangerschap was ik er toch echt al wel klaar voor om eindelijk onze zoon of dochter te mogen ontmoeten.

Daar lag ik dan ineens in het ziekenhuis met alle bijbehorende poespas. Om 08:00 werd de eerste controle uitgevoerd. Het ballonnetje werd verwijderd, vliezen werden gebroken en ik kreeg oxytocine om de weeën op te wekken. Daarna ging alles heel snel, te snel. Ik kreeg een weeënstorm. De weeën kwamen zo snel en zo heftig dat ik deze niet kon opvangen. Daar lag ik dan: miss anti ruggenprik die halverwege de dag vroeg om een ruggenprik. Ik voelde me schuldig, alsof ik faalde, maar wat was ik er uiteindelijk blij mee. Wat een verademing, ik kon weer lachen, praten en zelfs proberen om mijn ogen even dicht te doen. Tussen de weeën door lag ik te trillen en te klappertanden in bed. Niet omdat ik het koud had, maar, zo verklaarde de verpleegkundige, vanwege de weinige energie (dankzij niet kunnen slapen van de zenuwen en de energie zuigende weeën), en door de adrenaline.

De ontsluiting verliep voorspoedig, elke controle was positief, de verloskundige verwachtte zelfs dat we voor het avondeten weer thuis zouden zijn. Dit was positief en hoopgevend, maar zij kon ook niet voorspellen dat ze hier compleet naast zou zitten. Om 16:30 kregen we te horen dat ik volledige ontsluiting had. Starten met persen werd echter afgeraden: de baby lag te hoog. De persdrang was ook totaal niet aanwezig, de persweeën daarentegen wel. Dat betekende afwachten en ondertussen weeën wegpuffen. De hartslag van de baby bleef uitstekend het was nu letterlijk afwachten tot het echte werk zou beginnen. Om 20:15 begon ik een beetje druk te voelen en kon ik me niet meer inhouden, de baby moest eruit. Daar staan dan ineens drie man sterk om je heen te roepen dat je tijdens je wee drie keer moet in- en uitademen en vooral zo lang mogelijk moet persen. Ademhalen was nog nooit zo moeilijk, hoe doen andere vrouwen dit? Zachtjes hoorde ik mijn vriend me aanmoedigen.

Na driekwartier vond er overleg plaats met de gynaecoloog. Het duurde allemaal best wel lang en er zat weinig schot in. De verpleegkundige bereidde ons voor op een mogelijke keizersnede. Ik kon alleen maar denken: “prima, als ik hier maar vanaf ben, ik kan niet meer, de energie is op”, en “hadden jullie dit niet wat eerder kunnen bedenken?”.

We kregen tot 21:30uur de tijd, dan zou de gynaecoloog komen kijken hoe het er voor stond en zou er een beslissing gemaakt worden: of een keizersnede of een vacuümpomp. Aangemoedigd door de verloskundige, verpleegkundige, verloskundige in opleiding en mijn vriend bleef ik ondertussen doorgaan. Ik gebruikte alle kracht die ik in mij had en verbaasde mezelf met een soort oerkracht. Om 21:30 ging alles in rap tempo. De gynaecoloog was positief verbaasd en kon ons vertellen dat de vacuümpomp voldoende zou zijn. Ik werd ingeknipt en de pomp werd op het hoofdje van de baby bevestigd. Ik moest nog twee weeën benutten en toen schoot de baby in de armen van de gynaecoloog. Een jongetje, een compleet, gezond mooi jongetje. Wat een verrassing! Onze zoon is op 1 november 2018 om 21:42 geboren. Twee minuten later had de gynaecoloog de volledige placenta al in haar handen. Vol verbazing keek ik naar die onsmakelijke zak in haar handen en vroeg: “is dat al de placenta?”. Ik geloofde het niet, omdat ik wist dat dit meestal wel een poosje duurde en vrouwen daar ook nog wat moeite voor moeten doen. Het was toch echt daadwerkelijk de volledige placenta al. Ik kon achterover leunen, mijn kind knuffelen, huilen van geluk en ontlading. Ondertussen werd de boel van onderen dicht gestikt en besefte ik me dat ik nu echt mama ben, wat een prachtige, maar verantwoordelijke titel!

Tevreden, moe, gelukkig en emotioneel kon ik om 02:00 uur eindelijk mijn ogen dicht doen en deelde ik voor het eerst in mijn leven een kamer met mijn complete gezinnetje.

YENTL

+ Meer berichten