Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

bevallingsverhaal

Bevallingsverhaal: Het ziekenhuis liet me 4 uur wachten totdat ik gehecht kon worden… Foutje, bedankt!

Mijn bevalling. Nou dát was me toch een tegenvaller! Moet jij binnekort bevallen? Sla deze blog dan maar even over… 

 

 

Mijn zwangerschap was KUT. Vreselijk vond ik het. Misselijk en depressief, ik vond er niks aan. Door alle roze wolk hysterie voelde ik me nogal een vreemde eend in de bijt want ja, wie geniet er nou niet van?! Ik dus. Maar goed aan alles komt een eind dus ook aan deze zwangerschap. Thank God! Omdat mijn zwangerschap zo ruk was had ik op de één of andere manier mijn bevalling echt verheerlijkt. Dat je vliezen dan breken en je je man belt die halsoverkop naar huis komt en je liefdevol kust. “Kom schat we gaan dit avontuur samen aan!” Samen puffend en hand in hand het kind laten komen. En dan tranen van geluk als hij er dan eindelijk is! Net zoals in de film. Maar niks is zoals in de film. Mijn stomme zwangerschap niet, maar mijn bevalling al helemaal niet! Tijdens mijn zwangerschap studeerde ik nog. Op de dinsdag van mijn tentamenweek had ik weer een afspraak bij mijn verloskundige. Maar eigenlijk vond ik die vrouwen helemaal niks. Ze hadden voor mij een te hoog boomknuffelaar-gehalte. Toen ik over pijnstilling begon was de reactie: “We wachten het wel af, soms kan het heel mooi opbouwen en dan heb je dat niet nodig.” “Toedels”, dacht ik, “waarom zou ik mezelf dat in godsnaam aan doen, rare hippie?” En natuurlijk wil ik niet thuisbevallen al die zooi hoef ik echt niet in mijn bed.

 

 

Ik had al een paar keer gebeld omdat ik me niet lekker voelde, maar dat werd afgedaan als blaasontsteking en ik hoefde niet langs te komen volgens de telefoniste. Ook dat vond ik stom. Alles en iedereen was stom en dom. En terecht bleek tijdens de controle, mijn bloeddruk was veel te hoog en ik mocht meteen door naar het ziekenhuis. Hup aan de bloeddrukmeter en dat een uurtje of wat. Inclusief die doppen op mijn buik waar ik spontaan alweer jeuk van krijg als ik er aan denk. In het ziekenhuis werkte toen de beste vriendin van mijn zusje, zij was aan het promoveren op de afdeling waar ik lag en kon me dus alles uitleggen en vertalen. Hoe hoger mijn bloeddruk werd, hoe lager mijn IQ kennelijk dus ik kon deze dame goed gebruiken! Op naar de afspraak met de verloskundige. “Bloeddruk is te hoog. We gaan je inleiden.” Inleiden?! Wat dan?! Dat kan helemaal niet, want ik heb nog tentamens dacht ik. En terwijl mijn hoofd alles probeerde te verwerken plande mijn man de inleiding in, op donderdag, want dat was handiger met zijn werk. Aangezien het inleiden waarschijnlijk wel een paar dagen zou duren, omdat ik pas 37 weken was kwam dat dan beter uit want de baby zou dan ongeveer in het weekend geboren worden. Wist hij veel… 

 

 

Nou wij weer naar huis en ik begreep er nog steeds niks van. Mijn hoofd zat vol watten. Maar ik besefte me wel dat ik dus niet de ‘romantische’ bevalling kreeg waar ik zo veel over gefantaseerd had. Woensdag ben ik met mijn moeder de stad in gegaan om wat kleinere kleertjes te kopen en een verschoningskussen, want dat had ik nog geen eens in huis. Ik pakte mijn koffertje in. Op donderdag mocht ik om 7 uur bellen of er plek was om te komen bevallen. Ik denk dat het redelijk logisch is dat ik die nacht niet echt goed en veel geslapen heb. Mijn man wel. Eikel. Maar goed, wij dus bellen er was plek. We mochten komen. Mega zenuwachtig was ik, mijn man doodkalm. Die nam overal zijn tijd voor. Te frustrerend! Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen mochten we wachten. Het was die dag erg druk. De dame die na mij binnenkwam werd naar huis gestuurd en ze mocht een dag later komen bevallen. Wat was ik blij dat ik mijn man redelijk stellig verzocht had iets sneller te handelen. Op zijn zachts gezegd. Nou hup, baarhok in. De procedure werd uitgelegd: ik kreeg drie keer twee tabletjes en dan hopelijk zou mijn baarmoedermond verweken. Ik begreep er niet veel van en ik vond het allemaal best. Pillen erin en terug naar de zaal waar er weer geen bed voor mij was. Zit je daar op een houten stoel… 

 

Na een tijdje kreeg ik mijn bed, vers uit de wasstraat. Hij was nog zeiknat. Beter dan een stoel, prima. Aan de bloeddruk meter. Ik haat die dingen nu echt als ik ze zie. De controle kwam en ik bleek 4 centimeter ontsluiting te hebben. Ik hoefde geen medicijnen meer, want het ging super goed zo! Mijn zusje geappt dat het toch maar eens zo kon zijn dat de baby vandaag kwam. Zij zou erbij zijn. Gelukkig maar! “Ik heb al 4 centimeter”, zei ik, “en ik voel niks, als dit zo door gaat stelt bevallen echt niks voor!” Wist ik veel… Iets was op een gegeven moment niet meer goed: de hartslag van de baby of iets met mij, ik weet het niet meer. Maar ik moest naar de verloskamer om mijn vliezen te breken in de hoop dat ik weeen zou krijgen en de bevalling echt kon beginnen. Nou zo gezegd, zo gedaan. Ik word die kamer in gerold, onderbroek uit en haaknaald erin. Een verpleger hield mijn hand vast. Ik hoorde mijn zusje zeggen: ‘Loukie heeft een hele grote personal space, doe maar niet!’ Mijn engel! Ik kan totaal niet tegen dat soort acties van vreemden, lief bedoeld maar bewaar dat maar voor iemand anders. In ieder geval, plop plop, vliezen kapot en nou afwachten! Hrt was 16.00 uur. Spannend, wat gaat er allemaal gebeuren?! Nou véél kan ik je vertellen! Mijn god wat een ellende!

 

 

Meteen kwam ik terecht in een weeenstorm. Ik had totaal geen idee wat me overkwam en ik werd niet goed! Misselijk en verward lag ik te creperen! “Een ruggenprik”, gilde ik, “een ruggenprik!!” Gelukkig kwam de anesthesist best snel. Ik zweer je dat ik een krans om de beste man zag verschijnen toen hij binnen kwam met de medicijnen. Tegelijkertijd stond er een nieuwe verpleegkundige naast mijn bed met een  verhaal dat ze vroeger naast mijn schoonmoeder woonde en dus mijn familie kende, was dat een probleem? ‘Het boeit me geen ene reet’, zei ik, ‘ik wil die ruggenprik!’ Helaas wierp mijn redder in nood één blik op mij en zei: ‘deze mevrouw is al te ver, die kan geen prik meer krijgen’. Ik denk dat ik toen heel hard “neeeeeee” gilde. Net zoals in de film strekte ik mijn hand uit terwijl mijn redding van me weg genomen werd. “Wat een hel! WTF, ik zit pas op 5 centimeter”, dacht ik, “dus hoe moet ik dan de komende uren doorkomen?!!?” Woedend was ik en mijn vuist belandde zo in de zak van mijn man die een beetje beduusd naast mijn bed stond. Had hij maar ergens anders moeten staan. Alles was toch zijn schuld en nou moet ík die baby eruit zien te krijgen. Eikel. ‘Nou’ zegt de verpleegkundige die naast mijn schoenmoeder is opgegroeid, ‘als deze mevrouw zich niet aanstelt kan ze wel eens heel ver zijn.’ Als deze mevrouw zich niet aanstelt?! Wat denkt je wel niet, trut?! Dat ik voor mijn lol zo lig te krijsen? Nee, ze maakte zich echt niet geliefd bij mij. Met moeite kreeg ze de verloskundige zo ver om me te controleren, want mevrouw zat in de overdracht dus eigenlijk had ze geen tijd voor mij. “En zo snel kon het toch niet gaan hoor.” Ook al zo’n kutwijf. Nou hup, hand erin en wat blijkt ik had 10 centimeter ontsluiting en mocht gaan persen! ‘Ha, zien jullie wel, ik zei het toch!’ Ik kan me trouwens niet voorstellen dat ik me erg geliefd heb gemaakt daar, maar dat terzijde. Risico van het vak lijkt me.

 

 

Goed om 16:30 mocht ik persen. De baby vond het helemaal niks en moest er snel uit. De bloeddrukmeter gooide ik van mij af. ‘Dat die te hoog is weten we nu wel hoor!’ Er moest een knip in, een dubbele. Mijn zusje had van haar vriendin gehoord dat het geluid van die knip het meest vreselijke is en stond met haar handen over haar oren te schreeuwen: ‘Hij komt eraan, hij komt eraan!’ ‘Doe jij eens even rustig je helpt haar helemaal over de zeik’, zei de verloskundige. ‘He, doe jij eens even aardig tegen mijn zusje!’, riep ik tussen het persen door. Nou knippen zaten erin. Ik perste nog een keer en zoals mijn man het omschrijft: vliegt de baby er zo snel uit dat de verloskundige net op tijd is om hem te vangen. Dat was om 16:38. Ik kreeg een vies plakkend babytje op mij en hij scheet me meteen helemaal vol. Liefde op het eerste gezicht denk ik? Ik had geen idee wat me was overkomen en liet alles maar gebeuren. Na een paar minuten wist ik uit te brengen: ‘Hoe ziet hij er eigenlijk uit?!’ Hij werd voor mij opgetild en ik zag mijn kleine man. Al hoewel, zo klein was hij helemaal niet, 3680 gram en dat met 37 weken. Hij was dus te zwaar en we moesten een nachtje blijven. Fijn. Daar lag ik op apegapen, onder de baby meuk en poep met een verloskundige in opleiding die tussen mijn benen naar de ravage zat te kijken. Als alles aan flarden ligt, stoppen ze een vinger in je kont om een algehele ruptuur uit te sluiten. Zij twijfelde, haar begeleider ook en de gynaecoloog moest ook oordelen. De derde vinger verdween in mijn hol en ik zei: ‘Joris, zorg eens dat ze hiermee ophouden. Ik houd hier helemaal niet van, dat weet je.’ Het was zo druk dat ze mij pas rond 8 uur konden hechten. Kennelijk lag half Nijmegen in het Radboud te baren. Omdat ze zo laat begonnen deed het hechten erg veel pijn, alles was dik en opgezet en ik voelde iedere prik ondanks de drievoudige extra verdoving. Mijn ogen draaiden weg en mijn bloeddruk daalde gigantisch. Snel maakte de verloskundige het af. Omdat onze zoon te dik was, moesten we een nachtje blijven om zijn glucose te controleren. Ik moest gaan voeden en kolven. Zitten op één bil door de pijn zat ik de hele nacht aan die zuignoppen, VRE-SE-LIJK! Het oude buurmeisje van mijn schoonmoeder heeft me de hele nacht geholpen en zelfs nadat ze klaar was met werken kwam ze nog langs om mij te helpen voeden. Ze leek opeens een stuk minder een trut… (Twee weken kon ik amper lopen en zitten. Het ziekenhuis heeft excuses aangeboden voor de gang van zaken. Ze hadden mij nooit zo lang mogen laten liggen, dan was de pijn veel minder geweest. Maar wat koop je daarvoor, niks.). 

 

 

 

LOUKIE (klik hier voor haar Instagram)  

Bevallingsverhaal: phoee, wanneer valt dat ballonnetje eruit en kunnen we beginnen!?

7 Juni had ik een afspraak bij de gynaecoloog samen met mijn vriend. Ik werd de vorige keer gevraagd om samen met hem te komen. We keken naar ons meisje via de echo, en alles leek goed en ze was al goed ingedaald. Maar met mij ging het iets minder, ik had al vanaf 22 weken last van nierstuwing en sliep daardoor erg slecht. Ook mijn bekkenklachten namen met de dag toe. Ik was er klaar mee. De hele zwangerschap heb ik me nooit echt goed gevoeld, het begon met misselijkheid en overgeven vanaf week 4, pas met 18 weken werd dit minder. Ook had ik de eerste 12 weken bijna dagelijks een migraine aanval. Rond 22 weken kreeg ik te horen dat de pijnscheuten die ik had nierstuwing* bleek te zijn. Daarnaast had ik de hele zwangerschap het gevoel dat ik niet helemaal me zelf was, maar misschien komt dat gewoon omdat ik zoveel “pijntjes” had en dat was ik natuurlijk niet gewend. Maar goed, alles voor de kleine (nou ja, niet zo kleine) meid. 

 

 

De gynaecoloog zag aan me dat ik er klaar mee was en stelde gelijk voor om me dinsdag 12 juni (!) in te leiden. What?! Dit had ik stiekem wel gehoopt, maar als je dan zo’n datum (wat al super snel was) te horen krijgt, krijg je toch een raar gevoel van binnen en er gaat ineens van alles door je heen. Toch waren we hier heel blij  mee en stemden hier mee in, want onze meid liep steeds al 3 a 4 weken voor op groei en gezien mijn smalle bekken was de kans op een keizersnede heel groot als we zouden wachtten tot ze zelf zou komen. En dit was iets wat ik absoluut niet wilde. 

Dinsdagochtend 12 juni belde ik om 07:00 naar het ziekenhuis om te horen of ze plek hadden voor mij. Helaas, de afdeling lag vol en er was geen plek. Ze zouden me later die dag terug bellen als er plek was. Grrrrrr, op dat moment kon je me niet kwader krijgen, de hele nacht slaap je al slecht omdat je denkt: morgen is de grote dag, en dan krijg je dit te horen. Om 10:00 ging toch de telefoon en we mochten komen. Eerst de ontsluiting checken. Yes, al 3 centimeter!! Dat scheelt weer. Waren die rotvoorweeën toch nog ergens goed voor geweest. Er werd een ballon katheter ingebracht en we moesten wachten tot die er uit zou vallen, dan zouden ze mijn vliezen kunnen breken, konden we aan de weeënopwekkers en kon de bevalling echt beginnen. Het ballonnetje was geplaatst en op dat moment ben je dus officieel opgenomen in het ziekenhuis en mag je het terrein niet af. De hele dag hebben we liggen wachten op ons bed totdat dat ding er uit zou vallen. Zonder resultaat. We zijn die avond om 20:00 lekker gaan slapen in de hoop dat hij er misschien ’s nachts er uit zou vallen. De volgende ochtend werden we om 08:00 wakker en het ballonnetje zat er nog steeds. Ik had enkel wat lichte menstruatie pijn meer niet. Ik ging naar het toilet en PLONS daar was het ballonnetje. Jippieeeee EINDELIJK!! 

We hebben nog even rustig ontbeten en om 10:00 werden we naar de verloskamer gebracht en werden mijn vliezen gebroken. Het bleef maar stromen, wàt een vruchtwater! Tijdens mijn controles werd altijd al gezegd dat ik veel vruchtwater en een grote buik had, maar zo veel had ik niet verwacht. Om 12:00 werd het infuus ingebracht na jawel, drie keer verkeerd prikken. Elk half uur kwamen ze de weeënopwekkers ophogen en na drie keer ophogen voelde ik nog niks. Er klopte iets niet. Mijn vriend zag het vocht op de grond druppelen en er lag een plasje op de grond. Op de bel gedrukt, en daar kwam de verloskundige: “Duizendmaal sorry, maar het infuus was niet vast gekoppeld”. Are you serious?! Leuk, ander half uur voor niks gewacht. Want weeën had ik nog niet zelf aangemaakt na het vliezen breken. Het apparaat werd ingesteld op de laagste stand en de verloskundige was de deur nog niet uit en ik voelde het al aan komen. Dit waren dus èchte weeën. Voor mijn gevoel ging het ineens heel snel. Ik zat al gauw op 6 centimeter ontsluiting. Er werd nog een lunch gebracht, want mijn idee was om nog lekker even te lunchen zodat ik als het echte werk begon ik wat energie had. Leuk idee, maar de weeën gingen natuurlijk gewoon door en ineens belandde ik in een weeënstorm. Geen seconde rust er tussen. “Laat dat eten maar”, dacht ik. Ik ben onder de douche gaan staan, want ik had mega rugweeën, ondertussen stond mijn vriend me bij met af en toe een slokje water en een dextro tablet. Ik heb continu rondgelopen en op een balansbal gehangen om de weeën op te vangen. Liggen vond ik de HEL. Ik had me voorgenomen geen pijnbestrijding te nemen tot ik op het moment van 9 naar 10 centimeter het niet meer goed kon handelen. Ik was zo moe en smeekte of ik van het infuus mocht en of de opwekkers uit mochten, want pijnbestrijding was geen mogelijkheid meer omdat ik er al bijna was. Ik had ondertussen 9 centimeter ontsluiting en mocht op bed gaan liggen. Van mijn bed was een baarkruk gemaakt en ik voelde ineens persdrang. Wat was dat een fijn gevoel, eindelijk geen weeën meer, eindelijk geen pijn meer. Ik mocht in het begin lichtjes mee drukken, totdat de echte persweeën begonnen. Om 16:50 mocht ik beginnen met persen. In het begin ging het erg moeizaam, omdat Noëlla steeds terug schoot als ik perste. Goed, toch maar een knip. EEN KNIP?! Dit was niet wat ik voor ogen had maar goed, het moest en op dat moment kon het me niets schelen. “Je moet nu echt alles geven en blijven persen tot de wee afzakt”, zei de verloskundige. Ik hoorde ze ondertussen overleggen dat de gynaecoloog toch maar moest komen om ons te helpen. En ik begon wat in paniek te raken. Ik deed keihard mijn best maar Noëlla lag scheef in mijn bekken en dat maakte het extra moeilijk. De vacuümpomp kwam er aan te pas en uiteindelijk is ons allermooiste meisje Noëlla om 17:42 geboren. Daar lag ze dan eindelijk op mijn borst, ondertussen moest de nageboorte nog geboren worden en moest ik nog gehecht worden. Ik was compleet van de wereld, dus wie en wat er allemaal om me heen gebeurde? Geen idee meer. We moesten nog 24 uur blijven omdat Noëlla om de twee uur een prikje in haar voetje moest om haar suikerwaardes in de gaten te houden vanwege haar hoge geboortegewicht. Ze woog 3800 gram en was 53 cm lang. Vrijdagochtend 15 Juni zijn we uiteindelijk naar huis gegaan. 

Inmiddels is Noëlla alweer bijna 9 maanden, en kijk ik terug op een pittige maar toch ook een mooie bevalling, het belangrijkste is dat onze dochter gezond geboren is.

 

 

 

LARISSA

Bevallingsverhaal: Poepen of persen?

Als je na jaren fertiliteitstraject toch onverwachts nog zwanger mag worden, is het niet de bedoeling dat je gaat klagen over hoe zwaar de zwangerschap was toch? 

Je moet dan vooral dankbaar zijn, tenminste zo voelde dat voor mij wel. En toch he, ik was het zwanger zijn op het laatst mega zat. Nu was onze situatie ook verre van ideaal, we woonde voor een jaar op de zolder van mijn ouders. Met twee kids van toen 5 en net 1, was dat echt niet altijd leuk. Maarja we hadden geen keuze, ons huis was verkocht, het nieuwe huis werd gebouwd en in mijn buik groeide ons wonder! 

Al vrij vroeg in de zwangerschap kreeg ik last van bekkeninstabiliteit, rust was de oplossing, maar die had ik niet met onze kleuter en dreumes. Met 23 weken moest ik met verlof en zat ik thuis. Ik kwam een kleine 30 kilo aan, voornamelijk doordat ik mijn dagen etend door bracht en was aan het einde van de zwangerschap net een skippybal. In zijn geheel dan hè…niet alleen mijn buik. 

Ik was ervan overtuigd dat de baby eerder zou komen, rond de kerst dacht ik. Maar toen ze er met oud en nieuw nog niet was, begon ik ongeduldig en onrustig te worden. Doordat ze een jogging foetus was, was mijn buik bijna altijd hard en kon ik haar slecht voelen. Dat maakte me nerveus en ik wou dan ook echt niet overtijd gaan lopen. Twee dagen voordat ik ingeleid zou gaan worden kwam de bevalling gelukkig spontaan op gang. 

De weeën kwamen al snel om de vier/vijf minuten en we mochten naar het ziekenhuis. Maar daar aangekomen leek alles te stoppen en keken ze me aan alsof ik het verzonnen had! Geen wee te bekennen en midden in de nacht moesten we weer naar huis. Ik ging naar bed en kon gelukkig nog een paar uurtjes slapen. De volgende ochtend begon het weer te rommelen. Mijn man besloot het ziekenhuis te bellen om te vragen hoe we verder zouden gaan, gelukkig mochten we terug komen en zouden ze indien nodig een handje gaan helpen. 

De weeën hadden toch al iets gedaan en mijn vruchtwater werd gebroken in de hoop dat er dan meer zou gaan gebeuren. Maar helaas, het zette niet door. Een paar uur later besloten ze wee-opwekkers te geven, nou dat heb ik geweten. Binnen no time zat ik tegen het plafond. Wat een enorme hel was dat zeg! Ik wist me geen raad met mijn ademhaling, en terwijl mijn man me maar bleef aanmoedigen om rustig te blijven, schreeuwde ik de meest lelijke dingen naar hem! 

Het vervelende was dat er qua ontsluiting niets gebeurde, na een aantal uur was ik kapot en smeekte ik om een ruggenprik. In bed en met blote reet moest ik naar de OK want de anesthesist had geen tijd om naar de afdeling te komen. Mijn man mocht niet mee naar binnen, dat vond ik zo naar. Door de weeën kon ik niet meer stil zitten, twee zusters stonden met elkaar te kletsen en te wachten tot ik klaar was, pas toen ik huilend vroeg of iemand me vast kon houden kwamen ze me helpen. De ruggenprik ging moeilijk en de anesthesist wist niet 100% zeker of hij goed zat, achteraf bleek dat ook niet het geval. Ik heb er niet heel veel aan gehad, slechts de aller scherpste randjes werden minder. Na uren puffen wist ik zeker dat ik mocht gaan persen, ik voelde het, dit moest het zijn. Maar toen ze ging kijken bleek de zes centimeter die ik eerder die middag had opeens nog maar vier centimeter te zijn. De rand van mijn baarmoeder zat vol met vocht. Hoe kon dit in hemelsnaam? Toch moest ik persen, toen ik dat zei was het antwoord “je moet vast poepen” maar ik wist zeker dat dit anders was. “Dan zie ik het straks wel als je wel echt moet persen” was haar reactie…..

Bevallingsverhaal: de placenta kwam niet, nogmaals met m’n knieën op m’n borst persen … Niets

16 maart 2016… 37.4 dagen zwanger

Mijn ochtend begint rustig, ik slaap lekker uit (dat kan nog zonder kinderen) en eet wat… Ik heb de behoefte om naar m’n ouders te gaan, om samen te zijn, ik wil in ieder geval niet alleen zijn vandaag. Ik bel op, en meld dat ik kom, want een keuze hebben ze vandaag gewoon niet. De hele dag heb ik een rommelend buikje, soms wat harde buiken en de plannen die m’n moeder en ik voor de avond hadden worden door m’n moeder gecanceld want met die rommelende buik mag ik niet mee van haar.

Ik zou boodschappen doen, maar ik heb er de hele dag geen puf of zin in, dus ga ik samen met mij  vriend Peter naar de winkels. Daar tussen de schoonmaakmiddelen vraag ik hem om even te wachten, omdat de kramp in m’n buik nu toch wel echt even weggepuft moet worden. ‘Niet hier bevallen hoor!’, roept hij gelijk door het hele gangpad heen. We gaan naar huis en ik plof op de bank. Peter begint om 20:00 nog met koken. Ineens voel ik een raar plopje in m’n buik. Ik verbaas me erover, en ineens voel ik dat ik vocht verlies. Gelijk komt het besef dat m’n vliezen gebroken zijn en de kleine niet ingedaald ligt. Ik roep naar Peter, maar hij verstaat me niet en vraagt waarom ik zo raar met m’n billen van de bank hang. Ik vertel wat er aan de hand is en we bellen de verloskundige. Ik moet plat op de bank blijven liggen, zodat de navel streng niet klem kan komen te zitten. Als de verloskundige komt, checkt ze het hartje. Alles is goed, dus ik mag weer doen en laten wat ik wil. 21:00 Terwijl de verloskundige er nog is, nemen de weeën in heftigheid toe en spreken af dat we op z’n vroegst na 14.00 uur weer even contact opnemen. We moeten mijn lichaam de kans geven om wat ontsluiting te creëren. Ik moet me echt al wel concentreren bij iedere wee om ze goed op te vangen en dat lukt me nu nog prima. Ik besluit nog even te gaan douchen en Peter belt onze moeders dat het echt begonnen is. Hij vraagt of ze nog eventjes langs willen komen. We willen ze niet perse bij de bevalling, maar om een klein stukje mee te maken is toch wel bijzonder. Voor mij is het een soort afsluiting van kind zijn. Als de moeders in huis zijn en Peter en ik in de douche staan, komen de weeën snel achter elkaar. Eigenlijk wel heel snel, er is weinig tot geen pauze en ik ben m’n bubbeltje kwijt. Ik roep naar m’n moeder dat ik al zoveel druk voel en m’n schoonmoeder adviseert om toch de verloskundige te bellen. Peter twijfelt nog even, want we zijn pas 1.5 uur verder. De verloskundige heeft op dat moment nog twee andere bevallingen en omdat dit de eerste is zegt ze dat als ik het nu al niet meer red we misschien beter naar het ziekenhuis kunnen gaan. Ze stuurt toch een andere verloskundige naar ons toe.

Na twee uur weeën achter elkaar opvangen komt ze binnen en kijken we hoever ik ben… 8 centimeter! Vandaar dat het zo’n zeer doet! We gaan verder op bed en ik mag al snel gaan persen. Dit doe ik ongeveer een uur en dan wordt op 17maart  om 00:32 uur onze kleine meid Elin geboren. Een mooi fijn poppetje van 2720 kilogram. Ik vraag na drie seconden gelijk de kraamzorg – die ergens tijdens het persen binnen is gekomen – om de oma’s te halen en opa (mijn vader) blijkt er ineens ook bij te zijn. We genieten samen van de eerste momenten. We voelen allemaal even aan de navelstreng om het hartje te voelen. Na  20 minuten gaan de oma’s en opa weer naar beneden en gaan wij aan de gang om de placenta te halen, want die was er nog niet uit. Ik probeer een paar keer te persen, maar er komt niks anders dan bloed en stolsels. Ik krijg een spuit om de placenta los te laten gaan, weer proberen, weer niks. Elin gaat naar papa, weer proberen, weer niks. Volgends het protocol moeten we na 30 minuten de ambulance bellen, dus dat wordt gedaan. We proberen nog een keer met m’n knieën op m’n borst, maar er zit geen beweging in. En dan moet je mee, het infuus wordt aangelegd en de kleine meid wordt aangekleed door de kraamzorg. Ik word geholpen door de ambulancebroeders en wij gaan vast onderweg. M’n schoonmoeder rijdt met Peter en Elin iets later naar het ziekenhuis. In de ambulance verlies ik nog veel meer bloed. En ondanks alles, besef ik totaal niet wat er eigenlijk aan de hand is. Peter is nog net op tijd om me een kus te geven voor ik de operatie kamer in ga. Pas als ik op de operatie tafel klaar lig en tegen de anesthesist zeg dat alles zo gek klinkt en ik zo weinig zie, bedenk ik me pas dat dat toch niet echt goed gaat. Tijd om echt te beseffen heb ik niet, want ik ga onder narcose en de placenta wordt verwijderd door de gynaecoloog. Elin was erg gezakt in haar temperatuur en heeft een beetje voeding uit een cupje gehad. En ze heeft lekker warm bij papa gelegen. Als ik weer een beetje bij kennis ben, kan ik ook weer lekker knuffelen. De volgende ochtend komen we er achter dat ik 2.5 liter bloed verloren ben die nacht en krijg ik een zak met ijzer om weer wat aan te sterken. Als deze op is mogen we heerlijk naar huis.

OMAIRA

+ Meer berichten