biechtmaandag

Deze maand kroop ik in de rol van een priester en heb ik ouders gelegenheid geboden om hun ouderlijke zonden aan mij op te biechten. Dit werkt helend. Het reinigt de ziel. Men voelt zich na de biecht opgelucht. Zeker als blijkt dat andere ouders  zich ook schuldig hebben gemaakt aan dezelfde zonden. We maken allemaal (onbedoelde) fouten.

Allereerst heb ik mijn naaste omgeving de gelegenheid gegeven hun ziel te reinigen, te beginnen bij mijn moeder. Ik kan mij nog herinneren dat mijn moeder de kastlade dichtduwde. Dat ging niet zo soepel en ze bleef maar duwen. Ja, hèhè, mijn vingers zaten ertussen. En maar blijven duwen, hè. Ook had ze er een handje  van om, als wij (mijn zusje en ik) pijn hadden, op de zere plek te duwen met de vraag of ‘t daar zeer deed.  Joost mag weten waarom ze dit deed. Ze ontkent nog steeds stellig dat ze dat ooit gedaan heeft. Het kastincident vond ze overigens ook niet biechtwaardig. “Ja dat deed ik toch niet expres!” was haar reactie. “Volgens mij ben je verder gewoon goed gelukt, dus wat maakt het uit.” De volgende opmerking klinkt nu niet zo aannemelijk, maar m’n moeder is verder echt hartstikke liefdevol en empathisch hoor.

Na lang doorvragen naar gemaakte fouten en loedermoedergedrag vond ze dat ze misschien toch wel iets voorzichtiger had mogen doen met het kammen van onze krullen en dat het vanwege het traumagevaar misschien niet zo pedagogisch verantwoord was om te zeggen dat ze niet onze moeder was maar dat een aliën haar lichaam had overgenomen. Alleen maar omdat ze het zat was om de hele dag geroepen te worden. Ik heb meteen getest of dit bij Jessie ook werkte, maar die begon gewoon te lachen. “Jij bent wel mama!” Ik ben blij dat mijn kind slimmer is dan ikzelf, want ik moest huilen toen m’n moeder dit flikte. Misschien heeft Jessie ook het geluk dat ze nog niet weet wat een aliën is. 

“Ohja!” appte ze me net nog. “Soms aten jullie toastjes met Franse kaas als avondeten, omdat ik geen zin had om te koken.” Dit laatste biecht ze alleen maar op, omdat ze weet dat ik dit bij mijn dochter ook wel eens doe. 

Toen ik mijn schoonmoeder en mijn schoontante (haar zus ja) vroeg of zij hun hart nog wilden luchten was ik net op tijd om aantekeningen te maken. Een hele waslijst aan biechten volgde en ik ben oprecht blij dat mijn zwager en  mijn schoonnicht nog leven. Mijn schoonmoeder is mijn zwager namelijk wel eens vergeten bij de supermarkt en kwam daar net op tijd achter. We wijten het maar aan de zwangerschapsdementie hè. Ze maakte ook meteen van de gelegenheid gebruik om mijn schoonvaders ziel te reinigen door voor hem te biechten. Hij heeft volgens haar namelijk tijdens het doen van zijn fitnessoefeningen mijn zwager een keer bijna knock-out geschopt. Ja, hangend aan zo’n soort rekstok. Ik ben trouwens wel benieuwd of mijn zwager dezelfde variant heeft van dit verhaal. Fitnessoefeningen? Really? 

Mijn schoontante kreeg de schrik van haar leven bij de slager. Zij vertrok naar de slager en meldde dit netjes bij haar man die thuisbleef. Toen ze 5 minuten later bij de slager aankwam en aan de beurt was begroette de slager haar met een: “Dag Ria, dag Claudia!” Mijn schoontante dacht dat hij hallucineerde, want Claudia lag toch nog in haar bed? Ze keek achter zich en daar stond Claudia. In haar pyjama. Ze was twee drukke wegen overgestoken en helemaal zelf naar de slager gewandeld, want ze hoorde haar moeder zeggen dat ze naar de slager ging. En we weten natuurlijk allemaal dat de slager superlekkere stukjes worst heeft. Zelfstandige dame wel.

Met haar zoon heeft ze ook genoeg loedermoedermomentjes gehad. Maar het  eerste dat bij haar opkwam was het moment dat ze helemaal gek van hem werd, omdat peuter Dennis maar bleef huilen. Hij wilde alleen maar opgetild worden. Uit wanhoop belde ze haar vader of die hem alsjeblieft kon komen halen. Ja, opa snapte wel waarom zijn geliefde kleinzoon opgetild wilde worden. In dat kleine peutervoetje was een punaise bezig zich voorgoed te nestelen. Nu, veertig jaar later heeft hij er volgens zijn moeder geen emotionele schade aan overgehouden. Sterker nog: waarschijnlijk leest hij het hier voor het eerst sinds die veertig jaar en kan hij zich er verder niets van herinneren.

Ria is niet de enige die haar kind per ongeluk pijn heeft gedaan. Uit mijn onderzoekje (op Facebook en Instagram, niet wetenschappelijk onderbouwd) blijkt dat 142 van de 260 ondervraagde ouders hun kind wel eens per ongeluk pijn hebben gedaan of met pijn hebben laten lopen. Dit is 55%. Volgens mij. Wiskunde was nooit m’n beste vak. 

Mijn vriendin Denise, een van die 260 ondervraagden, voelde zich bijna niet meer moederwaardig toen ze per ongeluk de tengeltjes van haar oudste dochter tussen het raam deed. Ja,  en nog ff harder trekken hé toen het raam niet dichtging, net als mijn moeder bij de lade deed, alleen duwde zij. Zelfde effect. Ze voelde zich natuurlijk megaschuldig  maar dochterlief  is inmiddels bijna 10 jaar en nog steeds dol op haar moeder.

Het zoontje van Cinzia vindt zijn moeder nog steeds de allerliefste nadat zij hem per ongeluk openkrabde met haar nagel en ook de zoon van Yvonne heeft wonder boven wonder nog niet om een pleeggezin verzocht. Hij liep namelijk dagen met een zeer been, maar Yvonne dacht dat dit kwam omdat hij de oefeningen van de fysio niet deed. Op zich een logische gedachte. Maar na een paar weken kon hij zijn bed niet meer uitkomen en bleek dat hij een scheur in zijn beenspier had! Dan voel je je als ouder best een beetje lullig ja. Sindsdien neemt ze elk kuchje en pijntje bloedserieus. Dit gaat haar niet meer gebeuren.

Zelf heb ik mijn dochter een keer langer dan nodig met een oorontsteking laten lopen. Ze had koorts en dat hebben kinderen nou eenmaal, dacht ik. Stiekem wat ik ook een beetje bang dat ik te boek zou komen te staan als die panische moeder.

In mijn onderzoekje vroeg ik ook hoeveel ouders hun kind wel eens vergeten zijn, of vergeten zijn op te halen ergens. Te laat ophalen telt hierbij ook mee.

Maar 61 ouders, van de 270, zijn hun kind wel eens vergeten. Verbazingwekkend weinig gezien de verhalen die er alleen al in mijn naaste omgeving opgerakeld werden wanneer ik dit onderwerp aansneed. 

Een van mijn collega’s was eens te laat om haar zoontje op te halen op school. Ze deed even haar ogen dicht op de bank en lag vervolgens 2 uur lang kwijlend in een coma. Ze schaamde zich diep, maar dat is echt niet nodig. Ik heb namelijk meer van deze biechten binnen gehad van ouders die wel het liefst allemaal anoniem blijven. Jullie hoeven je echt niet te schamen lieve papa’s en mama’s. Het leven van een ouder is zwaar en vermoeiend, dus pak die momentjes lekker op de bank. Misschien is het, om een paniekmoment te voorkomen, beter om een wekker te zetten op die momenten. Collega Jeanette was een keer te laat voor een klassentoneelstuk. Toen haar zoontje aan haar vroeg waar ze nou was wilde ze eigenlijk wel huilen. Maar mama’s maken ook wel eens een foutje. Mama’s zetten ook wel eens iets verkeerd in de familieagenda. 

Mijn teamcoach wordt door haar 16-jarige dochter nog steeds herinnerd aan die keer dat ze haar te laat ophaalde van turnles, ook al is dit inmiddels 10 jaar geleden.

Wat betreft vergeetachtigheid spant Engelina wel de kroon. Ze vergeet wanneer het studiedag is. Ze vergeet de datum waarop haar dochter mag uitdelen voor haar verjaardag, wat erin resulteerde dat ze de traktatie weer mee naar huis mocht nemen. En ze vergeet belangrijke feestdagen zoals carnaval. Lullig als je dochter als enige niet verkleed op school aankomt. Natuurlijk is Floortje niet altijd blij met de acties van haar moeder, maar na een klaagsessie bij oma is het allemaal wel weer goed. Ze kent haar moeder inmiddels. 

Met het risico dat ik mijn eigen moeder hiermee niet een heel positief imago geef, moet ik ook nog vertellen dat zij mij ook eens buiten in de kinderwagen vergeten is. Wel in de tuin, maar ik mag wel van geluk spreken dat ik niet ontvoerd ben.

Je zou denken dat die vergeetachtigheid een vrouwenkwaal is, vanwege die zwangerschapsdementie en zo, maar ook mannen zijn niet altijd scherp. Zo ging Ronald rustig een boodschapje doen en rende  op een drafje terug toen hij erachter kwam dat zijn kersverse baby nog thuis lag te slapen. Nieuwe papa Wesley vergeet nog wel eens de kinderwagen op de rem te doen. Dus soms ziet hij opeens een wildvreemde achter de wagen met baby aanrennen. Ach, gelukkig let er dan nog wél iemand op.

Lieve ouders, het is natuurlijk niet leuk voor je kind en/of  voor je hart als je hem of haar laat vallen, maar je bent in elk geval níet de enige. Van de 267 ondervraagde ouders hebben 169 ouders hun kind wel eens laten vallen. Dat is 63%.

Ik ken het. Je voelt je dan zo schuldig. Toen mijn dochter van onze tuinbank mieterde, terwijl er 4 volwassenen omheen stonden, voelde ik me zo schuldig. Er gingen visioenen door mijn hoofd van hersenbeschadigingen, mitella’s en rolstoelen. Tikkeltje dramatisch wel. Na een goede jankbui was er niet eens een schrammetje te bekennen.

Ik heb 11 biechten binnengekregen die te maken hadden met het laten vallen van kinderen. De bank, het bed, de commode en de kinderstoel bleken toch iets te klein. Een aantal hield een bloedlip eraan over, hier en daar wat blauwe plekken en bulten, veel hysterisch gehuil en dikke schuldgevoelens van net zulke dramatische moeders als ik, maar geen van allen met blijvende schade. Misschien doen we het beter dan we denken! 

Je zou trouwens denken dat je als loedermoeder ook echt mensenkinderen moet hebben. Maar mijn vriendin Nikki bewijst het tegendeel. Zij heeft namelijk haar kat bijna om zeep geholpen toen ze de droger aandeed waar haar poezenkind in lag te chillen! Ik vind zeker dat zij de Loedermoedertitel ook meer dan waardig is! 

Heb jij nog wat te biechten? Laat het Kidskurken weten in de comments!