Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

borstvoeding

Mijn kolfruimte op het werk was verschrikkelijk!

Collega’s zeggen wel eens tegen mij: ‘Ah lekker elke keer zo’n pauze’, ‘Kom je wel aan je werk toe’ of ‘Waarom stop je niet gewoon?’. Nee, soms kom ik niet aan mijn werk toe, maar misschien net zo erg – soms kom ik niet aan kolven toe! Nee, ik wil niet stoppen. Maar soms wil ik wel stoppen. Gewoon omdat kolven op werk zo lastig is, en niemand er begrip voor lijkt te hebben. Soms ben ik aan het kolven, lunch eten en werken tegelijk. Terwijl je juist moet ontspannen bij kolven.  

 

 

 

Wist je dat?

De grootste afname van het percentage mama’s dat borstvoeding geeft, vindt plaats in de eerste twee weken na de geboorte. Het percentage daalt in deze periode van 80% naar 59%. De belangrijkste reden van moeders om tijdens de tweede tot en met de vierde maand kunstvoeding bij te gaan geven is in deze periode ’te weinig melk’ (27%), gevolgd door ‘werk’ (19%).
Er is dus een hoop winst te behalen om moeders na hun bevalling en als ze weer gaan werken, te ondersteunen bij borstvoeding. Ik heb weinig ondersteuning ervaren toen ik ging werken in elk geval. Ik moet zeggen dat ik kolven één van de moeilijkste dingen vind van moeder-van-een-baby zijn. En waar komt dat door? Dat vertel ik je in deze blog.  

 

 

Herken je dit? Het was de eerste dag weer werken na mijn verlof, ik stond bij de gastouder en mijn zoontje van drie was aan het huilen, want hij wilde bij mama zijn. Ik was ook bijna aan het huilen, want ik ging mijn baby en mijn peuter verlaten en voelde me op en top een slechte moeder. De baby was natuurlijk aan het lachen, want hij had niet in de gaten dat zijn hechtingsfiguur, zijn ‘source of life’, zijn lieve moedertje hem ging verlaten. En dat maakte het allemaal alleen nog maar erger want hij wist niet dat hij de hele dag zonder mama ging zijn. Daar ging de negatieve gedachten spiraal: “Dit kan toch niet goed zijn voor de hechting. Gaat hij wel goed drinken uit de fles? Heb ik wel genoeg melk mee gegeven? Wat als ik niet genoeg kan kolven?” Wat als… Wat als …Wat als? Mijn lieve gastouder trapte mij gelukkig de deur uit en daar ging ik. Een vrije vogel zonder haar kindjes. Op mijn werk ging ik gelijk even de kolfruimte bekijken. Want ik moest aan de melkmachine. Mijn missie is om borstvoeding te normaliseren. Dus ik moet ook op werk mijn beste borst (haha) voorzetten. Voor mijn verlof was mij verzekerd dat er een ruimte was. En ik ben ambtenaar bij een gemeente dus ze zullen het wel goed geregeld hebben. Niet dus! Dwalend liep ik door het gemeentehuis met lekkende boobies en lekkende emoties, want die liepen ook steeds verder op. Want waar moest ik kolven? Het gemeentehuis zit midden in een verbouwing, dus schijnbaar was het kolfhok al gesloopt en komt er over 1,5 jaar in het nieuwe gebouw een hele mooie! Ja, daar heb ik nu super veel aan. Ondertussen sprongen mijn borsten bijna mijn truitje uit, zo veel druk stond erop.  

 

 

Ik werd naar de bodes gestuurd. Want die zullen het toch wel weten. Zij waren natuurlijk ook clueless. Niemand had er rekening mee gehouden in de verbouwplannen want wie kolft er nou? Schijnbaar niemand behalve ik terwijl er minstens vijf bevallingen zijn geweest in mijn verlof.
De bodes stuurden mij naar een lege vergaderruimte in een ander gebouw. Daar kon ik voor nu wel terecht. Mijn emoties en hormonen vlogen alle kanten op. Ik had mijn baby net verlaten, mijn borsten stonden op springen, mijn werkgever bleek totaal niet geëmancipeerd en ik lekte alle kanten op. Ik opende de deur van de kamer waar ik twee uur per dag ging doorbrengen. Ik vond een zielige kamer die niet op slot kon met een tafel een stoel, slechte verlichting en thats it. Heel deprimerend. Maar nature is calling dus ik zette me eroverheen, sloot mijn melk machine aan en zette mijn babyporno op. Als je de melk op gang wil brengen zonder je baby dan moet je fantaseren dat je baby aan de borst ligt en filmpjes daarvan helpen de melk toe te laten toeschieten. Terwijl ik dus naar mijn babyfilmpjes keek hoor ik: “Lekker weekend gehad Margriet.” Ondertussen bij mij: “Eeer, eeer, eeer, eeer”, van de kolf. “Ja hoor Henk en bij jou?”. Bleek de ruimte die al lelijk was, niet op slot kon, geen wasbak en geen koelkast had, ook nog eens naast het kopieerapparaat te zitten. OMG. Nee, Sjaan concentreer je op je baby….”En hoe gaat het met de kids.”…. Shoot me, now! Even later, en ondanks de omstandigheden en stress toch 100 centiliter, stap ik de keuken in om mijn kolf schoon te maken. Tot mijn ontzetting zie ik in de wasbak waar ik mijn gesteriliseerde kolf schoon moet maken allerlei vieze stukjes etensrestjes drijven. Toen moest ik bijna huilen. Waarom was alles zo slecht geregeld? Toen de facilitaire dienst langs kwam met een ontstopper over de schouder vertelde hij dat hij wekelijks langs moet komen, omdat er collega’s zijn die hun restjes cup-a-soup gewoon in de wasbak plempen. Toen flipte ik (van binnen dan hé). Ik ga toch niet mijn kolf in half gekauwde, vieze stukjes van een luie collega lopen wassen. Nadat ik de status van de kolfruimte en was faciliteiten aan een vrouwelijke collega van de facilitaire dienst heb toegelicht (die gelukkig zelf vroeger gekolfd heeft) kon ik binnen een dag terecht bij een andere ruimte.  

 

 

 

De nieuwe ruimte, tja, ook al zo’n saaie vergaderruimte. Er is hier wederom geen wasbak en er zit ook geen slot op. Of ik dat erg vind? En hij staat ook weer naast het kopieerapparaat…
Ik zei dat ik er wel een slot op wilde en dat ik het uit ging proberen. Moedeloos ging ik er heen weer redelijk goed gekolfd ondanks de stress die ik ervaarde in zo’n rot ruimte. Dit keer moest ik mijn kolf wassen in de gehandicapten wc. Ik deed de deur ervan open en een walm van poep lucht kwam mij tegemoet. Blijkbaar gebruikte een collega de ruimte om ongestoord een heerlijke boodschap achter te laten. Eerlijk gezegd stond het lachen mij nader dan het huilen. Huilen had ik al gedaan en deze situatie is toch te bizar voor woorden, Plus tranen zijn verspilling van de vocht die je nodig hebt voor de melk. Ja elke druppel is kostbaar.  

Weer ging ik naar de facilitaire dienst want als je niet voor jezelf opkomt doet niemand het. En de boodschap was: we moeten allemaal het beste maken van de verbouw situatie, je hebt toch een slot op de deur? Dit is het beste wat we kunnen doen.

Wees je er van bewust dames (en heren die de dames willen ondersteunen) dat je kolf rechten hebt! Het beste ervan maken is niet goed genoeg.

Ondertussen zit ik ondanks mijn opstandigheid nog steeds in de ongezellige vergaderruimte en maak ik mijnn kolf schoon in de wc (Alleen niet meer in de ene).

Dus beste mensen mocht je je afvragen waarom zo veel vrouwen stoppen met het geven van borstvoeding als ze gaan werken…het wordt je in elk geval niet gemakkelijk gemaakt.

Maar ik ben nog steeds strijdvaardig! Heb je ook vergelijkbare ervaringen gehad? Hoe ging jij er mee om? Ik ben heel benieuwd?

 

SJAAN

Anne geeft borstvoeding, maar is een zombie, is een blije moeder ook niet wat waard?!

Na een mentaal loodzware zwangerschap, mochten wij na exact 41 weken eindelijk ons lieve zoontje welkom heten in de wereld. De bevalling zou ik zo overdoen. Die elf minuten persen waren wel te overzien! En dat gevoel dat je baby uit je komt glibberen, is gewoon niet te beschrijven! ‘Hoe kan dit?!’ riep ik naar mijn man, terwijl ons zoontje op mijn borst werd gelegd en ik helemaal ondersteboven was van de moedergevoelens die in me naar bovenkwamen. De liefde voor ons kindje was tijdens de zwangerschap al groot, maar was nu helemaal onbeschrijfelijk.

Hoewel de bevalling spoedig en snel was verlopen merkte ik toch, toen de adrenaline was uitgewerkt, hoe uitgeput ik was. Ik moest nodig mijn energievoorraadje aanvullen, na het (toch wel) natuurgeweld wat me was overkomen.

En toen was daar ineens borstvoeding. Wat een rollercoaster is dat hele borstvoeding verhaal! Aanleggen en oefenen met drinken. Rugbyhouding of madonnahouding? Wel of geen voedingskussen? Wel of geen tepelhoedje? Iedere drie uur wakker maken voor een voeding. En dan die verdraaide stuwing die op dag drie om het hoekje komt kijken. Mijn man grapte gekscherend: ‘Mijn gebeden zijn verhoord!’ terwijl hij naar mijn harde Pamela Anderson rondingen keek. Ik kon alleen maar janken van de pijn. En dat deed ik dan ook. Eindeloos masseren onder de douche en warmte- en koelte kompressen er tegenaan houden om de melkklieren te doen slinken, waren onderdeel van het dag vullende programma.

De vroedvrouw kneedde met koude handen stevig mijn borsten, alsof ze brood maakte, ik voelde me een koe…

Om te beginnen moet je weten dat mijn bevalling erg lang geduurd heeft, en dat ik (zoals vele) enorm hard heb afgezien. Na +1,5uur persen kwamen Finn zijn schouders piepen, mocht ik hem vastnemen en direct op mijn borstkas leggen.

Wat was mijn magische reactie en gevoel dat ik had toen ik mijn kindje voor het eerst in mijn armen had?… OPGELUCHT, de vlaag van geluk en kraamtranen zijn enkele uren later pas gekomen. Ik begon niet met huilen, maar stopte net. (Denk dat mijn tranen op waren van het huilen tijdens het persen.) Opgelucht dat alles voorbij was!

Ik doneer moedermelk aan andere mama’s

Mijn borstvoedingsavontuur begon op 27 mei 2016, ik besloot het een kans te geven want ik wilde het toch proberen.

Na een moeizame start, pijnlijke stuwing, het gevoel alsof er een piranha aan je tepel hang  en een fikse borstontsteking ging het ons steeds makkelijker af!

Mijn productie was hoog, eigenlijk best wel hoog! In een kolf beurt kolfde ik zo 300 tot 400ml. De melk die ik op werkdagen kolfde kreeg Jip de volgende werkdag en ik had standaard 1 a 2 voedingen “over” op een dag.

Mijn vriezer raakte steeds voller en ja aangezien ik deze niet alleen voor mijn melk bestemd was gooide ik ook wel eens wat weg.

Ik had zoveel dat ik niet wist wat ik er mee moest! Ik kolfde heel makkelijk en daarnaast voedde ik ook nog gewoon aan de borst.

Een vriendin attendeerde mij erop dat je ook melkdonor kon worden. Ik heb mij hier in ingelezen alleen vond ik het te bewerkelijk om voor prematuurtjes te gaan kolven.

Hier zaten zoveel eisen aan, dit zag ik naast mijn werk en moederschap niet zitten! Het uitkoken en alle regels die er aan vast zaten in combinatie met het ontdekken van het moederschap vond ik geen goede combinatie!

Mijn vriendin vertelde mij dat ik mij kon aanmelden via moedermelkdonor pagina’s op facebook.

Ik heb dit opgezocht en mij aangemeld als melkdonor, het is een besloten pagina waar je eerst een aantal vragen moet beantwoorden wil je toegelaten worden op de pagina.

Dit gaat voornamelijk over je levensstijl en gezondheid.

Ik werd al snel toegelaten, in eerste instantie vond ik het heel vreemd!

Mijn melk, onze melk dat naar een ander kindje zou gaan dan naar mijn eigen zoon, zelf ben ik van mijn melk of anders kunstvoeding maar zelf zou ik mijn kinderen geen donormelk geven.

Ik plaatste een bericht dat ik melk wilde doneren, al snel werd hier op gereageerd maar echt dat moeders vechten als een leeuw voor hun kinderen is op deze pagina ook zeker aan de orde! Ze zitten er boven op, ik vond dit een hele vreemde gewaarwording.

Ze vochten elkaar nog net niet de tent uit, want een gunfactor was er op dat moment niet echt!

Ik heb zelfs 1x meegemaakt dat dat ik de vraag kreeg of ik haar tegemoet kon rijden richting Emmen omdat het te ver was om naar mij toe te rijden.

Wat vrouwen al wel niet vragen en doen voor de melk verbaasde mij echt!

Al snel had ik een klik met een andere moeder bij ons uit de buurt. Zij kwam elke twee weken melk bij mij ophalen voor haar voor haar dochter. Voor het gemak noem ik haar moeder X.

Dit meisje was al iets ouder en wilde niks anders drinken dan moedermelk.

Het begon heel leuk, maar al snel voelde ik mij haar melkleverancier. Omdat ik zoveel had gaf ik ook nog en andere moeder en haar zoontje melk.

Zij had zelf een zware bevalling gehad en door het vele bloedverlies kwam de borstvoeding niet op gang.

Ze was een diëtiste dus van alle ins en out op de hoogte wat voeding betreft.

Toen moeder X mij vroeg of ze weer melk kon komen halen en ik haar zei dat dit net door een andere moeder was opgehaald kreeg ik een het verwijt dat haar dochter door mij nu geen melk had!

Door dit akkefietje heb ik besloten om moeder X niet meer te voorzien van melk. Haar dochter was tenslotte al bijna 1 en het zoontje, baby M van de andere moeder was 4 weken toen zij voor het eerst melk kwamen ophalen ik vond dit toch meer prioriteit hebben aangezien moeder X zelf wel wat produceerde maar niet voldoende om haar dochter te verzadigen.

Baby M kreeg dankzij mijn melk toch moedermelk binnen.

Door moeder X kreeg het even een hele nare bijsmaak dat ik mijn melk doneerde.

Even voelde ik mij een ordinaire melk koe, gratis en voor niks je baby voeden met de inspanning van een ander .

Gelukkig gaf de moeder van baby M mij wel de waardering waardoor ik het de moeite waard vond om te blijven doneren.

Ik maakte met de moeder van baby M de afspraak dat ik alleen nog voor haar zou kolven.

Elke twee weken kwamen zij dus melk bij mij ophalen.

Een week van te voren maakte wij een afspraak zodat ik ook 5 tot 7 voedingen vers zou bewaren aangezien je dit 5 dagen goed kan houden in de koelkast.

Ze wilde ook graag de levende cellen in moedermelk aan haar zoontje meegeven, na invriezen zijn deze helaas niet meer aanwezig.

Vaak ging zij met 25 tot 30 voedingen weer naar huis, de flesjes die ze de keer ervoor had meegenomen kreeg ik weer terug en deze vulde ik opnieuw voor haar.

Ik schreef dan op de flesjes welke melk ze als eerste moest geven zodat als de melk was opgehaald baby M ’s zijn eerst volgende voeding met een vers flesje melk kon beginnen!

Na ruim 9 maanden voeden liep mijn productie helaas enorm terug. Hierdoor heb ik de moeder van baby M gezegd dat ik haar niet meer kon voorzien van de melk die ze normaal van ons kreeg.

Ik bleek opnieuw zwanger te zijn waardoor het kolven niet meer  goed lukte, ook besloot Jip zelf te stoppen met de borstvoeding!

Bij Cas heb ik mij opnieuw aangemeld via de facebookpagina, ik heb tijdens zijn borstvoedingsperiode een eenmalige donatie te doen.

Ik vind het een heel mooi iets het doneren van melk alleen heb ik 2 verschillende ervaringen.

Een positieve en een negatieve, met twee kinderen en een huishouden voelde ik mij niet weer geroepen om vaste donor te zijn.

Na de eenmalige donatie om de vriezer te legen heeft Cas zelf regelmatig diepvriesmelk gehad, dit heeft Jip eigenlijk nooit gehad!

Ik heb 2 kindjes op de wereld mogen zetten maar 5 mondjes mogen voeden met de melk die mijn lijf voor deze twee mannetjes produceerde

IRIS

 

Ik kies bij voorbaat voor flesvoeding, daarom, en daarmee uit!

Allereerst zal ik maar beginnen met een disclaimer. Want anders komt er zo vast een lading stront over me heen. Borstvoeding is goed voor je kind. Ik ga niet beweren dat het niet zo is. Ok?  

Maar ik heb wel een duidelijke mening over flesvoeding. Ik ben namelijk fan. En nu ik zwanger ben van de tweede en bewust voor de fles ga kiezen, wil ik een pleidooi houden voor de fles. Niet perse voor die fles, maar voor de moeder achter die fles. Hoe kan het dat andere vrouwen oordelen over moeders die een fles geven? Waarom moet er gevraagd worden: ‘Oh , lukte het niet met de borstvoeding?’ Wat maakt dat uit? Al lukt het wel en wilde de moeder niet meer, lekker belangrijk! Waarom moeten wij daar met z’n allen wat van vinden? En vooral, wat van zeggen?

Als moeder wil je het beste voor je kind, ik ook. Maar borstvoeding was bij mijn dochter niet het beste. Niet voor mij, niet voor haar. Na een keer aanleggen, ben ik gestopt. De kraamhulp wees mij op een infectie en somde op welke maatregelen we zouden moeten nemen. Na een slopende bevalling en schreeuwende pijn aan mijn tepels vond ik het best. Manlief kon midden in de nacht naar de apotheek voor melk. Want ja, dat had ik niet in huis. Afgeraden op de borstvoedingscursus. Domste advies ooit gekregen: Heb je het in huis, dan geef je sneller toe aan de fles.

Die infectie was de echte reden, maar met een beetje doorzetten en een goede zalf had het best kunnen lukken. Ik wilde gewoon niet. Ik zag er tegenop. Maar dat toegeven? Ai daar zit me toch een taboe op! Dus zei ik ook dat het niet lukte, gaf de infectie de schuld en ‘ja het was echt heel spijtig’. Ammehoela. Er was opluchting alom.

Ik twijfelde al tijdens de eerste zwangerschap of het überhaupt iets voor me was. Niet weten wat je kind drinkt en wanneer leek mij niet zo prettig. Plus het feit dat je borsten gedeeld moeten worden en ineens van levensbelang zijn, ook teveel verantwoordelijkheid voor mijn simpele b-cup.

Maar de stimulatie vanuit de Europese Unie werkte ook goed op mijn gemoedsrust, en ik zou “het gaan proberen”. Ik heb braaf een cursus gevolgd, waar ik overigens vroegtijdig de zaal heb verlaten door de neerbuigende houding naar de fles. Of “kunstvoeding” zoals zij het noemden.

Maar goed, bij dochter lukte het dus niet, we gingen over op fles en toen bleek dat ze überhaupt niet dronk. Ik was blij dat ze na een week ziekenhuis en sondevoeding eindelijk een fles leegdronk. Was ze ook opgenomen geweest als ik borstvoeding had gegeven? Geen idee. Feit was wel dat ze te weinig dronk en dus uitdroogde. Ik was blij dat er keiharde millimeters gemeten konden worden. Blij dat er refluxmedicatie door een flesvoeding heen konden en dat er regelmatig gepoept werd.

Blij dat manlief de voedingen in de nacht deed, blij dat er een vast ritme was (niets zo strak op schema als een baby in het ziekenhuis), blij dat we vooruitgang zagen in de hoeveelheid melk, blij dat dochterlief daar goed op groeide.

Dus buiten het feit dat ik misschien genoeg redenen had om het niet te kunnen. Ik WILDE gewoon niet. De situatie in het ziekenhuis daarna, bevestigde alleen maar meer mijn keuze.

Nu bij de tweede zwangerschap wil ik niet een herhaling. Ik wil vanaf moment 1 rust in de tent. Ik verlaat pas het ziekenhuis na 3 volledige voedingen. Ik weet inmiddels welke fles ik koop, welke voeding fijn is, welke speen op welke fles past. Ik ben voorbereid. Alles behalve weer een probleem met drinken. Hopen we.

Daarnaast hoop ik dat ik gewoon kan zeggen: ik kies voor de fles. En niet: ik kies voor de fles, want…

Want leuk hoor, dat anderen niet mogen oordelen over jouw keuze, maar toch leg ook ik in deze blog verantwoording af. Wil ik uitleggen waarom ik stopte. Terwijl er helemaal geen reden hoeft te zijn. Je mag doen wat je wil. Niemand heeft het recht te oordelen over jouw manier van voeden, jouw manier van opvoeden, je kind vervoeren etc. Het waarom is aan jou.

Niemand hoeft te weten waarom. Mijn poging tot borstvoeding was geen succes, ik heb geen zin in poging 2. En niet omdat ik lui ben of mijn kind niet het beste gun, maar omdat ik een blije mama ben als ik een fles mag geven. Lang leve de fles! En daarmee uit.

 

 

 

 

KELLY V (klik hier voor haar Instagram)  

 

Borstvoeding gaf mij tranen van verdriet, het flesje gaf mij tranen van geluk

‘Geef je ook borstvoeding?’ Met één vraag was ons gesprekje veranderd van vrolijke vragen naar bezorgde bemoeizucht. Of lag dat toch echt aan mijn gevoel? Ik maakte even de klik in mijn hoofd en antwoordde vriendelijk dat ‘Lien niet echt interesse had’ in mijn borst. Understatement. Ik had flesjes kunnen vullen met onze beider tranen. Toch antwoord ik luchtig, want ik wil niet toegeven dat ik echt wel belachelijk hard geprobeerd heb. Ik had namelijk nog niet goed ingeschat in welke categorie de dame tegenover mij hoorde. In kamp ‘heb je het wel eens ondersteboven hangend van het klimrek geprobeerd’ of in team ‘is een flesje niet goed genoeg voor jullie’?

Natuurlijk zat het in mijn hoofd. Want het was toch ikzelf die het zo verdrietig vond dat de borstvoeding niet gelukt was? De samenleving heeft daar toch geen mening over? Toch? Zo vond de vroedvrouw wel. ‘Want ik had toch hard geprobeerd’. En alleen al daarin zat naar mijn gevoel een waardeoordeel. Want wat als ik niet hard ‘geprobeerd’ had? Als ik gewoon van tevoren al besloten had dat flesjes fijn zouden zijn? Mocht de algemene opinie het dan wel lichtjes sneu vinden voor mijn dochter? Nee toch?

Toch ben ik ontzettend blij dat ik mijn borstvoeding verhaal heb mogen lopen met mijn vroedvrouwen van De Roze Wolk. Lien was zo stik kapot van haar nul-de verjaardagsfeestje (zeg je dat zo?) dat aanhappen aan de borst de eerste dagen geen optie was. Volgens het ziekenhuis. Flesjes dan maar? Prima, vonden wij. Komt goed. Maar we zouden wel graag nog de borst proberen ook. Oh ok, dan zijn spuitjes beter. Dus hop, mini baby kreeg spuitjes gevuld met mama’s melk. Ik kon tegen dag 3 mijn eigen milkshake stand wel uitbaten en ook Lien was weer op krachten, dus dachten we dat het wel fijn zou zijn haar nog eens aan de borst te leggen. Ik verlangde naar de intimiteit van het voeden en was het kolven al wat beu, ook al was mijn opbrengst geweldig en vulden we de ziekenhuis diepvries vlotjes. In het ziekenhuis lukte bij mij drinken voor geen meter. Lien leek zodanig overstuur te raken van het voeden dat we na een aantal minuten steeds moesten overschakelen op flesjes. Geen enkele drukke verpleegster had ooit meer tijd dan dat. Google raadplegen dan maar, vanuit mijn ziekenhuisbed: rugbyhouding, rubber hoedje op, blote borsten stimulerend masseren .. mijn zoekgeschiedenis leek op die van de gemiddelde puber jongen. Niets werkte.

Na vijf dagen kwam Lien met ons mee naar huis. Ik hoopte op een nieuwe start, want er is toch weinig intiems aan borstvoeding als je eerst aan de melkmachine moet met je plofborsten en daarna tig mensen rond je ontblote boezem hebt staan. Thuis hadden we ondersteuning van onze vroedvrouwen. En dat was geweldig. Zij hadden de tijd om met ons te babbelen en om Lien een hapje te helpen. Geen enkele keer werd in vraag gesteld waarom ik nog door klooide met kolven en flesjes. Ik werd net warm ondersteund en erkend in het alles overweldigende van exclusief kolven en de druk die het legt op je kraamweek. Ik mocht ‘s avonds sms’en als het niet lukte en ze kwamen ook graag op zaterdag even langs. Dit moest opgelost worden. Ze zouden me helpen en het zou lukken. Elke keer als ze er waren, was er tijd voor een rustig borstmoment. Maar dat was buiten Lientje gerekend.

Het lukte niet. En ik was moe. Ik had op die eerste twee weken maar vier keer een fles kunnen geven aan mijn kersvers kindje, want ja, je moet natuurlijk acht keer per dag kolven én acht keer per dag voeden. Toen Maarten vroeg wat voor mij de definitie was van het voornemen ‘als het niet lukt doen we gewoon flesjes’, moest ik toegeven dat ik daar al lang voorbij was. Dit lukte mij niet. Dit lukte Lien niet. Toen de vroedvrouw die dag mijn knoert van een borstontsteking kwam behandelen (dat vind je natuurlijk nooit in die zoekgeschiedenis bij die puberjongens) gaf ik het luidop op. In tranen van verdriet. Die avond gaf ik een flesje, in tranen van geluk.

En ja, ik ben nog steeds gevoelig aan dat waardeoordeel rond borstvoeding. Mijn diepvries zit nog steeds vol melk want een paar dagen na het stoppen, ontdekten we dat kleine meid een koemelkallergie had en ik moest nog 4 weken afbouwen met kolven omwille van mijn overenthousiaste boezem. Ik heb nog geen enkel flesje weg gegoten, en dus zie ik nog soms erg tastbaar, een herinnering staan aan die hallucinante kraamweken, als ik naar een diepvriespizza met koemelkeiwit grijp. Misschien maak ik er wel een mooi juweeltje van. Want wat is het toch knap, wat je lichaam kan – ook al loopt het allemaal niet vlot. Dat laatste is een woord mopje.

 

 

 

 

HELEEN

 

Wat niemand je vertelt over borstvoeding, maar ik wel

“Neee!” – klik alsjeblieft niet meteen weg met het idee dat dit weer zo’n ‘borstvoedingsmaffia-artikel’ gaat zijn.

Het boeit mij oprecht niet of jouw baby nu fles- of borstvoeding krijgt, zolang je ze geen tequilashotjes (slapen ze wel goed van denk ik) als alternatief aanbiedt zal je mij echt niet horen. 

Want laten we eerlijk zijn: Uiteindelijk likken ze allemaal aan een winkelwagentje of rammen ze nog een handje zandbak-zand naar binnen terwijl wij ons ondertussen afvragen waar we ons zo druk om maakten toen we voor de borst/fles-keuze stonden.

Waarom dan toch wéér een blog over borstvoeding?

Nou, omdat ik er inmiddels achter ben gekomen dat er (veel) dingen verbonden zijn aan het hele ‘borstvoedings-gebeuren’ wat je nergens terugleest in de boekjes. Moederschap is al heftig genoeg dus laten we elkaar vooral voorbereiden wanneer dit kan: Samen staan we sterk, enzo.

Ik kreeg – om maar even een voorbeeld te geven – inspiratie voor dit artikel toen mijn baby, met zijn net doorgekomen scherpe tandje, voor de tiende keer deze week besloot om als een gemuteerde piranha zichzelf tijdens het drinken – mét dat ene scherpe tandje – vol in mij vast te bijten om vervolgens zijn hoofd heel hard naar achteren te trekken.

“What. The. Fuck. Doe. Jij. Baby?!?”

Ook al heb ik niet de behoefte aan een tepelpiercing: Baby doesn’t care.

Goed, dat is dan alvast het eerste punt van ‘wat niemand je verteld over borstvoeding’: 

Ongewenste piercing-sessies kunnen plaatsvinden.

Gaan we direct door naar punt twee:

Baby’s zijn wannabe radio-dj’s 

Wat dat met borstvoeding te maken heeft? Nou, radio-dj’s draaien aan knoppen om volume enzo af te stellen toch?

Zo stel ik het mij in ieder geval voor wanneer ik heel cool mee sta te rappen met Eminem terwijl ik een ondergekwijlde soepstengel uit mijn broek probeer te poetsen met een billendoekje: Allemaal radio-dj’s die aan knopjes draaien om mijn woonkamer-rapconcert nóg meer glamour te geven.

Papa Tim geeft een tegenreactie op het borstvoedingsartikel van Suus Ruis

Beste mama,

​

Ja, ik weet het. Misschien was het makkelijker geweest als ik deze reactie direct aan een bepaald persoon had geschreven. Echter geloof ik niet dat het alleen haar aangaat. Wanneer je er voor kiest om publieke platformen te gebruiken als middel om je eigen theorieën, etiquette of je zelfverzonnen richtlijnen te delen, dan is het ook zorg dat alle lezers hiervan een andere kant van het verhaal te zien krijgen en hiermee hun eigen richtlijnen kunnen maken.

​

​

Nee, ik geef zelf uiteraard geen borstvoeding en dat houdt dus ook in dat ik niet weet hoe het voelt als er van die starende ogen om je heen zitten die je prangend aankijken om te zien welke handelingen je nu aan het verrichten bent. Maar ik weet wel uit eigen ervaring dat ik nog nooit zelf dat stel ogen ben geweest. Ik heb nog nooit vreemd gekeken naar een moeder die doet wat ze hoort te doen. Ze reageert op de roep van haar kind om voeding, zoals mijn vrouw op mij reageert in de vroege ochtenden als ik mijn ogen net open doe, iets onverstaanbaars brabbel en drie keer diep zucht. Dan weet zij dat het tijd is voor koffie. Uiteraard weet ik dat mensen nooit gek naar mij zullen kijken als ik een slok van dat zwarte koffiemengsel neem, omdat er simpelweg niets, maar dan ook niets seksueels geassocieerd kan worden met koffie. Behalve de mensen die daar een zwak voor hebben; die zijn in mijn ogen welkom om naast mij in een café te komen zitten terwijl ze naar mij staren hoe ik mijn cappuccino drink. Want dat is de essentie van dit verhaal. Als mensen er niets of niemand kwaad mee doen dan is het ook niet nodig dat er mensen zijn die hun mening hierover opdringen aan anderen.