Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

depressie

Ik heb de moeilijkste beslissing ooit gemaakt: de zorg van de tweeling heb ik aan de papa overgedragen…

Om maar even bij het begin te beginnen. 3 jaar geleden ben ik bevallen van mijn eerste zoontje Milan. De relatie met zijn vader was alles behalve stabiel, dus besloten wij na enige tijd uit elkaar te gaan. De opvoeding van Milan in mijn eentje was erg zwaar door de mentale klachten waar ik dagelijks mee loop. Na de bevalling van Milan heb ik een depressie opgelopen, en eigenlijk, is deze nooit meer weggegaan. Na veel gesprekken en onderzoeken kreeg ik de diagnose ; chronische depressie mét daarbovenop borderline in een hevige variant. Dus daar ging ik, de medische molen in. Wekelijkse gesprekken en veel huiswerk, en het sloeg aan! Ik voelde mij weer goed en was weer klaar om te gaan ‘daten’. Toen leerde ik Dennis kennen en werden wij gezegend met 2 wonderschone kindjes, een jongen én een meisje! Nu hoor ik je denken ; WAUW, dat wil toch iedereen zo’n koningskoppel! Maar nee, bij mij sloeg het nieuws net even anders in. Ik ben weken in shock geweest. Hoe ga ik dit doen? Wat gebeurd er met mijn lichaam? Hoe kan ik 3 kindjes aan? 

Tijd zal het leren, was mijn motto toentertijd. 

Eenmaal geboren, gingen wij met de kindjes gelijk een medisch traject in. Beide kindjes positief getest op het CMV-virus (Cytomegalovirus). Wat een schrik! De kans op hersenschade en eventuele andere neurologische schade was zo onwijs groot, dat ze 4,5 week in het ziekenhuis moesten blijven. 

En daar was dan dát moment ; ZE MOCHTEN MEE NAAR HUIS!!! 

Ik was blij, maar toch ook niet. 

Daar kwamen de twijfels weer, hoe ga ik dit doen?? 

En ik heb het onderschat, flink onderschat. Het opvoeden van een peuter met daarbij een premature tweeling is ongelooflijk zwaar. Onze relatie kwam eronder te lijden, en afgelopen week hebben wij de keus gemaakt een punt er (voor nu) achter te zetten. Ik ben mezelf niet meer. Ik ben op. Ik ben gesloopt. Ik kon niet goed meer zelf voor de kindjes zorgen, dus heb ik de meest moeilijke beslissing gemaakt die ik ooit heb moeten maken ; de zorg van de tweeling tijdelijk aan hun papa (Dennis) overgedragen. 

Sinds afgelopen zondag zijn ze ‘weg’. 

En ook al zou ik nu even moeten genieten van de rust, het voelt als falen. 

Falen, dat ik niet voor mijn kindjes kan zorgen. 

Falen, omdat ik niet die mama voor ze ben die ze zo hard nodig hebben en verdienen. 

De leegte, de stilte, het is onwerkelijk. 

Maar ik ga nu knokken, keihard, om mijzelf weer terug te vinden. De ‘oude’, altijd vrolijke, gezellige Daphne weer terug te zoeken. 

Dat kost tijd, veel tijd. Maar ik ga dit flikken. Voor mijn kinderen, want die verdienen het beste & daar zal ik voor blijven vechten. 

Roze wolk? Ik noem het de grijze wolk met opklaringen

Goh, waar begin ik. Het leven was fijn. Oktober 2014 ben ik ten huwelijk gevraagd door mijn liefde en we hadden de planning in oktober 2015 te trouwen. We zouden dan precies 10 jaar samen zijn. We wisten van elkaar dat we graag kinderen zouden willen krijgen, maar op dat moment wilden we met name trouwen en een ander huis, mijn liefde had net een nieuwe functie en een baby zat dan ook echt niet in de planning. Eind december 2014 zijn we samen één dag naar London gegaan met de bus en van pure vermoeidheid van die reis en het vele lopen werd ik ziek. Totaal niet aan de pil gedacht gezien het spugen zich beperkt had tot één dag overdag. In januari kreeg ik de griep, koorts en moest ik flink spugen. Die hield lang aan, maar na twee weken was het carnaval en ik zou werken tijdens de carnaval. Ik wilde het mijn collega’s die het wilden feesten het niet aan doen om terug te moeten komen. Dus toch gaan werken en eind van die week weer terug bij af, doodziek. Ik hield niks binnen, nog geen water. Nou ja dat gaat wel weer over denk je dan. Mijn moeder vroeg al eens of ik niet zwanger was, maar ik was ongesteld geweest (dacht ik) dus dat kon absoluut niet, haha. Het idee.. Uiteindelijk kwam de huisarts oo bezoek en daar kwam na bloedonderzoek uit dat ik zwanger was. Wat een schok… Omdat andere waardes ook niet goed waren, moest ik met spoed naar een verloskundige en daar kon ik de dag erna terecht. Ze dacht dat ze nog een inwendige echo moest doen maar toen het echo apparaat op mijn buik werd geplaatst was daar een hele baby te zien. Het is dat ik lag anders was ik omgevallen van schrik. Tien weken en drie dagen zwanger en warempel uitgerekend op dé datum 1 oktober 2015. Weer een schok, blij? We wisten het nog niet. 

Mijn postpartum depressie: ik stopte met acteren! Ik zei altijd dat het goed ging terwijl ik op mijn tandvlees liep

Met poppen spelen heb ik nooit gedaan. Voor baby’s had ik ook weinig interesse, ik vond ze wel schattig maar ze deden me niet veel. Maar zélf moeder worden en een baby krijgen is daarentegen altijd mijn állergrootste wens geweest. Jarenlang heb ik daar over gefantaseerd. Hoe zal hij of zij eruit gaan zien? Wat zijn leuke namen? Ik kon me er al helemaal op verheugen om trots rond te lopen met mijn kind. Ik was er van overtuigd dat ik de beste moeder ever zou worden! Maar wat ben ik van een koude kermis thuisgekomen… 

Mijn naam is Sharon, 28 jaar en trotse mama van een 7 maanden oud zoontje. Wat was ik opgelucht en blij toen Stanley geboren was. Na de geboorte werd hij meteen op mijn buik gelegd, ik wist me er geen raad mee. Volgens mijn vriend begon ik hem hard te aaien alsof ik een hondje aan het aaien was. Beetje raar maar je moet toch wat! Ietwat onwennig & onzeker kwamen we thuis. De kraamhulp legde een hoop uit, al ja-knikkend had ik eigenlijk geen idee waar ze het nou allemaal over had. Zodra zij de deur achter zich dichttrok is vrijwel direct mijn obsessieve bezorgdheid geboren. Jawel hoor; wees welkom obsessie! Slapen lukte niet meer, uit angst dat ik misschien tekort zou schieten als moeder. Ik moest natuurlijk wel even checken bij élk zuchtje & steuntje of hij nog wel ademde.

Daar was baby Seth, ik kwam er snel achter dat ik het moederschap niet in mijn eentje kon

Je krijgt er zo veel voor terug.

‘Als je daarmee een kapotte doos en gebroken nachten bedoeld wel’.

50-80% van de moeders hebben na de bevalling last van stemmingswisselingen, die stemmingswisselingen vinden meestal plaats in de derde tot tiende dag na de bevalling en zijn een normale reactie van je lichaam door je hormonen. Bij 10-20% van de moeders houdt dit gevoel maandenlang aan, dan kan het zijn dat er sprake is van een postnatale depressie.

Heftig vond ik het om moeder te worden. Ik keek zo uit naar die roze wolk die iedereen je beloofd maar hij was er totaal niet. Eerlijk? Ik vond er gewoon geen reet aan die eerste weken, wat zeg ik, Seth gaat nu richting zeven maanden en ik begin het eindelijk sinds een paar weken pas echt leuk te vinden.

Kinderwens

Onze eerste zwangerschap is anders gelopen dan we hadden gehoopt, met 23 weken ben ik op 8 oktober 2017 bevallen van ons eerste kindje Vik nadat we slecht nieuws kregen tijdens de 20-weken echo. Maar daarmee werd onze wens voor een kindje alleen maar groter, een gezond kindje die we mee naar huis konden nemen om voor te zorgen.

We zouden mijn lichaam de tijd geven die het nodig had om te herstellen en de onderzoeken afwachten om te zien of de afwijking die Vik had erfelijk was of ‘een foutje van de natuur’. Het was een mega grote stomme oneerlijke fout van de natuur maar niets wat consequenties had voor een eventuele volgende zwangerschap. We waren blij dat ik niet lang daarna opnieuw in verwachting was.

Doodeng vond ik het om opnieuw een kindje in mijn buik te voelen, gespannen gingen wij dan ook naar de 20-weken echo. Tot die tijd waren we een beetje terughoudend in onze blijdschap maar alles zag er goed uit dus we probeerden het verdriet en de angst wat meer los te laten.

En dat lukte ook wel, maar toch merkte ik dat er een afstand bleef tussen mij en de baby in mijn buik. Een afstand die er tussen mij en Vik nooit is geweest. Vanaf de dag dat ik wist dat ik zwanger was van Vik was ik helemaal in de wolken maar dat intens blije gevoel bleef dit keer een beetje vlak. Ik verheugde me wel op zijn komst, maar wilde ook vooral gewoon niet meer zwanger zijn.

Ik was 18 oktober 2018 uitgerekend maar zei vanaf het begin van de zwangerschap dat deze baby eerder zou komen. Hij zou er zijn vóór de eerste verjaardag van Vik. Op 24 september 2018 werd ik voor de tweede keer moeder. De baby waar ik naar uit had gekeken was er, Seth Pelle. Kerngezond.

Roze wolk

Ik hoor het mezelf nog zeggen ‘ook saai, zo’n baby die altijd slaapt’. De eerste twee weken waren fantastisch! Toen ging de baby aan en dat is waar mijn roze wolk eindigde. Vreselijk, dat gehuil. Ik kon het niet aanhoren. Er brak een periode aan waarin Tom, mijn vriend voor werk van huis ging en Seth huilde van zijn ene voeding tot de volgende. Ik was nog niet gewend aan een baby die geen geluid maakte laat staan aan deze baby die mij flink op de proef stelde. Wie was überhaupt deze baby?

Dit was ook de periode waarin ik zelf voor het eerst brak.

Ik voelde het gewoon niet, dat intense moedergevoel. Ook al wist ik dat ik enorm veel van Seth hield, het lukte me niet om dat altijd te voelen en de moeder te zijn die ik me had voorgesteld te zullen zijn.

De eerste periode weigerde ik ook alle hulp, alles zelf doen, ik was toch degene die een kind wilde? Dat kon ik prima alleen. En moe? dat was ik ook niet, viel allemaal nog wel reuze mee zei ik dan. Die lat lekker hoog, baby op tijd verzorgd, het huis opgeruimd en schoon, de boodschappen gedaan en er zelf ook nog een beetje ok uitzien.

Het duurde niet lang voordat ik erachter kwam dat ik het niet in mijn eentje kon. Op dagen dat Tom thuis was ging het wel redelijk met me, dan lukte het me om de show weer op te voeren. Wat was ik blij en gelukkig en wat een prachtige baby hadden we. Maar ook hij wist wel beter. Op dagen dat hij niet thuis was had ik niemand om voor te acteren en wilde ik het liefst mijn huilende baby in zijn bed leggen en de deur dichttrekken. ‘Opgeruimd’. Babyfoon uit en even op adem komen op de bank.

Ondanks mijn enorme schuldgevoel lukte het me niet om aan Seth te hechten en me ook daadwerkelijk echt zijn moeder te voelen. Ik heb vaak gedacht ‘vanaf u ga ik het anders doen’ want ik wilde niets liever dan hem troosten maar dan lukte het me toch weer niet. En er waren ook echt wel momenten waarop ik genoot, wanneer Seth bij me lag te slapen. Verder kon ik het woord genieten niet meer horen, ik vond het maar overschat net als heel die roze wolk.

Vluchtgedrag

Als Tom dan thuis was vluchtte ik de deur uit, drankje in de stad? Naar een vriendin, zelfs naar de supermarkt was een uitstapje en alles greep ik aan om gewoon even weg te zijn van mijn gezin, want naast dat ik geen moeder wilde zijn wilde ik ook helemaal niet denken aan een gezin zijn. De droom van een groot gezin was compleet verdwenen. Ik begreep niet eens hoe mensen voor één kind konden zorgen. Hoe had ik ooit kunnen denken dat ik nog een kindje wilde?

Zo zakte ik steeds dieper in een gat. Ik had hulp nodig, anders dan mijn moeder of zus die een middagje zouden oppassen. Professionele hulp.

Regelmatig stortte ik compleet in, gingen de berichtjes van Tom naar mijn moeder of zus om even te checken hoe het bij mij thuis ging. Toen ik mijn moeder op een dag een berichtje stuurde dat het zo had moeten zijn met Vik, wel een kindje krijgen maar er niet voor hoeven zorgen, liep het emmertje over. Het was tijd, ik moest hulp gaan zoeken. Via het consultatiebureau kwam ik terecht bij infant mental health. Dit is gericht op moeder en kind.

Ik moest gaan leren dat het oké is om ook moeder van Seth te zijn, dat er naast mijn liefde voor Vik nog ruimte genoeg is om van Seth te houden. Dat Seth er niet is om iets te vervangen dat onvervangbaar is. Het voelde, en soms nog, oneerlijk om al zo snel opnieuw zwanger te worden. Ze hadden er nooit alle twee kunnen zijn, ik was al zwanger voor de uitgerekende datum van Vik en daarin ben ik vaak heel hard voor mezelf. Alsof ik Vik tekort doe door Seth en andersom precies zo. Maar ze mogen er allebei zijn, dat wist ik wel maar zo voelde ik het niet altijd.

Ik ben aardig op weg maar ik ben er nog niet. Er zijn nog steeds dagen waarop het me allemaal te veel word. Dagen waarop ik de lat veel te hoog leg maar het lukt me steeds beter om dit op te vangen en eerder aan de bel te trekken.

Het krijgen van een kindje wordt ontzettend geromantiseerd maar laten we eerlijk zijn en zeggen dat het echt heel erg heftig is om moeder te worden. Heel je leven wordt op zijn kop gezet voor en door iemand die je helemaal niet kent. Het voelt wel eigen maar is ook nog zo vreemd.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat het helemaal niet gek is als je denkt dat je wel een beetje hulp kunt gebruiken van een professional en dat het hartstikke knap is wanneer je dat zelf ook ziet en die stap durft te zetten.

Ik ging met tegenzin mijn eerste gesprek in en heb zelfs tot in de wachtkamer gedacht om het niet te doen maar ben uiteindelijk heel erg blij dat ik ben gegaan. Het heeft ervoor gezorgd dat ik op een andere manier naar bepaalde situaties kan kijken en me een zekerder gevoel als moeder gegeven.

De eerste maanden met Seth kan ik niet over doen maar de tijd die we nog samen hebben wordt alleen maar mooier.

Geniet jij van jouw zwangerschap!?

Regelmatig krijg ik opmerkingen over mijn blogs en openheid. Een kennis van mij omschreef me een keer als iemand die geen schaamte kent. En enerzijds heb ik overal schijt aan anderzijds heb ik zeker mijn tekortkomingen,  twijfels en onzekerheden hoor. Ben niet voor niks depressief. Ik ben alleen klaar met die opgelegde euforie die je als zwangere vrouw of jonge moeder zou moeten ervaren volgens de buitenwereld. En ik wil deze dames een hart onder de riem steken, je bent namelijk niet de enige die het zwaar heeft, het kut vindt of gewoon niet meer weet wat ze moet.

Een van mijn beste vriendinnen staat op het punt van baren. Zij appte me laatst dat ze zo vaak de vraag krijgt, ‘en geniet je er een beetje van?’. Daar gaan we al. Geniet je er een beetje van? Wat moet je daarop zeggen? Ze zei, ‘ik geniet van een mooi glas wijn, van een boekje lezen in de zon. Maar van zwanger zijn?’ En dát is dus mijn punt. Moeders die vergeten zijn dat zwanger zijn ook lichamelijke ongemakken met zich mee brengt, Dat je hoogzwanger ook amper slaapt, het maagzuur tot aan je oogkassen komt en laat me maar niet beginnen over mijn gekots en obstipatie.

Nee je moet genieten, want je moet blij zijn dat je zwanger bent hoor. En je bent zwanger, niet ziek. Sommige mensen kunnen geen kinderen krijgen dus wees blij dat je de hele dag boven de wc hangt! Deze opmerkingen heb ik serieus gehoord tijdens mijn zwangerschap. Ik vroeg me dan ook af wat er mis met mij was dat ik niet op wolken liep en intens genoot van deze mooie tijd. Door al die ongevraagde meningen werd ik dus onzeker en ongelukkiger. Dat ik toen al mega depressief was, was niemand opgevallen, helaas. Ik studeerde toen ook nog en had in een half jaar alle schade in gehaald waardoor ik voor een jaar aan studiepunten binnen haalde. Ik was eigenlijk helemaal niet zo bezig met zwanger zijn, sterker nog twee dagen voor de bevalling maakte (en haalde) ik nog een tentamen. 

En dan heb je een kind. En je moet weer verder. Je hebt geen idee wat je doet, bent onzeker, verdrietig en zit na twee weken alweer in de schoolbanken. Dat moest want anders kon ik mijn studiepunten dat jaar niet meer halen. Je geeft borstvoeding maar hij was 10 gram te weinig aangekomen dus moet je bij voeden. Door die stress en verplichte lessen zonder mogelijkheid om te kolven stagneerde de voeding en ben ik volledig op flesvoeding overgestapt. Nou dan faal je dus ook alweer want je hebt geen productie zoals menig koe. En borstvoeding blijft het állerbeste voor je kind hoor! Hoe vaak ik dat wel niet gehoord heb.

Ik vond het zwaar, de zwangerschap maar ook de tijd erna. Toen ik dacht dat ik alles moest kunnen net zoals de rest. Dat ik dacht geen goede moeder te zijn omdat ik niet ‘rond vloog op een roze wolk’. Ik kon niet meer werken door de pijn aan mijn bekken en raakte zo echt een groot stuk van mijzelf kwijt. Mijn sociale leven veranderde ook behoorlijk. Ik was een van de eerste mama’s in de vriendengroep, terwijl zij in de kroeg hingen was ik met andere dingen bezig en miste ik die tijd ook.

Tijdens mijn tweede zwangerschap en kreeg ik de officiële diagnose; zwangerschapsdepressie. Hehe, het lag dus niet aan mij. Ik was echt hartsikke ziek. En dat deelde ik. De reacties die ik kreeg waren zo bijzonder! Moeders met tranen in hun ogen die mij aanspraken dat zij het ook hadden gehad vroeger, maar dat er toen geen ruimte voor was. De eenzaamheid die zij hebben moeten ervaren is behoorlijk verdrietig. Maar ook jonge moeders die naar me toe kwamen dat zij het fijn vonden dat ze niet de enige waren. De herkenning, de eerlijkheid en het echte verhaal deed hen goed. En deze reacties versterkten mij in mijn missie om depressies en verdriet, eenzaamheid en onzekerheid meer bespreekbaar te maken. En vooral om moeders te vragen elkaar te helpen in plaats van onzeker te maken. Nog zon voorbeeld: een baby die ontzettend veel huilt het ‘savonds een moeder die andere moeders om hulp en raad vraagt en te horen krijgt dat dat er nou eenmaal bij hoort. Zij hebben ook slapeloze nachten gehad dus jij moet er ook maar aan geloven. De minachting, je moet niet denken dat het makkelijk is. Je weet niet wat het inhoudt etc. Blijkt de baby koemelk allergie te hebben waardoor ze veel pijn had en dus veel huilde. Verkeerde reacties van de andere moeders, toch? Luister na elkaar, deel je ervaringen en steun elkaar daar waar nodig.

Mijn punt is. Voel je niet schuldig dat je niet altijd intens geniet. Leg al die opgelegde verwachtingen naast je neer. Het is niet zoals in de boeken of films! Je verandert als moeder en partner. Je prioriteiten liggen anders. Het moederschap zwaar vinden betekent niet dat er niet genoeg liefde voor je kind is! Juist erkennen en hulp zoeken is de grootste daad van liefde voor je kind. Persoonlijk ben ik zo hard mogelijk aan het werk om de beste moeder te worden die ik kan zijn, omdat ik dat de kinderen verplicht ben. Meer kan ik niet doen.

 

 

 

 

LOEKIE (klik hier voor haar Instagram) 

 

Help! Ik voel niets bij mijn babyboy!

Ik heb een poosje getwijfeld of ik de afgelopen weken wel op het grote enge Internet wilde zetten. Want het zou zo maar kunnen dat mijn nu nog kleine mannetje dit ooit ergens tegenkomt, als hij niet zo klein meer is. Uiteindelijk de knoop doorgehakt, en onder de voorwaarde dat deze blog niet alleen óver hem gaat, maar juist vóór hem is, durf ik terug te kijken.

Lieve, lieve kleine prins,

als ik nu naar je kijk zie ik míjn knappe vrolijke ventje, geniet ik van je lachjes en brabbels, ben ik trotser dan trots op alles wat je doet en voel ik mij geroepen als je huilt of moppert. Maar dit is het afgelopen half jaar niet altijd zo geweest.

Natuurlijk zag ik je wel als knap en vrolijk mannetje en smolt ik die keer dat je voor het eerst probeerde te lachen en vond ik het super knap van je toen je voor het eerst op je buikje draaide. Dat was allemaal het probleem niet.