Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

dochter

Een brief aan de vader van onze babygirl

Beste papa van mijn dochtertje,

​

We zijn inmiddels bijna twee jaar verder nadat ik erachter kwam dat ik zwanger was geraakt van jou. Hoe ongepland dit ook was, mij kreeg je niet van mijn keuze gepraat. Het kindje zou blijven. Jij dacht daar helaas anders over en hebt toen besloten dat je geen contact meer wilde en ook in de toekomst niet met ons kindje. Nu teee jaar verder hebben wij elkaar één keer toevallig gesproken. Toen we elkaar vorig jaar tegen gekomen waren in de stad. Ik was alleen, dus je hebt je dochtertje niet kunnen zien. Ik merkte wel enig nieuwsgierigheid waardoor er hoop ontstond. Eerlijk gezegd zou ik het liefst willen dat jij van de aardbodem verdween. Ergens wens ik je al het slechts toe in de wereld. Maar diep in mijn hart, hoop ik nog steeds dat je een keertje aan komt kloppen. Niet voor mij maar voor een héél speciaal klein meisje.  

​

Ik vraag me af hoe jij met jezelf kan leven, hoe jij jezelf in de spiegel een paar straten verderop kan aankijken? Terwijl je weet dat je een vrouw behoorlijk aan haar lot hebt overgelaten en je eigen dochtertje daar rondloopt. Contact met je ouders heb ik wel, gelukkig maar. Maar dat is erg oppervlakkig en ik denk niet dat ze hen ooit als echte opa en oma kan zien als ze voor de rest van jullie familie en omgeving als groot geheim wordt gehouden.
Maar goed ik kan wel boos op jou blijven… Maar ergens voel ik medelijden met je. Medelijden dat je zoveel leuks al gemist hebt! Het begon al bij de echo’s. Hoe bijzonder is dat om te zien? En niet te missen: de geboorte, niet dat dat voor mij onder het kopje “leuk” valt. Maar zo bijzonder en speciaal om je eigen kindje ter wereld te zien komen. Dat heb jij gemist… Maar ook haar eerste lachje, de slapeloze nachten en het knuffelen. In slaap wiegen, haar met trots aan het kraambezoek laten zien. De eerste keer dat ze ging kruipen, de eerste keer dat ze ging staan. De eerste keer dat ze “papa” zei (ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe ze daarbij komt, maar goed het lijkt ook wel een beetje op Peppa natuurlijk. Nou, over Peppa gesproken. Jij hebt waarschijnlijk geen idee wie dit is, he?). Maar ook haar trekjes die je herkent van jezelf. Qua uiterlijk leek ze in het begin ontzettend veel op jou! Nu is het een mengelmoesje van ons twee. Maar ook ontwikkelt ze inmiddels echt een “eigen” karaktertje. Er zijn een aantal dingen die ik van mijzelf terug zie, maar ook een hoop die ik niet herken en jij waarschijnlijk wel.  

Mama Loukie geniet van de kleine dingen, kleine dingen van dochtertje Joey!

Joey, lief draakje van me. Lief klein nieuwsgierig en ondernemend meisje. Wat heb ik de afgelopen dagen van je genoten! Je grote broer bij opa en oma op de camping en wij samen thuis met papa. Met jou hebben we natuurlijk niet veel tijd alleen gehad omdat je onze tweede kanjer bent.

Het zijn niet de enorme ondernemingen waar je van geniet meisje, maar samen op de fiets zwaai je naar alles en iedereen. “Daaag Coop, hallo speeltuin! Kijk mama, ijsjes, mag ik ijsje?” In de buggy roep je iedereen die ons tegemoet komt een halt toe. “Nee pas op, niet langs.” En als iemand in mijn buurt komt is het “Nee!! MIJN mama!”

Als we boodschappen doen verteder je iedereen met gegiechel en enthousiaste begroetingen. Je groeit zo snel en ontwikkelt als een gek, klein slim en bijdehand ding. Je weet dingen waarvan ik niet weet waar je ze hebt geleerd (TV ben ik bang;)). Een prinsesje met een eigen wil ben je.

Je weet wat je aan wil als ik je s ochtends uit bed haal, ik krijg een lege fles in mijn gezicht met de opdracht ‘mama pap maken!’ Als je met je nichtje speelt kan je nogal eens fel en bazig uit de hoek komen, gelukkig zijn jullie twee handen op een buik en krijg je dan gewoon een duw terug.

Ja meisje, je bent mijn lieve kleine poppetje, maar je hebt zeker ook een handleiding. Loslopen is bijna geen optie, ren je niet met je winkelwagentje de winkel uit, dan rijd je wel een bejaarde vrouw tegen de schenen. Ik kan mijn kont niet keren, of een boodschap afrekenen zonder dat er iemand mij wijst op wat je nu weer uitspookt. Gisteren nog lag je onder een kleding rek. 

Als je in de winkel boos op de grond ligt te ‘huilen’ omdat je niet alle poppen uit het schap mag trekken zie ik blikken van herkenning bij andere moeders. Het mooiste zijn de blikken van jonge verliefde stelletjes als je met de pluim op je hoofd in je roze kleertjes aan komt rennen. Maar als je het dan op een schreeuwen zet omdat die arme beveiliger op het vliegveld toch echt jouw tas onder de scan moet doen zie ik ze ook meteen denken, oh hell no!

In de speeltuin klim je overal op en in, nergens bang voor. Ik heb je al uit onze vaatwasser én koelkast moeten halen. En aangezien de tripp trapp als jouw illegale trap fungeert staat die het grootste deel van de dag buiten. Ben je kwijt zit je in bad met kleren en al en een lege fles conditioner in je hand. ‘Mama haren wassen?’

Mijn tafel is jouw atelier, de keuken jou watertafel, de vloer jouw bord en geen bloemetje is veilig voor jouw grijpgrage handjes. Als je valt ben je helemaal over de emmer dat je vies bent geworden en als je in een plas stapt moet je huilen omdat de laarzen vies zijn.

Nee meisje, jij bent mijn kleine trots en ik ben blij dat wij al deze momentjes samen hebben. Mijn stoere kleine meid, ik kijk uit naar de toekomst van ons gezinnetje. Maar ik realiseer me ook dat het geluk in de kleine dingen zit én dan met name  in onze kleine mensjes.

Bevallingsverhaal: onze dochter zag paars na de geboorte

Nadat de gynaecoloog en de cardioloog in overleg de spelregels voor mijn bevalling hadden uitgeschreven, kreeg ik een datum om ingeleid te worden. Onze lieve dochter zou geboren worden op 38 weken, na een helse zwangerschap en vier weken ziekenhuisopname. Op 37w+6d installeerden we ons om 10u ‘s ochtends in de verlosafdeling van Gasthuisberg. Wij waren er klaar voor: dinosaurus koeken, sportdrankjes, boeken en een gezelschapsspelletje. Ik had zelfs een nieuwe Fitbit die nog in de verpakking zat om mee te spelen! Voor wetenschappelijke doeleinden uiteraard. We waren helemaal klaar om ons klein meisje te leren kennen. We wisten dat het wel even kon duren, aangezien ik nog geen millimeter ontsluiting had of ook maar iets verweekt was. 

10 u – Eerste shift – Kathleen de vroedrouw van de ochtend heette ons hartelijk welkom met een eerste dosis prostaglandynes. Als ontbijtje, zeg maar. Met die prostaglandynes zouden we de bevalling in gang zetten. Wij waren toch wel lichtjes in paniek op dat moment, maar lieve Kathleen was de zachte stem die we nodig hadden. Het pittige aan ingeleid worden, is dat de weeën op één keer onnatuurlijk snel en straf komen, we zaten binnen geen tijd op een regelmatige drie minuten. Ik waggelde rond, zong hele musical soundtracks terwijl ik op mijn bal zat te wiebelen en Maarten werkte op zijn computer. Ik was ‘in the zone’ en had hem nodig, maar wel op een veilig afstandje. Gevalletje ‘hou je in stilte bezig’. Na een tweede dosis medicatie werden de weeën een pak intenser. Op naar de..

Tweede shift – 14u – Indra de vroedvrouw nam het over en had dadelijk in de gaten dat ik wel erg veel moeite had alles weg te puffen. Ze stelde luidop in vraag waarom ik geen epidurale zou mogen om me door de bevalling te helpen. Dat was door de artsen aanbevolen omdat het erg effect zou hebben op mijn hart en bloeddruk. Omdat ik als dood was de geboorte van mn dochter te missen als ik flauwviel was ik daar braaf in meegegaan. Indra was de soort vroedvrouw die al 20 jaar kinderen op de wereld gezet heeft, met een nultorerantie voor nonsens.

In overleg (vooral met mezelf, aangezien Maarten al bijna zijn veto gebruikte toen ik het ook maar opperde) besloot ik te douchen als laatste redmiddel tegen de pijn. Grote fout. Maarten had gelijk. Ik zat nog maar vier minuten onder de douche of ik viel flauw, begon erg te bloeden en over te geven. Lastig dat ik met m’n koppige kop de douche aan de overkant van de gang in gegaan was. Maarten zijn ademhaling versnelde lichtjes en Indra sleepte de anesthesist aan. Ze stuurde de gynaecoloog en de cardioloog snel een berichtje dat ze toch een epidurale voor me zou regelen. Meer een ‘wist-je-dat’-je dan een vraag. Na vier keer prikken midden in een weeënstorm (‘stilzitten hoor mevrouw, dit is milimeterwerk’) en het bijhalen van een nieuwe anesthesist zat de epidurale en was ik verdoofd tot aan mijn boezem.

Toen werd het dan helemaal geweldig! Ik was me zo bewust van alles wat er aan het gebeuren was. Na vier jaar vechten was ik aan het bevallen van onze eigen dochter. Ik lag te genieten, voor de laatste keer het galopje van haar hart te beluisteren op de monitor. Om 9 uur ‘s avonds hoorde ik een plop en een ‘woesj’. Mijn water was gebroken van het lachen. Geen haak meer nodig om aan mijn vliezen te liggen peuteren, hoera, (ik had die al van die ochtend in de gaten vanuit mijn ooghoek)

Tegen tien uur ‘s avonds, begon Lientje’s hartritme te dippen en had ik nog steeds maar drie centimeter ontsluiting. De druk van de bevalling was te veel aan het worden voor ons klein meisje. We waren al tien uur bezig en ze kon niet meer goed om met de weeën. De gynaecoloog kwam voorbij met de instructie te stoppen met eten en drinken. Ze zouden snel moeten kunnen ingrijpen als Lien nog meer begon weg te glippen. Waarschijnlijk werd het een keizersnede tijdens de ..

Derde shift – 22 uur – Tzigane meldde zich met gezwinde tred aan als vroedvrouw van de nacht. Een grotere spring-in’t-veld hadden we nog nooit aan mijn bed gehad. Na vier jaar fertiliteit en een ziekenhuisopname van meer dan een maand wil dat wel wat zeggen. Tzigane meende het serieus, niks geen keizersnee. Op duidelijke toon gebood ze ons in bed te kruipen – haha, alsof ik daar niet al vier uur lag met draden uit mijn rug- en haar de rest te laten doen. Zij zou om de zo veel tijd aan het wieltje van de weeënopwekkers komen draaien en zou vanuit haar kamertje aan de overkant Lientjes hartritme in de gaten houden. Kleine meid had intussen al een monitortje rond haar hoofd (hoe die daar aangebracht wordt, bedenk je zelf maar) om haar goed te kunnen opvolgen. Tzigane was er zeker van dat we er een vaginale bevalling van zouden kunnen maken, om het herstel van een keizersnee te vermijden. Had ik al vermeld dat Tzigane het serieus meende?

Het spannende was dat ik tegen dan al vanalles voelde doorheen de epidurale. Ik voelde mijn weeën weer en met elke wee voelde ik baby Lien zakken. Pijnlijke boel, maar eerlijk waar het geweldigste wat ik ooit heb meegemaakt.Terwijl Maarten super hard zijn best deed om te doen alsof hij sliep, lag ik te doezelen, heerlijk in mezelf. Aan het genieten van elke wee, voelde ik me sterker, gelukkiger en meer klaar dan ooit om ons meisje op haar neusje te zoenen.

Een uurtje na middernacht kwam de assistente even voelen hoe veel ontsluiting ik had. Met een verward gezicht haalde ze Tzigane er bij om even te voelen, ze kon er zelf niet goed bij. Tzigane kwa even poolshoogte nemen (zo’n dingen mag je in een bevallingsverhaal behoorlijk letterlijk nemen). Heel haar gezicht klaarde op en voor ik het weet stond ze aan Maarten te schudden. Handen wassen, tanden poetsen, broek aantrekken meneer.. uw baby komt er aan. De assistent voelde niks van baarmoederhals omdat ik op die laatste twee uur van 3 naar 10 centimeter ontsluiting gegaan was. Geen baarmoederhals meer over, het was baby-tijd! De medische ploeg was alleen echt bezorgd over Lientje en er werd een legertje aan mensen in groene pakjes opgetrommeld om de bevalling bij te staan. Ze moest nu echt dringend komen. In de kamer: een assistent, een vroedvrouw, een gynaecologe, een supervisor en twee pediaters. Dat Maarten de weg naar mijn hoofd vond in al dat gedrum bewijst dat een echte scout altijd de weg vindt!

De eerste drie rondjes persen heb ik niet volop beseft wat ik aan het doen was. Ik kon maar niet geloven dat het voor echt was, tot Maarten vroeg of hij even mocht gaan kijken in de zuidelijke regionen en lichtjes bleek om de neus terug kwam met de mededeling dat onze dochter een volle kop haar had. Helemaal in shock dat hij haar hoofdje had kunnen zien, besefte ik dat het tijd was de baby er uit te persen en dat de generale repetitie voorbij was. De vijf mensen rond mijn bed deden op dat moment aan als een soort Amerikaans cheerleader team met een hysterisch bezorgde ondertoon, dus toen ik merkte dat één van hen bijna gps-achtige instructies gaf leek me dat wel ideaal en besloot ik me daar op te focussen. En op Maarten, die hielp met mijn benen stevig vasthouden en de sterke armen voorzag die ik nodig had om in bij te komen tussen elke perswee.

Na twintig minuutjes persen, wat gemakkelijk twintig seconden had kunnen zijn naar mijn gevoel, lag Lientje in mijn armen. Stilletjes. Paars. Niet responsief. Zwaar aan het ademen. De pediaters grabbelden haar weg en Maarten rende haar achterna, zijn ogen wild die van mij aan het zoeken. Terwijl mijn gynaecologe haar snit en naad vaardigheden boven haalde en mij een steekje hechting gaf en ik beviel van lien haar placenta, had ik helemaal geen idee wat er gebeurd was. Ik zag een gebruikte zuignap liggen en blijkbaar was ik in alle haast toch een heel klein beetje gescheurd.

Hii, this is Hubs writing. I was never been able to do much during the birthing part besides trying to remotely look like her rock and be scared to death at the same time. It’s not like the fire was a problem, growing up on a farm you kind of het used to stuff like that. The thing that was scaring me however is that Helen had suffered through so much during her pregnancy and that Baby Girl wasn’t coping well with delivery. She was born purple and non responsive which I didn’t realise because it was all happening so fast. They denied me cutting the cord -rude- and whisked her away after ten seconds, telling me to follow. I shot Helen a worried look but she was comfortably resting oblivious to all the worrying that was going on. I ran to follow them, almost losing them in the crazy haste. While they started helping our little Lien to breathe with a mask, I was asked to rub her warm and hold her hand. Boom – forever in love. I will never forget the way her little hand felt in mine.

Meanwhile she was still purple and wasn’t reacting to the doctors prodding her. They started to worry even more and we’re gonna do a saturation measurement for twenty minutes. To intubate or not to intubated was the question on everyone’s mind. Twenty minutes passed and she slowly started turning pink but still wasn’t doing much better. De doctor and I were just staring at her. Staring at each other. Unsure what to do. Remember Tzigane? The awesome midwive (go read up on my wife’s birth story)? She entered the room and saw our hesitant figures. Promptly she grabbed a tube and handed it to the doctor. Time to intubate and get her to the NICU. But that was not how baby girl saw her first night here, as the doctor tried to fit the tube through her nose she started to grunt and squirm. I couldn’t really tell you how she looked at that moment because my eyes were all blurry with happy tears! After a few quick measurements and a weigh-in.. we were all set to go cuddle with mommy!

Hoi, de wederhelft hier om mijn rol in Lientje haar verhaal te doen. Persoonlijk heb ik niet veel kunnen doen behalve doodsangsten uitstaan en er uit zien als een rots in de branding. Al het bloed, slijm en andere lichaamsvochten waren niet zozeer het probleem. (als je opgroeit op een boerderij heb je al veel gezien) Wat het meeste speelde in mijn hoofd was dat Heleen al zo veel had afgezien en Lientje haar hartje wat raar deed.

Soit. Kind er uit, paars, niet responsief. Dat had ik allemaal niet door omdat het zo snel gebeurde. Lientje heeft 10 seconden bij Heleen gelegen en dan knipten ze snel de navelstreng door zonder het te vragen! Onbeleefd, maar noodzakelijk zou bleek. Als snel nam de pediater Lientje mee en moest ik volgen. Na een ongeruste blik op Heleen, die nog zalig lag na te puffen, liep ik de gang op en was hen bijna kwijt. In het kamertje legden ze ons Lientje aan een beademingsapparaat. Waarom wist ik niet, maar ik mocht haar wel warm wrijven en haar handje vast houden. BAM, instant verliefd. Haar vingertjes die heel zachtjes in die van mijn knepen zal altijd één van mijn meest tederste herinneringen blijven.

Lientje was paars, ademde veel te snel en had niet geweend. Ze reageerde ook niet op al het porren en trekken van de pediaters. Artsen probeerden de saturatie in haar bloed te meten, maar dat verliep niet zo vlot omdat ze zo klein was. We moesten sowieso 20 minuutjes wachten om te zien hoe ze zou evolueren,. To intubate or not to intubate (en naar neonato)

Haar paars werd langzaam roze en net op dat moment kwam de gynaecoloog binnen met Heleen haar gsm: “Trek foto’s voor uw vrouw meneer”. En als de dokter iets zegt, doe je dat ook.

Na 25 minuten was de pediater aan het twijfelen. Ze was zichtbaar bezorgd omdat de resultaten onduidelijk waren. Op dat moment stonden we daar met ons 2 te staren naar de monitor die moest zeggen of er genoeg zuurstof in haar bloed zat. Tzigane kwam binnen en zag de impasse van de pediater en mijn vertwijfelde, ongeruste blik. De pediater vroeg zich of ze toch niet moest intuberen. Tzigane pakte een buisje (3mm want 3,5 is te groot) en de pediater probeerde het in haar neus te steken. Op dat moment besloot Lientje dat ze dat niet leuk vond want het buisje was nog veel te groot en begon te reageren. Haar eerste geïrriteerde kreuntjes en kresjes en de tranen sprongen in mijn ogen. De pediater was tevreden (uw kind weent, proficiat), niet in de couveuse en geen draden door haar neus. Tijd om te wegen en te meten! 2730 gram en 46cm later stonden we bij mama om voor de eerste keer met ons drie samen te knuffelen.

Tien minuutjes gingen voorbij en ik had gevraagd of ik de placenta even mocht zien. Die kreeg ik in een kom op mijn schoot. Twintig minuten gingen voorbij. Ik zat nog steeds alleen in mijn verloskamer, kansberekening aan het doen. Wat was de kans dat ik op mijn gezicht viel als ik nu van de tafel sprong en naar mijn dochter rende? Reëel, leek me, aangezien ik nog in mijn been kon knijpen zonder te knipperen. Dertig minuten gingen voorbij. Een dokter kwam voorbij om te zeggen dat Lien geïntubeerd zou worden om haar te helpen ademen en daarna zou opgenomen worden op de neonatologie. Maarten zou met haar mee gaan. Veertig minuten gingen voorbij. Maarten kwam trots als een otter binnen met onze dochter in zijn armen. Die dappere meid had intuberen toch wat overdreven gevonden en was stilletjes opgeknapt toen ze een poging deden.

Hoe cliché het ook is, mijn wereld was onmiddellijk twee keer zo groot en eventjes toch zo klein als ‘wij drie alleen’. Lientje was uitgeput maar wij mochten even genieten van ons kersvers gezin, voor de pediater terug kwam en ons toelating gaf boven te gaan verder knuffelen op onze eigen kamer. Om zes uur ‘s ochtends vielen Maarten en Lientje even in slaap maar ik lag verder te genieten.. van een knalroze zonsopgang boven Gasthuisberg. Het was mijn dochter haar verjaardag!