Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

dochtertje

Een brief aan de vader van onze babygirl

Beste papa van mijn dochtertje,

​

We zijn inmiddels bijna twee jaar verder nadat ik erachter kwam dat ik zwanger was geraakt van jou. Hoe ongepland dit ook was, mij kreeg je niet van mijn keuze gepraat. Het kindje zou blijven. Jij dacht daar helaas anders over en hebt toen besloten dat je geen contact meer wilde en ook in de toekomst niet met ons kindje. Nu teee jaar verder hebben wij elkaar één keer toevallig gesproken. Toen we elkaar vorig jaar tegen gekomen waren in de stad. Ik was alleen, dus je hebt je dochtertje niet kunnen zien. Ik merkte wel enig nieuwsgierigheid waardoor er hoop ontstond. Eerlijk gezegd zou ik het liefst willen dat jij van de aardbodem verdween. Ergens wens ik je al het slechts toe in de wereld. Maar diep in mijn hart, hoop ik nog steeds dat je een keertje aan komt kloppen. Niet voor mij maar voor een héél speciaal klein meisje.  

​

Ik vraag me af hoe jij met jezelf kan leven, hoe jij jezelf in de spiegel een paar straten verderop kan aankijken? Terwijl je weet dat je een vrouw behoorlijk aan haar lot hebt overgelaten en je eigen dochtertje daar rondloopt. Contact met je ouders heb ik wel, gelukkig maar. Maar dat is erg oppervlakkig en ik denk niet dat ze hen ooit als echte opa en oma kan zien als ze voor de rest van jullie familie en omgeving als groot geheim wordt gehouden.
Maar goed ik kan wel boos op jou blijven… Maar ergens voel ik medelijden met je. Medelijden dat je zoveel leuks al gemist hebt! Het begon al bij de echo’s. Hoe bijzonder is dat om te zien? En niet te missen: de geboorte, niet dat dat voor mij onder het kopje “leuk” valt. Maar zo bijzonder en speciaal om je eigen kindje ter wereld te zien komen. Dat heb jij gemist… Maar ook haar eerste lachje, de slapeloze nachten en het knuffelen. In slaap wiegen, haar met trots aan het kraambezoek laten zien. De eerste keer dat ze ging kruipen, de eerste keer dat ze ging staan. De eerste keer dat ze “papa” zei (ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe ze daarbij komt, maar goed het lijkt ook wel een beetje op Peppa natuurlijk. Nou, over Peppa gesproken. Jij hebt waarschijnlijk geen idee wie dit is, he?). Maar ook haar trekjes die je herkent van jezelf. Qua uiterlijk leek ze in het begin ontzettend veel op jou! Nu is het een mengelmoesje van ons twee. Maar ook ontwikkelt ze inmiddels echt een “eigen” karaktertje. Er zijn een aantal dingen die ik van mijzelf terug zie, maar ook een hoop die ik niet herken en jij waarschijnlijk wel.  

Mama Loukie geniet van de kleine dingen, kleine dingen van dochtertje Joey!

Joey, lief draakje van me. Lief klein nieuwsgierig en ondernemend meisje. Wat heb ik de afgelopen dagen van je genoten! Je grote broer bij opa en oma op de camping en wij samen thuis met papa. Met jou hebben we natuurlijk niet veel tijd alleen gehad omdat je onze tweede kanjer bent.

Het zijn niet de enorme ondernemingen waar je van geniet meisje, maar samen op de fiets zwaai je naar alles en iedereen. “Daaag Coop, hallo speeltuin! Kijk mama, ijsjes, mag ik ijsje?” In de buggy roep je iedereen die ons tegemoet komt een halt toe. “Nee pas op, niet langs.” En als iemand in mijn buurt komt is het “Nee!! MIJN mama!”

Als we boodschappen doen verteder je iedereen met gegiechel en enthousiaste begroetingen. Je groeit zo snel en ontwikkelt als een gek, klein slim en bijdehand ding. Je weet dingen waarvan ik niet weet waar je ze hebt geleerd (TV ben ik bang;)). Een prinsesje met een eigen wil ben je.

Je weet wat je aan wil als ik je s ochtends uit bed haal, ik krijg een lege fles in mijn gezicht met de opdracht ‘mama pap maken!’ Als je met je nichtje speelt kan je nogal eens fel en bazig uit de hoek komen, gelukkig zijn jullie twee handen op een buik en krijg je dan gewoon een duw terug.

Ja meisje, je bent mijn lieve kleine poppetje, maar je hebt zeker ook een handleiding. Loslopen is bijna geen optie, ren je niet met je winkelwagentje de winkel uit, dan rijd je wel een bejaarde vrouw tegen de schenen. Ik kan mijn kont niet keren, of een boodschap afrekenen zonder dat er iemand mij wijst op wat je nu weer uitspookt. Gisteren nog lag je onder een kleding rek. 

Als je in de winkel boos op de grond ligt te ‘huilen’ omdat je niet alle poppen uit het schap mag trekken zie ik blikken van herkenning bij andere moeders. Het mooiste zijn de blikken van jonge verliefde stelletjes als je met de pluim op je hoofd in je roze kleertjes aan komt rennen. Maar als je het dan op een schreeuwen zet omdat die arme beveiliger op het vliegveld toch echt jouw tas onder de scan moet doen zie ik ze ook meteen denken, oh hell no!

In de speeltuin klim je overal op en in, nergens bang voor. Ik heb je al uit onze vaatwasser én koelkast moeten halen. En aangezien de tripp trapp als jouw illegale trap fungeert staat die het grootste deel van de dag buiten. Ben je kwijt zit je in bad met kleren en al en een lege fles conditioner in je hand. ‘Mama haren wassen?’

Mijn tafel is jouw atelier, de keuken jou watertafel, de vloer jouw bord en geen bloemetje is veilig voor jouw grijpgrage handjes. Als je valt ben je helemaal over de emmer dat je vies bent geworden en als je in een plas stapt moet je huilen omdat de laarzen vies zijn.

Nee meisje, jij bent mijn kleine trots en ik ben blij dat wij al deze momentjes samen hebben. Mijn stoere kleine meid, ik kijk uit naar de toekomst van ons gezinnetje. Maar ik realiseer me ook dat het geluk in de kleine dingen zit én dan met name  in onze kleine mensjes.