Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

dood

Mijn buik was zo hard dat de verloskundige niet meer kon voelen hoe Rosa lag in mijn buik… Spoed. Nu!

18  oktober 2018. Ik was net een week met zwangerschapsverlof gegaan en wat genoot ik van deze mooie  herfstdag. samen met een vriendin lekker op terras buiten lunchen in de stad en bijkletsen. Ik hoefde alleen maar te genieten.De kleine meid in mijn buik was druk aan het schoppen en te  bewegen. Goh ik voelde mij zo gelukkig! 

Na 4 jongens en 1 meisje zou dit weer een meisje zijn ,zo leuk ,weer een meisje na de jongens !zo welkom was ze !Rosa zou ze gaan heten. Het 2 kindje voor mijn vriend .Alles stond voor haar klaar inmiddels.

de commode gevuld met alle schattige mooie meisjeskleertjes en bijpassende haarbandjes was helemaal gereed.zelfs één  stapeltje die ik zo kon pakken voor als het een ziekenhuis bevalling zou worden.

Dezelfde avond was ik erg moe,Ik had veel gelopen en ik was inmiddels hoogzwanger, morgen lekker rustig aan doen dacht ik…ondertussen nam een lekkere warme douche, en ging Ik optijd samen met mijn zoontje van 3 slapen. 

Mijn meisje voelde ik nog lekker bewegen en ik aaide over mijn buik…overal zat nog creme op mijn buik van het insmeren door mijn 3 jarige zoontje . Wat zou hij vreselijk trots zijn op zijn kleine zusje… Ook mijn 4 pubers konden niet wachten op het baby zusje ,wat zou ze verwend gaan worden met alle aandacht en Liefde 

24.00 ik werd wakker door een buikkrampje…Och die voorweeen ook !Ik ging weer douchen en nam paracetamol in. Het was mijn zoveelste kindje dus ik wist wel wat de verloskundige mij zou adviseren. Mijn vriend ging ook slapen en ik kroop tegen hem aan. ik had flinke buikpijn en dit trok niet weg de pijn bleef  gewoon!Maar ik had geen bloedverlies of vochtverlies.

,langzamerhand werd mijn buik steeds harder en pijnlijker ….de hele nacht op en neer naar boven en naar beneden en weer terug naar bed. 

Ik wilde niemand wakker maken en onnodig de verloskundige bellen midden in de nacht 

Het is 8.30 Als ik het niet meer trek. Ik bel het spoednummer van de verloskundige praktijk .mijn vriend was inmiddels toch gaan werken omdat ik hem wel zou bellen als er nood was .

Lisa de verloskundige zou zo snel mogelijk komen ,ze hoorde aan mijn stem dat het serieus was.

 Na 10 minuten was ze er. Ze zag aan mijn gezicht dat ik veel pijn had en ze  vroeg of ik weeën had ….pfff geen idee het doet wel zo zeer zei Ik, mijn buik was niet meer in te drukken ,zo hard was deze.

Op bed werden de controles gedaan…3 cm. Ontsluiting en al wat rood slijm aan het verliezen ,dus de bevalling was begonnen.

 Toen het hartje luisteren met de doptone. Mijn buik was zo hard dat ze niet meer kon voelen hoe rosa lag in Mijn buik. 

Inmiddels verstreken de secondes maar ik hoorde maar geen hartslag…Ik raakte in mijn hoofd in paniek. Ze zal toch niet dood zijn dacht ik nog…..Lisa vroeg of ik mijn tas al had klaar staan want we gaan nu naar het ziekenhuis . Ik knikte. En voordat ik er erg in had. 

Zat ik in de auto van de verloskundige op weg naar de verloskamers.

Een kwartier later ….de gynaecoloog en een paar verpleegkundige stonden mij al op te wachten. Dit is niet goed dacht ik ,dit is een hele foute film

Ik werd op bed gelegd en al snel kreeg ik de echo…maar ik hoorde niets ..de gynaecoloog knikte nee schuddend en zei na een paar minuten …helaas is jullie dochter overleden, het hartje is gestopt. 

Vol Ongeloof ..wat nu dan en waar is mijn vriend ,op dat moment morst ik dit nieuws alleen verwerken ,aanhoren ,ik was vastgenageld aan mijn bed (verpleegkundige waren al het bedrijf aan het bellen waar mijn vriend werkte)

Wie wil je bellen ,wat moet je zeggen …Ik huilde, ik was boos en was zo aanslagen,de grond sloeg onder min  voeten weg ,mijn hart ,het was gebroken…

 ..maar lang kon ik niet nadenken en verwerken….Ik had inmiddels echte weeën. Ik vroeg nog aan Lisa of ze wel bleef….op dat moment mijn enige houvast .Mijn eigen verloskundige. 

Inmiddels had ik familie en vrienden op de hoogte gebracht maar ook een vriendin van mij die tevens geboortefotograaf is. Ze zou sowieso komen om foto,s te maken maar nu wilde ik helemaal dat ze er zou zijn.

Binnen 30 minuten was ze er ,Pauline. Huilend op de wc troostte ze mij ,ik had zoveel pijn ,mijn hart was gebroken. Hoe moest ik dit doen en dragen. Een bevalling doen van een dood kindje.

Ik mocht een ruggenprik nog nooit had ik pijnbestrijding gehad ,het voelde nu als falen. Maar het deed te zeer …

5 cm ontsluiting en de ene na de andere wee kwam en ging. Mijn antistolling moest nog gemeten worden in het lab. Ik werd ondertussen klaargemaakt voor de prik. Maar ik voelde rosa naar beneden een paar minuten later glijden en kreeg persdrang.

 Ik werd weer terug op bed gelegd en ik mocht gaan persen. Mijn vriend was er eindelijk gelukkig en alsof ik daar op wachtte begin ik te persen.

 Mijn vriend wist nu pas wat er aan de hand was en werd ondertussen begeleid door verpleegkundige.

Na een aantal persweeën werd ons kleine meisje op mijn buik gelegd…

doodstil ..kun je haar nog reanimeren zei ik….of ze zal zo toch wel gaan huilen…ze was zo mooi, huidje zo gaaf, zoveel haartjes ,handjes ,voetjes ….zo compleet en helemaal af met 34 weken en 5 dagen.ik was zo trots op mijn prachtige babymeisje!

Rosa werd gewogen en gemeten ,2850 gram en 49 cm. Niets prematuur aan.een paar uur heeft ze bij mij gelegen op mijn borst .Mijn moeder en een paar vriendinnen waren in het ziekenhuis gekomen om rosa te bewonderen.

Weer een paar uur later werden er hand en voetafdrukjes gemaakt van rosa  en mocht ik een plukje haar afknippen en in een speciaal doosje doen. Ondertussen werd de uitvaartondernemer gebeld en de kraamverzorgster .

Mijn hemel …Dit is toch je ergste nachtmerrie. Avonds mochten we rosa meenemen in de maxicosi.

Dezelfde avond stond de uitvaartondernemer een koeling onder haar bedje te zetten  en deden mijn vriend en ik samen rosa in bad en kleedde we haar aan. Toen iedereen in bed lag heb ik rosa uit haar bedje gehaald en op de bank met haar gezeten. Heerlijk met haar geknuffeld en met mijn neus in haar haartjes…zo fijn….maar ze was een ijsklompje die gauw weer in haar bedje moest liggen op de koeling.

5 dagen later was de uitvaart, het was prachtig, de laatste dag heb ik rosa nog om mogen kleden en lag ze als een prinsesje in haar rietenmandje.

Eer werden prachtige foto’s getoond van mijn zwangerschapsshoot en van rosa. Samen hebben mijn vriend en ik ,rosa naar de laatste ruimte gebracht van het crematorium. Dat w ass zo zwaar maar dit wilde we zelf doen . zo ontroerend toen we terug kwamen, iedereen die er bij de uitvaart was, had een ballon in de hand en zo liepen mijn vriend en ik naar buiten toe met alle dierbaren achter ons 

Nu 6 maanden later krijgen we weer grip op het leven en kan ik langzaam weer genieten van het leven.

ik bleek een placenta loslating te hebben gehad ,de bloeding had ik tussen de buikwand en de placants en dus geen bloedverlies daarom. Rosa is in een steeds diepere slaap gekomen en uiteindelijk is haar hartje gestopt de gynaecoloog zei ook dat ,al had ik binnen 15 minuten op de ok gelegen voor een spoedkeizersnede ,dan had ze het nog niet gehaald, of misschien wel maar was ze zwaar gehandicapt geweest. Rosa zou in 1 of 2 minuten al zijn overleden.

 Lieve Rosa ,ons meisje ,Voor altijd in ons hart 

 

Annette

‘Uit de 20-wekenecho bleek ons meisje te klein’, mama Lisa had een naar voorgevoel DEEL II

DEEL I nog niet gelezen!? Klik hier!

 

 

In de auto zei ik nog: “Laten ze het er maar uithalen, ik kan niet meer en wil eigenlijk ook niet meer”. Dus bij de uitslag van de suikertest en schildklier, die overigens goed waren, sprak ik letterlijk uit: “Ik ben zo bang dat de ze dood gaat in mij buik, ik voel mij echt niet goed!”. Ga maar liggen dan gaan we gelijk even kijken, werd er weer door een andere gynaecoloog gezegd (zo gaat dat blijkbaar…. je hebt steeds weer een ander waarbij je op controle komt). Op het beeldscherm zagen we een bewegelijke dame met hartslag. “Kijk, niets aan de hand. Het goed met jullie actieve dame. Als we ook maar iets van indicatie hebben dat het niet goed gaat of je baby in gevaar is nemen we je op, maar daar ziet het nu echt niet naar uit”. Voor het eerst waren we gerustgesteld. We kregen letterlijk en figuurlijk weer wat lucht. Het beklemmende, drukkende gevoel wat ons in de greep had nam iets af. Tot die donderdag 21 februari in diezelfde week nog. Ik stond die morgen op en zou naar een vriendin gaan met Cas. Ik voelde haar rond 7:00 normaal gesproken bewegen. Die ochtend voelde ik haar niet ’s morgens. Ik werd onrustig, maar ik was immers druk met spullen pakken en drukte dat gevoel weg. ’s Middags bracht ik Cas naar mijn moeder, want ik ging naar mijn diplomauitreiking. Het eerste wat mijn docent vroeg: “Hoe gaat het nu met jullie kinderen?”. Nou met Cas goed, maar met deze en wees nog naar mijn buik wat minder. Kort vertelde ik haar het verhaal. Eindelijk had ik na al die jaren mijn diploma in handen. Toch kreeg ik het gevoel van 100% blijdschap niet. De onrust bleef maar in mijn lijf. ’s Avonds bracht ik Cas naar bed en ging zelf ook liggen. De paniek kon ik nu niet meer weghouden. Ik had haar de hele dag niet gevoeld. Op mijn linker zij liggen, drukken op mijn buik, heen en weer rollen. Ergens werd ik een soort nijdig! “Kom op nou, dame!!!! Laat eens van je horen…..” Die nacht hebben we weer geen oog dicht gedaan. We twijfelden nog om te bellen naar het WKZ, maar nu weerhield iets mij. Ze zal wel slapen. We besloten de volgende ochtend te bellen als ik haar nog niet had gevoeld. De morgen van 22 februari 2019 brak aan. Ik belde direct het WKZ, want ik had nog geen beweging gevoeld. Aan de telefoon zei ik nog: “Misschien bel ik voor niets, maar ik ben er niet gerust op…”. Iets voor half 8 zaten we al in de auto en we zeiden nog tegen elkaar dat we het maar beter even konden laten checken. Deze mindfuck moest ophouden. De onzekerheid en angst was ons echt teveel nu. Dit keer konden we ons melden op de verlosafdeling. We moesten even plaats nemen in een zitje dat zich bevond tussen de verlosafdeling en de neonatale afdeling. Mijn blik viel direct op de neonatologie en ik kreeg gelijk de gedachte dat we daar vandaag wel eens terecht zouden kunnen komen. Na een dikke tien minuten die uren leken te duren, werden we opgehaald door Barbara. Zij nam ons weer mee naar beneden waar ik direct kon gaan liggen voor een echo. Mijn man nam onbewust-bewust plaats op een stoel waar hij het echo scherm niet kon zien. Barbara vroeg hem erbij, zodat hij het wel zou kunnen zien. Ik voelde de gel zich verspreiden en zag onrust in de blikken van mijn man en Barbara. Toen kwamen na een minuut de woorden van Barbara: “Ik kan geen hartslag meer vinden”. Deze ene zin had de hele toekomst die we voor ogen hadden weggemaaid. Ik krijste het uit van ongeloof, verdriet en pijn! Ik smeekte Barbara dat zij mijn meisje moest redden. Ze moest mij helpen. Maar ze kon niets meer. Mijn meisje, mijn kleine meisje was ons allemaal ontglipt.

Roos is 42 weken zwanger: “Ik blijf mezelf wijsmaken dat alles goed komt, omdat ik voel dat alles fout gaat.”

Vorig jaar ben ik moeder geworden, maar in plaats van met mijn geliefde dochter naar huis te gaan, heb ik haar in een crematorium achter moeten laten.

29 Augustus 2017

Ik voel in elke vezel van mijn lijf dat er iets gaande is, maar toch sta ik vol ongeloof naar een positieve zwangerschapstest te kijken. Er schiet van alles door mijn hoofd: ‘Maar mijn cyclus is al 69 dagen lang? Wie ovuleert er nou zo laat? Zwanger… Maar dat kan mijn lichaam helemaal niet!’ Na jaren uithongering door emetofobie* heb ik mijn allergrootste droom om moeder te worden allang losgelaten. Ik ben precies vijf weken zwanger als de misselijkheid begint en ik vooral mijn tijd doorbreng op de badkamervloer met mijn hoofd in de wc-pot. Ik val tien kilo af, krijg medicatie om te kunnen eten en denk alleen maar: ‘Hoe doen vrouwen dit? Dit is vreselijk!’ Maar als ik met negen weken een kloppend hartje hoor, en zie dat er een klein mensje in mij groeit, besef ik me waarvoor ik het doe. Zo bijzonder, ik ben stapelverliefd. Met 15 weken voel ik de eerste bewegingen onderin mijn buik. Elke dag worden haar schopjes sterker en al snel kan mijn man ze ook voelen. Ik breng uren door met mijn handen op mijn buik; het is zo’n fijne bevestiging dat het goed met haar gaat. Met 20 weken hebben we onze laatste positieve echo en besluiten we haar geslacht een verrassing te houden tot de geplande thuisbevalling.

Rond 22 weken merk ik dat mijn baarmoeder samentrekt. Ik maak me zorgen, maar mijn verloskundige laat me weten dat het onschuldige harde buiken zijn. Gedurende de weken wordt het steeds erger, zozeer dat ik amper kan bewegen zonder ze te veroorzaken. Het zit me niet lekker en ik ben bang dat ons kindje te vroeg komt. Mijn verloskundige zegt dat ik een gevoelige baarmoeder heb en zolang er geen pijn of bloedverlies is, ik me geen zorgen hoef te maken. Toch doe ik dat wel, want mijn buik wordt om de twee minuten zo hard dat ik amper rechtop kan staan. Het is geweldig om haar te voelen groeien, maar mijn zwangerschap is loodzwaar; ik ben uitgeput. Ook kan ik door bekkeninstabiliteit niet meer bewegen zonder pijn. Ik parkeer mezelf op de bank en tel de dagen af tot ik haar veilig in mijn armen heb. Omdat mijn placenta aan de achterkant van mijn baarmoeder zit kan ik haar goed voelen en zien bewegen. Ze is erg sterk en haar voetjes duwt ze het liefst recht uit mijn buik. Ik geniet van onze dagen samen en voel me intens met haar verbonden. Ik laat haar luisteren naar muziek, noem haar ‘Kleintje’, vertel haar dat ik zo ongelooflijk trots op haar ben en niet kan wachten om haar te zien. Ondanks alle harde buiken verloopt mijn zwangerschap goed, ze groeit perfect en ik stroom over van liefde. Maar het bezorgde gevoel blijft en wanneer mijn verloskundige langskomt ben ik even gerustgesteld om vervolgens in de tussentijd weer ongerust te worden. Ik ben bang dat ik me aanstel en wil niet zeuren, dus bikkel door tot 41.5 weken. Ik blijf mezelf wijsmaken dat alles goed komt, omdat het voelt alsof alles fout gaat. Al weken voel ik me oncomfortabel in mijn lijf en kan ik me geen houding aannemen met mijn enorme gespannen buik. Ook begint er ineens een krampende pijn rechts onderin mijn rug. Gelukkig komt mijn moeder naar mij toe om me mentaal bij te staan.

20 Mei 2018, bijna twee weken voorbij mijn uitgerekende datum

Ons kindje lijkt wel voor altijd in mijn buik te willen blijven en ik denk: ‘Heb ik dat! Nou, zolang jij maar tevreden bent. Ik ben klaar wanneer jij klaar bent, kleintje.’ De hele dag voel ik me raar. Ze beweegt genoeg, maar minder dan normaal, en ik hoop dat het betekent dat mijn bevalling gaat beginnen. Ook overspoelt het bezorgde gevoel me weer en vraag ik mijn moeder drie keer te luisteren naar haar hartslag. Ze duwt haar oor tegen mijn buik en tikt op mijn hand 130 slagen per minuut, opgelucht denk ik: ‘Zie je nou, alles is goed’. Aan het einde van de dag ga ik om 8 uur, na een voetmassage van mijn moeder, uitgeput naar bed. Ik voel ons kindje actief bewegen en besef me hoe ongewoon dat is rond die tijd, maar zie het als een goed teken. Ik kalmeer haar door mijn handen tegen haar rugje te drukken en val in slaap.

Om 22.00 uur schrik ik wakker met hevige rug en buikkramp. Ik denk: ‘Eindelijk!’, maar twijfel ook of de pijn normaal is. Liggen lukt niet meer, dus ga ik zitten op bed. Ik begin onbedwingbaar te trillen en moet meerdere keren poepen wat de pijn doet opbouwen. Ik voel dat ik over moet geven, maar ben zo gefocust op mijn ademhaling om door de pijn heen te komen, dat het niet lukt. Ik heb totaal geen controle meer over mijn lichaam en maak me zorgen over de constante pijn. Ik zeg tegen mijn man: ‘Als dit het begin is, dan weet ik niet of ik het wel volhoud. Er horen toch pauzes tussen weeën te zitten?’ Ik voel me de grootste aansteller ooit. Mijn verloskundige heeft een 4-1-1 regel en ik wil haar niet wakker bellen, dus besluit te wachten. Om 23.20 uur ga ik naar de wc en zie bloed. Ik voel mijn enthousiasme wegzakken en besluit mijn verloskundige te sms-en: ‘Ik bloed, heb constante pijn en voel de baby niet omdat mijn buik zo hard is.’ Zij denkt dat de bevalling begonnen is en raadt aan dat ik weeën ga timen.

Om 23.40 uur neemt de pijn mijn hele lichaam over en kan ik niet meer mijn telefoon vasthouden, dus moet mijn man haar sms-en. Ik kan alleen nog maar op mijn knieën voorovergebogen op ons bed leunen met mijn hoofd in een kussen. Ik focus op mijn ademhaling en denk: ‘Dit is niet te doen! Ik ga dood!’ De pijn wordt met de seconde erger; het voelt alsof ik met een knuppel in mijn buik en rug wordt geslagen. Ondertussen zoek ik wanhopig en gefrustreerd naar weeën. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam niet doet wat het hoort te doen. De wanhoop grijpt me naar de keel: ‘Niemand luistert! Mijn pijn stopt niet!’ Ik voel me radeloos en alleen. De pijn zorgt dat ik compleet van de wereld raak en alleen maar kan kreunen. Tijd bestaat niet meer; alles duurt uren en tegelijkertijd een seconde. In de verte hoor ik mijn man zeggen: ‘Verloskundige is onderweg’.

Om 00.50 uur komt ze binnen met een doppler en zet deze tegen mijn buik. Ik hoor een langzame hartslag (70bpm) en weet meteen: ‘Er is wat mis..’ In paniek kijkt ze me aan: ‘Bel 911!’ Mijn man zegt dat het sneller is als we er zelf heen rijden aangezien we dichtbij wonen. Ineens voel ik niks meer en denk alleen: ‘Ik moet mijn kind redden!’ Verdoofd sta ik op, loop de trap af en stap in de auto. Dat is waar de paniek toeslaat en ik alleen maar kan huilen: ‘Nee, alsjeblieft, nee, schiet op!’ Ik druk mijn handen tegen mijn buik om contact met haar te maken, maar voel alleen haar schokkende lijfje. Ik weet dat het te laat is, maar hou hoop. Om 01.00 uur ren ik overstuur de ER in, daar word ik opgevangen in een rolstoel en zeg: ‘Schiet op! Mijn baby gaat dood!’ Ik word naar een bed in een kamer gebracht waar er allerlei mensen rondrennen. Ik laat alles over me heen komen: infuus, katheter, hartslagmeters, echo’s etc. Ze kunnen geen hartslag vinden en de onmacht verstikt me. Ik voel haar dood gaan in mijn buik en er is niets dat ik kan doen om haar te redden.

Om 01.20 uur vinden ze haar hartslag (50bpm) en word ik de operatiekamer ingereden. De wereld beweegt in slowmotion en ik verlies telkens mijn bewustzijn. Huilend lig ik te creperen op de operatietafel terwijl er een verpleegkundige met een doppler in mijn buik duwt. Ze kan geen hartslag vinden en kijkt me met een blik vol wanhoop aan. Ik weet genoeg, mijn baby is dood. Alles gaat me te langzaam, de pijn is nu zo ondragelijk dat het voelt alsof mijn buik gaat ontploffen. Ik blijf herhalen: ‘Waar is de dokter? Ik wil de dokter..’ Om 01:35 uur komt hij binnen en word ik onder narcose gebracht. Alles wordt zwart en de verlossing doet me denken dat ik doodga.

Om 04:30 uur begin ik langzaam wakker te worden. Ik ben verlamd van pijn en kan mijn ogen niet openen, maar hoor bekende geëmotioneerde stemmen. In mijn hoofd schreeuw ik onafgebroken: ‘Is onze baby oké?’ tot ik het kan fluisteren. Mijn man breekt in tranen uit en zegt: ‘Nee, het is een meisje… Ze heeft het niet gered.’ Hij legt uit: ‘Je was bijna dood door een placentaloslating en vijf liter bloedverlies. Ook is je blaas geraakt bij het verticaal opensnijden en was je bijna je baarmoeder kwijt door de inwendige bloeding.’ Ik hoor alleen maar dat ze een meisje is en ben dolblij, tot de rest doordringt en pijn mijn hele wezen overneemt. Ik vraag meteen: ‘Waar is ze?’ waarop mijn moeder antwoord: ‘Ze is hier, wil je haar zien?’ Het voelt zo verkeerd om haar zo ver van mij vandaan te hebben. Mijn man tilt haar op en legt haar op mijn borst. Terwijl ik mijn ogen over haar beeldschone gezichtje laat gaan voel ik mijn hart ontploffen van liefde en verbrijzelen van pijn. Even word ik overspoeld door vreugde en zeg vol trots tegen mijn man: ‘Ze lijkt zoveel op jou!’ Ik blijf wegzakken en vecht om mijn ogen open te houden. Voorzichtig raak ik met mijn vingers haar wang aan, zijdezacht en warm. Het allerliefste kindje waar ik maandenlang op heb gewacht ligt eindelijk in mijn armen, maar ze ademt niet, ze is dood. Ik voel onbeschrijfelijk veel verdriet, maar ben te zwak om te huilen. Een verpleegkundige vraagt: ‘Wat is haar naam?’ en ik zeg zonder na te denken ‘Alba’, want dat is wie ze is. Rond de middag nemen ze haar uit mijn kamer en huil ik ontroostbaar ‘Ik wil mijn baby!’.

Alba, 3374 gram en 49.5 centimeter lang, stil geboren om 01:38 uur op 21 mei 2018, de mooiste en zwartste dag van mijn leven.

ROOS

* Emetofobie is een extreme angst voor overgeven.

Na de herdenkingsdag van oma’s overlijden heb ik mijn kleutertweeling een week thuisgehouden

Verlies

Een tijdje geleden schreef ik mijn blog over afscheid nemen van een dierbare.

Omdat het deze maand een jaar geleden is dat mijn meiden afscheid moesten nemen van hun oma, leek het mij mooi om jullie mee te nemen in de reis van die dag.

21 maart 2019

Mijn telefoon maakt een geluid. Een reminder.

Als ik mijn telefoon pak, realiseer ik mij weer wat mij even ontschoten is. De overlijdens dag van de oma van mijn meisjes. Natuurlijk wist ik dat dit eraan zat te komen, maar door alle dagelijkse drukte was mij dit even ontschoten.

Als ik Facebook open komen daar dan ook de berichten binnen van mensen die ook haar herdenken op deze dag.

Tijdens het ontbijt hebben we het er even over en Nevaeh besluit dat ze vandaag naar het graf wilt.

“Maar dan wil ik wel een roosje meenemen hoor mama!”

“Ja”, zegt Jaliyah, “maar dan wil ik ook bij papa een roosje brengen.”

Terwijl de meiden op school zitten rij ik richting centrum. Ze willen al een tijdje een fotolijstje met een foto van hen samen met oma. Dus ik print er een aantal uit. Voor hen, maar ook voor hun vader. Want voor hem is ook vandaag een beladen dag.

Bezoek aan haar graf

In de auto geef ik de meiden hun lijstje met een foto van hen drieën. Hun gezichtjes lichten op, maar tegelijkertijd worden hun oogjes natter en natter, tot daar het moment komt en de eerste tranen beginnen te rollen. Ik besluit hen hun moment te laten pakken en we rijden richting de begraafplaats.

Onderweg komen daar de verhaaltjes. Weer een stapje verwerking.

Jaliyah vertelt mij dat ze nog steeds oma’s sjaal heeft en als ze er goed aan ruikt haar geurtje soms nog ruikt.

Nevaeh vertelt de momenten dat ze samen met haar naar het centrum gingen en een visje gingen halen. Dat oma haar haring altijd aan de staart vastpakte en deze boven haar mond hing om hem vervolgens op te eten. Dat vonden ze leuk. Of dat oma altijd grapjes maakte en hen aan het lachen maakten.

Dan komen we aan op een overvolle parkeerplaats en besluiten de auto ergens in het gras te parkeren.

Het is zonnig en er waait een wat frisser windje. Nevaeh loopt voorop en leidt ons de weg, want het is voor haar als een soort van thuiskomen en het lijkt alsof ze oma tegemoet rent.

Oma’s oude huisje

De zon schijnt volop en het voelt warm, ondanks het frisse briesje. Alsof een warme deken ons vertelt dat het bijzonder mooi en fijn is.

De voetstappen om tante Cissy’s graf laten zien dat er al meer mensen zijn geweest. Mensen die haar ook missen en lief hadden.

We pakken de rozen uit die ik meegebracht had en de meiden leggen deze op een mooi plekje in het midden.

Nevaeh had nog een mooie kleurrijke tekening gemaakt en deze leggen ze vast met wat kiezels die ze in het zand vinden.

Omdat de meiden heerlijk in het zand hebben gezeten, midden op het graf, pak ik de hark en harken we alle voetstappen er weer uit.

“Wat heeft u een mooi plekje tante Cis!” erken ik. En de tranen komen. De tranen om niet gesproken woorden. Woorden die ik haar nooit meer zal kunnen zeggen en het verdriet omdat ook ik haar mis, en het verdriet dat mijn meisjes hebben.

Nevaeh is bezig om het graf mooier te maken. Een aantal weken na het overlijden van hun oma hebben ze met hun vader mooie tekeningen gebracht. Waar nu niet meer zoveel van over is en Nevaeh het eigenlijk alleen maar lelijk vindt. Ze verplaatst wat stenen en kiezels om het mooier te maken. “Zo”, zegt ze, “nu is het weer mooi.”

Als ik hurk tussen de meiden in, zie ik dat daar de emoties komen en mn meisjes vliegen mij om mijn nek. We knuffelen, we huilen even.

De wind doet het windmolentje die we een tijd geleden kwamen brengen mooi draaien en de meiden zien het ook.

“Wil je nog iets tegen oma zeggen?”

Ik krijg twee paar opgetrokken schouders ervoor terug en geen woorden. Maar blikken zeggen op dat moment meer dan hun woorden op dit moment kunnen en we blijven nog even in stilte staan.

“Ik hoop dat oma nog steeds broodjes haring met uitjes eet mama”, roept Nevaeh.

“Ik weet zeker dat ze dat nog steeds doet lieverd. En vandaag zal ze een feestje vieren, omdat ze nu ergens is waar het zo ontzettend mooi is, en waar ze geen pijn meer heeft.”

Nevaeh: ”Mama, gaan we nu naar het huis van papa?”

“Dans een dansje voor ons vandaag tante Cis!” Ik pak mijn meiden bij de hand en we lopen weer richting de auto.

En hoe verdrietig ze net weer even waren door de confrontatie met het afscheid en de leegte bij het oude huisje van oma hier op aarde, zo snel zijn ze het weer even kwijt.

In de auto hebben ze het over de verrassing die ze papa gaan klaarzetten. (de voordelen van de sleutel van papa’s huis)

Onderweg hebben ze schik en hopen ze dat papa niet thuis is, want anders is het geen verrassing. “En we moeten snel zijn, zeggen ze, want anders ziet ie wat we aan het doen zijn”. 

Ze willen zelf schrijven op het kaartje en dus schrijf ik hen voor wat het moet worden.

Terwijl Jaliyah het eerste gedeelte opschrijft, vul ik met Nevaeh een glas met water voor de roos.

Precies dezelfde als die we net naar oma hebben gebracht. Zodat oma ook een beetje bij haar zoon is. En natuurlijk een fotolijstje met een foto van hun viertjes.

Terwijl we uit hun vaders huis “ontsnappen” vertellen ze hoe leuk zij het vinden en hoe benieuwd ze zijn hoe hun papa het zal vinden.

We stappen in de auto om een ijsje in het centrum te gaan eten. De meiden besluiten dat we oma moeten vieren.

Herinneringen

Op de dagen die volgen krijg ik de ene na de andere herinnering van facebook, over de dagen van vorig jaar. Dagen vol van kameraadschap, vrienden, familie en kind zijn.

Want tijdens die verdrietige dagen deed ik leuke dingen met de kinderen. Dingen om even uit de sleur van de dood, verdriet en afscheid nemen te ontsnappen.

De dood.

Als ik het zo type, dan klinkt dat woord zo vreselijk hard en koud. Maar eigenlijk is dat het niet. Eigenlijk is het iets heel puurs. Zo puur als de dag dat wij geboren werden. Het hoort bij het leven. Hoe jong dat leven soms ook is. En hoe ongelofelijk oneerlijk die dood soms ook is, zoveel mooie dingen komen er soms ook uit.

Je leert nieuwe dingen van jezelf, van anderen. Je leert. Je ontwikkelt. Je leeft.

Wij leven. En dat is precies wat ik vorig jaar mijn meiden heb laten doen. Laten leven en zichzelf laten zijn.

Ze zijn die week niet naar school geweest, want dat wilden zij niet. Nee, zij wilden dat niet. En ik kan best begrijpen dat er aan de andere kant van het scherm nu een mama of een papa zit die dit onbegrijpelijk vindt, maar voor mij en voor mijn Nevaeh en Jaliyah was dat op dat moment heel erg goed.

En nee, niet alles die dagen draaide om hun oma. En nee, niet alles draaide om de dood. En nee, niet alles draaide om hun verdriet. Het draaide die dagen om hen. Precies zoals ook hun oma wilde dat de dag van het afscheid om hen draaide. Dat realiseer ik mij nu als ik dit type. Bijzonder wel.

Die dagen liet ik mij vooral leiden door hen en wat zij wilden. Wat zij nodig hadden.

Wilden ze uitslapen, liet ik hen uitslapen. Wilden zij spelen, liet ik hen spelen. En zo ook die zaterdag. Ze zijn de hele dag gaan ravotten in Monkey Town met vakantievriendinnetjes en hebben daarna daar nog gezellig gespeeld en gegeten.

Gewoon omdat zij dat nodig hadden. Weer even opladen van alles. En daarna, daarna zijn we nog even bij oma gaan kijken. Even een aai over haar wang, en toen een computerspelletje gespeeld op de Nintendo van hun oom die daar bij hun papa was.

Omdat dat was wat zij nodig hadden. Samen zijn met mensen die hen die dagen er doorheen gesleept hebben met al hun liefde die zij wilden delen.

Liefs Rilana

Een zwart lint om mijn roze wolk

Eén van de meest zenuwslopende dingen in het leven. “De zwangerschapstest”. Ik had hem gehaald bij de action. Een prima ding. Op 26 april (de dag voor Koningsdag) deed ik de test. Mijn man was met zijn broer mee naar het ziekenhuis voor de uitslagen van het bultje dat in zijn broers nek en hals groeide.  De uitslagen waren negatief. Lymfeklierkanker. Pats, boem….  Je wordt als jong iemand met beide benen op de grond gezet. Het weerhield mij er niet van om toch vandaag een test te doen. Ik dacht nog bij mijzelf: “Het zal wel weer niks zijn…” Maar waarrempel daar kwamen toch twee duidelijke strepen te voorschijn. In mijn kloffie liep ik naar beneden met de test, en riep mijn man … “Kijk schat”. “Ja wat moet ik zien dan?”, vroeg hij met een slapend gezicht. “Nou je wordt vader!”. Ik wist bij mijzelf ook dat hij minder enthousiast zou reageren vanwege het nieuws van zijn broer. 

+ Meer berichten