echo
Daar lag dan één van de twee kindjes in mijn hand, ingekapseld in vlies en zo’n 6 centimeter lang
Na acht maanden hadden we een positieve test, dol gelukkig het is gelukt wij worden papa en mama! Al snel daarna mochten we langs komen voor onze eerste echo, super spannend. Na een gesprek met onze verloskundige werd de echo gemaakt, ze zag een mooi hartje kloppen en de stilte viel… Ze bewoog een tijdje met haar scan… “Ik moet jullie iets vertellen” zei ze, “ik zie nog een hartje!”. Vol schrik keken mijn vriend en ik elkaar aan…Een tweeling ?! Onze verloskundige zei “gefeliciteerd!”, met grote ogen keken we haar aan.
Het had 24 uur nodig om dit nieuws te laten bezinken.
We werden dol blij, wij kunnen dit ! Wat een geluk we krijgen twee wondertjes ! Al snel kwamen alle zwangerschap kwaaltjes in beeld.
Er stond een mooie vakantie in de planning naar Curaçao.
Voordat we heen gingen, kregen we met 13 weken ons volgende termijn echo. Voelde me goed zwanger, erg moe en misselijk.
Maar helaas…De verloskundige had slecht nieuws, alle twee de hartjes waren gestopt. Vond het vreemd, had helemaal geen bloedverlies gehad…maar goed het was niet anders.
Thuis viel het kwartje, we hebben tranen gelaten, maar hey we gaan op vakantie en kan nu genieten van een drankje.
De dagen die volgende waren onwennig, nog steeds geen bloedverlies, dat zou met een paar dagen moeten komen zei de verloskundige. Mijn lichaam moest het zelf “opruimen” dat was het beste…
Na twee weken vakantie gingen we naar het ziekenhuis, er gebeurde maar niets.
Ik kreeg een kuurtje mee van twee keer daags 4 tabletten, dit moest inwendig ingebracht worden. Met de mededeling je krijgt wat kramp en bloedverlies gingen we naar huis.
Ander halve dag later wist ik niet wat mij overkwam! Pijn die ik nooit had gevoeld, zijn dit nou weeën?!
De kramp werd met de minuut heftiger. Puffend op de bank met vriendlief ernaast. Hij keek op Google wat we het beste konden doen, “onder de douche” zei mn vriend. Kruipend van de pijn heeft hij mij eronder gezet. Na een uur van weeën kwam ik weer een beetje bij.
Ik zat met mijn gedachtens dat er ook nog iets uit mij moest komen, rustig ging ik met mijn hand voelen. Daar lag dan één van de twee kindjes in mijn hand, ingekapseld in vlies en zn 6 cm lang…
Ik keek om me heen, overal lag bloed, ik heb me nog nooit zo ongelukkig gevoeld! Tranen liepen over mijn wangen.
We hebben het kindje in het vlies gelaten, we vonden het te confronterend om het schoon te maken.
De volgende dag was bijna voorbij tot dat de weeën weer terug kwamen, wat is dit?! Ik kan niet meer ! In paniek smeekte ik mijn vriend de verloskundige te bellen, ondertussen zat ik weer onder de douche om de pijn op te vangen.
Het hoort er allemaal bij zei de verloskundige aan de telefoon, ze kon weinig voor ons betekenen…
Dit keer kwam ook weer een klein kindje tevoorschijn.
Mijn lichaam was op, kon geen pijn meer vedragen…
De beelden van de douche flitste elk uur door mijn hoofd heen. Ik voelde me in de steek gelaten door de verloskundige.
We hebben de twee hele kleine kindjes begraven op een rustig plekje. Nu zijn onze tweeling twee vlinders in de lucht.
Naar regen komt zonneschijn… Twee maanden later waren we voorzichtig weer op onze roze wolk geklommen, we zijn weer zwanger! Hoe groot onze schrik eerst was met een tweeling, is het er nu helaas maar één. Een heel gezond meisje die nu al 30 weken in mijn buik spartelt.
In julie 2019 worden wij opnieuw papa en mama.
Groetjes Wendy.
Zwanger van een schisisbaby’tje geeft mij enorme borstvoedingsverdriet
“Oh, maar ze kunnen het zo mooi maken!”
We zijn jong. We zijn getrouwd en willen een gezinnetje.
Ik stop met de anticonceptie en een aantal maanden later ben ik zwanger. Gewoon, vanzelfsprekend, alsof zo hoort dat te gaan, gelukkig. We krijgen een wolk van een dochter en 1,5 jaar later krijgen we er een zoon bij. Als onze zoon 2,5 is besluiten we om nog een poging te wagen, want hoe hectisch en druk het ook is, het is zo leuk! In twee maanden is het raak. Gewoon, weer, zomaar raak. Maar toch…. Een derde. Zo’n bewuste keuze, eigenlijk hebben we ‘alles al’ he… Twee gezonde kinderen, een dochter en een zoon, een koningskoppel, zo gemakkelijk gegaan. Zou je wel voor een derde moeten gaan? Dit gevoel bekroop mij. De eerste echo verwachtte ik niets te zien, want immers; drie keer geluk, dat kan haast niet. Maar jawel! Zes weken en een paar dagen, en een goed kloppend hartje! De termijnecho rond 11 weken gaf helaas aan dat het baby’tje even daarvoor gestopt was. Zie je wel… Alles wat volgt om een miskraam op te wekken zal ik even weglaten. In ieder geval: ik was niet meer zwanger.
September 2018. Een nieuwe positieve test, want ja, die wens was er nou eenmaal, een kindje erbij, een toetje, ons hart staat er voor open!
Iedere controle. Nee, maar echt iedere controle, dacht ik dat de baby dood zou zijn. “Je bent gek. Het zit tussen je oren. Het komt door de miskraam. Laat het los. Probeer te genieten”. Al die opmerkingen hebben geholpen, ik ben me toch een partij gaan genieten, en ook het loslaten lukte ineens! Nee natuurlijk niet. Iets bleef knagen….
Eerst shock: het zijn er twee. Maar er komt een tweede shock…
“Misschien zit er niks in en denk ik alleen maar dat ik zwanger ben.”, zei ik nog tegen Matthijs in de wachtkamer. Het moment waar ik altijd zo naar verlangde. Hoe zou het zijn om je baby voor het eerst op een echo te zien? Wat ontzettend mooi begon, eindigde met mij in tranen en in volledige paniek. “Het zijn er twee”, vertelde de medewerker op de echoscopie afdeling. Naast me hoor ik op fluistertoon: “Ik wist het wel”. Ik raak ondertussen in paniek en Matthijs is naast me nog net niet feest aan het vieren. Vervolgens begint hij: “Ja, je HCG was ook wel erg hoog”. “Oh en is het verder getest?”, vraagt de echoscopie medewerker. “Nee, maar de test wees meteen op zwanger” , vertelt hij trots. Ze vertelde er nog bij dat ze geen derde kon zien. “GELUKKIG”, dacht ik nog. Vervolgens begin ik van alles te ratelen: “Ik wil er geen twee, ik kan er geen twee dragen, ik ben klein, we moeten verhuizen, we hebben geen plek voor twee baby’s, ik wil dit niet”. HELP!
Alles was goed, tot de 20-weken echo
In Nederland mag je tot de 24e zwangerschapsweek een zwangerschap afbreken. Dit kan om economische of sociale redenen zijn, als de zwangerschap bijvoorbeeld ongewenst is of wanneer de financiële middelen er niet zijn. Daarnaast kan abortus medisch noodzakelijk zijn wanneer de gezondheid van de moeder gevaar loopt of er kan abortus worden overwogen wanneer er een ernstige afwijking wordt gevonden bij het kindje. Jaarlijks worden in Nederland ruim 30.000 zwangerschappen afgebroken, bij 4,6% van de gevallen is er een relatie tussen het afbreken van de zwangerschap en prenatale diagnostiek. De 4,6% waar ik meer over kan vertellen.
Tijdens mijn tweede zwangerschap vond ik het altijd maar een pijnlijke vraag, “eerste kindje?” Het antwoord vond ik vaak nog veel pijnlijker, tweede zwangerschap, eerste kindje. Zo werkt dat nou eenmaal, wanneer je weer op intake mag bij de verloskundig, zodra je de kraamzorg gaat regelen en vaak wanneer er zomaar naar gevraagd wordt. Soms vertelde ik dat ik al eens eerder zwanger was en met 23 weken bevallen ben en andere keren kwam ik ermee weg door alleen te zeggen dat dit ons eerste kindje was. Direct nadat de woorden mijn mond dan hadden verlaten fluisterde het stemmetje in mijn hoofd dat ik hem echt niet vergeten ben, Vik, ons eerste kindje.
Magische zwangerschap
Ook wij zaten middenin een magische zwangerschap en waarom zouden we ook niet, helemaal in de wolken waren we. De kans dat er iets mis zou gaan was echt heel klein, toch? We zijn allebei gezond, ik sportte veel, at gezond, in onze familie kwam niets geks voor en de verhalen dat er iets mis gaat tijdens de zwangerschap hoor je bijna nooit en al helemaal niet bij iemand die je kent. Het was een ver-van-mijn-bed-show dus wij gingen elke keer weer naar de controles om gewoon even te kijken naar ons kindje. Bloeddrukje meten en dat soort dingen, ik voelde me op de gebruikelijke dingen na fantastisch, zwanger zijn vond ik fantastisch.
Tot de 20-wekenecho zag alles er ook heel goed uit, dat is wat de verloskundige altijd zei tijdens de controles, de combinatietest was ook goed en we maakten ons nergens zorgen om.
Mijn vriend zat op dat moment voor werk drie maanden in het buitenland dus ik ging even met mijn moeder naar de 20-wekenecho om te kijken of het een jongen of een meisje was.
Wat een slechte film
Tranen rolden over mijn wangen, mijn hart bonkte in mijn keel en het zweet stond op mijn rug toen ze me vertelde dat ons kindje een hartafwijking had. Dit gebeurt alleen bij mensen die je niet kent, in films. Alles zag er toch goed uit? Tot vandaag. We moesten voor verder onderzoek naar het ziekenhuis in Maastricht.
Mijn vriend en ik hadden na lang twijfelen besloten dat hij niet naar huis zou komen, ze kunnen tegenwoordig zo ontzettend veel dachten we, dat komt dan na de bevalling. Ons kindje zal misschien geopereerd moeten worden, een loodzware weg waar we zeker niet te licht over dachten maar we hebben er altijd heel positief ingestaan. Zolang het in mijn buik zat was het goed. Dus hij bleef om zijn missie af te maken en mijn moeder ging met mij mee naar het ziekenhuis. Zenuwslopend was deze periode. Elke keer gingen we met goede moed naar het ziekenhuis en kwamen we met een enorme teleurstelling thuis. De film werd alleen maar slechter, het zag er echt niet goed uit. Ik trok het niet meer in mijn eentje thuis en mijn vriend kwam daarom toch eerder naar huis van zijn missie, we moesten dit samen doen.
24 weken grens
Ik had nog voordat mijn vriend thuis kwam een vruchtwaterpunctie gehad, één op de vijf kindjes met de hartafwijking die ons kindje had, had daarnaast ook een genetische afwijking. Omdat ik langzaam richting de 24 weken ging was onze bedenktijd om de zwangerschap af te breken ook al ingegaan.
Zodra je de beslissing maakt om je zwangerschap af te breken krijg je vijf dagen bedenktijd. Onze beslissing was afhankelijk van de uitslag van de vruchtwaterpunctie. Als uit de punctie zou blijken dat ons kindje ook de genetische afwijking had zouden we de zwangerschap afbreken omdat de toekomst er gewoon echt slecht uit zou zien, opereren was dan waarschijnlijk ook geen optie meer.
Ik was toen bijna 23 weken zwanger en zou omwille van de tijd de uitslag telefonisch krijgen, dat vond ik geen probleem, we gingen er immers tot het laatste moment vanuit dat dit goed zou zitten. Tot de telefoon ging… Drie dagen later ben ik bevallen van ons eerste kindje, Vik Sijmen.
Maar je bent niet alleen
Het krijgen van (gezonde) kinderen is ineens niet meer vanzelfsprekend terwijl het dat voorheen wel altijd is geweest, in mijn ogen dan. Heel naïef maar ik ben er gewoon nooit vanuit gegaan dat er iets mis zou gaan. Tot het laatste moment hebben we alles vanaf de zonnige kant proberen te bekijken, totdat er helemaal geen zonnige kant meer was en zelfs toen deden we het samen. Het is denk ik door de romantische verwachtingen van het krijgen van kinderen dat het lijkt alsof er een taboe heerst op het delen van verdriet. Dat is ook helemaal niet erg, want ook het hebben en delen van verdriet doet iedereen op zijn eigen manier. Maar het maakt het wel dat het lijkt of je een uitzondering bent, een totaal verkeerd beeld.
Zodra je zelf in zo’n situatie zit hoor je onwijs veel verhalen om je heen van ouders die een kindje moeten missen, het is het spannendste en meest bijzondere wat ik ooit gedaan heb, moeder worden! Zeker de tweede keer vond ik zwanger zijn rete spannend. Er moet ook maar een boel goed gaan in die negen maanden en zelfs dan heb je nog geen garanties. Doodeng eigenlijk hè, al die extra zorgen.
Ons eerste kindje ja
Want dat is wel wat hij is, hij maakte me voor het eerst moeder. Mijn hart werd een beetje groter en het liefst vertel ik met trots tegen iedereen dat hij er is, of was, nee is. Want voor mij zal Vik er altijd zijn. Seth zal dus altijd mijn tweede kindje zijn maar is bevoorrecht dat hij liefde krijgt voor twee, knuffels krijgt voor twee, kusjes krijgt voor twee en mag leven voor twee!
Normale baby’s leren lopen, mijn kleine baby leerde vliegen *
Eind januari 2013 ontdek ik dat ik zwanger ben. Wij hebben drie kinderen en het lag niet in de planning om er nog een kindje bij te krijgen. We waren eigenlijk al compleet, maar dit kindje is zo welkom. Een week later heb ik bloedverlies. Om zekerheid te krijgen, bel ik de verloskundige en we kunnen die dag nog langs komen. Er blijkt niks aan de hand te zijn, ik ben zeven weken zwanger en we zien een sterk kloppend hartje. Het bloeden stopt, en ik voel mij goed. Drie weken later, ik ben 10 weken zwanger, zit ik op het toilet en ik voel iets uit mij glijden. Intuïtief steek ik mijn hand in de toiletpot en pak het eruit. Ik kan niet precies zien of het ons kindje is en bel de verloskundige. Ik mag weer langs komen en hetgeen wat ik uit het toilet heb gehaald moet ik meenemen. Het blijkt een bloedstolsel te zijn. Na een echocontrole zien we nog steeds een mooi kloppend hartje. We worden weer naar huis gestuurd. Vanaf die tijd heb ik continue bloedingen. Elke week krijgen we een echo, om ons gerust te stellen, en om ons kindje in de gaten te houden. We krijgen te horen dat de placenta aan de zijkant van mijn baarmoeder zit, net niet voor de uitgang. Dit is waarschijnlijk de reden van de bloedingen, maar zeker weten doen ze het niet.
Na 18 weken zwangerschap breken mijn vliezen. De bloedingen die ik al die weken heb gehad, hebben voor een zwakke plek in mijn vliezen gezorgd, waardoor er een scheur in kwam. Ik word doorgestuurd naar de gynaecoloog. Ze maken ook daar weer een echo en een CTG om weeënactiviteit te meten. Er zijn geen weeën te bespeuren, en ik word naar huis gestuurd met de woorden dat het nu vanzelf op gang zou komen. Vruchtwater vult zichzelf weer aan, maar ook bij bijna elke beweging die ik maak lekt het weer weg. Er breekt een tijd aan van elke dag naar het ziekenhuis gaan. Elke dag wordt er een echo gemaakt. Tot er op een gegeven moment een gynaecoloog zegt dat het haar verbaast dat ze elke keer nog een krachtig kloppend hartje ziet. Ik moet het zien uit te zingen tot 24 weken, daar voor doen ze eigenlijk geen moeite om een baby in leven te houden. Ook krijgen we te horen dat mocht onze baby het redden tot 24 weken, hij waarschijnlijk niet gezond ter wereld komt. Dit omdat mijn vliezen zijn gebroken, maar de baby het vruchtwater nodig heeft om de longen te laten rijpen en om in te bewegen. We zouden dus niet weten of de spieren en gewrichten allemaal goed ontwikkelen.
28 april 2013, mijn broer is jarig, maar ik ga niet mee. Mijn vriend gaat er heen met de kinderen, en ik ga op bed liggen, want ik voel me niet lekker. Op een gegeven moment merk ik dat er weeën op gang komen. Ik ben dan 19.5 weken zwanger. Mijn vriend komt naar huis, maar laat de kinderen achter bij mijn moeder. Ik moet mij melden op de verlosafdeling van het ziekenhuis, en mijn vriend gaat natuurlijk mee. Mijn buurvrouw en tevens vriendin zet ons af, wij gaan naar binnen. Ik moet zoals verwacht blijven en ik mag in een aparte kamer gaan liggen. Hier komt bij elke beweging die ik maak bloed vrij. Tot er op een gegeven moment een heel groot stolsel vrij komt, die eruit geduwd moet worden. Er wordt door de verpleging zo hard op mijn buik geduwd dat ik het uitschreeuw van de pijn. De gynaecoloog komt om een echo te maken, het stolsel was zo groot dat het een liter bloed bevatte en ze wil kijken hoe het met de baby gaat. Het hartje klopt nog steeds krachtig, en de baby beweegt ook nog steeds. Ze gaat in gesprek met mijn vriend, ze zegt hem dat hij op dit moment geen keus meer kan maken of ze de baby nog proberen te redden. Hij is nu nog niet levensvatbaar dus de keus is gemaakt en ze kiezen voor de moeder. Ze besluiten om de baby nu meteen te halen, en mij naar de OK te brengen. Ik kan nog net afscheid nemen van mijn vriend en zeggen dat hij iemand moet bellen om hem bij te staan. Ik wil niet dat hij dit alleen doet. Hij belt mijn vriendin op en die komt er meteen aan. Het is inmiddels half 1 ’s nachts. Eenmaal op de OK aangekomen willen de doktoren mij klaarmaken, maar ik blijk geen ontsluiting te hebben en ze brengen mij naar de IC. Mijn lichaam moet het zelf doen. Op de IC is er alleen nog plek op de zaal. Ze halen een oudere man uit een aparte kamer om plaats te maken voor mij. Mijn vriend en vriendin worden opgehaald en ze mogen bij mij blijven. Vanaf dit moment wordt alles wazig voor mij. Ik verlies veel bloed, ik krijg bij elkaar zes infusen in mijn armen en er moet een slagaderinfuus aangelegd worden. Hiervoor moeten ze een arts oproepen, die niet aanwezig is in het ziekenhuis. Mijn vriend en vriendin worden naar de gang gestuurd, omdat er een katheter ingebracht moet worden. Er wordt ze verteld dat het vijf minuten zou duren, maar ondertussen komt de arts binnen die het slagaderinfuus komt aanleggen. Omdat er geen ruimte meer is in mijn armen, wordt deze in mijn voet geprikt. Eerst mijn rechter voet, wat niet lukt, daarna in mijn linker voet. Ik krijg het vaag mee. Mijn vriend staat nog steeds op de gang en heeft er ondertussen de beveiliging bij staan omdat hij flipt. Het zou maar vijf minuten duren, ondertussen zijn we driekwartier verder. Ze mogen na het aanleggen van het infuus in mijn voet weer naar binnen, maar ik krijg het bijna niet mee. Mijn bloeddruk is ondertussen gezakt naar 21/17. Er worden nog steeds echo’s gemaakt, onze baby houd nog steeds vol en laat nog steeds een kloppend hartje zien. Ik zak steeds verder weg door het bloedverlies. Ik krijg amper nog de weeën mee. Onze baby moet NU gehaald worden. Met een team van zes mensen drukken ze keihard op mijn buik en ik voel mijn baby naar buiten glijden. Op 29 april 2013 rond 4.15 uur wordt onze zoon geboren. We noemen hem Cayden, wat vechter betekent. Vlak voordat hij geboren wordt, is hij door alle medicatie die ik kreeg direct overleden. Er was verder niks mis met hem, mijn lichaam kon de zwangerschap niet aan. Cayden is in besloten kring gecremeerd en zijn urn staat nu bij ons thuis. Ook draag ik een hanger met zijn as. Ik was 19 weken en 6 dagen zwanger en uitgerekend op 17 september 2013. Op 17 september 2014, precies een jaar na zijn uitgerekende datum, kreeg ik te horen dat ik de volgende dag zou worden ingeleid voor de geboorte van zijn zusje, ons regenboogkindje.
ELJA
De eerste echo: Ohjee, het zijn er opeens twee!
Eind mei a begin juni 2018 wisten we dat mijn vrouw zwanger zou kunnen zijn en na meerdere malen op een stokje geplast te hebben wisten we het wel zeker: “We krijgen een Baby!” Twee jaar geleden hoopten we ook al zwanger te worden maar wegens gezondheidsproblemen was dit ons toen helaas niet gegund, maar hierover zal ik in een latere blog nog weleens eens keer uitweiden. Wat ons nu overigens opviel aan de ondergeplaste stokjes was dat in een vroeg stadium (paar dagen voor de verwachte menstruatiedag) het streepje al zeer goed zichtbaar was. Mijn vrouw maakte hierover dan ook geregeld grapjes dat het misschien wel een tweeling zou kunnen zijn…
Vlak nadat we deze mooie ontwikkeling ontdekt hadden, gingen we twee weken op vakantie naar de Algarve (in Portugal). De vakantie was heerlijk ontspannen, maar ik was wel eenzaam met mijn alcohol. Mijn buik is op vakantie net zo hard gegroeid als die van mijn vrouw. Na terugkomst in Nederland hadden we 28 juni 2018 een echo ingepland staan en tijdens deze echo werd ons snel onze verrassing medegedeeld: “We waren niet zwanger van één, maar van twee baby’s.” We hadden een 7-wekenecho en we kregen als officiële uitgerekende datum 11 februari 2019 te horen. Omdat een tweeling altijd eerder komt, hopen we de 37 weken wél te halen. Alles voor de 37 weken wordt namelijk gezien als prematuur.
Mijn eerste gedachte?! “WTF!!! Wat een kleine kans? Hoe gaan we dit doen? Kan mijn vrouw dit lichamelijk allemaal wel aan? Wat betekent dit financieel?” Het spookte allemaal meteen door je hoofd en dit bleef eigenlijk de gehele dag. Ik kon vervolgens bijnde echo geen woord meer uitbrengen en was totaal van de leg tijdens de autorit van het ziekenhuis naar huis. Pas ’s avonds – na in de middag gewoon weer gewerkt te hebben – kon ik het allemaal een plekje geven en kwam het besef dat wij dit samen kunnen en over hoe mooi dit allemaal zal gaan zijn. Overigens een voorkeur voor een geslacht hebben we niet, voor ons is het belangrijkste dat de baby’s gezond zijn. Gelukkig word je bij een tweelingzwangerschap goed in de gaten gehouden. Zo ben je medisch onder behandeling en zal de bevalling in het ziekenhuis plaatsvinden. De bevalling zal dan ook door de gynaecoloog worden gedaan en niet de verloskundige. Het traject naar de bevalling bestaat uit veel controles en groei echo’s.
Vrij snel nadat we wisten dat er een tweeling op komst is, hebben we een plan van aanpak gemaakt en een babyuitzetlijst opgesteld van wat er allemaal nodig is, voor niet één maar twee baby’s. Ik kan je vertellen dat de portemonnee voordat de wondertjes überhaupt geboren zijn al aardig wordt leeggehaald. Wat we sowieso nodig hebben? Onder andere een tweelingenkinderwagen, twee ledikanten, en een grote tweelingenbox. Hie gaan we dat praktisch in huis doen? Eén of twee kinderkamers? Daarnaast kwamen we erachter bij het ophalen van de kinderwagen dat we een ruime stationwagon nodig hadden.
Kortom genoeg – dubbel zoveel – werk aan de winkel!!
BAS