Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

eenzaam

Ik begrijp dat vriendschappen veranderen als je moeder wordt, maar ik had nooit verwacht dat dit ook het einde kon betekenen…

Overlaatst kwam ik op mijn oude kamer bij mijn ouders thuis een album vol foto’s tegen. Een album gevuld met jarenlang aan herinneringen van mij en mijn groepje vrienden. Je kent ze wel, vrienden die je élke dag ziet en als familie beschouwt omdat ze al zo lang deel uitmaken van je leven. Die meer over je weten dan je zelfs maar ooit zou durven toegeven. Het zijn de vrienden waarmee je hebt geruzied, waarmee je hebt gehuild, maar waar je vooral heel hard mee hebt gelachen. Vrienden voor het leven die er zijn geweest voor alle grote momenten in je leven. En alhoewel het leven voortdurend verandert, is er waarschijnlijk geen grotere verandering dan het hebben van je eerste kind. Want om eerlijk te zijn, heb ik deze vrienden al meer dan 4 jaar niet meer gezien of gehoord… 

Het krijgen van mijn eerste kind heeft mijn vriendschappen verandert. Ze zijn zo zwak geworden, dat ik ze voor eeuwig kwijt ben. Voor ik zwanger werd draaide mijn wereld rond mijn vrienden. Dag in en dag uit. Elk mogelijk moment waren we samen op pad of brachten we door bij elkaars thuis. Tot er plots vanalles veranderde in mijn leven. Waar andere koppels jaren over doen, gebeurde bij mij en mijn vriend in nog geen paar maanden tijd. Ik was al heel snel zwanger en we gingen samenwonen. Tijdens mijn zwangerschap veranderde er niet drastisch veel. Behalve dat ik nu wel wat verder weg woonde, dus ik zag mijn vrienden niet meer elke dag zoals voorheen. We hadden wel nog bijna dagelijks contact en zagen elkaar wel regelmatig. Maar een zwangerschap kan ook zeer vermoeiend zijn. Tegen het einde won de stem van die oh-zo-comfortabele-bank die me riep toch steeds vaker. Een avondje weg tot in de vroege uurtjes werd vervangen door een avondje lekker rusten op de bank, genieten van het klein wondertje dat in me groeide.

En dan is er de bevalling. In het begin komen ze natuurlijk allemaal mijn nieuw wondertje bezoeken. Iedereen was in de wolken en oprecht blij voor mij. Maar al snel werden die bezoekjes steeds minder en minder… Het aanpassen aan het leven als nieuwe moeder is niet gemakkelijk. Tijdens die eerste maanden zijn de dagen lang, de nachten kort en het verlaten van je huis met een baby is altijd een beetje een missie. Want je hebt niets meer zelf in de hand, je leven draait helemaal rond het ritme van je baby. Dus als zij niet langskomen, zie je elkaar niet meer na een tijdje. Natuurlijk wil je nog steeds proberen om interesse te tonen in het leven van je vrienden, maar wanneer je baby op het einde van de dag in bed ligt, is er vaak geen energie meer over. Daarnaast werden conversaties ook steeds moeilijker. Ik kon natuurlijk alleen maar over mijn baby praten, het groot wonder dat mij was overkomen. Ik wou mijn vrienden hier niet mee lastig vallen, maar ik had op dat moment ook niet echt iets anders om over te praten… 

Al heel snel dreven we uit elkaar en ik kan het ze aan de ene kant niet kwalijk nemen. Mijn leven stond plots helemaal in het teken van mijn gezin en zij dachten nog lang niet aan kinderen (die zijn er op dit moment trouwens nog steeds niet). Hun prioriteiten lagen ergens anders en hadden natuurlijk veel interessantere dingen te doen. Dingen waar ik vroeger van dacht dat ik ze voor altijd kon blijven doen met hun. Maar zelfs als je altijd dacht dat je precies dezelfde persoon zou blijven die je altijd bent geweest, als je eenmaal moeder bent geworden, verander je wel. Natuurlijk ben ik in veel opzichten nog stees mezelf, maar een nieuwe moeder worden was een allesomvattende ervaring. Het is het meest fantastische, maar tegelijk ook het meest vermoeiende dat ik ooit heb meegemaakt. Ik had en heb nog steeds niet meer zoveel energie als vroeger. Dus ik kan best wel saai overkomen vergeleken met toen… Zeker voor mensen zonder kinderen. Maar toch, een band die zo close en sterk was… Ik had gehoopt op wat meer begrip. Ik kan wel begrijpen dat vriendschappen veranderen als je moeder wordt, maar ik had nooit verwacht dat dit ook het einde kon betekenen. 

Afgelopen jaren heb ik wel nieuwe lieve vrienden leren kennen. Mensen die mij ook enkel als moeder kennen en mij niet kunnen vergelijken met de “losbol” die ik vroeger was. Alhoewel ik heel blij ben dat ik deze vrienden in mijn leven heb, mis ik wel vrienden die zelf ook kinderen hebben. Ik ga namelijk heel graag weg met mijn meisjes, samen op avontuur. Maar een gesprek met kinderen kun je niet vergelijken met een gesprek met een volwassene. Het moederschap kan hierdoor soms heel eenzaam aanvoelen. Ik snak soms naar gezelschap, een bezoekje of gewoon een leuke wandeling met iemand die me begrijpt. Iemand die snapt hoe mooi het moederschap kan zijn, maar ook hoe het alles kan veranderen. 

Ons gezinsleven met een vader als militair is op zijn zachts gezegd heftig…

Inmiddels ben ik 7 jaar samen met mijn man waarvan 4 getrouwd. Gino is al ruim 10 jaar militair. Toen we elkaar net leerde kennen was ik zo ontzettend geïnteresseerd in zijn werk, vond ik de uitzending(destijds Afghanistan) ontzettend spannend en nieuw en bijzonder. We woonden nog thuis en waren onbezorgd. De oefeningen en het missen van elkaar waren prima te behappen. Het waren weekjes.  De tweede uitzending werd al iets ingewikkelder. We hadden onze eerste nieuwbouwwoning gekocht. Moesten ineens geregistreerd partners worden omdat als hem iets zou overkomen ik nergens recht op had. De communicatie over het huis en alle opties die we wilden nemen verliep via vreselijk slechte telefoongesprekken. Halverwege het gesprek viel de verbinding weg. Ik stuurde alle documenten op en hij moest zijn mening er over geven zodat ik met de geregelde volmacht alles kon regelen. De angst die ik had toen hij in Mali zat. Dingen waar niemand ooit aan kan wennen. Bij thuiskomst ben ik uiteindelijk ten huwelijk gevraagd door de man die op papier al mijn man was. Maar waarbij ik altijd geroepen had dat hij op zijn knieën moest gaan. Dat ik een bruiloft kreeg waar ik als jong meisje van droomde in een prachtige jurk. En waarbij ik zweerde dat we echt niet meteen het volgende jaar hoefden te trouwen hoor, little did he know.

Dan was daar ineens het moment dat onze kinderwens er was. Eigenlijk direct na de bruiloft. Wat pijnlijk genoeg 3 jaar op zich liet wachten en er maanden waren waarbij we de behandeling moesten cancelen omdat hij in het buitenland zat voor een oefening. Tot dusver, ik redde mezelf prima. Ik at veel bij mijn moeder of schoonmoeder, want voor mezelf koken is nooit mijn hobby geweest. Werkte fulltime en vermaakte mij prima. Dat totaal je eigen ding kunnen doen was zo ongelofelijk fijn. Dat ging trouwens wel gepaard met een berg aan eenzaamheid. Want alleen op de bank zitten, alleen naar bed gaan, en alleen op verjaardagen en feestjes moeten verschijnen is niet leuk. Sterker nog ik raad het niemand aan. En als ik op dit moment geweten had hoe zwaar dat was toen ik aan deze relatie begon, had ik denk ik anders gekozen. Ik heb niet voor dit leven gekozen, maar voor hem. En de rest kreeg ik er gratis en voor niets bij.

Eindelijk werd ik zwanger. En op dat moment is er iets in mij veranderd. Dat onbezorgd en onbevangen zijn en je eigen ding kunnen doen stond ineens in het teken van een klein mensje wat in mij groeide. Ook al was hij op oefening tijdens de zwangerschap. Ik was niet meer alleen. Dat alleen zijn was ik al een jaar niet meer sinds de aanschaf van onze hond. Maar nu had ik iemand om voor te vechten. Mijn bed uit te komen in het weekend als ik er totaal geen zin meer in had. Dat toekomst beeld gaf mij hoop. Er is elke dag van de week afleiding en gezelligheid om mij heen. Want begrijp me niet verkeerd, zoals ik hierboven aangaf kan ik goed alleen zijn en heb ik dat nodig. Maar tegelijkertijd vereenzaam ik ook als ik niet goed in mijn vel zit. Houd ik het liefst iedereen op afstand. Als het gemis te groot wordt. En kamp ik al jaren met depressies. Dus godzijdank had ik een nieuw levensdoel als ons kindje geboren zou worden.

Toen ik 32 weken zwanger was ging Gino op oefening naar Duitsland. Ik zou tot 34 weken werken en ik was vastberaden dat zonder problemen te halen. Dat ging mij ook prima af. We hadden van te voren alles geregeld. De box stond klaar en in mijn laatste weken verlof zou ik alle wasjes op mijn gemakje gaan doen. We zouden samen de laatste 4 weken gaan genieten. Gino zou namelijk thuiskomen als ik 36 weken zwanger was. Die arme schat was nog geen week onderweg en ik heb het SITCEN moeten bellen. Het noodnummer van Defensie als je militair per direct naar huis moet komen. Ik heb met gebroken vliezen moeten bellen. Jankend aan de telefoon of hij alsjeblieft zo snel mogelijk naar Nederland kon komen. Het vervolg hier van is bekend. Jake kwam te vroeg en was doodziek. Voor Gino ontzettend moeilijk. Met zijn hoofd nog op oefening, ligt je vrouw ineens in het ziekenhuis om je kind geboren te laten worden.

Sinds ik mama ben, is er iets veranderd. Ben ik van een zelfstandige onafhankelijke vrouw naar een aanhankelijke, onzekere thuisfronter getransformeerd. Want het feit dat hem iets kan overkomen is al niet heel rustgevend, maar ik ben niet meer alleen thuis. Ik zit hier met een klein mensje die zijn papa zo nodig heeft. En tevens heb ik ook steun nodig sinds ik met mezelf worstel. Oefeningen zijn killing voor mij. Het is de dagen afstrepen en overleven tot hij er weer is. Ik moet vervolgens hemel en aarde bewegen om de opvang van Jake in goede banen te leiden op mijn werkdagen. Wie haalt hem op, wie geeft hem eten. Zelf naar huis racen om hem nog te zien voor hij slaapt. En niet te vergeten, waar mijn angst nog meer gevoed werd. De tijd dat PTSS net geconstateerd was. Ik was 2 volle weken alleen met mijn mini baby. In die tijd durfde ik niet eens alleen te zijn met Jake overdag, laat staan in de nacht. Hij sliep nog heerlijk in de co-sleeper dicht bij mij, maar ik lag met 1 oog open omdat ik de enige was die op hem kon letten. De enige die moest handelen als hij weer een ademstop kreeg of mega benauwd werd. Ik had gewoon geen back up. 4 oefeningen in een jaar tijd verder, kan ik zeggen dat ik momenteel iets rustiger kan slapen. Slapen kan ik het nog steeds niet noemen. Meer uitrusten met ogen half open. Ik kan er gewoon niks aan doen. Maar die verantwoordelijkheid bevliegt mij soms zo.

Jake zijn eerste lachjes heeft hij gemist, en zo nog tal van dingen die ik heb moeten filmen. Ik stuur ze met pijn in  mijn hart naar hem toe, wetende dat hij niets liever wil dan dit samen met mij meemaken. Het is voor ons alle drie niet makkelijk.

Nou moet ik wel zeggen dat er iets fijn is aan dit alles, Jake is een enorm mama’s kindje. Hij is extra aanhankelijk(ja soms tot vervelends toe, maar geheel te begrijpen) en is doodsbang dat ik ook weg ga. Jake heeft nooit last van verlatingsangst gehad. In de tijd dat het bij baby’s voor kan komen waren we ook fijn met z’n drieën. Maar sinds afgelopen week, is er ook bij Jake iets veranderd. Dat arme mannetje is zo overstuur als ik weg ga. Als ik filmpjes of foto’s bekijk van Gino begrijpt hij het totaal niet. Roept hij soms een uur om papa. Ik kan hem nog niet uitleggen dat papa werkt, en over een paar weekjes weer thuis is. Tot die tijd word ik overladen met knuffels en kusjes, en alles wat ik mis aan liefde geeft hij mij op de momenten extra. Wat hoop ik dat dit in de toekomst makkelijker gaat zijn. Dat ik aftelkalenders kan maken en elke dag een vakje kan wegkrassen met hem. Dat het voor hem inzichtelijk wordt hoe lang het nog duurt. Ik wil niet eens denken aan uitzendingen. Die weken zijn al heftig, laat staan een paar maanden. Tot nu toe heeft Gino twee uitzendingen doorgegeven aan een collega. Een toen ik hoogzwanger was, en een toen Jake een paar maanden was. J gezondheid liet het niet toe. Dus ik weet dat de kans heel groot is dat het dit jaar nog gaat gebeuren. Ik probeer er vooral niet over na te denken want het kwelt mij alleen maar.

Op het moment dat ik alles net op de rit heb en ritme gevonden heb in het alleen zijn, staat hij weer in de woonkamer. We moeten alle drie schakelen. Ik moet wennen aan het alles niet meer zelf hoeven doen. Hij moet wennen aan de alledaagse dingen in het gezinsleven, en Jake moet eerst een half uur de kat uit de boom kijken en verontwaardigd mijn kant op kijken hoe het ineens kan dat papa voor zijn neus staat. Dat is moeilijk. Ik geef altijd een soort briefing hoe de zaken er voor staan qua eet en slaap patroon. Want ja, dat kleine draakje gooit altijd alles ineens om als ik alleen ben. Als we na een paar dagen weer aan elkaar gewend zijn, is het oké. Zijn we ontzettend blij en gelukkig als gezin. Doen werkelijk álles samen, tot luiers verschonen aan toe. Noem het raar, of overdreven. Dit doen wij zo. Omdat de tijd zo kostbaar is. Het vaak van korte duur is. Het weken aftellen is tot de volgende oefening weer voor de deur staat. We kunnen elkaar af en toe wel schieten. En het is voor ons ook echt goed om niet 24/7 op elkaars lip te zitten. Maar dit leven als parttime alleenstaande mama maakt het allemaal meer dan waard als we weer samen zijn als gezin. Hoe wij dit doen, ik ben er zo trots op.

Liefs Lisa