Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

eetprobleem

Sommige baby’s eten slecht, mijn baby eet niet DEEL III

Wanhopig als ik was omdat we ons zoontje al 10 maanden alleen maar slapend een fles konden geven, niet (goed) groeide en verder niks wilde eten en drinken zocht ik iedere vrije minuut op het internet naar een oplossing. En toen vond ik Notube, een organisatie gevestigd in Oostenrijk. Ze hebben al ruim 25 jaar ervaring met niet-etende kinderen en bieden 92% garantie dat je kindje daar gaat eten! Na veel papierwerk en telefoontjes krijgen we te horen dat de verzekering deze (dure) behandeling gaat vergoeden en bereiden we ons voor op ons vertrek dar over anderhalve week plaats gaat vinden. 

Nadat de euforie en de adrenaline van het goede nieuws van de verzekering wat aan het wegebben zijn realiseren we ons ook heel erg goed dat het wel echt heel bijzonder is dat de verzekering onze reis en behandeling voor Mitz naar Oostenrijk gaat vergoeden. Ook realiseren we ons steeds meer dat het geen vakantie gaat worden in Oostenrijk. Integendeel, het zal voor ons alle drie heel erg hard werken zijn.

We hebben de vliegtickets al geboekt en zijn aan het rondkijken voor een geschikte accommodatie. Mitz is een (zeer) slechte slaper, dus een eigen kamertje voor hem lijkt ons wel erg fijn. Dan kunnen wij s’ avonds ook iets meer ontspannen, als hij bij ons in dezelfde kamer slaapt dan kunnen we alleen maar stokstijf stil zitten of zelf gaan slapen.

Ook lijkt het ons prettig om wel wat in de buurt van de ‘eating school’ (zo heet de eetkliniek)  te zitten, we gaan met het vliegtuig en hebben daar geen auto, dus iets op loopafstand of een plek waar het openbaar vervoer dichtbij zit ook wel zo praktisch.

En ondanks dat de reden waarom we op reis gaan natuurlijk niet leuk is kijken we, kijk ik er eerlijk gezegd ook heel erg naar uit. We hebben allebei echt hele goede hoop dat Mitz het daar goed gaat doen; we weten dat hij wel kan eten en hebben voorzichtig wel wat vertrouwen in hem dat hij het ook gaat doen! En wat ook wel heel erg fijn is, is dat onze wereld eindelijk weer eens wat groter zal worden. We zijn nu zo aan huis geboden vanwege het slapend voeden, we krijgen hem ergens anders nooit in slaap en in de auto wil hij slapend niet drinken. We hebben daarom al zo vaak feestjes en verjaardagen van familie af moeten zeggen omdat we het niet aandurfden om Mitz een dag niet te kunnen voeden. En de keren dat we het wel geprobeerd hebben zaten we altijd in de auto naar huis met een heel erg teleurgesteld en gefrustreerd gevoel omdat het weer niet gelukt was.

Dus hoe fijn is het dan als we er met z’n drieën op uit kunnen! Even weg van alles, eindelijk weer eens een andere omgeving, echt helemaal weg! En Mitz gaat voor het eerst vliegen, hoe zal dat gaan? Gelukkig is het maar een korte vlucht van 2 uurtjes dus dat is te overzien. Maar het zal ons ook stress geven aangezien het tijdens het reizen erg lastig zal gaan worden om Mitz te kunnen voeden.

Mitz zijn grote broer Joël is al 17 en blijft alleen thuis. Hij moet natuurlijk gewoon naar school, wat we helemaal begrijpen maar wat zullen Joël en Mitz elkaar missen…Die zijn zò dol op elkaar! En voor mij als moeder blijft het toch lastig om ‘maar’ 1 zoon bij je te hebben en ga ik Joël natuurlijk ook echt missen. Dus ik regel nog maar wat eetadresjes voor hem en onze lieve buurvrouwen en familie zullen natuurlijk een oogje in het zeil houden. En gelukkig is er facetime!!!

We bereiden ons zo goed als het kan voor op ons vertrek en voor het eerst sinds tijden voel ik me wat meer ontspannen. Eindelijk mensen die ons gaan helpen, die ons begrijpen en ik hoor er zoveel goede verhalen over, zou alles over een tijdje dan echt achter de rug zijn?

Een week voordat we echt fysiek starten met de eating school van No Tube in Oostenrijk begint het online gedeelte van het programma al.

We moeten ieder dag zijn intake doorgeven, wat eet hij, hoe, hoeveel en hetzelfde met drinken. Ook moeten we hem iedere dag wegen en dat ook doorgeven.

En dat wegen is nu wel weer een dingetje. Een week voordat we vliegen blijkt Mitz helemaal niet fit te zijn. Het begon al met minder drinken, een beetje hangerig en veel dunne ontlasting waar zijn billetjes ook helemaal kapot van gingen en hij het uitgilde van de pijn als hij voor de zoveelste keer die dag verschoond moest worden.

En ieder dag werd het slechter: Mitz bleef maar leeglopen en leek nog weer zieker te zijn dan de dagen ervoor. We zeiden nog tegen elkaar: ‘gelukkig is hij niet aan het overgeven’. Als Mitz overgeeft irriteert dat direct zijn slokdarm weer en dat verergert zijn reflux weer. Maar we hadden het nog niet gezegd of het spugen begon. Alles kwam eruit, zelfs van ieder slokje water moest hij weer spugen. Het was een heel zielig hoopje mens.

Op een gegeven moment ging het spugen de hele nacht door en hebben we de huisartsenpost gebeld omdat hij ook geen plasluiers meer had. Met de tips die we van hen kregen zijn we uiteindelijk de nacht doorgekomen en ben ik de volgende dag met hem naar de huisarts gegaan. Die constateerde naast een hevige buikgriep ook nog een oorontsteking (vandaar waarschijnlijk de koorts) en had gelukkig wel door dat wij heel erg bang waren voor uitdroging en een eventuele sonde. Ze schreef direct een enorme berg medicijnen voor en vooral sinds we het medicijn tegen de misselijkheid gebruikten heeft hij niet meer gespuugd!

Het weegmoment was wel even schrikken, in een paar dagen tijd 300 gram afgevallen. Daar doen we ongeveer een maand over om dat er weer aan te krijgen. Dik balen dus en wat een stress, in Oostenrijk valt hij waarschijnlijk ook af als hij aan de eetkliniek begint dus wat blijft er dan nog van hem over? Ook weten we niet wat voor nadelige gevolgen dat kan hebben voor Oostenrijk dus we besluiten contact met de artsen daar te zoeken.

De artsen daar zijn heel helder: Mitz moet in goede conditie zijn wil hij mee kunnen doen aan het programma, anders heeft hij er weinig aan en daarnaast willen ze niet dat hij eventueel andere kinderen besmet, wat ik ook wel begrijp, maar wat een tegenvaller zeg!

En iedere dag lijkt Mitz nog weer zieker dan de dag ervoor. De artsen in Oostenrijk willen het tot  de vrijdag voor ons vertrek op zondag bekijken en dan samen een beslissing nemen of we er wel of niet heen kunnen gaan of dat we het een of twee maanden moeten uitstellen. Dat klinkt nog zò ver weg…maar we willen natuurlijk ook de beste kans van slagen hebben. Dus we knuffelen hem nog maar extra veel en hopen dat hij snel opknapt. 

Maar Mitz knapt maar niet op. Hij houdt niks binnen en is al een halve kilo kwijt, waar we zo ontzettend hard voor gewerkt hebben om die eraan te krijgen, bij hem is iedere gram er eentje… De huisarts wil dat hij op donderdag opknapt, anders moet hij worden opgenomen en krijgt hij een sonde. En die hebben we nu juist 10 maanden lang buiten de deur weten te houden. Het zal toch niet dat hij op de valreep van de behandeling in Oostenrijk toch nog aan de sonde moet met alle gevolgen van dien? Onze kinderarts geeft ook aan dat een sonde waarschijnlijk erg traumatisch voor hem zal zijn en geeft nog goede tips qua drinken waar we direct mee aan de slag gaan. Als hij wel een sonde moet kan het zo zijn dat hij dan helemaal nooit meer een fles wil drinken. Een sonde is natuurlijk een uiterst noodmiddel maar heeft ook zo ontzettend veel nadelen, helemaal om er weer af te komen. Toen Mitz jonger was deed hij niet zoals alle andere baby’tjes zijn handjes en speeltjes in zijn mond, hij deed helemaal niks in zijn mond. We hoefden zelfs nooit op te letten of er geen kleine dingen op de grond lagen als hij aan het rondkruipen was, hij deed het toch niet in zijn mond. Ook mochten wij niet met onze handen, lepels of flessen in de buurt van zijn mondje komen en hebben we maandenlang onder begeleiding van verschillende pre verbale logopedisten spelletjes en oefeningen gedaan waardoor we heel langzaam weer in de buurt van zijn mondje mochten komen en hij ook heel voorzichtig weer speelgoed en zijn eigen handjes in zijn mondje ging doen. De kinderarts geeft aan dat we daar dan in ieder geval weer opnieuw mee moeten beginnen als hij wel een sonde moet.

Wat een pech, wat een slechte timing en vooral arme Mitz, wat is het mannetje beroerd en ziek…

Oostenrijk lijkt helemaal ver weg, onze eerste prioriteit is zorgen dat hij niet uitdroogt en dus niet aan de sonde hoeft.

Mitz weigert nu ook slapend te drinken en we voelen ons zò machteloos, helemaal omdat we weten dat hij het zo nodig heeft. Hij drinkt alleen maar een paar slokjes water en we zien hem zichtbaar vermageren. Mijn hart huilt, ik wil hem zo graag helpen maar ik kan niks voor hem doen, echt een vreselijk gevoel. En de stress is natuurlijk sterker aanwezig dan ooit, normaal drinkt hij al weinig, nu helemaal niks. Ik kan er niet meer van slapen.

Mitz slaapt meer dan dat hij wakker is en we zien wel dat dat hem goed doet. Helaas heeft hij maar 1 plasluiertje per 24 uur en dat moeten er wel wat meer gaan worden, de huisarts twijfelt over een opname omdat hij zoveel afgevallen is en zo weinig plast, we hebben iedere dag contact dat is wel heel fijn.

Onze kleine strijder, hopelijk knapt hij snel op. En dan is natuurlijk nog de vraag of hij genoeg reserves heeft met een halve kilo minder en een zwakke weerstand om aan de eating school te beginnen. Zal hij op tijd weer beter zijn? We duimen….

Het is moeilijk. Maar ik doe het toch. Het is persoonlijk. Maar ik deel het toch.

“Het is pijnlijk. Maar hier ga ik toch. Ik neem je mee in het diepste van mijn donkere kant.” Zo begon een nieuwe post op mijn instagramaccount. Heel lang heb ik getwijfeld. Zou ik het openbaar maken, of alles gewoon zo laten? Mijn post stond klaar, ik had enkel nog maar op de knop ‘delen’ te drukken. Dan zou echt iedereen het weten. Ook vrienden die nog niet op de hoogte waren. Collega’s die dit absoluut nog niet wisten. Familieleden langs de kant van mijn man, die volledig uit de lucht zouden vallen.
Het is iets wat je niet kan snappen, als je het zelf niet hebt. Het is iets wat zo diep in je hoofd zit, dat het moeilijk is om het ooit nog kwijt te raken. Het is iets waarvan ik wenste dat ik het niet had. Maar ik heb het en ik raak er maar niet van af.  

Als je kindje NIET eet DEEL II

Als je kindje niet eet deel 2

Wamhopig als ik was omdat we ons zoontje al 10 maanden alleen maar slapend een fles konden geven en hij verder niks wilde eten zocht ik iedere vrije minuut op het internet naar een oplossing. En toen vond ik Notube, een organisatie gevestigd in Oostenrijk. Ze hebben al ruim 25 jaar ervaring met niet-etende kinderen en bieden 92% garantie dat je kindje daar gaat eten! Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn, bestaat er echt zoiets? En waarom heb ik er nog nooit van gehoord?

Ik besluit de stoute schoenen aan te trekken en contact met ze te leggen. Via email stel ik een aantal kritische vragen en als ik vertel dat we Mitz alleen maar slapend kunnen voeden reageren ze met: “ O, he is a dreamfeeder. No problem, we have seen that before and we can help him for sure”. Het is de eerste keer dat iemand niet verbaasd reageert als ik vertel dat Mitz alleen slapend zijn flessen drinkt wat al een fijn gevoel is. Ook het feit dat ze hier ervaring mee hebben stel me al wat gerust. Maar ik ben ook wel heel erg kritisch, we zijn al zo vaak naar iemand toe gegaan in de hoop dat diegene ons kon helpen, maar steeds werden we weer teleurgesteld. En ik ga niet met NoTube in zee als ik er niet van overtuigd ben dat ze ons kunnen helpen.

Na een tijdje heen en weer gemaild te hebben raak ik wel wat meer overtuigd van hun kennis en ondertussen pluis ik hun website tot op de letter nauwkeurig na. Wat weten zij dat niemand in Nederland niet weet? Waarom slaat hun behandeling zo goed aan? Ook vraag ik onze nieuwe kinderarts waar we een second opinion hebben aangevraagd om advies. Zij zegt het eerst nog wel een half jaar aan te willen kijken voordat ze ons daarheen sturen. Dat is ook weer slikken. Hoe komen we nog een half jaar door op deze manier?!

We zijn ook echt heel moe. Hoewel moe niet helemaal het goede woord is: we zijn uitgeput en lopen op onze laatste benen. Onze lieve Mitz is namelijk iedere nacht 1,5 tot 2 uur wakker. Meestal omdat hij honger heeft. Maar ook dan weigert hij de fles en al het andere wat we hem voorzetten. We doen dan onze uiterste best om hem weer in slaap te krijgen. Maar iedereen die weleens heeft geprobeerd een hongerige baby in slaap te krijgen zal begrijpen hoe lastig dat is. Na die 1,5 tot 2 uur slaapt hij dan eindelijk, waarop ik nog een kwartier wakker blijf, zijn fles maak en zijn fles geef. Ik heb geluk als ik per nacht ‘maar’ 3 uur wakker ben. Maar ik meen het als ik zeg dat ik met liefde iedere nacht er zo vaak uit zou gaan, dat ik hem uren in slaap zou wiegen als hij maar gewoon zou eten.

 De nachten zijn slopend, maar heel eerlijk: de dagen zijn nog veel slopender. Overal waar ik loop zie ik andere kindjes zeuren om eten, lekker op een koekje knabbelen, vetrolletjes hebben. En dan ben ik zo ontzettend jaloers. Het is zo vreselijk confronterend om iedere dag met je neus op de feiten te worden gedrukt en om iedere dag teleurgesteld te worden omdat Mitz nog steeds niets eet. En niet alleen teleurgesteld, maar ook nog bezorgder te worden, nog meer gestrest en nog vermoeider.

En het geeft niet dat wij aan het eind van ons Latijn zijn. Maar het geeft wel als mensen dan zeggen; geef hem maar een weekje aan mij, dan eet hij wel. Deze hebben we ook vaak gehoord: ‘breng hem maar bij mij, dan hebben jullie even tijd voor jezelf. Hij overleeft het wel’. Hoe goed bedoeld ook, vreselijk om te horen. Of: ‘gewoon uithongeren, hij gaat vanzelf wel eten’. Dat doet pijn. Want we hebben hem geprobeerd uit te hongeren (hoe vreselijk dat ook was) maar ook dat werkte helaas niet. Het enige wat er toen gebeurde was dat hij enorm afviel en nog steeds niet ging eten. En we hebben geprobeerd hem bij anderen te laten eten, we hebben eigenlijk alles geprobeerd wat er in Nederland te proberen valt.

Ik denk dat het ook erg moeilijk is om te beschrijven wat een niet-etende baby met je leven, met het moederschap, met je relatie en met je zelfvertrouwen doet. Wij hebben in ieder geval ervaren dat het een enorme impact heeft die vrijwel onbeschrijfelijk is voor mensen die dit niet hebben meegemaakt.

Naast dit alles heeft het ook invloed op ons werkende leven. Op een gegeven moment was ik zo uitgeput dat ik als moeder al een tijdje in de ziektewet zit. Ik probeer zoveel mogelijk s’nachts te doen zodat mijn man nog enigszins kan functioneren op zijn werk. Overdag probeer ik dan wat bij te slapen. Ik had een nieuwe baan met een nieuwe functie maar omdat ik zoveel afwezig ben geweest en al zo lang in de ziektewet zit heeft mijn baas mij te kennen gegeven dat mijn contract niet verlengd gaat worden.

En ook dit is niet erg, want we hebben alles voor hem over, maar het is soms wel zwaar en heel erg jammer. En het maakt mijn wereld zo ontzettend klein. Ik wil heel graag weer werken, iets voor de maatschappij betekenen, ergens anders mee bezig zijn dan alleen maar met voedingen en calorieën tellen voor Mitz. Maar eerlijk gezegd weet ik ook niet hoe we dat moeten doen als ik weer ga werken als Mitz nog steeds niet eet.

Naar de gastouder ging niet, ze kreeg hem niet in slaap en dus kon ze hem niet voeden. Op de crèche ging niet, hij moest daar met andere kindjes op een kamer slapen en dat ging ook niet en dus konden ze hem daar niet voeden. En Mitz kan geen voedingen missen, dus kunnen we hem niet naar de opvang brengen. Zelfs bij opa en oma slaapt Mitz niet en eet en drinkt hij niet. Zelfs als bekenden hem thuis in zijn eigen bedje in slaap krijgen weigert hij slapend de fles bij hen te drinken. Hij drinkt alleen slapend een fles als mijn man of ik hem de fles geeft.

Het niet eten, het weigeren van de fles, het niet goed groeien, het afvallen, het afwijzen van alles wat we hem voorzetten, het niet hebben van een hongergevoel…dat is wat het zo vreselijk zwaar maakt voor mij, voor ons en voor ons gezin. Het maakt me onzeker, verdrietig en zo vreselijk onmachtig om te zien dat hij niet wil eten. Dat hij ervoor kiest om niet te eten en om dus maar honger te hebben, niet goed te groeien. Ik zie zijn curve steeds verder afbuigen -de verkeerde kant op- en hoe ouder hij wordt, hoe minder slaapjes hij overdag doet, dus hoe minder flessen hij drinkt en hoe meer hij afvalt.

Verder beheerst het niet-eten van Mitz eigenlijk ons hele dagelijks leven. Omdat we hem alleen slapend kunnen voeden zijn we erg gebonden aan zijn slaapjes. In de auto valt hij wel in slaap, maar dan accepteert hij geen fles. Dit betekent dat wij erg aan huis gebonden zijn. Een dagje weg zit er niet in, naar familie die wat verder weg wonen lukt niet want Mitz kan geen voeding missen.

Helaas stuiten we op ontzettend veel onbegrip. De mensen om ons heen begrijpen niet hoeveel impact dit op ons leven heeft. En gelukkig maar, want deze situatie gun ik niemand. Maar het maakt het ook wel erg eenzaam als niemand je begrijpt.

En daarom voelt NoTube als onze allerlaatste strohalm, onze buitenkans, misschien wel de oplossing voor alle onze problemen. Het is voornamelijk gericht op kinderen die afhankelijk zijn van sonde voeding, maar in wezen is de manier waarop Mitz drinkt (droomvoedingen) vergelijkbaar met sondevoeding. Zij geven aan dat de behandeling die zij bieden werkt omdat het kind en de ouders uit hun routines en dagelijkse omgeving zijn, omdat ze 24 uur per dag met een compleet medisch team klaarstaan om ouders te begeleiden, omdat ouders daar lotgenoten hebben die hun zorgen begrijpen en omdat ze heel goed zijn in wat ze doen. Daarnaast hebben ze ook heel veel ervaring met kindjes die alleen slapend drinken.

In Nederland bieden ze nergens deze behandeling. Wat een prachtige kans, en misschien wel onze enige kans. En daarnaast is het noodzakelijk. Noodzakelijk als we Mitz sondevrij willen houden, hij valt af en we kunnen het op deze manier niet langer zo volhouden, hij krijgt simpelweg niet voldoende binnen. We willen ons kindje zo graag alle ellende van een sonde besparen. En wij kunnen het niet zelf en niet met hulp van de professionals in Nederland.

De kosten van de behandeling zijn ruim 8500 euro. En dat is zonder reis en verblijfskosten. We wagen de sprong, we moeten hierheen en dienen een verzoek in bij de zorgverzekering. Heel veel brieven en emotionele telefoontjes later is daar het verlossende woord: de verzekering gaat de behandeling vergoeden! Net als de reis èn het verblijf! Wat een goed nieuws!

En dat geeft ons weer een sprankje hoop. Een sprankje hoop omdat we al zo vaak teleurgesteld zijn, we durven niet te veel meer te hopen.

Maar ook een sprankje hoop geeft ons weer wat kracht. Om hem weer te wiegen als hij niet wil slapen. Om weer de wekker s ’nachts te zetten. Om ook de mooie dingen te zien die hij ons geeft; als hij ‘mama’ zegt als ik hem uit bed haal. Als hij papa om de hals vliegt als hij thuis komt van een dag werken. Als hij onbedaarlijk moet lachen als papa gekke bekken trekt. Als hij kusjes en knuffels uitdeelt en gezellig en vrolijk is. Want wat is het een heerlijk en geweldig mannetje en wat zijn we blij met hem.

We dromen ervan om als een ‘normaal’ gezin aan tafel te zitten zonder strijd. Dat Mitz kan genieten en groeien van eten. Dat eten weer leuk is en geen gevecht. Dat we dagjes weg kunnen, naar onze familie. Dat we als ouders weer eens iets samen kunnen doen, dat we Mitz met een gerust hard bij opa en oma kunnen achterlaten. Dat we ons minder zorgen hoeven te maken over zijn inname, over zijn groei en over de toekomst. Dat we misschien in de zomer wel een ijsje met hem kunnen eten op het terras. Voor ieder ander gezin is dit alles heel normaal, voor ons zou het een droom zijn die uitkomt.

Dus we houden nog maar even vol. En hopen heel erg dat de behandeling in Oostenrijk gaat aanslaan!

Wordt vervolgd..

Mama Michelle belandt door de Anorexia in een rolstoel

Ik was nu een tijdje uit de kliniek en alles leek vrijwel goed te gaan. Ik had mijn eetstoornis ‘redelijk’ onder controle. Tuurlijk was ik altijd bezig met wat ik at, was de weegschaal nog elke dag mijn grote leidraad en mocht ik van mezelf met geen mogelijkheid boven het ontslaggewicht komen. En ondanks dat dit nog dagelijks mijn ritueel was kon ik wel weer echt genieten van de kleine dingen en vooral van mijn gezin. We konden weer leuke dingen doen en dagjes uit met wat langere afstanden. We boekten een vakantie en ondernamen weer dingen en ondanks dat het eten niet ging zoals het moest, was het goed voor nu. Toch merkte ik rond augustus dat mijn zelfbeeld wel weer slechter werd dan normaal en dat ik meer geobsedeerd raakte met mijn eetstoornis. Hij nam weer langzaam meer de macht. Ik zorgde er voor dat ik twee kilo onder mijn ontslaggewicht zat en dit gaf me een soort kracht. Ook voelde ik me lichamelijk er niet slechter door “en liet ik dit expres ook niet checken”. Dit hield een tijdje zo aan met ups en downs, maar ondanks alles was het te overzien en leek het leven iets makkelijker en met wat meer geluk door te gaan. Ik kon echt leven met wat meer rust en geluk. Ook wetend in mijn achterhoofd dat ik in maart 2019 in therapie zou gaan voor mijn borderline en daarna weer in therapie voor mijn eetstoornis. 

Mama Michelle ging lopend naar huis (16 km), al gauw moest ze direct weer terug de eetkliniek in

Ik neem jullie mee in het stukje dat ik weer even thuis kwam uit de kliniek en weer terug moest keren.

Het is deze keer iets moeilijker om het te schrijven voor mij ,aangezien het nu slechter met mij gaat dan toen ik vorig jaar in de kliniek zat.

Ik heb afgelopen week weer in het ziekenhuis gelegen en het was weer kantje boord.

Door het overlijden van mijn moeder is mijn terugval die er al was in rap tempo gegaan.

Volgende week heb ik dan ook met spoed een afspraak in een eetstoorniskliniek om mij te laten helpen.

Ik ben namelijk erg op en wil dit niet voor mijn gezin ook voor hun moet ik beter worden om weer de mama en vrouw te zijn die zei het liefste zien. Een vrolijke energieke mama!

Ik kwam op donderdags thuis van uit de kliniek, ik was zo blij om weer thuis te zijn en hield mezelf voor dat ik niet meer terug zou gaan.

Maar al heel snel viel ik terug in mijn oude patroon van niet eten en laxeren, ik had immers die 6 kilo vocht die ik vast hield en moest dat kwijt raken.

Dit ging in een rap tempo naar beneden, en door dat ik lichamelijk voor mijn idee weer meer kon had ik het gevoel dat ik de wereld aan kon. Dit bleek natuurlijk niet waar te zijn, want mijn waardes die logen er niet om en ik moest nog steeds uitkijken.

Toch genoot ik van de tijd thuis, ik wandelde veel als mijn kinderen op school en opvang waren. Ik maakte het huis als een malloot schoon , alles om maar in beweging te blijven en niet te hoeven eten. Na 5 dagen werd ik opgenomen in het ziekenhuis voor onderzoeken in me darm ivm met het extreme bloedverlies.

Op het moment dat ik naar huis mocht van het ziekenhuis werd duidelijk dat de eetstoornis mij compleet in zijn macht had. Door het onderzoek moest ik naar huis met de auto of een taxi. Ik vertelde het ziekenhuis dat ik beneden werd opgehaald door mijn vriend, en hem vertelde ik dat ik met de bus ging. Uiteindelijk ben ik naar huis gelopen en besloot ik om s’avonds 19:30 nog 16 kilometer te lopen om het liggen van het ziekenhuis te compenseren.

Toen Kevin en mijn begeleider hier achter kwamen werd het al gouw duidelijk dan dat ik vrij weinig keus had om terug te keren naar de kliniek.

Als ik dat niet zou doen kon ik alles verliezen en was het snel afgelopen met mij.

Met veel verdriet en pijn en moeite besloot ik terug te gaan. Ik had contact met de kliniek en kon over een paar dagen weer terecht.

Dus ik kon thuis opnieuw mijn koffers inpakken, moest opnieuw weer langzaam afscheid nemen van mijn kinderen waar ik het liefste bij was. Hun zijn mijn reden van leven, en niet bij hun zijn brak mijn hart en vond ik het moeilijkste wat er was.

Maar tegelijkertijd deed ik het ook voor hun, want als ik het niet zou doen zouden ze misschien helemaal geen moeder meer hebben.

Ik kwam op een dinsdag 23 januari weer terug in de kliniek en heb daar uiteindelijk tot begin maart gezeten. Dit was een ontzettende moeilijke en pittige periode voor mij. Ik moest af van het laxeren en dat was een uitdaging die nat altijd goed ging en waarbij ik nog geregeld in de fout ging, waardoor ik soms in de kliniek nog afviel.  Maar langzaam werd de drang minder en gebruikte ik dagen soms niks of een stuk minder. Echt helemaal verlost er van ben ik nooit geweest.

Het eten was in het begin een ramp, het 6x op een dag eten was een blokkade in mijn hoofd maar langzaam begon ik die blokkade te doorbreken, ik zou hier anders nooit uitkomen en wou zo graag terug naar huis.  Dus ik begon me steeds beter aan mijn eetlijst te houden en liet vrijwel niks meer staan of sjoemelde niet meer. Maar mijn lichaam was het hier niet mee eens, mijn maag kon het vaak nog niet aan waardoor ik vaak moest overgeven.

Daardoor werd besloten dat ik geen dessert meer hoefde naar mijn avond eten in de hoop dat de rest binnen zou blijven zitten.

Langzaam kwam ik in gewicht aan , maar ik zorgde er altijd wel voor dat ik net binnen de marge zat van wat moest. Door het gewicht wat er bij kwam, kreeg ik ook weer te dealen met mijn emoties die aangeschakeld werden. Ik kreeg woeden aanvallen, was soms intens verdrietig zo erg dat ik naar huis wou , maar mijn vrolijkheid en blijdschap was ver te zoeken. Ik voelde me een nietsnut een falende moeder die zich moest laten opnemen in een kliniek. Ik haat mezelf hier om, dit was niet wat mijn gezin verdiende, zei lijden onder mijn ziekelijke anorexia die mij compleet in zijn macht had. En toch was ik niet sterk genoeg, niet sterk genoeg om er tegen te kunnen vechten.

En hoewel ik veel steun had van mijn groepsgenootjes voelde ik me vaak alleen, mijn muur was nog enorm en mijn borderline was ook duidelijk aanwezig waardoor ik me schaamde en wou afzonderen.

Ik weet het moment nog dat ik een brief moest schrijven in de kliniek en moest voor lezen in de groep tijdens een therapie. Toen besefte ik pas dat ik misschien zieker was dan dat ik dacht en dat mijn weg naar herstel erg lang zou kunnen duren. Ik moest niet alleen leren omgaan met de eetstoornis ik had ook nog te dealen met de borderline en mijn trauma’s uit mijn jeugd. Wetend dat er nog veel therapieën zouden moeten volgen om mijzelf te kunnen vinden, want terugvinden is niet het juiste woord als je niet weet wie je echt bent.

De weken waren lang en ik keek uit naar het weekend als ik mijn mannen weer kon zien. De weekenden werden langzaam opgebouwd, van eerst dat ze alleen op bezoek mochten komen, naar een halve dag thuis, een hele dag thuis tot een nachtje slapen en daarna een heel weekend.

Dit was vaak het aller moeilijkste, het moment dat je even thuis was en genoot van de kleine dingen die er gebeurde. Liam begon met praten en Milan ontwikkelde zich tot een echte kleuter. Ik miste dingen in hun ontwikkeling en dat deed mijn zo’n pijn in mijn hart. En dan moest ik in het weekend ook weer afscheid van ze nemen om terug te moeten gaan naar de kliniek.

Ik vergeet 1 weekend nooit meer, het was zondag avond en ik moest terug, Milan pakte mij vast en zei: mama jij moet in het ziekenhuis weer leren eten he, want jij at nooit thuis en daarom was jij ziek.

Mijn moeder hart brak, ik besefte zo dat er in dat hoofdje van een 4,5 jarige al zoveel meer omging dan dat iemand zou denken. Ik besefte dat ik moest vechten om beter te worden omwille van mijn kinderen.

Na in totaal 3 maanden in de kliniek te hebben gezeten ging ik met mijn streefgewicht naar huis, dit was bij mij het gewicht op mijn ondergrens maar te overzien was.

Helaas werd ik ontslagen met de woorden: het is fijn dat je naar huis gaat voor jou en voor je gezin, maar qua eetstoornis had je eigenlijk nog een tijdje in de kliniek moeten blijven.

Op dat moment dacht ik dat ze ongelijk zou hebben, ik wou er voor gaan en hoe erg die eetstoornis nog in mijn hoofd nog aanwezig was, ik kon hem nu langzaam wat meer weerstand geven.

Eenmaal thuis genoot ik de eerste week volop op van mijn gezin, ik kon weer zoveel meer. Ik lachte, ik had energie kon dingen met de kinderen ondernemen en genoot ook echt weer van dingen.

Alleen het volgen van mijn eetlijst lukte me thuis niet meer ,ik ging al vrij snel van 6x per dag nar 3x per dag eten. En hield mijn gewicht nou lettend in de gaten om niet boven het gewicht waarmee ik de kliniek uit kwam te komen.

Voor mij werkte dit zo voor nu prima, ik sloot compromis, mijn gewicht werd een keer per week in de gaten gehouden. Ik mocht niet meer als een kilo onder mijn ontslag gewicht komen. En voor nu hield ik dat netjes aan .

Na ongeveer 1,5 week  volop genieten met mijn gezin kwam er een gesprek met mijn begeleider en het wijkteam. Mijn begeleider zou naar de achtergrond gaan en er zou iemand 3x in de week komen om mee te kijken tijdens eetmomenten met mijn kinderen erbij.

Doordat mijn emoties ook weer volledig aanstonden werd dit een regelrechte blokkade in mijn hoofd en kwam de borderline enorm opspelen. Ik voelde me belazerd want mijn begeleider die ik zo vertrouwde zou nu zo goed als weg vallen en ik zou met iemand in huis moeten zitten die ik niet kende en niet vertrouwde en dit wou ik ook helemaal niet. Ik was kwaad op alles op iedereen. Dit escaleerde zo erg dat ik uit opwelling van mijn borderline reageerde ,ik wou niet meer leven en liet dit duidelijk merken. Ik wou niet meer dat andere mijn leven gingen bepalen, ik voelde me een pop die niks meer zelf te zeggen had.

Dit escaleerde en ik zat vrijwel snel die week nog bij de crisisdienst, gelukkig was ik op het moment van gesprek daar al weer redelijk gekalmeerd en zagen hun geen reden om mij daar te houden en kon ik gelukkig weer naar huis.

Maar het was al vrij snel duidelijk dat de eetstoornis en de borderline zo met elkaar verweven waren dat er altijd een van de 2 aanwezig was. Maar ik stond op de wachtlijst voor de borderline en eerst een nabehandeling voor de eetstoornis had volgens de kliniek geen zin omdat deze altijd terug zou keren als de borderline niet eerst werd aangepakt.

De eerste maanden volgde waar in het leek of ik alles redelijk goed onder controle had.

Tuurlijk waren er altijd ups en downs en viel ik soms wat terug ,waarbij ik laxeerde of heel weinig at… maar met de hulp van mijn grote liefde’s kwam ik daar dan weer redelijk boven op.

Ik genoot weer van dingen en we deden als gezin ook weer steeds meer leuke dingen.

Alles leek goed te gaan, maar toch zat daar een terugval op de loer.

De volgende keer neem ik jullie mee in een stukje gezondere mij waarin ik een mooie zomer heb gehad met mij gezin, naar de langzame terugval met de grote klap toen mijn moeder overleed.

Ik moest verwerken dat we na 2 jaar weer pas contact hadden en zei ongeneselijk ziek bleek te zijn en ik naar 3 maanden afscheid moest nemen, van mijn enige ouder die ik nog had.

 

 

 

8 Januari 2017

Vandaag begonnen we weer met de bloeddruk meten en het wegen. Weer een kilo erbij en het frustreerd me enorm. Ik zie er uit als een opgeblazen olifant. Ook mijn pols is weer erg hoog voor de ochtend en mijn bloeddruk laag 98-46. Bij het ontbijt at ik met veel tegenzin maar had het wel uiteindelijk binnen de tijd opgegeten. Daarna moest ik bloed gaan prikken. Omdat ik gisteren 2x flauwgevallen was mocht ik er niet lopends heen en moest ik met de rolstoel. Dit vond ik echt verschrikkelijk en gaf me alleen maar een zieker gevoel. Mijn lichaam die zo hard protesteerd en het anders wil dan dat ik het in me hoofd heb.

Na het bloedprikken was het al weer tijd voor het tussendoortje. Na het tussendoortje ben  ik gaan roken en heb ik in mijn kamer tv gekeken om even tot mezelf te komen. De dag ging zoals de andere dagen lunch ,tussendoortje ….. na het tussendoortje van half 4 besloot ik te gaan douche. Tot de verpleging kwam en vroeg of dat ik naar het douche wou komen want me bloeduitslagen waren binnen. Ik voelde al dat het niet goed zou zijn,en toen ik bij de verpleging kwam bleek het dus ook zo. Mijn bloedwaarde was in 4 dagen tijd gezakt van 4.5 naar 3.6 ,ze had de arts al gesproken en ik moest rekening houden dat ik naar het ziekenhuis moest en met de ambulance opgehaald zou worden. De spanning zat op dat moment erg hoog en het avond eten ging ook heel slecht, dit was de eerste keer dat ik me avond eten niet had opgegeten. De eetstoornis nam het van me over. Toen om half 9 was daar de ambulance en werd ik naar diak het ziekenhuis in utrecht gebracht. Een tijdje op de eerste hulp gelegen en uiteindelijk werd ik op de kraamafdeling gelegd omdat het ziekenhuis behoorlijk vol zat. De verpleging was erg lief.  De eerste nacht slapen in het ziekenhuis was een ramp, ik kon niet slapen en voelde me zo alleen en de eetstoornis wist dat ie in het ziekenhuis weer alle mogelijkheden had om het te winnen van mij. 

9 januari  2017

Om 07:00 werd mijn bloeddruk en pols weer gemeten. Mijn bloeddruk was extreem laag 90-41 en mijn pols 103 . Toen om half 8 kwam de verpleging van het eten en vroeg of ik wat wou eten. Natuurlijk was mijn antwoord nee, alles in me zei nee nee nee.

Om 08:00 werd mijn bloedgeprikt. Daarna ging ik een sigaretje beneden doen, maar moest van de verpleging wel voorzichtig aandoen omdat mijn bloeddruk zo extreem laag was en dus snel zou kunnen flauwvallen. Maar hoe duizelig ik was hoe eigenwijs ik ook was om gewoon te gaan roken.

Rond half 10 kwam de arts vertellen dat ik een bloedtransfusie en een ijzerinfuus zou krijgen. Zo gezegd zo gedaan. In de tussentijd had ik mijn tante gesproken ,zei zou mij terug naar rintveld brengen  en ik had verwacht dat ik ook wel gelijk mocht gaan. Dus s’middags waren me tante en oom er, en had ik een beetje afleiding. Helaas bleek alles minder waar en wou het ziekenhuis mij nog een nacht houden en ook rintveld vond dit verstandiger. Dus ik zou nog een nacht in het ziekenhuis moeten doorbrengen. Ondertussen had de verpleging mijn voedingslijst van rintveld en kreeg ik zonder dat ik het wou avondeten voorgeschoteld, omdat ik al meer als 24 uur al niks had gegeten. Moeizaam begon ik aan het avond eten maar bij 3 happen van het bord hield ik er al weer mee op. Meer als dat kreeg ik niet voor elkaar en mocht ik ook niet van mezelf.  Rond 11 uur probeerde ik te gaan slapen, maar weer ging dit niet zo als gehoopt, ik lag weer veel wakker en het bloedverlies nam weer toe .

 

Mama Michelle met anorexia gaat de eetkliniek in

Zoals jullie vorige keer hebben gelezen ben ik met een maagneus sonde naar huis gegaan.
Doordat mijn lichaam niks gewend was hield ik op het moment met ontslag heel veel vocht vast en moest ik thuis verder met rusten. Maar dat kon ik niet! Wat een dagje Efteling in een rolstoel moest worden, werd een dagje volop lopen. In mijn hoofd moest ik de gedwongen innamen van de sonde toch compenseren. En zo volgde er veel van die dagen, het huishouden gebruikte ik ook voor compensatie en het lekkere weer gaf me ook genoeg reden om met de jongens naar de stad te lopen en ze daar een ijsje te geven.