Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

familie

Ik beviel op de vloer bij mijn ouders thuis op mijn oma’s verjaardag!

 en op de plek waar zij overleden was. 

Het was 26-09-2018 en we hadden afgesproken om vanavond gezellig uiteten te gaan. Samen met mijn vriend, broertje, schoonzus en moeder gingen wij die avond sushi eten. Mijn vader was er niet bij want hij moest voor zijn werk naar Texel. We stuurden hem nog een foto van ons om hem jaloers te maken. Toen we klaar waren met eten en om de rekening hadden gevraagd moest ik naar de wc. Ik wilde het eigenlijk ophouden maar dat lukte niet dus ben ik toch nog even snel gegaan. Ik had sinds de laatste weken last van verstopping en ik was blij dat het er nu wel uit kwam. Op de wc kreeg ik last van mijn buik, best wel gekke pijn eigenlijk. Ze stonden ondertussen al op mij te wachten en mijn vriend stond nog te praten met de eigenaar van het restaurant. Ik kreeg ineens een steek in mijn vagina waarop ik mijn moeder aankeek en zei dat ik pijn had en dat ik niet wist of het iets te betekenen had. Ik kreeg steeds meer krampjes dus ik zei dat ik naar huis wilde. In de auto vroeg mijn moeder of we nog even met haar mee naar huis gingen voor een kopje koffie. Ik voelde me eigenlijk wel oké dus stemde daar mee in. Toen ik uit de auto stapte kreeg ik weer last en het gevoel dat ik naar de wc moest, ik gaf aan dat ik dacht dat er wel iets aan het gebeuren was maar wist het niet zeker. Ik ging gelijk naar de wc voor wéér een grote boodschap. De krampen (wat weeen bleken) werden steeds heftiger en ik riep vanaf de wc dat ik het zeker wist. Ik had een goede houding gevonden op het toilet dus ik bleef zitten. Mijn schoonzusje begon met het timen van de weeën. Het was rond half 9 en het bleek dat er al een aardige regelmaat in zat. We spraken af dat we als het aanhield om half 10 de verloskundige zouden bellen. Van mijn moeder moest ik nu van het toilet af komen “voordat er zo een baby in de pot zou liggen”, niet wetende dat het echt allemaal zo snel zou gaan. Ik ging op een stoel zitten en voelde ineens nattigheid. Ik keek en schrok me rot, allemaal bloed tussen mijn benen! Ik rende terug naar de wc en zag dat een soort slijm met bloed was. De weeën werden heftiger en heftiger en ik riep dat ze de verloskundige moesten bellen omdat ik naar het ziekenhuis wilde voor een ruggenprik. Dit terwijl ik daar juist zwaar op tegen was omdat ik bang was dat ik verlamd zou raken als ik dat zou doen. Maar de pijn was niet te houden en ik dacht als ik dit nog 10uur moet volhouden dan ga ik dood. Mijn moeder en schoonzusje lachten mij uit omdat het pas net begonnen was.. tien voor half 10 moesten ze van mij de verloskundige bellen. Ik zat/lag inmiddels op de bank maar kon de weeën zo maar slecht opvangen, het liefst ging ik weer op het toilet zitten maar dat kon niet. De verloskundige zou er ongeveer met een half uur zijn. Na dat half uur kreeg ik persdrang en riep dat ik moest persen. Mn moeder schreeuwde naar mijn vriend dat hij de verloskundige weer moest bellen waar ze bleef en zei dat ik niet mocht persen. Gelukkig waren ze er al om de hoek. De vk kwam bij me zitten en stelde wat vragen, geen idee meer wat eigenlijk.. Ze bleef eerst even naar mij kijken en gaf toen aan na mijn volgende wee te gaan voelen op hoeveel cm ontsluiting ik zat. Ze voelde maar zei niks. Ze zei dat ze ook met de wee mee wilde voelen en zei nog steeds niks. Ik dacht of ik heb nog helemaal niks of…. Ze keek haar collega aan en zei we gaan niet meer naar het ziekenhuis we gaan het hier doen. Mijn moeder vroeg hoeveel cm ik had waarop ze antwoordde “volledig, geen randje meer niks” . Waar kan ze gaan bevallen? Ik zag bij die vraag de paniek in mijn moeders ogen schieten. Euh, hier op de bank, boven op bed, op de grond? De salontafel werd aan de kant geschoven en mijn moeder heeft van boven nog een topdekmatrasje en handdoeken gehaald. Daar lag ik dan… Op de vloer in de woonkamer. Ik had laatst nog een grapje gemaakt “mam ik ga echt niet thuis bevallen hoor al die zooi in huis, als dat moet dan doe ik het wel bij jou thuis”. Niets leek minder waar. Het was inmiddels half 11 en ik mocht beginnen met persen. Ineens hoor ik dat iemand de deur open doet. Mijn moeder had haar zus een berichtje gestuurd dat ik ging beginnen en die wilde mij nog even succes en een kusje brengen “voordat ik naar het ziekenhuis zou gaan”. Ze schrok zich dood toen ze mij op de grond zag liggen en bij de deuropening stond ook nog een soort beademingsapperaat. Ze wilde gelijk weer weg gaan maar mijn moeder had haar nodig aangezien ze best wel bang was en er voor haar gevoel alleen voor stond, dus ze bleef. Ik had met mijn schoonzusje afgesproken dat zij foto’s zou maken van de bevalling dus die heeft gelijk haar fotocamera erbij gepakt. Mijn broertje zat boven op zolder te gamen en mijn schoonzusje vertelde dat ik al op de grond lag en beneden zou gaan bevallen. Hier op is mijn broertje stilletjes naar beneden gekomen en ging het vanaf de bank zitten bekijken. Ik lag inmiddels alweer een uur te persen maar het lukte mij maar niet. De verloskundige schreeuwde dat ze NU vorderingen wilde zien want anders ging ze de ambulance bellen en zou ik toch naar het ziekenhuis moeten. Dat zag ik echt niet meer zitten dus ik gebruikte elk beetje kracht wat ik nog had. Vanaf dat moment kreeg ik uit alle hoeken support. Zelfs mijn broertje stond op en begon te schreeuwen “Kom op Romy persen!!”. Het hoofdje stond inmiddels maar ik begon moe te worden en de weeën werden minder heftig. Op de een of andere manier kreeg ik haar niet verder. Ik was toen ook al bijna 2 uur aan het persen. Ik smeekte of ze mij alsjeblieft wilde knippen want ik kon niet meer. Toen ze de knip zette floepte ze er zo uit. 

Om 00.20uur werd onze prachtige dochter Noé Yula-Ann geboren. Extra speciaal hieraan is dat het inmiddels 27 September was geworden en dat dit de verjaardag van mijn onlangs overleden oma is. Het dubbele hieraan is, is dat mijn oma ook precies op deze plek bij mijn ouders thuis was overleden, weliswaar niet op de vloer maar wel kijkend naar hetzelfde plafond. Het is alsof het allemaal zo heeft moeten zijn. Ik heb haar nooit kunnen vertellen dat ik in verwachting was maar dit was de bevestiging dat ze er van weet, ze was erbij. In totaal heeft het hele bevallingsverhaal maar 4uur geduurd maar heb ik hiervan bijna 2uur lang liggen persen. 

Het was nooit de bedoeling geweest dat iedereen bij mijn bevalling aanwezig zou zijn maar ik heb ze zo nodig gehad. 

Wij zijn zo trots, blij en dankbaar met dit prachtige wonder. Ann is de vernoeming naar oma Annie. A little bit of heaven sent down to earth ♡ 

 

Het tweede-kind-dilemma kennen de meeste ouders wel, toch?

‘’Wanneer gaan jullie nou eens voor die tweede?’’ Voordat ik goed en wel ontzwangerd was, kreeg ik deze vraag al. Op dat moment ging ik er een beetje van uit dat mijn eierstokken zich wel zouden melden tegen de tijd dat Jessie een jaar of twee jaar werd. Inmiddels is Jessie 2.5 jaar en krijg ik de vraag bijna dagelijks. Het probleem is alleen, dat ik het niet weet. Misschien komt er helemaal geen tweede. Mijn eierstokken houden zich tot op heden angstvallig stil. Ze laten soms even van zich horen als ik de baby van een vriendin vast heb, maar zodra de baby uit beeld is (of als hij hysterisch begint te janken) houden ze zich weer rustig. Hoe kan dit nou? Ik wilde toch altijd twee kinderen?

Dan hebben m’n twee kinderen altijd elkaar om mee te spelen, dan hebben ze iemand om ruzie mee te maken in een onvoorwaardelijke gezinsrelatie en leren ze beter om te gaan met conflicten. Twee kinderen zorgt voor dubbel zoveel liefde en gezelligheid. Daarnaast heb ik zelf een supergoede band met mijn zusje. Ik zou echt niet weten wat ik zonder die trut had gemoeten mijn hele leven. Wie had dan het bewijsmateriaal (mijn kots) op moeten ruimen na een heftig nachtje stappen? Om meer redenen dan het opruimen van mijn kots kan ik mij geen leven zonder haar voorstellen. Ondanks dat ik mij dat echt wel realiseer, heb ik nu nog geen zin in de toestand dat een tweede kind met zich meebrengt. We hebben het net na een zwangerschap, een baby-fase, een verhuizing en een bruiloft een beetje kalm.

Maar stiekem ben ik dus wel een beetje bang dat die stokken nooit meer blijvend gaan rammelen. Als ik een baby zie vind ik die (meestal) heel schattig, echt waar. Met de baby’s van mijn vriendinnen wil ik uren knuffelen, maar het ‘oh ik wil ook’-gevoel blijft uit. Baby’s vind ik eerlijk gezegd ook wel een beetje saai. Het poept, plast, doet niks en als het ff tegen zit jankt hij of zij de halve nacht. Super raar dat ik dit nu zo voel, want ik heb echt wel genoten van Jessie haar babytijd. Maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk: ‘Nu is ze nog veel leuker!’ (behalve tijdens een sprong, dan zet ik haar het liefst op Ebay)

Jaloezie naar zwangere vrouwen voel ik ook niet. Mijn gevoelens neigen dan nog eerder naar medelijden. Dat arme wonderdragende gevaarte heeft waarschijnlijk al heel lang geen carpaccio en sushi kunnen eten en geen wijn kunnen drinken. Dat is toch zielig.

Hoewel ik het best bijzonder vond om zwanger te mogen zijn en al die beweginkjes te mogen voelen, had het van mij echt geen 9 maanden hoeven duren. Voor mij stond de baby dan ook helemaal los van de zwangerschap. Ik wilde dolgraag een kindje, maar ik vond zwanger zijn echt geen reet aan. Volgens mij is er ergens iets mis gegaan en had ik een man moeten zijn…

De babytijd die na de zwangerschap volgde vond ik intensief. Gelukkig had ik toen nog de tijd om middagdutjes te doen en alles was spannend en nieuw. Met twee kinderen worden middagdutjes doen al een stuk lastiger en eerlijk is eerlijk, ik doe het echt slecht op weinig slaap. Vraag maar aan mijn man.

Sommigen zullen nu misschien denken: ‘Mens, zeik niet zo, wees blij dat je zwanger hebt kunnen worden en dat je een leuk kind heb.’ Maar ik zeik nou eenmaal graag en dit is míjn blog, dus ik maak dankbaar gebruik van dit moment.

Anyway, we hebben het nu goed met z’n drieën. Het is relaxed; we accepteren ons chaotische huishouden en hebben geen organisatiestress. Randy staat er gelukkig hetzelfde in als ik: We vinden het wel even prima zo. Zou echt balen zijn als hij nu wel stond te springen om nog meer nageslacht. Het is voor ons wel een vereiste dat we met hetzelfde enthousiasme aan de tweede beginnen als waarmee we aan Jessie begonnen. Het zou wel weer echt wat voor mij zijn om te wachten tot mijn eierstokken een keer in actie komen en dat ik op mijn 45e met een verschrompeld kippenhok en een babywens zit.

Mijn hoofd denkt er overigens heel anders over dan mijn gevoel. (Dat is vast een begin) Mijn hoofd vindt het namelijk superleuk voor Jessie als ze een broertje of zusje krijgt. Mijn hoofd vindt ook dat mijn gevoel echt nergens op slaat, want de zwangerschap en de bevalling gingen eigenlijk van een leien dakje. Daarnaast maken we ook nog eens súperleuke kinderen. Het kan natuurlijk zijn dat Jes een toevalstreffer is, maar volgens mij moet hier sprake zijn van magische voortplantingscellen. Met twee van die leuke figuren wordt het dubbel feest. Hoe schattig zou het zijn om Jes met een broertje of zusje te zien?! En hoe leuk wordt het als die tweede dondersteen straks zijn of haar grote zus gaat terroriseren. Weet Jessie ook eens hoe dat voelt. Mijn hoofd bedenkt ook heel rationeel dat ik met twee kinderen meer kans heb om oma te worden. Lekker mijn kleinkinderen volproppen met Happy Meals en vla en de opvoeding van hun ouders verpesten. Dat is toch fantastisch? Nog een goed punt van mijn hoofd: Wat nou als Jes naar Nieuw Zeeland emigreert? Dan hebben we er in elk geval nog een over. Tja, als mijn hoofd dan toch eerlijk is…

Oja, zwangerschapsverlof vond mijn hoofd top. De rest van mij vond dat trouwens ook.

Dus om bovenstaande even samen te vatten: We hebben een soort oermoedergevoel-gen die (misschien nog tijdelijk?) ontbreekt, een hoofd dat eigenlijk wel vindt dat er ooit een tweede moet komen en een man die het voor nu ook allemaal wel even lekker rustig vindt.

Ik wou dat ik deze blog met een verlossend woord kon afsluiten. Maar ik kan niet anders zeggen dan: De tijd zal het leren! Wie weet liggen we over 20 jaar in een deuk om deze blog met Jessie en haar vier broertjes en zusjes.