fles
Iedere prematurenouder krijgt hier mee te maken: flessenstress… Pfffoe!
Sress, in elke situatie is er wel iets te bedenken wat stress op kan leveren. Toen ik moeder werd, werd ik ineens bekend met een nieuw begrip. Ik had nog verlof en hoefde niet te werken, maar toch had ik stress. Ik had namelijk last van flessenstress.
Speen A gaat te snel, speen B komt niks uit, speen C pakt ze niet, speen D gaat te langzaam en bij speen E smakt ze enorm… dan hebben we ook nog lekkende flessen en verstopte ventielen.
Het begon al in het ziekenhuis. Vanwege de vroeggeboorte van Isa kreeg ze de eerste weken haar voeding via de sonde. Maar na een paar weken mochten we gaan oefenen met de fles. Ik had al flessen in huis gehaald toen ik zwanger was, dus die nam ik mee naar het ziekenhuis. Isa pakte de fles niet goed. Ze hapte niet goed aan en deed ongeveer 30 minuten over 10cc melk. Pfoe, dit wordt nog een lange zit…
Ik had regelmatig gesprekken met de pre-logopedist. Ik was er namelijk van overtuigd dat het aan de fles lag en niet aan mijn fantastische dochter, maar daar moest de pre-logopedist niks van weten. Het lag aan Isa, ze was nog niet sterk genoeg om haar flesjes leeg te kunnen drinken. Dag in dag uit oefenden we samen, mama en Isa. En als papa er ’s avonds was, mocht hij het ook even proberen. Maar deze mama vond natuurlijk dat ze bij papa nog slechter dronk (hallo stress, sorry paps!). Stapje voor stapje kwamen we namelijk dichter bij huis. Het gewicht van 2250 gram was bereikt, de monitor was niet meer nodig en Isa kon zichzelf ook al goed op temperatuur houden zonder kruikjes. Laatste horde: zelf kunnen drinken. Weer die fles. Elke milliliter die zelf gedronken werd, werd genoteerd. Dit leidde bij mij tot grote frustratie (en stress). Soms keek ik die fles letterlijk bij haar naar binnen, drinken zou ze. Ik wilde zo graag naar huis.
Tot die beruchte dag, ik weet het nog goed, het was zondag 2 december. Ik had een nachtje thuis geslapen en kwam ’s ochtends rond een uur of 9 in het ziekenhuis. Bijna moedeloos vroeg ik aan de verpleging hoe het die nacht gegaan was. En daar kwam het grote nieuws: Isa had al haar flesjes zelf leeggedronken! Ik kon mijn oren niet geloven, mijn hart maakte een sprongetje. Maar het kon niet, dit kon niet, hoe dan ineens?!
Nu moest ze haarzelf gaan bewijzen, drie dagen lang moesten haar flesjes leeggedronken worden, op een dag mocht ze in totaal een fles laten staan. Drie hele dagen, weer kwam die stress om de hoek kijken, elke milliliter werd genoteerd. De kinderarts kwam langs en ook haar voeding werd nog eens opgehoogd. Nu moest ze dus nog meer zelf kunnen drinken, wat nou als ze dit niet redt? Moeten we dan nog langer blijven? Alsjeblieft Isa, drink, drink, drink..
Toen kwam alles in een stroomversnelling, op donderdag 5 december mochten we naar huis, ons mooiste sinterklaascadeautje ever! Isa had immers laten zien voldoende zelf te kunnen drinken. Eenmaal thuis moest Isa wat wennen, een andere omgeving, nieuwe prikkels. De flesjes werden niet meer leeggedronken en weer werd elke milliliter genoteerd. Ze moest namelijk 85% van haar voeding binnenkrijgen, anders zou ze niet aankomen. Ze woog toen we naar huis mochten nog maar 2400 gram, dus ze had haar voeding hard nodig. Weer een nieuwe reden voor stress. Waar een voedingsmoment leuk zou moeten zijn, keek ik er weer tegenop. Ondertussen was ik toch nog van mening dat deze speen niet geschikt was voor Isa en ditmaal ging ik wel op mijn innerlijke moedergevoel af en hop naar de winkel voor een andere fles. Wonder boven wonder, het ging veel beter! Ik had gewoon al veel eerder naar mijn gevoel moeten luisteren, het lag aan de fles! Ha, zie je wel! Isa dronk ineens al haar flesjes leeg. De stress verdween, flesjes geven werd leuk!
Totdat we over moesten stappen op dikkere voeding, Isa had erge reflux en de halve fles liep er na haar voeding dan ook weer uit. We startten op aanraden van de kinderarts met comfort voeding. En ja hoor, speen verstopt. Gelukkig kon bij deze beruchte S-fles de achterkant losgedraaid worden en dat ging beter, ze dronk weer. Maar met als gevolg dat heel mijn kleren nat waren van een lekkende achterkant van de fles. Mister Google werd weer geopend met als resultaat dat ik de speen van deze fles op de vorige fles plaatste, met een sateprikker maakte ik het gaatje van de S speen groter. En dat ging goed, oh nee, deze flessen hebben een mooi groen ventiel dat verstopte. Weer stress, stress, stress!
Inmiddels hebben we onze draai gevonden met flessenmerk nummer 3, de kast staat vol met elke merk fles die je maar kunt bedenken. Eigenlijk moet ik bekennen dat de kast vol STOND met elke merk fles. Deze moeder was op een moment wat oververmoeid, had de flessen in de sterilisator in de magnetron (combi-oven/magnetron) gezet en had ineens zin in een ovenbroodje voor de lunch. Met als resultaat….
<foto gesmolten flessen>
Halleeeee het leed dat flessenstress heet! Je kunt maar ergens stress van krijgen toch?
Ik kies bij voorbaat voor flesvoeding, daarom, en daarmee uit!
Allereerst zal ik maar beginnen met een disclaimer. Want anders komt er zo vast een lading stront over me heen. Borstvoeding is goed voor je kind. Ik ga niet beweren dat het niet zo is. Ok?
Maar ik heb wel een duidelijke mening over flesvoeding. Ik ben namelijk fan. En nu ik zwanger ben van de tweede en bewust voor de fles ga kiezen, wil ik een pleidooi houden voor de fles. Niet perse voor die fles, maar voor de moeder achter die fles. Hoe kan het dat andere vrouwen oordelen over moeders die een fles geven? Waarom moet er gevraagd worden: ‘Oh , lukte het niet met de borstvoeding?’ Wat maakt dat uit? Al lukt het wel en wilde de moeder niet meer, lekker belangrijk! Waarom moeten wij daar met z’n allen wat van vinden? En vooral, wat van zeggen?
Als moeder wil je het beste voor je kind, ik ook. Maar borstvoeding was bij mijn dochter niet het beste. Niet voor mij, niet voor haar. Na een keer aanleggen, ben ik gestopt. De kraamhulp wees mij op een infectie en somde op welke maatregelen we zouden moeten nemen. Na een slopende bevalling en schreeuwende pijn aan mijn tepels vond ik het best. Manlief kon midden in de nacht naar de apotheek voor melk. Want ja, dat had ik niet in huis. Afgeraden op de borstvoedingscursus. Domste advies ooit gekregen: Heb je het in huis, dan geef je sneller toe aan de fles.
Die infectie was de echte reden, maar met een beetje doorzetten en een goede zalf had het best kunnen lukken. Ik wilde gewoon niet. Ik zag er tegenop. Maar dat toegeven? Ai daar zit me toch een taboe op! Dus zei ik ook dat het niet lukte, gaf de infectie de schuld en ‘ja het was echt heel spijtig’. Ammehoela. Er was opluchting alom.
Ik twijfelde al tijdens de eerste zwangerschap of het überhaupt iets voor me was. Niet weten wat je kind drinkt en wanneer leek mij niet zo prettig. Plus het feit dat je borsten gedeeld moeten worden en ineens van levensbelang zijn, ook teveel verantwoordelijkheid voor mijn simpele b-cup.
Maar de stimulatie vanuit de Europese Unie werkte ook goed op mijn gemoedsrust, en ik zou “het gaan proberen”. Ik heb braaf een cursus gevolgd, waar ik overigens vroegtijdig de zaal heb verlaten door de neerbuigende houding naar de fles. Of “kunstvoeding” zoals zij het noemden.
Maar goed, bij dochter lukte het dus niet, we gingen over op fles en toen bleek dat ze überhaupt niet dronk. Ik was blij dat ze na een week ziekenhuis en sondevoeding eindelijk een fles leegdronk. Was ze ook opgenomen geweest als ik borstvoeding had gegeven? Geen idee. Feit was wel dat ze te weinig dronk en dus uitdroogde. Ik was blij dat er keiharde millimeters gemeten konden worden. Blij dat er refluxmedicatie door een flesvoeding heen konden en dat er regelmatig gepoept werd.
Blij dat manlief de voedingen in de nacht deed, blij dat er een vast ritme was (niets zo strak op schema als een baby in het ziekenhuis), blij dat we vooruitgang zagen in de hoeveelheid melk, blij dat dochterlief daar goed op groeide.
Dus buiten het feit dat ik misschien genoeg redenen had om het niet te kunnen. Ik WILDE gewoon niet. De situatie in het ziekenhuis daarna, bevestigde alleen maar meer mijn keuze.
Nu bij de tweede zwangerschap wil ik niet een herhaling. Ik wil vanaf moment 1 rust in de tent. Ik verlaat pas het ziekenhuis na 3 volledige voedingen. Ik weet inmiddels welke fles ik koop, welke voeding fijn is, welke speen op welke fles past. Ik ben voorbereid. Alles behalve weer een probleem met drinken. Hopen we.
Daarnaast hoop ik dat ik gewoon kan zeggen: ik kies voor de fles. En niet: ik kies voor de fles, want…
Want leuk hoor, dat anderen niet mogen oordelen over jouw keuze, maar toch leg ook ik in deze blog verantwoording af. Wil ik uitleggen waarom ik stopte. Terwijl er helemaal geen reden hoeft te zijn. Je mag doen wat je wil. Niemand heeft het recht te oordelen over jouw manier van voeden, jouw manier van opvoeden, je kind vervoeren etc. Het waarom is aan jou.
Niemand hoeft te weten waarom. Mijn poging tot borstvoeding was geen succes, ik heb geen zin in poging 2. En niet omdat ik lui ben of mijn kind niet het beste gun, maar omdat ik een blije mama ben als ik een fles mag geven. Lang leve de fles! En daarmee uit.
KELLY V (klik hier voor haar Instagram)