Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

geboorte

Bevallingsverhaal: “Ik zat in een vage eigen wereld van pijn, een soort bubbel”

Mijn bevallingsverhaal

Zwanger zijn is dus niet zo mijn ding, mijn lichaam is niet goed in het onderhouden van twee lichamen tegelijk. Al vrij snel in mn zwangerschap werd ik extreem moe en dat werd eigenlijk alleen maar heftiger gedurende de zwangerschap. Ik leefde eerst naar de 12 weken, dan zou het beter worden… Werd het niet dus toen naar de 20 weken werd het wel even ietjes beter maar nog steeds was ik een schim van wie ik was. Tot de 30 weken toen ging het van kwaad tot erger. Ik kon nog geen 5 min lopen of ik viel al flauw. Harde buiken en 2x opgenomen met vroegtijdige weeën. 1x met 31 weken en 1x met 34 weken. Hoe graag ik wilde dat hij toen nog bleef zitten wilde ik vanaf de 37 weken dat hij eruit zou komen. Mijn lichaam kon niet meer, ik was op. Kon niet meer zelfstandig douchen en ik had een po stoel op mijn slaap kamer voor de nachtelijke plasjes. Ik voelde me bejaard en afschuwelijk, hoe mooi mijn buik er ook uitzag. Toen ik 38 weken en 4 dagen was heeft mijn moeder in paniek de verloskundige gebeld dat het echt niet meer ging zo mijn lichaam was echt klaar. Bloeddruk hoog terwijl deze in het begin echt angstaanjagend laag was waardoor ik letterlijk omviel. Mijn handen en voeten opgezwollen en gewoon echt fysiek en mentaal op. Wetende dat ik nog moest beginnen aan een marathon wist ik echt niet hoe ik dit moest gaan doen. Dus ik werd ingeleid… Omdat ik een antibiotica resistente bacterie in mijn blaas had waar ze achter kwamen bij een eerdere opname bij 34 weken, ging dit in quarantaine gebeuren.

Donderdag avond 25 januari 2018 gingen we naar het ziekenhuis en kreeg ik een ballonnetje ingebracht. At nog even een menu van een grote fastfood keten als galgen maal en we gingen beginnen. ‘s nachts had ik wel een rommelige buik maar geen concrete weeën nog.

‘S ochtends werd ik gechecked op ontsluiting, 3 cm dus ready to go. Vliezen werden gebroken en een hartslagmetertje werd geplaatst op het hoofdje van Jax.

Binnen 2 sec begon de paniek, mijn bed stond ineens vol met personeel en mijn sieraden werden afgedaan. Op de achtergrond hoorde ik OK staat klaar. Er werd ons weinig verteld en mijn man, ik en mijn moeder raakte in paniek. Toen kwam een gynaecoloog binnen gerend en had het over het hartslagje dat sterk daalde. Hij twijfelde geen seconde en zijn hele arm ging er in alsof ik een koe was. Maakte mij op dat geen reet uit al hadden ze me te plekken opengesneden, mijn baby mijn baby dat is het enige wat ik kon uitbrengen. De gynaecoloog was er gelukkig in geslaagd het navelstrengetje of wat het ook was terug te duwen en de hartslag was weer stabiel. Maar ik was bang, heel bang dat het weer zou gebeuren en eiste een keizersnede. Na dat ze me even op adem hadden laten komen kwam er een andere gynaecoloog uitleggen dat het echt veilig was een natuurlijke bevalling door te laten zetten, en ik was overgehaald. Dus de oxytocine werd opgeschroefd en ik wilde een ruggenprik omdat ik al zo uitgeput was en ik moest nog beginnen. Kwam ik van een koude kermis thuis, die ruggenprik deed geen reet en ik had weeenstorm na weeenstorm. Vol gas rug weeën en ik zat in vage eigenwereld van pijn. Amper een seconde om op adem te komen, maar de verpleegkundige geloofde niet dat de ruggenprik niet goed zat. Maar ik had ook geen kracht om hier tegen in te gaan. Rond 16:30 zat ik op 10 cm en wilde ik graag persen. Mij werd gezegd dat ik nog even op mijn zij de persweeen moest wegpuffen tot dat de gynaecoloog kwam. Wie persweeen kent weet dat dit geen doen is. Na 100x vragen wanneer die kut gynaecoloog nou eens kwam (schelden kon ik nog wel heel goed) kreeg ik te horen, 17:30. Als een havik hield ik me vast aan die cijfertjes op de digitale klok die tegenover mijn werpbed hing. Pling hij sloeg 17:30… dus ik WAAR IS DIE GYNAECOLOOG???? Die kwam dus pas om 18:00 eindelijk de kamer in. Eindelijk persen. Na 1 uur en 45 min alleen maar een klein stukje hoofd met haar te persen was mijn lichaam finito. Het voelde alsof ik wegviel. Dus een schaar en een vacuumpomp werden gehaald. Met een heftige kracht werd Jax gehaald, ik liet alles los het maakte mij niet meer uit als mijn baby er maar uit kwam. En dat kwam hij, er werd een warm zwaar bundeltje leven op mij gelegd en ik was zwaar verliefd en zo high alsof ik weet ik wat had gebruikt. High on life het allerbeste gevoel wat ik ooit in mijn leven heb gevoeld. Jax was zo gezond als een hoentje en mocht lekker op mijn borst liggen. Toen moest de placenta eruit, die wilde ook niet dus werd er geduwd en getrokken en eindelijk na 45 min net voor alsnog een operatie kwam deze eruit, bloedspetters everywhere leek wel een horrorfilm, (iedereen had ivm met de quarantaine schoortjes aan en daar zaten dus ook bloedspetters op vond het net bebloedde minions op dat moment) Maar dat maakte mij niet uit ik had mijn beebje en alles was goed met hem! Nu nog even gehecht worden maar dat maakte ook niet uit zolang ik maar naar dat lieve kleine bundeltje wat wij hadden gemaakt kon kijken. Op een gegeven moment ging de familie weg en moest ik plassen aangezien de katheter was verwijderd. Dus ik ging heel zelf verzekerd overeind, ik was nog steeds high on life en heel vreemd een soort hyper. Toen ik op het randje van het bed zat kwam er een warme golf uit mijn lichaam en zakte ik weg, ik hoorde alleen de stem van mijn man op een verre blikkerige achtergrond en het voelde alsof ik onder water zakte in een warm rustig bad. Toen ik weer bij kwam heb ik dat plassen maar even gelaten en uiteindelijk zijn we met zn drieen in slaap gevallen. De volgende ochtend mocht ik naar huis zonder verder onderzoek eigenlijk (nadat ik zoveel bloed had verloren dat het bed doorweekt was maar oke) Eenmaal thuis voelde ik me nog zo zwak en kwam de verloskundige mijnhb checken die was uiteraard mega laag. Dus ijzer tabletjes en lekker rood vlees wat eindelijk weer mocht kwam ik er binnen een paar dagen weer boven op en zat ik op mijn roze wolk.

Bevallen was het meest heftige maar meest mooie wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Het was het allemaal dubbel en dwars waard voor dit heerlijke ventje wat we ervoor terug hebben gekregen!

Liefs Rachelle

Dit is het gezicht van ultiem geluk. Na drie miskramen eindelijk die felbegeerde baby

In oktober bleek ik weer zwanger, ik geloofde er niet meer in. Verloor alweer veel bloed, en ook hier bleek na een echo mijn derde miskraam een feit. Ik was woedend, woedend dat niemand me begreep, me wilde helpen en het telkens mis ging. Dit was geen toeval, of pech, zoals velen het noemde. 

Eind 2017 konden we terecht in Gent, wat een verademing! Zo begripvol, lieve artsen, meedenkend, en ze gaven mij de bevestiging dat dit niet oké was. Een uitgebreid onderzoek werd gedaan, geen detail werd overgeslagen. DNA, bloed, semenonderzoek, ellenlange vragenlijsten en tot slot een traumatische hysteroscopie. 

Het wachten duurde lang, een voor een kwamen de uitslagen binnen. Er was inmiddels bekend dat mijn TSH waarden (schildklier) te hoog waren, hiervoor startte ik direct met medicatie. Ook had ik waarschijnlijk een progesteron tekort, dit kon verholpen worden met medicatie/hormonen. 

En toen kregen we een uiterst verdrietige diagnose. Mijn bloedwaardes gaven aan dat mijn eicelreserve zeer laag was, het zou niet lang duren voor ik in de overgang zou komen. En dan kon het zomaar eens te laat zijn om onze allergrootste wens in vervulling te laten gaan. Mijn wereld stortte in. Zo jong, en dan al tijdsdruk voelen. Veel leeftijdsgenoten waren nog niet eens bezig met een kinderwens. 

Met dit nieuws werd er begin maart 2018 een behandelplan gemaakt. We zouden 1 a 2 rondes IUI gaan doen met wat hulp van medicatie/hormonen, en hierna starten met IVF-PGS, dit is IVF met embryoselectie. Zo werden de aangedane embryo’s geselecteerd en kregen de overige een kans. De kansen op veel embryo’s was laag met deze diagnose. 

Wat vond ik dit eng, doodsbang voor naalden, onderzoeken ed. Maar mijn wens was zoveel groter dan de angst. Dus we gingen ervoor. 

Net voor we begonnen met het traject bleek ik voor de 4e keer zwanger. Zou het nu dan echt? Zou de ellende van een 4e miskraam en een zwaar traject ons bespaard worden? 

Ik kreeg verschillende medicatie ter ondersteuning. Medicatie om mijn schildklier stabiel te houden, 6 x daags hormonen om mijn progesteron level op peil te houden, en aspirine om mijn bloed te verdunnen. Dit gaf een sprankje hoop, een houvast. 

Ik voelde me mentaal goed, weinig klachten, elke dag overleven was er 1. Onbezorgd zwanger zijn zat er niet meer in. De angst overheerste. 

Met 5 weken was ik alleen thuis en verloor ik plots enorm veel bloed, meer dan al mijn miskramen. Ik verloor een groot zwart stolsel en wist toen, het was over. Dit kwam niet meer goed en de geschiedenis leek zich te herhalen. Ik voelde me verscheurd, mijn man kwam thuis en diezelfde dag hadden we nog een echo. Er was bloed te zien, maar ook een stipje, een vruchtje! Het was nog niet klaar. Waarschijnlijk waren het er 2, en ben ik 1 kindje hier al verloren. 

Het bloeden hield aan, het werd minder, de tijd kroop en met ruim 6 weken kregen we een echo. Er klopte wonderbaarlijk een hartje! Ik kon het niet geloven, een kloppend hartje, een teken van leven! Dit moest een vechtertje zijn. Het bloeden stopte en wekelijks kreeg ik een echo, we zagen ons kindje groeien. Wauw, langzaamaan begon ik het te beseffen, ik kon zelfs genieten. Kwam dit kindje er echt? 

De weken kropen voorbij, ik voelde me lichamelijk goed. Geestelijk was een ander verhaal, hoe zeer ik ook genoot, de angst overheerste. 

Met 38 weken zwangerschap trok ik het mentaal niet meer. Hoe goed ik me lichamelijk nog voelde, hoe slecht het in mijn hoofd ging. Ik sliep niet meer, was continu angstig, at slecht en kon niet meer genieten, alleen maar huilen. Zo bang was ik dat dit kindje, wat we al zo lief hadden, wat zo gewenst was, ons afgenomen zou worden op een termijn dat het prima was om te bevallen. In mijn hoofd was ik overtuigd dat wanneer ik over de 40 weken zou gaan, ik ons kindje af moest geven. Ik geloofde daar heilig in, en het was nog steeds nergens op gebaseerd. 

Na vele gesprekken met de verloskundige hebben ze besloten mij in te leiden. De angst die ik in elke vezel voelde was niet goed voor de kleine. Het was tijd om geboren te worden. 

Het inleiden verliep niet vlot, maar 8! dagen later was eindelijk het moment daar. Op 20-11-18 werd na 39.1 weken zwangerschap ons langverwachte, zo geliefde kindje geboren na een zware bevalling. Een jongen, Vigo is zijn naam, en kerngezond! 

Dit geluk, ècht ik kan het niet beschrijven, het is zo’n andere vorm van liefhebben, zo intens. 

Dit was alles waar we van droomde, en meer. 

We hadden nooit gedacht dat na 3 miskramen en de diagnose vervroegde overgang het geluk ons nog gegund was! Het is ècht een wonder. 

Ze zeggen dat je moet genieten van een zwangerschap, maar het is niet erg als dit niet altijd lukt, als de angst overheerst. Je mag voelen wat je voelt. 

Het ouderschap is niet makkelijk, maar alles, maar dan ook echt alles nemen we voor lief. We exploderen van liefde die we voor hem voelen en hadden het niet willen missen. Nog elke dag zijn we dankbaar, genieten we van hem en zijn we verbaasd dat dit lieve mooie sterke jongetje bij ons mag zijn. 

Hopelijk ooit, mag er nog een broertje of zusje voor hem komen, de tijd zal het leren. 

Ik gun iedereen dit grote geluk.

Bevallingsverhaal: “Er is onlangs een heuse Star Wars baby bij ons geboren!”

Ik denk dat het een maand later of iets meer ( het is een periode dat een leegte vormt in mijn hoofd) was dat ik opeens zoveel naar het wc moest, dat vond ik raar. Normaal moet ik helemaal niet vaak gaan plassen. Zou het kunnen? Ik ga snel voor het werk naar het Kruidvat en koop een test. Op het toilet van het werk doe ik de test want geduld staat niet in mijn woordenboek. Positief! Ik kon het amper geloven, mijn handen trilden helemaal. Ik bel mijn hubby en de volgende dag kopen we een test die zegt hoever ik ongeveer zou zijn. 1-2 weken. Ik maak zo snel mogelijk een afspraak met de dokter.

Een paar dagen voor mijn verjaardag vernam ik het nieuws: weer zwanger! Mijn hcg waarde leek echter wel aan de lage kant te zijn. Ik moest over een paar dagen terug komen om weer bloed te laten trekken. Met een bang hartje belde ik naar dokter voor de resultaten, het was een super resultaat! Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog , lekker ongemakkelijk die inwendige onderzoeken. Maar het kon me niet schelen  want deze  keer zat alles waar het moest zitten! Ik was zo blij! We wouden de 3 maanden afwachten om het te vertellen maar zodra we bij de volgende echo het hartslagje hoorden, konden we niet meer wachten.  Onze ouders waren door het dolle heen! Het eerste kleinkind aan de Karipidis kant, vierde kleinkind aan mijn kant.

Aan de mensen die zeggen dat hun zwangerschap zalig was met geen enkel probleem: leuk voor jullie, daar ben ik jaloers op.

Drie maanden lang, hing ik elke morgen boven de pot. Toen dat eindelijk over was, begonnen de neusbloedingen. Elke twee weken was ik wel ziek, drie maal had ik een blaasontsteking, slapen deed ik niet want ik had teveel pijn, wandelen lukte ook niet goed en ik ging van een schoenmaat 36 naar een schoenmaat 40. Maar ik kan er niet over klagen, want dit is wat ik zo graag wou: een klein wondertje in mijn buik.

Het was 3 mei, ik was eindelijk 37 weken ver, uitgeput, gepijnigd maar voldaan want ik had net lekker gesmuld van een ijsje bij de quick. We waren daar gaan eten want dan is mijn mama jarig. Ze grapte altijd dat Kylo geboren zou worden op haar verjaardag in plaats van 21 mei, zijn uitgerekende datum. Ik wuifde  het altijd weg met mijn hand.

Ik wou dat mijn kind zijn eigen dag had om jarig te zijn en die niet moest delen, zijn verjaardag was voor hem alleen.

Ik reed terug naar huis, lekker comfortabel met zo een dikke buik in de weg. Ik wou nog wat foto’s trekken voor instagram en bukte me om iets op te rapen.

Plots voelde ik warm water over mijn benen stromen. Hè wat irritant, heb ik nu zonder waarschuwing in mijn broek geplast?

Ik waggel met alle moeite de trap op om een andere broek aan te doen en toen ik eindelijk weer beneden geraakte … gebeurde hetzelfde. Ik snelde naar het toilet om te kijken… het was licht roze vloeistof.

Ik bel snel naar mijn vroedvrouw, zoals altijd nam ze niet op.

Ik bel naar mijn vriend die in Nederland werkt… nee hè! Hij neemt ook niet op.

Ik stuur een bericht naar mijn vriendin en ik zeg dat ik denk dat mijn water is gebroken, ze lijkt meer in paniek te zijn dan mij.

Ik neem de auto sleutel en ik rij op mijn gemak naar het ziekenhuis, ik had over dertig minuten toch een afspraak bij de gynaecoloog. Wat een toeval.

Ik kom aan aan de balie en ik zeg dat ik denk dat mijn water is gebroken… ga maar zitten in de wachthal mevrouw.

Na een kwartier mag ik naar binnen en ik vertel hetzelfde tegen de assistent van de gynaecoloog.

“Doe je broek en slipje maar uit en dan mag je gaan liggen,” zegt ze.

Laat me wat vertellen… het is zeer onaangenaam en oncomfortabel om met je bloot onderlijf te wandelen als er allerlei uitsijpelt.

De assistent gaat dadelijk aan de slag. Twee cm opening en ik mag gaan plaats nemen in  de bevallingskamer. Helemaal alleen. Ik denk dat ik wel 100 keer heb proberen te bellen naar mijn vriend en toen hij opnam, dacht hij ook nog dat ik aan het grappen was.

Uiteindelijk kwam hij aan met de spullen en kwam hij me vergezellen. We hebben gewandeld, een filmpje gekeken, de tv uitgezet toen zijn stomme ex opeens verscheen op tv en noem maar op.

By the way… ik had gekozen om geen ruggespraak te laten zetten, wist ik veel wat een helse pijn er op me te wachten stond. Ze hebben me uiteindelijk er toch een gegeven omdat ik zo venijnig was van de pijn en de vroudvrouw eerlijk gezegd in haar gezicht wou slaan omdat ze me vragen aan het stellen was, moest ik ooit nog zwanger geraken, is die ruggenprik het eerste dat ik wil, wat een zalige verlossing !

Klokslag 12:00 mocht ik beginnen persen, dat heeft 20 minuutjes geduurd.

Ze lieten me mijn kleine jongen zien en mijn vriend zei dat ik enkel kon zeggen dat het een baby was. EEN BABY!

Hij voelde zo warm en de restjes op zijn lichaam en in zijn krulletjes stoorde me zelfs niet terwijl ik hem al snikkend streelde. Mijn jongetje was er eindelijk, eindelijk in mijn armen. Ze namen hem terug weg van me om hem te wegen en te meten terwijl ze me begonnen te naaien.

Eens dat allemaal gebeurd was legden ze Kylo op mijn vriend zijn bloot bovenlijf, ik zag de tranen in zijn ogen, wat was hij trots. We moesten lachen toen Kylo hapte naar zijn tepel, daar gaat niks lekker uitkomen hoor, gekke jongen.

Gek genoeg herinner ik me erna niet veel meer. Ik kreeg bezoek… en op einde van de dag koorts, hoge koorts. Het pijnigt me soms wel als ik er aan terug denk, ik wou dat ik me meer kon herinneren.

Ik herinner me enkel de pijnen de frustraties als ik naar het toilet moest, ik was van voor tot achter gescheurd dus dat was geen plezante bezigheid.

Zodra we na 3 dagen naar huis mogen, wordt het zo echt. Ik huil en ik ben bang. ’S Avonds slaap ik ook nauwelijks, ademt hij nog? Ligt hij nog goed ? Heeft hij het niet te koud? Word ik wel wakker als hij moet eten? Ik vond het een super zware eerste maand, constant dat paranoïde zijn, twijfelen of ik het wel goed doe, me slecht voelen omdat hij de borst niet wou en noem maar op. Soms vraag ik me af hoe moeders zo kunnen doen op instagram alsof alles zo soepel en perfect verloopt. Voor mij was het niks van dat de eerste maand. De vroedvrouw en de consulent van kind en gezin, dachten dat ik depressief aan het worden was. Ik zei dat het ging, gewoon een beetje moe. Zo ben ik nu eenmaal, ik wil niet over gevoelens praten, ik wil met rust gelaten worden.

Een tijdje later kwam ee ook nog eens verborgen reflux bij, Kylo weende de hele dag. Als ik het niet meer aankon, ging ik even op het toilet zitten en weende ik. Het is zo hartverscheurend als je je eigen kind niet kunt troosten. We maakten een afspraak bij de kinderarts en we kregen druppeltjes mee en aangepaste voeding. Heerlijk, na een paar dagen ging het eigenlijk stukken beter! Hij sliep goed en zelfs de nachten door ( wat een paniek als hij de eerste keer doorslaapt en je wakker schiet ‘smorgens omdat je niet weet wat er gaande is). Hij werd een vrolijke baby, een knuffelbeertje dat altijd op de buik wou liggen om zo zijn hoofdje op te heffen, net een schildpad. Mijn kleine jongen is ondertussen al een jaar oud geworden, ik heb een traantje moeten wegpinken toen we voor hem zongen op zijn feestje.

Mama houdt super veel van je. Ik kan niet meer zonder je en je bent alles dat goed is in mijn leven.

Mama Elsa

In de woonkamer staart een leeg wiegje terug

Deel 2.

In mijn vorige verhaal [link naar vorig verhaal] heb je kunnen lezen hoe de bevalling verliep. Deze was zwaar. Van begin tot eind duurde hij ruim twintig uur. Afwisselend in en uit bewustzijn heb ik niet alles meegekregen, maar heb wel gedacht: “Dit kan toch nooit goed zijn?” Echter, toen onze Noëlle eenmaal op de wereld was, waren haar apgar-scores gewoon goed en daarom werden we al snel (vanwege een gebrek aan bedden) naar huis gestuurd. Dit is hoe onze roze wolk uiteen spatte en plaats maakte voor de zwartste lucht die je je kunt bedenken.

Thuis

We rijden onze straat in en meteen valt hij op: de grote ooievaar prijkend in onze voortuin. In zijn snavel een roze doek met daarin een babypop. Ook het huis is versierd met vlaggetjes en roze ballonnen. Bij het zien van deze pracht, voel ik me op en top gelukkig; dit is helemaal zoals ik het me had voorgesteld. Op de achterbank een Maxi-Cosi met daarin een minuscuul mensje. Ons mensje. Die hebben wij gemaakt! Hoe wonderlijk eigenlijk. En hoe je hart zich in zo’n korte tijd kan vervullen met zó intens veel liefde, dat is niet uit te leggen.

Eenmaal thuis volgen de eerste kraamvisite van de kersverse opa’s en oma’s en we maken kennis met de kraamhulp. Om daarna volledig gesloopt, maar onwijs trots, als een heus gezinnetje in bed te ploffen. Eindelijk heb ik ons wondertje helemaal voor mezelf! Geen verplegend personeel of kraamhulp die het beter weten, geen kraamvisite die mijn dochter opeist, maar gewoon ‘wij’ in ons moment.

Mijn man snurkt (letterlijk) al binnen twee minuten maar ik niet. Ik voel me vreemd. Onrustig. De zware bevalling heeft Noëlle geen goed gedaan: ze geeft steeds vruchtwater over en wilde vanaf thuiskomst al niet drinken. Ze huilt niet en slaapt eigenlijk alleen maar. Hoewel een deel van mij denkt: “fijn, zo’n rustige baby,” geeft mijn beginnend moederinstinct aan dat er iets niet klopt.

Ze stikt!

Na een onrustige nacht, komt de ochtend. Ik leg ik Noëlle even in de wieg, zodat ik naar de wc kan. Maar ineens wordt ze helemaal grauw van kleur. Blauw bijna. Het ziet er bizar uit en ik schrik behoorlijk! “ZE STIKT!!” Gil ik en meteen gris ik haar weer uit de wieg. Maar eenmaal in mijn armen is haar kleur weer normaal. Mijn man kijkt me verbaasd aan en zegt schouderophalend: “Nou, ik zie niks.” Ik kijk weer naar Noëlle, maar ik zie ook niets meer…. Heb ik me het verbeeld?

Niet lang daarna verschijnt de kraamhulp en dan gebeurd het ineens weer: Noëlle loopt helemaal blauw aan, dat duurt een paar seconden en dan trekt het weer bij. Maar nu zien mijn man en de kraamhulp het ook. Allemaal staan we er met een soort schaapachtige verbijstering naar te kijken. De kraamhulp – die al vijftien jaar in het vak zit – zegt dat ze nog nooit iets dergelijks gezien heeft. Dat is niet echt geruststellend en we besluiten daarom ook om direct de huisarts in te schakelen. Die kwam, onderzocht, maar suste de boel al snel. Niets aan de hand volgens hem. Ze moet gewoon wat aansterken na zo’n zware bevalling, dat was alles. Baby’s kunnen soms lichte epileptische aanvallen hebben, dat komt vaker voor na een zware bevalling. Aldus de huisarts. Zorg dat ze goed gaat drinken, dan trekt ze wel bij. En met die woorden vertrekt hij weer.

Toch zijn we er met z’n allen niet gerust op. Noëlle slaapt alleen maar en wil niet drinken. We proberen van alles: theelepeltjes, pipetjes, melk op onze vingers? Af en toe krijgt ze wat binnen, maar overtuigend is het niet. Zo modderen we de rest van de dag wat aan. Meerdere keren bel ik bezorgd de huisarts maar iedere keer krijg ik de assistente die me telkens afscheept met nutteloze adviezen. Ze zegt dat ze de huisarts op de hoogte houdt en dat hij aan het einde van zijn route nogmaals langs zal komen. Maar hij is nooit geweest.

Heel erg fout

Tegen zessen haal ik Noëlle uit de wieg om nogmaals een voeding te proberen. De kraamhulp is al naar huis. Deze keer begint Noëlle iets overtuigender aan de speen te sabbelen en ze krijgt zowaar een paar milliliter melk naar binnen. Dat geeft mijn ongeruste moederhart weer een beetje hoop. Zie je nou wel? Het komt wel. En het komt heus goed!

Maar dan gaat er iets heel erg fout. Noëlle haar hele lijfje verkrampt en haar armpjes trekken spasmisch samen. Dan zie ik het leven uit haar gezichtje wegtrekken en haar ogen staren met een gruwelijke doodse leegte terug. Ze ademt niet meer. Haar armpjes vallen slap langs haar lijfje en ook haar beentjes bungelen levenloos onder haar billetjes. Van binnen schreeuw ik: “Nee!!! Dit kan niet! Dit mág niet!!!”

Het kost me alle kracht die ik bezit om de paniek die mijn strot dichtknijpt de baas te blijven. Ik probeer mijn EHBO lessen over reanimeren bij baby’s te herinneren maar mijn brein is één zwart gat. In een paniekreactie laat ik Noëlle een ‘val beweging’ maken. Het zogeheten Moro reflex. Dat had ik in het ziekenhuis gezien. Door de schrik van ‘de val’ schieten haar armpjes in de lucht op zoek naar houvast en ze haalt goddank een teug adem. Bij bewustzijn is ze niet, maar haar ademhaling – hoewel fragiel – is er wel weer.

 

Paniek

En dan raak ik in paniek. Verstandeloos ren ik met Noëlle bungelend als een dooie lappen pop in mijn armen, kriskras door het huis. Gelukkig is mijn man er. Zijn verstand doet het wél en hij duwt ons in de auto en sjeest naar het ziekenhuis. Huilend rennen we de Eerste Hulp binnen. Ik gil iets in de trant van: “Ze ademt niet meer!” waardoor we direct bij een arts terecht kunnen. Die is in eerste instantie niet zo onder de indruk. Ze ademt immers wel. Met een slangetje zuigt hij Noëlle’s longetjes uit, omdat hij vermoedt dat daar nog vruchtwater in zit. Daarop krijgt ze echter precies zo’n heftige aanval als eerder thuis. De arts schrikt, want ik zie zijn hele gezicht vertrekken. Vluchtig pleegt hij een telefoontje en binnen no-time wemelt het van de witte jassen om ons heen. Noëlle wordt met spoed overgebracht naar de Intensive Care. Daar proberen ze haar met man en macht in leven te houden.

Machteloos

We worden naar een andere kamer gebracht. We wachten, hopen, huilen, vrezen en uiteindelijk komen ze vertellen dat Noëlle voor verdere onderzoeken naar een groter ziekenhuis moet. “De ambulance van het UMCG kan hier ieder moment zijn, dus als jullie nog afscheid willen nemen, dan moeten jullie dat nu even doen!”

Compleet in shock en met duizend vraagtekens zitten we nog geen tien minuten met Noëlle in onze armen voor ze wordt opgehaald. Vier ambulance broeders en de professor Neonatologie nemen haar van ons over. Dat deze professor er is, maakt op het personeel van dit ziekenhuis indruk; het schijnt dé specialist te zijn. “Uw dochter in goede handen!” Zegt de kinderarts. Schrale troost….

Op een afstandje staan we machteloos toe te kijken hoe de specialisten vechten voor het leven van onze dochter. Ik zie hun bezorgde gezichten. Tranen stromen onophoudelijk over mijn wangen. Ik zie hoe de professor een buis (die bijna net zo groot is als Noëlle zelf) uit zijn instrumentenkoffer pakt en door haar keeltje duwt. Voor de beademing, zo zegt hij. Ik draai me om. Ik kan het niet meer aanzien. Ik blijf mezelf knijpen in de hoop dat ik wakker wordt, maar helaas…

Wanneer Noëlle stabiel genoeg is voor vervoer, vertrekken ze naar het UMCG. We mogen niet mee in de ambulance, simpelweg omdat daar geen plaats voor is. Compleet desolaat staan we te kijken hoe de gehele crew met ons kindje de ambulance in gaat en vervolgens met toeters en bellen uit het zicht verdwijnt…

De onderzoeken die in UMCG gaan plaatsvinden zullen uren in beslag nemen en daarom is ons uitdrukkelijk verzocht om eerst naar huis te gaan, onze zaken op orde te maken en pas in de loop van de ochtend daar naartoe te komen. We kunnen toch niets doen.

Leegte

En zo komen we tegen zes uur in de ochtend thuis. In schril contrast met wat zich de afgelopen nacht heeft afgespeeld, lopen we langs de grote, met roze ballonnen versierde ooievaar die nog pronkend in onze tuin staat. Ik geef het ding een trap. Zinloos, ik weet het, maar ik kan het niet laten. Met een lege Maxi-Cosi lopen we naar binnen. In de woonkamer staart een leeg wiegje terug. Oorverdovende stilte. Zó een allesverslindende leegte heb ik nog nooit gevoeld…

Bevallingsverhaal: “Spoed! Ik had twee zakken bloed en daarbij twee zakken plasma nodig”

Mijn vliezen braken op maandagochtend rond 06:00 uur, alleen er gebeurde verder weinig die dag. Ik verloor wel vruchtwater, maar niet veel. ’s Avonds ben ik met Rick nog een heel eind wezen rond touren met de auto, omdat we allebei onrustig waren en niet meer thuis konden zitten. Rond 23:00 uur zijn we lekker naar bed gegaan, in de hoop dat er snel wat zou gebeuren. Als je vliezen breken, moet je binnen 24 uur bevallen en zoveel tijd was er dus niet meer. We gingen daardoor al een beetje uit van een ziekenhuisbevalling. Uiteindelijk begonnen tussen 00:00 en 01:00 uur de eerste echte weeën te komen en vanaf 04:00 uur kwamen ze met regelmaat: iedere 3 á 4 minuten. Om 06:30 uur hebben we de verloskundige gebeld, die een uurtje later bij ons was. Na een controle bleek ik al 4 centimeter ontsluiting te hebben. Er zat nog wel een tweede laag vlies voor. Dit gebeurt wel vaker, maar dat kwam in het ziekenhuis wel, want ik ging het toch niet meer redden om binnen 24 uur thuis te bevallen.

We hadden rustig de tijd om richting het ziekenhuis te gaan. Ze waren er daar van op de hoogte dat we kwamen en om 08:30 uur kwamen we aan. De weeën waren niet erger of minder erg geworden, dus we gingen door zoals hiervoor. Om 09:30 uur ben ik getoucheerd en bleek dat ik nog geen centimeter was opgeschoten in de afgelopen 2 uur. Ze besloten de tweede vlies een zetje te geven en dit resulteerde in een enorme vloedgolf van vruchtwater. Hierna namen ook de weeën in pijn toe. Ik zeg altijd dat ik zo’n hekel heb aan die overdreven gillende, schreeuwende Amerikaanse vrouwen. Nou, Rick is zich echt kapot geschrokken. Schijnbaar heb ik dus heel de afdeling bij elkaar geschreeuwd tijdens iedere wee en kon ik maar met moeite blijven focussen op de ademhaling. Ik heb trouwens ook vanaf de allereerste wee niet kunnen zitten of liggen vanwege mijn chronische rugklachten. Ik heb dus iedere wee staand opgevangen.

Met Rick had ik van te voren een codewoord afgesproken voor wanneer ik een ruggenprik zou willen. Dit hebben we gedaan zodat we dan beiden zeker wisten dat ik op dat moment ‘helder’ genoeg was om het codewoord te onthouden en te gebruiken. Ik riep het codewoord en Rick twijfelde geen moment. De anesthesist kon mij alleen pas over een half uur helpen, omdat het druk was. Ondertussen bleef ik om de 3 minuten schreeuwen van de pijn. De voorbereidende infusen en dergelijke zijn allemaal al staande aangesloten. De verpleegkundige zei dat ze dit nog nooit eerder had gedaan. Niemand zag die ruggenprik überhaupt nog zitten omdat ik nog geen tel stil kon liggen of zitten. Toen het half uur bijna om was, heb ik geschreeuwd dat ik moest poepen. Toen gingen alle alarmbellen af.

Ik moest van de gynaecoloog gaan liggen, zodat ze kon controleren hoeveel ontsluiting ik had. Tussen 2 weeën door hebben ze me gevloerd en ik bleek inderdaad al op 10 centimeter te zitten. Het was toen 11:30 uur. Dit betekende dat ik over 6 centimeter nog geen 2 uur had gedaan. Gemiddeld gesproken gaat het zo’n beetje met 1 centimeter per uur. Geen ruggenprik meer dus, maar persen! Al tijdens de zwangerschap, toen ik merkte dat het met mijn rug minder ging, was ik onder behandeling van de fysio. Zowel de fysio als ik waren bang dus ik misschien niet voldoende kracht uit mijn rug zou kunnen halen om te persen. Ik heb eerst geprobeerd te persen in de gewone liggende houding, maar dit schoot voor geen meter op. Na een kwartier wisselde ik naar een zittende houding, maar ook dit gaf na een kwartier geen resultaat. Uiteindelijk ben ik bevallen op handen en knieën, dit was de enige manier waarop ik dat beetje kracht uit mijn rug kon halen. Toen Veerle haar hoofdje geboren was, konden ze door mijn houding haar schoudertje niet vrij krijgen en moest ik heel snel draaien om op mijn rug te liggen. Volgens de gynaecoloog ging dit verrassend soepel, gezien mijn lichamelijke staat op dat moment. Veerle werd op mijn buik gelegd en alles leek in orde. Alleen, wat bleek…

Mijn placenta wilde niet loslaten. Met geen mogelijkheid! Ze hebben dit een uur geprobeerd en toen zei de gynaecoloog: “dit is de laatste keer, anders moet je naar de OK‘. Zo gezegd, zo gedaan. In het uur dat verstreek op de verloskamer, tijdens het gedoe met de placenta, heb ik het nog wel gered om Veerle borstvoeding te geven. Maar in datzelfde uur ben ik een liter bloed verloren. Ik moest en zou dus per direct naar de OK en dit was om 13:30 uur. Ik werd klaargemaakt voor de operatie, Rick zou alleen met Veerle blijven en wachten tot ik op de uitslaapkamer lag. Om 15:00 uur was ik op de uitslaapkamer en Rick vertelde dat het nog een heel gedoe was geweest om de placenta los te krijgen. Ik wilde er niet eens over nadenken wat ze daarbinnen hebben gedaan. Maar ook op de OK heb ik weer een liter bloed verloren. Het totaal stond dus op 2 liter en ik heb direct 2 zakken bloed en daarna nog 2 zakken plasma toegediend gekregen via het infuus. Ook kreeg ik antibiotica, omdat het risico op infecties ontzettend hoog was. Ik had in beide handen een infuus en kreeg van alles tegelijk toegediend. De antibioticakuur mocht ik na een paar dagen afmaken in tabletvorm, want we mochten na drie dagen naar huis. Ik moest eerst 24 uur koortsvrij zijn. Ik was ontzettend blij dat we naar huis mochten, maar eenmaal thuis begon de hele gebeurtenis een beetje te landen en was ik er erg emotioneel onder. Ik baalde van de zwakte van mijn lijf en rug en heb hier echt een flinke opdonder van gehad. Het had allemaal zo anders kunnen gaan, maarja, ik denk altijd: je krijgt op je bordje wat je aan kunt, dus het heeft zo moeten zijn denk ik. Helaas hebben we na een week moeten besluiten om te stoppen met borstvoeding. Door de klap die mijn lichaam heeft gehad, maakte ik niet genoeg voeding aan voor Veerle. Het gaf me veel stress omdat ik haar niet kon geven wat ze nodig had en door de flesvoeding kwam de rust weer terug, meer tijd om te genieten. We zijn hoe dan ook ontzettend dankbaar en blij. Ze is een wonder!

Bevallingsverhaal: “Bevallen?! Easy! Ik zou het zo weer doen hoor!”

Het begon in november 2010. Toen kwamen wij erachter dat ik zwanger was. Super spannend natuurlijk! Mijn zwangerschap verliep heel soepel. Ik ben achteraf maar 1 keer misselijk geweest, dat was op de allereerste ochtend van mijn zwangerschap. Wel was ik de eerste 13 weken echt mega moe. Ik ging moe slapen en werd moe wakker. Maar verder helemaal niks te klagen. De zwangerschap was ook een goede stok achter de deur om het net gekochte huis klaar te hebben voordat de baby zou komen.  

Bij alle controles bij de verloskundige kreeg ik te horen dat het waarschijnlijk nog wel even zou duren aangezien de baby nog helemaal niet was ingedaald. Ik moest er maar van uit gaan dat ik na de uitgerekende datum zou bevallen. Ik vond alles prima al was ik er inmiddels wel een beetje klaar mee. Zo’n buik zit op een gegeven moment toch aardig in de weg. Bij de controle op 39 weken vroeg de verloskundige of ik hem al had gevoeld die dag en ik gaf aan dat hij wel wat rustiger was. Alle alarmbellen gingen af en ik werd direct doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een ecg. Gelukkig was alles goed en had hij gewoon even een rustige ochtend gehad.

Een paar dagen later, dinsdag 26 juli, was ik helemaal onrustig en uit mijn hum. Ik werd helemaal gek van mezelf! Ik kon het niet plaatsen waarom ik zo onrustig was. Achteraf was het omdat de baby die dag was ingedaald. De nacht heb ik prima geslapen zover dat gaat hoogzwanger.

Toen ik rond 5 uur in de ochtend wakker werd van rugpijn was ik snugger genoeg om te bedenken dat het misschien wel eens een wee zou kunnen zijn. Ik ben uiteindelijk weer in slaap gevallen en heb mijn man nog naar zijn werk horen gaan. Rond 8 uur kwam de rugpijn weer en trok het weg, even later weer wat rugpijn en toen heb ik toch de verloskundige maar gebeld. Ik gaf aan dat ik dacht dat het misschien was begonnen. Ze vroeg me aan het nog even een paar uur af te wachten en dan over een uur of 2 even terug te bellen. Rond half 10 kwam er een appje dat de beste vriend van mijn man weer vader was geworden. Zijn vrouw en ik waren 1 dag na elkaar uitgerekend. Maar we hadden dezelfde verloskundige dus ik wist dat mijn verloskundige er al een lange nacht op had zitten. Om 10 uur heb ik mijn man gebeld op zijn werk of hij toch maar naar huis kon komen. Gelukkig werkte hij niet ver van huis en was dus met 20 minuten thuis. Toen de verloskundige maar weer gebeld of ze toch langs kon komen. Ze vroeg me of ik het nog een uurtje vol kon houden zo zodat zij nog heel even kon rusten. Ik voelde me prima dus ik had daar geen problemen mee. In die tussentijd heb ik iedereen maar even gebeld.  We hadden mijn moeder en schoonmoeder gevraagd bij de bevalling te zijn. Wat mijn zussen zouden doen moesten ze zelf weten. Mijn beste vriendin zou ook komen. Toen ik haar na 10 keer bellen nog niet had gesproken heb ik haar man maar gebeld. Ze bleek die dag met vriendinnen naar Walibi België te zijn en had haar telefoon uit gezet die muts!

Mijn schoonmoeder en mij oudste zus moesten van uit een andere stad komen dus die waren al onderweg naar huis. Mijn andere zus had zelf nog verlof omdat ze 3 maanden daarvoor zelf was bevallen van haar eerste kindje.

Toen de verloskundige rond 12 uur kwam zei ze “Oh je ziet er best ontspannen uit, ik denk dat je een centimeter of 2 ontsluiting hebt maar we gaan het wel even nakijken”. Ik bleek inmiddels al op de helft te zijn!! Ik kreeg de keus om meteen naar het ziekenhuis (ik wilde zelf graag in het ziekenhuis bevallen) te gaan of over een uurtje. Ik koos voor het laatste zodat we iedereen konden bellen en ik nog even lekker kon douchen. Om half 2 stond de verloskundige weer bij ons. Zij zou achter ons aan rijden naar het ziekenhuis zodat ze ons kon helpen voor het geval dat nodig zou zijn. Gelukkig wonen we 10 minuten van het ziekenhuis vandaan en waren we er zo. Vlak voordat ik het ziekenhuis in liep belde eindelijk mijn beste vriendin terug en heb ik haar gelukkig nog even gesproken.

Ik werd naar een bevallingskamer gebracht en daar werd weer gekeken hoe ver ik was. Inmiddels had ik 6 centimeter ontsluiting. Om half 3 werden mijn vliezen gebroken en toen kwamen de stormweeën. Wat een ellendige dingen zeg, gelukkig was het maar voor 4 centimeter! Deze kon ik een hele tijd goed opvangen. Tot het moment dat ik door mijn knieën zakte van de pijn en ik op bed moest gaan liggen. Op bed kon ik de weeën niet meer opvangen en ik weet nog dat ik dat verschrikkelijk vond. Ik gaf aan dat ik het echt niet meer vol hield zo en of ik al iets mocht doen.

Inmiddels was het half 4 en mocht ik gaan persen. Mijn moeder zei toen “Oh die is er wel voor 4 uur” waarop de co-assistente* zei “nou ga daar maar niet van uit”, op zo’n manier van daar heb je weer zo’n moeder die denkt dat haar dochter dit wel even doet.

Toen de verloskundige me zei dat tussen elke perswee de baby weer een klein stukje terug ging dacht ik mooi niet! Ik heb alle spieren die ik nog aan kon spannen aangespand zodat hij zeker niet terug zou gaan want hij moest eruit!

Na 20 minuten persen is om 10 voor 4 is onze zoon Timo geboren. Op het moment dat ze hem bij me legde vroeg ik me direct af waar hij vandaan kwam. Mij man heeft me al die tijd gesteund en geholpen. Zonder hem was het een stuk zwaarder geweest.

Timo was helemaal gezond, woog 2925 gram en was ongeveer 47 centimeter. Hij was klein maar helemaal perfect. Ook de placenta ging er goed en snel uit. Ik vond het heel bijzonder dat mijn moeder, schoonmoeder en mijn zussen Timo hebben geboren zien worden. Iedereen die we erbij wilde hebben was in het ziekenhuis. Iedereen heeft hem ook direct kunnen bewonderen, dat was echt ideaal. Om 6 uur hebben we iedereen naar huis gestuurd zodat we lekker wat tijd hadden met z’n drieën. Na het verplichte plassen en wat eten mochten we naar huis. Om 8 uur ’s avonds zaten we weer heerlijk thuis op de bank. Mijn beste vriendin is Timo nog komen bewonderen en de kraamhulp heeft ons fijn de eerste nacht in geholpen.

Het herstellen van de bevalling ging ook super goed. Ik kan niet zeggen dat ik echt ergens last van heb gehad. Ik ben wel nog steeds mega vergeetachtig, mijn voeten zijn een halve maat groter geworden en maatje 34 heb ik ook niet meer. Maar dat maakt mij allemaal niet zo veel uit, ik heb een fantastische zoon die over een paar maanden al 8 wordt!

Ik schaam me soms bijna dat mijn bevallingsverhaal er 1 uit het boekje is. Ik zou zo alles weer overdoen als wij nog een 2de kindje hadden gewild. Maar ons gezin is zo compleet.

*Mijn verloskundige heeft de bevalling begeleidt maar omdat ik in het ziekenhuis ging bevallen was er natuurlijk ook een verpleegster van het ziekenhuis bij en die vroeg me of er een co-assistente mee mocht kijken. Mijn man en ik vonden dat prima.

 

 

PAULIEN

 

Geeft een tweeling dezelfde roze wolk? Papa Bas vertelt!

Nadat we de aankondiging van onze tweelingzwangerschap gedeeld hadden met onze vrienden en ook via de sociale media’s, kregen we uiteraard veel felicitaties, de bekende (ongevraagde) adviezen en persoonlijke ervaringen over één ieders kroost. Allemaal heel lief bedoeld natuurlijk, maar eerlijk onze aankondiging was in augustus en de verwachting was dat de twins pas eind januari zouden komen. Voor mijn gevoel was dit dan ook nog echt heel ver weg. 

Aangezien ik van mezelf behoorlijk nuchter (Zwart/wit) ben, Waren er tijdens de zwangerschap van mijn vrouw meerdere vragen waar ik toch echt wel nieuwsgierig was naar de uitkomst. Sommige vragen werden tijdens de zwangerschap al beantwoord.

Dan denk ik aan vragen als het geslacht (2 dames), gezondheid (evt. afwijkingen) werden getest middels de combinatietest (nekplooimeting + bloedtest). Een NIPT (Niet Invasieve Prenatale Test) test is bij een tweeling minder betrouwbaar en zodoende niet mogelijk. Gelukkig was alles helemaal goed met hun gezondheid en was er geen aanleiding om verder onderzoek te laten uitvoeren. Daarnaast was ik dus heel erg nieuwsgierig of ze inmiddels al wat haar op hun bolletje zouden hebben dit omdat ik persoonlijk baby’s met haar op hun hoofdje gewoon knapper vindt, gelukkig was dit op de 34 weken echo bij één baby heel duidelijk zichtbaar, de ander was al ingedaald en niet goed zichtbaar kortom dit zou nog een verassing blijven.

Vragen waarop het antwoord na de bevalling moest komen zoals: Hoe verloopt de bevalling? Hoe zien de dames eruit? Moet ik huilen na de bevalling? Kom ik ook op die roze wolk waar iedereen het over heeft?

Het begon vrijdagavond 18 januari 2019 om 23:00 uur, op het moment dat we net ons bed in wilde stappen verloor mijn vrouw veel vocht tussen haar benen, zelf dacht ze nog eerst aan afscheiding omdat ze geen weeën had maar ik dacht meteen dit zijn de vliezen die breken, aangezien het water bleef komen besloten we het ziekenhuis te bellen. Om 1.30 uur kwamen we aan in het OLVG west te Amsterdam, we kregen een kamer toegewezen met bed en een bedbank. Er werd ons geadviseerd om nog wat te slapen dit lukte tot ca 5.20 uur toen begonnen de eerste weeën. Om 12 uur was er 2 cm ontsluiting , kortom nog 8 cm te gaan. Om 15:45 uur was er 3 cm ontsluiting en werd de ruggenprik toegediend. Vooraf was er al besloten dat een ruggenprik medisch noodzakelijk was om de uitputting tegen te gaan. De ruggenprik had meteen het effect dat de pijn van weeën behoorlijk afnam, wat voor mijn vrouw zeer prettig was. Uiteindelijk om 22:20 uur 9 cm ontsluiting en was het wachten op de laatste cm. Ondertussen hadden wij al iets van 4 shifts verpleegkundigen (artsen en arts-assistenten) meegemaakt en waren we wel bekend bij de hele afdeling. Er zou om 23:00 uur weer een wisseling van dienst zijn. Echter besloot de oude dienst ook de bevalling af te wachten, zodoende waren bij de bevalling 2 diensten aanwezig, de twee zussen van mijn vrouw en ik, kortom vrouwtje of 10 en ik als enige man, er was nog net geen tribune geplaatst ;).

Lang verhaal kort om 0:00 uur, inmiddels dus zondag 20 januari mocht moeders de vrouw eindelijk beginnen met persen.  Wat is dat een uitputtingsslag zeg, niet normaal. Uiteindelijk duurde het tot 1:39 uur voordat de eerste baby genaamd Pippa (2408 gr) natuurlijk geboren was. Overigens als we de gynaecoloog en arts assistenten mochten geloven was het hoofdje van Pippa al zeker een half uur zichtbaar, maar kennelijk had ze het zo lekker dat ze er alles aan deed om daar lekker te blijven zitten en er niet uit te komen.

Meteen nadat Pip was geboren mocht ik als kersverse vader de navelstreng doorknippen en kreeg ik haar meteen voor huid op huid contact en nadere kennismaking op mijn borst. In de tussentijd gingen de artsen en de gynaecoloog  meteen verder met de bevalling Pippa’s zusje. Het duurde tot 2:16 uur voordat we Olivia (2476 gr) mochten verwelkomen op de wereld, wat meteen opviel was de grote bos haar bij Ollie, Pip is zeker ook niet kaal maar je ziet duidelijk dat ze het de laatste 3 weken wat zwaarder heeft gehad omdat ze al was ingedaald, daarnaast is ook duidelijk zichtbaar dat het een twee-eiige tweeling betreft. Olivia lijkt op moeders en Pippa lijkt heel veel op mij.  Ik heb na de bevalling overigens niet hoeven huilen ,maar dat komt denk ik meer omdat ik er als een zombie bij zat van vermoeidheid en tevens met open mond van verbazing over wat er eigenlijk allemaal zojuist was gebeurd, tering was is zo’n bevalling heftig, respect voor de vrouwen. Maar in alle eerlijkheid ben ik dan toch wel blij dat ik een man ben. Voor jullie info: beide baby’s waren op het moment van geboorte officieel 36 weken en 6 dagen (3 weken te vroeg dus) en zijn ze dus prematuur, omdat dit het geval was moesten we nog tot en met dinsdag in het ziekenhuis blijven.

In deze dagen ziekenhuis zijn we goed geholpen en nadat alles seinen op groen waren gezet na de laatste controles mochten we eindelijk naar huis.

Eenmaal thuis kom je in de realiteit terecht dat je ‘s avonds en in de nacht voor het eerst als ouders op elkaar bent aangewezen. Gelukkig was er overdag wel meteen kraamhulp toen we thuis kwamen om ons te ondersteunen zeer fijn zodat papa en mama s ochtends nog enigszins wat slaap konden vatten. Verlang nog wel is terug naar die periode 😉

Mijn vrouw geeft overigens meteen sinds de geboorte eigenlijk al borstvoeding, de dames drinken fanatiek uit de borst en happen ernaar alsof ze aan het koekhappen zijn. Op 25 maart waren beide dames 4,3 kg. We hebben ook een voedingskussen aangeschaft zodat beide dames tegelijk aan de borst kunnen worden aangelegd. De voeding is dus in het begin (zeker elke 3 uur) heel pittig. Omdat we er achter kwamen Pippa veel terug geeft en ook veel krampjes heeft kwamen we erachter dat ze Reflux heeft. We hebben alle stappen om dit zover mogelijk tegen te gaan denk dan aan o.a.: Lang recht ophouden na voeding, gefaseerd voeding geven, bezoek osteopaat, bezoek huisarts, eerst wat afgekolfde borstvoeding uit een difraxfles (met 123 flessenspeen) verdikt met nutriton, bedje rechter op zetten. Echter tot op heden heeft nog niks hiervan mogen baten. Vaak komt ook uit het niets een gekrijs zo hard dat gaat door merg en been en je voelt de pijn die ze heeft (aan haar slokdarm), dit is zo zielig dat ons hart breek zodra dit weer gebeurd, daarnaast zit je als ouder met je handen in het haar omdat je los van troosten op zo’n moment weinig kan doen daartegen. Als ze dan ook nog een sprongetje heeft dan neemt het gekrijs toe in een extreme mate en wordt de nacht van vader en moeder geheel ontregeld en dit houden de ouders echt niet weken vol, in alle eerlijkheid dan is het echt heel zwaar. Echter hebben we nieuwe goede hoop, we zijn van de week naar een andere osteopaat geweest (gespecialiseerd in baby’s) en deze wist veel vooraf (zonder enige info) al te zeggen over Pippa (voorkeurshouding, overstrekkingen etc.). Tevens gaf ze aan dat ze zo verkrampt is dat de reflux ook hierdoor kan komen (mede ontstaan door de 3 weken in de baarmoeder en de toch wel heftige bevalling) . Wat ons hoop geeft is dat de osteopaat wist te melden dat dit met 2 a 3 behandelingen verholpen zou kunnen zijn. Wij hopen dat dit het geval is. Wat trouwens wel fijn is dat de behandelingen voor de Osteopaat a € 80 per sessie bij een goede zorgverzekering volledig gedekt worden. Dus check dit even bij je zorgverzekering. Wij hebben geloof ik een budget per kind van € 300,- per jaar.

Op de vraag of ik inmiddels al op de roze wolk zit,  daar kan ik kort en krachtig op zeggen: nee in alle eerlijkheid de wolken zijn nog grijs. Enkel in de ochtenden voordat ik naar mijn werk ga breekt er een zonnestraal door, dan liggen de dames naast elkaar mij vrolijk aan te staren met een lach, ja dan smelt ik. Helaas zijn deze momenten gewoon nog te weinig en is het momenteel echt nog te hard werken voor vader en moeder om de kans te krijgen om op deze roze wolk te komen. Mensen om me heen die zeggen dat het tijd kost maar allemaal goed komt, het heeft tijd nodig. Daar houden we ons dan ook aan vast.

Olivia drinkt momenteel enkel uit de borst en neemt de fles niet, omdat wij toch wel willen gaan afbouwen met borstvoeding en voor de nacht toch liever wat kunstvoeding willen geven omdat het wat zwaarder valt en zodoende wat makkelijker wordt om langer te slapen. Inmiddels meerdere flesspenen aangeschaft en gaan we kijken hoe we haar z.s.m. aan de fles krijgen. Alle tips zijn overigens welkom.

Wanneer de dames wat meer doorslapen, Ollie de fles neemt en Pip wat minder last van haar Reflux gaat krijgen verwacht ik dat ook wij meer kunnen gaan genieten en de roze wolk in zicht zullen krijgen. Merk namelijk wel dat de dames steeds meer interactie hebben en dat maakt alles al wel een stuk leuker.

TO BE CONTINUED.

 

De 10 dingen die je wel en niet moet zeggen tegen een sterrenouder

De 10 dingen die je wel en niet moet zeggen tegen een sterrenouder.

Sinds ik sterrenmama ben geworden in Januari heb ik echt de meest bijzondere, rare, opmerkingen al voorbij horen komen.

Vandaag wil ik jullie tips geven wat je beter niét moet zeggen en wat je vooral wél kan zeggen en probeer dan ook uit te leggen waarom.

Deze opmerkingen heb ik verzameld bij verschillende sterrenmama’s en dienen niet als aanval naar anderen maar als wijze tips.

“Nah! Wat heftig. Maar ach, je bent nog jong. Er komt vast nog wel een ander moment”.

Jong of niet, lieve mensen, we zijn een kind verloren.

Leeftijd heeft hier niets mee te maken en zo een opmerking maakt echt niets goed.

“Het leven gaat door meis. Het komt allemaal wel weer goed”.

Ja, het leven gaat door. Gelukkig wel want ik wil de toekomst niet missen. 

Maar niet alles komt weer goed. Want ons kindje was ons alles en die komt niet terug.

“Beter dat jullie kindje gelijk is overleden en niet op latere leeftijd”.

Deze opmerking doet ook gruwelijk veel pijn. Eigenlijk zeg je dan gewoon 

dat het verliezen van je baby niets is vergeleken met een kind wat ouder is en overlijdt.

Ik had graag nog in de ogen van Noah willen kijken of zijn huiltje willen horen.

Ik had herinneringen met hem willen maken, willen voelen hoe het zou zijn om hem uit zijn bedje

te halen en tussen ons in te leggen.

“Het is erger voor de moeder dan de vader”.

Je mag dit vinden, je mag dit denken, maar zeg het alsjeblieft niet hardop.

Mijn man is net zo voor de eerste keer vader geworden als dat ik voor de eerste keer moeder ben geworden.

Wij bewandelen dezelfde weg. We rouwen alle 2, alleen op een andere manier.

Neemt niet weg dat het voor ons beide even erg is.

“Als het niet meer lukt dan neem je toch een hond”…

Ik denk dat deze opmerking weinig uitleg nodig heeft om te weten dat deze opmerking niet oké is.

Een hond is heel anders dan een kind, dat weet iedereen. 

Ik verbaas mij vaak over de gedachtes van een ander. 

Een hond koop je, verzorg je, overleef je (in de meeste gevallen).

Een kind draag je, is je eigen vlees en bloed, zie je opgroeien, overleeft jou (in de meeste gevallen).

“Misschien maar beter ook, anders had je geen ‘normaal’ leven/kind gehad”.

In mijn geval ging het om een infectie in de placenta en met Noah was er niets aan de hand.

Wij hadden heel graag de 24 weken grens willen halen om te kijken of er iets te redden viel aan hem.

Er zijn voldoende succes verhalen waarbij een kindje met 24 weken zwangerschap is geboren en nu hele blije en gezonde kinderen zijn.

Tuurlijk zijn er ook heel veel verdrietige verhalen waarbij het niet goed afloopt, maar je wilt er alles aan doen om je kind

een kans t geven. En wat is nu precies een ‘normaal’ leven/kind? Is er geen boek geschreven over perfectie want niéts is perfect.

“Ik weet hoe je je voelt. De nicht van de buurvrouw van mijn moeder heeft het ook meegemaakt”.

Niet geheel lullig bedoelt, maar je weet alleen hoe dit verlies voelt als je het zelf hebt meegemaakt.

Het verliezen van je kind is anders dan het verliezen van je partner, je ouder(s), je huisdier of iemand die je via via kent.

Dit verlies voelt net even meer machteloos als het verliezen van een ander dierbaar persoon.

“Ach, praat er maar niet teveel over anders wordt het zo beladen allemaal”.

Als je ouder bent geworden, vooral voor de eerste keer, wil je niets anders dan over je kind praten.

Dat is echt niet anders wanneer je een sterrenkindje hebt. Ik praat heel open en veel over Noah 

en vaak met een glimlach op mijn gezicht omdat ik zo trots ben. Toch merk ik vaak dat wanneer ik 

vertel over Noah en diegene kent mij niet dat er een stilte valt en dat het gelíjk over iets anders gaat.

Dit kwets ook want als ouder wil je heel graag over je kindje praten. Luister alsjeblieft naar de verhalen

van een sterrenkind, desnoods denk je  het om naar een levend kind, maar ontneem alsjeblieft niet de drang

om over ons kindje te praten alleen omdat hij/zij niet meer leeft.

“Gelukkig heb je er al een (paar) levend rondlopen”.

Je levende kinderen nemen niet het gemis weg van het kind wat je bent verloren.

Wel brengt het je weer sneller op de rit, want je móet door voor je andere kind(eren)

maar de leegte, het gemis, de pijn, die blijft dus deze opmerking is een hele pijnlijke opmerking.

“Ik denk dat jullie genetisch gewoon geen match zijn en dat het daarom niet lukt”.

Wauw…. Zeg dit als-je-blieft NOOIT tegen een ouder. Als dit namelijk gebeurd bij je eerste kind samen

dan verlies je nóg meer vertrouwen in alles. 

Mijn eerste gedachte toen ik dit hoorde van een andere sterrenouder was: ‘Dus een one night stand waar een zwangerschap uit komt is 

dan een match made in heaven?’

Nu wil ik graag tips geven wat je wél kan doen, wat gewaardeerd zal worden door de sterrenouder.

Noem zijn/haar naam. Zolang wij onze sterrenkindjes bij naam blijven noemen zal hij/zij blijven bestaan.

Blijf luisteren, al hoor je dit verhaal al voor de 100e keer.

‘Ik denk aan je’ is al voldoende om te laten weten dat je er voor die persoon bent.

Oprecht vragen ‘hoe gaat het met je?’

‘Mag ik hem/haar zien?’ Geloof mij, dat is wat merendeels van de sterrenouders willen; hun kind laten zien.

Heb je dit ook meegemaakt en ben jij al verder in het proces? Laat weten dat de scherpe randjes er echt van af gaan. Ongeacht dat het in het begin van het rouwproces heel ongeloofwaardig over kan komen.

Geef geen adviezen, oordeel niet of probeer het niet ‘beter’ te praten.

Groet sterrenouders altijd als je dat voorheen ook deed. Ontwijken is heel pijnlijk. Stil geboorte is niet ‘besmettelijk’. Geef desnoods een knikje, een knipoog of een glimlach als je liever niet in gesprek gaat met de ouder.

Wat ik zelf heel fijn vind is zo nu en dan een kaartje te ontvangen. Post heeft meer waarde dan een digitaal berichtje (vind ik persoonlijk). 

Vertel hoe jij ons verlies hebt ervaren. Klinkt misschien gek, maar het kan ook bij anderen als iets traumatisch overkomen en om het erover te hebben kan helpen bij verwerking

+ Meer berichten