Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

geboorte

Verloskundige Karlijn: “Deze papa werd het allemaal teveel!”

“Man down”

Het is vrijdagochtend als mijn dienst begint. Mijn collega belt me rond 7:45u en vraagt me naar ons lokale ziekenhuis te komen om haar af te lossen, ze is met een bevalling bezig en haar dienst zit er bijna op. Ik zorg dat ik gauw een hele snelle douche pak en regel dat mijn man de kids naar school en naar de opvang breng.

Rond 8:30u kom ik het ziekenhuis binnen gelopen. Ik kan meteen aan de bak, want de bevalling van Fien is in volle gang. Ze heeft het zwaar… mijn telefoon gaat iets naar negenen. Het is de volgende met weeën die belt. Het is Laure, haar vliezen zijn eerder die nacht gebroken en haar weeën zijn inmiddels goed begonnen. Ze zou het fijn vinden als er iemand komt. Aangezien ik “vast” sta, bel ik een collega. Zij gaat langs. Een uurtje later belt deze collega mij terug. Alles nog redelijk rustig daar. Laure heeft beginnende weeën, maar omdat haar vliezen al gebroken zijn, besloot mijn collega nog geen inwendig onderzoek te doen. Ze doet wel de andere controles en vertelt de toekomstige ouders opnieuw te bellen als de weeën korter op elkaar komen.

Rond 11:45 belt de partner van Laure. Het zet goed door, fijn als ik kan komen. Inmiddels is de baby hier geboren en maak ik vaart hier af te ronden. Ik kom rond 12:15u bij Laure en Bob thuis aan. Daar tref ik Laure rustig op haar zij in bed aan. Ze oogt relaxed, maar zegt ook direct dat ze wat druk voelt. Ik besluit direct even te checken hoeveel ontsluiting ze heeft.

Ze oogt alsof ze 5-6 cm heeft, maar schijn bedriegt. Ze blijkt volledige ontsluiting te hebben, daarbij zit haar baby al heel diep in haar bekken. Ik leg uit dat nu nog in de auto te stappen onverantwoord is. We blijven thuis. Laure vind het prima, ze zag het toch al niet zitten nu nog in de auto te stappen naar het ziekenhuis. Het is haar eerste kindje en ze vertelt me dat het precíes zo ging bij haar zussen.

We maken ons op voor een thuis bevalling. Ik zet partner Bob ook aan het werk, ik laat hem de kraamzorg bellen voor partus-assistentie (extra handen voor bij de thuisbevalling). Ik pak mijn andere tassen en baarkruk uit de auto en vraag Bob hydrofiele doeken te pakken, een kruik te maken en 2 vuilniszakken klaar te leggen voor de was en afval. Samen verbouwen we de slaapkamer nog een beetje door het bed op te schuiven, zodat we ruimte hebben om de kruk naast het bed te zetten.

We zitten 1 hoog in een klein appartement in Amsterdam.

Na 15 min krijgt Laure persdrang. Laure is heel relaxed en heeft vertrouwen. Bob oogt nerveus en gespannen. Logisch ook, het is ook was als het ineens zo’n vaart neemt en je bijna vader wordt!

Na even op de kruk geperst te hebben, gaan we even verder op het bed. De baby kan de bocht in het bekken goed maken en we zien al redelijk snel een hoofdje komen. Maar daar stagneert het een beetje. Dus alle trucjes komen uit de kast, houdingsveranderingen, blaas legen, andere manier van persen proberen. De kraamzorg komt binnen, altijd fijn een paar extra handen bij een thuisbevalling! Uiteindelijk gaat Laure toch even op de rug persen. Dit werkt voor haar eigenlijk het best. De baby komt millimeter voor millimeter dieper.

Bob zit naast haar op een krukje. Als de het hoofdje van de baby bijna staat, merk ik dat Bob een beetje wit wegtrekt. Bij de volgende wee en aanmoediging dat de baby er bijna is, zegt hij: “ik voel me niet goed”. Direct daarop zakt hij in elkaar. Hij begint een beetje te shaken, waardoor ik aan Laure vraag of hij medisch gezien gezond is en of hij bekend is met epilepsie. Nee, dat is hij gelukkig niet. De kraamzorg ontfermd zich ook om Bob. We proberen contact met hem te maken.

Dat lukt niet voor zeker anderhalve minuut. Hij is onspreekbaar

Karlijn

Bevallingsverhaal: “De verpleegster laat mij met mijn vingers het hoofdje van de baby voelen die uit m’n vagina steekt”

Ik voel iets… Ben er nog niet zeker van of het wel een wee is, want de afgelopen weken heb ik minstens vijf keer per dag gedacht dat ik een wee voelde, maar dat bleek steeds loos alarm. Gefrustreerd wordt ik er van. Ik ben al ruim twee weken over de uitgerekende datum, hoe lang kan het in godsnaam nog duren?

Nou, niet lang meer. Want de weeën beginnen nu écht ik weet onmiddellijk: dit is het echte werk, geen loos alarm. Ik ben daarom helemaal hotel-de-botel en moet me inhouden om niet meteen iedereen te gaan bellen uit enthousiasme.

Drie vroeggeboortes achter elkaar, is dat ‘domme pech’ of is er iets mis met mij?!

In mijn vorige drie blogs (I, II en III) heb ik jullie verteld over het verliezen van ons kinderen. Gyan, Ruby en Djulian. Gyan geboren met 27 weken, zo klein, maar zo mooi en af! Hij werd ziek na een tijdje. Een schimmelinfectie bleek zijn hersentjes kapot te hebben gemaakt en als hij zou blijven leven zou hij geen menswaardig bestaan hebben. Wij hebben toen het moeilijkste besluit van ons leven moeten maken, stoppen met de behandeling.
Klik hier voor zijn verhaal.

De tweeling werd geboren met 24 weken, nog kleiner maar net zo mooi en af als Gyan. Djulian hebben we een week bij ons mogen hebben. Hij was ziek… Onderontwikkelde darmpjes. Ruby, ons kleine dappere meisje overleed na drie weken. Een bloeddruk die ze niet onder controle kregen, hierdoor vielen haar functies uit en zo ook haar hart. Lees hier hun verhaal. 

Waarom ik tweemaal te vroeg ben bevallen werd op domme, domme pech gegooid. Alle onderzoeken bleken goed bij mij, maar domme pech? Hoe dan? In principe mocht ik gewoon weer zwanger worden en zou ik nog strenger in de gaten gehouden worden. Zodra ik zwanger zou zijn zouden we om de tafel gaan en een plan met elkaar maken.

 

 

Oktober 2015

Zwanger! Wat een blijdschap, alleen de blijheid van mijn eerste zwangerschap, zonder dat ik nog wist wat mij allemaal te wachten stond, dat was er niet meer.  Dat komt ook nooit meer terug, en wat baalde ik daar van. Wat had ik graag gewild dat ik gewoon onbezonnen blij kon zijn, zonder me af te hoeven vragen of we dit kindje straks wel mee naar huis mogen nemen en welk pad we moeten bewandelen. In deze maand kregen we ook een vroege echo van ons wondertje. Het hartje klopte…. Wat blijft dit toch bijzonder. Je ziet verder nog niks, behalve een klompje waarvan je denkt: ‘Hoe kan dit ooit ontpoppen tot een mens?’ Toch ben je gelijk verliefd op dit klompje met een kloppend hartje. 

 

 

 

November 2015

Ik heb een afspraak met de gynaecoloog gehad in het AMC. Gek om haar weer te zien, zij was bij de bevalling van Ruby en Djulian. Iemand die onze kinderen heeft gezien en precies weet hoe alles gegaan is. We hoeven niks meer uit te leggen… En soms, soms is dat even heel fijn.
Een goed gesprek, een gesprek waarin we hadden afgesproken dat ze samen met collega’s een plan gaat maken om deze zwangerschap hopelijk tot een goed einde te gaan brengen. In onze volgende afspraak zullen we het plan uitgebreid bespreken en in gang gaan zetten omdat ik dan de eerste 12 weken voorbij ben. Voordat we het Amc verlieten kregen we een echo van de kleine. Wouw, van klompje naar mens. Ik blijf het zeggen, wat is het toch bijzonder. En heel even als ik ons kleine wondertje zie, vergeet ik even mijn angst, en kan ik dromen van de toekomst. 

20 november de geboortedag van Gyan. Ons eerste kleine lieve mannetje die geboren is.
Onze eerste zoon, wat missen we hem. De tijd die we met hem gekregen hebben staat ons op het netvlies. Zijn bolle wangetjes, zijn zachte lijfje en zijn donkere krulletjes. Wat was hij mooi…. Maar je hebt het niet voor het zeggen in het leven. Dat doet pijn, maar we koesteren de momenten en de korte tijd die we met hem hebben mogen zijn. 

 

 

December 2015

6 December de sterfdag van Gyan.
Een dag dat je weer alle herinneringen  de revue laat passeren en vooral de herinneringen aan zijn laatste dag. Ondanks dat dit heel verdrietig was, was het ook een hele mooie dag. Een mooier afscheid hadden we ons niet kunnen wensen voor onze kleine man. Gek hoe verdriet en ook blijdschap zo super dicht bij elkaar kunnen liggen, want december is ook de maand dat ik drie maanden zwanger ben! Eindelijk hoeven we niet meer stiekem te doen en mag iedereen het weten. 

Vrijdag 11 december, hadden we de bespreking in het AMC van het definitieve plan om hopelijk deze zwangerschap tot een goed eind te brengen. Het kwam er op neer dat ze vanaf 16 weken mijn baarmoederhals zouden gaan meten. Als daar een verkorting in te zien was zou er direct een cerclage geplaatst worden. Ook zou ik vanaf 16 weken hormoonspuiten gaan krijgen om mijn baarmoeder rustig te houden.
De uitslagen van de kweekjes waren gelukkig allemaal goed tot nu toe. Wel baalde ik een beetje van de cerclage. Zelf had ik hem het liefst direct gekregen, meer voor mijn eigen gevoel. Een gevoel van; ‘Dan zit het maar dicht’. Maar ze legde uit dat een verkorting meestal pas na de 16 weken plaats vindt en dat een bandje dan bewezen zinvol is. Er zijn nu helaas niet genoeg bewijzen dat het preventief plaatsen zinvol is, ook omdat ze bang zijn voor afstoting in een vroeg stadium omdat het toch iets in je lichaam is wat daar niet hoort. Na het gesprek hadden we een uitgebreide echo. Dit is iets nieuws en te vergelijken met een 20 weken echo. Het kindje is met 12 weken al helemaal af en ze hopen om met dit termijn al eerder eventuele problemen te kunnen op sporen dan pas met 20 weken. Toch wel even spannend. Maar wow, ons kindje was helemaal in orde met wat ze tot nu toe konden zien en meten. En wat gaaf om te zien! Met hele mooie echofoto’s en opluchting verlieten we vol hoop het ziekenhuis. Een goeie echo en een concreet plan, daar moest op geproost worden! Ook hebben we het die avond aan familie en vrienden met een leuk bericht bekend gemaakt! We waren zoooo blij. Wat gingen wij lekker en opgelucht slapen, tot ik in de ochtend wakker werd en dacht dat ik in bed plaste… Toen ik op stond en naar het toilet liep kon ik nog net op tijd ons kindje opvangen. 

 

 

Dit was niet echt, was het enige wat ik dacht, maar helaas… Wat een nachtmerrie.
Ik had geen pijn, geen krampen, geen bloedverlies, helemaal niks… 0h ,0h! Het kindje viel er gewoon letterlijk uit. Hoe kon dit gebeuren? Nog geen 12 uur daarvoor hadden een topecho en een plan. We zouden dit tot een goed eind brengen, en nu? Beiden konden we alleen maar voor ons uit kijken, afvragend wat er nu eigenlijk gebeurd was. Mijn gevoel zei dat er met mij iets mis was. Met dit kindje was niks mis, hij kon er niks aan doen, maar mijn lichaam kon hem niet houden. Een bevestiging die ik hoopte nooit te krijgen. Ik wou dat ‘domme pech’, wat er constant gezegd werd, waar was en dat deze zwangerschap dit zou bewijzen. Maar diep, diep van binnen…………. 

 

 

  

GABY (klik hier voor haar Instagram)  

 

Daar lag dan één van de twee kindjes in mijn hand, ingekapseld in vlies en zo’n 6 centimeter lang

Na acht maanden hadden we een positieve test, dol gelukkig het is gelukt wij worden papa en mama!  Al snel daarna mochten we langs komen voor onze eerste echo, super spannend. Na een gesprek met onze verloskundige werd de echo gemaakt, ze zag een mooi hartje kloppen en de stilte  viel… Ze bewoog een tijdje met haar scan… “Ik moet jullie iets vertellen” zei ze, “ik zie nog een hartje!”. Vol schrik keken mijn vriend en ik elkaar aan…Een tweeling ?! Onze verloskundige zei “gefeliciteerd!”, met grote ogen keken we haar aan. 

Het had 24 uur nodig om dit nieuws te laten bezinken. 

We werden dol blij, wij kunnen dit ! Wat een geluk we krijgen twee wondertjes ! Al snel kwamen alle zwangerschap kwaaltjes in beeld. 

Er stond een mooie vakantie in de planning naar Curaçao. 

Voordat we heen gingen, kregen we met 13 weken ons volgende termijn echo. Voelde me goed zwanger, erg moe en misselijk. 

Maar helaas…De verloskundige  had  slecht nieuws,  alle twee de hartjes waren gestopt. Vond het vreemd, had helemaal geen bloedverlies gehad…maar goed het was niet anders. 

Thuis viel het kwartje, we hebben tranen gelaten, maar hey we gaan op vakantie en kan nu genieten van een drankje. 

De dagen die volgende waren onwennig, nog steeds geen bloedverlies,  dat zou met een paar dagen moeten komen zei de verloskundige. Mijn lichaam moest het zelf “opruimen” dat was het beste…

Na twee weken vakantie gingen we naar het ziekenhuis, er gebeurde maar niets. 

Ik kreeg een kuurtje mee van twee keer daags 4 tabletten, dit moest inwendig ingebracht worden. Met de mededeling je krijgt wat kramp en  bloedverlies gingen we naar huis.

Ander halve dag later wist ik niet wat mij overkwam! Pijn die ik nooit had gevoeld, zijn dit nou weeën?! 

De kramp werd met de minuut heftiger. Puffend op de bank met vriendlief ernaast. Hij keek op Google wat we het beste konden doen, “onder de douche” zei mn vriend. Kruipend van de pijn heeft hij mij eronder gezet. Na een uur van weeën kwam ik weer een beetje bij. 

Ik zat met mijn gedachtens dat er ook nog iets uit mij moest komen, rustig ging ik met mijn hand voelen. Daar lag dan één van de twee kindjes in mijn hand, ingekapseld in vlies en zn  6 cm lang… 

Ik keek om me heen, overal lag bloed, ik heb me nog nooit zo ongelukkig gevoeld!  Tranen liepen over mijn wangen.

We hebben het kindje in het vlies gelaten, we vonden het te confronterend om het schoon te maken.

De volgende dag was bijna voorbij tot dat de weeën weer terug kwamen, wat is dit?! Ik kan niet meer ! In paniek smeekte ik mijn vriend de verloskundige te bellen, ondertussen zat ik weer onder de douche om de pijn op te vangen. 

Het hoort er allemaal bij zei de verloskundige aan de telefoon, ze kon weinig  voor ons betekenen…

Dit keer kwam ook weer een klein kindje tevoorschijn.

Mijn lichaam was op, kon geen pijn meer vedragen… 

De beelden van de douche flitste elk uur door mijn hoofd heen. Ik voelde me in de steek gelaten door de verloskundige. 

We hebben de twee hele kleine kindjes begraven op een rustig plekje. Nu zijn onze tweeling twee vlinders in de lucht.

Naar regen komt zonneschijn… Twee maanden later waren we voorzichtig weer op onze roze wolk geklommen,  we zijn weer zwanger! Hoe groot onze schrik eerst was met een tweeling, is het er nu helaas maar één. Een heel gezond meisje die nu al 30 weken  in mijn buik spartelt.

In julie 2019 worden wij opnieuw papa en mama.

Groetjes Wendy.

Bevallingsverhaal: “En opeens lag er een plas vruchtwater… Ja, zoals uit een film!”

en opeens lag er overal vruchtwater..

vrijdagavond 18-01-‘19. het is 22:20 uur als we naar bed willen gaan, ik sta op van de bank doe de lamp uit en als ik recht op ga staan gutst het vruchtwater eruit OMG😱 ten eerst was dit niet de bedoel want ik zou 27-01-‘19 ingeleid worden. ten tweede heeft de verloskundige me mijn hele zwangerschap verteld dat er maar een heeeeel klein percentage bevalling begint met gebroken vliezen en dan nog niet eens zoals in een film (nou hier de dikste uitzondering dus😅) snel bel ik het ziekenhuis en we kunnen meteen komen. hup snel alles in de auto en gaan! ik denk nog oh gebroken vliezen dan moet hij er binnen 48 uur zijn. dit bleek helaas niet het geval…

zaterdag 19-01-‘19.

wakker worden in het ziekenhuis en weten dat je niet meer naar huis gaat voor de baby er is, vond ik z’n gek idee. buiten dat mijn vliezen gebroken waren gebeurde er gewoon niks nada noppus. daar lig je dan op de KRAAMafdeling (verloskamers was geen plek zolang er niks gebeurde) met je baby nog in je buik. dan maar wachten tot hij denk en nu wil ik eruit mama. deze heledag gebeurt er buiten de vele ctg’s het ‘standaard ‘ eten dat ik krijg met dingen die je als je zwanger bent helemaal niet mag hebben (ik kon zelf nog geen lijsten in vullen) en een pil in mijn hand kreeg geduwd die ze 2 minuten later weer komt halen want oh die was niet voor jou bedoel. (je zegt wat? ik had dat dus eigelijk al binnen kunnen hebben). gebeurt er letterlijk niks again….

zondag 20-01-‘19.

zou het vandaag dan gebeuren? de hele nacht is er in iedergeval niks gebeurt. ik zou vandaag mijn verjaardag vieren voor familie met mijn tweelingbroer. iedereen was er behalve… ja ik dus😅. ergens baal ik hier heel erg van, niet dat ik er niet bij kan zijn maar meer het idee dat iedereen nu weet dat de baby komt. daar komt de gynecholoog en verteld dat ik nog maar is aan de ctg mag. het plan is dat ze maandagmorgen in gaan leiden. maar daar kom na een uurtje verrandering in. de gynecholoog komt terug en zegt dat er nu tijd en ruimte is of ik niet nu ingeleid wil worden uhmm jaa! dat wachten is ook niks en ik wil mijn baby ontmoeten! verder vraag ik nog of die er wel uit is als ik jarig ben (24-01-‘19) want op dezelfde dag was echt mijn grootste nachtmerrie. hij verdiend een eigen speciale dag!

nou daar gaan we dan… naar de verloskamers

eerst weer aan de ctg. vervolgens krijg ik 2 pilletjes en dit zal 3 uur later nog eens herhaald worden. Nou ik zal je zeggen dat dat niet nodig was😅 een dik uur na de pilletjes heb ik weeën en hoe! ik druk op die bel en zeg nou die andere pilletjes hoef ik niet meer hoor! om 20:00 uur komen ze de ontsluiting meten 2cm en de gynecholoog vraagt of ik een ruggenprik wil uhmm NEE het gaat nog wel waarop hij antwoord: weet je het zeker? ik ga lekker in de douche denk ik nouu ik zal je zeggen leuk als je eronder staat maar daarna😅 om 22:00 uur vraag ik dan toch maar die ruggenprik (dan nogsteeds op 2cm) sow die zit nu kan ik even tussen de controles door slapen. 23:00 uur de weeënopwekkers worden aagesloten. het word 01:00, 03:00, 05:00 uur jaa! eindelijk een krappe 3cm. ze zeggen wel als er over 2 uur niks verder gevorderd is dat ze wat anders gaan doen (een keizersnee).

maandag 21-01-‘19

07:00 uur ik word helemaal rillend warm en in paniek wakker wat gebeurt er? snel drukt mijn vriend op de bel. wat blijkt ik ben in 2 uur tijd van een krappe 3cm naar 10cm gegaan! whoee nu komt hij echt bijna. dat viel nog ff tegen😅 

het indalen duurt lang en ik heb volle persdrang maar mag niet persen. om 10:00 uur mag ik dan eindelijk beginnen met persen. 10:45 uur ik schreeuw dat ze me moeten helpen ik niet meer kan help me alsjeblieft! de gynecholoog zegt nog 15 min dan mag ik je helpen. tussendoor word ontdekt dat het een schuine sterrenkijker is. geen pretje bij je eerste bevalling! het word 11:00, 11:15, 11:45, 12:00 uur. ik heb me nog nooit zo niet gehoord gevoeld. ik heb je een uur en kwartier geleden gevraag ofja geschreeuwd om me te helpen, dat ik niet meer kan & nu zijn we een dik dik uur verder en 1000de help me en haal hem eruit verder en nog doe je niks. 12:15 uur er word EINDELIJK besloten me te helpen. er word een knip gezet en de vacuumpomp op het hoofdje van de baby. en dan na ongeveer 2 uur en 20 minuten persen is daar ons zoontje: Manu! 21-01-2019, 12:17 uur, 50 cm en 2982 gram.

ik heb altijd gezegt dat ik graag 2 of misschien wel 3 kindjes zou willen maar na deze bevalling weet ik niet of dat nog ooit gaat gebeuren.

De kanker zat op een paar centimeter afstand van mijn tweelingbaby’s in de buik…

“Kon ik de kanker zien mama?” vroeg hij…..

Ik was zwanger en had Dikke darmkanker. Die twee dingen op enkele centimeters afstand van elkaar… Dat heeft mentaal wel wat impact gehad. Hoe ga je om met kanker als je mama bent. Zeker bij jonge kinderen is het makkelijk om het onbespreekbaar te laten. Dat deden wij ook. Jesse was drie, bezocht mij wel in het ziekenhuis toen maar uiteraard weet hij daar niets meer van. In de jaren erna heb ik het voor hen weg willen houden. Ik was genezen, klaar dus met dat hoofdstuk. Uiteindelijk komt er een moment waarop het toch bespreekbaar wordt. Wanneer? Dat merk je vanzelf is mijn ervaring.

Geleefd

Als je een kind krijgt word je vaak geleefd. Dat had ik al toen onze oudste zoon Jesse werd geboren. Dus toen daar in één klap twee kindjes bij kwamen had ik dat al helemaal. Heb ik ooit weer tijd om al die appjes te beantwoorden. Ga ik dat ooit voor elkaar krijgen drie kids in mijn eentje? Komt er ooit weer ruimte voor andere dingen? Hoe ga ik dat doen als ik dadelijk weer moet werken? Net als iedere kersverse mama werd ik geleefd en was het soms ook echt overleven.  Dat ik nog geen jaar geleden de diagnose kanker had gehad verdween automatisch naar de achtergrond. Geen tijd om die verwerking nu aan te gaan. We waren compleet overgeleverd aan de waan van de dag en de grillen van pasgeboren baby’s.

Enkel de controlemomenten in het ziekenhuis brachten mij weer even terug naar die andere realiteit. Het leek alweer zo lang geleden, maar bij die controle momenten was het weer even heel dichtbij. Met nul vertrouwen in mijn lijf onderging ik de onderzoeken en zaten we een week later, met zweet in onze handen, in de wachtkamer in afwachting van de uitslag.

En toen

Toen de mannen 1,5 waren begon voor mij een nieuw proces. Er kwam, een soort van, rust in de tent. Het allerheftigste hebben we gehad. Vanaf nu gaan we echt alleen nog maar omhoog. Kanker hoorde bij mij, niet bij hun. Zo deelde ik mijn verhaal met anderen. De afstand in centimeters die het ooit had toen ze in mijn buik zaten maakte ik na hun geboorte tot een reusachtige afstand ver, ver bij hen vandaan.

Met mijn verhaal anderen helpen

In diezelfde periode ging ik wel mijn verhaal delen. Ik deelde het om anderen te helpen. Ik wilde een geluid geven voor andere mama’s met kanker. Diep van binnen brandde een vuur dat eruit moest en dat was in strijd met wat mijn hoofd wilde. Ik bleef delen, het werd ook een soort van verwerking, verwerking die er nog niet was geweest omdat er geen ruimte voor was. En de jongens waren alle drie toch nog te klein het echt mee te krijgen.

Ambassadeur

Het Catharina Ziekenhuis waar ik behandeld ben benaderde mij begin 2018 met de vraag of ik Ambassadeur wilde worden van het Catharina Onderzoek fonds. Mijn hart schreeuwde direct JA, met mijn hoofd was ik in gevecht. Direct gaf ik aan dat ik ambassadeur wilde zijn maar dat de kinderen dat niet zijn. Sinds juni 2018 hang ik megagroot aan een muur in het ziekenhuis en deel ik mijn verhaal om geld op te halen voor onderzoek.

En nu

De dood werd een thema toen superoma, zo noemen wij overgrootoma, overleed. De jongens kwamen heel regelmatig bij haar en na haar dood begonnen zij met regelmaat over haar. Zo ook een paar weken geleden. We zaten in de auto en Fedde begon over superoma.  Uit het niets zei Rens: “Ik weet waar je ook nog dood aan kan gaan.” hij was even stil en zei “aan kanker!” Zo die kwam uit het niets recht in mijn hart binnen. Jesse keek mij aan en zei “Dat heb jij toch gehad mama?” Dit was hét moment, nu moesten we het toch maar eens open gooien. “Ja” zei ik, “en ik ben niet dood”. Ik heb ze uitgelegd dat kanker gevaarlijk is maar dat gelukkig niet iedereen daar dood aan gaat. En dat ik dus geluk heb gehad.

“Waar waren wij toen jij kanker had mama?” was de volgende vraag. “Jesse jij was 3 en Fedde en Rens zaten in mijn buik” antwoorde ik. Ik zag twee vierjarige koppies bedenkelijk kijken. Fedde vond het wel prima. En bevestigde nog even dat ik al heel lang weer beter ben. Rens keek naar mij en naar Fedde, toen weer naar mij en vroeg: “Heb ik de kanker dan gezien?” Even moest ik nadenken wat ik hierop ging zeggen. Ik besloot hem dit zelf te laten bepalen. “Ik weet het niet, je was nog wel heel erg klein, wat denk jij?” Vol overtuiging zei Rens.”Ik denk het wel!”

En zo is het nu, ze weten het nu. Hoe suf ook, voor mij was dat toch wel een ding. Lange tijd mocht het niet bij hun horen. Ik had het, niet zij. Nu vijf jaar later is het goed. Het hoort niet bij hen maar het hoort wel bij hun begin, of ik dat nu wil of niet.

Dit maakt mij, ondanks de geboorte van mijn dochter, intens verdrietig

Hoe bereid je je voor op het meest speciale moment, de bevalling, terwijl je er niet bewust bij mag zijn!?

Je leest op internet het ene na het andere bevallingsverhaal. De een is spectaculair, de ander is bijzonder mooi en sommige hebben een vreselijk verhaal over hun ervaring met bevallen. Ik las al die verhalen eigenlijk weinig, ik scrolde verder of las het globaal door. Niet omdat het mij niet interesseert, het was eerder een bescherming voor mijzelf. Ik wilde geen angst creëren. Het wordt mijn bevalling, mijn dochter haar geboorte en de natuur doet haar werk wel. Zo luide mijn mening tenminste. 

In mijn vorige blog had ik al verteld dat ik een hersentumor heb, die nu dus gezellig is gaan groeien en dát terwijl ik een prachtig meisje in mijn buik draag. Het nieuws over mijn tumor veranderde alles. Het gaf niet alleen de onzekerheid of ik wel of geen toekomst zal hebben, maar ook het hier en nu. Mijn “de natuur doet zijn werk wel”-idee is totaal weggeveegd.

Voordat het nieuws over de groei bekend werd heb ik natuurlijk wel nagedacht over dat ik misschien wel een geplande keizersnede krijg, ivm het persen en de druk (in het hoofd) die daarbij komt kijken.  Maar ik heb nooit rekening gehouden met het volgende…

Toen de uitslag van mijn tumor bekend was, twijfelde de gynaecoloog aan het ‘wel of niet’ mogen persen. “Waarschijnlijk wordt het een keizersnede” luidde zijn stem. ‘Tja, vervelend maar het is niet anders’, dacht ik en had ik ook al van tevoren als risico ingeschat. Ik sta vrij nuchter in mijn schoenen en heb gewoon zoiets van… als iets moet, dan moet het. Ik kan mij er wel vreselijk druk om gaan maken maar dat verandert de situatie niet. Alleen toen bleek de gynaecoloog nog niet uitgesproken te zijn… Met de zin wat daarna uit zijn mond flapte had ik dus even totaal geen rekening gehouden. Ik had er niet eens over nagedacht.

“De keizersnede gaat onder algehele narcose plaatsvinden”… Ik ben operatieassistent geweest, dus ik weet precies wat dat inhoudt en hoe zo’n keizersnede eruit komt te zien… ALGEHELE NARCOSE!? WHY!? Ging als een shock door mij heen. Een keizersnede, Oké, daar valt wel mee te leven, maar een keizersnede onder algehele narcose? Dat is een ander verhaal. “Het plaatsen van de ruggenprik is zeer risicovol bij jou, met coma en de dood als gevolg”. “Vind je het vervelend om dit te horen?” Of ik het vervelend vind? Nou dat is zacht uitgedrukt, dacht ik alleen maar want woorden kwamen mijn mond niet echt uit. 

Een keizersnede onder algehele narcose betekend dus voor mij dat ik helemaal niks, nada, noppes ga meemaken van de geboorte van ons kleine meisje, ons eerste kindje. Mijn man wordt in eerste instantie in zijn eentje vader, bewust dan….  Op zich kan ik daar nog best wel mee leven, ik bedoel… liever dat dan het risico in coma te raken. Maar dat ik er de eerste, minimaal 60, minuten niet bij ben om mijn meisje te troosten, dat breekt mijn hart. Zij komt nu ter wereld, waarschijnlijk in slaap, suf van de narcose, zodra zij haar oogjes opent ziet ze ineens licht, hoort vreemde stemmen en ziet mensen met maskers voor hun mond. Ik kan mij niks anders voorstellen dan dat het, voor haar, behoorlijk traumatisch is. Niet mijn vertrouwde hartslag, niet mijn vertrouwde stem en ook niet mijn warmte. Daar kan ik intens verdrietig van worden.

“Ach, komt het kindje er helemaal gaaf uit, zonder kreukels” “Je man mag er blij mee zijn want dan blijf je tenminste helemaal strak van onderen” “Tja, je bent ziek dus kon je er toch al op rekenen?” “Hoef je je in ieder geval geen zorgen te maken over wanneer je gaat bevallen, je kunt naar de datum toe leven” Waarom hebben mensen toch de ziekelijke drang om altijd alles maar te verbloemen met zogenaamde voordelen? Waarom mag ik er in hemelsnaam niet verdrietig om zijn? Omdat ik ziek ben? En jij als gezonde zwangere vrouw verdrietig mag wel zijn dat jij een geplande keizersnede krijgt? Tuurlijk zitten er “voordelen” aan een keizersnede, maar die zitten ook aan een bevalling. Alles heeft voor- en nadelen. Maar dat betekend *%^!@#^&* niet dat ik er maar gewoon blij mee moet zijn, dat ik niks mag voelen, dat ik niet verdrietig mag zijn… Soms maken mensen mij enorm boos met hun, goed bedoelde, adviezen of verbloemingen. Waarom kunnen ze niet gewoon zeggen: “Wat vervelend, ik leef met je mee”.  Daarnaast krijg ik ook meermaals de vraag of ik er al klaar voor ben (bevallen in het algemeen) of ik mij al voorbereid heb en een bevalplan heb? Hoe moet ik mij hierop voorbereiden? Welk bevalplan? Het ziekenhuis bepaald nu alles… Het enige wat ik kan doen is enorm uitkijken naar het moment dat ik mijn dochter mag ontmoeten, het moment na de operatie, dat ik samen met mijn man mag genieten van onze dochter. Voor de rest moet ik mij volledig overgeven aan alle specialisten, en vertrouwen dat het goed komt.

Ik ben enorm dankbaar dat wij een kindje mogen krijgen, dat ondanks de narcose, ik straks een mama mag zijn! Hier probeer ik kracht uit te halen. En mijn man praat nu nog meer tegen mijn buik, zodat hij haar hopelijk de eerste minuten gerust kan stellen, totdat ze dan eindelijk naar haar vertrouwde plekje mag: MAMA!

Aan alle lieve vrouwen die een natuurlijke bevalling of een keizersnede (met ruggenprik) hebben mogen meemaken, wees alsjeblieft dankbaar, wees trots op jouw lichaam en denk nog even terug aan het moment dat jij mama werd, het huiltje hoorde en het kleine lijfje voor het eerst op jouw lichaam voelde. Geniet van dit moment. Voor alle vrouwen die dit nog gaan meemaken: Denk alsjeblieft niet aan al die pijn, niet aan de vreselijke dingen die bij een bevalling horen. Maar wees dankbaar de jij dit mag meemaken! Tuurlijk hebben ook jullie het recht te klagen, te mopperen en een nare ervaring te delen. Maar denk dan dat deze vrouw, op afstand, enorm jaloers is dat jullie deze ervaring hebben. Ik hoop dat het jullie pijn verzacht.

Liefs,

Kimberley.

Dit gebeurde er toen ik precies tijdens een ernstige sneeuwstorm op het punt van bevallen stond…

De dag die alles spontaan deed veranderen. 

22 maart stond dan ein-de-lijk de termijnecho op de planning. Eerst in de ochtend een routine controle. Bloeddruk prima en ook mijn gewicht was dik in orde. Vervolgens hebben we toen voor de allereerste keer het hartje gehoord. Eind van de middag mochten we terug komen voor de echo.

Aangezien het kindje deze week net zo groot is als een pruim, is de werktitel deze week: pruim. Verrassend toch?!

Pruim lag niet helemaal goed voor de meting. De meting die van stuit tot kruin gedaan moet worden en waarbij een verschil van een millimeter al een groot verschil kan maken. Dan kijken we eerst de rest even na. 2 voetjes, waarbij ook 2 hakjes te zien waren. Dan is de kans op een klompvoetje kleiner, omdat ze dan normaal gesproken geen 2 hakjes kunnen zien. 2 beentjes, goed te zien. 2 handjes en die staan ook netjes recht onder de armgewrichtjes, ook dat maakt de kans op een syndroom kleiner, dan staat een handje vaak juist scheef op het armgewricht. Het maagje mooi gevuld, dus het kindje drinkt. Uiteraard ook een kloppend hartje gezien. Een gevulde blaas, da’s ook mooi. We konden zelfs heel duidelijk zien dat het hartje al 4 kleppen had.. eh, heeft!

Nou pruim, nu moeten we je echt gaan meten. Ondertussen hebben we 1 keer gemeten en die pakte op zich wel goed uit: 3 oktober. Maar de verloskundige was nog niet helemaal tevreden. Het beste kunnen ze op hun rug liggen, maar pruim lag liever op zijn buik. Dus, ik mocht even plassen. Godzijdank. Komen met een volle blaas en dan ook nog dat echo apparaat drukkend op je buik.. maar ik mocht plassen! Pruim had er nog steeds weinig zin in, dus dan zetten we grover geschut in. De verloskundige mocht lekker druk zetten op mijn buik en ja hoor Pruim had de boodschap begrepen. Uiteindelijk lag ie er goed voor. Een perfecte meting: 2 oktober 2019 is dé datum!

De verloskundige die de echo maakte was ook bij de bevalling van Job. Een, zeg maar gerust.. opmerkelijke bevalling. Ze stelde daarom ook de vraag aan Dennis: “Mag je nu deze keer eerder al stoppen met de nachtjes weg?” .. Nee was het antwoord. Enige uitleg is denk ik wel handig…

 

Laten we even teruggaan naar de laatste maanden van de zwangerschap van Job. Tijdens de hele zwangerschap had ik al het gevoel dat Job eerder zou komen. Hij liep achter op de groei, een week, en dus zou eerder komen om allerlei redenen niet handig zijn. Één dag kwam vaak terug in de gesprekken. Dennis is piloot en is daardoor vaak ongeveer de helft van de week buitenshuis te vinden. Hij slaapt in het buitenland en komt na 3, 4 of 5 dagen weer thuis. 2 weken voor en na de uitgerekende datum (dus van 38 t/m 42 weken), heeft hij enkel dagdiensten en is hij dus elke avond in Nederland, normaal gesproken thuis, maar omdat we zo ver weg van Schiphol wonen bekijken we per dag of het gewenst is dat ie naar huis komt of dat ie ergens in Haarlem blijft slapen. Die dag die vaak genoemd werd, 27 maart, was de dag waarop hij z’n laatste ‘dagje over’ had, een dag vrij in het buitenland. Ik zou die dag 37 weken zwanger zijn. Hij zou 26 februari ’s avonds aankomen in Norwich en 28 februari in de ochtend weer terugvliegen. Job mocht niet voor die 27ste geboren worden, want Dennis ging nog sportschoenen kopen bij de outlet in Norwich haha. Nou goed, door de groeiachterstand en het vermoeden dat er een beentje nog verder achterbleef heeft mij, samen met mijn moeder, op 27 februari bij de gynaecoloog doen belanden. Eerst een echo en daarna een afspraak bij de gynaecoloog. Alles zag er goed uit, maar de gynaecoloog keek mij eens goed aan en vroeg.. ‘hoe gaat het met jou?’, ik voelde de ogen van mijn moeder en ik moest eerlijk zijn. “Het gaat niet goed”. Ik had veel pijn, veel last en ik was er duidelijk klaar mee. “Nou”, zei ze.. “We gaan gewoon een controle plannen voor 7 maart. We gaan die dag kijken hoe het ervoor staat en als alles goed is gaan we je inleiden”. Heerlijk!

Dit gesprek heeft me zoveel goeds gedaan (en Job blijkbaar ook). Job had er zin in! De laatste vlucht die Dennis zou kunnen nemen naar huis is rond 18:00 uur vertrokken, dus als ik voor 17:00 uur zou laten weten dat ie naar huis moest komen dan zou dat nog kunnen. En natuurlijk braken, die dag, mijn vliezen om 19:00 uur. De verloskundige dacht, ach die gaat echt nog niet aan de gang.. Dennis is er niet. Daar hadden Job en ik lak aan. Om 23:00 de verloskundige op bezoek, 00:10 in het ziekenhuis en 2:05 persen, 2:08 Job geboren.

Maar toen begon het eigenlijk pas.. waar was Dennis?!

Nou Dennis die heeft nog geappt met mama, terwijl ik weeen aan het opvangen was en tussendoor gewoon lekker aan het slapen was. Na de geboorte heb ik Dennis gebeld. Hoe vreemd is dat! Je man, de vader van je kind, via de telefoon vertellen dat z’n kind geboren is! “Morgenvroeg om 6 uur, oftewel.. over 3,5 uur vertrekt er een vliegtuig naar Amsterdam. Die pak ik en dan hoop ik rond 10 uur bij jullie te zijn!”. Het is niet anders, kom maar zo snel mogelijk hier heen. Zo gezegd… Laat nou net op dat moment een sneeuwstorm razen over Engeland en het hele vliegveld in Norwich plat gelegd hebben. “De vlucht is geannuleerd” – dat meeeen je niet. “En die van 12 uur ook! En de treinen rijden niet dus ik kan ook niet ergens anders heen”. Kak en nu?!

 

Dennis heeft z’n verhaal gedaan aan de hotelreceptie, de receptioniste tot tranen geroerd en zij zijn voor hem gaan bellen of er een taxicentrale was die hem naar Londen zou rijden. Daar vlogen nog wel vliegtuigen. Na er een heleboel gesproken te hebben is er 1 taxichauffeur geweest die gezegd heeft ‘ik breng die man naar Londen!’. Een taxirit van 2,5 uur waarbij Dennis na de zoveelste langs de weg te hebben zien staan maar gestopt is met tellen van de ongelukken. Wegen lagen helemaal bezaaid met sneeuw. Een taxirit van 2,5 uur is natuurlijk lang, maar over het algemeen ook erg duur! Dennis heeft eerst akkoord gevraagd aan het bedrijf of hij deze taxirit mocht nemen. Om het feest compleet te maken was natuurlijk zijn aanspreekpunt van het bedrijf niet bereikbaar en dus dacht Dennis dan bel ik de ‘grote baas’. En zo geschiedde, wel zo makkelijk. Hij kreeg akkoord en is in de taxi gestapt. Een klein stukje verder weg van ons, maar toch zoveel dichterbij alweer! Uiteindelijk ging het gelukkig snel, de vlucht vertrok rond 19:30 en om 23:00 uur kwam de trotst papa dan eindelijk de ziekenhuiskamer binnen gelopen! Wat een dag, wat een gebeurtenis. Maar we zijn er. We zijn weer compleet. En nu gaan we volop genieten samen! 

Ik hoor graag van jullie, ben super benieuwd en enthousiast! Heb erg veel zin om mijn zwangerschap en daarna, bij jullie te delen. Met daarbij alle dagelijkse dingen waar ik mee te maken krijg als pilotenvrouw en mama van 2 kids en #3 in ontwikkeling! 

Lieve groetjes,

Romy Brummelkamp 

Bevallingsverhaal: “James schoot er als een raket uit!”

“Een gelukje”

November 2015. Wij waren net een maand verhuisd. Javaj (toen 15 maanden) had zijn tweede Sinterklaas meegemaakt, toen ik merkte dat ik al een tijdje een soort van bubbels in mijn buik voelde.

Na de bevalling van Javaj, heb ik er voor gekozen om geen hormonen te gebruiken om mijn lichaam helemaal te laten herstellen. Wij gebruikten braaf het condoom, op één keer na!

Ik kreeg een onderbuikgevoel (goeie woordkeuze Sanne), ik kocht een zwangerschapstest en er verscheen een héél licht tweede streepje. Ik was in shock! Dit was niet helemaal de bedoeling. Net verhuisd naar een 2-kamer appartementje met zijn drieën. Hoe gingen wij dit doen?

Ook Pim schrok een beetje, wij belde meteen de tante van Pim waar wij toen heel goed contact mee hadden en zij was meteen super enthousiast. Hoezo zouden we hieraan twijfelen? Dit is toch het mooiste wat je kan overkomen? En we draaide gelijk bij, ze had gelijk. Ook al hadden we maar anderhalve slaapkamer, wij hadden liefde genoeg om dit kleine frummeltje groot te kunnen brengen. Javaj is nooit iets te kort gekomen dus een broertje of zusje erbij moet ook echt wel goed komen.

Onze eerste echo kwam in zicht. Zo enorm spannend! Eerst een echo op mijn buik, alleen er werd niets gevonden. We gingen voor een inwendige echo, hier werd een vrachtzakje met een vruchtje erin gevonden. Het was nog maar heel klein en ze kon geen hartje vinden. Wij kregen het nieuws dat het hoogstwaarschijnlijk een miskraam zou worden omdat met dit termijn toch écht wel een hartje zichtbaar moest zijn. We moesten ons voorbereiden op het ergste en als het vruchtje de week erop niet los zou komen dan moesten we een nieuwe echo laten maken.

Met gebogen hoofd verlieten wij die dag het ziekenhuis. We hadden ons er zo op verheugd, deze baby was zo welkom!

De week erop kregen wij opnieuw een echo, nu van een andere vrouw. Ze berekende opnieuw het termijn en vertelde dat we nu waarschijnlijk pas 6 weken zwanger waren. Dat het heel normaal is dat het hartje vorige week nog niet klopte en dat ze nu nog eens ging zoeken. En jawel hoor, een heel duidelijk kloppend hartje! Wat waren we gelukkig en tegelijkertijd ook boos op de vrouw die ons vorige week verkeerde informatie had voorgeschoteld!

Met dit mooie nieuws gingen wij de kerstdagen in. We hadden Javaj een shirt aangegeven met de tekst: “Ik ben stoer want ik word grote broer”. (Hoe cliché?)

De opa’s en oma’s hadden niets door tot wij ze erop wezen.

De meeste waren dolenthousiast. Helaas waren mijn vader en oma het tegenovergestelde. Of wij wel goed bij ons hoofd waren? En wat moest dat wel niet worden met ons? Dit kind had toch geen toekomst?

Dat was even slikken, ze zagen toch dat wij alles op een rijtje hadden? We hadden allebei een goede baan, een eigen huisje en Javaj was net een prins.

Na een tijdje draaide mijn vader volledig bij en vertelde dat hij het totaal niet had verwacht en er enorm van was geschrokken.

Mijn zwangerschap liep redelijk voorspoedig, ik had wel weer erge last van bekkeninstabiliteit en vermoeidheid, maar met de baby ging alles volgens het boekje.

We hadden de oppas helemaal rond voor als ik zou gaan bevallen. Mijn moeder stond stand-by voor de eerste uren omdat ze gewoon moest werken en mijn schoonouders zouden haar overnemen en bij ons in huis slapen (zij wonen 1,5 uur rijden bij ons vandaan).

Donderdag 25 augustus 2016 18:00 uur, wij zaten net naar de loting van de Champions League te kijken toen ik af en toe druk op mijn rug voelde, ik merkte het meteen op als weeën en ze kwamen heel regelmatig om de 2 á 3 minuten. Ik vroeg Pim om de verloskundige te bellen en zij vroeg mij terug te bellen als de weeën heviger werden. Binnen 20 minuten begon ik ze weg te puffen en na een belletje kwam de verloskundige poolshoogte nemen. 3cm ontsluiting, ze vroeg of ik de oppas wilde bellen zodat wij rustig naar het ziekenhuis konden gaan. De verloskundige wachtte bij ons thuis tot mijn moeder er was en wij reden achter haar aan naar de verloskamers.

Ook mijn schoonouders waren onderweg om mijn moeder over te nemen.

De verloskundige had het plan om mijn vliezen te breken. Wat een raar gevoel, ineens een warme vloed die naar beneden stroomt. De baby had in het vruchtwater gepoept en de verloskundige moest worden overgenomen door het ziekenhuis. Ik kreeg binnen vijf minuten na het breken van mijn vliezen een enorme weeënstorm. Ik kroop onder mijn hoofdkussen van de pijn, ik schreeuwde het uit: “Ik ga dood!” “Ik kan niet meer” “ik wil niet meer” “IK WIL NU MORFINE”.

Ik werd getoucheerd (man wat deed dat pijn), pas 5cm ontsluiting. Ze gingen een morfinepomp voor mij regelen.

Pim zat ondertussen op zijn dooie gemak “Linda’s zomerweek” te kijken, want Sylvie Meijs was te gast.. Mannen!

Een verpleegkundige kwam vertellen dat ze met een overdracht bezig waren en daardoor de medicatie iets langer op zich zou laten wachten. Ik kreeg ineens enorme persdrang. “IK MOET PERSEN!!!!”

“Nee, je moet het tegenhouden, even wachten, je mag nog niet persen!”

“IK KAN HET NIET TEGENHOUDEN, IK MOET, NU!”

Ik werd nogmaals getoucheerd en zat (binnen vijf minuten na de laatste check) op 10cm ontsluiting. “JA, PERSEN MAAR!”

De verloskundige was nog steeds in de verloskamer om mijn verhaal te rapporteren, want alles ging zo snel. Ze haalde Pim erbij: “Pim, snel pak je telefoon, je moet foto’s maken, de baby komt!”

Pim stond perplex, hij zag ineens helemaal wit. Dit ging wel heel snel ineens.

Twee keer persen en hij vloog eruit!

Ik mocht hem zelf aanpakken en wat was hij mooi!

James Smeets, geboren op 25 augustus 2016 om 21:41 uur. Geboren als een speer in 3,5 uur “ons gelukje”. Zelfs mijn schoonouders waren nog niet bij ons thuis toen wij belde dat ze er een kleinzoon bij hadden.

Ik heb deze bevalling als best prettig ervaren, wel had ik door de snelle bevalling veel last van heftige naweeën.

Zelfs mijn verloskundige, die mij over had moeten dragen aan het ziekenhuis, heeft mij nog gehecht. Ze heeft geen tijd gehad om haar spullen te pakken en te vertrekken.

Zo zie je maar hoe anders een tweede bevalling kan zijn ten opzichte van een eerste. Dus heb jij een eerste horrorbevalling achter de rug? Echt, een tweede kan zo bevrijdend zijn!

Liefs,

Sanne

Onze verloskundige Karlijn vertelt over haar eigen bevalling: Ze had pre-eclampsie en Viggo kwam met 34 weken

Komende maand is het 7 jaar geleden dat ik bevallen ben van mijn oudste zoon. OMG 7 jaar!!

Als de dag van gisteren, maar ook zo lang geleden…

Ik had zo’n fijne zwangerschap. We waren er zo klaar voor. Ik was 26, mijn vriend 33 jaar. Ik wist altijd al dat ik al moeder wilde worden. Maar ik wist ook dat ik de boel een beetje voor elkaar wilde hebben als ik eraan zou beginnen. Ik was 26 jaar, ik was al een jaar aan het werk als verloskundige bij een fijne praktijk. Al jaren had ik zoveel mensen ouders zien worden en dat wilde ik ook! Mijn vriend kon ik overtuigen, want we waren inmiddels al 6 jaar samen en we namen de stap: zwanger worden. Na 4 maanden was het raak.

Begin oktober was de zwangerschapstest positief. Ik was zo blij, en moe, maar zo blij! Ik had een perfecte zwangerschap. Ik was een van die zwangeren die van elke verandering in mijn lichaam genoot. Was niet misselijk, alleen moe soms. Genoot van de bewegingen in mijn buik, die ik vanaf 14 weken zwangerschap al kon voelen. In het begin heel zacht en kriebelig (alsof er een klei mini vingertje kriebelde van binnenuit), later steviger maar zo fijn. Rond 30 weken zwangerschap kreeg ik hele opgezwollen voeten. Het was niet warm, maar toch dacht ik dat het een symptoom was die paste bij het derde trimester. Mijn moeder was degene die zei: dat klopt niet! Dit is niet normaal Karlijn. Ik kon geen normale schoenen meer aan, had gelukkig nog van die gebreide Uggs, dat waren de enige schoenen die ik nog paste.

Verder voelde ik me goed. Tot 33 weken. Ik had net een heerlijk (maar druk) weekend achter de rug. Ik dacht na dat weekend: nu moet ik echt in de “bejaarden-stand” gaan, want dit weekend was te gek voor mij na een week werken. Het verlof wat de komende week zou beginnen, joeg mij angst aan, wat moest ik in godsnaam gaan doen? Ik besloot 2 weken langer door te werken, tot 36 weken omdat ik voelde dat ik nog niet klaar was voor verlof. Maar alle plannen die ik had haalden mij in. Ik was ruim 33 weken zwanger toen ik op een avond TV keek, ik kon niet meer goed focussen op het tv-scherm, ik zag zwarte vlekken. Daarbij voelde ik mij de hele dag al grieperig. Bij een vergadering die ik had op de praktijk de volgende dag, vroeg ik mijn collega of ze even mijn bloeddruk wilde meten. Deze was 140/90, best hoog voor mij, want normaal had ik een vrij lage bloeddruk. Ze stuurde me meteen even door naar de gynaecoloog boven (onze praktijk was gesitueerd in het ziekenhuis). Aldaar controleerde ze mijn bloeddruk, mijn bloed en mijn urine. KAK, ik had Pre-eclamsie… Neeeee, ik? Hoezo? Ik had met zoveel scenario’s rekening gehouden… Mijn moeder had zwangerschapsdiabetes gehad, ik dacht vast en zeker 42 weken te worden en misschien wel een keizersnede, maar deze optie stond niet in mijn lijstje. Ik moest eigenlijk direct blijven ter observatie. Maar ik wilde dat niet, ik wilde naar huis. Ik voelde mijn kindje goed bewegen in mijn buik en kwam tot de compromis met mijn bekende gynaecoloog dat ik 24 uurs urine mocht sparen vanuit huis en dat ik daarna weer terug zou komen. Met de belofte dat ik eerder zou komen als het te “rustig” in mijn buik zou worden. Na 24 uur kwam ik terug in het ziekenhuis. Ja, nu echt de bevestigingen: ik had pre-eclampsie, en wel een ernstige en vroege vorm. Een hele hoge bloedruk van 150/100  had ik inmiddels en eiwit in de urine. Ik werd opgenomen. Shit, dit hadden we niet bedacht!

Gelukkig kreeg ik een prive kamer. Werd super goed gemonitord. Ik lag er 1,5 week. Met bloeddruk verlagers, die eerst zijn werk deden, maar na een tijdje helaas niet meer. Mijn kindje werd op de echo bij 33 weken klein geschat: 2000 gram. Elke dag dat hij nog in mijn buik zou zitten was meegenomen dacht ik. Maar was dat wel zo?

De hele zwangerschap had ik niet perse verwachtingen, maar wel 1 wens: als ik maar niet hoefde te overnachten in het ziekenhuis. Ik weet niet goed waar deze angst vandaar kwam, maar liever zou ik om deze reden thuis bevallen, want ik wilde echt niet blijven slapen in een ziekenhuis. Dat liep uiteindelijk wel even anders, ruim 14 dagen ben ik er verbleven in totaal… Loslaten heet dat, weet ik nu, het begin van mijn ouderschap.

Op de avond van 1 mei voelde ik me helemaal niet goed. Ik had een onwijs gejaagd gevoel, alsof ik moest gaan spreken voor een heel stadion vol mensen. Maar ik lag eigenlijk gewoon in mijn ziekenhuis bed en het was al middernacht, dus ver na bedtijd. Toen mijn bloeddruk, ondanks de medicatie sky-high was om 02:00, waren ze bang voor een insult. Dus was het tijd om de baby echt te gaan halen nu. Verdorie, 34 weken had ik nog maar op mijn teller en wist als geen ander dat ik nu moeder zou worden van een couveuse kindje… Er werd gestart met nog meer medicatie en magnesium, om een eventueel insult te voorkomen. Dat was best angstaanjagend. Alsof de brand in mijn infuus in mijn hand insloeg en alsof ik het langzaam voelde verspreiden door mijn vaten, door mijn hele lichaam. Ik werd met koude washandjes gedept. En ik was alleen die nacht met de gynaecoloog en verpleegkundige.

Ik werd ingeleid niet lang daarna. Kreeg gel om mijn baarmoedermond te doen weken, want ik was totaal nog niet rijp. 14 uur verder had ik nog helemaal geen weeën. Maar mijn gynaecoloog vertelde me dat ik wel 2 cm ontsluiting had. Toen besloten we samen door te pakken. Mijn vliezen werden gebroken rond middernacht. Direct daarna kreeg ik weeën. Puffen, puffen, ik kon het! Dacht ik… bij 5 cm toucheerde mijn gyn en ik trok het nog. Nog net. Ik was best optimistisch, want ik had eerder vrouwen begeleid die eerder het niet meer trokken. Ik koos op dat moment voor Remifentanyl, een pijnpompje met morfine. Daar heb ik een goed uur van mogen geniet, en wat was het fijn. Mijn brein was echt even helemaal chill tussen de weeen. Het gaf mij vertrouwen. Ruim een uur later voelde ik iets wat op persdrang leek. Gelukkig geloofde me ze, want blijkbaar reageerde mijn baby ook navenant.

Er was onrust in de kamer. Oké Karlijn, je mag persen zei ze, na het inwendig onderzoek… Wat? Nu? Durf ik niet! dacht ik… Ik was bang.

Maar wilde mijn zoon ook heel graag ontmoeten, ik weet nog dat ik rond die tijd keer naar het hartfilmpje wat gemaakt werd en kreeg angst: hij reageerde ontzettend met zijn hartslag op de weeën. Ik was eigenlijk heel bang voor een keizersnede of een vacuümpomp. Dat heb ik ook nog gezegd, net voordat ik ging persen. Ik ben zo bang… Zij stelden mij gerust. Dit is normaal voor een premature baby, ik was immers maar 34 weken zwanger.

Toen ging de knop om, het voelde zo niet normaal en goed wat ik deed, maar wist ook dat het over zou zijn met deze botte pijn als ik door zou gaan. Na 20 min persen werd er een piepklein kindje op mijn borst gelegd. Helemaal vol met “kaarsvet” zoals mijn vriend het noemde (huidsmeer). Hij had een redelijk goede start en woog 1975 gram.

Ik dacht nadat hij eruit was alleen maar: O MIJN GOD, WHAT JUST HAPPEND??. Ik had helemaal niet dat directe moeder instinct om te vragen naar hoe hij het deed, ik was vol van de pijn dat het deed om heb eruit te persen en moest echt bijkomen. WTF? Ik keek naar links en naar rechts. De kinderarts had hem inmiddels even meegenomen, mijn vriend stond bij hem. Mijn moeder zei alleen maar: hij is er Karlijn, hij is er en hij is zo klein! En de gynaecoloog zei dat alles goed ging. De placenta kwam heel snel na de geboorte van mijn zoon en het letsel aan mijn perineum viel gelukkig heel erg mee. Ik kreeg Viggo, onze zoon, onze trots, na 20 minuutjes terug op mijn borst. Hij was er en ik had het overleefd, deze rollercoaster, deze stortbevalling van totaal maar 4 uur na het breken van mijn vliezen. Mijn zoon moest helaas wel naar de couveuse afdeling en ik bleef ivm mijn pre-eclampsie nog minmaal 24 uur op de verloskamers. Om 3:20u was hij geboren en om 11u in de ochtend mocht ik voor het eerst naar hem toe. Op bezoek bij mijn zoon. Lopend mocht ik nog niet, ik ging met bed en al over de gangen. Ik dacht nog: wat een onzin, want sinds de geboorte voelde ik mij direct niet meer ziek. Maar liet mij meevoeren met wat volgens protocol hoorde.

Ik ging kolven, want drinken ging nog niet ivm zijn prematuriteit. Ik kolfde direct als een volwaardige mama, alle verpleegkundigen waren versteld en stonden te juigen bij mijn productie na 24 uur.  Wat mij een MEGA moeder boost gaf. Daarbij trok Viggo op dag 2 zijn sonde uit zijn neus en konden we volledig op elkaar inspelen qua voeding. Hij was mini, maar deed alles wat hij moest kunnen. Hij mocht op dag 5 van de monitor af, werd niet te geel, dronk als een malle aan de borst en op dag 8 mocht hij met 1880 gram mee naar huis. Hij verbrak alle records van het ziekenhuis. Ik weet niet of dat het kwam dat ik verloskundige was (mijn verloskundige brein lag serieus ver buiten het ziekenhuis verstopt toen ik net mama was geworden) of dat hij het echt zo bizar goed deed, maar hij mocht mee. Mijn droom werd werkelijkheid, want ik was zo bang alleen naar huis te moeten en dan heen en weer te pendelen.

Eenmaal thuis had ik de meest geweldige kraamzorg, die meteen zei: kijk naar je kind, kijk niet naar de ml die hij binnenkrijgt. Zij gaf mij vertrouwen in het drinken van mijn zoon aan de borst en hij was na 3 dagen boven geboortegewicht. Hij zou eigenlijk sterrenbeeld tweelingen worden, maar hij werd een stier. En zo heeft hij zich ook gedragen. Als een stier, een hele pittige baby, zonder al teveel poespas groeide hij als kool en mochten wij, iets eerder dan verwacht, maar extra lang van hem genieten.

Over 1 week wordt hij 7 jaar. Mijn lieve pittige, standvastige, bijzondere en eerstgeboren zoon Viggo. Zijn naam betekend “strijder”, daar is hij zelf ook zo trots op. Een naam die al ver voor zijn geboorte was besloten, maar zo ontzettend hoort en past bij hem!

 

 

 

VERLOSKUNDIGE KARLIJN (klik hier voor haar Instagram)  

 

+ Meer berichten