Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

geboorte

Een week na de begrafenis van mijn pa werd ik zelf mama van een prachtige dochter

De zegen van het mogen dragen van een nieuw leven, sjonge jonge wat magisch. Wennend aan het idee dat ik met een zwangerschapstest in mijn hand stond waarop toch echt duidelijk 2 dikke vette roze strepen te zien waren. 5 dagen was ik overtijd. Ik belde mijn huisarts en vertelde haar hetzelfde. Oh zei ze, dat komt vast door de antibiotica. Zij is de huisarts van ons tweeën dus echte twijfels had ik niet. Of toch wel?

We kunnen er lang en kort over lullen maar waar 2 mensen zijn hebben 2 mensen schuld. In dit geval dan. Blijkbaar werken  antibiotica en de pil niet zo goed samen. Zoooooooo naiëf! Zelf nog wennend aan het idee brachten wij al vrij snel het magische nieuws naar buiten. Mijn vader die toen in Rotjeknor woonde kreeg natuurlijk ook een berichtje. Hij moest er ook ietsje pietsje aan wennen maar al snel gingen onze app gesprekken over films kijken met zijn kleindochter. Pure opa liefde!

Mijn pa en ik hebben elkaar nooit echt gelegen. Er waren altijd wel wat struggles, maar als we dan even op 1 lijn zaten was het ook goed. Ik heb zoveel van hem geleerd. Mooie dingen, minder mooie dingen maar vooral wie en wat ik ben: Zijn dochter ♥ We zagen elkaar weinig, maar bellen deden we sinds mijn zwangerschap enorm vaak. Bizar hoe fijn het contact was. Ik zat soms wel uuuuren met hem aan de telefoon. Kletsen over alles. Beetje zeuren, beetje roddelen en natuurlijk was hij altijd weer even benieuwd naar het kleine mensje wat in mijn buik groeide. Met kerst was ik rond de 9 weken zwanger en kreeg de baby een kroel knuffeltje en een zacht beertje met knispertjes van pa. Zo kende ik hem helemaal niet. Maar wat vond ik dit leuk. Opa worden heeft dus echt een ander mens van hem gemaakt?

De dag van de 20 weken echo appte pa mij nog ‘succes lieverd’ stond er in zijn appje. Hij wist dat ik enorm zenuwachtig was. Het zenuwachtige gevoel wat ik had klopte met het maken van de echo. Het was niet goed. Zo kijk je naar een prachtig profieltje van je kindje en zo kijk je naar een zwart scherm en rollen de tranen over je wangen. Je kunt ze niet stoppen. Ons meisje haar darmpakket lag buiten haar buik. Ook wel Gastroschisis. Een ingestorte wereld en geen grond meer onder je voeten verder was alles onder controle. Iedere dag controles in het ziekenhuis. Jup vanaf 20 weken tot mijn bevalling 36+3 weken. Maar dit is weer een ander verhaal. Iedereen leefde ontzettend met ons mee. Zoveel liefde en steun, onbeschrijflijk. EN ook hierin speelde mijn pa weer een grote rol. Want vanaf dat moment moest ik hem iedere week op de hoogte houden hoe het ging. En dat deed ik. We belde meerdere keren en het eerste wat hij vroeg ‘hoe voel je je’. Woorden die tot op de dag van vandaag meer betekenis hebben dan ik ooit had gedacht.

Weken gingen voorbij. Niks bijzonders. Alles ging allemaal goed! Tot pa mij belde en hij er doorheen zat. Op dat moment zat hij bij zijn zus. Wederom zat ik die ene dag zo een 3 uur met hem aan de telefoon en maakte we de afspraak dat wij alles in werking zouden zetten om hem naar Friesland te krijgen. 2 van zijn 3 kids wonen in Friesland en na de zoveelste keer te horen hebben gekregen dat hij niemand meer heeft en dat hij eenzaam is, was die keuze een hele simpele. We besloten hem het weekend over te laten komen vanaf Rotjeknor. Hij had zo’n 2 uur reistijd en samen met Odie, zijn trouwe viervoeter schoof hij zijn schouders onder deze reis om vervolgens een weekend bij zijn vertrouwde gezin zijn te zijn. Mijn mama gaf hem onderdak voor dat weekend. Bijzonder hoe 2 mensen die niks meer van elkaar waren, behalve ex geliefdes en ouders van 3 dochters toch samen een weekend konden doorbrengen. Alle kudos hiervoor gaan natuurlijk naar mijn mama!

Mijn wederhelft had op zaterdag een festival dus ik besloot om de zaterdag door te brengen met mijn familie. Voor het eerst sinds weet ik hoeveel jaar was de familie compleet. Oma, zusjes, pa en ma…. meer had ik niet nodig. Ik maakte foto’s want je weet maar nooit of dit moment zich ooit nog voor zou doen. Achteraf wou ik dat ik dit nooit had gezegd! Het was een dag uit duizenden. We hebben de bbq aangeslingerd en buiten gegeten. Tot laat in de avond hebben we buiten gezeten, kletsen over alles. Echt, mijn hart kon wel janken hoe gelukkig ik mijzelf op dat moment voelde. De laatste keer dat wij als familie zo hebben gezeten was tijdens een zomervakantie op de vakantie, voor de caravan. 1000 jaar geleden. Ergens rond middernacht besloot ik ook op huis aan te gaan en mijn bed in te duiken. Ik keek namelijk erg uit naar de dag erna…..Mijn pa zou voor de eerste keer ons huisje komen bewonderen en mijn wederhelft zijn oude bank meenemen. Tuuuuuuuuuuuuuuuuuut, ja hoor daar waren ze! Jubelend deed ik de deur open en vol trots liet ik ons paleisje zien. Het eerste wat pa zei ‘gaaf dat steigerhout in de vensterbank’. En ook deze woorden zal ik altijd met mij meedragen. Nadat de bank was ingeladen kreeg ik een onwijs mega dikke knuffel en een love you van pa. Ik hou ook van jou papa niet vergeten, vertelde ik hem. En daar verdween de witte bus met bank naar Rotjeknor. Pa is later in de avond weer teruggereden met zijn eigen auto en zijn viervoeter Odie naar huis. Hij voelde zich voor nu weer goed. En heeft zelfs nog verschillende liedjes op zijn Facebook gedeeld. Schijn bedriegt, zo bleek de dag erna.

Mijn mam stuurde mij een appje dat mijn zusje niet meer het huis in kon. Zij woonde bij hem. Hij was wel thuis want Odie blafte en de balkon deur stond open. Vreemd. Ik kreeg een enorm naar gevoel van mijn kruin tot mijn tenen. Ik belde mijn moeder en vertelde haar dat ze desnoods de politie in moest schakelen. Misschien was pa wel knock out gegaan, flauw gevallen weet ik veel. Hij slikte per dag genoeg medicijnen dus zo een gekke gedachten was dat niet. Uiteindelijk is de politie gebeld… zij braken de deur open in het bijzijn van mijn zusje, dat kleine meisje die daar helemaal alleen stond. Godsamme!

Met mijn telefoon in mijn hand was ik totaal niet bij de serie die wij aan het kijken waren. Ik wachtte op een telefoontje of alles goed was. En daar ging de telefoon…..een huilende mam had ik aan de telefoon. Ik wist genoeg. ‘Het is mis Kim’ zei ze en ik stortte in. Ik kan op geen enkele manier beschrijven wat er door je heen gaat op zo een moment. Ik zou later teruggebeld worden door mam want, ze had zusjelief aan de telefoon die compleet in shock was.

Pa lag op de bank en heeft die avond zijn laatste adem uitgeblazen ♥ Het was op, hij kon niet meer! Ergens heeft hij besloten om er een einde aan te maken. De puzzelstukjes vielen in elkaar. Hij kwam het weekend om afscheid te nemen. Maar dit is achteraf. Had ik maar……….  hadden wij maar……Wat volgde was een snelle schakeling van het regelen van de begrafenis. Ik was hoogzwanger en kon dus vanaf huis niks doen en daarover heb ik mijzelf zo enorm schuldig gevoeld. Ik deed niks. Tijdens het moment van afscheid nemen stonden zijn 2 prachtige dochters naast hem. Zo zo zo zo zoooooo trots op jullie! En op mama die alles toch voor elkaar heeft gebokst om het tot een waardig afscheid te laten komen. Een aantal dagen later volgde daar dan het echte afscheid. Pa zijn dochters liepen achter hem aan en daarachter de mensen die hem lief hadden. Het is goed zo pa.

Een week na de begrafenis begonnen mijn weeën. We hadden bijna vergeten dat ik ook nog even een kindje op deze wereld moest zetten tussen alle bedrijven door en alle emoties die daar bij komen kijken. Onzekerheid vooral. Een rollercoaster van emoties, blijdschap en verdriet tegelijk. De bevalling liep perfect en de weken erna waren vooral zenuwslopend. Ons meisje heeft 2 weken op de IC gelegen en terwijl je bezig bent met het mama zijn, althans je doet je best want je doet ook maar wat, zweeft er een gigantische rouw wolk boven je hoofd. Pas veel later heb ik dit een plekje kunnen geven en dan pas besef je je hoe belangrijk rouwen is. Iedereen doet dit op zijn eigen manier. Het besef dat leven en dood kaasrecht tegenover elkaar staan was groter dan ooit. Een week na de begrafenis van mijn pa werd ik zelf mama van een prachtige dochter ♥

Lieve pa, ik hou van je

www.instagram.com/kimmichaelis.nl

www.kimmichaelis.nl

Bevallingsverhaal: “Ik bleek een bloedstollingsafwijking te hebben, dat we Jolie hadden kunnen verliezen, hakte erin”

“Hoe dichter ik bij de bevalling van mijn tweede kindje kom, hoe meer ik weer bezig ben met mijn eerste bevalling. 

Thuis of in het ziekenhuis… Toen ik net zwanger was had nog geen idee. Maar hoe dichter ik bij de uitgerekende datum kwam, hoe duidelijker ik wist wat ik wilde. Ik wilde dicht bij mijn gevoel blijven, dicht bij mezelf. Alles zo natuurlijk mogelijk. Ik vertrouwde op mijn lichaam. Ik wilde thuis bevalllen, zonder poespas. Geen dokters aan mijn bed, geen pijnbestrijding. Mijn eigen bed, mijn eigen douche, mijn eigen vertrouwde omgeving. Op eigen kracht en intuïtie. Mijn man mocht erbij zijn, en oké, ook de verloskundige. Verder wilde ik ook dat niemand wist dat ik aan het bevallen was. De geboorte van onze dochter zou een complete verrassing zijn voor de rest van de wereld! 

Het liep totaal anders. Ik was 41 weken zwanger en er was nog geen baby. Het idee van inleiden stond me enorm tegen, dat leek me zo synthetisch. Ik wilde graag zolang mogelijk wachten, totdat het vanzelf op gang zou komen. Ik droeg haar nu al zo lang bij me, een weekje extra kon er ook nog wel bij.

De verloskundige stond erachter, de gynaecoloog in het ziekenhuis was minder enthousiast. In Rotterdam is het gebruikelijk om bij 41 weken in te gaan leiden en daar wordt dan ook op aangestuurd. Ik was erop voorbereid, maar toch ging de zin ‘kans op acute babysterfte’ door merg en been. Ik vroeg de gynaecoloog of het onverantwoordelijk was om te wachten tot 42 weken. Ze vond in mijn geval van niet. Ik had vanaf 41 weken dagelijks controle gehad. De baby deed het goed en was lekker bewegelijk. So far so good. Mijn lijf maakte echter nog geen aanstalten om te gaan bevallen. Zelfs strippen lukte niet, beneden zat alles nog potdicht.

Ik heb tot de ochtend dat ik zou worden opgenomen in het ziekenhuis om ingeleid te worden vurig gehoopt dat het vanzelf zou beginnen. Maar niets. Zondagochtend vroeg, ik was toen precies 42 weken zwanger, meldden we ons in het ziekenhuis. We hadden de knop omgezet en besloten er positief in te gaan. Ik wilde zo graag ‘stiekem’ bevallen, maar omdat ik zover overtijd was, wist iedereen dat ik dat weekend ingeleid zou worden. Ik postte zelfs een foto vanuit het ziekenhuis op Instagram! Het zou wel eens een paar dagen kunnen gaan duren hadden ze gezegd, dus we hadden tassen vol eten, drinken en vermaak mee. De camera voor foto’s en video’s. Een soort weekendje weg naar het ziekenhuis, waarvan we terug zouden komen met onze baby. Wat een avontuur! 

Ik moest aan de CTG, vervolgens kreeg ik pillen ingebracht die voor ontsluiting moesten gaan zorgen. Ik sliep nog een uurtje en moest toen weer aan de CTG. En toen ging het opeens snel.

Ik zat vrolijk rechtop in bed te kletsen toen de arts en verpleegkundige enigszins gespannen binnen liepen. Het ging niet goed met de baby. De hartslag daalde bij iedere wee (welke weeën? ik had nog amper wat gevoeld…). Ik moest een spoedkeizersnede. ‘Ok! Wanneer?’ Ik dacht dat ik ergens die middag zou worden ingepland. ‘Nu.’ zei de arts. ‘Het is geen code rood, maar je moet wel over een minuut of 10 op de operatietafel liggen.’

In plaats van in paniek te raken, kwam er een bepaalde rust over me. Ik zei tegen mijn man dat hij snel iets moest eten en onze ouders in moest lichten. Ik kreeg weeënremmers en een katheter en vervolgens werd ik bijna rennend door de gang naar de OK gereden. Ik lachte vriendelijk naar iedereen die ons passeerde. Nog even en ik zou mijn baby op mijn borst hebben liggen! Ik was angstig voor de ruggenprik, dus dat zei ik ook maar eerlijk. Maar ook daar lukte het me om rustig te blijven. Al het gevoel uit mijn onderlichaam trok weg, terwijl er een arts rustig tegen me bleef praten zodat ik niet in paniek zou raken.

‘Daar komt de baby, kijk maar even!’ Ik zie mijn man volschieten en hoor een baby huilen. Ik word direct overspoeld door liefde. Daar was ze eindelijk! Jolie! De tranen stromen over mijn wangen. Ze wordt direct meegenomen voor onderzoek. Mijn man twijfelt, hij wil mij niet achterlaten op die tafel, maar natuurlijk moet hij met haar mee! 

Ze doet het goed, onze dochter. Ze heeft ondanks de foetale nood geen zuurstoftekort gehad. Wel blijkt ze dysmatuur te zijn, te klein voor de zwangerschapsduur. Ze was te zwak voor de bevalling. Hoe het komt is niet met zekerheid te zeggen. Mijn navelstreng was aan de dunne kant, mijn placenta waarschijnlijk niet goed aangelegd. De hele zwangerschap was ze aan de kleine kant geweest, maar het was nooit zorgelijk. Alle echo’s en controles waren goed. En toch kreeg ze niet genoeg voeding (meer) in mijn buik. Gelukkig kwam na haar geboorte de borstvoeding goed op gang en haalde ze haar achterstand ruimschoots in. Na 5 dagen zat ze alweer op haar geboortegewicht!

Het heeft een paar dagen geduurd totdat de klap bij mij binnenkwam. We hebben zoveel geluk gehad. Of ik nou thuis of in het ziekenhuis had willen bevallen, je belt pas als de weeën om de 5 minuten komen. Vooral de kraamhulp was hier vrij duidelijk over: voor Jolie had het dan mogelijk al te laat geweest. Had ik nog een paar dagen doorgelopen, dan had ze wellicht gestorven in mijn buik. Na haar heb ik 4 miskramen gehad en is er een bloedstollingsafwijking bij mij gevonden. Een afwijking die de oorzaak kan zijn van afwijkingen aan de placenta. Als je daar over nadenkt, hebben we sowieso geluk gehad dat ze de 42 weken heeft gehaald. 

Nu ik weer zwanger ben, word ik extra goed in de gaten gehouden. Vanaf 28 weken krijg ik extra groeiecho’s. Ik weet uit ervaring dat dat niet alles zegt, maar ik heb er wel vertrouwen in dat het dit keer goed komt. Ik slik de hele zwangerschap medicatie voor mijn bloedstollingsafwijking en deze baby is tot nu toe groter dan gemiddeld. Mijn moeder grapte al: ‘Omdat zij wel goed te eten krijgt!’

Ik heb het de eerste maanden na mijn bevalling moeilijk gehad. Het feit dat we haar hadden kunnen verliezen, hakte erin. Jolie is nog steeds een klein en tenger poppetje, maar ze groeit goed op haar eigen lijntje. Inmiddels heb ik het een plekje gegeven. Ze is er en ze is gezond. En iedere dag besef ik weer hoe dankbaar ik daarvoor ben!”

 

 

LINDA 

Bevallingsverhaal: een knip en een pomp en daar was onze zoon

“”

Maandenlang keek ik uit naar het moment dat ik ontspannen thuis zat en de weeën van het ene op het andere moment zouden beginnen of mijn vliezen spontaan zouden breken, of ik hield me bezig met opletten tijdens het plassen: zou ik de slijmprop al verliezen? Ik droomde van een thuisbevalling en had deze al zo goed als het kon uitgedacht in mijn bevalplan. De thuisbevalling zonder poespas, pijnstilling en alles doen op eigen kracht kon ik vergeten. Onze baby gaf een heel duidelijk signaal af: je kunt zolang wachten als je zelf wilt, maar ik kom niet vanzelf.

Met behulp van een ballonkatheter werd mijn baarmoedermond rijp gemaakt. De volgende dag mocht ik mij om 07:00ur in het centrum voor geboortezorg melden om ingeleid te worden. Wat vond ik dit spannend… gisteren wist ik gewoon al dat mijn baby vandaag geboren zou worden. Dat was een gek idee, maar na 41 weken en 4 dagen zwangerschap was ik er toch echt al wel klaar voor om eindelijk onze zoon of dochter te mogen ontmoeten.

Daar lag ik dan ineens in het ziekenhuis met alle bijbehorende poespas. Om 08:00 werd de eerste controle uitgevoerd. Het ballonnetje werd verwijderd, vliezen werden gebroken en ik kreeg oxytocine om de weeën op te wekken. Daarna ging alles heel snel, te snel. Ik kreeg een weeënstorm. De weeën kwamen zo snel en zo heftig dat ik deze niet kon opvangen. Daar lag ik dan: miss anti ruggenprik die halverwege de dag vroeg om een ruggenprik. Ik voelde me schuldig, alsof ik faalde, maar wat was ik er uiteindelijk blij mee. Wat een verademing, ik kon weer lachen, praten en zelfs proberen om mijn ogen even dicht te doen. Tussen de weeën door lag ik te trillen en te klappertanden in bed. Niet omdat ik het koud had, maar, zo verklaarde de verpleegkundige, vanwege de weinige energie (dankzij niet kunnen slapen van de zenuwen en de energie zuigende weeën), en door de adrenaline.

De ontsluiting verliep voorspoedig, elke controle was positief, de verloskundige verwachtte zelfs dat we voor het avondeten weer thuis zouden zijn. Dit was positief en hoopgevend, maar zij kon ook niet voorspellen dat ze hier compleet naast zou zitten. Om 16:30 kregen we te horen dat ik volledige ontsluiting had. Starten met persen werd echter afgeraden: de baby lag te hoog. De persdrang was ook totaal niet aanwezig, de persweeën daarentegen wel. Dat betekende afwachten en ondertussen weeën wegpuffen. De hartslag van de baby bleef uitstekend het was nu letterlijk afwachten tot het echte werk zou beginnen. Om 20:15 begon ik een beetje druk te voelen en kon ik me niet meer inhouden, de baby moest eruit. Daar staan dan ineens drie man sterk om je heen te roepen dat je tijdens je wee drie keer moet in- en uitademen en vooral zo lang mogelijk moet persen. Ademhalen was nog nooit zo moeilijk, hoe doen andere vrouwen dit? Zachtjes hoorde ik mijn vriend me aanmoedigen.

Na driekwartier vond er overleg plaats met de gynaecoloog. Het duurde allemaal best wel lang en er zat weinig schot in. De verpleegkundige bereidde ons voor op een mogelijke keizersnede. Ik kon alleen maar denken: “prima, als ik hier maar vanaf ben, ik kan niet meer, de energie is op”, en “hadden jullie dit niet wat eerder kunnen bedenken?”.

We kregen tot 21:30uur de tijd, dan zou de gynaecoloog komen kijken hoe het er voor stond en zou er een beslissing gemaakt worden: of een keizersnede of een vacuümpomp. Aangemoedigd door de verloskundige, verpleegkundige, verloskundige in opleiding en mijn vriend bleef ik ondertussen doorgaan. Ik gebruikte alle kracht die ik in mij had en verbaasde mezelf met een soort oerkracht. Om 21:30 ging alles in rap tempo. De gynaecoloog was positief verbaasd en kon ons vertellen dat de vacuümpomp voldoende zou zijn. Ik werd ingeknipt en de pomp werd op het hoofdje van de baby bevestigd. Ik moest nog twee weeën benutten en toen schoot de baby in de armen van de gynaecoloog. Een jongetje, een compleet, gezond mooi jongetje. Wat een verrassing! Onze zoon is op 1 november 2018 om 21:42 geboren. Twee minuten later had de gynaecoloog de volledige placenta al in haar handen. Vol verbazing keek ik naar die onsmakelijke zak in haar handen en vroeg: “is dat al de placenta?”. Ik geloofde het niet, omdat ik wist dat dit meestal wel een poosje duurde en vrouwen daar ook nog wat moeite voor moeten doen. Het was toch echt daadwerkelijk de volledige placenta al. Ik kon achterover leunen, mijn kind knuffelen, huilen van geluk en ontlading. Ondertussen werd de boel van onderen dicht gestikt en besefte ik me dat ik nu echt mama ben, wat een prachtige, maar verantwoordelijke titel!

Tevreden, moe, gelukkig en emotioneel kon ik om 02:00 uur eindelijk mijn ogen dicht doen en deelde ik voor het eerst in mijn leven een kamer met mijn complete gezinnetje.

YENTL

‘Uit de 20-wekenecho bleek ons meisje te klein’, mama Lisa had een naar voorgevoel DEEL II

DEEL I nog niet gelezen!? Klik hier!

 

 

In de auto zei ik nog: “Laten ze het er maar uithalen, ik kan niet meer en wil eigenlijk ook niet meer”. Dus bij de uitslag van de suikertest en schildklier, die overigens goed waren, sprak ik letterlijk uit: “Ik ben zo bang dat de ze dood gaat in mij buik, ik voel mij echt niet goed!”. Ga maar liggen dan gaan we gelijk even kijken, werd er weer door een andere gynaecoloog gezegd (zo gaat dat blijkbaar…. je hebt steeds weer een ander waarbij je op controle komt). Op het beeldscherm zagen we een bewegelijke dame met hartslag. “Kijk, niets aan de hand. Het goed met jullie actieve dame. Als we ook maar iets van indicatie hebben dat het niet goed gaat of je baby in gevaar is nemen we je op, maar daar ziet het nu echt niet naar uit”. Voor het eerst waren we gerustgesteld. We kregen letterlijk en figuurlijk weer wat lucht. Het beklemmende, drukkende gevoel wat ons in de greep had nam iets af. Tot die donderdag 21 februari in diezelfde week nog. Ik stond die morgen op en zou naar een vriendin gaan met Cas. Ik voelde haar rond 7:00 normaal gesproken bewegen. Die ochtend voelde ik haar niet ’s morgens. Ik werd onrustig, maar ik was immers druk met spullen pakken en drukte dat gevoel weg. ’s Middags bracht ik Cas naar mijn moeder, want ik ging naar mijn diplomauitreiking. Het eerste wat mijn docent vroeg: “Hoe gaat het nu met jullie kinderen?”. Nou met Cas goed, maar met deze en wees nog naar mijn buik wat minder. Kort vertelde ik haar het verhaal. Eindelijk had ik na al die jaren mijn diploma in handen. Toch kreeg ik het gevoel van 100% blijdschap niet. De onrust bleef maar in mijn lijf. ’s Avonds bracht ik Cas naar bed en ging zelf ook liggen. De paniek kon ik nu niet meer weghouden. Ik had haar de hele dag niet gevoeld. Op mijn linker zij liggen, drukken op mijn buik, heen en weer rollen. Ergens werd ik een soort nijdig! “Kom op nou, dame!!!! Laat eens van je horen…..” Die nacht hebben we weer geen oog dicht gedaan. We twijfelden nog om te bellen naar het WKZ, maar nu weerhield iets mij. Ze zal wel slapen. We besloten de volgende ochtend te bellen als ik haar nog niet had gevoeld. De morgen van 22 februari 2019 brak aan. Ik belde direct het WKZ, want ik had nog geen beweging gevoeld. Aan de telefoon zei ik nog: “Misschien bel ik voor niets, maar ik ben er niet gerust op…”. Iets voor half 8 zaten we al in de auto en we zeiden nog tegen elkaar dat we het maar beter even konden laten checken. Deze mindfuck moest ophouden. De onzekerheid en angst was ons echt teveel nu. Dit keer konden we ons melden op de verlosafdeling. We moesten even plaats nemen in een zitje dat zich bevond tussen de verlosafdeling en de neonatale afdeling. Mijn blik viel direct op de neonatologie en ik kreeg gelijk de gedachte dat we daar vandaag wel eens terecht zouden kunnen komen. Na een dikke tien minuten die uren leken te duren, werden we opgehaald door Barbara. Zij nam ons weer mee naar beneden waar ik direct kon gaan liggen voor een echo. Mijn man nam onbewust-bewust plaats op een stoel waar hij het echo scherm niet kon zien. Barbara vroeg hem erbij, zodat hij het wel zou kunnen zien. Ik voelde de gel zich verspreiden en zag onrust in de blikken van mijn man en Barbara. Toen kwamen na een minuut de woorden van Barbara: “Ik kan geen hartslag meer vinden”. Deze ene zin had de hele toekomst die we voor ogen hadden weggemaaid. Ik krijste het uit van ongeloof, verdriet en pijn! Ik smeekte Barbara dat zij mijn meisje moest redden. Ze moest mij helpen. Maar ze kon niets meer. Mijn meisje, mijn kleine meisje was ons allemaal ontglipt.

Roos is 42 weken zwanger: “Ik blijf mezelf wijsmaken dat alles goed komt, omdat ik voel dat alles fout gaat.”

Vorig jaar ben ik moeder geworden, maar in plaats van met mijn geliefde dochter naar huis te gaan, heb ik haar in een crematorium achter moeten laten.

29 Augustus 2017

Ik voel in elke vezel van mijn lijf dat er iets gaande is, maar toch sta ik vol ongeloof naar een positieve zwangerschapstest te kijken. Er schiet van alles door mijn hoofd: ‘Maar mijn cyclus is al 69 dagen lang? Wie ovuleert er nou zo laat? Zwanger… Maar dat kan mijn lichaam helemaal niet!’ Na jaren uithongering door emetofobie* heb ik mijn allergrootste droom om moeder te worden allang losgelaten. Ik ben precies vijf weken zwanger als de misselijkheid begint en ik vooral mijn tijd doorbreng op de badkamervloer met mijn hoofd in de wc-pot. Ik val tien kilo af, krijg medicatie om te kunnen eten en denk alleen maar: ‘Hoe doen vrouwen dit? Dit is vreselijk!’ Maar als ik met negen weken een kloppend hartje hoor, en zie dat er een klein mensje in mij groeit, besef ik me waarvoor ik het doe. Zo bijzonder, ik ben stapelverliefd. Met 15 weken voel ik de eerste bewegingen onderin mijn buik. Elke dag worden haar schopjes sterker en al snel kan mijn man ze ook voelen. Ik breng uren door met mijn handen op mijn buik; het is zo’n fijne bevestiging dat het goed met haar gaat. Met 20 weken hebben we onze laatste positieve echo en besluiten we haar geslacht een verrassing te houden tot de geplande thuisbevalling.

Rond 22 weken merk ik dat mijn baarmoeder samentrekt. Ik maak me zorgen, maar mijn verloskundige laat me weten dat het onschuldige harde buiken zijn. Gedurende de weken wordt het steeds erger, zozeer dat ik amper kan bewegen zonder ze te veroorzaken. Het zit me niet lekker en ik ben bang dat ons kindje te vroeg komt. Mijn verloskundige zegt dat ik een gevoelige baarmoeder heb en zolang er geen pijn of bloedverlies is, ik me geen zorgen hoef te maken. Toch doe ik dat wel, want mijn buik wordt om de twee minuten zo hard dat ik amper rechtop kan staan. Het is geweldig om haar te voelen groeien, maar mijn zwangerschap is loodzwaar; ik ben uitgeput. Ook kan ik door bekkeninstabiliteit niet meer bewegen zonder pijn. Ik parkeer mezelf op de bank en tel de dagen af tot ik haar veilig in mijn armen heb. Omdat mijn placenta aan de achterkant van mijn baarmoeder zit kan ik haar goed voelen en zien bewegen. Ze is erg sterk en haar voetjes duwt ze het liefst recht uit mijn buik. Ik geniet van onze dagen samen en voel me intens met haar verbonden. Ik laat haar luisteren naar muziek, noem haar ‘Kleintje’, vertel haar dat ik zo ongelooflijk trots op haar ben en niet kan wachten om haar te zien. Ondanks alle harde buiken verloopt mijn zwangerschap goed, ze groeit perfect en ik stroom over van liefde. Maar het bezorgde gevoel blijft en wanneer mijn verloskundige langskomt ben ik even gerustgesteld om vervolgens in de tussentijd weer ongerust te worden. Ik ben bang dat ik me aanstel en wil niet zeuren, dus bikkel door tot 41.5 weken. Ik blijf mezelf wijsmaken dat alles goed komt, omdat het voelt alsof alles fout gaat. Al weken voel ik me oncomfortabel in mijn lijf en kan ik me geen houding aannemen met mijn enorme gespannen buik. Ook begint er ineens een krampende pijn rechts onderin mijn rug. Gelukkig komt mijn moeder naar mij toe om me mentaal bij te staan.

20 Mei 2018, bijna twee weken voorbij mijn uitgerekende datum

Ons kindje lijkt wel voor altijd in mijn buik te willen blijven en ik denk: ‘Heb ik dat! Nou, zolang jij maar tevreden bent. Ik ben klaar wanneer jij klaar bent, kleintje.’ De hele dag voel ik me raar. Ze beweegt genoeg, maar minder dan normaal, en ik hoop dat het betekent dat mijn bevalling gaat beginnen. Ook overspoelt het bezorgde gevoel me weer en vraag ik mijn moeder drie keer te luisteren naar haar hartslag. Ze duwt haar oor tegen mijn buik en tikt op mijn hand 130 slagen per minuut, opgelucht denk ik: ‘Zie je nou, alles is goed’. Aan het einde van de dag ga ik om 8 uur, na een voetmassage van mijn moeder, uitgeput naar bed. Ik voel ons kindje actief bewegen en besef me hoe ongewoon dat is rond die tijd, maar zie het als een goed teken. Ik kalmeer haar door mijn handen tegen haar rugje te drukken en val in slaap.

Om 22.00 uur schrik ik wakker met hevige rug en buikkramp. Ik denk: ‘Eindelijk!’, maar twijfel ook of de pijn normaal is. Liggen lukt niet meer, dus ga ik zitten op bed. Ik begin onbedwingbaar te trillen en moet meerdere keren poepen wat de pijn doet opbouwen. Ik voel dat ik over moet geven, maar ben zo gefocust op mijn ademhaling om door de pijn heen te komen, dat het niet lukt. Ik heb totaal geen controle meer over mijn lichaam en maak me zorgen over de constante pijn. Ik zeg tegen mijn man: ‘Als dit het begin is, dan weet ik niet of ik het wel volhoud. Er horen toch pauzes tussen weeën te zitten?’ Ik voel me de grootste aansteller ooit. Mijn verloskundige heeft een 4-1-1 regel en ik wil haar niet wakker bellen, dus besluit te wachten. Om 23.20 uur ga ik naar de wc en zie bloed. Ik voel mijn enthousiasme wegzakken en besluit mijn verloskundige te sms-en: ‘Ik bloed, heb constante pijn en voel de baby niet omdat mijn buik zo hard is.’ Zij denkt dat de bevalling begonnen is en raadt aan dat ik weeën ga timen.

Om 23.40 uur neemt de pijn mijn hele lichaam over en kan ik niet meer mijn telefoon vasthouden, dus moet mijn man haar sms-en. Ik kan alleen nog maar op mijn knieën voorovergebogen op ons bed leunen met mijn hoofd in een kussen. Ik focus op mijn ademhaling en denk: ‘Dit is niet te doen! Ik ga dood!’ De pijn wordt met de seconde erger; het voelt alsof ik met een knuppel in mijn buik en rug wordt geslagen. Ondertussen zoek ik wanhopig en gefrustreerd naar weeën. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam niet doet wat het hoort te doen. De wanhoop grijpt me naar de keel: ‘Niemand luistert! Mijn pijn stopt niet!’ Ik voel me radeloos en alleen. De pijn zorgt dat ik compleet van de wereld raak en alleen maar kan kreunen. Tijd bestaat niet meer; alles duurt uren en tegelijkertijd een seconde. In de verte hoor ik mijn man zeggen: ‘Verloskundige is onderweg’.

Om 00.50 uur komt ze binnen met een doppler en zet deze tegen mijn buik. Ik hoor een langzame hartslag (70bpm) en weet meteen: ‘Er is wat mis..’ In paniek kijkt ze me aan: ‘Bel 911!’ Mijn man zegt dat het sneller is als we er zelf heen rijden aangezien we dichtbij wonen. Ineens voel ik niks meer en denk alleen: ‘Ik moet mijn kind redden!’ Verdoofd sta ik op, loop de trap af en stap in de auto. Dat is waar de paniek toeslaat en ik alleen maar kan huilen: ‘Nee, alsjeblieft, nee, schiet op!’ Ik druk mijn handen tegen mijn buik om contact met haar te maken, maar voel alleen haar schokkende lijfje. Ik weet dat het te laat is, maar hou hoop. Om 01.00 uur ren ik overstuur de ER in, daar word ik opgevangen in een rolstoel en zeg: ‘Schiet op! Mijn baby gaat dood!’ Ik word naar een bed in een kamer gebracht waar er allerlei mensen rondrennen. Ik laat alles over me heen komen: infuus, katheter, hartslagmeters, echo’s etc. Ze kunnen geen hartslag vinden en de onmacht verstikt me. Ik voel haar dood gaan in mijn buik en er is niets dat ik kan doen om haar te redden.

Om 01.20 uur vinden ze haar hartslag (50bpm) en word ik de operatiekamer ingereden. De wereld beweegt in slowmotion en ik verlies telkens mijn bewustzijn. Huilend lig ik te creperen op de operatietafel terwijl er een verpleegkundige met een doppler in mijn buik duwt. Ze kan geen hartslag vinden en kijkt me met een blik vol wanhoop aan. Ik weet genoeg, mijn baby is dood. Alles gaat me te langzaam, de pijn is nu zo ondragelijk dat het voelt alsof mijn buik gaat ontploffen. Ik blijf herhalen: ‘Waar is de dokter? Ik wil de dokter..’ Om 01:35 uur komt hij binnen en word ik onder narcose gebracht. Alles wordt zwart en de verlossing doet me denken dat ik doodga.

Om 04:30 uur begin ik langzaam wakker te worden. Ik ben verlamd van pijn en kan mijn ogen niet openen, maar hoor bekende geëmotioneerde stemmen. In mijn hoofd schreeuw ik onafgebroken: ‘Is onze baby oké?’ tot ik het kan fluisteren. Mijn man breekt in tranen uit en zegt: ‘Nee, het is een meisje… Ze heeft het niet gered.’ Hij legt uit: ‘Je was bijna dood door een placentaloslating en vijf liter bloedverlies. Ook is je blaas geraakt bij het verticaal opensnijden en was je bijna je baarmoeder kwijt door de inwendige bloeding.’ Ik hoor alleen maar dat ze een meisje is en ben dolblij, tot de rest doordringt en pijn mijn hele wezen overneemt. Ik vraag meteen: ‘Waar is ze?’ waarop mijn moeder antwoord: ‘Ze is hier, wil je haar zien?’ Het voelt zo verkeerd om haar zo ver van mij vandaan te hebben. Mijn man tilt haar op en legt haar op mijn borst. Terwijl ik mijn ogen over haar beeldschone gezichtje laat gaan voel ik mijn hart ontploffen van liefde en verbrijzelen van pijn. Even word ik overspoeld door vreugde en zeg vol trots tegen mijn man: ‘Ze lijkt zoveel op jou!’ Ik blijf wegzakken en vecht om mijn ogen open te houden. Voorzichtig raak ik met mijn vingers haar wang aan, zijdezacht en warm. Het allerliefste kindje waar ik maandenlang op heb gewacht ligt eindelijk in mijn armen, maar ze ademt niet, ze is dood. Ik voel onbeschrijfelijk veel verdriet, maar ben te zwak om te huilen. Een verpleegkundige vraagt: ‘Wat is haar naam?’ en ik zeg zonder na te denken ‘Alba’, want dat is wie ze is. Rond de middag nemen ze haar uit mijn kamer en huil ik ontroostbaar ‘Ik wil mijn baby!’.

Alba, 3374 gram en 49.5 centimeter lang, stil geboren om 01:38 uur op 21 mei 2018, de mooiste en zwartste dag van mijn leven.

ROOS

* Emetofobie is een extreme angst voor overgeven.

Bevallingsverhaal: ik durfde het aan, een vaginale stuitbevalling

Ondanks dat mijn moeder alle drie haar kinderen in stuitligging heeft gekregen had ik hier nooit zo bij stil gestaan. Tot het moment dat ik zelf zwanger werd van mijn eerste kindje, een dochter.

Al vroeg in de zwangerschap bleek mijn dochter in stuit te liggen. De verloskundige gaf aan dat dit bij deze termijn nog vaak voorkomt en dat kinderen bijna altijd vanzelf nog draaien.

Toen ons kindje met 34 weken nog niet gedraaid was besloot ik moxa therapie een kans te geven. Dit is een vorm van acupunctuur waarbij een soort wierrookstaaf gemaakt van bijvoetskruid bewogen wordt boven je kleine teen. De baby zou hierdoor gestimuleerd worden om te bewegen en zo hopelijk te draaien naar hoofdligging. Onder het mom van baat het niet dan schaadt het niet begon ik hier vol goede moed aan. Deze behandeling is geheel pijnloos en is thuis zelf uit te voeren zonder risico´s.

Toen na alle volgende echo´s bleek dat ons meisje niet van plan was om te gaan draaien werden we met 36 weken zwangerschap doorverwezen naar het ziekenhuis voor een gesprek met de gynaecoloog over het uitvoeren van een uitwendige versie.

Met een uitwendige versie kan een kind dat in stuit ligt gekeerd worden tot een hoofdligging. Dit heeft voor zowel een keizersnede als voor een vaginale bevalling altijd de minste risico´s waardoor een draaipoging altijd wordt aangeraden bij een stuitligging. De kans op slagen is gemiddeld 65% en uit onderzoek blijkt een uitwendige versie geen verhoogd risico op complicaties te geven.

Na het aanhoren van deze tekst kon ik niet anders dan instemmen met deze uitwendige versie.

En hoewel dit voor iedereen anders zal zijn vond ik de draaipoging echt een verschrikking. Een gynaecoloog en een klinisch verloskundige probeerde de baby van buitenaf te draaien door deze uit mijn bekken te wippen en zo te draaien. Al vrij snel bleek mijn meisje hartstikke vast te zitten en gaf de gynaecoloog aan dat de uitwendige versie niet zou gaan lukken. Na een half uur aan het CTG om te kijken of de baby het allemaal nog goed deed mocht ik naar huis met een stapel folders over de keuzes die je hebt voor een bevalling van een kind in stuit. De kans dat mijn meisje nog zou draaien was nihil, aldus de verloskundige. .

Ondanks dat in mijn omgeving iedereen er vanuit ging dat ik een keizersnede zou kiezen heb ik deze optie geen moment in overweging genomen. Uiteraard zou ik instemmen met een keizersnede als de gynaecoloog dit nodig achtte, maar het liefst wilde ik vaginaal bevallen. Gelukkig is mijn ziekenhuis ook een voorstander van vaginale bevallingen, tenzij medisch noodzakelijk en stonden ze geheel achter mijn keuze. Wel moest ik aan enkele voorwaarden voldoen om vaginaal te mogen bevallen. Zo mocht de baby niet te groot zijn, moest het kindje met beide benen gestrekt naar boven liggen, mocht het kindje niet dwars in de buik liggen en bovenal moest ik er zelf vertrouwen in hebben. Gelukkig bleek ik na enkele echo´s en onderzoeken aan alle eisen te voldoen en mocht ik thuis afwachten tot de bevalling zich zou aandienen.

Helaas diende de bevalling zich niet aan waardoor ik de 40 weken zwangerschap aantikte en ik onder controle van het ziekenhuis kwam te staan. Omdat de ontsluiting bij een stuitbevalling voorspoedig moet verlopen wilde het ziekenhuis liever niet inleiden en werd ervoor gekozen om af te wachten. Met de controle met 41 weken bleek uit de CTG helaas dat we niet verder mochten afwachten omdat ons dochtertje het niet meer goed leek te hebben in de buik. Wel mocht ik nog steeds vaginaal bevallen en de afspraak voor de inleiding werd gemaakt voor de volgende dag.

Na een feestmaal bij mijn ouders thuis en een heerlijk nachtje slapen stonden we de volgende ochtend om 07.00 uur op de stoep bij het ziekenhuis. Er werd een ballonnetje in mijn baarmoeder gebracht en na 12 tot 24 uur zou deze er vanzelf uitvallen. Toen wij 2 uur later ons 10e potje yahtzee aan het doen waren in de kantine van het ziekenhuis, voelde ik opeens dat het ballonnetje eruit viel. Na controle bleek ik inderdaad de vereiste 3 cm ontsluiting te hebben maar helaas kon de rest van de inleiding pas de dag erna plaatsvinden en mocht ik ook niet naar huis waardoor er toch nog vele potjes yahtzee in het ziekenhuis volgde…

De volgende morgen werd om 08.00 het infuus met weeën opwekkers gestart en na een snelle bevalling met een flinke weeënstorm werd na 5 uur onze mooie dochter geboren. Ik kijk erg positief terug op de bevalling. De ontsluiting vorderde goed, de weeën waren heftig en volgde elkaar snel op, maar dankzij de verpleegster en mijn man kon ik me hier doorheen slaan. Ik vertrouwde volledig op mijn eigen lichaam en rekende erop dat wanneer er ook maar iets zou gebeuren wat nadelig zou kunnen zijn voor de baby de gynaecoloog zou ingrijpen. Het beleid van de dienstdoende gynacoloog was dat bij een stuitbevalling er preventief ingeknipt zou worden. Dit om er zeker van te zijn dat de baby snel uitgedreven zou worden, omdat de billen eerst komen en het hoofd als laatst het lichaam verlaat. Ook vond de gynacoloog het noodzakelijk dat ik tijdens het persen mijn benen in beugels zou plaatsen zodat hij goed zicht had op de geboorte en indien nodig tijdig kon ingrijpen. Op het moment zelf heb ik dit als prima ervaren, omdat ik geen onnodig risico wilde lopen op complicaties tijdens de bevalling.

Helaas kwam mijn placenta er niet vanzelf uit waardoor ik uiteindelijk toch nog in de operatiekamer eindigde om deze manueel te laten verwijderen. Ik zat zo op mijn roze wolk dat zelfs dit me niet meer van mijn stuk kon brengen.

Na een nachtje in het ziekenhuis mochten we na controle van de kinderarts naar huis waar we heerlijk van elkaar konden gaan genieten. Met dank aan onze lieve familie, vrienden en geweldige kraamhulp waren we snel gewend aan onze nieuwe rol als ouders.

Als een kind in het laatste trimester van de zwangerschap in stuit heeft gelegen wordt er standaard een controle van de heupen gemaakt met 3 maanden. Deze echo was met 3 maanden goed maar helaas bleek met 8 maanden dat mijn dochter toch heupdysplasie had waarvoor ze een spreidbroekje kreeg. Gelukkig mocht deze na 12 weken alweer af en hebben we verder geen nadelige gevolgen van de stuitligging en bevalling ondervonden. Ik kijk dan ook met positieve gevoelens terug op de zwangerschap en de bevalling.

Toen mijn dochter net 1 jaar was geboren raakte ik opnieuw zwanger. Vanaf het begin voelde ik dat dit weer een stuitkindje zou gaan worden. En ja hoor, vanaf de allereerste echo bleek ook deze baby in stuit te liggen. Ondanks dat het volgens de gynacoloog niet erfelijk is, geloof ik er niet in dat het toeval is dat mijn moeder alle drie haar kinderen in stuit heeft gekregen en ik voor de tweede keer een stuitligging had.

Ook deze zwangerschap verliep weer voorspoedig. Ik had geen kwaaltjes en voelde me net als in mijn eerste zwangerschap erg goed. Voor de zekerheid heb ik ook weer moxa therapie geprobeerd, maar dit zorgde er wederom niet voor dat onze zoon zich omdraaide

Toen ik met 36 weken met zwangerschapsverlof ging kwam weer de doorverwijzing naar het ziekenhuis voor de uitwendige versie. Ditmaal twijfelde ik of ik dit wel wilde. De draaipoging bij mijn eerste zwangerschap vond ik erg vervelend en had ook niet het gewenste effect, waardoor ik hier in eerste instantie niet positief tegenover stond. Uiteindelijk besloot ik toch weer een draaipoging te laten doen, maar net als de eerste keer vond ik dit erg pijnlijk en draaide ook deze baby niet meer.

Gelukkig mocht ik ook ditmaal vaginaal bevallen en omdat mijn eerste bevalling me niet tegengevallen was keek ik er niet tegenop. In tegenstelling tot mijn omgeving heb ik me ook nooit veel zorgen gemaakt om eventuele risico´s. Juist bij een stuitbevalling is er zoveel controle tijdens je bevalling van de verloskundige en een gynaecoloog dat er laagdrempelig wordt ingegrepen als zich complicaties voordoen.

Ook deze baby liet op zich wachten en toen ik met 41 weken lichte krampjes kreeg en naar het ziekenhuis ging voor een CTG mocht ik blijven om te kijken of de bevalling zou doorzetten. Helaas bleek na een nacht heerlijk geslapen te hebben dat de weeën gestopt waren en werd ik voorbereid om weer naar huis te gaan om daar verder af te wachten. Tot ieders verbazing bleek ik bij controle al 5 cm ontsluiting te hebben waardoor ik niet meer naar huis mocht en ik weeopwekkers kreeg om de bevalling op te wekken. Na ruim 3 uur met heftige weeën werd onze prachtige zoon geboren. Bij deze gynaecoloog mocht ik op handen en knieën bevallen. Omdat het mijn tweede bevalling was werd ik ook niet preventief ingeknipt, wat vooral in het herstel erg prettig was.

Ook dit keer kijk ik erg positief terug op mijn bevalling al kwam wederom mijn placenta dit keer niet vanzelf waardoor deze net als bij mijn eerste bevalling manueel verwijderd moest worden in de operatiekamer. Maar dit mocht de pret niet drukken want we waren weer ouders geworden van een gezond kindje en we waren weer dolgelukkig!

We genieten elke dag van ons mooie gezin. Ik weet niet of er ooit een derde kindje mag komen, maar als dit zo is dan ga ik er stiekem vanuit dat dit weer een stuitliggertje zal zijn….

Onze blogger Tim is afgelopen nacht vader geworden en wil hier meteen wat over kwijt!

Op het moment dat ik deze blog aan het typen ben lig jij boven op bed. Je bent moe en op, je lichaam doet je zeer en je ogen kunnen niet meer open blijven, omdat je wederom het mooiste hebt gedaan wat je kan doen. Want als ik nu namelijk naar mijn linkerkant kijk zie ik onze dochter liggen. Onze dochter van nog geen 12 uur oud die nu voor het eerst alleen in haar box ligt terwijl ik haar met arendsogen in de gaten houdt. Jij hebt in een ongelooflijk tempo vannacht haar op de wereld gezet en als ik vannacht afspeel in mijn hoofd als een film dan vind ik mijn rol in het creëren van onze perfecte dochter marginaal. Voor negen maanden lang was jij mijn tijger, heb jij geluk ervaren van de prachtige groei van leven in je buik, maar ook de keerzijde hiervan heb jij helaas moet meemaken. 

“Ooooooh, mama, roept de vrouw, gevolgd door ‘Hhhhnnnnnnggg’. Het vijfde kindje komt eraan!

Turkse baklava in de vroege ochtend

Bzzz bzzz bzz. Het is even stil en dan begint het geluid opnieuw. Bzzz bzzz bzzz.

Het duurt even voordat ik doorheb dat ik mijn ogen open moet doen. Ik knipper even en in mijn rechterooghoek zie ik mijn telefoonscherm oplichten in de donkere slaapkamer. Huh, ik heb toch geen dienst? Snel knijp ik mijn ogen dicht tegen het felle witte licht. Bzzzz bzzz bzzz, trilt de telefoon opnieuw. “Anoniem belt” staat er in het beeld. Mijn hand grist de telefoon van het nachtkastje en met een schorre stem pak ik op. Het is een collega. Ze verontschuldigt zich direct dat ze me wakker belt terwijl ik vrij ben, maar ze staat dubbel….Ik kijk op de klok, 04:30. Buiten is het nog donker. En ik logeer ook nog eens bij mijn vriend, ruim 25 minuten rijden naar het desbetreffende adres in de stad van onze praktijk.

Het gaat om 40 jarige mevrouw Ekici, 39 weken en twee dagen, zwanger van haar vijfde kindje. Ze heeft weeën om de 5 minuten maar het lijkt vlot te gaan. Collega geeft aan dat ze zelf met een andere bevalling bezig is en geen tijd heeft om te gaan. Ze vraagt of ik kan gaan kijken.

Ik beloof een huisbezoek te doen bij Esra en we spreken af dat ik haar bel met meer nieuws. Zodra ik mijn lenzen in heb en mijn tanden gepoetst, ren ik de trappen af naar beneden en start de auto.

Ik ken de route op mijn duimpje. Het Veluwse dorp uit, langs het kanaal en dan al slingerend door het platteland terug naar de stad.

Ruim 20 minuten later, als ik de wijk in kom waar ik moet zijn, belt de collega opnieuw. ‘Marlies, waar ben je? Want Amir belde net alweer, het lijkt heel hard te gaan!’. Ik zeg dat ik er echt bijna ben, trap het gaspedaal harder in en 5 minuten later parkeer ik de auto voor de deur.

Ik pak mijn verlostas uit de kofferbak en neem ook snel een set instrumentarium mee, en loop in een draf naar nummer 78. De deur staat al op een kier, maar ook zonder het huisnummer te zien weet ik waar ik moet zijn. “Ooooooh mama mama mama”, hoor ik iemand roepen, gevolgd door luid gepuf.

Op de bank gedrapeerd ligt Esra. Haar ravenzwarte haar krult om haar gezicht door het zweet, haar lange zachtroze pyjamajurk zit strak om de bolle buik. Er komt weer een wee, en opnieuw vult de kamer zich met haar oerkreten. Tijdens de wee gooit ze haar hoofd in haar nek en wiebelt ze met haar voeten, netjes gehuld in pantoffeltjes met kant. Haar hoofddoek is afgegleden en ligt naast haar op de bank.

Op tafel staat een etagere met allerlei lekkers, de afgelopen dagen versgebakken door de vier oudste dochters van Amir en Esra.

Het is bloedje heet in de kamer, dus ik ontdoe me snel van mijn winterjas. Amir grijnst: “jij zei dat het huis 22 graden moest zijn als baby komt, dus ik doe nu precies wat jij zegt!”.

Zodra we controles hebben gedaan, weten we dat Esra 7 centimeter ontsluiting heeft. Haar vliezen zijn nog niet gebroken. Het babyhartje klinkt goed.

Met 38 weken werd ik opgenomen met zwangerschapsvergiftiging, het escaleerde snel … DEEL I

38 weken en 1 dag zwanger, 18:50 uur 

Ik lag op de bank en werd gebeld door mijn verloskundige. Omdat ik voor het weekend een te hoge bloeddruk had wilde zij deze nog een keer controleren. Ze vertrouwde het zelf niet helemaal omdat ik al een tijdje een hoge bloeddruk had. Ze had mij vrijdag naar huis gestuurd met een onder druk van 95 en ik kreeg het advies om rustig aan te doen. Dit deed ik ook. Ik was ontzettend moe. 

Dit begon allemaal rond de 28ste week van mijn zwangerschap. Toen wisten wij ook door middel van een groei echo dat ons kindje erg klein was, onder het gemiddelde. elke week kregen wij een echo om te zien hoe onze kleine frummel het maakte. Gelukkig was dit elke keer goed maar hij was gewoon aan de kleine kant. 

Rond de 34 weken begon mijn bloeddruk op te spelen en sommige dagen voelde ik mij daardoor erg slecht en onzeker maar vooral erg moe.

Zo ook die vrijdag, toen ik op controle ging , ik had weer een te hoge bloeddruk en omdat de verloskundige er zelf geen fijn gevoel bij had moest ik maandag meteen terug komen om deze nog eens te meten, 

Zo gezegd zo gedaan. 

Maandag avond 19:15 stond ik bij de praktijk, shit een onderdruk van 98 . Ik werk zelf als verzorgende IG in de ouderenzorg dus ik wist zelf dat dit niet best was. 

Ik moest naar ziekenhuis Langedijk in Breda om daar wat dingen te laten controleren. 

Maandag avond 21:00 kwam ik aan in het ziekenhuis samen met mijn man en mijn moeder. 

in het ziekenhuis werd ik aan de monitor gelegd, er werd bloed geprikt en urine gecontroleerd. 

Mijn bloed was toen nog goed maar ik had duidelijk teveel eiwit verlies in me urine. 

Zwangerschap vergiftiging of tewel pre eclampsie vroeger gingen daar de moeders aan dood zei die gynaecoloog, Thanks man dat je me dit zo verteld en hoe nu verder dan? En de paniek sloeg wel toe bij ons. 

Ik mocht niet meer naar huis en zou dinsdag ochtend 2 okt ingeleid worden maar omdat ik al 38+1 zwanger was wilde hij kijken of ik al iets van ontsluiting had, ik ging daar stiekem best wel van uit, zou toch leuk zijn als hij zou zeggen mevr u heb al 3 cm maar er was niets Precies niets. Alleen een baby die heel laag lag, maar dat had ik zelf ook al wel gevoeld. 

Toen stond ik op en waarschijnlijk door het inwendige onderzoek is er iets gescheurd in mijn vliezen. Ik verloor dus ook vruchtwater. 

Hij vertelde me dat we een kamer krijgen en dat We morgen zouden gaan starten met weeën op wekkers  om de bevalling op gang te helpen. 

Deem en ik werden naar de bevallings kamer gebracht, ga ik hier dan bevallen dacht ik? 

Mijn moeder zou die avond naar huis gaan omdat ze morgen zouden gaan starten en ik haar graag bij de bevalling wilde hebben. Ik friste me wat op en op het punt dat me moeder eigenlijk naar huis wilde gaan begon ik mij steeds slechter te voelen, man wat had ik een stekende pijn boven in me buik (dit was dus dat band gevoel) 

Wist ik veel wat ik bij zoon bevalling moest voelen, het is ons eerste kindje, maar al snel wist ik wel dat dit niet goed was en wist ik ook dat mijn moeder niet meer naar huis mocht.

En toen op dat moment ging het allemaal heel snel mis. 

Mijn bloedplaatjes, nier en lever functies daalde en ik werd meteen aan verschillende infusen gelegd. 

Ik had een band gevoel en ontzettend veel pijn boven in me rug bij me schouder bladen, ging wazig zien en Ik wilde alleen maar dat die pijn heel snel minder werd. Mijn bloeddruk werd om de 10 min gemeten. Die zag er ook niet best uit, een bloeddruk van uiteindeljk 190/130

Uiteindelijk met medicatie kregen ze die in de nacht wel wat naar beneden maar niet zoals het zijn moest. 

We moesten wat proberen te slapen. Maar hoe dan? Ik voelde me zo slecht en kon alleen maar aan onze baby denken. Hij is al zo klein en dan nog alle medicatie die ik krijg…. sterk zijn! 

Zo als ik al vertelde werk ik als verzorgende IG in de ouderenzorg. Heb dus best wat ervaring in de zorg, ik riep ook het harst dat ze bij mij nooit aan moeten komen met een katheter of een ruggenprik, die mening had ik al voordat ik zwanger werd. Roep dat dus nooit hè, ik kreeg 3 x een katheter en een ruggenprik. Ik was hier zo doods bang voor, dit is mijn werk en zou dat nooit zelf willen. Maar ik had geen keus en liet het allemaal maar over mijn heen komen. 

Ja echt 3x gekatheteriseerd pff en het viel nog best mee ook! 

Dinsdag ochtend 2 okt

38+2 dagen zwanger 

De artsen waren in de nacht al gestart om de bevalling op te wekken, ik moest zo snel mogelijk bevallen. 

Ons kindje maakte het wonder boven wonder goed in mijn buik. Maar het moet allemaal niet heel lang meer gaan duren.

door de medicatie die ik kreeg moest hij na de bevalling dan ook meteen onderzocht worden en even in een coveuse, nou bij die gedachte brak ik. Ik wil hem bij me houden voor altijd. 

Je bent erg ziek vertelde ze en door de medicatie moet je kindje eerst onderzocht worden en moeten we kijken hoe hij het gaat doen buiten je buik. 

De artsen en verpleegkundige vertelde mij dat ik zieker was dan dat ze allemaal dachten,

Nja het zal wel ik wil gewoon zo snel mogelijk bevallen maar het duurde maar en het duurde maar. 

De couveuse waar jij in zit voelt zo ver weg, terwijl ik ‘m aanraak

Daar lig je dan, in een veel te grote couveuse. Je lijkt er nog kleiner in dan je al bent. Veel te klein, maar oh zo sterk. Ik ben er voor je denk ik, maar deze woorden maken me onzeker.

Ik ben er voor je bij de onderzoeken. Maar stiekem heb ik ook iemand nodig tijdens de hersenscans of de hartecho’s. Waar de tijd stil lijkt te staan als de artsen je aan het onderzoeken zijn. Wat waren deze momenten spannend.

Ik ben er voor je als je bang bent. Maar ik kan me zo goed voorstellen dat alles op dit moment beangstigend voor je is. Dat is het voor mij namelijk ook.

Ik ben er voor je als je pijn hebt. Maar ik moet zelf 5  dagen na je geboorte naar huis, dus ik kan niet iedere minuut meer bij je zijn. Wat als je pijn hebt als ik er net niet ben? Inmiddels is voor mij de couveuse tijd iets langer terug. het gaat zeer goed (gelukkig!). 

Ja, ik ben er voor je. Op de momenten dat ik in het ziekenhuis ben. Ik vertel je wat ik weet over wat je die dag gaat meemaken. Dag voor dag, dat is genoeg voor dat moment.

Ja, ik ben er voor je. Als ik zie dat je onrustig bent, dan stem ik af met de verpleging of de arts. Ook al is het midden in de nacht dan spring ik de auto en sta ik naast je couveuse.

Ja, ik ben er voor je. Tijdens het buidelen praat ik zachtjes heel veel tegen je. Dat ik zo trots op je ben. Wat we allemaal gaan doen als je thuis bent. Dat alles goed komt, ook al hebben we nog niet alle puzzelstukjes op tafel liggen. Hoop, vertrouwen en liefde dat geef ik je mee.

Ja, ik ben er voor je, ook als je mij niet ziet. Een geurdoekje, een knuffel, zachte kleertjes die met liefde zijn uitgekozen en alles wat ik je maar kan geven op dat moment.

Een traan liep over mijn wangen toen, ik ben er voor je maar voor mijn gevoel doe ik nog steeds te weinig. Een traan loopt over mijn wang, nu, want ik kon er niet altijd letterlijk voor je zijn. Besef is er achteraf wel, dat dit hoort bij een couveuseperiode, dat dit ‘normaal’ is. 

 

 

 

SIGI

+ Meer berichten