geenadem

Het is maandag ochtend 11 februari, gewoon een ochtend zoals vele ochtenden. Ik ben aan het werk en heb expres onze zoon thuis gehouden omdat hij niet zo lekker is. Normaal gaat hij altijd op maandag naar opa en oma toe, ik ben gastouder en op maandag is het altijd erg druk.  We zijn die nacht al naar de huisartsenpost geweest met onze zoon omdat hij benauwd was, dat is hij wel vaker daar heb ik ook al weleens over geschreven. We kwamen om 07.30 thuis van de huisartsenpost en we werden naar huis gestuurd met dat het allemaal wel mee viel, ik heb onze zoon daarom ook lekker op bed gelegd want door heel de nacht wakke te zijn geweest was hij ontzettend moe.

Om half 10 ga ik even bij hem kijken, gewoon eigenlijk om even te kijken hoe het met hem gaat. Doe ik eigenlijk nooit zo met een ochtend slaapje maar nu toch maar gedaan.. Toen ik binnenkwam in de kamer storten mijn wereld onder mijn voeten vandaan. Daar lag ons lieve ventje, stil dood stil. Helemaal blauw, nee geen blauwe lipjes maar echt geheel blauw. Ik pakte hem natuurlijk meteen op om hem wakker te maken maar hij werd niet wakker. Hij was warm maar ademde niet. Niet even 10 seconde niet maar voor zeker die tijd dat ik in zijn kamer stond niet. Even wilde ik alles aan elkaar gillen en alleen maar huilen maar iets in mij draaide 180 graden om en ik begon met handelen.

Ik heb hem gecontroleerd op slijm in zijn mondje, vervolgens ben ik hem gaan beademen. Iets wat ik nooit hoopte te doen, een werkelijke nachtmerrie daar kwamen wij als gezin in terecht. Na een aantal beademingen reageerde hij nog niet, ik zoek mijn telefoon om 112 te bellen maar shit die ligt nog beneneden. Dan maar op eigen gedachten ( EHBO voor kinderen in de pocket) ik wil Xam zijn broekje uit doen en zijn rompertje omhoog doen om hem te gaan reanimeren. Mijn vingers raken zijn borst al aan en toen keek onze lieve schat mij ineens aan. Paniek in zijn oogjes dat was alles wat ik zag. Ik tilde hem op en wreef flink over zijn rug. Gelukkig daar was hij weer. Nog niet bij bewust zijn merk ik maar hij ademend. Ik ben als een gek naar beneden gerend en heb 112 gebeld. Jeetje dat duurde voor mijn gevoel uren voordat er iemand kwam. Ondertussen zaten mijn gastkinderen beneden te spelen en hadden gelukkig niets door. De ambulance arriveerde en hij werd meteen uit mijn armen genomen. Alle toeters en bellen werken aan hem gemonteerd. Langzaam kwam hij weer bij kennis en begon te huilen. Wauw ventje daar ben je weer. Alles bij elkaar heeft zeker een half uur geduurd. Ik kan je vertellen dat ik afscheid aan het nemen was in tussentijd van hem, alle mooie gedachten van hem schoten door mijn hoofd. 

Terwijl de ambulance onderweg was vertelde ik de gastkinderen dat er een ambulance kwam omdat Xam een beetje ziek was. Er was niks aan de hand, ze moesten alleen even kijken en hun papa en of mama kwam ze halen. Wat fijn was is dat de kinderen een key-koord kregen van de broeders. Heel fijn dat zij meedachten. In tussentijd dat de ambulance broers met onze zoon bezig waren heb ik alle ouders bij kennis gebracht en mijn achterwacht opgebeld zodat ik met Xam mee kon naar het ziekenhuis.

Eenmaal in het ziekenhuis was ons mannetje weer helemaal zichzelf, zo raar is dat!

Het leek wel of ik gelogen had maar nee dat was echt niet hoor. En gelukkig wisten de artsen dat ook wel. Hij werd een nachtje ter observatie gehouden en er werden kweken afgenomen voor het RS virus. Dat was het uiteindelijk niet en de volgende dag konden we veilig naar huis.

Die zelfde week op woensdag middag vond ik hem weer blauw in bed, wel bij bewust zijn en ademhaling gelukkig. Ik heb meteen de kinderafdeling gebeld om te zeggen dat ik weer terug kwam met hem, uiteindelijk heeft hij daar een tijdje gelegen en heeft onze zoon 3 verschillende puffers thuis. En antibiotica tot en met minstens april. 

Ik heb weer heel veel grijze haren erbij kan ik jullie wel vertellen, hopelijk hoef ik dit nooit meer mee te maken met onze lieverd. Maar helaas is dat niet uitgesloten bij artsen. Voor nu gaat alles weer rustig aan. Weer extra bezorgd maar dat moet tijd hebben. Hij rent weer vrolijk rond onze lieve schat.

 

 

JONY