Bevallingsverhaal: Een hele kleine drieling…
Mei 2017.
Mijn man en ik hadden besloten tijdens een weekendje weg dat we klaar waren voor een kindje, als dit ons was gegeven.
Ik ben gestopt met de pil en we gingen er open in.
In oktober 2017 had ik weer voor de zoveelste keer zulke erge buikpijnen, daarom heb ik een afspraak bij de dokter gemaakt. Eenmaal bij de dokter, mijn klacht vertelt en ook aangegeven dat nog niet ongesteld was geworden sinds ik was gestopt met de pil.
Na een aantal onderzoeken kwamen wij er “puur toeval” achter dat ik pcos heb. Waardoor het lastiger is om zwanger te worden. Hierdoor ben ik begonnen met hormoonpillen.
In mei 2018 op donderdag 31 mei, de dag na mijn verjaardag had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Woow.. echt? Ben ik echt zwanger?? Na 6 testen dacht ik het toch echt zeker te weten.
In dat weekend vierde ik mijn verjaardag. Wij waren zo enthousiast dat wij het de dichtstbijzijnde vrienden en familie direct hebben verteld.
Na heel veel spanning hadden wij met 7 weken de eerste echo. Ik had ondertussen al zo vaak echo’s gehad vanwege het traject, dat ik de echoscopiste al kende.
Ik kreeg een inwendige echo, en al snel zag ik dat er twee zakjes te zien waren! Ze keek nog even verder en zei toen; “ooh wat erg, ik zie een derde.”
Ik vond het zo vreselijk dat ze dat zei, hoe kun je zoiets zeggen?? Natuurlijk zijn wij ook enorm geschrokken.. maar dit zeg je toch niet!?
Mijn man wist even niet meer waar hij het zoeken moest. Wij hebben amper gesproken en gaven elkaar een dikke knuffel en kus. Huilend ging ik de auto in en mijn man in zijn bus naar het werk.
Woow… drie baby’s??
Een week later hadden wij weer een echo en een gesprek met de gynaecoloog. Er werd niet positief gesproken over een drieling zwangerschap. Ik heb het ziekenhuis het erg kwalijk genomen hoe zij met de situatie om gingen.
Ik heb daarom ook aangegeven zo snel mogelijk naar het AMC te willen, zij zijn tenslotte ook gespecialiseerd in meerlingen.
Met 10 weken kregen wij in het AMC weer een echo en konden wij voor het eerst de hartjes horen. Wauw! Prachtig, wat bijzonder, nu is het pas echt.
Ik heb mijn hele zwangerschap niet echt last gehad van misselijkheid, dus daar kwam ik goed mee weg.
Iedere twee weken moest ik op controle komen en een echo. Zo bijzonder om zo goed de groei van de kindjes mee te krijgen.
Met ongeveer 14 weken ging ik met uitdroogverschijnselen naar het ziekenhuis, uiteindelijk was alles goed met de kindjes en mocht ik gauw weer naar huis.
Met 15,5 week hadden wij de onthulling van de geslachten van de kindjes. Wij hadden drie zwarte ballonnen die wij lek zouden prikken met familie en vrienden erbij.
“Baby A” blauw.
“Baby B” blauw…
Ojee… er zal toch ook wel een meisje bijzitten??
“Baby C” roze!
Jeeejj! Wij konden ons geluk niet op, van alles wat. Natuurlijk had het ook goed geweest als wij drie jongens of drie meiden mochten verwelkomen, maar dit maakte het wel extra leuk.
Ik lag met 16 weken er al uit op het werk, ik heb mijn hele zwangerschap extreem last gehad van buikpijn. Hierdoor kon ik niet normaal functioneren op mijn werk. Ik ben toen op AT basis gaan werken om het team aan te sturen.
Ik probeerde zo rustig mogelijk te doen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Wij gingen rond die tijd al aan de slag met het kamertje en wij hadden de drielingwagen al binnen. Ik wilde graag goed voorbereid zijn en alles af hebben, je weet tenslotte maar nooit dacht ik.
De weken gingen snel en de 20 weken echo zag er ook helemaal goed uit.
Met 24 weken had ik de kindjes al een paar dagen niet gevoelt en ik had een klein beetje bloed verloren.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen kreeg ik een echo. Hierop was te zien dat het met de kindjes nog allemaal goed ging, maar mijn baarmoedermond was zo goed als weg. Wat betekende dat ik echt rust moest houden en ik kans had om voor 26 weken te bevallen. Oooh wat waren wij bang! Ik moest in het ziekenhuis blijven, wij kregen allerlei gesprekken met artsen, dit maakt je eigenlijk alleen nog maar angstiger.
Die avond kreeg ik meteen longrijpers voor de kindjes en weeënremmers voor de zekerheid.
Na 4 dagen ziekenhuis mocht ik naar huis, onder de voorwaarde dat ik absolute rust ging houden.
De controles gingen op de normale manier weer verder, maar mocht er ook maar iets zijn moest ik direct terugkomen.
Het ging eigenlijk best goed, dacht ik..
Met 26 weken kwamen wij er achter dat “baby 3” niet goed mee groeide. Hierdoor moest ik wekelijks in de gaten gehouden worden.
Rond de 28 weken zag de echoscopist tijdens de echo dat baby 3 had zwaar had. Ze is gaan overleggen met de gynaecoloog en er is toen besloten dat ik opgenomen ging worden. Ik moest blijven totdat ds baby’s geboren zouden worden. Oneee…. ik heb zo snel last van heimwee.. zucht! Oke, alles voor de baby’s!
Weer allerlei gesprekken met artsen, rondleiding op de nicu afdeling, longrijpers en wachten maar. Ik vond het vreselijk lang duren en zat er helemaal doorheen.
Iedere dag 2 maal een ctg, wat erg lastig bleek met drie kindjes. Ze hadden 30 min aan materiaal nodig aan één sluitend, dit duurde soms wel 2 uur voordat ik er af mocht.
Het weekend voordat de kindjes kwamen mocht ik overdag even naar huis toe! Wat heerlijk, maar oh zo moeilijk om weer terug te moeten. Op zondag zei ik thuis nog; het gaat zo goed met “baby 3” ik zal er nog wel een paar weken zitten. Zucht!
Mijn man heeft mij na het eten weer terug gebracht. Normaal bleef hij dan nog even bij mij in het ziekenhuis tv kijken, maar deze avond voelde hij zich niet zo lekker en besloot hij om naar huis te gaan.
Ik kon niet goed in slaap komen die avond. Rond 00.00 uur ben ik uiteindelijk in slaap gevallen. Ik werd rond 02.30 wakker en ik dacht dat ik in bed had geplast. Ik stond op uit bed en ging naar de badkamer. Ik schrok, omdat ik bloed zag. Ik ben rustig terug gegaan en op bed gaan zitten. Toen heb ik de zuster gebeld. Zij kwam redelijk snel de kamer binnen en zei; “oh meis kun je weer niet slapen?”
Ik sliep amper steeds, vandaar de vraag. Ik antwoorde; “nee, ik heb bloed verloren..”
Toen ging het snel.. binnen een paar minuten stond mijn kamertje vol met artsen en verpleegkundigen.
Mijn vliezen waren gebroken!! Onee… en nu?? Ik vroeg of ik mijn man moest bellen, maar dit was niet nodig nog. Na een kwartier wilde ik toch bellen, en ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Ik belde hem wakker, hij schrok heel erg en is meteen gekomen. Hij was binnen 20 minuten bij me.
Ik kreeg longrijpers en weeënremmers, helaas hielpen de weeënremmers niet. Ik zat heel snel op 2 cm en nog geen half uur later op 4cm. De gynaecoloog was bang dat het heeeel snel zou kunnen gaan, en vertelde ons dat er geen plek was voor drie kindjes in het AMC.
Er is gebeld naar ziekenhuizen door het hele land. Uiteindelijk was er alleen nog plek voor ons in Zwolle!! Jaa… in Zwolle..
Met 6cm ontsluiting ben ik de ambulance in gegaan en mijn man reed achter ons aan. Oooh ik was zo bang, verdrietig, en ik had zulke erge weeën. Pff.. wat een rit was dat. Buiten mijn weeën om maakte ik mij enorm druk over mijn man, of hij optijd zou zijn en of het goed ging. Hij was de vorige avond natuurlijk naar huis gegaan omdat hij niet lekker was..
Om 06.20 kwam ik de OK in gereden in Zwolle. Ze kwamen er achter dat er een baby in het vruchtwater had gepoept.
Gauw de tafel op, ruggenprik en open! Gelukkig was mijn man er na de ruggenprik bij.
Het ging zo snel! Om 06.54 is onze zoon Mick geboren met een gewicht van 1395 gram. Om 06.55 onze dochter Evi met een gewicht van 1280 gram. En om 06.56 onze zoon met een gewicht van 975 gram.
To be continued..
