genderstoornis

Mijn dochter wil liever een jongen zijn. Genderdysforie noemen ze dat met een duur woord. Achteraf denk ik wel eens dat ik het eerder had kunnen weten: Noëlle was nog maar twee jaar toen ze al zei: “Ik ben een jommetje.” Wij hechtten toen geen waarde aan dergelijke uitspraken, ze was immers nog maar een peuter. In haar kleutertijd kreeg ze, omdat ze dat zo graag wilde, van mij een T-shirt van Cars (je weet wel, de Disneyfilm). Wat was ze daar wijs mee! Die heeft ze gedragen tot de gaten erin vielen! Maar weggooien? Nooit! Tot op de dag van vandaag heeft het shirt nog altijd een speciaal plekje in haar kast. Evenals het ‘Hulk’-shirt wat daarna kwam en het ‘Messi nummer 10’-shirt van Barcelona wat daar weer op volgde. Hoewel ik mijn eigen ideaalbeeld van Noëlle had qua style en kleding, kon ik een paar stoere shirts nog wel handlen. Echter bleef het daar niet bij; toen Noëlle zes was, wilde ze geen meisje meer zijn. Al het roze werd geboycot en alles wat überhaupt met meisjes te maken had was een ‘no go zone’. Ook meisjes zélf. Die waren stom en lelijk! En dus wilde Noëlle haar lange haar kort knippen, want dat was ook stom en lelijk. Maar die mooie, blonde lange haren kortwieken, dat ging ons in eerste instantie te ver. We pobeerden haar een ‘bobje’ aan te smeren, tot ze op een dag uit frustratie zelf maar de schaar hanteerde en lukraak plukken had afgeknipt. Tja, toen hadden we geen keus meer en moesten we wel naar de kapper om er nog wat van te maken. Ik kon wel janken, maar Noëlle kreeg eindelijk die vel begeerde, stoere, korte coupe die ze zo graag wilde. 

Opeens ging de situatie van relatief onschuldig stoer willen zijn, naar serieuze genderproblematiek. Ik zat met mijn handen in het haar: is dit een fase? En zo ja: hoe ga je hier mee om? Geef je haar de ruimte? Of ga je het verbieden? Versterk ik haar gedrag door jongenskleding voor haar te kopen en haar een jongenskapsel aan te meten? Of voorkom ik juist een toekomstige explosie in recalcitrant gedrag omdat ik haar nú de ruimte geef? Ik brak mijn brein over dit soort vragen. Giswerk in iedere beslissing. Wanneer doe je het goed? En wat is het beste voor je kind?
Behalve deze dilemma’s vond ik het zelf emotioneel ook heel moeilijk. Het is net of je twee gevoelsstromingen hebt. De ene is de onvoorwaardelijke liefde die je voelt voor je kind, ongeacht kapsel, kleding of geslacht. De andere is het gevoel vanuit het binnenste van je hart. Het gevoel van verdriet, onmacht en het niet begrijpen waarom dit net jouw kind moet treffen. We hadden al problemen genoeg met Noëlle haar hersenbeschadiging en de achterstand die dat veroorzaakte, waarom moet dit er nog bij? Waarom kan ze niet gewoon ‘normaal’ zijn, zoals andere kinderen? Daar worstelde ik toen sowieso al enorm mee en daar kwam dit nieuwe ‘ik wil een jongetje zijn’ nog eens bovenop. Ik wist niet hoe ik daarmee om moest gaan.