Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

gezinsleven

Mama Yvonne: “Als ik mijn kids maar groot mag zien worden, daar doe ik alles voor!”

(vervolg)

Mijn oudste, 2 jaar, zag mijn betraande gezicht bij binnenkomst. Ik kreeg een knuffel en een kus. Mijn man verstijfde en dacht shit.

Alleen mijn moeder en een collega wisten van het onderzoek. Als de jongens in bed liggen, bel ik mijn moeder, mijn zus en mijn collega.

Even later zat ik met mijn ouders en zus op de bank. Ik weet dat het slecht nieuws is, maar ik weet nog niet hoe slecht. Ik moet een week afwachten voordat ik dat weet.

Na een week kop in het zand steken, en doorgaan, was daar de dag van de uitslag. Ik ging met mijn man en zus. Met klamme handjes en oksels in de wachtkamer zeg en dat duurde 50 minuten.

Achteraf bleek dat te komen, omdat ze mij niet door de verpleegkundige, maar door de arts wilden laten informeren. En daar kwam het;

• Borstkanker

• De echo liet een tumor zien van  1,5 cm in de linkerborst met uitzaaiingen in 2 lymfe in mijn oksel

• Een kleine tumor, maar agressief.

• Niet hormoongevoelig, niet eiwitgevoelig (helaas klinkt dat positief, maar is het dat niet)

• De tumor is triple negatief, dus er zijn weinig behandeling mogelijk.Het wordt een half jaar chemotherapie, dan opereren, dan bestralen.

• Het is vreemd dat ik dit heb op mijn leeftijd, dus er volgt onderzoek om te bepalen of ik genetisch belast ben. Als dat niet is, kan de operatie misschien borstbesparend, als het genetisch dan is het advies om in ieder geval beide borsten te amputeren.

• Het is te behandelen, maar verder eigenlijk het slechtste scenario

• Na de behandeling ben ik niet meer vruchtbaar, dus ik moet besluiten of ik eicellen in wil vriezen. Er kwamen nog dikkere tranen, ik had dit zelf nog niet besloten en nu wordt het misschien voor ons besloten.

• En volgens direct verdere onderzoeken, want dit is het scenario van nu. We moeten nog uitsluiten dat er niet meer uitzaaiingen zijn. MRI en PETscan zijn gepland. Volgende week woensdag spreek ik jullie weer.

Mijn vraag aan de arts was: ‘Maar hoe doe ik dit dan? Wat doe ik met mijn werk?’ 

Haar antwoord was duidelijk, en ook heftig. Je gooit je agenda leeg voor het komende jaar. Focus op jezelf en je herstel, het is mooi meegenomen als je wel iets kan doen.

Het was tijd om mensen te informeren. Veel vrienden kwamen langs, dat was fijn, maar het is ook heel gek om te beseffen dat dit allemaal om mij gaat.

De dagen erna vol met berichtjes, bloemen, kaartjes, telefoontjes, allemaal steun, maar dat betekent ook dat ik echt ziek ben.

Ook op bijvoorbeeld de verjaardag van mijn nichtje, ben ik opeens de persoon die bekeken wordt. En ik snap dat, want ik heb kanker. Maar ik besef het eigenlijk nog niet helemaal.

Donderdag werd via een call mijn team op het werk geïnformeerd. Ik heb ze zelf nog een persoonlijke mail gestuurd. Vreselijk om mijn werk neer te moeten leggen en mijn team weer in de steek gelaten nadat ik net 6 maanden terug ben van mijn zwangerschapsverlof.

Er volgde een week van diverse onderzoeken. Eerst een MRI scan en een PET scan. Ik werd gebeld door de chirurg en ik kan je vertellen dat een niet geplande oproep van het ziekenhuis erg spannend is.

Er is iets te zien in je rechterborst. De volgende klap in mijn gezicht, dat meen je toch niet. Maar dat zou dan hetzelfde orgaan zijn, dat is minder erg dan een ander orgaan. Grenzen worden hier snel verlegd.

Er is een extra echo gepland. Omdat ze het via de echo niet konden vinden, werd er een MRI geleid biopt gepland.

Ik merk dat ik erg rusteloos ben, ook omdat ik wil starten met behandelen en al die onderzoeken vertragen! Iets moet nu zorgen dat de groei van deze tumor stopt. Het lukt me gelukkig ook om een en ander te versnellen. Ik zoek grip in een situatie waar ik dit niet heb. Verder gaat het best goed met me. Maar ik praat er goed over, en probeer alles stap voor stap te doen. Ik word heel emotioneel als ik aan mijn kinderen denk, en ik kan nog niet teveel lezen over de chemo want dan wordt in geconfronteerd met heftige verhalen en blijvende kwalen. Dat is voor later.

En toen was het een week later, weer in dezelfde wachtkamer met een hart dat bijna uit mijn borstkas bonst. De chirurg riep ons binnen.

Naast de tumor die op de MRI 42 mm is, zit er kanker in 6 lymfen. Ook zien ze oplichtingen in mijn longen. Als de kanker in een ander orgaan zit, kunnen we niet meer genezen, maar gaan we behandelen om te verlengen. BAM, dat was de boodschap die alle hoop wegnam.

Mijn man viel bijna flauw en werd op een bed gelegd. Ik kan eigenlijk niet vertellen wat er allemaal door me heen ging. Ik bleef vrij rustig en stelde vragen. De radioloog had nog kleine hoop, en wilde een extra longscan maken. Mijn arts gaf aan dat zij dit niet geloofde en uitging van het slechtste. Ik kon de dag erna de foto laten maken.

We liepen de kamer uit en stortten volledig in. Ik wilde een rustige plek, en we werden in een kamertje gezet met een verpleegkundig erbij. Gelukkig kwam de chirurg tot besef dat ze ons zo niet kon laten gaan, en ihad ze geregeld dat ik 2 uur later de scan kon maken. Ik had mijn moeder niet te pakken gekregen, en we besloten eerst de scan af te wachten. Gelukkig.

Na de scan moesten we even wachten, we werden gebeld toen de uitslag binnen was. Daar gaan we.

Ze haalde ons binnen, met een strakke blik en zakelijke toon, en ik dacht echt het is klaar met me. Maar dat was niet zo. Het zijn geen uitzaaiingen, maar ontstekingen. Over 3 maanden maken we een nieuwe foto om nogmaals te controleren, maar dit betekent dat we nog steeds kunnen gaan voor genezing. De arts gaf aan dat ze zelf echt moest schakelen, omdat ze dit niet verwacht had. En we slaakten allemaal een zucht van opluchting.

Ik heb nog een kans, ik mag nog gaan vechten en die kans pak ik met beide handen aan! Wat een rollercoaster van emoties. We gingen naar huis, even bijkomen en de mensen informeren die al de hele middag mijn bericht aan het afwachten waren.

Mijn man en ik gingen op het terras zitten bij ons wijkrestaurant en hebben rustig gepraat en gezwegen. Dit moet echt even bezinken.

Ik noemde al dat grenzen snel verlegd worden. Op dit moment ben ik zo dankbaar dat ik een zware en lange behandeling met chemotherapie, operaties en bestralingen aan mag gaan. Ik zou de artsen niet aanraden om deze methode vaker te gebruiken, maar mijn vechtlust is enorm 😉

Mijn ouders kwamen de jongens brengen en wat was het heerlijk om ze te zien. Als ik jullie maar groot mag zien worden, daar doe ik echt alles voor!

‘Leuk zo’n eerste baby’. ‘Nee, mevrouw dit is mijn derde’, en dan zie je ze schrikken..

Al van jongs af aan riep ik dat ik vroeg moeder wilde worden. Toen mijn, toen nog vriend, en ik tijdens een weekendje kerstmarkt fantaseerden over onze toekomst zijn we diezelfde avond nog gestopt met de pil. Ik heb altijd geroepen eerst te willen trouwen, maar na een simpele rekensom kwamen we erachter dat het dan nog wel een aantal jaar zou duren voordat we papa en mama zouden worden, als dat allemaal al zou willen lukken. Met lichte hulp van glühwein en braatworsten hebben we diezelfde avond besloten dat ik die ene pil die nog in de strip zat niet zou nemen. Symbolisch of zo. Daags naderhand nog wel even overlegd of we allebei serieus waren geweest en niet de glühwein hadden laten spreken. Maar nee, we wisten allebei dondersgoed waar we voor kozen. 

Nu, ruim 3 jaar later verwachten wij ons derde kindje. Op de dag nauwkeurig kunnen wij ons derde kindje in 3 jaar ‘krijgen’. Zie hieronder de foto. Dezelfde dag, maar dan 3 jaar later. Dezelfde dag in de zwangerschap: 15 juni 2016 vs. 15 juni 2019. 

Hebben wij te maken met (v)oordelen? Ja zeker! 

De meesten gewoon leuk hoor! Maar er zijn er ook wel een paar waarvan je denkt.. tja, jouw keuzes en mijn keuzes, toch? 

Goh, respect. 

Ja dankje, maar.. weet je, je gaat gewoon door. Je doet het gewoon. Als je gezegend bent met gemakkelijk zwanger worden (en je wilt dat ook graag), dan heb je er alles voor over. 

Jij werkt niet? Wat een luxe, ik zou ook wel altijd thuis willen zijn bij de kids. 

Nou geloof me, dat wil je niet. Ik kan ze soms wel achter het behang plakken, ookal zijn alle muren in huis gestuct! Het is echt niet altijd feest hoor. Het geeft me wel de rust die ik nodig heb en had. Met een man die de halve week werkt (en dan dag en nacht weg is) kwamen alle ziektes, spuugmomenten net voor werk en alle andere kinderafspraken op mij aan. Ik stond destijds voor de klas en kreeg zoveel stress van het feit dat zowel mijn eigen kinderen als mijn kinderen uit de klassen waaraan ik les gaf me nodig hadden. Aan het eind van het schooljaar heb ik daarom toen de keus gemaakt te stoppen met werken. Financieel redden we het en ik hoef nu niet te werken om de kinderopvang te betalen. Maar geloof me.. ik denk echt wel met regelmaat ‘kon ik nu maar gewoon even werken’. Ondanks dat ik echt geniet van alle momenten thuis! 

Ik moet er niet aan denken! 

Dan moet je dat ook vooral niet doen! Als wij er maar aan willen denken, da’s ‘t belangrijkste toch? Dat jij het niet ziet zitten boeit me eigenlijk niet. ‘Dus, waarom vertelde je me dat ook alweer?’ Waarschijnlijk doe jij ook wel eens denken waar ik echt niet aan moet denken. Dat maakt ons allemaal zo uniek en eigen. En daar geniet ik dan ook weer heel erg van! 

3 in 3 jaar? Nou, jij hebt echt geen leven meer! 

Daar vergis je je in hoor. Ik heb een heerlijk leven. Een druk leven, een leven vol verrassingen en een leven waarin geen dag hetzelfde is! Ja, het is een ander leven dan ik tot 3 jaar geleden nog had, maar.. jij leeft nu waarschijnlijk ook een ander leven dan toen. Toch? Belangrijk is om gewoon leuke dingen te blijven doen. Vakantie met 2 of 3 kids? Ja, why not? Ja.. ‘t is veel sjouwen en gedoe, maar als je het niet doet dan heb je jezelf er het hardste mee toch? Je kunt toch gewoon gaan en er alles uithalen wat erin zit. Een dagje Efteling? Ja dan sjouwen we ons ook de hele dag rot en huilt er ook elk kwartier wel eentje. Maar dat is thuis niet anders, dus waarom zou je dan niet gaan? Ook die momenten in de Efteling zijn waardevolle momenten, ookal beleef je ze nu anders dan 4 jaar geleden. In m’n eentje met een baby van 8 maanden in de auto stappen om naar Luxemburg te rijden? Ach, why not! Heerlijk weekend hebben we daar gehad. Ik geniet van dit soort spontane acties. 

Ik heb gehoord dat de overstap van 1 naar 2 groter is dan van 2 naar 3.

Dat heb ik ook gelezen. Ik heb ook gelezen dat de overstap van 0 naar 1 ook heel groot is en dat je met 4 kinderen het gelukkigste bent, maar met 3 kinderen de meeste lol hebt en zonder kinderen je alles kan doen wat je zélf zou willen. ‘t is allemaal relatief. Ik ben echt van mening dat hoe strenger je voor jezelf bent, hoe moeilijker het is. Dat is niet alleen zo met kinderen, maar met alles. Toen ik 16 was ben ik overspannen en depressief geweest. Ik durfde niet meer naar school. Ik wilde niet meer weg uit huis en zodra dat wel moest, wilde ik zo snel weer naar huis, terwijl eenmaal thuis de blijdschap er helemaal niet was dat ik weer thuis was. Na vele gesprekken kwamen we erachter dat ik teveel van mezelf geëist heb, maar dat dat tot toen toe prima uitpakte allemaal. Sindsdien bewaak ik beter mijn grenzen en weet ik wat ik aankan en wat niet. Ik weet dat als ik deze periode niet meegemaakt had ik het nu veel zwaarder zou hebben. Die tijd is zo leerzaam voor me geweest, dat ik daar nog steeds de vruchten van pluk. Is het huis vandaag niet gepoetst? Is de was van 3 weken geleden nog niet gestreken en gevouwen? Het zij zo. Dan komt dat morgen wel. De kinderen bepalen immers voor een groot gedeelte wat ik op een dag kan doen en wat niet. Beslissen ze allebei om lekker een paar uurtjes te slapen in de middag? Nou, dan ga ik toch even strijken. Of niet. Morgen weer een dag (soms wel tot ergernis van manlief hoor, en ook ikzelf kan me er echt nog wel aan storen, maar de wereld vergaat niet, dat weet ik maar al te goed! Geloof me, als dat wel zou zijn dan was de wereld al ontelbare keren vergaan.).

Heb jij een van bovenstaande uitspraken gedaan? Ik vind je nog steeds lief hoor. Ik denk gewoon graag over onze gesprekken na en kom dan tot de conclusie dat we snel conclusies en oordelen hebben. Waarschijnlijk heb je mij ook wel eens betrapt op zo’n uitspraak #guilty! Want zijn we dat niet gewoon allemaal? Mijn leven, jouw leven. Mag je daar dan niets van vinden? Oh jazeker wel. Ik vind ook vanalles over jouw leven. Dat maakt dat we elke keer weer een gezellig gesprek kunnen hebben en elkaar kunnen inspireren met alle ideeën en momenten die we meemaken en waar we over vertellen. We zetten elkaar aan het denken! En daar hou ik van! 

Deze papa heeft ADHD, hoe gaat dat in een gezin?

Papa is een beetje druk

ADHD kennen we vooral als een kinderziekte. Als een jongetje erg druk is en hard praat verzuchten we: Pff kan er geen pilletje in? We associëren ADHD vooral met iets wat bij kinderen hoort.

Toch zijn er in Nederland ook voldoende volwassenen met ADHD. Want het is niet bewezen dat het overgaat als je ouder wordt. Soms kan het minder worden: je leert ermee omgaan, je past je aan en laat sociaal wenselijk gedrag zien.

Soms belemmert het je in het krijgen of houden van een baan. Het kan ervoor zorgen dat je in een relatie telkens tegen hetzelfde aanloopt. ‘Jij zou toch de was ophangen?’ Oja.. vergeten.. je was verdiept in een computerspelletje. Al 4 uur.

Want ADHD hebben is niet alleen maar Alle Dagen Heel Druk zijn. Het is een hyperfocus hebben op een bepaald onderwerp, je daarin vastbijten en niets anders meer horen/zien. Het is eindeloze mogelijkheden zien, die niet altijd even reëel zijn. Het is heel creatief zijn, maar ook opzien tegen taken die moeten. Structuur hebben is niet vanzelfsprekend en zal aangeleerd moeten worden.

Als kind met de diagnose, krijg je hulp. Hulp van je ouders, de leerkracht en eventueel een orthopedagoog. Maar als de diagnose past komt als je al ouder bent, heb je jezelf al patronen en gedrag aangeleerd. Dan heb je al de nodige teleurstellingen en faalervaringen achter de rug.

Mijn man kreeg de diagnose toen hij 29 was. Dit nadat een baan meerdere malen stuk liep en hij vast liep met het zoeken naar een nieuwe baan.

Het voordeel van zo laat een diagnose krijgen is dat hij al veel geleerd had. Hij is sociaal, grappig en weet wat hoort en wat niet hoort. Hij had al een goede studie afgerond en het lukt hem relaties te onderhouden. Het is voor hem lastiger te focussen op bepaalde taken en om prioriteiten te stellen. Hierbij helpen de medicijnen die hij slikt. Zijn deze nog niet ingewerkt? Dan merk ik dat meteen. Het duurt langer voor hij antwoordt, hij is impulsiever en minder scherp.

Op zijn werk gaat het veel beter met zijn medicatie. En ook thuis onderneemt hij meer, maakt hij sneller dingen af en is hij beter “bereikbaar”

Waar de ADHD-er vaak ‘Lang leve de lol’ als motto lijkt te hebben, is het voor de partner vaak zaak om zoveel mogelijk aan de structuur vast te houden. Het huishouden moet wel gedaan worden, kinderen moeten in bad en de gymtassen moeten klaar liggen. Ik kan naar bed gaan en manlief achterlaten op de bank om 22:30 en vragen of hij: brood uit de vriezer haalt, de vaatwasser aandoet, de kattenbak verschoont en de kliko nog even buitenzet. Geheid dat ik de volgende ochtend een vieze vaatwasser opentrek of geen brood zie liggen. Maar gelukkig hoor ik dat veel mannen dit doen, en is de ADHD dus niet altijd het excuus.

Wat vervelender kan zijn, is dat ik wel eens de boeman ben. Ik ben een stuk strenger en meer gestructureerd dan mijn partner en hij laat meer toe, kan meer hebben. Ik vind 3 keer waarschuwen voldoende, bij manlief kan dochter wel even wat langer doorgaan. Waardoor ik de boze moeder ben die naar boven roept dat ‘Ze nu echt moet luisteren, want je hoort toch zelf ook wel dat je het al 6 keer hebt gevraagd en ze blijft het doen’. Niet altijd fijn.

Dochterlief plukt juist enorm de vruchten van papa’s bijzondere stempel. Hij heeft bergen energie, heeft genoeg aan een paar uur slaap. Hij is creatief en kan zich uren vermaken met een spelletje doen met haar. Iets waar mama niet altijd geduld voor heeft. Toen we onze kinderwens bespraken, werd ook besproken dat ADHD erfelijk kan zijn en dat dit natuurlijk ook voor ons kan gelden. We kregen een dochter, er wordt gezegd dat meisjes minder vaak ADHD hebben, maar dit lijkt zo, omdat meisjes het op een andere manier uiten.

Onze dochter lijkt tot nu toe nergens last van te hebben, en mocht het ooit wel blijken, dan hoop ik dat ze net zo creatief, lief en zorgzaam wordt als haar papa.

Ons gezinsleven met een vader als militair is op zijn zachts gezegd heftig…

Inmiddels ben ik 7 jaar samen met mijn man waarvan 4 getrouwd. Gino is al ruim 10 jaar militair. Toen we elkaar net leerde kennen was ik zo ontzettend geïnteresseerd in zijn werk, vond ik de uitzending(destijds Afghanistan) ontzettend spannend en nieuw en bijzonder. We woonden nog thuis en waren onbezorgd. De oefeningen en het missen van elkaar waren prima te behappen. Het waren weekjes.  De tweede uitzending werd al iets ingewikkelder. We hadden onze eerste nieuwbouwwoning gekocht. Moesten ineens geregistreerd partners worden omdat als hem iets zou overkomen ik nergens recht op had. De communicatie over het huis en alle opties die we wilden nemen verliep via vreselijk slechte telefoongesprekken. Halverwege het gesprek viel de verbinding weg. Ik stuurde alle documenten op en hij moest zijn mening er over geven zodat ik met de geregelde volmacht alles kon regelen. De angst die ik had toen hij in Mali zat. Dingen waar niemand ooit aan kan wennen. Bij thuiskomst ben ik uiteindelijk ten huwelijk gevraagd door de man die op papier al mijn man was. Maar waarbij ik altijd geroepen had dat hij op zijn knieën moest gaan. Dat ik een bruiloft kreeg waar ik als jong meisje van droomde in een prachtige jurk. En waarbij ik zweerde dat we echt niet meteen het volgende jaar hoefden te trouwen hoor, little did he know.

Dan was daar ineens het moment dat onze kinderwens er was. Eigenlijk direct na de bruiloft. Wat pijnlijk genoeg 3 jaar op zich liet wachten en er maanden waren waarbij we de behandeling moesten cancelen omdat hij in het buitenland zat voor een oefening. Tot dusver, ik redde mezelf prima. Ik at veel bij mijn moeder of schoonmoeder, want voor mezelf koken is nooit mijn hobby geweest. Werkte fulltime en vermaakte mij prima. Dat totaal je eigen ding kunnen doen was zo ongelofelijk fijn. Dat ging trouwens wel gepaard met een berg aan eenzaamheid. Want alleen op de bank zitten, alleen naar bed gaan, en alleen op verjaardagen en feestjes moeten verschijnen is niet leuk. Sterker nog ik raad het niemand aan. En als ik op dit moment geweten had hoe zwaar dat was toen ik aan deze relatie begon, had ik denk ik anders gekozen. Ik heb niet voor dit leven gekozen, maar voor hem. En de rest kreeg ik er gratis en voor niets bij.

Eindelijk werd ik zwanger. En op dat moment is er iets in mij veranderd. Dat onbezorgd en onbevangen zijn en je eigen ding kunnen doen stond ineens in het teken van een klein mensje wat in mij groeide. Ook al was hij op oefening tijdens de zwangerschap. Ik was niet meer alleen. Dat alleen zijn was ik al een jaar niet meer sinds de aanschaf van onze hond. Maar nu had ik iemand om voor te vechten. Mijn bed uit te komen in het weekend als ik er totaal geen zin meer in had. Dat toekomst beeld gaf mij hoop. Er is elke dag van de week afleiding en gezelligheid om mij heen. Want begrijp me niet verkeerd, zoals ik hierboven aangaf kan ik goed alleen zijn en heb ik dat nodig. Maar tegelijkertijd vereenzaam ik ook als ik niet goed in mijn vel zit. Houd ik het liefst iedereen op afstand. Als het gemis te groot wordt. En kamp ik al jaren met depressies. Dus godzijdank had ik een nieuw levensdoel als ons kindje geboren zou worden.

Toen ik 32 weken zwanger was ging Gino op oefening naar Duitsland. Ik zou tot 34 weken werken en ik was vastberaden dat zonder problemen te halen. Dat ging mij ook prima af. We hadden van te voren alles geregeld. De box stond klaar en in mijn laatste weken verlof zou ik alle wasjes op mijn gemakje gaan doen. We zouden samen de laatste 4 weken gaan genieten. Gino zou namelijk thuiskomen als ik 36 weken zwanger was. Die arme schat was nog geen week onderweg en ik heb het SITCEN moeten bellen. Het noodnummer van Defensie als je militair per direct naar huis moet komen. Ik heb met gebroken vliezen moeten bellen. Jankend aan de telefoon of hij alsjeblieft zo snel mogelijk naar Nederland kon komen. Het vervolg hier van is bekend. Jake kwam te vroeg en was doodziek. Voor Gino ontzettend moeilijk. Met zijn hoofd nog op oefening, ligt je vrouw ineens in het ziekenhuis om je kind geboren te laten worden.

Sinds ik mama ben, is er iets veranderd. Ben ik van een zelfstandige onafhankelijke vrouw naar een aanhankelijke, onzekere thuisfronter getransformeerd. Want het feit dat hem iets kan overkomen is al niet heel rustgevend, maar ik ben niet meer alleen thuis. Ik zit hier met een klein mensje die zijn papa zo nodig heeft. En tevens heb ik ook steun nodig sinds ik met mezelf worstel. Oefeningen zijn killing voor mij. Het is de dagen afstrepen en overleven tot hij er weer is. Ik moet vervolgens hemel en aarde bewegen om de opvang van Jake in goede banen te leiden op mijn werkdagen. Wie haalt hem op, wie geeft hem eten. Zelf naar huis racen om hem nog te zien voor hij slaapt. En niet te vergeten, waar mijn angst nog meer gevoed werd. De tijd dat PTSS net geconstateerd was. Ik was 2 volle weken alleen met mijn mini baby. In die tijd durfde ik niet eens alleen te zijn met Jake overdag, laat staan in de nacht. Hij sliep nog heerlijk in de co-sleeper dicht bij mij, maar ik lag met 1 oog open omdat ik de enige was die op hem kon letten. De enige die moest handelen als hij weer een ademstop kreeg of mega benauwd werd. Ik had gewoon geen back up. 4 oefeningen in een jaar tijd verder, kan ik zeggen dat ik momenteel iets rustiger kan slapen. Slapen kan ik het nog steeds niet noemen. Meer uitrusten met ogen half open. Ik kan er gewoon niks aan doen. Maar die verantwoordelijkheid bevliegt mij soms zo.

Jake zijn eerste lachjes heeft hij gemist, en zo nog tal van dingen die ik heb moeten filmen. Ik stuur ze met pijn in  mijn hart naar hem toe, wetende dat hij niets liever wil dan dit samen met mij meemaken. Het is voor ons alle drie niet makkelijk.

Nou moet ik wel zeggen dat er iets fijn is aan dit alles, Jake is een enorm mama’s kindje. Hij is extra aanhankelijk(ja soms tot vervelends toe, maar geheel te begrijpen) en is doodsbang dat ik ook weg ga. Jake heeft nooit last van verlatingsangst gehad. In de tijd dat het bij baby’s voor kan komen waren we ook fijn met z’n drieën. Maar sinds afgelopen week, is er ook bij Jake iets veranderd. Dat arme mannetje is zo overstuur als ik weg ga. Als ik filmpjes of foto’s bekijk van Gino begrijpt hij het totaal niet. Roept hij soms een uur om papa. Ik kan hem nog niet uitleggen dat papa werkt, en over een paar weekjes weer thuis is. Tot die tijd word ik overladen met knuffels en kusjes, en alles wat ik mis aan liefde geeft hij mij op de momenten extra. Wat hoop ik dat dit in de toekomst makkelijker gaat zijn. Dat ik aftelkalenders kan maken en elke dag een vakje kan wegkrassen met hem. Dat het voor hem inzichtelijk wordt hoe lang het nog duurt. Ik wil niet eens denken aan uitzendingen. Die weken zijn al heftig, laat staan een paar maanden. Tot nu toe heeft Gino twee uitzendingen doorgegeven aan een collega. Een toen ik hoogzwanger was, en een toen Jake een paar maanden was. J gezondheid liet het niet toe. Dus ik weet dat de kans heel groot is dat het dit jaar nog gaat gebeuren. Ik probeer er vooral niet over na te denken want het kwelt mij alleen maar.

Op het moment dat ik alles net op de rit heb en ritme gevonden heb in het alleen zijn, staat hij weer in de woonkamer. We moeten alle drie schakelen. Ik moet wennen aan het alles niet meer zelf hoeven doen. Hij moet wennen aan de alledaagse dingen in het gezinsleven, en Jake moet eerst een half uur de kat uit de boom kijken en verontwaardigd mijn kant op kijken hoe het ineens kan dat papa voor zijn neus staat. Dat is moeilijk. Ik geef altijd een soort briefing hoe de zaken er voor staan qua eet en slaap patroon. Want ja, dat kleine draakje gooit altijd alles ineens om als ik alleen ben. Als we na een paar dagen weer aan elkaar gewend zijn, is het oké. Zijn we ontzettend blij en gelukkig als gezin. Doen werkelijk álles samen, tot luiers verschonen aan toe. Noem het raar, of overdreven. Dit doen wij zo. Omdat de tijd zo kostbaar is. Het vaak van korte duur is. Het weken aftellen is tot de volgende oefening weer voor de deur staat. We kunnen elkaar af en toe wel schieten. En het is voor ons ook echt goed om niet 24/7 op elkaars lip te zitten. Maar dit leven als parttime alleenstaande mama maakt het allemaal meer dan waard als we weer samen zijn als gezin. Hoe wij dit doen, ik ben er zo trots op.

Liefs Lisa

Levensvraag: ‘Is mijn gezin compleet?’

Daar is ‘ie dan: de welbekende vraag. Ik verbaas me er altijd over hoe makkelijk mensen dat altijd vragen. ‘En? ‘Wanneer komt de derde’?

Niet vanzelfsprekend
Nou hebben wij heel veel geluk gehad, en waren wij heel snel zwanger. Maar dat is natuurlijk allesbehalve vanzelfsprekend. Voor ons dus geen lastige vraag, maar voor anderen kan dit zeer kwetsend zijn. Aan de andere kant kan je het ze ook niet altijd kwalijk nemen, het is uiteraard nooit rot bedoeld. Alleen niet altijd even handig. Ook wij krijgen deze vraag best vaak, helemaal nu Luca drie jaar oud is en de meesten het dus weer hoog tijd vinden voor een volgend kindje. In ons geval een derde, want wij hebben er namelijk al twee. Niet allebei van mij. De oudste is mijn lieve stiefzoon, uit een vorig huwelijk van mijn partner. Maar die telt natuurlijk gewoon mee.

Kots- en plasbuien
Mijn zwangerschap was best pittig, laten we daar beginnen. Bij zeven weken begon de eerste misselijkheid die zo nu en dan op kwam zetten, maar die bij negen weken toch wel echt al dagelijks naar boven kwam. Dit ging gepaard met kotsbuien dag en nacht. Later in de zwangerschap toen mijn blaas wat zwakker begon te worden, plaste ik het bed of de hele gang onder, terwijl ik ook moest kotsen. Lang leve de zwakke blaas! Nu kunnen wij er om lachen, maar destijds kon ik wel janken! Bram vond het gelukkig minder erg, en je begrijpt dat alle schaamte die er nog was nu wel echt voorbij was. Dit is allemaal wel te overzien en het hoort er gewoon bij, maar helaas bleef het niet bij kots- en plasbuien. Bij ongeveer 12 weken kreeg ik last van mijn rug en dit bleek een paar weken later bekkeninstabiliteit te zijn. Dit was geen pretje kan ik je vertellen. In de ochtend kon ik mijn bed niet meer uitkomen, en na een dag werken kon ik drie dagen lang helemaal niks en moest ik echt plat. Nu mag ik niet zeuren, ik heb een heel gezond kindje op de wereld gezet en ondanks dat ik echt een ‘hel’ zwangerschap had, was mijn bevalling daarentegen echt een ‘droombevalling’! Maar toch riep ik heel hard na de bevalling dat ik dit niet nog een keer wilde. Negen maanden
lang bijna niks kunnen doen vond ik toch he-le-maal niks. Ondanks dat je alles over hebt voor je kindje, begrijp me niet verkeerd. Maar nee, ons gezin was compleet! Totdat wij vorig jaar op vakantie waren en ineens heel veel gezinnen zagen met drie kinderen. ‘Wat leuk’, zeiden we iedere keer tegen elkaar. En toen begon de twijfel toe te slaan. Misschien toch nog een derde? ‘Laten we het maar even bezinken’, zei Bram. We hoeven tenslotte niet nu al een beslissing te nemen. Heel even hebben we er serieus over nagedacht. We kwamen tot de conclusie: ‘Niet nu, misschien als Luca wat groter is.’ Toch wel leuk weer zo’n kleintje! Het kriebelt wel… En nog steeds als er ergens bij vrienden of familie een kleintje geboren wordt, vind ik het fantastisch. Ik ben echt gek op baby’s! En dat zal altijd zo blijven.

De beslissing

We hebben vrij recentelijk besloten om het hierbij te laten. Je hoort helaas ook veel verhalen waarbij het niet goed gaat tijdens een zwangerschap met een kindje, of dat er ernstige complicaties zijn na de bevalling. En het is niet dat we dit niet aan kunnen, of niet zo’n kindje willen. Alleen soms, vinden wij dan, moet je tevreden zijn met wat je hebt. Wij hebben twee heerlijke gezonde jongens. Waar we ook onze handen vol aan hebben! Hoe leuk zo’n kleintje ook is… Wij zijn gelukkig en tevreden. Dus blijft het bij ons een gezinnetje van vier. En dat is prachtig!!

Ben ik klaar voor mijn leven als ouder van een koningskoppel?!

Kennen jullie dat stukje uit de film Bad Boys waarin Martin Lawrence en Will Smith een jongen aanpakken die de dochter van Martin Lawrence komt ophalen? Will Smith speelt de agressieve oom die de jongen waarschuwt netjes met zijn nichtje om te gaan en dit doet hij al zwaaiend met een pistool. Toen ik dit zag was ik nog maar een tiener, totaal niet bezig met het denken aan kinderen, maar toch is me dit altijd bijgebleven.

 

 

 

 

Mijn beste vriend en ik hadden het hier een jaar of 2,5 geleden over. Het was bij ons al puur toeval dat onze vrouwen een dag na elkaar uitgerekend waren, ik bedoel dat verzin je al niet, maar toen bleek dat ik een jongen kreeg en hij een meisje was het voor ons al duidelijk. Wij zouden zijn dochtertje altijd beschermen, binnen proberen te houden tot ze 30 was en als dat niet zou lukken zou ik de rol van Will Smith krijgen. Verder zou Aaron opgeleid worden in zes verschillende martial arts sporten en altijd met haar mee gaan tijdens het uitgaan. Onze plannen waren duidelijk, al was ik best opgelucht dat ik degene was die een jongen kreeg. Ik weet heus wel dat meisjes en vrouwen zich soms nog wel eens beter kunnen redden dan jongens, maar ik vond een zoon ook gewoon beter bij mijn karakter en mijn vijf andere persoonlijkheden passen.

Gezinsleven: hoe ik onbewust de andere vrouw werd… DEEL IIII

Onderweg naar huis was er een ijzige stilte en niets onderbrak dat, behalve een fijn melodietje van  Justin Timberlake.

Josh probeerde meerdere malen contact met mij te leggen. Eerst zijn hand die de mijn pakte, maar trok weg. Zijn ogen die bij het stoplicht vluchtig mijn ogen zochten in een poging om mij te kunnen lezen. De rit die normaal maar kort is, leek een eeuwigheid te duren.

Ik voelde mij vies, gebruikt en mij enorm in de zeik gezet.

Want ik was verliefd. Zo vreselijk verliefd geworden op deze man die mij de mooiste vrouw op aarde deed laten voelen. Maar nu kon ik alleen maar huilen. Huilen, want hij had totaal niet nagedacht over mij als persoon, of wat dit met mij als persoon kon doen. Hij had alleen maar aan zichzelf gedacht en wat hij wilde.

Thuis aangekomen stapte ik uit en ben letterlijk naar binnen gerend zonder iets te zeggen of ook maar een blik met hem te werpen. Weg van hem en zijn vieze spelletjes.

The day after

Mijn telefoon ging. Het was Josh en ik besloot op te nemen.

Hij wilde het uitleggen. Alles uitleggen. Want hij heeft mij nooit pijn willen doen.

Mij nooit pijn willen doen? Maar wat was dan je insteek. Seks en alleen seks zonder bijkomstigheden. Zonder de bagage die je krijgt in een relatie. Want nee, die relatie had je al, je wilde alleen maar seks. Of was het iets anders.

Ik besloot op zijn uitnodiging in te gaan en hem alles uit te laten leggen, want net als zoveel vrouwen trapte ik in zijn mooie verhaal.

Zijn relatie was oke, maar er miste iets en dat was de spanning en de seks. Door mij te leren kennen realiseerde dat zijn relatie helemaal niet zo goed was en had net als ik veel meer gevoel gekregen. En dat was nooit zijn bedoeling geweest.

De middag duurde lang en praatte veel. Over van alles en nog wat. Maar vooral over hoe nu verder. Want hij had een gezin en ik was alleen.

Tegen al mijn verwachtingen en mijn zelfkennis in, bleven we elkaar zien. Iets waar mijn nekharen nu nog steeds van overeind staan als ik eraan denk.

Ik was zo naïf. Dom zelfs, dat ik in zijn smooth praatjes was getrapt en hem op zijn woord geloofde.

Hoe kon dat. Dit was namelijk een ramp scenario die je zo ontzettend vaak hoort.

Maar geloof mij, als je er zelf in zit dan lijkt het ineens niet meer over jouw situatie te gaan en wil je zelf ondervinden wat het allemaal te betekenen heeft.

Maanden gingen voorbij

De tijd vloog zoals de weken ook voorbij waren gegaan en we zagen elkaar nog steeds.

Maar wat niet veranderde was onze situatie. Wij bleven elkaar zien, maar onze omgeving zag ons niet. Zelfs niet mijn vriendinnen.

Zij vroegen zich af waar ik mee bezig was en waarom ik een man bleef zien die thuis een vrouw en kinderen had.

Waren het beloften, waren het zijn makkelijke praatjes.

Er zou verandering in komen. En snel. Dat bleef hij zeggen. En ik hield mij vast aan die woorden, want alles wat ik wilde was meer met hem. Meer dan wat we nu hadden. Ik wilde het van de daken afschreeuwen hoeveel ik van deze man hield.

Ik wilde van de daken afschreeuwen dat ik een toekomst met hem wilde. Ik wilde de hele mikmak. Samenwonen, trouwen, kinderen. Er zijn zelfs momenten geweest dat ik te laat mijn menstruatie kreeg, maar alle drie de keren waren vals alarm. En hoewel het goed was dat het vals alarm was, hoopte ik stiekem iedere keer weer dat het wel raak was.

Waarom? Omdat iets in ij zei dat hij dan wellicht wel voor de volle 100% voor mij had gekozen en zijn vrouw zou hebben verlaten voor mij. Maar nee, dat moment zou tijdens ons nooit komen.

Afscheid

Er kwam een moment dat ik dit alles zo vreselijk zat werd. We kregen er steeds vaker discussies over en wanneer ik hem het hardst nodig had, was hij er niet. Hij was dan daar, bij zijn vrouw. Tenminste, dat dacht ik.

Via via kreeg ik te horen dat ik niet zijn enigste walletje was en dat hij er nog veel meer dames op nahield.

Met een enorme brok in mijn keel heb ik hem uit mijn leven gezet, vlak voor een super fancy etentje.

Voor het eerst had hij mij meegenomen ergens naartoe wat een pretty big deal was. We waren beide netjes gekleed en het leek een sprookje.

We hadden daar afgesproken, want ik ging nu de keus maken het voortaan zonder hem in mijn leven te gaan doen, zo ook het reizen naar de locatie.

Zijn blik toen hij mij die avond voor het eerst zag, zal ik niet snel meer vergeten. Het was een eerste-blik-moment die je eigenlijk alleen in die romantische films ziet en de hoofdrolspeler zijn dame helemaal in zich opneemt en realiseert hoe ontzettend lucky hij is met een vrouw als de zijne.

Heel even twijfelde ik op dat moment. Want dit is iets hoe je alle mannen die je ooit in je leven hebt gehad, naar je zouden moeten kijken. Vol trots en bewondering.

Hij bood mij zijn arm en we liepen samen naar “onze” tafel en het gezelschap dat op ons zat te wachten.

Ik voelde mij speciaal en geliefd op dat moment. Hij kon zijn ogen niet van mij af houden en overspoelde mij met zoveel lieve en fijne woorden, dat de twijfel eigenlijk alleen maar groter werd.

Tot daar de serveerster kwam en ons gevraagd werd hoe wij elkaar hadden leren kennen.

“Dat is eigenlijk best een grappig verhaal. Deze man was liever op zoek naar spanning en hete seks, in plaats van te realiseren wat hij de rest van leven aan zijn arm had kunnen hebben, dat van onschatbare waarde is.”

Ik ben opgestapt en heb hem daar laten zitten.

Alles wat hem te maken had geblokkeerd en in de kliko gegooid.

 

Gezinsleven: hoe ik onbewust de andere vrouw werd… DEEL III

Hoe ik die andere vrouw werd… (deel 3)

Als ik terugdenk aan onze bioscoop date kan ik na al die tijd het er nog steeds heel erg warm van krijgen, want dit soort dingen las ik alleen in boeken en zag ik alleen in films.

(ja, ik weet het, mijn leven was blijkbaar heel erg saai en platonisch)

De manier waarop hij speelde met mij. Zijn neus die hij eerst langs de mijne wreef voor hij plagend zijn eerste kus op mijn lippen drukte, of zijn vingertoppen die de blote huid van rug vonden, of de manier waarop hij mijn gezicht vastpakte en mij vurig zoende en mij daardoor naar meer liet hunkeren.

Hunkeren. Dat was het, want het liefst was ik daar in die love seat op zijn schoot gekropen en hadden wij daar onbegrensde en hete seks.

En niet alleen op dat moment, want Josh had een bijzondere manier om mij naar meer te laten verlangen. Zo ook in die bioscoop. Want hoe snel onze lippen elkaar hadden gevonden, zo snel stopte hij er ook ineens mee en zat hij heel layed back naar de film te kijken.

En ja, het bleef bij die ongeremde hete “vrijpartij”.

Hand in hand liepen we na de film terug naar de auto en heeft hij mij thuis afgezet. En nee, hij ging niet mee naar binnen.

De dagen die volgde zaten vol met vele hete en spannende tekstberichten. En ik kon niet wachten tot onze volgende ontmoeting. Want ik wilde meer. Meer spanning en meer van hem en bij hem zijn.

De weken gingen voorbij en we hadden meer spannende en gewoon fijne afspraakjes.

Hij nam me mee naar de sauna, gingen vaak uit eten of naar de bioscoop (ja, ook om echt naar de film te kijken) en ook de Latin dansfeestjes bleven doorgaan.

De seks die we hadden was geweldig. Heet, experimenterend en lang. Heel erg lang. Ik genoot dan volop van hem en hij van mij.

Little did I know dat het voor hem alleen om de seks ging en ik smoorverliefd o hem werd.

De bom…

Hij kwam mij weer ophalen zoals gewoonlijk. Dit keer had hij een restaurantje redelijk in de buurt gevonden waar hij mij mee naar toe wilde nemen.

We ratte wat, bestelden ons eten en terwijl wij hij hoofdgerecht in ontvangst namen, vertelde hij dat hij mij iets wilde laten zien.

Hij pakte zijn telefoon en liet mij een filmpje zien.

Zijn kinderen. Met dat ik de telefoon wilde teruggeven, zei hij mij dat ik verder moest kijken. Richting het einde van het filmpje zag ik een vrouw. Een mooie dame met een licht getinte huid en mooie donkere ogen. Een zacht en lief uiterlijk had ze.

En daar op dat moment realiseerde ik mij dat het zijn vrouw was. Ik stopte met eten en verliet de tafel om naar de wc te gaan.

Hoe heb ik dit niet door kunnen hebben? Hoe heb ik mij in kunnen laten met een man die getrouwd is en kinderen heeft? Was ik dan echt zo dom geweest en had ik het niet opgemerkt? Of wilde ik het niet opmerken.

Ik vermande mezelf en liep terug naar de tafel en ging zitten. Ik denk dat ik een kwartier weg ben geweest en in die tijd had hij zijn eten niet aangeraakt.

“Is dat je vrouw? En zijn dat je kinderen?”

Natuurlijk was dat zo, maar ik wilde dit uit zijn mond horen.

Hij bevestigde wat ik vroeg en at verder.

Hoe?

Hoe kon hij dat?

Hoe kon hij doorgaan alsof er niets aan de hand was en alsof hij mij net niet had verteld dat hij vreemdging. Hij ging vreemd en hij deed dit met mij.

Ik kreeg geen hap meer door mijn keel en heb de rest van de tijd hem zien eten. Alsof dit voor hem een doornormale actie was en het helemaal niet erg was.

Maar dat was het wel. Het was niet erg, het was vreselijk. Want nu was ik de vrouw die een gezin kapot kon maken. Een vrouw die een oorzaak was. Of misschien was ik wel een gevolg van een oorzaak.

Ik wilde naar huis en wel nu. Ik stond op, liep naar de garderobe en naar buiten. En na 6 jaar zonder roken, snakte ik nu naar niet één sigaret, maar naar een heel pakje. Stress. Ik kan zo niet tegen stress en wilde roken. Het wegroken.

 

 

JANE DOE

Het tweede-kind-dilemma kennen de meeste ouders wel, toch?

‘’Wanneer gaan jullie nou eens voor die tweede?’’ Voordat ik goed en wel ontzwangerd was, kreeg ik deze vraag al. Op dat moment ging ik er een beetje van uit dat mijn eierstokken zich wel zouden melden tegen de tijd dat Jessie een jaar of twee jaar werd. Inmiddels is Jessie 2.5 jaar en krijg ik de vraag bijna dagelijks. Het probleem is alleen, dat ik het niet weet. Misschien komt er helemaal geen tweede. Mijn eierstokken houden zich tot op heden angstvallig stil. Ze laten soms even van zich horen als ik de baby van een vriendin vast heb, maar zodra de baby uit beeld is (of als hij hysterisch begint te janken) houden ze zich weer rustig. Hoe kan dit nou? Ik wilde toch altijd twee kinderen?

Dan hebben m’n twee kinderen altijd elkaar om mee te spelen, dan hebben ze iemand om ruzie mee te maken in een onvoorwaardelijke gezinsrelatie en leren ze beter om te gaan met conflicten. Twee kinderen zorgt voor dubbel zoveel liefde en gezelligheid. Daarnaast heb ik zelf een supergoede band met mijn zusje. Ik zou echt niet weten wat ik zonder die trut had gemoeten mijn hele leven. Wie had dan het bewijsmateriaal (mijn kots) op moeten ruimen na een heftig nachtje stappen? Om meer redenen dan het opruimen van mijn kots kan ik mij geen leven zonder haar voorstellen. Ondanks dat ik mij dat echt wel realiseer, heb ik nu nog geen zin in de toestand dat een tweede kind met zich meebrengt. We hebben het net na een zwangerschap, een baby-fase, een verhuizing en een bruiloft een beetje kalm.

Maar stiekem ben ik dus wel een beetje bang dat die stokken nooit meer blijvend gaan rammelen. Als ik een baby zie vind ik die (meestal) heel schattig, echt waar. Met de baby’s van mijn vriendinnen wil ik uren knuffelen, maar het ‘oh ik wil ook’-gevoel blijft uit. Baby’s vind ik eerlijk gezegd ook wel een beetje saai. Het poept, plast, doet niks en als het ff tegen zit jankt hij of zij de halve nacht. Super raar dat ik dit nu zo voel, want ik heb echt wel genoten van Jessie haar babytijd. Maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk: ‘Nu is ze nog veel leuker!’ (behalve tijdens een sprong, dan zet ik haar het liefst op Ebay)

Jaloezie naar zwangere vrouwen voel ik ook niet. Mijn gevoelens neigen dan nog eerder naar medelijden. Dat arme wonderdragende gevaarte heeft waarschijnlijk al heel lang geen carpaccio en sushi kunnen eten en geen wijn kunnen drinken. Dat is toch zielig.

Hoewel ik het best bijzonder vond om zwanger te mogen zijn en al die beweginkjes te mogen voelen, had het van mij echt geen 9 maanden hoeven duren. Voor mij stond de baby dan ook helemaal los van de zwangerschap. Ik wilde dolgraag een kindje, maar ik vond zwanger zijn echt geen reet aan. Volgens mij is er ergens iets mis gegaan en had ik een man moeten zijn…

De babytijd die na de zwangerschap volgde vond ik intensief. Gelukkig had ik toen nog de tijd om middagdutjes te doen en alles was spannend en nieuw. Met twee kinderen worden middagdutjes doen al een stuk lastiger en eerlijk is eerlijk, ik doe het echt slecht op weinig slaap. Vraag maar aan mijn man.

Sommigen zullen nu misschien denken: ‘Mens, zeik niet zo, wees blij dat je zwanger hebt kunnen worden en dat je een leuk kind heb.’ Maar ik zeik nou eenmaal graag en dit is míjn blog, dus ik maak dankbaar gebruik van dit moment.

Anyway, we hebben het nu goed met z’n drieën. Het is relaxed; we accepteren ons chaotische huishouden en hebben geen organisatiestress. Randy staat er gelukkig hetzelfde in als ik: We vinden het wel even prima zo. Zou echt balen zijn als hij nu wel stond te springen om nog meer nageslacht. Het is voor ons wel een vereiste dat we met hetzelfde enthousiasme aan de tweede beginnen als waarmee we aan Jessie begonnen. Het zou wel weer echt wat voor mij zijn om te wachten tot mijn eierstokken een keer in actie komen en dat ik op mijn 45e met een verschrompeld kippenhok en een babywens zit.

Mijn hoofd denkt er overigens heel anders over dan mijn gevoel. (Dat is vast een begin) Mijn hoofd vindt het namelijk superleuk voor Jessie als ze een broertje of zusje krijgt. Mijn hoofd vindt ook dat mijn gevoel echt nergens op slaat, want de zwangerschap en de bevalling gingen eigenlijk van een leien dakje. Daarnaast maken we ook nog eens súperleuke kinderen. Het kan natuurlijk zijn dat Jes een toevalstreffer is, maar volgens mij moet hier sprake zijn van magische voortplantingscellen. Met twee van die leuke figuren wordt het dubbel feest. Hoe schattig zou het zijn om Jes met een broertje of zusje te zien?! En hoe leuk wordt het als die tweede dondersteen straks zijn of haar grote zus gaat terroriseren. Weet Jessie ook eens hoe dat voelt. Mijn hoofd bedenkt ook heel rationeel dat ik met twee kinderen meer kans heb om oma te worden. Lekker mijn kleinkinderen volproppen met Happy Meals en vla en de opvoeding van hun ouders verpesten. Dat is toch fantastisch? Nog een goed punt van mijn hoofd: Wat nou als Jes naar Nieuw Zeeland emigreert? Dan hebben we er in elk geval nog een over. Tja, als mijn hoofd dan toch eerlijk is…

Oja, zwangerschapsverlof vond mijn hoofd top. De rest van mij vond dat trouwens ook.

Dus om bovenstaande even samen te vatten: We hebben een soort oermoedergevoel-gen die (misschien nog tijdelijk?) ontbreekt, een hoofd dat eigenlijk wel vindt dat er ooit een tweede moet komen en een man die het voor nu ook allemaal wel even lekker rustig vindt.

Ik wou dat ik deze blog met een verlossend woord kon afsluiten. Maar ik kan niet anders zeggen dan: De tijd zal het leren! Wie weet liggen we over 20 jaar in een deuk om deze blog met Jessie en haar vier broertjes en zusjes.

+ Meer berichten