Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

hersenvliesontsteking

Alles ging goed met onze newborn tot die ene nacht…

Na een ontzettend fijne bevalling met een spannend einde waren wij al weer een paar weken enorm aan het genieten van ons tweede meisje Lize. Heel ons wereldje weer op zijn kop, maar zoveel liefde! Ook het vertrouwen dat je bij een tweede toch iets meer hebt dan bij de eerste voeldrle heerlijk. Tot die ene nacht…

 

 

Lize was 11 weken oud, sliep na de voeding al redelijk door tot de volgende morgen. Alleen kwam ze deze nacht ineens om 03:30. Ach… Kan gebeuren, flesje gegeven, lekker ingestopt en hup verder slapen. Totdat ze om 05:30 weer kwam… Huh?! Huilen, maar echt ontroostbaar huilen. Ik vertrouwde het niet en nam haar temperatuur op. Shit 38,6 en ze was nog geen 12 weken… In overleg met mijn vriend belde ik de HAP, ik wilde niet tot 08:00 wachten om de huisarts te bellen. Ik mocht direct langs komen. Heel de weg in de maxi-cosi gilde ze alles bij elkaar. Mijn vriend bleef thuis, want onze oudste dochter lag nog heerlijk te slapen. Aangekomen bij de HAP een standaardcontrole van oren, keel en dergelijke, maar deze arts kon geen oorzaak vinden. Hij wilde ons doorsturen naar een kinderarts, dus mocht ik doorlopen naar de SEH. Ondertussen was Lize weer iets gekalmeerd en kon ik haar daar de ochtendfles geven. Toen de arts kwam was haar temperatuur ineens 36,4. Huh? Ondertemperatuur? Hoe kan dat nou? De arts ging in overleg met mij en omdat Lize ook niet onze eerste was en we dus echt wel bekend waren met de gewone kinderziektes vertrouwde hij op mijn gevoel en nam Lize 12 uur ter observatie op. Wat een goede beslissing…

De combinatie van een bloedvergiftiging én een hersenvliesontsteking is dodelijk. Raken we Myléna kwijt!??

Op 01-08-2018 is na een vrij vlotte bevalling onze dochter en zusje Myléna geboren. Alles ging dit keer zo mooi en goed in vergelijking met haar broer. Dat mijn man en ik nog tegen elkaar zeggen: “Dit gaat te goed, er moet nog wat misgaan.” Ook de kraamweek was een stuk beter dan bij Merano. Wel is ze veel afgevallen en ziet ze lang geel. Niks ongewoons bij een borstvoedingskindje. Toch zei ons gevoel dat er iets niet klopte, maar we dachten aan iets als verborgen reflux. Op vrijdag zwaaien we onze kraamhulp uit. Die nacht heeft Myléna de hele nacht liggen kreunen en wil ze niet eten, wij dachten aan krampjes. Ik doe geen oog dicht omdat ik haar aldoor probeer te troosten. Mijn man Mike laat mij op een gegeven moment slapen en neemt de kinderen over. Na een paar uur proberen we Myléna te verschonen. Mike legt haar neer en ik zeg nog: “Wat heeft ze een nare en aparte kleur…” Haar navel bloedt en ze reageert niet op het verschonen. We besluiten de dokter te bellen. We dachten zelf nog steeds aan krampjes. De doktersdienst belt terug, vraagt me haar onmiddellijk te temperaturen. Shit, 39 graden… Ondertussen word ik direct doorgeschakeld met de meldkamer en komt er een ambulance gezien het feit dat ze ook nog suf is. De motorambulance arriveert snel en hij hoort ons verhaal aan, bekijkt haar en doet haar aan de monitor. Een hartslag van 240! Hij belt het ziekenhuis om de kinderarts te melden dat Myléna komt en vraagt daarna een ambulanceauto te komen. Wij bellen ondertussen onze ouders om opvang te regelen voor Merano. Ik rijd mee in de ambulance en Mike volgt ons met eigen auto.