huilbaby

Laten huilen

Je baby wel of niet laten huilen – een onderwerp dat vaak ‘gezellige’ discussies op doet laaien.

Het is dan ook een gevoelig onderwerp. Net als borstvoeding, beeldschermen, je kind corrigeren en wel of niet suikervrij opvoeden. Je krijgt van de ‘andere groep’ toch vaak het gevoel dat je de verkeerde keuze maakt als ouder. En dat terwijl wij als moeders zo ontzettend ons best doen in de keuzes die wij maken met het welzijn van ons kind als uitgangspunt.

Dat gezegd te hebben ben ik wel een groot voorstander van goede voorlichting en bewustwording. Dat is dan ook de reden dat, wanneer ik alleen in de keuken sta, ik nog even flink wat slagroom op mijn koffie doe en een hand vol m&m’s naar binnen prop in de hoop dat mijn peuter niets door heeft. Want ondanks dat ik het haar gun ben ik mij bewust dat koffie met slagroom en een zak m&m’s niet het meest verantwoorde ontbijt is voor mijn kind (ik weet het: ook niet voor mij but let’s not go there).

Kijk, het is jouw kind dus jouw keuze. Jij bepaalt. Deze blog is dan ook niet bedoelt om te ‘overtuigen’, ik kom echt niet mijn voet tussen je voordeur zetten om het ‘Laatjekindniethuilen’-woord te verkondigen. Deze blog is bedoelt om te informeren, en wat je er daarna mee doet is helemaal aan jou.

Maar goed, huilen dus:

Het vervelende voor baby’s is dat hun enige manier van vocale communicatie huilen is. 

Een baby kan niet zeggen “Mama, ik heb een rotdag gehad en mijn sok zit niet lekker, kom me kroelen tot ik me weer beter voel en doe dan direct mijn sokje even goed.” – een baby kan alleen maar huilen om aan te geven dat er iets is en/of behoefte heeft aan jouw nabijheid.

Dat doet jouw baby niet om je te manipuleren maar enkel en alleen omdat ze geen andere manier beheersen om dit aan te kunnen geven. 

Dit bewijst ook maar weer dat baby’s nog volop in ontwikkeling zijn want als ze je echt hadden willen manipuleren zouden ze dit veel slimmer aanpakken door bijvoorbeeld in hun bedje klaar te zitten met een fles wijn, je daarmee dronken te voeren en daarna te zeggen “Hey mama, weet je nog dat je mijn hoofd tegen het dak van de auto stootte toen je me in het autostoeltje wilde zetten? Was niet zo leuk hè? Beter ga je nu dus met me spelen en mij heel veel aandacht geven ook al is het *baby checkt zijn horloge* half drie ‘s nachts.”

Dát is manipuleren. 

Een baby heeft negen maanden lang veilig in mama’s buik gezeten, de overgang naar de buitenwereld is dan ook heftig, heel heftig. Hoe fijn is het dan dat papa en mama dichtbij zijn terwijl je zo veel nieuwe dingen moet verwerken en ontdekken? Ze huilen niet om het je lastig te maken maar gewoon omdat ze je nodig hebben.  

En tuurlijk: Jij weet dat het veilig in de slaapkamer is. Maar jouw baby weet dat niet. 

Baby’s huilen om je aandacht trekken wanneer ze zich onveilig voelen, het is een overlevingsmethode, een instinct. Wanneer dit huilen lang genegeerd wordt worden ze stil, ook een manier van ‘overleven’ in een onveilig situatie. Dit noemen ze ‘freeze’: Hoe stiller je bent hoe minder je opvalt.

Uiteindelijk ‘leert’ een kind wel dat hoe hard het ook huilt er niemand komt. Dan worden ze wel stil. 

Er zijn onderzoeken gedaan naar het in slaap laten huilen bij jonge kinderen. Het Nederlands instituut van Psychologen (NIP) zegt hierover dat de methode van ‘laten huilen’ onvoldoende rekening houdt met de huidige kennis en wetenschap over hechting, sensitief ouderschap, en wat normaal slaapgedrag is bij baby’s.

Deze uitspraak lichten ze toe met: ‘Alleen huilen geeft een kind veel stress. Uit onderzoek blijkt dat deze stress schadelijk kan zijn voor de ontwikkeling en een negatieve invloed kan hebben op de hechting.’ “Daarbij komt”, zo schrijven ze, “dat ook als de baby gestopt is met huilen, ze nog lang stress blijven houden. Dat kun je meten door te kijken naar de hoeveelheid cortisol die ze afscheiden.”

Dit alles heeft weer invloed op de ontwikkeling van de hersenen. Creëer je hiermee direct een seriemoordenaar? Vast niet. Zijn er andere dingen die je kan doen wanneer je kind huilt? Absoluut. 

(Ik hoop overigens dat je hebt gezien waar de quote van NIP werd afgesloten. Zou wat zijn als zo’n instituut een uitspraak zou doen over het wel of niet een seriemoordenaar van je kind creëren.)

Wij hebben vaak de neiging om (jonge) kinderen dezelfde level van ontwikkelingseigenschappen toe te kennen als volwassenen hebben. We verwachten dat ze kunnen relativeren: “Stop met huilen, er is niets aan de hand.” en dat ze rekening houden met de behoefte van anderen (‘s nachts geen lawaai en gewoon slapen) maar onze kinderen zijn nog volop in ontwikkeling. 

Baby’s worden geboren met 30% van hun uiteindelijke hersencapaciteit, van de 70% die hier bij gaat komen wordt 50% in de eerste twee levensjaren aangelegd. 

Als ouder zijnde kan je dit positief stimuleren door responsief te reageren op hun behoefte en ze te helpen hun emoties te reguleren – want dit kunnen ze ook nog niet. Je kan ze helpen met het reguleren van hun emoties door te troosten, te benoemen en er gewoon te zijn. 

Mocht je dit nu lezen en het er absoluut niet mee eens zijn: Helemaal prima. Jouw kind, jouw keuze.

Uiteindelijk gaan ze ons als pubers toch genoeg verwijten. Is het niet over het laten huilen dan is het wel over dat mama altijd in de keuken stiekem alle m&m’s opat zonder te delen of hun hoofd te vaak tegen het dak van de auto stootte.

Kom maar weer door met die fles wijn baby!