Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

huisarts

Wie had ooit gedacht dat een oorontsteking zo ernstig kon zijn?!

Het begon allemaal heel onschuldig vorig jaar augustus, wij waren een avondje op visite bij vrienden en ineens was ons zoontje een compleet ander kind. Ineens was niets meer goed, wilde hij niet meer drinken of liggen en trok hij aan zijn oren en jankte hij het huishouden bij elkaar. Gelukkig herkende mijn vriendin dit direct, een oorontsteking zei ze. Wij gingen naar de HAP en ook zij kwamen tot de conclusie dat ons zoontje een dubbele middenoorontsteking had, de arts wilde daar weinig aan doen in eerste instantie ik voelde me daar niet zo prettig bij, de keuze kwam bij ons als ouders te liggen. En we gingen naar huis met een antibiotica kuur, de kuur ging voorbij en alles leek weer normaal te worden.

De herfst begon en de ene snottebel naar de andere snottebel verscheen, de kuchjes werden hoestjes, en al deze ellende bracht ons koorts. Regelmatig had ons zoontje koorts en was hij over het algemeen veel moe en erg verkouden en met regelmaat dus ook ziek. Met regelmaat zat ik bij de huisarts om te controleren of het hoestje niet erger was geworden of door sloeg en kaartte de vermoeidheid aan. Er viel weinig aan te doen. Afwachten tot het lichaam alles zelf opruimt. Ik kreeg daar eenmaal in het nieuwe jaar steeds minder hoop in eerlijk gezegd.

Vrijdag 1 maart, ik werd gebeld door het kinderdagverblijf zo uit het niets had ons zoontje ineens koorts. Hij was van niets naar 39.9 gegaan. Ik schrok, van alle keren dat ik dacht gebeld te worden was vandaag zeker niet de dag. Ik was verbaasd. Onderweg naar het kinderdagverblijf belde ik met mijn moeder en ze gaf aan voor de zekerheid even langs de huisarts te gaan zo voor het weekend. Wij gingen naar de huisarts, naast de koorts was er vocht achter de oren zichtbaar verder leek het rustig. We konden prima het weekend ingaan. Zo leek het zaterdag dan ook ineens al heel anders. Ons zoontje was relaxt en koortsvrij, pffieuw dachten we. We gingen op verjaardag en daar sloeg alles ineens weer om. Ons zoontje kwam bij mij staan aan begon te bibberen, zijn lipje begon te beven en langzaamaan werd de huid om zijn mond blauw, ik schrok, ik vond het eng, shit wat is dit?? Snel nam ik hem bij me en sloeg een fleece kleed om ons heen. Ons zoontje legde zijn hoofd tegen mijn borst en gaf geen kik. Al snel voelde ik hem warm worden, ik voelde hem heel warm worden, uiteindelijk werd hij bloed heet.  Toen hij ineens zo heet was gingen we hem toch maar even tempraturen en ja hoor hij kreeg koorts weer gaf de thermometer 39.9 aan. Zucht! We gaven hem een zetpil en lieten hem slapen. Rond etenstijd maakte we hem wakker. Hij had nog steeds koorts, het was amper gezakt door de zetpil. Hij had geen trek in het prakkie wat ik van huis had meegenomen. Uiteindelijk wilde hij wel wat fruit en wat yoghurt eten maar verder dan ook helemaal niets. Al snel na het eten begon hij weer te bibberen en liep hij weer blauw aan. Wat een naar gezicht om te zien! Ik belde direct de HAP, ik durfde de nacht zo niet meer in. Ik was bang dat het zou overslaan naar koortsstuipen of wie weet. We konden komen, helaas werd daar bevestigd waar we al zo bang voor waren geworden. Weer een dubbele middenoorontsteking. We mochten gezien de leeftijd van ons zoontje een hogere zetpil gaan geven en werden naar huis gestuurd. Zondag leek er dan ook weer verbetering in gekomen en maakte wij ons alweer minder zorgen over ons mannetje.

Tot maandagochtend, mijn vrije dag. Ik zou fysiotherapie hebben en de buurvrouw zou op ons zoontje passen. Tegen 9.30 uur had ik nog niets vernomen uit de slaapkamer (opzich is dit voor ons niet raar want ons zoontje kan echt goed uitslapen) Maar toch voelde ik me er niet relaxt onder. Ik ging kijken en trof daar mijn zoontje zo rood als een tomaat aan, ik voelde en dacht shit dit is echt heel warm, nog warmer dan ik ooit gevoeld had. Het duurde heel lang voordat ik überhaupt hem wakker kreeg. Ik werd hier onrustig van. Ik ging hem tempraturen de thermometer liep voorbij de 38, voorbij de 39, op naar de 40, oké je mag nu wel ophouden met oplopen hoor, stop maar, nee?, voorbij de 41, oh oké… waar gaat dit heen? Piep piep… eindstand 41.4. Oh oké is dit wel goed? Nog een keer meten. Piep piep weer 41.4 oké dit is hoog! Ik belde direct de huisarts en in tranen vertelde ik wat ik zojuist had aangetroffen, ik moest direct met spoed komen. Ik stapte in de auto en reed naar de huisarts, ondertussen belde ik de fysiotherapie en de buurvrouw af. Bij de huisarts parkeerde ik de auto en haalde ons zoontje uit de autostoel.. shit serieus… sta ik hier nu met mijn zoontje hartstikke ziek en ben ik hem gewoon vergeten sokken aan te doen? Ja hoor, oh wat voelde ik mij daar op dat moment een loedermoeder. Mijn kind ziek, hoge koorts en zonder sokken buiten! Die mensen zullen wel denken, gek he?! Dat je kind ziek is. Maar goed geen tijd om er te lang bij stil te staan, we lopen de praktijk binnen en de vrouw achter de balie schreeuwt ons al tegemoet; “is dat Tygo?” Euhm ja breng ik uit. En direct wordt ons verzocht door te lopen naar de behandelkamer. Ons zoontje inmiddels gelukkig alweer iets alerter is ontroostbaar. Hij heeft nog steeds hoge koorts de assistente luistert naar alles wat ik vertel en de dokter komt erbij. De dokter vind het nog niet ernstig genoeg om met antibiotica te starten, heel eerlijk ik was verslagen. Ik zat daar en kon hier niets mee. Er is ook werkelijk geen reactie uit mij gekomen… Ik was nog aan het bevatten wat er allemaal gebeurd en gezegd was eenmaal in de auto. We reden naar huis en alle spanning kwam eruit, de angst, de tranen, de pijn, de vermoeidheid. Thuis stond de buurvrouw ons op te wachten en bood mij een bakkie aan en dat was wel even nodig.

De dag ging voorbij en we kregen de koorts redelijk onder controle dachten we. Voor het slapen gaan namen wij opnieuw zijn tempratuur op. Dit maal liep die niet verder dan 35.8. Ik zei tegen mijn man, nou weetje de slaapzak aan dan loopt de tempratuur wel weer iets op. Voor dat ik ga slapen ga ik nog even kijken bij hem, is hij dan nog laag in tempratuur moeten we toch maar even kijken of hij wellicht een kruik nodig heeft. Omdat ik zo moe was van de afgelopen dagen ging ik vroeg naar bed, rond 20.30 uur maakte ik mij klaar om te gaan slapen en ging voor mijn laatste check zijn kamer in. Hij lag heerlijk te slapen, ik voelde zijn hoofdje en schrok. Hij was koud, steenkoud. Ik ging naar beneden en zei kom we moeten hem tempraturen, hij voelt erg koud. We haalde ons zoontje uit bed en opnieuw ging de thermometer erin. Dit maal ging die van 36 naar 35 naar 34 en ooh shit ja hij stopte bij 33.3! Serieus 33.3???? Nog een keer meten, en ja hoor 33.3! Shit! Dit is te laag! Mijn man nam ons zoontje bij hem onder een fleece kleed en probeerde hem op deze manier op te warmen. Ik belde de HAP.. De stem zei ons direct te komen, hem warm te houden en spullen mee te nemen voor de nacht. Ik ging als een debiel door huis om spullen bij elkaar te pakken en ik kleedde mij snel weer aan. We reden naar de HAP en onderweg werd ik bang, moeten we vannacht blijven? En wat gaan ze doen? Wat is dit?  En daar zaten we dan in de wachtkamer. Heel eerlijk de artsen leken toen niet zo’n haast te hebben. We werden in de wachtkamer geparkeerd en zaten hier 30 minuten voor we aan de beurt waren. Achteraf vond ik dit dus best bijzonder, gezien de spoed aan de telefoon en eenmaal daar kun je dus nog wel ff wachten.

We werden omgeroepen en liepen de lange gang in met behandelkamers. We gingen zitten in een behandelkamer en de arts zei eigenlijk direct dat ons kind nooit zo laag in tempratuur kon zitten. Dat was onmogelijk.. euhm oke? Ga maar meten dacht ik toen.. En ja hoor we mochten ons zoontje op de behandelbank leggen en zij ging even meten. Het leek uren te duren maar ook zei kwam naar 2 keer meten niet verder dan 34.5. Nou ja zegt ze zie het is in ieder geval geen 33.3! Wij dachten bij ons zelf nee mag hopen dat het hoger is na een dik fleecekleed en onze lichaamswarmte.. Maar goed ze deed verder onderzoek en vermelde nogmaals dat hij een dubbele middenoorontsteking had. Really that we didn’t know yet.. We mochten weer bij de computer komen zitten en ze zei als eerste: Zoals je weet zijn we heel voorzichtig met het geven van antibiotica bij kleintjes. Binnen in kookte ik van woede om deze woorden inmiddels was het voor mij meer dan klaar, ons zoontje had het zwaar. Heel zwaar en het leek alleen maar erger te worden het lichaam schoot van hot naar her, hij was lijkbleek, en letterlijk een vaatdoekje. Hij deed niets anders dan bij mij liggen slapen of in bed slapen en hij kon niet. Ik wilde niet weer naar huis met slappe hulpmiddelen die schijnbaar geen effect hebben op het moment! Ik hoopte dan ook dat haar volgende zin iets anders zou vertellen dan haar eerste. Ik weet namelijk niet wat ik anders had gedaan. Ik stond niet meer voor mijzelf in door vermoeidheid en angst. Maar ging ze verder; Ik zie dat hij het erg zwaar heeft en erg veel pijn heeft bij het liggen. Ik stel toch voor dat we met een antibiotica kuur gaan beginnen. Heel graag zeiden we. We startte direct die avond met de kuur en wat denk je? Nog geen 24 uur later was ons vaatdoekje ineens weer een persoontje, hij klaarde helemaal op! De kuur was voorbij en hij leek weer de oude…

Onze huisarts ziet een kindje dat is gevallen op het schoolplein, ernstig of niet?

Het is tussen de middag, lunchtijd en ik ben nog als enige dokter aanwezig op de praktijk. De assistente vraagt of ik een jongetje wil zien die net gevallen is op het schoolplein. Hij heeft zijn hoofd gestoten en heeft een keer overgegeven. Ik zoek het stroomschema van hoofdletsel bij kinderen erbij en kijk het even snel door. Ik loop naar de wachtkamer en zie daar een vrouw zitten met een jongen van een jaar of acht op schoot. Hij hangt tegen haar aan en naast hun staat een plastic beslagkom. Zijn moeder kijkt op als ik zijn naam roep. Na wat aansporing staat de jongen op en loopt met zijn moeder mee, helemaal soepel gaat het niet. De bak gaat mee. ‘Voor de zekerheid’, geeft zijn moeder aan. Als ze voor me zitten, vraag ik wat er gebeurd is. Ze waren op het schoolplein Anna-Maria-Koekoek aan het doen. Hij was aan het winnen, maar net bij het laatste stukje struikelde hij en klapte met zijn hoofd tegen de muur aan. Hij is niet buiten bewustzijn geweest maar moeder vind hem wel wat uit zijn doen. Hij geeft aan dat hij hoofdpijn heeft en hij heeft een half uur geleden overgegeven.

Ik twijfel, op basis van dit verhaal bestaat er geen keiharde indicatie om hem in te sturen. ‘Ik kan het altijd even overleggen’, schiet er door mijn hoofd. Maar eerst maar eens kijken of ik bij lichamelijk onderzoek nog andere dingen tegenkom waar ik me zorgen om maak. Ik vraag ze mee te komen naar de onderzoeksbank. Het valt me meteen op dat hij een flinke bult en ook een klein wondje heeft op zijn voorhoofd, boven zijn rechter oog. Ik kijk hem na, check zijn pupillen, oogvolgbewegingen en nog wat andere tests. Daar komt gelukkig niks afwijkends uit. Terwijl ik me omdraai om mijn handen te wassen hoor ik een typisch geluid. Hij heeft nog een keer overgegeven. Wat dat betreft maakt dat het voor mij makkelijker. De richtlijn is dan namelijk duidelijk: dan moet je overleggen met de kinderarts of neuroloog om het kind in te sturen. Dit vertel ik dan ook aan moeder. Ze schrikt er wel een beetje van. Gewoon een val op het schoolplein, hoofd gestoten en dan moeten ze nu naar de Spoedeisende Hulp. Ik leg uit dat dit vooral uit voorzorg is maar dat het wel goed is dat hij toch wat uitgebreider wordt nagekeken. Ik bel met de kinderarts en ze mogen meteen komen. Ik geef moeder een beschrijving mee waar ze moeten zijn en ze vertrekken om meteen door te rijden naar het ziekenhuis.

Een paar weken later zie ik ze terug, voor iets anders gelukkig, maar ik grijp mijn kans om te vragen hoe het is afgelopen. Ze vertellen dat hij moest blijven, een scan van het hoofd heeft gekregen waar gelukkig niks geks op was te zien maar dat hij wel twee nachten in het ziekenhuis heeft geleden ter observatie. Hij had een flinke hersenschudding opgelopen. Na een week rust is hij voorzichtig weer naar school gegaan. Ze vinden wel dat hij nog wat sneller moe is, maar verder heeft hij er gelukkig niks aan over gehouden. Hij heeft nu klachten die passen bij hooikoorts dus daar schrijf ik hem wat voor en ze vertrekken weer. Ik vind het prettig om terug te horen dat er gelukkig geen grote dingen aan de hand waren (je bent dan namelijk bang voor een bloeding in het hoofd) maar dat een simpele val op het schoolplein zo heftig kon zijn had ik in eerste instantie, toen het werd aangekondigd, ook niet verwacht.

DOKTER MORENA (klik hier voor haar Instagram)

De baby bij de huisarts krijgt een andere diagnose dan verwacht…

Vrijdagochtend, het is druk en ik loop uit.  Mijn volgende patiëntje is een baby van drie maanden met voedingsproblemen. Ik betrap mezelf er op dat ik me afvraag wat die bij mij komt doen en waarom ze niet naar het consultatiebureau gaan. Ik roep ze binnen. De moeder is erg overstuur, ze moest voeden en doordat ik uit liep had ze daar geen tijd voor. Ze barst in huilen uit. Ik probeer haar wat te kalmeren en uit te zoeken waarom ze zo overstuur is. Ze maakt zich zorgen. Haar baby van drie weken oud is nog niet op geboortegewicht en hij drinkt ook erg slecht. Flessen drinken duurt wel een half uur en dan gaat er maar 30cc in. Ook geeft hij veel terug en is hij onrustig. 

 

 

 

Meteen heb ik een aantal dingen in mijn hoofd wat het zou kunnen zijn. Gericht stel ik nog wat vragen. Hier komt niet echt een aanknopingspunt uit. Ik doe uitgebreid lichamelijk onderzoek, maar ook daar vind ik niet echt iets afwijkends.
Ik besluit te vragen of ze ook al bij het CB geweest is. Dat is ze, de borstvoeding ging niet goed en ze is overgestapt op flesvoeding. De consultatiebureau arts maakte zich geen zorgen. Ze heeft over een week weer een afspraak om te wegen en meten. Moeder verteld dat ze zich daar niet gehoord voelt. Het stelt mij wel een beetje gerust. Het CB is de expert wat betreft pasgeboren baby’s. Toch?!