iui
Wensmama: “Oke, dit is echt de allerlaatste keer…”
Daar zaten we dan, tijdens de second opinion bij de nieuwe fertiliteitskliniek. Ze vertelden ons welk behandelplan ze voor ons in petto hadden. Namelijk starten met Provera (om mijn menstruatie op te wekken, aangezien ik zelf geen cyclus heb), en daarna over op Clomid (om de follikels een seintje te geven dat ze moeten rijpen). We hadden afgesproken enkel op gesprek te gaan, te kijken waar ze mee zouden komen en dan pas na onze bruiloft te starten. Ik wilde namelijk geen gedoe rondom de bruiloft. Dit moest onze dag worden en daar wilden we vollebak van gaan genieten, zonder ons druk te hoeven maken over het zetten van injecties, wachtweken, teleurstellingen, etc.
Maar goed, dit voorstel klonk vrij “simpel”. Enkel een paar pilletjes en een inseminatie. Dat is een fertiliteitsbehandeling voor dummy’s, wanneer je van ICSI/IUI vol hormoon injecties af komt. Ik bedoel hier niet mee dat dit niks voorstelt, begrijp me niet verkeerd. Maar voor mij persoonlijk was dit peanuts, daar er geen naald aan te pas zou komen en ik enkel een aantal pilletjes in moest nemen. We waren er dus snel uit, we zouden nog 1 behandeling gaan doen. Dit moest hem worden. Dit is wat een fertiliteitstraject met je doet, je verlegt continue je grenzen. We hadden besloten om het voor onszelf te houden dit keer en het niet te delen met onze vrienden/familie. Normaliter zijn ze op de hoogte waar we mee bezig zijn, op dit moment voelden we deze behoefte niet en besloten we het niet te delen. Het voelde weer een beetje alsof het iets van ons samen was, ons eigen geheim, zonder dat jan en alleman precies weet waar je in je cyclus zit en wanneer je testdag is.
Brengt deze second opinion (buiten het ziekenhuis) ons verder dan ooit in onze zwangerschapswens?!
Second opinion
In maart 2017 hebben wij de stap richting het ziekenhuis gezet, aangezien op dat moment een zwangerschap al 2 jaar uitbleef. De eerste afspraak was erg onwennig, aangezien onze intieme wens ineens niet meer zo intiem en persoonlijk was. We moesten dit gaan delen met onbekende personen die zich ermee zouden gaan bemoeien. Dat vond ik toch wel een dingetje. Van de andere kant was het natuurlijk ook super fijn dat er iemand mee wilde kijken naar wat de reden van een uitgebleven zwangerschap is.
De afgelopen jaren in het ziekenhuis hebben we heel wat behandelingen ondergaan. In eerste instantie zouden we starten met een kuur Clomid. Dit is een medicijn in tabletvorm waardoor eicellen in de eierstok rijpen en de eisprong in gang gezet wordt. Vlak voordat we zouden starten kregen we ook de uitslag van het sperma-onderzoek, waardoor dit meteen van de baan geschoven werd. We zouden starten met ICSI. Dit staat voor Intra Cystiplasmatische Sperma Injectie. Hierbij wordt er voor elke eicel slechts één zaadcel gebruikt, die rechtstreeks geïnjecteerd wordt in het plasma van de eicel. De vrouw gebruikt, net als bij IVF, hormoonstimulatie om meerdere eitjes tot rijping te brengen.
Helaas bracht deze ICSI poging niet wat we hadden gehoopt. Uit de 13 eicellen die gevonden werden kwam maar 1 embryo die terug geplaatst werd. Deze embryo bleef helaas niet zitten. Na deze teleurstellende eerste poging kregen we tijdens het evaluatie gesprek te horen dat de sperma-kwaliteit dusdanig verbeterd was, dat we over konden op IUI. Dat was een enorme opluchting, want hierdoor ontstonden er meer kansen voor ons.
In het jaar 2018 hebben we dan ook 8 IUI pogingen gehad, waarvan er 3x een zwangerschap is ontstaan. Helaas werden dit 2 miskramen en 1 buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Na deze teleurstellingen kregen we extra onderzoeken, waar eigenlijk niets uitkwam.
Begin 2019 leek het ons een goed idee om eens verder te gaan kijken dan het ziekenhuis. Ze hadden ons afgelopen jaren goed geholpen, maar er waren ook zaken waar we flink tegenaan liepen. Zo was het ziekenhuis enorm strikt met het volgen van protocollen en hadden wij het gevoel dat er niet altijd goed naar ons geluisterd werd. Bepaalde dingen die we aangaven werden erg snel van tafel geveegd. Ook zijn er regelmatig fouten gemaakt qua medicatie en bepaalde zaken die niet goed in het dossier stonden. De opeenstapeling van al deze dingen bij elkaar én het feit dat we na al die tijd nog steeds met lege handen staan, maakte dat we eens verder wilden gaan kijken.
We hadden al meerdere goede ervaringen gehoord over een fertiliteitskliniek bij ons in de buurt. Begin 2019 hebben we ons hier aangemeld, vanwege een wachtlijst konden we hier in april terecht. Naarmate de datum dichterbij kwam begonnen de zenuwen een beetje te komen. Ik vond het vooral spannend of we wel de goede keuze maakte door ergens anders te gaan kijken. Wanneer je eenmaal een keuze hebt gemaakt om elders te gaan kijken, geef je indirect eigenlijk al aan dat je klaar bent met de andere situatie.
Eenmaal de dag van de afspraak reden we samen naar de kliniek. We moesten ons om 8:45 uur melden, vanwege de spits deden we er ruim 40min over om bij de kliniek te komen. We werden erg vriendelijk ontvangen door de receptionist. Ze nam even wat algemene informatie met ons door en gaf daarna een kleine rondleiding. Wat een verschil met het ziekenhuis!
Nadat we onze koffie en thee op hadden (ja zeker, die kun je hier gewoon onbeperkt pakken) werden we geroepen door de arts. Een vriendelijk uitziende jonge vrouw zonder witte doktersjas. Ze besprak met ons wat ons hier heeft gebracht en onze voorgeschiedenis. We hadden van te voren ons digitale dossier opgevraagd bij het ziekenhuis en dit doorgestuurd naar deze kliniek, zodat ze dit vooraf door konden nemen. Ons dossier bleek één grote puzzel volgens de arts, waar veel dingen in bleken te missen. Nadat ze ons verhaal had aangehoord wilde ze nog graag een echo maken.
Uiteindelijk kregen we na de echo te horen dat ik PCOS blijk te hebben. Dit is een afkorting voor Polycysteus Ovarium Syndroom. Hierdoor ontbreekt er vaak een eisprong. Daarnaast vonden ze mijn TSH-waarde, ofwel mijn schildklierwaarde, aan de hoge kant en wilden ze graag op antistoffen prikken om te bekijken of dit van invloed zou kunnen zijn op de vruchtbaarheid. Ook is er meteen geprikt op mijn AMH-waarde, hiermee kunnen ze vrij nauwkeurig bepalen wanneer ik in de overgang zou komen.
In die korte tijd dat we dus bij deze kliniek zijn geweest hadden we voor ons gevoel al meer antwoorden gekregen dan alle afgelopen jaren bij elkaar. Door deze uitslagen kwam er ook een nieuw behandelplan, wat ons meer kansen zal geven. Het ziekenhuis adviseerde nog 2x IVF, wat zou betekenen dat wanneer deze behandelingen zouden mislukken, we uitbehandeld zouden zijn. De kliniek stelt voor om gerichter te gaan behandelen op de PCOS, door medicatie in de vorm van tabletten met aansluitend IUI. Wanneer dit niet werkt, gaan we over op hormoonstimulatie (een andere variant dan we eerder gehad hebben), met aansluitend IUI. Wanneer dit alles niets oplevert kunnen we alsnog terug over op IVF.
Voor ons is het duidelijk, wij gaan verder met onze behandelingen bij deze betreffende kliniek i.p.v. het ziekenhuis. Het voelt goed en er is nu al zoveel meer duidelijkheid, dus kom maar op!
Liefs,
Manouk
Uitspraken die een wensmama kwetsen of juist goed doen…
“U heeft 1 nieuw bericht”, ik krijg een melding van WhatsApp. Er is een nieuw bericht geplaatst in de vriendengroep app. Kort daarop stromen er talloze berichten in deze groep binnen. Mijn gedachten zeggen dat het vast weer een zwangerschapsaankondiging is. Ik open voorzichtig mijn berichtenbox en zie inderdaad dat het om een aankondiging gaat. Ik lees het bericht snel en druk WhatsApp even weg, het lukt me nu nog niet om te reageren. Ik vind het voor diegenen natuurlijk super fijn dat ze een kindje verwachten en gun het ze van harte, maar toch voelt het even als een messteek. Ik stuur ze straks wel even een berichtje om ze te feliciteren, wanneer ik het heb verwerkt.
Om even mijn gedachten te verzetten open ik Instagram. Eenmaal geopend word ik hier wederom geconfronteerd met een nieuwe zwangerschapsaankondiging, een dikke buiken foto, een prachtige newborn shoot om hierna door te gaan naar een mooi familie portret. Op dat moment voel me ontzettend alleen en komen mijn tranen omhoog. Ik sluit Instagram maar snel af en loop naar mijn vriend toe. Onbewust begin ik meteen op hem te mopperen, omdat de gordijnen niet dicht zijn. Diep van binnen probeer ik mezelf gewoon groot te houden en gooi ik het maar op die stomme gordijnen, zodat hij niet aan me ziet hoeveel pijn en verdriet ik heb. Al snel prikt hij er doorheen en nog voordat de gordijnen dicht zijn stromen de tranen weer over mijn wangen.
Helaas is bovenstaande situatie een soort van wekelijks tafereel voor ons aan het worden. Mensen om ons heen proberen goedbedoeld de pijn op sommige momenten weg te nemen of te verzachten, ook al weten ze wellicht dat dit onbegonnen werk is. Ze bedoelen het goed, daar ben ik van overtuigd.
Soms krijgen we zomaar uit het niets een kaartje of berichtje om te laten weten dat mensen aan ons denken. Dit vind ik ongelooflijk fijn kan ik je vertellen. Het feit dat iemand de moeite neemt om een kaartje of berichtje aan je te schrijven wanneer diegene aan je denkt, voelt goed.
Ik wilde graag over dit onderwerp schrijven, omdat ik het bespreekbaar wil maken. Het is niet bedoeld om mensen op hun vingers te tikken of af te keuren, maar om dit lastige onderwerp te bespreken. Er zijn de afgelopen jaren veel goedbedoelde adviezen, tips of reacties aan ons gegeven.
Voorbeelden van deze goedbedoelde adviezen, tips of reacties waren bijvoorbeeld:
• “Jullie kunnen gelukkig altijd nog een kind adopteren.”
• “Jullie zijn nog jong en hebben nog alle tijd!”
• “Ik weet zeker dat het bij jullie goed gaat komen, want ik ken iemand die…”
• “Je moet het gewoon wat meer loslaten, dan komt het vanzelf.”
• “Jullie weten dat je zwanger kan worden, je bent immers al 3x zwanger geweest. Je moet “gewoon” even volhouden, dan komt het vanzelf goed!”
• “Het komt hoe dan ook goed, jullie hebben toch nog wat IVF behandelingen tegoed?”
Mensen bedoelen het vast en zeker niet verkeerd, maar ze lijken niet te weten hoe pijnlijk deze opmerkingen voor ons kunnen zijn. Je kunt ons geen garanties geven als je onze achtergrond niet kent en al ken je onze achtergrond wel, dan kun je dat nog steeds niet. Cijfers en verhalen van anderen zeggen ons helaas niks (meer). Natuurlijk zijn er genoeg succesverhalen, maar dat betekent niet dat het bij ons ook zo gaat lopen. Het isalsof je tegen iemand die ongeneeslijk ziek is zegt: “Maak je maar geen zorgen, het komt wel goed.” Natuurlijk zijn we een aantal keer zwanger geweest, maar dat is zeker geen garantie dat we ook ooit een gezond kindje op de wereld kunnen zetten. Als die garantie er wel zou zijn, dan was deze weg een stuk minder zwaar zijn geweest.
Ik snap dat het geen makkelijk onderwerp is om over te praten. Als je niet zo goed weet wat je moet zeggen benoem dit dan, maak het niet moeilijker dan het is. Zeg het gerust tegen me als je het lastig vindt, of als je niet goed weet wat je moet antwoorden/zeggen. Soms zijn dingen nou eenmaal verdrietig of oneerlijk, maar dat is nu eenmaal wat het is. Het zit er bij veel mensen zo ingebakken dat ze op lastige momenten alles uit de kast proberen te halen om de ander zich beter te laten voelen, maar zo werkt het niet altijd. Soms zijn de emoties er op dat moment en mogen ze er ook zijn. Een simpele: “Ik vind het zo rot voor jullie, of ik weet niet goed wat ik tegen je kan zeggen” is op zo’n moment meer dan steunend genoeg.
Liefs,
Manouk