Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

janedoe

Ik ben bijna overleden in mijn kraambed

Op vrijdag 13 april 2018, 3 dagen na mijn bevalling, ben ik bijna overleden in mijn kraambed. Bam, mooie binnenkomer vind je niet? Om mijn verhaal beter te begrijpen neem ik je even mee door mijn zwangerschap, want een roze wolk: dat was het niet. Ik ben bijna overleden door Pre-Eclampsie/Hellp. Dit staat ook wel bekend als zwangerschapsvergifiting.

 

 

 

Na een missed abortion, met een nasleep waar je u tegen zegt, maar dat is een verhaal apart, kwam ik de dag nadat ik ten huwelijk was gevraagd in Zuid-Afrika erachter dat ik opnieuw in verwachting was. Door het dolle heen, maar met een bang hart begonnen wij opnieuw aan dit prachtige avontuur. 
De eerste weken van mijn zwangerschap waren een uitdaging. Ik spuugde veel, zoveel dat ik zelfs medicatie kreeg, maar toch kon het mij niets schelen. De kleine deed het goed en we keken uit naar de toekomst, ik zou vrijdag 13 april 2018 uitgerekend zijn, gelukkig ben ik niet bijgelovig! De ellende begon alleen op kerstavond al. Ik zat met 24 weken met regelmatige harde buiken bij de verloskundige, twee weken later kreeg ik te horen dat ik niets anders mocht dan bedrust houden en duimen dat onze dochter tot 35 weken zou blijven zitten. Achteraf was dit voor mij het eerste signaal dat er iets niet helemaal pluis was.  

 

 

Rond 30 weken kreeg ik een blaasontsteking die maar niet wegging. Bij toeval was er een huisarts in opleiding bij onze praktijk die ook even mijn bloeddruk en suiker controleerde. Mijn bloeddruk was te hoog en hij begon verschillende vragen te stellen. ‘Ziet u sterretjes?’ ‘Ja’, antwoordde ik. ‘Heeft u veel hoofdpijn? ‘Nee, dat valt wel mee’. ‘Heeft u een bandgevoel bovenin de buik’. Nee, dat had ik ook niet. Voor de zekerheid stuurde hij mij toch door naar het ziekenhuis. Ik vond het onzin, ik kwam immers maar voor een blaasontsteking. Ik werd gekoppeld aan een streekziekenhuis en ik moest langskomen. Echt begrijpen deed ik het niet, want wat had dit allemaal te maken met die blaasontsteking? Ik werd aan een CTG gelegd en ik moest bloed laten prikken en urine inleveren. Mijn bloeddruk was daar nog steeds aan de hoge kant, maar kwam niet over de 140/90 uit. Dit was een grenswaarde om aan de bloeddrukmedicatie e zitten. Terwijl ik met mijn tweede antibioticakuur bezig was, vertelde de gynaecoloog dat ik helemaal geen blaasontsteking had. Alles zag er verder prima uit, ik mocht weer naar huis en mocht stoppen met de kuur. Als ik veel hoofdpijn zou krijgen moest ik aan de bel trekken.  Eenmaal thuis snapte ik niet goed wat er aan de hand was en waarom ik voor deze klachten naar het ziekenhuis moest. Ik bleef op de bank liggen, maar echt goed voelde ik mij niet. Naarmate de weken vorderde voelde ik mij steeds zieker en zieker worden. Elke keer weer gaf ik dit aan bij de verloskundige, waardoor ik te horen kreeg dat dit de laatste stukjes van de zwangerschap waren, er vast griep heerste of ik het nog rustiger aan moest doen. Vol frustratie heb ik de telefoniste een keer gesmeekt of ik langs de verloskundige mocht komen, omdat ik mij echt niet goed voelde. Na het negeren van het advies om een paracetamolletje te nemen en lang aandringen mocht ik langskomen. Mijn bloeddruk werd opnieuw gecontroleerd en wederom was dit een hoge uitslag: 150/110. Zo werd ik met een brief onder mijn arm direct naar het ziekenhuis doorgestuurd. In de brief las ik voor het eerste over vermoedelijk PE.  PE staat voor Pre-eclampsie. Simpel gezegd, een hoge bloeddruk tijdens je zwangerschap met eiwitverlies in de urine. Na het openen van de brief besloot ik niet te gaan Googlen, maar de gynaecoloog af te wachten.  Dat leek mij verstandiger. In het ziekenhuis waren verschillende controles uitgevoerd, waarna ik twee dagen later terug moest komen voor hetzelfde rondje. Bloedprikken, urine inleveren, aan een CTG en een uur lang om de vijf minuten bloeddrukmeten. Elke keer paste ik niet binnen het vakje ‘pre-eclampsie/hellp’ waardoor ik weer terug naar huis werd gestuurd.  

 

 

Ik bleef volhouden dat er iets niet klopte, waardoor ik elke week wel vier keer in het ziekenhuis zat. Ik had geen hoofdpijn, geen bandgevoel, maar ik zag wel sterretjes en voelde mij erg grieperig en zwak. Dan kreeg ik weer ijzerpillen of maagzuurremmers, maar helpen deed het niet.  Langzaam kropen de weken voorbij en ineens was ik toch 39 weken zwanger. Vier lange maanden heb ik thuis op de bank en in bed doorgebracht, maar ze zat nog binnen en ze was gezond. Dat was voor mij het allerbelangrijkste.
Op 6 april 2018 had ik een normale controle bij de gynaecoloog. Mijn bloeddruk was weer torenhoog en ik liep te ijsberen door de gangen van het ziekenhuis. Zonder het door te hebben was ik heen en weer aan het wiegen en ‘zuchten of puffen’ . De gynaecoloog vroeg aan mij of soms de bevalling begonnen was, waarna ik aangaf dat niet te weten omdat ik nog nooit eerder weeën had gehad. Ineens ging het snel, ik bleek inderdaad weeën te hebben en ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Normaal bij een bevalling stijgt je bloeddruk ook, omdat je lichaam hard aan het werk is, die van mij was alleen nog net even een slagje hoger. Na vier uur in het ziekenhuis met 3 centimeter ontsluiting viel mijn bevalling stil en werd afgesproken dat ik mij de dag erna wederom moest melden.  

 

 

7 April 2018 is besloten dat als mijn dochter zich op 9 april 2018 nog niet zou melden, ik 10 april ingeleid zou worden. Mijn bloeddruk liep namelijk op en haar hartslag was ontzettend hoog. Als ik erop terugkijk vind ik het opmerkelijk dat zij mij toen naar huis hebben latengaan.
10 April stond ik in de ochtend bij het ziekenhuis, vol spanning want vandaag zouden wij ouders worden! Mijn bevalling was niet echt fantastisch. Hij duurde 7 uur en 5 minuten precies, dat was dan wel weer fijn, maar het was 7 uur lang een weeënstorm wegpuffen. Het begon met mijn eigen weeën, waarna ik wee-opwerkkers kreeg omdat mijn eigen weeën onvoldoende uithaalden. Toen besloot ik dat ik een ruggenprik MOEST hebben, want na 3 uur was ik doodop en nog geen cm verder. Na 4 keer prikken lukte het niet om hem te plaatsen en zat ik op 5 cm. Met 6 cm kreeg ik persweeën, omdat mijn dochter met haar hoofd tegen iets aan zat te duwen. Madam was een sterrenkijker. Die persweeën waren voor Jan Joker, want ik mocht er niet aan toegeven (lees: ik beet in de zijkant van het ziekenhuis bed en werd gek). Gelukkig draaide ze op tijd, maar door mijn weeënstorm en mijn hoge bloeddruk ging onze dochter snel achteruit. Toen haar hartslag daalde onder de 70, besloot de gyn in te grijpen. De schaar ging erin en de pomp kwam erbij. Na 2 keer trekken, en gehoorschade voor degene in de bevalkamer AUW!, was ze eruit.   

Onze dochter was geboren. Daar was ze eindelijk. Na wat wrijven haalde ze haar eerste hap lucht en begon ze te huilen.

En ik? Ik kon niet stoppen met huilen. Na een uur op die roze wolk, kwam de gynaecoloog om de schade down under te bekijken. En echt niet gelogen: ze hebben met z’n 2e moeten puzzelen hoe ze alles waar aan elkaar gingen naaien, waar ze vervolgens een uur over gedaan hebben. Het boeide mij allemaal niet! Wat was ik gelukkig, we hadden het gehaald zonder ziek te worden dacht ik nog.

De volgende ochtend werd ik met een bloeddruk van 134/84 naar huis gestuurd. Ik was moe en zou thuis moeten uitrusten dan kwam alles goed. Die woensdag thuis was heerlijk en we zaten echt op die roze wolk. In de avond lekker gegeten, goed geslapen (voor zover dat gaat) en donderdagochtend stond ik vreemd op.

Ik was zwak, moe en voelde mij niet goed. Het eerste dat mij opviel is dat ik niet meer vloeide (sorry TMI!). We hadden een kraamhulp die net klaar was met haar opleiding, een lieve meid: maar totaal onbekwaam. Toen ik aan haar vroeg of dit kwaad kon, zei ze dat het vanzelf wel weer op gang zou komen. Ze controleerde mijn pols en ging naar huis.

De nacht van donderdag op vrijdag durfde ik niet te gaan slapen. Ik zei tegen mijn vriend dat ik bang was dat ik dan nooit meer wakker zou worden. Ik at niet, dronk niet en leek wel op te zwellen. Op vrijdagochtend stond de kraamhulp weer voor de deur. Ze zei dat ik als ik twijfelde ik zelf maar even de verloskundige moest bellen.

Die belde ik om 08:00 uur. Ze was geïrriteerd en zou wel kijken of ik vandaag nog visite van haar kreeg diezelfde dag. Om 14:00 uur kwam ze, waarna mijn bloeddruk torenhoog bleek en ze het niet vertrouwde. 16:00 uur was ik in het ziekenhuis met vriend en baby. Vanaf toen weet ik hele stukken niet meer.

Ik ben onwel geworden in de wachtkamer, waarna mijn vriend iemand heeft gehaald. Ze hebben mij proberen te prikken voor een infuus, maar er was bijna geen ader meer te vinden. Mijn organen waren aan het afsluiten en binnen no time stond ik met allemaal gynaecologen om mij heen. Uiteindelijk hebben ze op een hele rare plek in mijn hand een infuus aan weten te leggen en kreeg ik een shot Magnesiumsulfaat. Dit was om mijn hersenen en andere organen te beschermen tegen eclampsie.

Mijn leverwaarden gingen erg achteruit en mijn bloedplaatjes namen af, maar ik ‘lekte’ geen eiwitten uit mijn nieren. Toch werd mijn pre-eclampsie opgeschaald naar Hellp.

Ik moest in het donker liggen met bloeddrukmedicatie en een magnesiuminfuus en afwachten of mijn situatie beter zou worden. Zo min mogelijk prikkels om mijn hersenen rust te gunnen. Terwijl ik in de kamer lag en iedereen om mij heen bezig was om mij bij de pinken te houden kreeg ik een moment van enge rust. Rust in het moment en in de situatie. Ik was klaar om alles los te laten en te gaan, zo voelde het voor mij. Of het nou door de medicijnen kwam of het feit dat ik doodziek was en mijn lichaam vergiftigd was, maakt voor mij geen verschil. Het voelde oprecht alsof ik op het randje van de dood stond en een keuze had. Ik koos ervoor om niet toe te geven en te vechten.

Ik lag 6 dagen in het ziekenhuis, toen ze mijn bloeddruk een beetje onder controle kregen. In die 6 dagen tijd was ik 9 kilo aan vocht afgevallen. Toen ik naar huis ging dacht ik dat alles beter zou worden, maar dit was niet het geval. Dit was slechts het begin van mijn herstelproces.

Los van de restklachten die je aan PE/HELLP (overprikkeld, vergeetachtig, niet op woorden komen, snel vermoeid en slechte concentratie) had ik last van bindingsproblemen. Mijn dochter was namelijk die dagen wel bij mij geweest, maar ik heb haar amper gezien. Ik voelde mij ontzettend schuldig, voelde mij de slechte moeder ooit en kon niet tegen haar geluiden. Weken heb ik doorgebracht in mijn donkere slaapkamer, met mijn vriend die alles opving. Onze dochter heb ik pas na 2 weken voor het eerst in bad kunnen doen. Ik kon niet eens zelf naar het toilet lopen, zo zwak was ik.

Toen ik na een paar maanden langs de huisarts ging om slaapmedicatie te krijgen ben ik naar een psycholoog gestuurd. Hier is PTSS geconstateerd, door het hele gebeuren. Naast EMDR (vorm van verwerkingstherapie) ben ik veel met mijn psycholoog in gesprek geweest. Praten over hoe je mijn verhaal een plekje kunt geven, maar ook hoe je omgaat met de verandering die je als mens meemaakt door die nare ziekte.

Afgelopen januari heb de therapie weten af te sluiten en ben ik weer begonnen met werken. Ik werk inmiddels bijna weer volledig en zal mij over 5 weken, voor mijn zomervakantie betermelden. Onze dochter zal dan 17 maanden zijn.

17(!) maanden ben ik al zoet met dit geintje en sommige delen die nu voor mij verandert zijn, zijn blijvend. Ik heb hersenschade opgelopen, alsmede schade aan mijn hart en vaten. Ik loop de rest van mijn leven onder streng toezicht bij het ziekenhuis en heb een hogere kans op hart- en vaatziekten de rest van mijn leven.

Mijn verhaal is ontzettend pittig, maar ik zou het zo overdoen. Want het grootste geluk dat wij eraan over hebben gehouden ligt nu heerlijk te slapen in haar bedje. En mijn vriend en ik? Wij zijn inmiddels getrouwd en samen sterker dan ooit.

Ik heb ervoor gekozen om mijn verhaal niet met naam en toenaam te delen, omdat ik niet wil dat mensen anders naar mij kijken als ze mij nieuw leren kennen. Ik ben namelijk niet zielig, ik ben een overlever!

 

Deze papa heeft ADHD, hoe gaat dat in een gezin?

Papa is een beetje druk

ADHD kennen we vooral als een kinderziekte. Als een jongetje erg druk is en hard praat verzuchten we: Pff kan er geen pilletje in? We associëren ADHD vooral met iets wat bij kinderen hoort.

Toch zijn er in Nederland ook voldoende volwassenen met ADHD. Want het is niet bewezen dat het overgaat als je ouder wordt. Soms kan het minder worden: je leert ermee omgaan, je past je aan en laat sociaal wenselijk gedrag zien.

Soms belemmert het je in het krijgen of houden van een baan. Het kan ervoor zorgen dat je in een relatie telkens tegen hetzelfde aanloopt. ‘Jij zou toch de was ophangen?’ Oja.. vergeten.. je was verdiept in een computerspelletje. Al 4 uur.

Want ADHD hebben is niet alleen maar Alle Dagen Heel Druk zijn. Het is een hyperfocus hebben op een bepaald onderwerp, je daarin vastbijten en niets anders meer horen/zien. Het is eindeloze mogelijkheden zien, die niet altijd even reëel zijn. Het is heel creatief zijn, maar ook opzien tegen taken die moeten. Structuur hebben is niet vanzelfsprekend en zal aangeleerd moeten worden.

Als kind met de diagnose, krijg je hulp. Hulp van je ouders, de leerkracht en eventueel een orthopedagoog. Maar als de diagnose past komt als je al ouder bent, heb je jezelf al patronen en gedrag aangeleerd. Dan heb je al de nodige teleurstellingen en faalervaringen achter de rug.

Mijn man kreeg de diagnose toen hij 29 was. Dit nadat een baan meerdere malen stuk liep en hij vast liep met het zoeken naar een nieuwe baan.

Het voordeel van zo laat een diagnose krijgen is dat hij al veel geleerd had. Hij is sociaal, grappig en weet wat hoort en wat niet hoort. Hij had al een goede studie afgerond en het lukt hem relaties te onderhouden. Het is voor hem lastiger te focussen op bepaalde taken en om prioriteiten te stellen. Hierbij helpen de medicijnen die hij slikt. Zijn deze nog niet ingewerkt? Dan merk ik dat meteen. Het duurt langer voor hij antwoordt, hij is impulsiever en minder scherp.

Op zijn werk gaat het veel beter met zijn medicatie. En ook thuis onderneemt hij meer, maakt hij sneller dingen af en is hij beter “bereikbaar”

Waar de ADHD-er vaak ‘Lang leve de lol’ als motto lijkt te hebben, is het voor de partner vaak zaak om zoveel mogelijk aan de structuur vast te houden. Het huishouden moet wel gedaan worden, kinderen moeten in bad en de gymtassen moeten klaar liggen. Ik kan naar bed gaan en manlief achterlaten op de bank om 22:30 en vragen of hij: brood uit de vriezer haalt, de vaatwasser aandoet, de kattenbak verschoont en de kliko nog even buitenzet. Geheid dat ik de volgende ochtend een vieze vaatwasser opentrek of geen brood zie liggen. Maar gelukkig hoor ik dat veel mannen dit doen, en is de ADHD dus niet altijd het excuus.

Wat vervelender kan zijn, is dat ik wel eens de boeman ben. Ik ben een stuk strenger en meer gestructureerd dan mijn partner en hij laat meer toe, kan meer hebben. Ik vind 3 keer waarschuwen voldoende, bij manlief kan dochter wel even wat langer doorgaan. Waardoor ik de boze moeder ben die naar boven roept dat ‘Ze nu echt moet luisteren, want je hoort toch zelf ook wel dat je het al 6 keer hebt gevraagd en ze blijft het doen’. Niet altijd fijn.

Dochterlief plukt juist enorm de vruchten van papa’s bijzondere stempel. Hij heeft bergen energie, heeft genoeg aan een paar uur slaap. Hij is creatief en kan zich uren vermaken met een spelletje doen met haar. Iets waar mama niet altijd geduld voor heeft. Toen we onze kinderwens bespraken, werd ook besproken dat ADHD erfelijk kan zijn en dat dit natuurlijk ook voor ons kan gelden. We kregen een dochter, er wordt gezegd dat meisjes minder vaak ADHD hebben, maar dit lijkt zo, omdat meisjes het op een andere manier uiten.

Onze dochter lijkt tot nu toe nergens last van te hebben, en mocht het ooit wel blijken, dan hoop ik dat ze net zo creatief, lief en zorgzaam wordt als haar papa.

Anonieme brief voor gescheiden ouders

Kids en Kurken kreeg een anonieme blog binnen voor gescheiden ouders. Er kon geen gezicht bij, geen naam onder en al helemaal geen Instatag bij… Erg speciaal! We hebben besloten het te publiceren. 

 

 

 

Lieve ouder, 

Ooit kozen jullie voor elkaar, ooit waren jullie gelukkig samen en bezegelden dit met een fantastisch kind en later nog één. Ooit was alles anders. Toen ging het mis, daar ben je zelf ook schuldig aan. Waar twee vechten hebben er twee schuld, dat weet jij ook.  Je bent nu weer gelukkig in de liefde en hebt een heerlijk fijn (samengesteld) gezin opgebouwd. De warmte en liefde is duidelijk zichtbaar voor allemaal. Jullie hebben een veilig thuis opgebouwd. Zo jammer dat er altijd een gevecht op de achtergrond aanwezig is, altijd die spanning, zorg en strijd…. En ik, ik kijk vanaf de zijlijn mee.

 

Vanaf de zijlijn zie ik de pijn in je ogen. Vanaf de zijlijn zie ik hoe je vecht voor hen. De strijd tussen wat goed voor hen is en het niet willen opgeven, is van je gezicht af te lezen. En ik snap het. Het is niet eerlijk, je bent machteloos. Iedereen maakt fouten maar je bent een fantastisch liefdevolle ouder. Je hebt te dealen met wat er aan de andere kant over je gezegd wordt. Je probeert er boven te staan en een goede ouder te zijn. Maar je staat altijd met 1-0 achter. Niemand is perfect ook jij niet. Maar het is niet eerlijk. Je weet dat deze situatie voor twee personen op deze aarde nog slechter is dan voor jou. En dat zijn zij. Die twee waar jij met heel je hart van houdt. Je bent zelfs bereid je terug te trekken uit de strijd omdat je weet dat dit echt niet goed voor ze is. Je weet niet wat een keuze als deze met ze zal doen. En je wil het niet, je wil het echt niet. Ik zie het vanaf de zijlijn en ik weet dat zij jou nodig hebben. Je hebt ze zoveel te geven. Maar houdt dit ooit op? En wat levert dit gevecht op? Twee getraumatiseerde kinderen in strijd met zichzelf en in strijd met hun gevoelens.

Vanaf de zijlijn zie ik niet alleen jou? Maar ook hen…

 

Ik sta aan de zijlijn. Ik kijk toe. Wil jou helpen en hen helpen, ik wil iets doen. Maar ik kan niets. Machteloos blijf ik kijken en zie ik hoe zij van je houden en hoop ik dat er ooit een einde komt aan dit, voornamelijk eenzijdig, gevecht. Dat ooit echt zij het allerbelangrijkste worden en alle strijdbijlen worden begraven. Laten we het hopen.
Tranen prikken in mijn ogen bij het zien van jouw verdriet en onmacht en tranen prikken in mijn ogen bij de gedachte aan hun worsteling. Ik blijf kijken en er is echt niets dat ik verder kan doen. Hoe frustrerend is dat…. Diepe zucht…  

 

 

 

Liefs van mij