kanker

(vervolg)

Mijn oudste, 2 jaar, zag mijn betraande gezicht bij binnenkomst. Ik kreeg een knuffel en een kus. Mijn man verstijfde en dacht shit.

Alleen mijn moeder en een collega wisten van het onderzoek. Als de jongens in bed liggen, bel ik mijn moeder, mijn zus en mijn collega.

Even later zat ik met mijn ouders en zus op de bank. Ik weet dat het slecht nieuws is, maar ik weet nog niet hoe slecht. Ik moet een week afwachten voordat ik dat weet.

Na een week kop in het zand steken, en doorgaan, was daar de dag van de uitslag. Ik ging met mijn man en zus. Met klamme handjes en oksels in de wachtkamer zeg en dat duurde 50 minuten.

Achteraf bleek dat te komen, omdat ze mij niet door de verpleegkundige, maar door de arts wilden laten informeren. En daar kwam het;

• Borstkanker

• De echo liet een tumor zien van  1,5 cm in de linkerborst met uitzaaiingen in 2 lymfe in mijn oksel

• Een kleine tumor, maar agressief.

• Niet hormoongevoelig, niet eiwitgevoelig (helaas klinkt dat positief, maar is het dat niet)

• De tumor is triple negatief, dus er zijn weinig behandeling mogelijk.Het wordt een half jaar chemotherapie, dan opereren, dan bestralen.

• Het is vreemd dat ik dit heb op mijn leeftijd, dus er volgt onderzoek om te bepalen of ik genetisch belast ben. Als dat niet is, kan de operatie misschien borstbesparend, als het genetisch dan is het advies om in ieder geval beide borsten te amputeren.

• Het is te behandelen, maar verder eigenlijk het slechtste scenario

• Na de behandeling ben ik niet meer vruchtbaar, dus ik moet besluiten of ik eicellen in wil vriezen. Er kwamen nog dikkere tranen, ik had dit zelf nog niet besloten en nu wordt het misschien voor ons besloten.

• En volgens direct verdere onderzoeken, want dit is het scenario van nu. We moeten nog uitsluiten dat er niet meer uitzaaiingen zijn. MRI en PETscan zijn gepland. Volgende week woensdag spreek ik jullie weer.

Mijn vraag aan de arts was: ‘Maar hoe doe ik dit dan? Wat doe ik met mijn werk?’ 

Haar antwoord was duidelijk, en ook heftig. Je gooit je agenda leeg voor het komende jaar. Focus op jezelf en je herstel, het is mooi meegenomen als je wel iets kan doen.

Het was tijd om mensen te informeren. Veel vrienden kwamen langs, dat was fijn, maar het is ook heel gek om te beseffen dat dit allemaal om mij gaat.

De dagen erna vol met berichtjes, bloemen, kaartjes, telefoontjes, allemaal steun, maar dat betekent ook dat ik echt ziek ben.

Ook op bijvoorbeeld de verjaardag van mijn nichtje, ben ik opeens de persoon die bekeken wordt. En ik snap dat, want ik heb kanker. Maar ik besef het eigenlijk nog niet helemaal.

Donderdag werd via een call mijn team op het werk geïnformeerd. Ik heb ze zelf nog een persoonlijke mail gestuurd. Vreselijk om mijn werk neer te moeten leggen en mijn team weer in de steek gelaten nadat ik net 6 maanden terug ben van mijn zwangerschapsverlof.

Er volgde een week van diverse onderzoeken. Eerst een MRI scan en een PET scan. Ik werd gebeld door de chirurg en ik kan je vertellen dat een niet geplande oproep van het ziekenhuis erg spannend is.

Er is iets te zien in je rechterborst. De volgende klap in mijn gezicht, dat meen je toch niet. Maar dat zou dan hetzelfde orgaan zijn, dat is minder erg dan een ander orgaan. Grenzen worden hier snel verlegd.

Er is een extra echo gepland. Omdat ze het via de echo niet konden vinden, werd er een MRI geleid biopt gepland.

Ik merk dat ik erg rusteloos ben, ook omdat ik wil starten met behandelen en al die onderzoeken vertragen! Iets moet nu zorgen dat de groei van deze tumor stopt. Het lukt me gelukkig ook om een en ander te versnellen. Ik zoek grip in een situatie waar ik dit niet heb. Verder gaat het best goed met me. Maar ik praat er goed over, en probeer alles stap voor stap te doen. Ik word heel emotioneel als ik aan mijn kinderen denk, en ik kan nog niet teveel lezen over de chemo want dan wordt in geconfronteerd met heftige verhalen en blijvende kwalen. Dat is voor later.

En toen was het een week later, weer in dezelfde wachtkamer met een hart dat bijna uit mijn borstkas bonst. De chirurg riep ons binnen.

Naast de tumor die op de MRI 42 mm is, zit er kanker in 6 lymfen. Ook zien ze oplichtingen in mijn longen. Als de kanker in een ander orgaan zit, kunnen we niet meer genezen, maar gaan we behandelen om te verlengen. BAM, dat was de boodschap die alle hoop wegnam.

Mijn man viel bijna flauw en werd op een bed gelegd. Ik kan eigenlijk niet vertellen wat er allemaal door me heen ging. Ik bleef vrij rustig en stelde vragen. De radioloog had nog kleine hoop, en wilde een extra longscan maken. Mijn arts gaf aan dat zij dit niet geloofde en uitging van het slechtste. Ik kon de dag erna de foto laten maken.

We liepen de kamer uit en stortten volledig in. Ik wilde een rustige plek, en we werden in een kamertje gezet met een verpleegkundig erbij. Gelukkig kwam de chirurg tot besef dat ze ons zo niet kon laten gaan, en ihad ze geregeld dat ik 2 uur later de scan kon maken. Ik had mijn moeder niet te pakken gekregen, en we besloten eerst de scan af te wachten. Gelukkig.

Na de scan moesten we even wachten, we werden gebeld toen de uitslag binnen was. Daar gaan we.

Ze haalde ons binnen, met een strakke blik en zakelijke toon, en ik dacht echt het is klaar met me. Maar dat was niet zo. Het zijn geen uitzaaiingen, maar ontstekingen. Over 3 maanden maken we een nieuwe foto om nogmaals te controleren, maar dit betekent dat we nog steeds kunnen gaan voor genezing. De arts gaf aan dat ze zelf echt moest schakelen, omdat ze dit niet verwacht had. En we slaakten allemaal een zucht van opluchting.

Ik heb nog een kans, ik mag nog gaan vechten en die kans pak ik met beide handen aan! Wat een rollercoaster van emoties. We gingen naar huis, even bijkomen en de mensen informeren die al de hele middag mijn bericht aan het afwachten waren.

Mijn man en ik gingen op het terras zitten bij ons wijkrestaurant en hebben rustig gepraat en gezwegen. Dit moet echt even bezinken.

Ik noemde al dat grenzen snel verlegd worden. Op dit moment ben ik zo dankbaar dat ik een zware en lange behandeling met chemotherapie, operaties en bestralingen aan mag gaan. Ik zou de artsen niet aanraden om deze methode vaker te gebruiken, maar mijn vechtlust is enorm 😉

Mijn ouders kwamen de jongens brengen en wat was het heerlijk om ze te zien. Als ik jullie maar groot mag zien worden, daar doe ik echt alles voor!