klachten

“Is deze vacature niks voor jou? Je wilt toch nu wel wat met je opleiding gaan doen?” Ik keek via de interne vacaturebank al een tijdje uit naar een nieuwe baan. “Het is fulltime, maar misschien lukt dat je wel nu de kinderen bijna naar school gaan.” Mijn collega’s wisten van mijn ambities en regelmatig werd ik getipt over een interessante vacature of uitgenodigd voor een kopje koffie. Aan alle kanten werd ik gestimuleerd om eindelijk een vervolgstap te zetten. Ze zagen het in mij, ik zag het in mij. En fulltime was misschien wel een mogelijkheid, nu ik meer ruimte kreeg en de kinderen uit de luiers waren. Niet voor niks had ik gestudeerd naast mijn baan en gezin.

Dementie

Moe was ik nog steeds wel. Maar dat waren toch alle moeders? Vergeetachtig was iets nieuws. “Ach ja, dat heb ik ook sinds de kinderen en is nooit meer helemaal goed gekomen,” lachte mijn oudere collega mij bemoederend toe. Maar toch voelde dit anders. Zelfs al had ik ’s ochtends de agenda doorgenomen, wist ik begin van de middag al niet meer dat we naar de tandarts moesten. Ik begon zelfs te twijfelen aan mijn geheugen. Ik kreeg angst en was bang dat er iets mis was met mijn hersenen. Had ik misschien een vroege vorm van dementie?

Slaaptekort

Na 2,5 jaar sliep onze jongste zoon eindelijk goed door. Ik had in al die maanden geen enkele week helemaal kunnen doorslapen. Er zaten nachten tussen waarbij ik ieder kwartier werd gewekt, nachten waarbij ik vóór 3 uur aan de beurt was en mijn man de 2e helft van de nacht, nachten waarbij ik de enige was die hem kon troosten, nachten waarbij ik het ook niet meer wist. Bij iedere verkoudheid, ieder tandje, ieder krampje zaten we rechtop. Het was slopend. Maar nooit heb ik me er 1 dag voor ziekgemeld. Ondanks dat ik vaak als een geest over de afdeling zweefde kon ik toch functioneren. Jaar na jaar werd ik met ‘goed’ tot ‘zeer goed’ beoordeeld. Dus een carrière stap lag voor de hand.

De illusie van het basisschool tijdperk

Inmiddels zat 1 zoon op de basisschool en mijn jongste zoon nog op de kinderopvang. De route van en naar werk, die ik aflegde per trein, verlengde zich nu er een extra adres was om rekening mee te houden. Dat er nu 1 naar school ging voelde absoluut niet als een verlichting. Integendeel, dat was een illusie. De race tussen de verschillende locaties en daarbij ook de activiteiten die zowel de opvang als school van mij vroegen, vond ik maar moeilijk te combineren. Ik wilde namelijk álles doen. Dus ook die oudercommissievergadering bijwonen en ook die voorleesmoeder zijn. Toen er iemand voor een andere commissie werd gevraagd en ik mij uiteraard had aangemeld, stond mijn man erop dat ik dit terugdraaide. Hij voorzag dat mijn drang om overal aan te willen bijdragen, ten koste van mezelf zou gaan. Daarbij kwam nog dat onze oudste zoon het totaal niet naar zijn zin had op de naschoolse opvang. Mijn hart brak toen hij vroeg: “Mama, waarom heb je dit voor mij gekozen?”