Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

kraamtijd

5 tips voor fijn thuiskomen na een bevalling, echt een MUSTREAD!

Fijn thuiskomen. Dat is natuurlijk een relatief begrip. We gaan er voor het gemak even vanuit dat je binnen redelijke tijd na de bevalling met een gezonde baby thuiskomt. En dat je een redelijk prettige bevalling hebt gehad, voor zover mogelijk.

We hebben het hier dus over tips die het jou makkelijker maken bij thuiskomst. Waar had ik echt baat bij, wat zou ik een volgende keer anders doen.

Natuurlijk is het voor een ieder anders, maar ik had toen mijn rechterarm willen geven voor deze tips.

Komt ie.

1. Een babykamer die ECHT af is.

Het leek mij een beetje overdreven, een opgemaakt bedje, de luierdoekjes al op de commode, de flessen al uitgekookt. Maar echt. Je hebt bij thuiskomst direct alles nodig. Ik had wel een opgemaakt bedje, maar er lagen nog spullen in en ik had het pak luiers nog niet open gemaakt. Stond ik daar te vloeken met een blote huilende baby en die irritante luiers die te strak in het pak zitten. Kortom: maak de kamer niet alleen af, maar ook gebruiksklaar.

2. Een volle vriezer en koelkast

Wij kwamen thuis rond etenstijd. De kraamhulp was er binnen een kwartier. Of we al wat gegeten hadden? Uhm.. nee. Dus terwijl ik met baby en kraamhulp naar boven ging, schoof manlief een diepvriespizza in de oven. De avond erna aten we een broodje. Daarna een soepje. Een week later ben ik toch maar gaan vragen om “kraamkost” en konden de twee oma’s de keuken in. In België trouwens heel normaal, een pannetje eten meenemen als je op kraamvisite gaat. En hoe fijn, toch gezond en gevarieerd eten, maar niet met een huilende baby de keuken in hoeven. Als ik met verlof ga, ga ik een paar dagen gebruiken om de vriezer vol te koken.

3. Vergeet jezelf niet

Een eigen thermometer, paracetamol, arnica druppels, coldpack, extra pyjama. Allemaal dingen waarvan ik van tevoren niet echt wist dat ik ze nodig had. Ze stonden niet op het uitzetlijstje, vriendinnen hadden ze niet expliciet genoemd. Voor de baby had ik bijna alles in huis. Voor mezelf moest manlief nog regelmatig op pad. Zo had ik geen idee hoeveel maandverband je op een dag verslijt en waar laat je die dingen. Ik heb er pedaalemmerzakjes voor gebruikt, vond ik héél fijn. Kon het meteen de kliko  in. Meest waardevolle tip: een zakje appelstroop in de vriezer. Dat kan je vormen als het bevroren is. En dan past het precies in je slip..

4. Ga pas naar huis als je je goed voelt

Misschien heel vanzelfsprekend. Maar er is niks vervelender als terug moeten met je baby. Als je het idee hebt dat er iets nog niet lekker gaat, meld dit dan. Wij stonden 5 uur na de bevalling op de parkeerplaats met de maxi cosi. Ik had ternauwernood een plas gedaan en baby had nog geen voeding op. Ik wilde ZO graag naar huis. Eenmaal thuis ging het met de dag minder en na 7 dagen konden we dochterlief terug brengen naar het ziekenhuis. Ik denk nog steeds wel eens na over de snelheid waarmee we naar huis mochten. Bij de volgende vertrek ik pas als de baby een volledige voeding heeft gehad en ik zelfstandig kan douchen.

5. Accepteer hulp en durf ook nee te zeggen!

Hond uitlaten? Ja graag! Visite die even de vaatwasser uitruimt? Doe maar! Even de baby in de gaten houden terwijl ik douche? Top! Ik vond het bij de eerste erg lastig om hulp te vragen. Toen dochterlief reflux bleek te hebben en veel huilde, was ik al blij met visite die haar vast wilde houden. Maar hoe fijn als visite het aanbiedt?! Accepteer die hulp. Ze zeggen niet voor niets: ‘It takes a village to raise a child’.

Aan de andere kant, zeg ook eens nee. Bijvoorbeeld tegen visite die direct voor de deur staat. Die op de meest idiote tijdtippen op kraambezoek willen komen. Wij kwamen thuis en vonden het juist fijn dat er direct mensen kwamen, maar als je dat niet wil, zeg het dan ook. Er is nog tijd zat voor visite.

En dan nog deze extra tip:

Proost! Vier het nieuwe leven! Vaak proosten ouders in het ziekenhuis met een flesje champagne. Na 9 maanden weer een glaasje, gegarandeerd dat jij vrolijk thuis komt.

 

 

 

KELLY (klik hier voor haar Instagram)  

 

‘Je moet er van genieten, ze zijn zo snel groot’, deze zin MAAKT. ME. GEK.

Tijdens mijn zwangerschap, maar ook na de geboorte van Isa, kreeg ik zo vaak te horen: ‘geniet ervan’. Ondanks het verblijf in het ziekenhuis, ‘geniet van de momentjes met Isa’, ze groeien zo hard, de tijd gaat zo snel, ‘geniet zolang het nog kan’. Hele normale opmerkingen en waarschijnlijk ontzettend goed bedoeld. Ik betrapte me er gisteren op dat ik een kaart schreef naar een vriendin die mij vertelde dat ze zwanger is en ik onder aan de kaart schreef: ‘Geniet van de zwangerschap’. Ik zeg het zelf dus ook.

Deze vader verliet zijn vrouw in de kraamweek…

8 jaar, dat klinkt lang hé? 

Geloof me, als je die 8 jaar deelt met iemand waar van je bent overtuigd; já! Dit is hem, hier wordt ik oud mee, met vele ups en downs maar we redden het… en het valt allemaal zo in duigen, dan duren 8 jaar ineens heel lang. 

Het was vorig jaar september, toen we het over de volgende stap hadden, een kindje. Stoppen met de pil, en we zien het wel. Eigenlijk wouden we eerst graag verhuizen omdat we in een klein huisje woonde. Hier gingen we dan ook rustig naar kijken… totdat ik mij eind november niet goed voelde, heel moe, beroerd. Ik moest die ochtend naar de fysio, en eenmaal wachtend daar schoot er door mijn hoofd heel ver weg; zwangerschapstest. Deze had ik niet thuis liggen. Wat dat betreft ben ik daar niet zo voorbereid in. Ik had lekker mijn rug los gegooid en besloot naar de kruidvat te rijden: die 2 voor €5,- zijn super goed. Zo gezegd zo gehaald. Eenmaal thuis ging ik naar de wc, met mijn zwangerschapstest. Mijn toenmalige vriend had een week vakantie dus hij was ook thuis. Ik heb gewacht op de wc, en toen de test eenmaal zijn tijd had gehad zag ik het; 2 streepjes. Ik heb gelijk mijn vriend geroepen; en gezegd schat dit meen je niet! Ik ben zwanger! Nooit verwacht dat dat zo snel zal gaan. Het moest flink op ons inwerken, vooral bij mijn vriend toendertijd. Die dag heb ik gelijk de verloskundige gebeld, en zijn wij naar mijn schoonouders en ouders gereden om het grote blije nieuws te vertellen. 

Weken gingen voorbij, vaak een afspraak bij de verloskundige, of bij de cursus samen bevallen die ik en mijn vriend volgde voor mijn eigen gerustheid en iets voorbereidend te werk kunnen gaan dan zonder een goede pufcursus. Mijn vriend keek hier sowieso altijd negatief tegen aan, hij deed het voor mij en dat was het. Dat was hetzelfde als met de echo’s, ook dat was meer een verplicht iets in zijn ogen. Oh, en dat hele samen 9 maanden zwanger zijn valt ook wel vies tegen, van de vrouw wordt alles verwacht, maar de man daarin tegen kan nog steeds naar nachtfestivals/ dagfestivals, biertjes drinken fulltime werken en daarna snel je eten naar binnen werken en door naar de sportschool , douchen en de bank op. Mijn dag bestond meer uit liggen ivm bekkeninstabiliteit en de huisvrouw uithangen, leven naar het moment dat mijn vriend weer thuis kwam en hup, weg was je weer. Want geloof me, de muren komen op je af. Maar die 9 maanden zwanger hé schat, dat doen we samen. Yeah right schat! 

Ik struglde elke dag wel met mijn hormonen, ik was een onuitstaanbaar kreng. Leven met mij tijdens een zwangerschap, hm ik raad het je niet aan. Maar hé, het is zo bijzonder. En ze zeggen vaak iets waar je doorheen moet. Ik wist niet dat die hormonen je zo over konden nemen… pff. 

Tijdens de zwangerschap, stelde ik voor om nog leuke dingen te gaan doen met zijn 2en. Helaas moest dit altijd van mij komen. Hij vond het sparen belangrijker en de toekomst, en dat was het ook zeker wel, maar achteraf lijkt het wel uitgedacht.. we zijn een weekend naar valkenburg geweest; hij heeft daar meerdere malen benoemd dat hij het lastig vind om leuke dingen te doen met iemand die hem zo afsnauwt en niet leuk voor je is; begrijpelijk. Dat heeft hij trouwens niet alleen in valkenburg benoemd, maar de hele zwangerschap door. Ik vond dit moeilijk om te horen en ik wist ook niet zo goed wat te doen, ik dacht met tijd, heel veel tijd zal het vast allemaal beter worden. 

Ik leefde naar de bevalling toe en dacht; dan wordt het vast beter. Na een hele heftige lange pijnlijke bevalling was hij daar dan op 10 september 2018 om 7:10 onze zoon. Ik moest echt wel even wennen en schakelen en ik vond het ontzettend spannend maar wat was ik blij. Zelfs met me 10 hechtingen die ze achterlieten, het was het waard. 

We hadden een top kraamverzorgster! Echt zo’n lieverd! Ik had het zwaar, met de nachten, het nieuwe, maar oh wat was ik verliefd. Helaas had ik het idee dat ik vrij weinig van mijn vriend terugkreeg. Mijn vriend was ook veel weg, met zijn broer. Eigenlijk altijd met zijn broer. 

Mijn vriend had 4 weken vrij opgenomen; en wat was hij gek op onze zoon, maar ik voelde niet meer op mij. Ergens heb ik me ook zo gebruikt gevoeld. Ik moest alles zelf doen, vanaf dag 1 alweer. Ik voelde me zo alleen, zelfs mijn schoonfamilie keerde zich tegen mij omdat; mijn schoonmoeder het idee had dat mijn familie meer aanwezig was, en dat ze onze zoon nooit mochten vasthouden, zoveel jaloezie hadden ze in hun zitten en dit kwam mijn schoonmoeder mij vertellen toen ik net 3 weken bevallen was. En mijn vriend? Koos partij voor haar en heeft mij en onze zoon keihard laten zitten. En vanaf dat moment ging het bergafwaarts, als ik al praatte of iets zei kreeg ik al een vieze afkeurende blik. Ik heb hem meerdere malen verteld dat hij nu echt moet gaan vechten en er wat voor moet gaan doen, dat hij anders beter ons kon laten aangezien we 0 liefde voelde. 

Tot op een zondag… 

ik een verjaardag had van een vriendin van mij met haar zoontje & hij niet mee ging omdat hij het te ongemakkelijk vond. 

Ik had het daar leuk op de verjaardag maar voelde me ergens ook enorm eenzaam. Eenmaal naar huis belde ik mijn vriend wat hij wou eten (standaard ritueel) hij zei dat hij in harderwijk zat met zijn familie op het terras een soort familie uitje maar dan zonder kleinzoon en schoondochter. Toen kreeg ik zo’n klap dat ik hem heb opgebeld en verteld dat ik hem mis en wil dat hij er voor mij/ons is en dat ik met hem wil zijn, en als die het allemaal niet belangrijk vond; hij beter weg kon gaan. Dat bleek voor hem de juiste oplossing: weggaan. Hij pakte zijn spullen en was weg, nu ziet hij zijn zoon 1keer in de week op de zaterdag. Dit wordt opgebouwd naar meer en langer. 

Ik was toen dit allemaal gebeurde net 4 weken mama. Mijn zoon zal dus nooit beter weten.   

Dit vind ik sneu; maar mijn ex noemt het als wat niet weet wat niet deert en straks krijgt hij een bonus papa en mama erbij. Mijn ex is al veel verder in het hele proces hoor.. maar dat had ik al wel door tijdens mijn zwangerschap.

Nu hebben we het zelf goed geregeld. Maar, zijn er bij mij nog veel onbeantwoorde vragen. Ondanks alles ben ik dolgelukkig met mijn zoon en geniet ik enorm van ons leven met zijn tweeën.

Onze kraamverzorgster Rose ziet in dit gezin dat leven en dood zo dicht bij elkaar ligt

Leven en dood, zo dichtbij elkaar

Het is een donderdag, om 07:51 uur gaat mijn telefoon. YES! Een gezin. In dit gezin is vanmorgen vroeg na een vlotte mooie thuisbevalling een 3de zoon geboren. Met de stoere naam;

BOET!

Boet is om 05:38 uur geboren. Rond 7:00 uur bellen ze eerst Opa & Oma Tractor om het blije nieuws te vertellen. In die tussentijd belt de andere Oma. Die drukken ze weg, toeval denken ze.. Ze bellen haar terug en horen een geëmotioneerde oma. Ze vertelt dat de opa (opa Koek) van de kersverse moeder is opgenomen in het ziekenhuis, het gaat écht niet goed.

Opa Koek had nog 3 wensen:

1. 92 jaar worden ✔️

2. Dat de schuur die vorige week is afgebrand bij de woning brand die hem trof wordt afgebroken. ✖️

3. Dat de baby geboren wordt.✔️

Afgelopen maandag op dinsdag werd opa Koek getroffen door een grote brand. Zijn schuur was afgebrand en bij het huis was asbest vrij gekomen. Daarom moest hij weg uit zijn huis. De dag erna werd hij 92 jaar. Zijn verjaardag vierde hij in een zorghotel. Wegens omstandigheden is hij daar vertrokken naar een bed en breakfast.

Maar het gaat slechter en slechter met hem en hij moet naar een hospice. Toch wil hij liever naar het ziekenhuis om nog tijd te rekken voor zijn nieuwe achterkleinzoon die in aantocht is.

De kersverse mama heeft het heel zwaar met alle emoties. Ze is net bevallen en hoort 1,5 uur later dat haar opa op sterven ligt. Oma komt nog vlug op bezoek voordat ze naar haar vader vertrekt. In het ziekenhuis vertelt oma trots aan haar vader dat zijn kleindochter bevallen wis van Boet. Heel trots en met een grote glimlach vertelt hij het tegen de verpleegkundige. Het gaat snel achteruit die dag. En precies 12 uur ná de geboorte van Boet, overlijdt opa Koek.

De kraamweek verloopt veel anders dan het had moeten zijn. Vader zegt; ‘Dit had een feestweek moeten worden…’

Ik probeer er te zijn voor de ouders en neem de zorg over voor Guus & Billy, de 2 trotse grote broers. Ik verzorg ze, speel met ze en ga koekjes bakken. De jongens vinden het super. En ondanks het verdriet dat papa en mama hebben, genieten ze toch. Met Boet gaat het gelukkig goed. Het is een mooi tevreden jongetje. Met mama gaat het na omstandigheden ook wel prima. Het is moeilijk te beseffen allemaal.

Er wordt nog snel een fotoshoot geregeld zodat er een foto van de 3 broers mee de kist in kan. Dinsdagavond wordt de kist gesloten en hebben ze hem voor het laatst gezien. Woensdag is de begrafenis. Ik zorg ervoor dat ze op pad gaat met zakdoekjes, dextro en een rolstoel. Ze is tenslotte net 7 dagen geleden pas bevallen. Die powermama draagt de kist de kerk binnen! Wat ben ik trots dat ze dat gedaan heeft.

Omdat wij als kraamverzorgenden niet alleen mogen blijven met de kindjes of alleen in huis, komt de andere oma in huis. Ik neem die ochtend de zorg over voor Boet en oma voor de 2 jongens.

De laatste dag van het kraambed ben ik eigenlijk vrij, maar omdat dit gezin zoveel al had mee gemaakt, wil ik het graag afmaken. Ondanks alles hebben ze toch een fijne kraamweek gehad.

In dit gezin heb ik gezien hoe dichtbij het leven en de dood liggen. Ergens is het natuurlijk wel een super mooie gedachte. Maar wel heel verdrietig.