Ik was bang dat ik mijn kind (7 jaar) zou verliezen. Niet bij ons…Alsjeblieft niet bij ons gezin…
Uit mijn vorige relatie heb ik een prachtige dochter Nikki Cheryl van inmiddels zeven jaar overgehouden. En samen met mijn nieuwe man Jesse heb ik ook nog een prachtige dochter gekregen Liza Vienna, net één jaar. We hebben allemaal naar de geboorte van Liza uitgekeken, Nikki wilde al jaren lang een zusje. Het was onwijs mooi weer en de zomer vakantie was al een beetje in zicht. Nikki hielp met letterlijk alles. Vol energie deed ze alles voor haar zusje en mij. Prachtig om te zien hoe gelukkig ze was op dat moment.
Zomervakantie
Dit is een periode die alle kinderen helemaal geweldig vinden. Ook Nikki vond dit helemaal super, maar ze keek stiekem ook weer uit naar het volgende schooljaar. Aan het begin van de zomervakantie leek alles prefect te gaan. Mooi weer, een babyzusje en lekker uitslapen! Nikki was vaak te vinden in de speeltuin. Maar opeens veranderde dat. Nikki wilde niet meer eten en drinken en bleef steeds vaker en langer in bed. Ze klaagde veel over pijn in haar botten. “Groeipijn”, dachten we nog en de dokter bevestigde dit. Ondertussen kwam ze helemaal niet meer in het speeltuintje, het was al knap als ze naar de woonkamer kwam. Van een meisje die volop aan het genieten was van de zomervakantie en haar zusje, veranderde Nikki in een heel ander meisje. We kenden haar helemaal niet zo. Het maakte niet uit wat we haar te eten gaven. Zelf haar lievelingseten wilde ze amper tot niet meer eten. Ze viel af en ze zag er steeds slechter uit. Mijn eigen huisarts was op vakantie en dus belde ik met een zeer ongerust gevoel de huisartsenpost. Dit kon niet langer zo. Ze had last van haar botten, overal in haar lijf deed het pijn, ze was onwijs moe en lijkbleek. Ook had ze veel last van oorsuizen. Volgens de huisartsenpost was er niets aan de hand en was het gewoon groeipijn. Dus wij mochten weer naar huis. Het voelde niet goed, totaal niet. Er was iets met Nikki mis…