Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

mama

Shoppen is niet meer zoals vroeger… Mama Letje moet accepteren dat haar dochter een eigen (lelijke!) smaak heeft, die ze niet kan tegenhouden

Ik ben een beetje shopverslaafd. En ik weet dat van mezelf en ik wil daar ook niks aan doen. Bevalt me prima. Mijn lieve vriend kan er mee leven, mijn dochter is er ook blij mee en ook mijn bankrekening kan het aan. Al vanaf jongs af aan gaat mijn dochter Samm regelmatig mee winkelen en dat vindt ze nog leuk ook. We gaan samen lunchen en shoppen. Braaf gaat ze mee en is ze erg lief. Maar nu is er een klein probleempje bijgekomen. HAAR MENING EN SMAAK. Nu ze 4 jaar is (“Nee mama, ik ben al bijna 5 jaar”) gaat mevrouw haar eigen kleding uitzoeken. Voorheen maakte ik de schattigste combinaties en zag mijn meisje er uit als een klein poppetje. Nu loopt madam het liefste in een Frozen shirt met pailletten broek. Ik haat het. En dat leuke dagje shoppen ziet er nu soms heel anders uit. Een zeikend jankend kind aan mijn been dat een Shimmer and Shine shirt wil. En zelfs kies ik de meest geweldige winkel uit weet mevrouw feilloos het meest lelijke item eruit te vissen dat ze perse wil hebben. Ik kan geen etalage voorbij lopen als er schoenen met lichtjes staan. Who the fuck heeft die dingen uit gevonden? Ik zit niet te wachten op een lopende discobal naast me met flashlights. Paw partol, Disney, Unicorns met glitters. ROT OP!! Ik haat het.

Nog een probleem : Als ik wat wil passen wil ze zelf ook perse wat passen. Kun je je voorstellen dat ik in een hok van 1 bij 1 mezelf in een badpak sta te wurmen met een TL balk boven mijn kop waardoor mijn benen er uit zien als een braille boek. Mijn rollen weerkaatsen in de spiegel en mijn wallen worden nog donkerder in deze spiegel. Ook mijn Tena Lady hangt half langs mijn onderbroek en Samm staat naast me te gillen dat ze ook een badpak wil passen. Als ik zeg dat dat niet kan gaat ze zich demonstratief vast uitkleden. Ik durf niet te boos te worden want soms verandert ze dan in een kleine duivel en ik heb geen zin in een poppenkast midden in een kledingzaak. Ik koop haar om met een donut of verzin een smoes waardoor ze van gedachten verandert ( ja, deze loedermoeder kiest de weg van de laagste weerstand). Als ik maar weg kan uit dat hokje en uit dat lelijke badpak wat er op het plaatje prachtig uit zag maar in maat 40 eruit ziet als een wegwerp tent. “Lukt het bij u?”, hoor ik een verkoopster roepen achter het gordijn. “Ja hoor, ik denk er nog even over na”, zeg ik terwijl Samm haar speeksel aan de spiegel staat te smeren.

Dan heb ik het nog niet over het passeren van de Jamin, Intertoys en dat Samm standaard moet poepen bij de Hema omdat ze daar van de toiletjuf een koetjesreep krijgt.  Dus het winkelen met mijn dochter is toch wat veranderd en stiekem ga ik eigenlijk liever alleen. Maar mijn dochter is met het virus besmet en vraagt elke vrijdag: “Kunnen we naar een winkeltje gaan?”.  Inmiddels hangen er in haar kast ook Micky Mouse shirts en zelfs één van Frozen (de minst lelijke versie). En trots dat ze is als ze deze naar school aan mag. Eindelijk kan ze aan haar klasgenootjes laten zien dat ze van haar ouders ook monsterkleren aan mag. De discoschoenen maken ze niet in haar maat en dat heeft ze geaccepteerd. En mama moet accepteren dat haar dochter een eigen smaak heeft en dat deze niet altijd kan tegenhouden.

Let it gooooo…. 

LETJE (klik hier voor haar Instagram)

“Ik heb narcolepsie”, oftewel, deze mama is door een hersendefect ALTIJD moe!

Mama is altijd moe

Als jong meisje wilde ik altijd al graag slapen. Ik weet niet beter dan dat ik slaperig was en altijd de drang voelde om mijn ogen dicht te doen. Rond mijn pubertijd kreeg ik er echt last van. Van het VWO zakte ik af naar de HAVO want ik was vaak te moe om te leren of huiswerk te maken. Ook had ik last van geheugenproblemen. Jarenlang heb ik gedacht dat ik gewoon lui was. Daarna voelde ik me een paar jaar depressief. Stappen, een vriendje, winkelen, op vakantie gaan; ik was overal te moe voor. Moest altijd “voorslapen” of een week bijkomen na een dagje weg. Rond mijn 21ste was daar na een uitvoerig slaaponderzoek eindelijk de juiste diagnose; narcolepsie. Een neurologische aandoening. Een defect in je hersenen waardoor je lijf constant moet vechten tegen de slaap. Dit eindelijk te weten was een enorme opluchting maar tegelijkertijd ook niet. Want er is geen genezing. Maar er viel wel een last van mijn schouders af. Ik kon er niets aan doen en de neuroloog vertelde me dat ik juist trots moest zijn op wat ik bereikt had met deze ziekte. We zijn een paar jaar verder, en ik heb mijn leven ondanks mijn beperking behoorlijk op de rit. Moeder worden heb ik altijd al gewild. Maar lange tijd leek het me beter van niet. Wat moet zo’n kind nu met een moeder die nooit energie heeft en in de ochtend als een zombie door het huis loopt. Bovendien, als moeder kun je niet een dag herstellen in bed na een drukke (werk)dag. Ik zag het gewoon niet voor me. Tot ik een vriend (mijn huidige partner) kreeg die mij veel zelfvertrouwen gaf. Hij vertelde me keer op keer dat ik moest kijken naar wat ik wél kon. Ik werd lid van verschillende online lotgenoten groepen en las steeds vaker de positieve invloed van een gezonde levensstijl op deze ziekte. Mijn vriend sleepte me mee om te gaan hardlopen. Ik deed al jaren niets meer aan sport. Ook at ik veel zoetigheid want je lijf schreeuwt met deze ziekte om energie.. suiker! Ik besloot te gaan hockeyen zodat ik altijd een stok achter de deur had om te moeten sporten. Daarnaast verdiepte ik mij in gezond eten. Tegelijkertijd vond ik ook een leuke baan waarin ik samenwerkte met een diëtiste waar ik enorm veel van leerde. Stap voor stap ben ik gezondere keuzes gaan maken. 

​

​

Mijn zoon zou ‘gewoon’ op het schoolplein spelen, maar was verdwenen, WTF

Het is woensdagmiddagen en je vraagt of je buiten mag spelen. Sinds een tijdje hebben we afgesproken dat je alleen naar het schoolplein mag lopen om daar te spelen. In de buurt rijden veel auto’s rond en is er niet zoveel plek voor de kinderen om buiten te ravotten, dus het schoolplein is een goed alternatief. Ik stem in, maar voeg er wel aan toe dat we straks naar zwemles moeten, dus dat je niet al te lang naar het schoolplein mag. En vol goede moed vertrek je met je vriendje naar het schoolplein. Ik kijk je na. Aan de ene kant ben je al zo groot, maar aan de andere kant nog zo klein.

Een klein uurtje later bekruipt me een onrustig gevoel van binnen. Je zus en ik moeten zo naar zwemles, en ik heb je nog niet gezien. Ik besluit haar even snel te brengen en langs het huis van je vriendje te lopen om de zien of jullie daar toevallig zijn. Zijn moeder ontkent en zegt dat ze haar zoon voor het laatst heeft gezien toe hij naar ons huis ging om jou op te halen. Ik voel me ineens een beetje misselijk, maar spreek mezelf toe dat ik niet zo moet zeuren en breng je zus naar zwemles. 

Op het moment dat zij in het zwembad lig haast ik mezelf naar buiten en sprint op mijn fiets weer naar huis. Ik besluit om even een rondje te fietsen door de buurt. Jouw zwemles begint namelijk over 45 minuten. Allereerst het schoolplein. Niks. “ Nee hè” denk ik “Het zal toch niet.” In mijn hoofd begint en beeld te ontstaan waarin je meegenomen wordt door idioten die je organen willen verkopen, maar ik probeer rustig en cool te blijven. 

Blogster Cherith stelt haar gezin voor

Laat ik beginnen met het voorstellen van mezelf. Ik ben Cherith, uitwijken over hoe je deze naam uit moet spreken zal ik niet doen, maak er wat moois van. Ik ben 29 jaar oud en ben nu 2,5 jaar samen met Bas, wij hebben elkaar leren kennen via Tinder (jahoor, de zoveelste). Wij wonen in het superleuke Alkmaar, ben hier echter niet opgegroeid, maar voor de liefde heen verhuisd. Ik werk als verpleegkundige op een Spoed Eisende Hulp, een super uitdagende baan al maken de wisseldiensten het met een baby niet altijd even makkelijk. Mijn grootste passie is fotograferen en leef me dan ook prima uit op onze kleine man. Bloggen doe ik ondertussen al zo een 5 jaar, dit begon over afvallen, voeding en gezondheid. Dit doordat ik 6 jaar terug een gastric bypass heb ondergaan waardoor ik 50 kilo ben afgevallen. Nu is het roer om gegooid en schrijf ik over zwangerschap, zwangerschap in combinatie met een maagverkleining, moederschap, opvoeding en alles wat erbij hoort. Enorm leuk om te doen.

Als moeder leer je nog meer dan jouw baby; zal ik dat even uitleggen?!

Op mijn Linkedin staat als eigenschap ‘nooit uitgeleerd’ en een quote van Pippi Langkous. Nu denk ik dat je dat in het leven nooit uitgeleerd zult zijn, maar had iemand mij kunnen vertellen dat je als nieuwe moeder elke dag, elk dagdeel en soms elk uur, elke minuut nog wel eens bijleert?

Ik ervaar moeder zijn als één groot leerproces tot nu toe. En wat voor proces. Voor mij als nieuwe moeder, voor mij als persoonlijkheid en voor mij als vrouw. Op alle fronten is het leren geblazen in een razend tempo dat ik soms niet kan en soms niet wil bijbenen. Vanaf moment 1 dat Liam werd geboren of misschien al wel dag 1 van de zwangerschap leer ik elke dag weer bij. Het begint vrij praktisch met hoe je een baby goed moet verzorgen, gevolgd door hoe je moet omgaan met een baby op neonatologie en alle miscommunicatie. Hoe je leeuwin moet zijn om je welpje te beschermen, hoe je rationeel moet blijven zonder je emoties uit te schakelen. Hoe je moet borstvoeden, moet kolven, het moet combineren. Niet alleen afwisselen, maar moet combineren met eigenlijk alles. Of hoe je alles moet combineren… het is maar hoe je het bekijkt.

Zo ben ik nu een was-expert, foefjes voor de meest vieze uiteenlopende derrie op kleding en doekjes, ik ben een wandelende gezondheidsgids voor alle kwaaltjes en bijbehorende klachten die een baby kan hebben én voor alle oma-weet-raad-oplossingen die je ervoor kunt proberen. Maar ik ben ook een fulltime-piekeraar, zorgenmaker en pakezel die eigenlijk tot nu toe nog nooit essentiële dingen is vergeten. Dat laatste doe je denk ik ook maar één keer en daarna nooit meer.

Hoe je met een slapende baby op de arm tegelijk de was kunt vouwen. Hoe je kunt wandelen en lunchen tegelijk. Hoe je je haar leuk kan doen zonder al te veel moeite of met 1 hand, nog beter. Hoe je kunt douchen zonder te denken dat je je baby in de kamer ernaast hoort huilen. Dat is vooral een soort fantoompijn want je denkt het te horen en snel te moeten douchen maar in werkelijkheid ligt die kleine nog ver in dromeland de straat bij elkaar te snurken. Voor niks gehaast. Haast. Kunnen we ook nog een aparte blog over schrijven trouwens…

Ik weet inmiddels ook hoe ik poepcrisis moet aanpakken. Hoe je spuug van je schouder kunt krijgen vlak voor ik naar kantoor moet en hoe je zo efficiënt mogelijk alle ondergebraakte spullen zo snel mogelijk schoon én droog kunt krijgen. Hoe je moet leren omgaan met slaapgebrek, is nog niet helemaal duidelijk. Wallen wegpoetsen daarentegen begint intussen artistieke vormen aan te nemen en zijn genoeg middelen voor te verkrijgen. Vet haar maak ik tegenwoordig tot ‘trending topic’ aangezien droogshampoo toch ook niet je-van-het blijkt te zijn.

Maar zonder gekheid; het is verrassend hoeveel kennis je tot je kunt nemen nadat je moeder (en ik denk ook voor vaders) bent geworden. En elke dag komt er weer een beetje informatie bij. Deel je informatie met andere (nieuwe) moeders. Gaan er conservaties over de app over ‘wat zou jij doen’ of ‘was dit bij jou ook zo toen en toen?’.

Dacht ik voordat ik ook maar zwanger raakte dat die vrouwen toch onzin uitkraamden met hoeveelheden cc’s in flesjes of uit borsten. Ik had geen flauw idee. Nu praat ik zowat vakjargon en in afkortingen tegen mede-moeders want die begrijpen wel waar ik het over heb. En het is nog waar ook. We hebben het over KV, BV, CC, KMA, Hypo-A, Bili, KDV en 120/4’s

(lees: kunstvoeding, borstvoeding, centiliters, koemelkallergie, hypo-allergeen, geelzucht, kinderdagverblijf en een flesje van 120 cc met 4 schepjes).

Maar uiteindelijk merk ik dat dat leren allemaal niet echt het leren is. Tuurlijk is het leren want je hebt weer een beetje extra kennis, maar die heb je ook nodig. Praktisch gezien.

 Ik leer eigenlijk veel meer in de essentie van het leven. Wie ben ik, wat doe ik? Waar sta ik voor nu Liam er is? Wat is wel belangrijk en wat is niet meer belangrijk? Prioriteiten stellen, hoewel dat eigenlijk soms ook nog wel het moeilijkste van allemaal is. De prioriteit ligt natuurlijk bij je kind, maar soms kan ik totaal geen prioriteiten voor mezelf stellen om er goed voor mijn kind te kunnen zijn. De wisselwerking, het engeltje en het duiveltje dat elkaar uitfoeteren vanaf elk een schouder met jouw hoofd er tussen in.

Zelfzorg. Dat is pas leren. Hoe zorg je dat je een leuke moeder voor je kind kunt zijn zonder zelf om te vallen van vermoeidheid en ellende? (los van omstandigheden die maken dat dat niet anders kan hé). Hoe zorg je dat je niet alleen moeder bent maar ook vrouw, jezelf. Wie ben je eigenlijk als je moeder bent geworden? Ik heb het antwoord niet, dat heb ik nog te leren en hopelijk zal tijd en ervaring mij het antwoord geven. Maar waarschijnlijk zal ik vooral keihard moeten vallen zo nu en dan voordat ik leer hoe het moet, zoals een kind leert lopen of fietsen.

Loslaten. Ook zoiets. Had iemand mij kunnen vertellen hoe intens ik me verbonden zou gaan voelen met mijn kind? Hoe groot mijn liefde voor hem is? Hoe moeilijk het is te weten dat ik aan het werk ben en hij misschien wel gaat kruipen of lopen straks? Hoe ik op elke werkdag sta te treuzelen boven omdat ik weggaan zo lastig vindt maar ook soms heel erg nodig heb om me vrouw en mezelf te voelen en even niet moeder? Hoewel, moeder ben ik altijd. Hoe leer ik gezond loslaten?

Ik weet nu dat niemand mij had kunnen voorbereiden op het moederschap, ouderschap. Ouders zijn. Moeder zijn. Niemand had mij kunnen uitleggen wat je gaat voelen, wat je moet doen waarvan je denkt dat je dat eigenlijk helemaal niet kunt. Niemand had mij kunnen behoeden voor de fouten die ik heb gemaakt, want ik maak fouten, net als jij dat doet. Niemand had mij kunnen zeggen hoe slaapgebrek voelt en niemand had mij het vertrouwen kunnen geven dat je ook dat aan kunt. Ik zal ook niemand proberen uit te leggen hoe het zal zijn om moeder te worden. Het heeft geen enkele zin. Iedereen zal het anders ervaren en voor iedereen zal het anders voelen. Intens, een tweede natuur maar vooral een leerproces.

Noem het hoe je het noemen wilt maar het is het grootste mooiste meest intense leerproces, of nee wacht; avontuur van mijn leven.

Pippi Langkous; “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’.

Ik heb even rondgekeken en volgens mij ben ik een luie moeder

Soms voel ik mij een beetje tekortschieten als het gaat om het actief, educatief entertainen van onze dochter. Het is misschien tijd om eens uit de kast te komen en te vertellen wat voor moeder ik nou eigenlijk echt ben. Namelijk een luie moeder. Ik voldoe aan een aantal eisen van een loedermoeder, maar bij een loedermoeder denk ik zelf eerder aan een kettingrokende, dagelijks vodkadrinkende moeder van zielige, vieze, verwaarloosde kinderen.

Ik neem nog wel de moeite om af en toe een wasje te draaien en we douchen ook regelmatig. Als ik goed gemutst ben deel ik zelfs mijn eten met onze dochter. Als dat geen liefde is! De term loedermoeder is dus misschien wat overdreven. Maar een luie moeder ben ik zeker.

Wat is een gezonde hoeveelheid aandacht die je aan een peuter zou moeten geven? Ik spreek wel eens ouders die vertellen dat ze het de hele dag zo druk hebben met hun kind. Dan vraag ik me af wat deze ouders allemaal doen met hun kind(eren). Staat de hele dag dan in het teken van samen spelen?

Ik vind het juist goed als kinderen zélf spelen, zodat wij als ouder ook even kunnen bankhangen en kunnen uitrusten ze leren om zichzelf te vermaken en dat ze leren om hun eigen fantasie aan te spreken.

Volgens mij is het belangrijk dat een kind zich gezien en gehoord voelt, dat er genoeg geknuffeld wordt, dat er genoeg gelegenheid is om veilig te spelen en dat er iemand dankbaar reageert als er weer een luchtig thee’tje wordt geserveerd. Daar zijn wij dan ook echt niet te beroerd voor. Maar zodra er van mij gevraagd wordt om een halfuur lang met alle poppen en knuffels thee te drinken op een houten kinderstoeltje, ben ik alweer minder enthousiast.

Bij mijn ouders thuis worden er wekelijks hele poppenverjaarsfeestjes georganiseerd. Ze zingen alle verjaardagshits uit volle borst, iedereen krijgt een stukje van de plastic taart en alle poppen en knuffels die op visite zijn krijgen een kopje thee. Wanneer dat riedeltje klaar is begint het hele feest opnieuw, want dan is de volgende pop of knuffel jarig. Ook mijn schoonmoeder is superactief als ze oppast. Ze spelen uren in de speeltuin, ze puzzelen, kleuren, knippen, plakken en verven tot oma helemaal uitgeput is.

Het is maar goed dat Jessie zulke actieve oma’s heeft en naar de opvang gaat, want ik heb hier dus echt geen tijd voor de kracht niet voor. Kijk, die aandacht, die vind ik belangrijk. Kusjes, knuffels en ons samen af en toe als twee randdebielen gedragen, kan ik zelf ook oprecht geen genoeg van krijgen. Soms doen we dansjes en gaan we (een half uurtje, niet 2 uur) naar de speeltuin. Ik ben ook nooit te beroerd voor een goed gesprek – “Maar waarom woont de slak dan alleen buiten? Heeft hij geen mama? Ik vind het zielig. Mag de slak bij ons wonen?” – of om mee te spelen in een toneelstuk. Dan speel ik een zeer hongerige klant in mijn dochters kookwinkeltje en wordt ik gedwongen om ijs te kopen. Het zijn zeer bijzondere ijsjes, want ze komen uit de oven en kosten gratis eulo. Als ik enthousiast genoeg aan mijn luchtige ijsje lik, geeft de verkoopster mij 5 eulo en krijg ik nog een ijsje. Dat vind ik nou een goeie deal. Ik vind het ook echt superleuk om te zien hoe Jes helemaal in het spel opgaat. Maar na 3 ijsjes heb ik het wel gehad en wil ik gewoon weer even verder met mijn bezigheden, of zitten en dom voor me uitkijken. Dan is het tijd dat ze zichzelf moet vermaken en dat kan ze hartstikke goed. Ik denk dat dit komt door ons luie ouderschap. Ja ik zeg ‘ons’ want mijn man is geen haar beter hoor!

Ik heb eens voorzichtig onderzoek gedaan onder mijn mede-ouders. Ik was benieuwd wat zij zoal doen met hun kroost. Een van de favorieten onder de ondervraagden is puzzelen. Puzzelen is goed voor de ontwikkeling van de hersentjes. In theorie is puzzelen ook leuk. Allemaal vrolijke gekleurde stukjes, je kijkt welke in elkaar passen en voilà, daar is een mooi plaatje van Winnie de Poeh en een Lollifant. Enig. Behalve als ik puzzel met mijn peuter. Mijn peuter denkt namelijk dat bloemen wel in de lucht kunnen zweven en dat hoekstukjes wel in het midden van de puzzel zullen passen. Geen zorgen hoor, volgens mijn moeder was ik vroeger net zo dramatisch slecht in puzzelen en het is helemaal goed gekomen met mij. Ik heb laatst nog een afbeelding van een hooiberg van 5000 stukjes in elkaar gepuzzeld.

Boekjes lezen is ook favoriet onder de ondervraagden. Lezen is goed voor de woordenschat en taal- en spraakontwikkeling. Ik denk ook wel dat het van toegevoegde waarde is, alleen vind ik er dus echt niks aan. Een of twee keer een boekje is leuk, maar na de vierde keer weet ik het wel en na de 46e keer wil ik het boekje in de tuinkachel mieteren.

Boekjes lezen voor het slapengaan lijkt wel een soort fundament van een goede opvoeding. Alsof je per definitie geen toegewijde ouder bent als je geen zin hebt om elke dag boekjes te lezen. Wij lezen niet elke dag boekjes voor en ik vind ons hartstikke toegewijde ouders. Wij lezen soms overdag, soms ’s avonds en soms voor het slapengaan een boekje voor. Ik vind het niet logisch om mezelf op te leggen elke avond een boekje voor te lezen. Als ik dat elke avond doe, rekent Jes er op. Dus als ik dan een keer afwijk van het programma omdat er beneden gezellige visite en een fles Rioja op me wachten, heb ik een hok vol herrie. Ook is het voor iedereen nog specialer als we wel een keer een boekje lezen voor het slapengaan. Een verrast, blij, dankbaar koppie. Dat is toch heerlijk.  Onze dochter is nu 2.5 jaar en kletst de oren van ons kop, in best uitgebreide, goedlopende zinnen, dus als je zelf genoeg praat is elke dag voorlezen niet nodig. Denk ik.

Een andere activiteit wat ouders graag doen is bakken. Samen koekjes of cake bakken. Dat opeten lijkt me vooral een leuke bezigheid. Misschien moet ik deze maar eens proberen.

De activiteit waar ik het meest hekel aan heb is knutselen. Knutselen is goed voor de creatieve geest, goed voor de motoriek en vast voor nog een aantal dingen. Ik ben er ook groot voorstander van dat Jessie regelmatig creatief bezig is, maar waarom moet dat hier? Ze gaat naar de opvang, ze heeft oma’s en tantes. Dat is toch wel genoeg geknutsel in een week?

Naomi je wilde een kind, dus deal met de consequenties: weinig slaap, veel werk en veel troep. Nadat Jes voor de zesde keer vroeg of ze een keer thuis mocht knutselen, zijn we dus vanmorgen naar de action gegaan. We hebben papier, scharen, lijm, verf, kwasten, stempels en nog wat van die zooi gehaald. Natuurlijk moest er ook metéen geknutseld worden, dus daar gingen we dan. Ik ben 10 minuten bezig geweest met de voorbereiding en de veiligheidsinstructies. Daarna moest ik monitoren, ingrijpen en begeleiden om te voorkomen dat ze zichzelf aan haar stoel vast zou lijmen, en toen ze het na 20 minuten zat was heb ik er 10 minuten over gedaan om de troep weer op te ruimen.

Knutselen is níet geschikt voor de luie ouder! Volgende keer als ze weer vraagt of ze mag knutselen zal ik een filmpje voorstellen…

Gelukkig is het weer lente, want buitenspelen is voor peuter en ouder de fijnste bezigheid!

Daar was baby Seth, ik kwam er snel achter dat ik het moederschap niet in mijn eentje kon

Je krijgt er zo veel voor terug.

‘Als je daarmee een kapotte doos en gebroken nachten bedoeld wel’.

50-80% van de moeders hebben na de bevalling last van stemmingswisselingen, die stemmingswisselingen vinden meestal plaats in de derde tot tiende dag na de bevalling en zijn een normale reactie van je lichaam door je hormonen. Bij 10-20% van de moeders houdt dit gevoel maandenlang aan, dan kan het zijn dat er sprake is van een postnatale depressie.

Heftig vond ik het om moeder te worden. Ik keek zo uit naar die roze wolk die iedereen je beloofd maar hij was er totaal niet. Eerlijk? Ik vond er gewoon geen reet aan die eerste weken, wat zeg ik, Seth gaat nu richting zeven maanden en ik begin het eindelijk sinds een paar weken pas echt leuk te vinden.

Kinderwens

Onze eerste zwangerschap is anders gelopen dan we hadden gehoopt, met 23 weken ben ik op 8 oktober 2017 bevallen van ons eerste kindje Vik nadat we slecht nieuws kregen tijdens de 20-weken echo. Maar daarmee werd onze wens voor een kindje alleen maar groter, een gezond kindje die we mee naar huis konden nemen om voor te zorgen.

We zouden mijn lichaam de tijd geven die het nodig had om te herstellen en de onderzoeken afwachten om te zien of de afwijking die Vik had erfelijk was of ‘een foutje van de natuur’. Het was een mega grote stomme oneerlijke fout van de natuur maar niets wat consequenties had voor een eventuele volgende zwangerschap. We waren blij dat ik niet lang daarna opnieuw in verwachting was.

Doodeng vond ik het om opnieuw een kindje in mijn buik te voelen, gespannen gingen wij dan ook naar de 20-weken echo. Tot die tijd waren we een beetje terughoudend in onze blijdschap maar alles zag er goed uit dus we probeerden het verdriet en de angst wat meer los te laten.

En dat lukte ook wel, maar toch merkte ik dat er een afstand bleef tussen mij en de baby in mijn buik. Een afstand die er tussen mij en Vik nooit is geweest. Vanaf de dag dat ik wist dat ik zwanger was van Vik was ik helemaal in de wolken maar dat intens blije gevoel bleef dit keer een beetje vlak. Ik verheugde me wel op zijn komst, maar wilde ook vooral gewoon niet meer zwanger zijn.

Ik was 18 oktober 2018 uitgerekend maar zei vanaf het begin van de zwangerschap dat deze baby eerder zou komen. Hij zou er zijn vóór de eerste verjaardag van Vik. Op 24 september 2018 werd ik voor de tweede keer moeder. De baby waar ik naar uit had gekeken was er, Seth Pelle. Kerngezond.

Roze wolk

Ik hoor het mezelf nog zeggen ‘ook saai, zo’n baby die altijd slaapt’. De eerste twee weken waren fantastisch! Toen ging de baby aan en dat is waar mijn roze wolk eindigde. Vreselijk, dat gehuil. Ik kon het niet aanhoren. Er brak een periode aan waarin Tom, mijn vriend voor werk van huis ging en Seth huilde van zijn ene voeding tot de volgende. Ik was nog niet gewend aan een baby die geen geluid maakte laat staan aan deze baby die mij flink op de proef stelde. Wie was überhaupt deze baby?

Dit was ook de periode waarin ik zelf voor het eerst brak.

Ik voelde het gewoon niet, dat intense moedergevoel. Ook al wist ik dat ik enorm veel van Seth hield, het lukte me niet om dat altijd te voelen en de moeder te zijn die ik me had voorgesteld te zullen zijn.

De eerste periode weigerde ik ook alle hulp, alles zelf doen, ik was toch degene die een kind wilde? Dat kon ik prima alleen. En moe? dat was ik ook niet, viel allemaal nog wel reuze mee zei ik dan. Die lat lekker hoog, baby op tijd verzorgd, het huis opgeruimd en schoon, de boodschappen gedaan en er zelf ook nog een beetje ok uitzien.

Het duurde niet lang voordat ik erachter kwam dat ik het niet in mijn eentje kon. Op dagen dat Tom thuis was ging het wel redelijk met me, dan lukte het me om de show weer op te voeren. Wat was ik blij en gelukkig en wat een prachtige baby hadden we. Maar ook hij wist wel beter. Op dagen dat hij niet thuis was had ik niemand om voor te acteren en wilde ik het liefst mijn huilende baby in zijn bed leggen en de deur dichttrekken. ‘Opgeruimd’. Babyfoon uit en even op adem komen op de bank.

Ondanks mijn enorme schuldgevoel lukte het me niet om aan Seth te hechten en me ook daadwerkelijk echt zijn moeder te voelen. Ik heb vaak gedacht ‘vanaf u ga ik het anders doen’ want ik wilde niets liever dan hem troosten maar dan lukte het me toch weer niet. En er waren ook echt wel momenten waarop ik genoot, wanneer Seth bij me lag te slapen. Verder kon ik het woord genieten niet meer horen, ik vond het maar overschat net als heel die roze wolk.

Vluchtgedrag

Als Tom dan thuis was vluchtte ik de deur uit, drankje in de stad? Naar een vriendin, zelfs naar de supermarkt was een uitstapje en alles greep ik aan om gewoon even weg te zijn van mijn gezin, want naast dat ik geen moeder wilde zijn wilde ik ook helemaal niet denken aan een gezin zijn. De droom van een groot gezin was compleet verdwenen. Ik begreep niet eens hoe mensen voor één kind konden zorgen. Hoe had ik ooit kunnen denken dat ik nog een kindje wilde?

Zo zakte ik steeds dieper in een gat. Ik had hulp nodig, anders dan mijn moeder of zus die een middagje zouden oppassen. Professionele hulp.

Regelmatig stortte ik compleet in, gingen de berichtjes van Tom naar mijn moeder of zus om even te checken hoe het bij mij thuis ging. Toen ik mijn moeder op een dag een berichtje stuurde dat het zo had moeten zijn met Vik, wel een kindje krijgen maar er niet voor hoeven zorgen, liep het emmertje over. Het was tijd, ik moest hulp gaan zoeken. Via het consultatiebureau kwam ik terecht bij infant mental health. Dit is gericht op moeder en kind.

Ik moest gaan leren dat het oké is om ook moeder van Seth te zijn, dat er naast mijn liefde voor Vik nog ruimte genoeg is om van Seth te houden. Dat Seth er niet is om iets te vervangen dat onvervangbaar is. Het voelde, en soms nog, oneerlijk om al zo snel opnieuw zwanger te worden. Ze hadden er nooit alle twee kunnen zijn, ik was al zwanger voor de uitgerekende datum van Vik en daarin ben ik vaak heel hard voor mezelf. Alsof ik Vik tekort doe door Seth en andersom precies zo. Maar ze mogen er allebei zijn, dat wist ik wel maar zo voelde ik het niet altijd.

Ik ben aardig op weg maar ik ben er nog niet. Er zijn nog steeds dagen waarop het me allemaal te veel word. Dagen waarop ik de lat veel te hoog leg maar het lukt me steeds beter om dit op te vangen en eerder aan de bel te trekken.

Het krijgen van een kindje wordt ontzettend geromantiseerd maar laten we eerlijk zijn en zeggen dat het echt heel erg heftig is om moeder te worden. Heel je leven wordt op zijn kop gezet voor en door iemand die je helemaal niet kent. Het voelt wel eigen maar is ook nog zo vreemd.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat het helemaal niet gek is als je denkt dat je wel een beetje hulp kunt gebruiken van een professional en dat het hartstikke knap is wanneer je dat zelf ook ziet en die stap durft te zetten.

Ik ging met tegenzin mijn eerste gesprek in en heb zelfs tot in de wachtkamer gedacht om het niet te doen maar ben uiteindelijk heel erg blij dat ik ben gegaan. Het heeft ervoor gezorgd dat ik op een andere manier naar bepaalde situaties kan kijken en me een zekerder gevoel als moeder gegeven.

De eerste maanden met Seth kan ik niet over doen maar de tijd die we nog samen hebben wordt alleen maar mooier.

Moeder zijn terwijl je je eigen moeder mist

Als kind merkte ik al dat mijn moeder anders was dan anderen. Ze was erg onrustig en kon geen seconde stilzitten. Na de scheiding van mijn ouders zorgde mijn moeder er voor dat ze voor de buiten wereld alles tip top in orde had. Ze was een hard werkende vrouw die er bovendien erg goed uit zag. Jammer genoeg zag ze dat niet van zichzelf. Ze was onzeker over haar uiterlijk en enorm kritisch op zichzelf. Na de scheiding heeft mijn moeder ook verschillende ‘vriendjes’ gehad. Elke keer maakte ze het na twee jaar uit omdat de mannen dan iets mankeerden. De ene betaalde nooit wat en de ander was té aanhankelijk. Mijn moeder kon ook erg goed plotseling radicale beslissingen nemen zonder echt goed na te denken over de consequenties.

 

 

 

Op 10 augustus 2016 zat ik op mijn werk toen mijn coach werd gebeld door de receptioniste. Ze kwam naar me toe en vertelde me dat ik mijn spullen moest pakken omdat mijn vader beneden stond. Ik vond het raar, maar ging ervan uit dat mijn oma was overleden omdat ze in het ziekenhuis lag met wondroos. Eenmaal beneden aangekomen zag ik dat niet alleen mijn vader, maar heel mijn gezin er stond. Zelfs mijn man was er bij. Toen ik naar ze toe liep zei iets in me dat het niet om mijn oma ging. Dit was iets grootser, iets ernstigers. Ik herinner me nog dat ik tegen mijn vader zei: “Het gaat niet om oma hé?” Waarop mijn vader antwoordde: “Nee Chris, het is je moeder.” Mijn wereld stortte in en ik zakte op de grond. Ik heb nog nooit zo hard gehuild. Later kwam ik er achter dat mijn moeder zelfmoord had gepleegd. We hadden het ‘geluk’ dat ze zichzelf had opgehangen in haar eigen woning. Haar zussen hadden haar gevonden met een glimlach op haar gezicht. Omdat het lichaam niet had geleden konden wij in alle rust afscheid van haar nemen. Inmiddels ben ik drie jaar, één bruiloft, een eerste koopwoning en twee kinderen verder en ik sta nog dagelijks stil bij de dood van mijn moeder. Ik heb goede en slechte dagen.

12 waarheden over het moederschap

“Het moederschap”, typ deze term in op Google en je bent over een jaar nog niet klaar met het lezen van alles wat hier over is te vinden. En dan heb ik het nog niet eens over de handboeken, tijdschriften, apps, televisieprogramma’s en alle andere zaken waarbij het moederschap centraal staat. Best logisch dat er zoveel over geschreven is, want er zijn ook maar weinig zaken zó ingewikkeld als het moederschap.  

+ Meer berichten