Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

melk

Anne geeft borstvoeding, maar is een zombie, is een blije moeder ook niet wat waard?!

Na een mentaal loodzware zwangerschap, mochten wij na exact 41 weken eindelijk ons lieve zoontje welkom heten in de wereld. De bevalling zou ik zo overdoen. Die elf minuten persen waren wel te overzien! En dat gevoel dat je baby uit je komt glibberen, is gewoon niet te beschrijven! ‘Hoe kan dit?!’ riep ik naar mijn man, terwijl ons zoontje op mijn borst werd gelegd en ik helemaal ondersteboven was van de moedergevoelens die in me naar bovenkwamen. De liefde voor ons kindje was tijdens de zwangerschap al groot, maar was nu helemaal onbeschrijfelijk.

Hoewel de bevalling spoedig en snel was verlopen merkte ik toch, toen de adrenaline was uitgewerkt, hoe uitgeput ik was. Ik moest nodig mijn energievoorraadje aanvullen, na het (toch wel) natuurgeweld wat me was overkomen.

En toen was daar ineens borstvoeding. Wat een rollercoaster is dat hele borstvoeding verhaal! Aanleggen en oefenen met drinken. Rugbyhouding of madonnahouding? Wel of geen voedingskussen? Wel of geen tepelhoedje? Iedere drie uur wakker maken voor een voeding. En dan die verdraaide stuwing die op dag drie om het hoekje komt kijken. Mijn man grapte gekscherend: ‘Mijn gebeden zijn verhoord!’ terwijl hij naar mijn harde Pamela Anderson rondingen keek. Ik kon alleen maar janken van de pijn. En dat deed ik dan ook. Eindeloos masseren onder de douche en warmte- en koelte kompressen er tegenaan houden om de melkklieren te doen slinken, waren onderdeel van het dag vullende programma.

De vroedvrouw kneedde met koude handen stevig mijn borsten, alsof ze brood maakte, ik voelde me een koe…

Om te beginnen moet je weten dat mijn bevalling erg lang geduurd heeft, en dat ik (zoals vele) enorm hard heb afgezien. Na +1,5uur persen kwamen Finn zijn schouders piepen, mocht ik hem vastnemen en direct op mijn borstkas leggen.

Wat was mijn magische reactie en gevoel dat ik had toen ik mijn kindje voor het eerst in mijn armen had?… OPGELUCHT, de vlaag van geluk en kraamtranen zijn enkele uren later pas gekomen. Ik begon niet met huilen, maar stopte net. (Denk dat mijn tranen op waren van het huilen tijdens het persen.) Opgelucht dat alles voorbij was!

Ik doneer moedermelk aan andere mama’s

Mijn borstvoedingsavontuur begon op 27 mei 2016, ik besloot het een kans te geven want ik wilde het toch proberen.

Na een moeizame start, pijnlijke stuwing, het gevoel alsof er een piranha aan je tepel hang  en een fikse borstontsteking ging het ons steeds makkelijker af!

Mijn productie was hoog, eigenlijk best wel hoog! In een kolf beurt kolfde ik zo 300 tot 400ml. De melk die ik op werkdagen kolfde kreeg Jip de volgende werkdag en ik had standaard 1 a 2 voedingen “over” op een dag.

Mijn vriezer raakte steeds voller en ja aangezien ik deze niet alleen voor mijn melk bestemd was gooide ik ook wel eens wat weg.

Ik had zoveel dat ik niet wist wat ik er mee moest! Ik kolfde heel makkelijk en daarnaast voedde ik ook nog gewoon aan de borst.

Een vriendin attendeerde mij erop dat je ook melkdonor kon worden. Ik heb mij hier in ingelezen alleen vond ik het te bewerkelijk om voor prematuurtjes te gaan kolven.

Hier zaten zoveel eisen aan, dit zag ik naast mijn werk en moederschap niet zitten! Het uitkoken en alle regels die er aan vast zaten in combinatie met het ontdekken van het moederschap vond ik geen goede combinatie!

Mijn vriendin vertelde mij dat ik mij kon aanmelden via moedermelkdonor pagina’s op facebook.

Ik heb dit opgezocht en mij aangemeld als melkdonor, het is een besloten pagina waar je eerst een aantal vragen moet beantwoorden wil je toegelaten worden op de pagina.

Dit gaat voornamelijk over je levensstijl en gezondheid.

Ik werd al snel toegelaten, in eerste instantie vond ik het heel vreemd!

Mijn melk, onze melk dat naar een ander kindje zou gaan dan naar mijn eigen zoon, zelf ben ik van mijn melk of anders kunstvoeding maar zelf zou ik mijn kinderen geen donormelk geven.

Ik plaatste een bericht dat ik melk wilde doneren, al snel werd hier op gereageerd maar echt dat moeders vechten als een leeuw voor hun kinderen is op deze pagina ook zeker aan de orde! Ze zitten er boven op, ik vond dit een hele vreemde gewaarwording.

Ze vochten elkaar nog net niet de tent uit, want een gunfactor was er op dat moment niet echt!

Ik heb zelfs 1x meegemaakt dat dat ik de vraag kreeg of ik haar tegemoet kon rijden richting Emmen omdat het te ver was om naar mij toe te rijden.

Wat vrouwen al wel niet vragen en doen voor de melk verbaasde mij echt!

Al snel had ik een klik met een andere moeder bij ons uit de buurt. Zij kwam elke twee weken melk bij mij ophalen voor haar voor haar dochter. Voor het gemak noem ik haar moeder X.

Dit meisje was al iets ouder en wilde niks anders drinken dan moedermelk.

Het begon heel leuk, maar al snel voelde ik mij haar melkleverancier. Omdat ik zoveel had gaf ik ook nog en andere moeder en haar zoontje melk.

Zij had zelf een zware bevalling gehad en door het vele bloedverlies kwam de borstvoeding niet op gang.

Ze was een diëtiste dus van alle ins en out op de hoogte wat voeding betreft.

Toen moeder X mij vroeg of ze weer melk kon komen halen en ik haar zei dat dit net door een andere moeder was opgehaald kreeg ik een het verwijt dat haar dochter door mij nu geen melk had!

Door dit akkefietje heb ik besloten om moeder X niet meer te voorzien van melk. Haar dochter was tenslotte al bijna 1 en het zoontje, baby M van de andere moeder was 4 weken toen zij voor het eerst melk kwamen ophalen ik vond dit toch meer prioriteit hebben aangezien moeder X zelf wel wat produceerde maar niet voldoende om haar dochter te verzadigen.

Baby M kreeg dankzij mijn melk toch moedermelk binnen.

Door moeder X kreeg het even een hele nare bijsmaak dat ik mijn melk doneerde.

Even voelde ik mij een ordinaire melk koe, gratis en voor niks je baby voeden met de inspanning van een ander .

Gelukkig gaf de moeder van baby M mij wel de waardering waardoor ik het de moeite waard vond om te blijven doneren.

Ik maakte met de moeder van baby M de afspraak dat ik alleen nog voor haar zou kolven.

Elke twee weken kwamen zij dus melk bij mij ophalen.

Een week van te voren maakte wij een afspraak zodat ik ook 5 tot 7 voedingen vers zou bewaren aangezien je dit 5 dagen goed kan houden in de koelkast.

Ze wilde ook graag de levende cellen in moedermelk aan haar zoontje meegeven, na invriezen zijn deze helaas niet meer aanwezig.

Vaak ging zij met 25 tot 30 voedingen weer naar huis, de flesjes die ze de keer ervoor had meegenomen kreeg ik weer terug en deze vulde ik opnieuw voor haar.

Ik schreef dan op de flesjes welke melk ze als eerste moest geven zodat als de melk was opgehaald baby M ’s zijn eerst volgende voeding met een vers flesje melk kon beginnen!

Na ruim 9 maanden voeden liep mijn productie helaas enorm terug. Hierdoor heb ik de moeder van baby M gezegd dat ik haar niet meer kon voorzien van de melk die ze normaal van ons kreeg.

Ik bleek opnieuw zwanger te zijn waardoor het kolven niet meer  goed lukte, ook besloot Jip zelf te stoppen met de borstvoeding!

Bij Cas heb ik mij opnieuw aangemeld via de facebookpagina, ik heb tijdens zijn borstvoedingsperiode een eenmalige donatie te doen.

Ik vind het een heel mooi iets het doneren van melk alleen heb ik 2 verschillende ervaringen.

Een positieve en een negatieve, met twee kinderen en een huishouden voelde ik mij niet weer geroepen om vaste donor te zijn.

Na de eenmalige donatie om de vriezer te legen heeft Cas zelf regelmatig diepvriesmelk gehad, dit heeft Jip eigenlijk nooit gehad!

Ik heb 2 kindjes op de wereld mogen zetten maar 5 mondjes mogen voeden met de melk die mijn lijf voor deze twee mannetjes produceerde

IRIS

 

Borstvoeding gaf mij tranen van verdriet, het flesje gaf mij tranen van geluk

‘Geef je ook borstvoeding?’ Met één vraag was ons gesprekje veranderd van vrolijke vragen naar bezorgde bemoeizucht. Of lag dat toch echt aan mijn gevoel? Ik maakte even de klik in mijn hoofd en antwoordde vriendelijk dat ‘Lien niet echt interesse had’ in mijn borst. Understatement. Ik had flesjes kunnen vullen met onze beider tranen. Toch antwoord ik luchtig, want ik wil niet toegeven dat ik echt wel belachelijk hard geprobeerd heb. Ik had namelijk nog niet goed ingeschat in welke categorie de dame tegenover mij hoorde. In kamp ‘heb je het wel eens ondersteboven hangend van het klimrek geprobeerd’ of in team ‘is een flesje niet goed genoeg voor jullie’?

Natuurlijk zat het in mijn hoofd. Want het was toch ikzelf die het zo verdrietig vond dat de borstvoeding niet gelukt was? De samenleving heeft daar toch geen mening over? Toch? Zo vond de vroedvrouw wel. ‘Want ik had toch hard geprobeerd’. En alleen al daarin zat naar mijn gevoel een waardeoordeel. Want wat als ik niet hard ‘geprobeerd’ had? Als ik gewoon van tevoren al besloten had dat flesjes fijn zouden zijn? Mocht de algemene opinie het dan wel lichtjes sneu vinden voor mijn dochter? Nee toch?

Toch ben ik ontzettend blij dat ik mijn borstvoeding verhaal heb mogen lopen met mijn vroedvrouwen van De Roze Wolk. Lien was zo stik kapot van haar nul-de verjaardagsfeestje (zeg je dat zo?) dat aanhappen aan de borst de eerste dagen geen optie was. Volgens het ziekenhuis. Flesjes dan maar? Prima, vonden wij. Komt goed. Maar we zouden wel graag nog de borst proberen ook. Oh ok, dan zijn spuitjes beter. Dus hop, mini baby kreeg spuitjes gevuld met mama’s melk. Ik kon tegen dag 3 mijn eigen milkshake stand wel uitbaten en ook Lien was weer op krachten, dus dachten we dat het wel fijn zou zijn haar nog eens aan de borst te leggen. Ik verlangde naar de intimiteit van het voeden en was het kolven al wat beu, ook al was mijn opbrengst geweldig en vulden we de ziekenhuis diepvries vlotjes. In het ziekenhuis lukte bij mij drinken voor geen meter. Lien leek zodanig overstuur te raken van het voeden dat we na een aantal minuten steeds moesten overschakelen op flesjes. Geen enkele drukke verpleegster had ooit meer tijd dan dat. Google raadplegen dan maar, vanuit mijn ziekenhuisbed: rugbyhouding, rubber hoedje op, blote borsten stimulerend masseren .. mijn zoekgeschiedenis leek op die van de gemiddelde puber jongen. Niets werkte.

Na vijf dagen kwam Lien met ons mee naar huis. Ik hoopte op een nieuwe start, want er is toch weinig intiems aan borstvoeding als je eerst aan de melkmachine moet met je plofborsten en daarna tig mensen rond je ontblote boezem hebt staan. Thuis hadden we ondersteuning van onze vroedvrouwen. En dat was geweldig. Zij hadden de tijd om met ons te babbelen en om Lien een hapje te helpen. Geen enkele keer werd in vraag gesteld waarom ik nog door klooide met kolven en flesjes. Ik werd net warm ondersteund en erkend in het alles overweldigende van exclusief kolven en de druk die het legt op je kraamweek. Ik mocht ‘s avonds sms’en als het niet lukte en ze kwamen ook graag op zaterdag even langs. Dit moest opgelost worden. Ze zouden me helpen en het zou lukken. Elke keer als ze er waren, was er tijd voor een rustig borstmoment. Maar dat was buiten Lientje gerekend.

Het lukte niet. En ik was moe. Ik had op die eerste twee weken maar vier keer een fles kunnen geven aan mijn kersvers kindje, want ja, je moet natuurlijk acht keer per dag kolven én acht keer per dag voeden. Toen Maarten vroeg wat voor mij de definitie was van het voornemen ‘als het niet lukt doen we gewoon flesjes’, moest ik toegeven dat ik daar al lang voorbij was. Dit lukte mij niet. Dit lukte Lien niet. Toen de vroedvrouw die dag mijn knoert van een borstontsteking kwam behandelen (dat vind je natuurlijk nooit in die zoekgeschiedenis bij die puberjongens) gaf ik het luidop op. In tranen van verdriet. Die avond gaf ik een flesje, in tranen van geluk.

En ja, ik ben nog steeds gevoelig aan dat waardeoordeel rond borstvoeding. Mijn diepvries zit nog steeds vol melk want een paar dagen na het stoppen, ontdekten we dat kleine meid een koemelkallergie had en ik moest nog 4 weken afbouwen met kolven omwille van mijn overenthousiaste boezem. Ik heb nog geen enkel flesje weg gegoten, en dus zie ik nog soms erg tastbaar, een herinnering staan aan die hallucinante kraamweken, als ik naar een diepvriespizza met koemelkeiwit grijp. Misschien maak ik er wel een mooi juweeltje van. Want wat is het toch knap, wat je lichaam kan – ook al loopt het allemaal niet vlot. Dat laatste is een woord mopje.

 

 

 

 

HELEEN

 

Mijn baby drinkt karnemelk… Kom maar op met het commentaar!

Drie jaar hard gestudeerd, vooral voor de eindexamens in 2016. Hier hong alles vanaf natuurlijk! Toen gebeurde het… EIN – DE – LIJK afgestudeerd als gegradueerd verpleegkundige! Ik had natuurlijk op veel plaatsen gesolliciteerd maar er sprong één vacature uit. Toen ik de kans kreeg om op die job te mogen gaan werken, heb ik deze met beide armen gegrepen. Let the real life begin!

 

 

 

 

Daar was mijn allereerste werkdag als verpleegkundige. Vol goede moed ben ik begonnen aan mijn werkcarrière.  Verschillende gevoelens gierden door mijn lichaam! Gelukkig werd ik goed opgevangen door mijn collega’s. Bijna 10 maanden heb ik daar gewerkt op een, toch wel, zware afdeling. Hier kwamen verschillende patiënten aan bod. Zoals mensen die te weten kwamen dat ze kanker hadden en misschien een operatie moesten ondergaan tot mensen die palliatief verklaard werden omwille van een onbehandelbare ziekte. Enorm zwaar soms! Mijn thuissituatie leed hier soms wel onder. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat mijn man en ik graag aan kinderen wilden beginnen. Mede door de stress raakte ik maar niet zwanger en kregen we telkens weer die teleurstelling te verwerken. Na een tijdje proberen, nam ik ontslag en ben ik in 2017 voor een andere baas gaan werken. Hierdoor was er een hele grote brok stress van mijn schouders gevallen en was ik wel snel zwanger.  

 

 

Hoe ik merkte dat ik zwanger was? NIET! Ik had bijna alle symptomen die konden wijzen op een mogelijke zwangerschap, maar wat wist ik daar nou van? Ik voelde me constant moe, futloos en misselijk. Maar dat lag in mijn ogen aan het vele werken en de ‘stress’ van de nieuwe job. Alles kon ook te maken hebben met het feit dat de grootmoeder van mijn man in het ziekenhuis lag. Dat bracht ook veel stress mee natuurlijk. Op een gegeven moment besloot ik om 5u45 een zwangerschapstest te doen. Nadat ik enkele minuten op het toilet zat, kleurden er twee streepjes heel licht op. Ik was dolgelukkig! Mijn man zat op dat moment in zijn vrachtwagen, klaar om te vertrekken. Ik ben toen naar buiten gelopen – met alleen mijn onderbroek aan – met die test en liet het hem zien. Hij zei me dat hij niks zag staan en vroeg me wat dit betekende. Ik schreeuwde: ‘Ik ben zwanger!!’ Hij vertrok naar zijn werk en ik ben toen weer gaan slapen. Ik heb toen vroeg in de ochtend nog een sms gestuurd naar mijn beste vriendin om te zeggen dat ik een positieve test had gehad. Natuurlijk waren wij allemaal in de wolken. Die dag zelf ben ik naar de huisarts gegaan om bloed af te geven en de dag zelf konden we bellen om te vragen hoe ver ik was in de zwangerschap. Wij zaten op de moment van het bellen bij de grootmoeder van mijn man in het ziekenhuis. Zij was toen absoluut niet goed. Wij hebben toen in het bijzijn van de familie verteld dat we een kindje verwachtten. Het was een dubbel gevoel! Niet leuk omdat je weet dat leven en dood op die moment enorm dicht bij elkaar lagen…

 

 

 

De dag erna heel vroeg in de ochtend kreeg mijn man telefoon van zijn vader met de boodschap dat ‘moeke’ er niet meer was. Ze was stilletjes ingeslapen die nacht. Wat een emoties! Mijn man was stil en emotioneel. Hij is toen naar buiten gegaan om zich af te zonderen. Toen ik buiten kwam en zag hoe hij eraan toe was, heb ik hem vastgepakt om te laten zien dat ik hem steunde! Dit was een moeilijke periode in ons leven. Wij zijn blij dat we het haar nog hebben kunnen vertellen. In onze ogen weet ze dat ze een achterkleindochter heeft en ze zou er immens trots op geweest zijn!
De zwangerschap vorderde en naarmate het einde naderde, begon het besef te komen dat ‘moeke’ haar achterkleindochter nooit zal kunnen vastnemen. Dit deed heel veel pijn in mijn hart! En ik wist dat mijn man dit ook had, maar hij gaf dit niet graag toe. Wij zijn er beiden zeker van dat ze vanuit de hemel meekijkt en waakt over ons allemaal.  

 

 

 

Na de bevalling zat ik op die typische roze wolk. Maar dat duurde niet lang hoor! Wat is het moederschap zwaar! Had ik dat even onderschat. Ik gaf borstvoeding vanaf de geboorte. De eerste paar weken ging dit super goed, maar daarna begon Aurely te huilen en ze liet mijn tepel los. Ze had niet genoeg, maar wat wist ik daar exact van? Weinig… De vroedvrouw die aan huis kwam, zei me dat ik veel water moest drinken en genoeg groentes moest eten zodat Aurely genoeg voedingsstoffen binnenkreeg. Dit alles hielp jammer genoeg niet! Na zes weken borstvoeding heb ik het opgegeven. Ik was helemaal op! Mentaal was dit voor mij echt zwaar, want ik wilde veel langer borstvoeding geven. Het lot besliste daar nu eenmaal anders over. Overgeschakeld op flesvoeding was Aurely nog steeds niet helemaal tevreden na haar maaltijden. Krampjes, teruggeven, reflux en ga zo maar door… Tot mijn beste vriendin met het geniale idee kwam om botermelk te proberen. Zij had al een dochter, die dronk dat ook. Zijzelf had ook van kinds af aan botermelk gekregen als pap. Oké, waarom niet? Het is het proberen waard.
In het begin lustte Aurely het niet zo, maar na een paar keer proberen wel. EIN – DE – LIJK dé oplossing gevonden voor ons meisje! Wat een opluchting! Natuurlijk kregen wij het nodige commentaar dat botermelk niet goed was voor een baby en bla bla bla… Tegen Kind en Gezin hebben wij dit nooit eerlijk durven zeggen, omdat we dan misschien als slechte ouders bestempeld zouden worden. Maar eigenlijk, het is ONZE opvoeding en niemand moet zich hier mee bemoeien!

 

 

Tot voor kort, toen ze een één jaar werd, zijn we overgeschakeld naar opgroeimelk. Dit drinkt zij enorm graag. De laatste keer bij Kind en Gezin is ze gewogen en gemeten en wat schrok ik toen! 78 Centimeter en 9.050 kilogram. Goed gegroeid volgens de verpleegster daar! “Naajaa, en dat dankzij de botermelk”, dacht ik toen.
Wat ik met deze blog wil duidelijk maken is dat ieder zijn eigen opvoeding heegt en dat niemand mag zeggen wat er goed en niet goed is voor jouw baby. Raad geven mag altijd, maar je kiest nog altijd zelf wat je met die raad doet!  

 

 

 

 

DANIELA

 

Wat niemand je vertelt over borstvoeding, maar ik wel

“Neee!” – klik alsjeblieft niet meteen weg met het idee dat dit weer zo’n ‘borstvoedingsmaffia-artikel’ gaat zijn.

Het boeit mij oprecht niet of jouw baby nu fles- of borstvoeding krijgt, zolang je ze geen tequilashotjes (slapen ze wel goed van denk ik) als alternatief aanbiedt zal je mij echt niet horen. 

Want laten we eerlijk zijn: Uiteindelijk likken ze allemaal aan een winkelwagentje of rammen ze nog een handje zandbak-zand naar binnen terwijl wij ons ondertussen afvragen waar we ons zo druk om maakten toen we voor de borst/fles-keuze stonden.

Waarom dan toch wéér een blog over borstvoeding?

Nou, omdat ik er inmiddels achter ben gekomen dat er (veel) dingen verbonden zijn aan het hele ‘borstvoedings-gebeuren’ wat je nergens terugleest in de boekjes. Moederschap is al heftig genoeg dus laten we elkaar vooral voorbereiden wanneer dit kan: Samen staan we sterk, enzo.

Ik kreeg – om maar even een voorbeeld te geven – inspiratie voor dit artikel toen mijn baby, met zijn net doorgekomen scherpe tandje, voor de tiende keer deze week besloot om als een gemuteerde piranha zichzelf tijdens het drinken – mét dat ene scherpe tandje – vol in mij vast te bijten om vervolgens zijn hoofd heel hard naar achteren te trekken.

“What. The. Fuck. Doe. Jij. Baby?!?”

Ook al heb ik niet de behoefte aan een tepelpiercing: Baby doesn’t care.

Goed, dat is dan alvast het eerste punt van ‘wat niemand je verteld over borstvoeding’: 

Ongewenste piercing-sessies kunnen plaatsvinden.

Gaan we direct door naar punt twee:

Baby’s zijn wannabe radio-dj’s 

Wat dat met borstvoeding te maken heeft? Nou, radio-dj’s draaien aan knoppen om volume enzo af te stellen toch?

Zo stel ik het mij in ieder geval voor wanneer ik heel cool mee sta te rappen met Eminem terwijl ik een ondergekwijlde soepstengel uit mijn broek probeer te poetsen met een billendoekje: Allemaal radio-dj’s die aan knopjes draaien om mijn woonkamer-rapconcert nóg meer glamour te geven.

Papa Tim geeft een tegenreactie op het borstvoedingsartikel van Suus Ruis

Beste mama,

​

Ja, ik weet het. Misschien was het makkelijker geweest als ik deze reactie direct aan een bepaald persoon had geschreven. Echter geloof ik niet dat het alleen haar aangaat. Wanneer je er voor kiest om publieke platformen te gebruiken als middel om je eigen theorieën, etiquette of je zelfverzonnen richtlijnen te delen, dan is het ook zorg dat alle lezers hiervan een andere kant van het verhaal te zien krijgen en hiermee hun eigen richtlijnen kunnen maken.

​

​

Nee, ik geef zelf uiteraard geen borstvoeding en dat houdt dus ook in dat ik niet weet hoe het voelt als er van die starende ogen om je heen zitten die je prangend aankijken om te zien welke handelingen je nu aan het verrichten bent. Maar ik weet wel uit eigen ervaring dat ik nog nooit zelf dat stel ogen ben geweest. Ik heb nog nooit vreemd gekeken naar een moeder die doet wat ze hoort te doen. Ze reageert op de roep van haar kind om voeding, zoals mijn vrouw op mij reageert in de vroege ochtenden als ik mijn ogen net open doe, iets onverstaanbaars brabbel en drie keer diep zucht. Dan weet zij dat het tijd is voor koffie. Uiteraard weet ik dat mensen nooit gek naar mij zullen kijken als ik een slok van dat zwarte koffiemengsel neem, omdat er simpelweg niets, maar dan ook niets seksueels geassocieerd kan worden met koffie. Behalve de mensen die daar een zwak voor hebben; die zijn in mijn ogen welkom om naast mij in een café te komen zitten terwijl ze naar mij staren hoe ik mijn cappuccino drink. Want dat is de essentie van dit verhaal. Als mensen er niets of niemand kwaad mee doen dan is het ook niet nodig dat er mensen zijn die hun mening hierover opdringen aan anderen.