Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

miskraam

PCOS, en toch ein-de-lijk zwanger, hoera! DEEL I

Sandra is 31 jaar en woont met haar man Mattie, .. jaar in Voorburg. Ze straalt en dat is terecht: er is een kindje onderweg! De weg naar dit kindje was geen pad over rozen. Met het onlangs verwijderen van haar Instagramaccount @Mijnhobbelwegnaareenkindje sluit ze 2,5 jaar van ‘proberen’ en verdriet af. Ik mocht haar bijzondere verhaal aanhoren.

Ik wilde altijd al trouwen en dat is 3 jaar geleden gebeurd. Dat was belangrijk voor me; dan wist ik dat Mattie koos voor mij als persoon en niet voor mij met een kind. Mijn hele leven heb ik namelijk al het gevoel gehad dat kinderen krijgen niet gemakkelijk zou gaan, zoals bij mijn moeder en oma ook het geval was. Na een halfjaar ‘proberen’ bleef dat ook door mijn hoofd spoken en maakten we een afspraak bij de huisarts. De assistente stuurde me – voor mijn eigen gemoedsrust – door naar het ziekenhuis. Op een echo bleek toen dat ik PCOS heb. Bij mij houdt dit in dat ik geen of geen goede eisprong krijg. Ik werd naar huis gestuurd met de mededeling: ‘Nou je hebt PCOS. Ga maar even kijken wat het is en je huisarts vertelt je verder wat de volgende stap moet zijn’. 

FEITELIJKE INFO TUSSENDOOR: (misschien kan dit schuingedrukt of ander lettertype)
– PCOS staat voor Polycysteus Ovarium Syndroom. Letterlijk betekent het dat er meerdere vochtblaasjes in de eierstok aanwezig zijn. Het komt voor bij zo’n 5-10% van alle vrouwen. De waarden van hormonen in het lichaam zijn verhoogd of juist verlaagd. Hierdoor is het rijpingsproces van de eiblaasjes verstoord. Er kan voor langere tijd geen eisprong plaatsvinden waardoor je vruchtbaarheid verminderd is. De oorzaak van PCOS is onbekend.

‘Dat tekort aan hormonen kan je toedienen. Ik begon in mei 2016 met Clomit om een eisprong op te wekken en dat werkte meteen goed. Een maand later was ik zwanger. Dat was totaal onverwacht; ik was echt in de veronderstelling dat het allemaal niet zo’n vaart zou lopen. De zwangerschapssymptomen waren met 6-7 weken aanwezig en de eerste echo kregen we met 8 weken. Het vruchtje was groot genoeg en had een hartslag, alleen had het vruchtzakje een afwijkende vorm. Ze zeiden voorzichtig ‘gefeliciteerd’ en ik moest 3 weken later terugkomen. Ik had het nieuws toen al gedeeld met wat mensen. Wat je natuurlijk niet moet doen maar wat ik wel deed… was gaan Googlen. Die afwijkende vorm kon duiden op een aanstaande miskraam. En bij een controle het ziekenhuis bleek dat met 10 weken het hartje niet meer klopte’. 

Hoe voelde je je toen?

‘Ik had een grijze waas in mijn hoofd. Maar ik voelde het al aankomen. Toen ik nog zwanger was had ik al hele rare gedachtes; of ik wel van dit kindje kon houden. En of ik het wel wou. Achteraf denk ik dat ik een soort prenatale depressie had. Nu heb ik het namelijk totaal niet. Ik dacht met die eerste miskraam alleen maar: “dat ding moet eruit en ik wil weer normaal zijn”. Ik heb pilletjes gekregen om het op te wekken en het kwam die avond al op gang. Dat was echt heel verdrietig. Toen het eruit kwam was het nog redelijk intact, en ja toen hebben we met z’n tweeën wel even staan janken. Ik heb het niet begraven, sommige vrouwen doen dat, maar het kwam toen geen moment bij me op’. 

Een week later bleek in het ziekenhuis dat nog niet al het weefsel weg was, dus daar kreeg ik medicijnen voor. Vlak voordat we op vakantie gingen ben ik alsnog gecuretteerd om dat weg te halen. Maar zelfs na mijn vakantie zat er nog steeds weefsel. Onbegrijpelijk hoe dat kon. Na de eerste keer plaatselijk verdoofd te zijn geweest, ging ik nu onder algehele narcose om het laatste restje weg te krijgen. Na een paar maandjes wilden we weer verder en gingen we weer met de pillen aan de gang. Maar na de eerste ronde zagen ze dat het baarmoederslijmvlies maar niet dikker werd; een bijwerking van die Clomit. We hebben nog een poging gedaan daarmee maar het werkte niet. Toen stapten we over op hormooninjecties, Gonal-F. Het heeft denk ik 4-5 rondes geduurd voordat we een beetje doorhadden welke dosering goed was; dat verschilt enorm per persoon en die PCOS werkte ook in mijn nadeel. En wekenlang maar naar het ziekenhuis om alles te laten controleren’

Je moet er zelf bijna een studie naast gaan doen.

‘Ja het is echt een heel project. Een hele tijdsinvestering. Ik heb zelfs een keer overstimulatie gehad; er groeiden 12 eitjes! Dat is gewoon supergevaarlijk want dat zou ik simpelweg niet overleven. Dat moest weer afgeremd worden en dan weer een menstruatie opwekken. Het was echt 4-5 maanden een heel gedoe. Van die Chronal F werd ik heel moe. Het was voorjaar en ik wilde leuke dingen doen maar ik had de energie gewoon niet. Precies een jaar na de eerste positieve test had ik er weer een in mijn handen.’

Wat voor gevoel had je toen?

‘Ik voelde me fysiek veel slechter maar dat mentale negatieve gevoel had ik niet. Met 8 weken hadden we eerste echo en die was goed. Met 10 weken weer, dat was op een maandag. Die donderdag die daarop volgde was ik aan het werk maar ik voelde me niet zo lekker. Ik ging naar het toilet en ik voelde gewoon de misselijkheid uit me vloeien. Ik had daar echt een heel raar gevoel bij. Mijn collega zei nog: “ja je bent zwanger, je hormonen, je darmen, alles is in de war”. En toch voelde het niet oke. In plaats van dat ik naar het ziekenhuis ben gegaan had ik een afspraak gemaakt voor een “pretecho” hier in de buurt. Mattie en mijn moeder waren mee. Ik had een hele volle blaas en de echoscopiste ging kijken maar kon het niet goed zien. Ik moest even plassen en toen ging ze het weer proberen. Toen ik op het toilet was zei ze tegen Mattie en mijn moeder dat het kindje niet meer leefde en dat ze voor de zekerheid een inwendige echo wilde maken. Maar bereid je vast voor.’ 

Wow. Ze vertelde het eerst aan hen..

Ja maar met de gedachte dat ze mijn op konden vangen. Ik zag een perfect volmaakt kindje met armpjes en beentjes. Ze zei; “sorry het hartje klopt niet meer”. Ze ging aan de hand van de grootte kijken naar wanneer het gestopt was met kloppen, en dat was die donderdag toen ik me zo beroerd voelde. En weer had ik zoiets van: “het moet eruit”.  Het was weekend dus ze zouden nu waarschijnlijk niet gaan opereren. In het ziekenhuis zei ik; “ik wil het NU niet meer in mijn buik, ik heb een dood kind in mijn buik.” Maar ik kreeg ze niet zo ver dat ze de OK gingen klaarmaken. Curetteren is daarna wel in 1 keer goed gegaan. Toen gingen we weer op vakantie en die vakantie stond ook weer in het teken van herstel en verwerking.’ 

En toen?

‘Toen was ik begin dit jaar weer zwanger. Met 6 weken kregen we al de eerste echo maar het was een leeg vruchtzakje. Dat is eigenlijk dus echt nooit wat geworden. Deze derde keer voelde echt als het minst erg. Een beetje een huis-tuin-en-keuken-miskraam die iedereen kan overkomen. Van die eerste twee denk ik echt dat het met de PCOS te maken heeft, maar die laatste was er echt zo eentje die bij 1 op de 6-7 vrouwen voorkomt. Die derde was ook soort van prima te doen.’ 

Ja.. echt? Toen ik zwanger was ging er echt een knop om. Er groeit een mensje in me en ik had gelijk een band.

‘O nee totaal niet. Maar dat is een stukje zelfbescherming geweest denk ik. Omdat ik altijd al dacht dat het moeilijk zou gaan, stelde ik me er al volledig op in. De derde miskraam heb ik het er natuurlijk uit laten gaan. We zijn daarna meteen weer doorgegaan met hormoonbehandelingen. Uiteindelijk had ik een eisprong met twee eitjes. Toen was ik weer zwanger en het bleek er uiteindelijk 1. De afgelopen weken hebben we heeeeel veel echo’s en controles gehad want bij elk krampje of een dagje minder misselijk maakte ik me al heel veel zorgen. Maar ik kan nu altijd bellen naar het ziekenhuis als ik onzeker ben. Iedere keer denk ik; “ oh, leeft het nog wel?” Terwijl we nu wel op een punt zijn dat het echt niet meer zomaar dood gaat. Tuurlijk, het kan. Maar de kans is echt heel klein.’

Ik vind het zo goed en zo knap dat je er zo positief in staat! 

‘Niet persé positief hoor. Maar als je me nu vraagt wat de kans is dat ik over een halfjaar een kindje in mijn armen heb dan denk ik nu 75%. Die kans is best groot. Ik durfde nooit echt heel blij te zijn. Ik houd ook nog wel een redelijke slag om de arm. Mijn buik is al aan het groeien maar ik merkte dat we dat allebei een beetje negeerden. We laten het nu pas een beetje toe en gaan er een beetje van genieten.’

Wat was de ommekeer?

‘De 12-weken echo en de NIPT-uitslag met 13 weken en het hartje luisteren weer. Ik voel me fysiek heel goed. Ik heb laatst positiekleding gekocht. Dat was wel een dingetje. Gelukkig was het zulk mooi weer en kon ik alleen maar in jurkjes lopen, want mijn eigen broeken pasten al niet meer. Maar dat was ook wel psychisch hoor, zo van: ik ga pas kleding kopen na de 13 weken.’

\Ik ben wel benieuwd naar je IG-account. Wanneer ben je daarmee begonnen?

‘Oktober 2017, na de tweede miskraam. Ik volgde al een tijdje meiden die met een soortgelijk traject bezig zijn, maar dat zijn er niet zoveel. Ik wilde niet de hele tijd mijn vrienden ‘belasten’ met mijn verhaal maar ik moest het wel kwijt. Het was echt een uitlaatklep voor me, niet persé om lotgenoten te vinden. Maar ik vond ook moeilijker aansluiting omdat mijn verhaal toch iets anders is en ik er ook anders in leek te staan dan veel meiden. Die waren ook nog nooit zwanger geraakt en konden best afgeven om hun omgeving. Hoe die juist wel of juist niet met hun probleem omgingen. Kijk: ik ging ook niet naar babyshowers want dan zou ik mezelf alleen maar kwellen. Ik geniet momenteel wel ontzettend van de zwangerschap van mijn beste vriendinnetje. Maar ik was niet van de organisatie van haar babyshower of zo, toen ik net die derde miskraam achter de rug had. Je moet gewoon altijd voor jezelf blijven kiezen. Maar iedereen hield altijd ontzettend veel rekening met ons. Juist omdat wij er zo open in waren. We hebben zoveel lieve vrienden om ons heen.’

Heeft het een plek voor jullie beide?

‘Ja. Tuurlijk zijn we die avonden door een diep dal gegaan en de dag daarna was ook niet zo gezellig. De angst is er nu ook nog maar er is echt geen verdriet. We gingen wel heel snel door maar het duurt ook allemaal zo lang. Het heeft niet zoveel zin om stil te staan bij dingen waar je niks aan kan doen. Ik dacht wel bij de vierde zwangerschap: “dit is de laatste keer”.’ 

Mattie valt Sandra bij dat ze dan naar andere opties zouden gaan kijken. ‘Blijkbaar werkt deze methode dan niet. Dit zou dan de derde zomer op rij zijn die we aan de wilgen konden hangen’. Sandra: ‘Ook dat inderdaad, want wij genieten zo van de kleine dingen in het leven. Het feit dat we aan het strand wonen, we houden van sporten en de mensen om onze heen maar door dit traject kun je overal minder van genieten. Wat is nu het belangrijkste in je leven? Voor ons is dat genieten van het moment en de dag. En de dag erna weer. Dat ging gewoon steeds minder en dit zouden de mooiste jaren uit je leven moeten zijn. We zijn jong, hebben een goede baan, een mooi huis, familie, vrienden, alles op de rit en dan zou je alles laten verpesten door dit’. 

Hoe moeilijk is leven in het moment als je inderdaad eigenlijk altijd bezig moet zijn met de toekomst?

Mattie: ‘We wilden niet koste wat het kost doorgaan. Het is natuurlijk een hele grote wens maar het is niet dat we daar 10 jaar van ons leven voor wilden opofferen. Dan zijn er ook andere oplossingen.’

Adoptie?

‘Ja dan sla je wel voor mijn gevoel een paar stappen over, want medisch gezien waren er nog meer opties. Maar veel van die opties waren om überhaupt zwanger te worden. Maar dat was het probleem niet. Ik werd wel zwanger, het blijven, dat was het probleem.’ 

Mattie: ‘Medisch gezien vond ik dat er best naïef mee om werd gegaan. “Ja probeer het nog maar een keer. Probeer het nog maar een keer”.  Maar als het al 3 keer misgaat moet er toch ergens een verband zijn? Ik snap de professionele houding van het ziekenhuis wel, maar het houdt op een gegeven moment op. Er zijn natuurlijk veel meer vrouwen die een eerste miskraam krijgen dan vrouwen die er daarna nog een krijgen, en nog een. Vanuit het ziekenhuis pakken ze het niet anders aan dan ieder andere miskraam. Ik had het persoonlijk wel fijn gevonden als ze vanuit het ziekenhuis waren gekomen met een methode waarvan ze wisten dat het werkte bij vrouwen die dit specifieke probleem ook hebben gehad. Ik weet niet wat we zouden doen als het nu of over een paar weken fout zou gaan.’ 

Heb je er nu een ander gevoel bij?

‘Niet persé wel of niet. Dat nare gevoel heb ik in elk geval niet. Ik ga nu ook vaker met mijn hand over mijn buik om toch even die connectie te maken want ik zou bijna vergeten dat ‘dat kind’ er zit. Ik noem het nu soms nog ‘dat kind’ maar dat is onbewust om het nog even ver weg te houden. Maar als dit nu niet goed gaat heb ik wel echt het gevoel dat we een kind – ons kind – verliezen. Bij de miskramen voelde het als het verliezen van ‘de kans op een kind’. Ook nu met dingen regelen, kinderopvang, kraamzorg, ik doe ook pas iets als ik weer even het hartje hebt gehoord. We hebben zo’n kaart van het ziekenhuis wanneer je alles geregeld moet hebben. Dat doe ik trouw maar als het aan mij had gelegen had ik allemaal nog lang niet gedaan.’ 

Mattie: ‘Ze zouden een kaart moeten hebben voor ‘normale mensen’ en ‘mensen die al eerder een miskraam hebben meegemaakt. Alles 10 weken later hahaha!’

Heeft het je als persoon veranderd?

‘Ja ik denk dat dat nuchtere wat ik had nog sterker naar voren is gekomen. En dat ik daarop kan terugvallen want ik zie het als een sterke kant van mezelf. Ik kan best veel hebben zonder in te storten en dat is een geruststellende gedachte. Al was dat gebeurd dan was er ook niks mis mee, maar ik heb een goede basis nuchterheid en positiviteit om op terug te vallen.’ 

Denk je dat de maatschappij nog iets voor je had kunnen betekenen in die fase?

‘Het is meer dat ik weet dat er zoveel mensen zijn die dit meemaken maar die er niet over praten. Ze schamen zich een beetje. Ik zou heel graag willen dat dat anders is. Dat je net zo makkelijk vertelt dat je onvruchtbaar bent of een miskraam hebt gehad als dat je zwanger bent. Mensen die me niet zo goed kennen schrikken er toch van als ik het vertel. Maar omdat wij er zo open in zijn geweest gingen mensen ook met ons praten. Mensen waarvan ik zeker weet dat ik hun struggles met zwanger worden of miskramen niet had geweten als wij over onszelf niet zo open waren geweest. En dat vind ik zo zonde want je hoeft het niet te vertellen als je dat niet wilt, maar je moet het niet NIET doen omdat je je schaamt. Er zijn heel veel mensen die zich gevangen voelen en dat iedereen iets van ze verwacht. Ze voelen zich daar persoonlijk verantwoordelijk voor en dat gun ik niemand. Het heeft geen zin.’ 

Wat zou je je kindje willen meegeven?

’Focus op de dingen die goed gaan in je leven. Dat voelt voor mij echt als een keuze. Sommige mensen voelen zich slachtoffer van alles wat hen overkomt. Kies ervoor om je te focussen op het positieve en houd je minder bezig met de dingen die niet goed gaan.’ 

Dit is het gezicht van ultiem geluk. Na drie miskramen eindelijk die felbegeerde baby

In oktober bleek ik weer zwanger, ik geloofde er niet meer in. Verloor alweer veel bloed, en ook hier bleek na een echo mijn derde miskraam een feit. Ik was woedend, woedend dat niemand me begreep, me wilde helpen en het telkens mis ging. Dit was geen toeval, of pech, zoals velen het noemde. 

Eind 2017 konden we terecht in Gent, wat een verademing! Zo begripvol, lieve artsen, meedenkend, en ze gaven mij de bevestiging dat dit niet oké was. Een uitgebreid onderzoek werd gedaan, geen detail werd overgeslagen. DNA, bloed, semenonderzoek, ellenlange vragenlijsten en tot slot een traumatische hysteroscopie. 

Het wachten duurde lang, een voor een kwamen de uitslagen binnen. Er was inmiddels bekend dat mijn TSH waarden (schildklier) te hoog waren, hiervoor startte ik direct met medicatie. Ook had ik waarschijnlijk een progesteron tekort, dit kon verholpen worden met medicatie/hormonen. 

En toen kregen we een uiterst verdrietige diagnose. Mijn bloedwaardes gaven aan dat mijn eicelreserve zeer laag was, het zou niet lang duren voor ik in de overgang zou komen. En dan kon het zomaar eens te laat zijn om onze allergrootste wens in vervulling te laten gaan. Mijn wereld stortte in. Zo jong, en dan al tijdsdruk voelen. Veel leeftijdsgenoten waren nog niet eens bezig met een kinderwens. 

Met dit nieuws werd er begin maart 2018 een behandelplan gemaakt. We zouden 1 a 2 rondes IUI gaan doen met wat hulp van medicatie/hormonen, en hierna starten met IVF-PGS, dit is IVF met embryoselectie. Zo werden de aangedane embryo’s geselecteerd en kregen de overige een kans. De kansen op veel embryo’s was laag met deze diagnose. 

Wat vond ik dit eng, doodsbang voor naalden, onderzoeken ed. Maar mijn wens was zoveel groter dan de angst. Dus we gingen ervoor. 

Net voor we begonnen met het traject bleek ik voor de 4e keer zwanger. Zou het nu dan echt? Zou de ellende van een 4e miskraam en een zwaar traject ons bespaard worden? 

Ik kreeg verschillende medicatie ter ondersteuning. Medicatie om mijn schildklier stabiel te houden, 6 x daags hormonen om mijn progesteron level op peil te houden, en aspirine om mijn bloed te verdunnen. Dit gaf een sprankje hoop, een houvast. 

Ik voelde me mentaal goed, weinig klachten, elke dag overleven was er 1. Onbezorgd zwanger zijn zat er niet meer in. De angst overheerste. 

Met 5 weken was ik alleen thuis en verloor ik plots enorm veel bloed, meer dan al mijn miskramen. Ik verloor een groot zwart stolsel en wist toen, het was over. Dit kwam niet meer goed en de geschiedenis leek zich te herhalen. Ik voelde me verscheurd, mijn man kwam thuis en diezelfde dag hadden we nog een echo. Er was bloed te zien, maar ook een stipje, een vruchtje! Het was nog niet klaar. Waarschijnlijk waren het er 2, en ben ik 1 kindje hier al verloren. 

Het bloeden hield aan, het werd minder, de tijd kroop en met ruim 6 weken kregen we een echo. Er klopte wonderbaarlijk een hartje! Ik kon het niet geloven, een kloppend hartje, een teken van leven! Dit moest een vechtertje zijn. Het bloeden stopte en wekelijks kreeg ik een echo, we zagen ons kindje groeien. Wauw, langzaamaan begon ik het te beseffen, ik kon zelfs genieten. Kwam dit kindje er echt? 

De weken kropen voorbij, ik voelde me lichamelijk goed. Geestelijk was een ander verhaal, hoe zeer ik ook genoot, de angst overheerste. 

Met 38 weken zwangerschap trok ik het mentaal niet meer. Hoe goed ik me lichamelijk nog voelde, hoe slecht het in mijn hoofd ging. Ik sliep niet meer, was continu angstig, at slecht en kon niet meer genieten, alleen maar huilen. Zo bang was ik dat dit kindje, wat we al zo lief hadden, wat zo gewenst was, ons afgenomen zou worden op een termijn dat het prima was om te bevallen. In mijn hoofd was ik overtuigd dat wanneer ik over de 40 weken zou gaan, ik ons kindje af moest geven. Ik geloofde daar heilig in, en het was nog steeds nergens op gebaseerd. 

Na vele gesprekken met de verloskundige hebben ze besloten mij in te leiden. De angst die ik in elke vezel voelde was niet goed voor de kleine. Het was tijd om geboren te worden. 

Het inleiden verliep niet vlot, maar 8! dagen later was eindelijk het moment daar. Op 20-11-18 werd na 39.1 weken zwangerschap ons langverwachte, zo geliefde kindje geboren na een zware bevalling. Een jongen, Vigo is zijn naam, en kerngezond! 

Dit geluk, ècht ik kan het niet beschrijven, het is zo’n andere vorm van liefhebben, zo intens. 

Dit was alles waar we van droomde, en meer. 

We hadden nooit gedacht dat na 3 miskramen en de diagnose vervroegde overgang het geluk ons nog gegund was! Het is ècht een wonder. 

Ze zeggen dat je moet genieten van een zwangerschap, maar het is niet erg als dit niet altijd lukt, als de angst overheerst. Je mag voelen wat je voelt. 

Het ouderschap is niet makkelijk, maar alles, maar dan ook echt alles nemen we voor lief. We exploderen van liefde die we voor hem voelen en hadden het niet willen missen. Nog elke dag zijn we dankbaar, genieten we van hem en zijn we verbaasd dat dit lieve mooie sterke jongetje bij ons mag zijn. 

Hopelijk ooit, mag er nog een broertje of zusje voor hem komen, de tijd zal het leren. 

Ik gun iedereen dit grote geluk.

Ze hebben me moeten weghalen van de werkvloer omdat ik zo hysterisch was, terwijl ze me probeerden te troosten met de woorden: “Jij wordt later ook wel weer zwanger.” ​

Regenboog star wars baby

Ik heb nooit een kind gewild in al de jaren dat ik bestond… totdat ik mijn hubby leerde kennen. Met hem wou ik trouwen, een kind hebben en samen oud worden. Hij was mijn perfecte man, mijn soulmate. 

Nadat we zijn gaan samenwonen besloten we dat het zover was: we wilden zo graag een baby. Ik stoor onmiddellijk met de pil en was natuurlijk teleurgesteld dat ik niet dadelijk zwanger was, zo werkt het blijkbaar niet, eerst moet je ontpillen.

We hebben langer als een jaar moeten proberen terwijl iedereen het in ons gezicht wreef hoe makkelijk ze zwanger werden.

En dan… eindelijk! De test was positief! Ik maakte al snel een afspraak bij de dokter om mijn bloed te testen en ook die was positief!

Maar mijn geluk verdween na twee als sneeuw voor de zon. Ik begon wat bloed te verliezen.  We gingen naar spoed waar we heel lang moesten wachten. Op de echo zagen ze niks, nog veel te vroeg zeiden ze. Ook zeiden ze dat het waarschijnlijk een beginnende miskraam was.

Het bloeden nam meer en meer toe.

Ik weet niet waarom ik het een goed idee vond, maar ik ging de dag erna werken waar ik enkel maar kon huilen. De manager stuurde me naar huis.

Ik moest om de twee dagen naar het ziekenhuis voor bloedafnames en echo’s. Steeds niets te zien maar mijn hcg bleef langzaam aan stijgen.

Na twee weken bloed te verliezen terwijl mijn hcg bleef stijgen hebben ze me aangeraden om een kijkoperatie te laten doen, ze denken dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is.

En inderdaad, dat was het ook. Ze hebben de linker eileider moeten verwijderen omdat het zo beschadigd was en gelukkig was ik op tijd.

Vol verdriet en angst dat ik nooit nog zwanger kon worden, lag ik op de zetel. Mijn werk deed er moeilijk over, ze stuurden de controlearts die doodleuk zei: “Ik moest eens komen kijken of je niet aan het profiteren bent.” Dit een week na mijn operatie. Ruwhandig duwde hij op mijn draadjes, mijn wonders begonnen weer te bloeden, het deed zo ontzettend pijn.  Hij  stelde vast dat ik nog een week thuis mocht blijven en dan moest ik weer aan de slag, en dat terwijl ik niet eens me kon bukken om mijn veters te binden dankzij de sneetjes aan beide kanten en net onder mijn navel.

Op het werk bleven ze aan mijn hoofd zagen dat ik beter naar een psychiater kon gaan, maar daar had ik geen zin in.

Ik denk dat het een maand later of iets meer ( het is een periode dat een leegte vormt in mijn hoofd) was dat ik opeens zoveel naar het wc moest, dat vond ik raar. Normaal moet ik helemaal niet vaak gaan plassen. Zou het kunnen? Ik ga snel voor het werk naar het Kruidvat en koop een test. Op het toilet van het werk doe ik de test want geduld staat niet in mijn woordenboek. Positief! Ik kon het amper geloven, mijn handen trilden helemaal. Ik bel mijn hubby en de volgende dag kopen we een test die zegt hoever ik ongeveer zou zijn. 1-2 weken. Ik maak zo snel mogelijk een afspraak met de dokter.

Een paar dagen voor mijn verjaardag vernam ik het nieuws: weer zwanger! Mijn hcg waarde leek echter wel aan de lage kant te zijn. Ik moest over een paar dagen terug komen om weer bloed te laten trekken. Met een bang hartje belde ik naar dokter voor de resultaten, het was een super resultaat! Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog , lekker ongemakkelijk die inwendige onderzoeken. Maar het kon me niet schelen  want deze  keer zat alles waar het moest zitten! Ik was zo blij! We wouden de 3 maanden afwachten op het te vertellen maar zodra we bij de volgende echo het hartslagje hoorden, konden we niet meer wachten.  Onze ouders waren door het dolle heen! Mijn hubby’s ouders hun eerste kleinkind en mijn ouders hun derde!

Op 4 mei, star wars dag, werd Kylo geboren, 3 weekjes te vroeg. Hoe toevallig! Alles was al in thema van star wars, zelfs zijn naam en dan besluit dat klein aapje zich te tonen.  Toeval? Een  star wars baby op een star wars dag. May the fourth be with you, little kylo.

Ik werd op een ochtend wakker en zei tegen mijn man: “Ik denk dat ons kindje niet meer leeft”, puur een gevoel, nergens op gebaseerd…

Het is de zomer van 2016, mijn man (30 jr) en ik (23 jr) besluiten dat een kindje inmiddels wel erg welkom is. Het kriebelde al langer, maar we hadden ook onze bruiloft nog in het vooruitzicht. Eenmaal de knoop doorgehakt gingen we ervoor, we zagen het wel. Ik hield rekening met minimaal een half jaar proberen, en een jaar zou mij ook niet verbazen. Natuurlijk, elke ronde die je niet zwanger bent is er voor je gevoel een te lang, maar toch gingen de eerste maanden snel. 

Al snel merkte ik dat mijn cyclus anders was dan normaal. Ik werd razendsnel na eisprong al ongesteld (korte luteale fase noemen ze dit). En dit elke cyclus weer, eenmaal bij de huisarts, werd ik niet serieus genomen. Ik had vanaf moment 1 al een vervelend onderbuikgevoel, op deze manier voelde het of ik geen eerlijke kans kreeg. 

We sukkelden nog even door, en toen bleek ik in maart 2017 zwanger, al bij al dus nog redelijk snel! Wauw, wat een geluk. Ik voelde me goed, op wat misselijkheid na. Met 7 weken zagen we een prachtig hartje knipperen, ons kindje! Intens geluk, toen al. Tot ik op een ochtend wakker werd en tegen mijn man zei: “ik denk dat ons kindje niet meer leeft”, puur een gevoel, nergens op gebaseerd. Een aantal dagen later hadden we een pretecho bij een andere praktijk, voor de fun. Ik nam mijn moeder mee en mijn stiefvader. Ze zouden voor het eerst opa en oma worden. Vol enthousiasme gingen ze mee. Daar lag ik op het bed bij de echoscopie, “wauw het hartje klopt goed”, een last viel van m’n schouders, en nog voordat ik opgelucht adem kon halen en iets kon zeggen zei ze: “nee wacht, dit is niet goed”. Het hartje van onze kleine frummel was met ong 9 weken zwangerschap gestopt. Mijn hart brak in duizend stukjes, ik had me zo gehecht aan dit kindje. Gefantaseerd over de toekomst. Dit moment staat in mijn geheugen gegrift, en nog altijd roept dit veel verdriet op. Een lange nasleep volgde, keer op keer pillen om het vruchtje af te stoten, het zat compleet vastgeklemd in mijn baarmoeder. Wat we ook probeerden, weken later zat er nog steeds restweefsel. Een curretage volgde, en een vreselijk pijnlijke baarmoeder ontsteking ook. Weken later konden we het een plekje gaan geven. Ik voelde me intens verdrietig. 

In Juli 2017 waren we op vakantie, even ontspannen. Wonder boven wonder bleek ik op vakantie zwanger. Maar ook verloor ik bloed. Vol angst en goede moed genoten we van de vakantie. Eenmaal thuis liepen mijn testen niet op, het streepje werd lichter en een echo volgde, maar helaas, ook dit kindje mocht er niet komen. Wat een verdriet, twee keer fantaseren over een toekomst, het geluk van een positieve test, en toch, ging het mis. 

Mijn cyclus was nog steeds niet zoals het hoorde, dus volgde een afspraak in het ziekenhuis hier in de regio, het was inmiddels september 2017. Ook hier werden we niet serieus genomen. Bij 10 miskramen mochten we terugkomen en zou er 1 buisje bloed geprikt worden. Ik moest blij zijn dat ik überhaupt zwanger raakte waren de woorden, en vooral niet te veel googelen, ik had tenslotte niet gestudeerd ervoor, en zij wel. Auw, vol verwondering wat we zojuist te horen kregen zat ik daar in de auto. Een stroom aan tranen van verdriet, onbegrip en woede volgde. Alles in mij riep dat dit niet klopte. Er was iets mis met mij, en ik voelde dit in elke vezel van mijn lijf. 

Na wat gesprekken met mijn man, mijn familie, beste vriendinnen en vooral lotgenoten besloten we naar een ziekenhuis gespecialiseerd in herhaalde miskramen te gaan. Dit werd het UZ Gent in België. 

Een lange wachttijd volgde… 

Nooit meer onbezorgd zwanger, phoe heftig!

Dat ik nooit meer onbezorgd de eerste drie maanden van een zwangerschap zou doorkomen wist ik al na mijn eerdere miskramen. En dat ik tot de twintig weken bang zou zijn dat het kindje zomaar zou kunnen overlijden en geboren kon worden ook. Dat heb ik meegemaakt in mijn vorige zwangerschap. Mijn zoontje is toen overleden na het veel te vroeg breken van de vliezen. Momenteel ben ik 23 weken zwanger. Dat mijn gedachtes en gevoel totaal niet meer rationeel samenwerken na het verlies van een kindje en het vervolgens verwerken van een nieuwe zwangerschap had ik niet voorzien. Althans, niet in deze mate. Het valt mij namelijk zoveel zwaarder dan gedacht. Het schuldgevoel is enorm, het verdriet om mijn verloren kindje groter en het nog niet over kunnen geven aan de oneindige liefde voor dit kindje voelt als falen.

 

Mijn hoofd kan mijn gevoel niet meer bijbenen en andersom. Mijn lijf zit in een constante spanning. Bang om ook dit kindje te verliezen. Bang om signalen te missen. Mijn hart voelt te strak ingesnoerd. Niet in staat om de onvoorwaardelijke liefde voor dit kindje te voelen. Bij elkaar gebonden omdat het uit elkaar is gevallen na het verlies van Isaac. Een hart dat al gebutst is, omdat ik ook nog een dochter heb die ook die onvoorwaardelijke liefde en aandacht verdient. Ik heb nu het gevoel dat ik haar dat niet altijd even goed kan bieden tussen het verdriet en de nieuwe zwangerschap. Mijn hoofd maakt overuren. Gedachtes gaan door elkaar en ik kan zo’n groot deel van de tijd niet helder nadenken. Natuurlijk hoort dat deels bij een zwangerschap. En helemaal na verlies. Maar de constante olifant op mijn borst maakt me bang. Bang dat mijn moederliefde een achterstand oploopt. Boos dat ik niet in staat ben om mij op dit moment volledig over te geven aan mijn zwangerschap en daar oprecht van te genieten. Boos ook omdat juist IK weet hoe groot het verlangen kan zijn naar een kindje en dat je er dan van hoort te genieten als het zover is.

De drie onvoldragen zwangerschappen waren zwaar en hebben mij in alle opzichten enorm veranderd

Mijn vijfde zwangerschap. Nooit meer zal het zo zijn als die eerste keer. Die vreugde (tranen) na het zien van een test, de opwinding, niks kon fout gaan, ik zou eindelijk moeder worden. Inmiddels zijn we bijna vier jaar verder en draag ik voor de vijfde keer een kindje in mijn buik. Ik ben dolgelukkig dat het gelukt is zwanger te worden, want dat was in eerste instantie nog maar de vraag. Maar dat bleek uiteindelijk niet eens het zwaarste gedeelte. Het verliezen van meerdere kindjes is zo zwaar en verdrietig geweest. 

Na een intens ziekenhuistraject van bijna twee jaar had ik begin 2016 eindelijk een positieve test in handen. Ik kon het niet geloven. Voor de zekerheid deed ik er nog twee direct erachteraan, van andere merken. Alle tranen, alle hormonen, alle ziekenhuis bezoekjes, alle weinig romantische ‘nu moet het’ keren. Het was het allemaal waard geweest toen ik die test zag. Compleet trots op mijn nieuwe ‘rol’ keek ik in de spiegel, zou je er nu al iets van zien?

De dagen en weken tot de eerste echo voelde als een eeuwigheid. Maar ik voelde me op en top zwanger. Toen we met ruim 8 weken het hartje zagen kloppen had ik nog nooit zoiets moois gezien. Een boontje met een knipperlicht. Ons kindje. Gek genoeg had ik totaal niet in mijn hoofd dat dit mis kon gaan. Toen we weggingen vroeg ik, toen nog naïef en onwetend, aan de echoscopiste: als het hartje klopt, dan kun je er wel vanuit gaan dat het goed komt toch? Kan ik het de familie vertellen? Ja zei ze, het is een hele mooie start, maar geen zekerheid. Maar ik zou het zeker de familie vertellen want het ziet er gunstig uit. We hebben gewacht tot 10 weken. Dat wachten was moeilijk, maar de trots tijdens het vertellen des te groter. Wij werden eindelijk ouders. De familie wist van ons intensieve traject en iedereen was ontzettend blij. Toen we voor de termijnecho gingen met ruim 11 weken kregen we de klap die we niet zagen aankomen. Hartje gestopt, einde verhaal. 

Ik kon het niet geloven. Ik was compleet uit het veld geslagen en intens verdrietig. Na alle moeite en verdriet die eraan voorafging, moesten we dit ook nog doorstaan. Alles ging in een roes en een waas. De miskraam kwam niet vanzelf op gang, de dubbele dosis pillen werkte niet en uiteindelijk werd het een curettage. 

Weken lang was ik gebroken. Alles wat ik al bedacht had en wat weken gevoed was in mijn hoofd bleek niet door te gaan. Van een gezin van drie, werden we gewoon weer wij tweetjes zonder kind. Het deed me veel verdriet dat veel mensen een miskraam afdeden als ‘tja, het is beter zo, dat is de natuur…’ en nog veel meer van dat soort dooddoeners. Het is een kindje, het hartje klopte in mij, alles vanaf het moment van de test, daar kwam dit kindje in voor. Het is een toekomstbeeld. En daarna werd ik keihard terug gezet in de realiteit. En hoe goed bedoeld, het enige wat je wilt horen op zo’n moment is: Wat verdrietig, we leven met je mee. Maar niet dat het ‘beter is’ of ‘je wordt vast weer zwanger’. Het ging om DIT kindje. Dit kindje dat in mijn buik groeide.

Toen het meest heftige verdriet voorbij was en de zwangerschapshormonen mijn lichaam weer uit waren na enkele maanden nam ik weer de moed om verder te gaan met de ziekenhuistrajecten. Na een aantal pogingen was ik vrij snel weer zwanger, de tweede keer dat jaar. Van de euforie die er de eerste keer was geweest was niks over. Natuurlijk was ik blij, maar de klap was zo groot geweest dat ik niet direct durfde te hopen dat het goed zou zitten. 

Al met zeven weken mochten we komen voor een echo. Twee vruchtzakjes waren er te zien, maar geen duidelijke vruchtjes en al helemaal geen knipperlichtje(s). Ik mocht over een week terug komen, wellicht was het nog te vroeg. Die week duurde voor mijn gevoel langer dan mijn hele leven had geduurd. Dag en nacht was ik ermee bezig. Toen we eindelijk terug mochten waren er wel iets van vruchtjes te zien, maar nog steeds geen hartslag. Een derde vruchtzakje was nu ook zichtbaar. Vanaf dat moment kwamen we in een circus terecht. Dat is een ontzettend lang verhaal maar in het kort werden we heen en weer geslingerd van: tweeling, drieling, niet levensvatbaar, te vroeg, buitenbaarmoederlijk, mola zwangerschap, operatie, kijkoperatie, weghalen van je eileiders. Drie keer heb ik mij gemeld bij het ziekenhuis om mij ‘open te maken’ omdat mijn HCG te snel steeg voor wat er te zien was, dit moest vast ergens anders zitten. Telkens werd er last minute toch anders besloten. Een gynaecoloog zei: we hebben met het gehele team ons gebogen over wat dit voor zwangerschap is, je bent een zeer interessante patiënt. Ik wilde alleen maar een kloppend hartje. In the end werd er met bijna tien weken zwangerschap terwijl ik al op de kamer lag waar ik onder narcose ging, gezegd dat het ‘maar gewoon’ een curettage werd in plaats van een operatie. 

Ik heb niet eens de tijd gehad door die poppenkast eromheen om iets te voelen, behalve constante hoop dat ik mijn eileiders mocht behouden. Deze ‘miskraam’ viel mij veel minder zwaar dan de eerste keer. Ergens hield ik er al rekening mee dat het fout kon gaan. We hadden geen kloppende hartjes gezien. De eerste keer viel me dat duizend keer zwaarder. Ik wilde door, het werd bijna een verslaving, hup naar de volgende zwangerschap. Gelukkig mocht ik vrij snel weer door met het ziekenhuis traject. Na een mislukte poging was het eind 2016. Ze hadden in het ziekenhuis een ‘kerststop’. Ik dacht nog: Kun je het geloven? Juist met kerst willen mensen toch hoop hebben? En omdat iedereen op vakantie is kan ik de hoop op een kindje vergeten. Er zat niks anders op dan een maand wachten. En als je zelf bezig bent met zwanger worden, helemaal in een langer traject, dan is een verloren cyclus een ramp. Tel daar wat (ingespoten) hormonen bij op en je kunt je voorstellen dat er wat leuke anekdotes op te schrijven zijn over wat ik heb rond geschreeuwd. Gelukkig binnenshuis… Maar zulke trajecten vergen veel van je. 

En toch werd het achteraf een hele mooie kerst. Want terwijl het lab dicht was, is er een wonder gebeurd. Ik was weer zwanger. De derde keer in ruim een jaar. De gelukkige uitspatting om de test  was koeltjes, maar het feit dat ik zwanger was geworden zonder hulp, dat was wel wat (geluks) tranen waard. Opeens was het zwanger worden niet eens zo zeer het probleem meer. Toch voelde het anders dan de voorgaande keren. Ik had minder angst, dit ging goed. Hoewel het nooit meer zonder twijfels zou zijn en nooit meer zo onbevangen als de eerste zwangerschap, was ik dolgelukkig. Elke dag deed ik een test, ondanks dat het niks zegt over de vitaliteit. We hadden meerdere goede echo’s en langzaam bij beetje kreeg ik het vertrouwen in mijn lichaam. Het eerste trimester was zwaar, maar daarna genoot ik volop. Een goede combinatietest en 20-weken echo. Ik voelde me geweldig, sterker nog, ik had mij nooit beter gevoeld. Zo trots, mijn droom, moeder worden, was nu zo dichtbij. Tijdens de zwangerschap waren er nog wat dingen, streptokokken, een dwarsligger, een te klein hoofdje, en dat terwijl ik in een zikavirus gebied was geweest toen ik nog niet wist zwanger te zijn. Er was soms wat paniek vanuit de artsen, maar niet bij mij. Ik voelde dat dit goed zat. Eind september 2017 werd thuis mijn dochter geboren. Eindelijk een kindje in mijn armen. Mijn hele leven had ik hiernaar uitgekeken. En nu na drie zware jaren was ze er. 

De eerste maanden waren zwaar, niks ging vanzelf. Ik moest enorm wennen aan deze nieuwe rol en alle heftige gevoelens die daarbij komen kijken. Constant had ik het gevoel dat ik enorm gelukkig moest zijn, want dit was mijn droom. Wat een geluk had ik, dat ik nu een gezonde dochter had. En dat was natuurlijk ook zo. Maar ik voelde dat niet altijd. Toen mijn dochter na zeven maanden borstvoeding zelf weigerde ben ik gestopt. In eerste instantie vond ik dat vreselijk moeilijk, die momenten te missen. Maar langzaamaan begon ik mij beter te voelen. Eindelijk na drie jaar voelde ik de energie terugkomen in mijn lijf, mijn gedachtes weer helder worden, mijn gemoedstoestand rustiger en gelukkiger. Eindelijk begon ik te begrijpen wat mensen bedoelden met dat je zo intens van je kind kunt houden. Geen kunstmatige- of zwangerschapshormonen meer in mijn lijf. Ik had niet door gehad hoe zwaar het, naast het mentale, eigenlijk was geweest voor mijn lijf.

Deze had ik nog niet op mijn lijstje staan…

Een maand na het stoppen met borstvoeding deed ik een zwangerschapstest omdat ik overtijd was, positief! We waren voorzichtig geweest, maar niet zo extreem voorzichtig. Het was echter in het begin zo lastig geweest zwanger te worden en het kon zo lang duren. Bizar blij verrast, maar wederom terughoudend. Na alles wat we al hadden meegemaakt wisten we dat we tot de 12 weken niet hoefden te juichen. We kregen weer vroege echo’s, elke week. De weken vorderden en de hoop kwam terug. Wat hadden we wederom een geluk. Binnen zo’n snelle tijd zonder hormonen en trajecten zwanger, eigenlijk onverwacht. Er volgden een goede nipt, goede echo’s, ik voelde me misselijk en vreselijk moe maar oh zo goed. Angstig, dat wel, dat bleef. Totdat geheel onverwacht mijn vliezen braken met 17 weken. Deze had ik nog niet op ‘mijn lijstje’ staan. Het werd een heel intense week waarin we veel hoopten op iets wat eigenlijk uitzichtloos was. Een week later beviel ik van onze zoon in het ziekenhuis. Dit verhaal schreef ik eerder al en staat op kids en kurken: “Isaac ons sterrenkindje”. 

Het waren weer maanden geweest van onzekerheid, hoop, hormonen, veel vragen van lichaam en geest. En alles met zo’n verdrietig einde. Deze vroeggeboorte was in alles een stap verder dan een miskraam voor mij. Bevallen van een kindje wat helemaal af was en alleen nog moest groeien. Een kindje wat ik al had voelen trappelen, een buik die goed zichtbaar was. Overspoeld met intens verdriet en ongeloof was ik. Met een dochter die na al die tijd nog steeds geen nacht doorsliep, eigenlijk al jaren hormonen en stress en dan zo’n groots verdriet. Gek genoeg bij de controle van mijn baarmoeder twee weken na de bevalling, is het enige wat bleef hangen de woorden ‘je eisprong komt eraan zo te zien’. Ik wilde door, een vervanging, iets wat dit verdriet dragelijker zou kunnen maken. 

Maar zo werkt het niet. En daar kom ik nu achter. Want drie maanden na de te vroege geboorte van mijn zoon had ik een positieve test in handen. Voor de vijfde keer… Geen vreugde dansje, geen gegil van blijdschap, maar een voorzichtige: we zullen zien… En tegelijkertijd een schuldgevoel, want niemand kan Isaac vervangen. We zijn zo ontzettend blij dat ik zwanger kan worden, dat besef ik mij elke keer weer. Juist omdat ik de wanhoop van de zoveelste mislukte poging ken. Maar de stress en angst blijven groot. Maar wederom met de weken groeit de hoop heel heel voorzichtig. Inmiddels ben ik voorbij de termijn waar het mis ging bij Isaac. Maar de rollercoaster aan emoties is gigantisch. Als alles goed verloopt beval ik eind september, de week waarin ook mijn dochter Alva en zoontje Isaac geboren zijn. Vier jaar lang ben ik dan af en aan zwanger geweest. En dat voel ik. In alles. Maar de wens voor een groot gezin is voor mij sterker dan alle moeite en verdriet. Er gaat overigens geen dag voorbij dat ik mij niet besef hoeveel geluk wij hebben met onze dochter en hoeveel geluk wij hebben dat het überhaupt lukt om zwanger te worden. Maar hoeveel verdriet zij ook wegneemt met haar aanstekelijke lachje. De zo kort op elkaar volgende zwangerschappen zijn zwaar en hebben mij in vier jaar tijd in alle opzichten enorm veranderd. 

Daar lag dan één van de twee kindjes in mijn hand, ingekapseld in vlies en zo’n 6 centimeter lang

Na acht maanden hadden we een positieve test, dol gelukkig het is gelukt wij worden papa en mama!  Al snel daarna mochten we langs komen voor onze eerste echo, super spannend. Na een gesprek met onze verloskundige werd de echo gemaakt, ze zag een mooi hartje kloppen en de stilte  viel… Ze bewoog een tijdje met haar scan… “Ik moet jullie iets vertellen” zei ze, “ik zie nog een hartje!”. Vol schrik keken mijn vriend en ik elkaar aan…Een tweeling ?! Onze verloskundige zei “gefeliciteerd!”, met grote ogen keken we haar aan. 

Het had 24 uur nodig om dit nieuws te laten bezinken. 

We werden dol blij, wij kunnen dit ! Wat een geluk we krijgen twee wondertjes ! Al snel kwamen alle zwangerschap kwaaltjes in beeld. 

Er stond een mooie vakantie in de planning naar Curaçao. 

Voordat we heen gingen, kregen we met 13 weken ons volgende termijn echo. Voelde me goed zwanger, erg moe en misselijk. 

Maar helaas…De verloskundige  had  slecht nieuws,  alle twee de hartjes waren gestopt. Vond het vreemd, had helemaal geen bloedverlies gehad…maar goed het was niet anders. 

Thuis viel het kwartje, we hebben tranen gelaten, maar hey we gaan op vakantie en kan nu genieten van een drankje. 

De dagen die volgende waren onwennig, nog steeds geen bloedverlies,  dat zou met een paar dagen moeten komen zei de verloskundige. Mijn lichaam moest het zelf “opruimen” dat was het beste…

Na twee weken vakantie gingen we naar het ziekenhuis, er gebeurde maar niets. 

Ik kreeg een kuurtje mee van twee keer daags 4 tabletten, dit moest inwendig ingebracht worden. Met de mededeling je krijgt wat kramp en  bloedverlies gingen we naar huis.

Ander halve dag later wist ik niet wat mij overkwam! Pijn die ik nooit had gevoeld, zijn dit nou weeën?! 

De kramp werd met de minuut heftiger. Puffend op de bank met vriendlief ernaast. Hij keek op Google wat we het beste konden doen, “onder de douche” zei mn vriend. Kruipend van de pijn heeft hij mij eronder gezet. Na een uur van weeën kwam ik weer een beetje bij. 

Ik zat met mijn gedachtens dat er ook nog iets uit mij moest komen, rustig ging ik met mijn hand voelen. Daar lag dan één van de twee kindjes in mijn hand, ingekapseld in vlies en zn  6 cm lang… 

Ik keek om me heen, overal lag bloed, ik heb me nog nooit zo ongelukkig gevoeld!  Tranen liepen over mijn wangen.

We hebben het kindje in het vlies gelaten, we vonden het te confronterend om het schoon te maken.

De volgende dag was bijna voorbij tot dat de weeën weer terug kwamen, wat is dit?! Ik kan niet meer ! In paniek smeekte ik mijn vriend de verloskundige te bellen, ondertussen zat ik weer onder de douche om de pijn op te vangen. 

Het hoort er allemaal bij zei de verloskundige aan de telefoon, ze kon weinig  voor ons betekenen…

Dit keer kwam ook weer een klein kindje tevoorschijn.

Mijn lichaam was op, kon geen pijn meer vedragen… 

De beelden van de douche flitste elk uur door mijn hoofd heen. Ik voelde me in de steek gelaten door de verloskundige. 

We hebben de twee hele kleine kindjes begraven op een rustig plekje. Nu zijn onze tweeling twee vlinders in de lucht.

Naar regen komt zonneschijn… Twee maanden later waren we voorzichtig weer op onze roze wolk geklommen,  we zijn weer zwanger! Hoe groot onze schrik eerst was met een tweeling, is het er nu helaas maar één. Een heel gezond meisje die nu al 30 weken  in mijn buik spartelt.

In julie 2019 worden wij opnieuw papa en mama.

Groetjes Wendy.

Ga snel Marlies (onze verloskundige), de voetjes hangen er al uit..

GA SNEL, DE VOETJES HANGEN ER AL UIT…

‘Proost!’, zeggen alle gasten blij, als de fluutjes met champagne de lucht in gaan. Een collega uit de maatschap heeft net een toespraak gehouden, want vanaf vandaag is het officieel. Ik ben toegetreden tot de maatschap van een verloskundigenpraktijk. Een heel heugelijk moment, een grote stap in mijn jonge vroedvrouwencarrière. Een eigen praktijk hebben met twee anderen, als je begin twintig bent. Ik voel me een bevoorrecht mens, helemaal als ik kijk naar al die lieve mensen om me heen. Mijn ouders zijn er, mijn 2 broers en schoonzussen, mijn zusje, mijn familie en natuurlijk mijn vaste vriendinnengroep. Ook een boel kraamverzorgsters waar ik veel mee samenwerk, een aantal gynaecologen uit het ziekenhuis en meer betrokkenen die we uitgenodigd hebben.

De praktijk is versierd, en buiten staat een partytent. Alle gasten passen er maar net onder en bij, maar dat geeft niets. Het is een feestelijke, hete zomerdag en de zon staat hoog aan de hemel.

Blij loop ik rond en eet een wit petit-fourtje met ons nieuwe, kleurrijke logo erop. Mijn A-lijn jurk van Karen Millen komt goed van pas en staat mooi bij mijn prachtig opgestoken haar, die ochtend zorgvuldig gedaan door de kapster. Het is een gezellige dag, vol met lieve mensen. Als afsluiting neem ik een select clubje mensen mee uit eten, later die avond.

De temperatuur zakt nauwelijks, en daardoor voelt het fijn om buiten op het terras te zitten op deze zwoele zomeravond. De geur van kamperfoelie hangt in de lucht, en op tafel flikkeren kleine kaarsjes. Ze verlichten het gezelschap als de schemer invalt. Opnieuw klinken de glaasjes als ze tegen elkaar tikken en ik blaas even uit. De spanning valt wat van me af en ik zak onderuit in de stoel.

Het moment van ontspanning is van korte duur, want ik hoor de ringtone van mijn telefoon. Ik moet moeite doen om bij het tasje te komen, die onder mijn stoel ligt.

Zodra ik opneem, hoor ik een bekende stem. Het is een verloskundige van een buurtpraktijk, zij zou voor mij achterwacht zijn omdat ik zelf de dienst in moest vanaf 19:00u. ‘Sorry’, zegt ze beschaamd, ‘ik vind het heel vervelend om je te moeten bellen op je eigen feestje. Maar het ziekenhuis heeft me net gebeld. Bij mevrouw Jonkman is de bevalling begonnen, veel te vroeg, ze is nog geen 20 weken. De voetjes van de baby hangen eruit. Ik ben zelf met een bevalling bezig, dus ik kan niet weg. Wil je zelf snel gaan kijken?’.

Ik bedenk me geen moment, en ik schakel snel. Ik herhaal het adres twee keer in mijn hoofd en hang op. Snel kijk ik de tafel rond. 15 paar ogen kijken me verschrikt aan en vol spanning aan. Ik vertel mijn familie en vrienden wat er aan de hand is. Dit is wat het is. Ik móet gaan, Danique heeft mijn hulp nodig. “Oh gut, oh gut, oh gut”, prevelt mijn tante zenuwachtig. “Wat eng, wat spannend, getsie!”. Mijn moeder kalmeert haar zus door te zeggen dat dit mijn werk is. Dat ik wéét wat ik moet doen, en dat rustig blijven nu verstandig is.  Ik bedank iedereen voor hun komst, geef ze vluchtig een kus op de wang en haal snel mijn pinpas door het apparaat. Half lopend, half rennend cross ik de stad door. De Grote Markt over, door de kleine steegjes. De strakke jurk geeft weinig mee, en de hoge hakken zoeken stevigheid tussen de ongelijke keien.

Enkele minuten later zit ik in de auto en ik kijk in de binnenspiegel. Twee paar opgemaakte ogen kijken me aan. Wat plukjes haar krullen om mijn gezicht.

Snel geef ik gas, en rijd op een flink tempo de kortste route, zodat ik enkele minuten later aanbel op het adres. Ik kijk naar beneden en slik vol schaamte. Mijn voeten gehuld in de pumps, mijn feestjurk en mijn zwierende verlostas over mijn schouder. Wat een mis-match.

Ik verontschuldig me dan ook direct als ik binnenkom, maar dit verdwijnt naar de achtergrond. Op de wc zit Danique, ze is in shock en aan het hyperventileren. Ze puft en blaast en overal ligt bloed.

Haar wangen zijn betraand en vermengd met diepzwarte mascara vegen. Heel langzaam laat ze haar benen wijd vallen. Ik kijk ertussendoor en in de bebloede toiletpot ligt een heel klein kindje. Helemaal af, met een rozerood doorschijnend huidje. ‘Het is al geboren’, snikt ze verdrietig. ‘Ik kon het echt niet meer tegenhouden!’. De baby beweegt niet.

Uit mijn tas haal ik een setje handschoenen en wat doeken. Samen halen we het kleintje uit de wc en leggen het op de doeken. Het past net in één handpalm, het is zo’n 20 centimeter lang. 

Samen met Joost, haar partner, proberen we Danique naar het bed te krijgen. Dit kost veel moeite, want ze heeft veel buikpijn. Met twee handen houdt ze het kindje in de doeken stevig vast en ze laat zich voorzichtig op het bed glijden. Tussen haar benen zit het fragiele navelstrengetje, ze is nog steeds verbonden met haar kleintje.

Ik ben blij dat het vloeien nu gelukkig bijna gestopt is, dus nadat ik Danique’s bloeddruk heb gemeten en andere controles heb gedaan, bel ik de gynaecoloog. Om te vertellen dat we eraan komen, want waarschijnlijk is er een operatie nodig voor het verwijderen van de placenta.

Nadat ik de meldkamer van de ambulance heb gebeld om een ambulance te bestellen, ga ik door met de laatste dingetjes regelen. Ik prik een infuus en hang een zak met vocht aan. Zo zorg je dat de bloedvaten gevuld zijn met vocht en heb je een toegangsweg voor als de moeder toch plotseling ineens heviger bloed gaat verliezen.  Ik krabbel de tijdstippen en controles op een briefje, en 5 minuten later staat de ambulance voor de deur. De ambulancebroeder trekt een wenkbrauw op als hij even later het huis binnenstapt en me aankijkt, maar hij zegt niets.

Danique ligt met haar ogen dicht op de brancard, nog steeds met het kleine baby’tje op haar borst. Haar borst gaat zachtjes op en neer.

Diezelfde avond, vlak voor middernacht wordt ze nog naar de OK gereden voor een placenta verwijdering. Ze verliest meer dan een liter bloed en blijft een nachtje in het ziekenhuis om bij te komen.

Het is rustig op de weg als ik naar huis rijd en schop even later mijn pumps uit als ik thuis ben. Stuk voor stuk haal ik de schuifjes uit mijn haar en haal de make up van mijn gezicht. Met mijn ogen dicht laat ik het warme water van de douche over me heen stromen. Alle emoties die langs zijn gekomen vandaag spoelen weg en verdwijnen figuurlijk in het doucheputje.

NB: Danique kreeg nog twee gezonde kindjes na dit voorval. Maar de naam van dit kindje zal nooit worden vergeten.

Ik had een Molazwangerschap…

Het begon allemaal ruim 10 jaar geleden.

Ik was 18 jaar en werd verliefd op de liefde van mijn leven.

We hadden het wel eens over kinderen en hadden zelfs al een naam voor als het een jongetje zou worden.

5 jaar later bleek ik door de anticonceptie heen zwanger te zijn geworden. Terwijl ik nog van de schrik aan het bekomen was rende mijn man rondjes door het huis van blijdschap.

Het idee van vader worden maakte hem enthousiast.

Die zelfde avond kreeg ik last van bloedverlies.

Het resulteerde helaas in een miskraam.

1 week later ben ik gecuretteerd, omdat het vruchtje er niet uit zichzelf af kwam.

Nadat we hier van bekomen waren en een maand later samen besloten er toch voor te gaan raakte ik meteen weer zwanger.

9 maanden later op 23 oktober 2014 werd onze eerste wonder Sepp geboren.

3 september 2016 zijn we getrouwd. Na een fijne huwelijksreis op Ibiza besloten we dat het tijd was om te proberen een broertje of zusje voor Sepp te krijgen.

Meteen raakte ik weer zwanger. De eerste echo zag er goed uit. Een kloppend hartje en een beweeglijk babytje.

2 weken later bij de volgende echo, ik zou 9 weken zijn, bleek dat ‘ons kindje’ was overleden in mijn buik. Wat een klap. Ik dacht nog een miskraam kan gebeuren maar de teller staat op 2.

Ik kreeg medicatie om ervoor te zorgen dat het kindje uit zichzelf uit mijn buik ging, maar helaas was mijn baarmoeder niet volledig schoon en resulteerde dit in wederom een curretage.

Vol goede moed gingen we door en bleven de hoop erin houden.

2 maanden later was ik opnieuw zwanger.

3x is scheepsrecht ging er wel eens door ons hoofd. zou het nu dan toch lukken?

Het was februari 2017 toen ik er achter kwam zwanger te zijn. De 4e zwangerschap.

Altijd raar om te vermelden of te moeten zeggen als je nog maar 1 kindje hebt.

Omdat we de afgelopen tijd vaker in het ziekenhuis waren hadden we inmiddels onze eigen gynaecoloog.

De eerste echo was wederom goed, de tweede ook.

Het vertrouwen kwam langzaamaan terug maar toch bleef ik een onverklaarbaar gevoel houden. Ik wilde continu bevestiging, kocht extra echo’s bij, steeds maar weer om te kijken of mijn gevoel er niet naast zat.

Mijn man werd doodmoe van mij en mijn vriendinnen verklaarde me voor gek.

geniet nou eens van je zwangerschap, werd me dan verteld.

Toch zei iets in mij dat er iets niet klopte. Ik was extreem vermoeid, mijn buik groeide ontzettend hard en ik had een gejaagd gevoel.

Toen ik een week nadat ik een echo had gekocht wederom naar de verloskundige belde voor een echo ( ik was toen inmiddels 12 weken) mocht ik de dag erna komen..

Mijn man was toevallig vrij en Sepp ging mee om zijn broertje of zusje te bewonderen.

We kwamen binnen bij de verloskundige die rustig het echo apparaat op mijn buik zette en naar het scherm bleef staren.

Ze staarde lang, heel lang. En uiteindelijk kwamen de woorden uit haar mond die je niet wil horen.

Ik heb geen goed nieuws voor jullie, jullie kindje is niet gezond. Wij konden nu ook duidelijk zien dat het hartje veel te groot was. Bijna heel de buikholte was gevuld met een hartje.

Wat ze voor de rest heeft gezegd op dat moment weet ik niet meer. Ik hoorde niks meer. Ik kon alleen maar huilen en mezelf afvragen waarom het weer gebeurde en het ons niet gegund leek.

Die dag bleven we in het ziekenhuis voor onderzoeken en afspraken. In hoeverre was ons kindje niet gezond? Wat mankeerde het precies? En welke keuzes gingen we hierin maken? Iets waar je niet over na wil denken. Aan het eind van de middag kreeg ik opnieuw een echo op eigen verzoek. Ik hoopte zo dat ze er naast zaten.

op de echo was een beeld te zien van een kindje zonder hartslag.

De keuze was voor ons gemaakt.

26 april 2017 werd ik voor de derde keer gecuretteerd en het kindje opgestuurd voor nader onderzoek.

1 week later kregen we de uitslag.

Ik bleek een mola zwangerschap te hebben gehad wat heel sporadisch voorkomt.

Ons kindje was bevrucht door 2 zaadcellen, waardoor de chromosomen niet klopte en het nooit een kans op leven had gehad. Dit is niet eerder geconstateerd, doordat het over het algemeen wordt ontdekt omdat het lijkt op een soort van trosje druiven in de baarmoeder. Bij ons is er dus een kindje uitgegroeid, wat het ook weer meer zeldzaam maakt..

Hierna moest ik 10 weken lang iedere week bloed prikken in het ziekenhuis om mij en de HCG waarde in de gaten te houden.

Het blijkt dat achtergebleven mola zwangerschap cellen zich kunnen uiten in kwaadaardige cellen. Om dit dus te blijven controleren controleerde ze iedere week mijn HCG waardes en moesten ze dit blijven controleren tot ik 3 weken achtereen op een HCG waarde van 0 zat. Ik mocht ook zeer zeker niet zwanger worden in deze periode, in ieder geval niet tot mijn HCG waardes stabiel op 0 zaten, omdat de kans groot was dat het dan weer een mola zwangerschap zou worden.

Hierna wist ik niet of we ooit nog papa en mama zouden worden van een gezond kindje. Onze relatie stond onder druk, we gingen er beide anders mee om en ik was het vertrouwen in mijn eigen lichaam kwijt.

Na een paar weken een stabiele HGC waarde op 0 te hebben bleek ik opnieuw zwanger te zijn. De 5e zwangerschap.

Tot de 20 weken heb ik nog angst gehad. Zou het nu goed zijn? Blijft dit babytje nu in mij zitten en is het gezond?

Ik werd wekelijks tot de 12 weken in de gaten gehouden, maar alles bleek goed en gezond te zijn.

Na een hele snelle bevalling werd onze tweede zoon Morris geboren op 26 april 2018.

Ik krijg er nog steeds de kriebels van. Op de dag af 1 jaar na mijn laatste curretage.

Ook al hebben we nu 2 gezonde jongens.

De andere 3 hebben voor altijd een speciaal plekje.

Maddy

Een zwangerschap in mijn eileider, het had mijn dood kunnen zijn

Valentijnsdag 2013, die vergeet ik niet zo snel meer…

Net 6 weekjes zwanger voor de eerste keer ging ik een weekendje weg met het vliegtuig. Zowel op de heen- als op de terugreis had ik een klein beetje bloedverlies… Doodeng vond ik het want ik had nog geen idee wat ‘normaal’ was maar gelukkig kon de verloskundige me geruststellen dat het hoogstwaarschijnlijk door de druk in de cabine was gekomen.

Helaas waren de zorgen maar even weg want kort daarna begon ik steeds vaker een beetje bloed te verliezen. Toen het bloeden een aantal dagen bleef aanhouden en er niets veranderde werd ik toch een beetje bang. De verloskundige bevestigde mijn angst: Hoogstwaarschijnlijk was dit de start van een miskraam…

Ik was ontzettend verdrietig, want gek genoeg hield ik al van dit frummeltje in mijn buik en nam het al mijn gedachtes in beslag. Het wachten duurde lang want ene dag bloedde ik meer dan de andere dag en sommige dagen bloedde ik helemaal niet. Bij een miskraam zou  het bloeden toch langzaam moeten toenemen? Het maakte me onzeker want wat zou er nu gaan gebeuren? Mijn emoties vlogen heen en weer tussen hoop en verdriet.

En toen was het 14 februari 2013. Valentijnsdag. Ik was toen ruim 8 weken zwanger:

Die ochtend werd ik wakker met een ontzettend zeurende pijn bij mijn blaas. Plassen ging amper en lopen ging nog lastiger, kreeg ik dan nu een miskraam? Het vreemde was alleen dat ik niet bloedde.

De verloskundige kwam meteen naar mijn huis nadat ik haar gebeld had. Ook zij vertrouwde het niet en na voorzichtig uitwendig onderzoek keek ze nog bezorgder: Ze zei me dat ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest…

Dat was een heel vreemd moment want niemand wist nog dat we zwanger waren, dat was een fijn geheimpje van mijn man en mij. Dus terwijl mijn moeder me in paniek naar het ziekenhuis reed vertelde ik haar dat ik zwanger was… Dat deed me pijn: Ik had het me toch heel anders voorgesteld om mijn moeder te vertellen dat ik zwanger was…

In het ziekenhuis kreeg ik meteen een echo. De gynaecoloog liet me zien waar de baarmoeder was: Daar zag ik een grote zwarte lege cirkel. Leeg dus.

Maar hoe dan? Ik was toch zwanger? En ik was – los van bloed – niets verloren dus waarom had ik dan zo’n pijn? Ik snapte er helemaal niets meer van.

Wat bleek: Ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Mijn eileider was het thuis geworden van ons eerste wondertje. In plaats van zich in te nestelen in de baarmoeder, was het ingenesteld in de eileider en in principe houdt de eileider dat wel even vol, maar uiteindelijk gaat het groeien en is de ruimte van de eileider te klein en barst de eileider uit elkaar. Dus daar kwam mijn pijn vandaan!

Daarna ging alles heel snel: Ik mocht niet meer lopen of zitten, en er werd meteen een bed voor me gehaald. Want de kans dat de eileider nu zou barsten was erg groot en dat kon  dodelijk zijn… Het was een geluk bij een ongeluk dat ik door de pijn die dag geen eetlust had waardoor ik direct geopereerd kon worden.

Ik wist niet meer wat ik moest denken of voelen. Alles was mat, ik was zelfs niet bang voor de operatie terwijl ik me anders echt druk had gemaakt om de narcose. Het besef kwam langzaam: We waren dus nooit écht zwanger geweest, ons wonder had niet eens de kans gehad…

Gelukkig konden ze mijn eileider sparen en zou deze operatie geen invloed op onze kinderwens hebben. Het was gewoon echt domme pech…

De operatie was niet het zwaarste van het hele gebeuren maar wel de klap die we in een keer te verwerken kregen: We kregen geen kind én ik had dood kunnen zijn. Het bleef maar door mijn hoofd spoken: Als ik niet had gebeld en had afgewacht… was ik er dan niet meer geweest? Gelukkig zullen we het nooit weten!

En toen stonden we weer aan het begin (Ga terug naar start) en wilden we opnieuw proberen om zwanger te worden. De maanden gingen voorbij, maar geen zwangerschap. Ik werd er onzeker van: Was dit onze enige kans op een kindje geweest en kon ik niet zwanger worden? En wat als het dan eindelijk zou lukken, kon ik dan nog eens een buitenbaarmoederlijke zwangerschap krijgen?

Gelukkig werd het tegendeel bewezen en waren we na 15 maanden eindelijk zwanger, mijn lijf kon het dus wel! Helemaal blij met de test in mijn handen kon ik niet zijn, want de twijfels begonnen meteen.

De arts had me na de operatie op het hart gedrukt dat ik bij een volgende zwangerschap meteen een echo moest laten maken om te zien of het op de juiste plek zat. Dus met 5 weken had ik al een echo.

Daar zagen we dat mijn eileiders gelukkig leeg waren, maar mijn baarmoeder helaas ook… Er zat wel een laagje in de baarmoeder waaraan ze kon zien dat die wel klaar was voor een vruchtje, maar dat die niet was ingenesteld. De dag daarna begon mijn menstruatie.

Ruim een jaar hadden we gehoopt op een zwangerschap en nu werd het meteen weer afgenomen, wat een teleurstelling.

Dus toen stonden we weer aan het begin (Ga weer terug naar start) en probeerden we weer zwanger te worden. Deze keer was het gelukkig iets sneller raak, na 5 maanden al.

De test bleef heel vaag dus ik besloot 2 dagen later nog eens te testen, maar toen bleef de test negatief… huh? Dit maakte me ontzettend onzeker want bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zijn je HCG waardes ook niet zo hoog als bij een normale zwangerschap, dus ik dacht ‘daar gaan we weer’. De volgende dag begon ik te bloeden, maar om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten kreeg ik toch een echo: Hetzelfde verhaal als de laatste keer. We leken nu een nieuw probleem te hebben: zwanger worden lukte ons dus wel, alleen zwanger blijven niet.

Intussen leek het alsof iedereen om me heen zwanger werd. Ik gunde het iedereen echt wel, maar mezelf nog meer… Het maakte me ontzettend gefrustreerd.

Om in plaatjes te spreken: Het voelde alsof ik met mijn winkelwagentje in de rij bij de kassa stond en iedereen me glimlachend voorging. Ik wilde mijn wagentje in de rij duwen en schreeuwen dat ik eerst was. Ik was al aan het afrekenen! Nu ben ik aan de beurt!

Maar helaas zit de natuur niet zo in elkaar.

Na 3 maanden was ik weer zwanger, deze keer met een hele duidelijke test, wat fijn! Zou deze keer dan goed gaan? We kregen wederom met 5 weken een echo en ja hoor: Er zat niets op de eileiders en in de baarmoeder wel, er leek iets te gebeuren! Om er zeker van te zijn dat het goed zat mocht ik de week erna nog eens komen: Ja er was iets ingenesteld! Wat fijn!

Deze keer voelde me voor het eerst echt zwanger: pijnlijke borsten, misselijk en heel moe. Onze hoop groeide!

Inmiddels was ik 10 weken zwanger en kregen we onze eerste termijnecho, superspannend!

Helaas was daar weer een grote zwarte baarmoeder te zien met daarin een heel klein vruchtje… Het bleek dat het vruchtje vrij snel na de vorige echo was gestopt met groeien, alleen mijn lijf was verder gegaan met zwanger zijn.

Helaas wilde vruchtje niet uit zichzelf mijn lijf verlaten dus kreeg ik tabletten die de miskraam in gang zouden zetten. Na een paar uur begon het bloeden… Dag lief wonder, wat was je weer gewenst.

Daar waren we dan, voor de 5e keer terug naar start. Konden we überhaupt kinderen krijgen? Het maakte me bang en moedeloos. Wellicht dat een gynaecoloog mijn angsten weg kon nemen, maar die vertelde dat er niets was wat ze voor ons konden doen. Zwanger worden lukte ons namelijk zelf, alleen het zwanger blijven niet maar dat zagen ze wel vaker. Even volhouden, de kans dat de volgende keer wel zou lukken was 80%

Wat was dat nou voor onzinnig antwoord? 80%, wat hadden we daaraan? Ik liep inmiddels met mijn ziel onder mijn arm…

Na wat zoeken op het internet vond ik zelf hulp: in het LUMC bestond een onderzoek naar herhaalde miskramen en na een screening mochten we meedoen. De gynaecoloog hier was een wereld van verschil met de gynaecoloog in ons reguliere ziekenhuis: Want het eerste wat hij ons vroeg is hoe we hier mentaal mee omgingen, omdat het namelijk ontzettend zwaar was om mee te maken. Dat alleen al maakte dat ik me serieus genomen voelde, eindelijk! Wat een opluchting!

Ik kreeg wat bloedtesten en diverse echo’s maar er werd ‘helaas’ niets gevonden. De enige mogelijke oorzaak kon nog zijn dat mijn natuurlijke afweersysteem van de baarmoeder te streng was. Simpel gezegd zou het betekenen dat het alles was niet lichaamseigen was zou afstoten. En aangezien een spermacel niet uit mij komt, meteen afgestoten zou worden, Dat zou verklaren waarom we telkens rond dezelfde tijd een miskraam hadden. Dit was alleen niet te onderzoeken.

Maar terwijl we daar in behandeling waren werd ik zwanger, en op de 5 weken echo was inderdaad te zien dat er iets gebeurde en op de juiste plek!

De week erna kregen we weer een echo, hier zagen we eindelijk een hartje kloppen. Wow! En de weken erna kregen we 12 weken lang wekelijks een echo om het stipje langzaam te zien ontwikkelen naar een mini mensje. Iedere week ervaarden we telkens blijdschap en meteen een schaduw ‘zou het nog mis kunnen gaan?’

Het was ons nu zo vaak afgenomen dat ik bijna niet meer durfde te geloven dat het goed kon gaan. Maar het wonder geschiedde: Na een spannende zwangerschap van 39 weken en 3 dagen werd dan eindelijk ons wonder geboren: Lieke!

Het heeft een tijdje geduurd voor ik durfde te geloven dat het echt gebeurde, maar wat een geweldig wonder! Inmiddels is Lieke een eigenwijze peuter en sinds enkele weken ook een grote zus want een paar weken geleden hebben we nog een wonder mogen krijgen!

Deze keer wonderbaarlijk genoeg zonder miskramen vooraf, zou mijn lichaam het nu snappen?

We zullen het niet weten want ik ben compleet: Compleet gelukkig met mijn man en twee prachtige dochters.

Het doet me pijn om onze bizarre achtbaan op te schrijven, maar het is ook fijn om het pijnlijke hoofdstuk nu af te kunnen sluiten. Want het gekke is: terugkijkend op alles wat we hebben meegemaakt en wat we nu hebben: het was het helemaal waard…

 

 

 

NADINE

+ Meer berichten