Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

moederschap

‘Leuk zo’n eerste baby’. ‘Nee, mevrouw dit is mijn derde’, en dan zie je ze schrikken..

Al van jongs af aan riep ik dat ik vroeg moeder wilde worden. Toen mijn, toen nog vriend, en ik tijdens een weekendje kerstmarkt fantaseerden over onze toekomst zijn we diezelfde avond nog gestopt met de pil. Ik heb altijd geroepen eerst te willen trouwen, maar na een simpele rekensom kwamen we erachter dat het dan nog wel een aantal jaar zou duren voordat we papa en mama zouden worden, als dat allemaal al zou willen lukken. Met lichte hulp van glühwein en braatworsten hebben we diezelfde avond besloten dat ik die ene pil die nog in de strip zat niet zou nemen. Symbolisch of zo. Daags naderhand nog wel even overlegd of we allebei serieus waren geweest en niet de glühwein hadden laten spreken. Maar nee, we wisten allebei dondersgoed waar we voor kozen. 

Nu, ruim 3 jaar later verwachten wij ons derde kindje. Op de dag nauwkeurig kunnen wij ons derde kindje in 3 jaar ‘krijgen’. Zie hieronder de foto. Dezelfde dag, maar dan 3 jaar later. Dezelfde dag in de zwangerschap: 15 juni 2016 vs. 15 juni 2019. 

Hebben wij te maken met (v)oordelen? Ja zeker! 

De meesten gewoon leuk hoor! Maar er zijn er ook wel een paar waarvan je denkt.. tja, jouw keuzes en mijn keuzes, toch? 

Goh, respect. 

Ja dankje, maar.. weet je, je gaat gewoon door. Je doet het gewoon. Als je gezegend bent met gemakkelijk zwanger worden (en je wilt dat ook graag), dan heb je er alles voor over. 

Jij werkt niet? Wat een luxe, ik zou ook wel altijd thuis willen zijn bij de kids. 

Nou geloof me, dat wil je niet. Ik kan ze soms wel achter het behang plakken, ookal zijn alle muren in huis gestuct! Het is echt niet altijd feest hoor. Het geeft me wel de rust die ik nodig heb en had. Met een man die de halve week werkt (en dan dag en nacht weg is) kwamen alle ziektes, spuugmomenten net voor werk en alle andere kinderafspraken op mij aan. Ik stond destijds voor de klas en kreeg zoveel stress van het feit dat zowel mijn eigen kinderen als mijn kinderen uit de klassen waaraan ik les gaf me nodig hadden. Aan het eind van het schooljaar heb ik daarom toen de keus gemaakt te stoppen met werken. Financieel redden we het en ik hoef nu niet te werken om de kinderopvang te betalen. Maar geloof me.. ik denk echt wel met regelmaat ‘kon ik nu maar gewoon even werken’. Ondanks dat ik echt geniet van alle momenten thuis! 

Ik moet er niet aan denken! 

Dan moet je dat ook vooral niet doen! Als wij er maar aan willen denken, da’s ‘t belangrijkste toch? Dat jij het niet ziet zitten boeit me eigenlijk niet. ‘Dus, waarom vertelde je me dat ook alweer?’ Waarschijnlijk doe jij ook wel eens denken waar ik echt niet aan moet denken. Dat maakt ons allemaal zo uniek en eigen. En daar geniet ik dan ook weer heel erg van! 

3 in 3 jaar? Nou, jij hebt echt geen leven meer! 

Daar vergis je je in hoor. Ik heb een heerlijk leven. Een druk leven, een leven vol verrassingen en een leven waarin geen dag hetzelfde is! Ja, het is een ander leven dan ik tot 3 jaar geleden nog had, maar.. jij leeft nu waarschijnlijk ook een ander leven dan toen. Toch? Belangrijk is om gewoon leuke dingen te blijven doen. Vakantie met 2 of 3 kids? Ja, why not? Ja.. ‘t is veel sjouwen en gedoe, maar als je het niet doet dan heb je jezelf er het hardste mee toch? Je kunt toch gewoon gaan en er alles uithalen wat erin zit. Een dagje Efteling? Ja dan sjouwen we ons ook de hele dag rot en huilt er ook elk kwartier wel eentje. Maar dat is thuis niet anders, dus waarom zou je dan niet gaan? Ook die momenten in de Efteling zijn waardevolle momenten, ookal beleef je ze nu anders dan 4 jaar geleden. In m’n eentje met een baby van 8 maanden in de auto stappen om naar Luxemburg te rijden? Ach, why not! Heerlijk weekend hebben we daar gehad. Ik geniet van dit soort spontane acties. 

Ik heb gehoord dat de overstap van 1 naar 2 groter is dan van 2 naar 3.

Dat heb ik ook gelezen. Ik heb ook gelezen dat de overstap van 0 naar 1 ook heel groot is en dat je met 4 kinderen het gelukkigste bent, maar met 3 kinderen de meeste lol hebt en zonder kinderen je alles kan doen wat je zélf zou willen. ‘t is allemaal relatief. Ik ben echt van mening dat hoe strenger je voor jezelf bent, hoe moeilijker het is. Dat is niet alleen zo met kinderen, maar met alles. Toen ik 16 was ben ik overspannen en depressief geweest. Ik durfde niet meer naar school. Ik wilde niet meer weg uit huis en zodra dat wel moest, wilde ik zo snel weer naar huis, terwijl eenmaal thuis de blijdschap er helemaal niet was dat ik weer thuis was. Na vele gesprekken kwamen we erachter dat ik teveel van mezelf geëist heb, maar dat dat tot toen toe prima uitpakte allemaal. Sindsdien bewaak ik beter mijn grenzen en weet ik wat ik aankan en wat niet. Ik weet dat als ik deze periode niet meegemaakt had ik het nu veel zwaarder zou hebben. Die tijd is zo leerzaam voor me geweest, dat ik daar nog steeds de vruchten van pluk. Is het huis vandaag niet gepoetst? Is de was van 3 weken geleden nog niet gestreken en gevouwen? Het zij zo. Dan komt dat morgen wel. De kinderen bepalen immers voor een groot gedeelte wat ik op een dag kan doen en wat niet. Beslissen ze allebei om lekker een paar uurtjes te slapen in de middag? Nou, dan ga ik toch even strijken. Of niet. Morgen weer een dag (soms wel tot ergernis van manlief hoor, en ook ikzelf kan me er echt nog wel aan storen, maar de wereld vergaat niet, dat weet ik maar al te goed! Geloof me, als dat wel zou zijn dan was de wereld al ontelbare keren vergaan.).

Heb jij een van bovenstaande uitspraken gedaan? Ik vind je nog steeds lief hoor. Ik denk gewoon graag over onze gesprekken na en kom dan tot de conclusie dat we snel conclusies en oordelen hebben. Waarschijnlijk heb je mij ook wel eens betrapt op zo’n uitspraak #guilty! Want zijn we dat niet gewoon allemaal? Mijn leven, jouw leven. Mag je daar dan niets van vinden? Oh jazeker wel. Ik vind ook vanalles over jouw leven. Dat maakt dat we elke keer weer een gezellig gesprek kunnen hebben en elkaar kunnen inspireren met alle ideeën en momenten die we meemaken en waar we over vertellen. We zetten elkaar aan het denken! En daar hou ik van! 

Een brief aan mijn tienerdochter

Lieve lieve Indy, 

Eind deze maand word je 12 jaar. Alweer 12 jaar! Voor mij een mooi moment om deze brief aan jou te schrijven, recht vanuit mijn hart. In die 12 jaar ben je uitgegroeid tot zo’n mooi, lief, slim en zorgzaam meisje, die naast wat struggles en onzekerheden vooral met beide benen op de grond staat. Je hebt in jouw korte leventje al best wat meegemaakt. Dingen waar ik enorm trots op ben, maar ook dingen die ik je graag had willen besparen.

Even een sprongetje terug in de tijd. Dat moment dat ik jou voor het eerst vast hield in mijn armen, op 22 juni 2007 om 17.28 uur, was magisch. Die bevalling van ruim 18 uur kon ik bijna even vergeten. Jij maakte mij voor het eerst mama. Jij maakte dat enorm sterke verantwoordelijkheidsgevoel in mij los, evenals die diepe onvoorwaardelijke liefde die ik voelde in elke cel van mijn lijf. Aan die enorm sterke gevoelens moest ik wel even wennen. Dat is zo overweldigend. Heel diep van binnen komen er ineens allerlei sterke gevoelens naar boven waarvan ik niet wist dat die bestonden. Ik heb je op het moment dat ik je voor het eerst vast hield vanuit dat hele diepe plekje van binnen beloofd dat ik je altijd zal beschermen, er altijd voor je zal zijn en je alle liefde van de wereld zal geven. Onvoorwaardelijk.

Er is een moment geweest in jouw leven dat ik dit voor mijn gevoel niet volledig kon waarmaken. Dat ik je niet kon beschermen. Dat was het moment waarop we te horen kregen dat ze jou verder wilden onderzoeken op lymfeklierkanker. Nog maar 7 jaar was je. Oh lieverd, wat een helse tijd was dat. Die machteloosheid en het afwachten wat er nu toch met je aan de hand was… echt verschrikkelijk. Al die onderzoeken die je moest ondergaan en die je keer op keer met zoveel kracht onderging. Voor het vele prikken hadden we zelfs met elkaar een prikplan gemaakt, weet je dat nog? Dat gaf jou een beetje houvast. Ik heb zo enorm veel bewondering voor jou hoe jij deze tijd hebt doorstaan. Het moment waarop we het nieuws kregen dat het geen lymfeklierkanker was, maar één of ander heel gek virus was de grootste opluchting ooit. De overlevingsstand maakte plaats voor het intense verdriet wat er al die tijd zat, maar ook geluk vanwege het goede nieuws. Die periode heeft ook de grootste angst die je als moeder kan voelen naar boven gebracht: je kind verliezen. Dat komt net als die onvoorwaardelijke liefde ook uit dat hele diepe plekje van binnen. Heel veel tijd om dit alles een plekje te kunnen geven was er niet, want vier weken na het goede nieuws werd je voor het eerst grote zus van je broertje Evan.

In korte tijd heb ik kennis gemaakt met een meisje die echt heel erg ziek was, waarvan we even niet wisten hoe de toekomst er uit zou zien, en met een meisje die grote zus werd. En wat voor één! Ondanks dat je echt moest herstellen van dat heftige ziek zijn was je zo zorgzaam, behulpzaam en liefdevol naar je broertje. Wat ben ik bizar trots op jou.

Waar ik ook zo enorm trots op ben is jouw zelfvertrouwen en onbevangenheid. Je straalt op het podium, toneel spelen is jouw ding. Optreden voor duizend man is voor jou appeltje eitje; hoe meer mensen, hoe beter. Tijdens jouw laatste optreden straalde ik vanaf rij 1 met je mee, van trots en geluk. Wat ben je toch mooi, uniek en bijzonder met je prachtige blonde krullen en je lieve, sterke karakter. Dat blijkt ook uit de vele vriendschappen die je om je heen hebt. Je bent een allemansvriend, heel lang was je soms zelfs te lief, maar sinds dit schooljaar durf je duidelijk te laten blijken, waar je niet van gediend bent. Je hebt een sterke eigen mening, je trekt je eigen plan en ‘het boeit je niet’ zoals je zelf vaak genoeg zegt wat anderen ervan vinden. Je staat dichtbij jezelf, bij dat diepe plekje in jouw lijf, en dat geeft mij een fijn gevoel. Je bent weerbaar, mondig en jij komt er wel met hier en daar wat sturing van mij, papa, Bart en Romy.

De afgelopen jaren waren pittig. Ook daarin ben ik weer zo trots op jou hoe jij je hierin staande hebt gehouden. De zwangerschap van Liva verliep niet fijn, oma die borstkanker kreeg en het overlijden van mijn opa, jouw overgrootopa. Dat was het eerste overlijden wat je van heel dichtbij hebt meegemaakt. De zorgen en het verdriet wat jij van dit alles had vond ik het moeilijkst. Ik wil je dit besparen, ik wil je niet verdrietig zien en het liefst meteen van je wegnemen of het voor je oplossen. Maar dat kon ik niet. Samen zijn we verdrietig geweest, hebben we gehuild en veel gepraat. Zo heb jij ook geleerd dat verdriet er mag zijn, dat je dit mag toestaan en dat dit juist getuigd van kracht.

Vlak voor en na opa’s overlijden ging het niet zo goed met mij. Twee keer moest de ambulance komen, waar jij beide keren bij aanwezig was. Ook dit wilde ik je graag besparen, maar ook daar had ik geen invloed op. Je maakte je zorgen om mij, dat voelde als de omgekeerde wereld. Dat hoort niet, ik ben juist jouw veilige haven waar je met jouw zorgen terecht kan. Gelukkig bleek het mee te vallen met mijn hart; het was een duidelijk signaal van mijn lijf dat ik ‘op’ was.  Nadat er rust kwam en de overlevingsstand waar ik jaren in had geleefd niet meer nodig was, was er ruimte voor alle emoties. Daarvoor ging mama naar de psychotherapeut, die na wat gesprekken en onderzoeken vertelde dat ik PTSS heb. Wat dat betekent heb ik je uitgelegd en je snapte het voor zover je kan. De intensieve behandelingen werden gestart . Ik kon niet veel hebben en dat spijt mij. Jouw vrolijkheid die je graag uit door middel van zingen, dansen en gek doen waren teveel, net als zoveel meer dingen in mijn omgeving. Je begreep het als we het er over hadden, we wilden er open over zijn met je en jou ook de ruimte geven om jouw gevoel te laten horen. Daar ben je nu groot genoeg voor en je weet heel goed wat er allemaal gaande is. Die gesprekjes zorgden ervoor dat we alles zo goed, rustig en leuk mogelijk konden houden in ons gezin. Dit is ons gelukt. Nu, een jaar verder, gaat het goed. Heel erg goed. Met mij, met jou en is de rust wedergekeerd in ons gezin. Ik geniet van de momenten samen, de meidenavonden die we om de week op vrijdag hebben en de gesprekken die we samen voeren.

Ons moeder-dochter reisje samen naar Ibiza vorige maand is voor mij echt een hoogtepunt. Wat was dit ge-wel-dig. Alle aandacht en liefde voor elkaar, de gesprekken samen en de lol die we hebben gehad. Ik heb zo intens van je genoten! Je bent echt groot aan het worden. De gesprekken gaan over serieuze onderwerpen, je interesses worden groter en breder en je humor is gewoon super grappig. Kind van je moeder! 😀 Heerlijk. Dit reisje koester ik. Die momenten dat je mijn hand vastpakte, dat we samen kroelden en kusjes aan elkaar gaven geven mij zo’n warm gevoel van binnen. In dat hele diepe plekje van binnen. Liefde, onvoorwaardelijke liefde. Wat ben je LEUK!

En dan bijna dat moment waarop je naar de middelbare school gaat. Je gaat naar tweetalig vwo, voor jou een enorme uitdaging maar waar je super veel zin in hebt. Wij staan achter je, allemaal. Wij zullen je steunen en helpen waar nodig en hoe het ook loopt; het is goed. Havo, vwo, het maakt niet uit. Als je maar de leuke, vrolijke, sociale Indy blijft die zo’n plezier heeft in het leven. Natuurlijk is het belangrijk dat je je best doet, maar ga vooral genieten van je schooltijd en het maken van nieuwe vriendschappen. Lekker lol maken, op zoek gaan naar jezelf en de wereld ontdekken. Over een niet al te lange tijd zullen de hormonen door je lijf gieren, word je interesses in jongens groter en ga je de wereld ontdekken. Uitgaan, naar (school)feesten gaan en heel weinig thuis zijn omdat je met vriendinnen wil ‘chillen’ komen gevaarlijk dichtbij. Ik weet dat het erbij hoort, dat het een gezonde ontwikkeling is en dat je dit ook lekker moet/mag doen. Maar stiekem vind ik het soms best een beetje lastig om je los te laten. Mama is straks niet meer de belangrijkste persoon in je leven, dat worden je vrienden en vriendinnen. Ik zal dan nog vaak terugdenken aan de momenten dat je tegen mij aan gekropen op de bank zit en aan mij ‘ruikt’. Ja, aan mij ‘ruikt’. Als ik dan hoorde hoe jij meerdere keren achter elkaar je neusje ophaalde en vroeg “wat ruik je dan schat?” zei je: “Je ruikt naar mama en dat ruikt lekker.” Ondertussen ruik ik aan jou, aan mijn meisje. Ik zal je nog wel geregeld vragen of je lekker bij me komt zitten en aan mij komt ruiken, goed? 😛

Lieve lieve Indy, ik ben trots op je! Ik heb alle vertrouwen in jou en ik zal er altijd voor je zijn. En dat meen ik vanuit dat hele diepe plekje van binnen.

 

Ik hou van jou,

 

Kus, mama

SHARON (klik hier voor haar Instagram)  

 

“Ik heb narcolepsie”, oftewel, deze mama is door een hersendefect ALTIJD moe!

Mama is altijd moe

Als jong meisje wilde ik altijd al graag slapen. Ik weet niet beter dan dat ik slaperig was en altijd de drang voelde om mijn ogen dicht te doen. Rond mijn pubertijd kreeg ik er echt last van. Van het VWO zakte ik af naar de HAVO want ik was vaak te moe om te leren of huiswerk te maken. Ook had ik last van geheugenproblemen. Jarenlang heb ik gedacht dat ik gewoon lui was. Daarna voelde ik me een paar jaar depressief. Stappen, een vriendje, winkelen, op vakantie gaan; ik was overal te moe voor. Moest altijd “voorslapen” of een week bijkomen na een dagje weg. Rond mijn 21ste was daar na een uitvoerig slaaponderzoek eindelijk de juiste diagnose; narcolepsie. Een neurologische aandoening. Een defect in je hersenen waardoor je lijf constant moet vechten tegen de slaap. Dit eindelijk te weten was een enorme opluchting maar tegelijkertijd ook niet. Want er is geen genezing. Maar er viel wel een last van mijn schouders af. Ik kon er niets aan doen en de neuroloog vertelde me dat ik juist trots moest zijn op wat ik bereikt had met deze ziekte. We zijn een paar jaar verder, en ik heb mijn leven ondanks mijn beperking behoorlijk op de rit. Moeder worden heb ik altijd al gewild. Maar lange tijd leek het me beter van niet. Wat moet zo’n kind nu met een moeder die nooit energie heeft en in de ochtend als een zombie door het huis loopt. Bovendien, als moeder kun je niet een dag herstellen in bed na een drukke (werk)dag. Ik zag het gewoon niet voor me. Tot ik een vriend (mijn huidige partner) kreeg die mij veel zelfvertrouwen gaf. Hij vertelde me keer op keer dat ik moest kijken naar wat ik wél kon. Ik werd lid van verschillende online lotgenoten groepen en las steeds vaker de positieve invloed van een gezonde levensstijl op deze ziekte. Mijn vriend sleepte me mee om te gaan hardlopen. Ik deed al jaren niets meer aan sport. Ook at ik veel zoetigheid want je lijf schreeuwt met deze ziekte om energie.. suiker! Ik besloot te gaan hockeyen zodat ik altijd een stok achter de deur had om te moeten sporten. Daarnaast verdiepte ik mij in gezond eten. Tegelijkertijd vond ik ook een leuke baan waarin ik samenwerkte met een diëtiste waar ik enorm veel van leerde. Stap voor stap ben ik gezondere keuzes gaan maken. 

​

​

Blogster Cherith stelt haar gezin voor

Laat ik beginnen met het voorstellen van mezelf. Ik ben Cherith, uitwijken over hoe je deze naam uit moet spreken zal ik niet doen, maak er wat moois van. Ik ben 29 jaar oud en ben nu 2,5 jaar samen met Bas, wij hebben elkaar leren kennen via Tinder (jahoor, de zoveelste). Wij wonen in het superleuke Alkmaar, ben hier echter niet opgegroeid, maar voor de liefde heen verhuisd. Ik werk als verpleegkundige op een Spoed Eisende Hulp, een super uitdagende baan al maken de wisseldiensten het met een baby niet altijd even makkelijk. Mijn grootste passie is fotograferen en leef me dan ook prima uit op onze kleine man. Bloggen doe ik ondertussen al zo een 5 jaar, dit begon over afvallen, voeding en gezondheid. Dit doordat ik 6 jaar terug een gastric bypass heb ondergaan waardoor ik 50 kilo ben afgevallen. Nu is het roer om gegooid en schrijf ik over zwangerschap, zwangerschap in combinatie met een maagverkleining, moederschap, opvoeding en alles wat erbij hoort. Enorm leuk om te doen.

Als moeder leer je nog meer dan jouw baby; zal ik dat even uitleggen?!

Op mijn Linkedin staat als eigenschap ‘nooit uitgeleerd’ en een quote van Pippi Langkous. Nu denk ik dat je dat in het leven nooit uitgeleerd zult zijn, maar had iemand mij kunnen vertellen dat je als nieuwe moeder elke dag, elk dagdeel en soms elk uur, elke minuut nog wel eens bijleert?

Ik ervaar moeder zijn als één groot leerproces tot nu toe. En wat voor proces. Voor mij als nieuwe moeder, voor mij als persoonlijkheid en voor mij als vrouw. Op alle fronten is het leren geblazen in een razend tempo dat ik soms niet kan en soms niet wil bijbenen. Vanaf moment 1 dat Liam werd geboren of misschien al wel dag 1 van de zwangerschap leer ik elke dag weer bij. Het begint vrij praktisch met hoe je een baby goed moet verzorgen, gevolgd door hoe je moet omgaan met een baby op neonatologie en alle miscommunicatie. Hoe je leeuwin moet zijn om je welpje te beschermen, hoe je rationeel moet blijven zonder je emoties uit te schakelen. Hoe je moet borstvoeden, moet kolven, het moet combineren. Niet alleen afwisselen, maar moet combineren met eigenlijk alles. Of hoe je alles moet combineren… het is maar hoe je het bekijkt.

Zo ben ik nu een was-expert, foefjes voor de meest vieze uiteenlopende derrie op kleding en doekjes, ik ben een wandelende gezondheidsgids voor alle kwaaltjes en bijbehorende klachten die een baby kan hebben én voor alle oma-weet-raad-oplossingen die je ervoor kunt proberen. Maar ik ben ook een fulltime-piekeraar, zorgenmaker en pakezel die eigenlijk tot nu toe nog nooit essentiële dingen is vergeten. Dat laatste doe je denk ik ook maar één keer en daarna nooit meer.

Hoe je met een slapende baby op de arm tegelijk de was kunt vouwen. Hoe je kunt wandelen en lunchen tegelijk. Hoe je je haar leuk kan doen zonder al te veel moeite of met 1 hand, nog beter. Hoe je kunt douchen zonder te denken dat je je baby in de kamer ernaast hoort huilen. Dat is vooral een soort fantoompijn want je denkt het te horen en snel te moeten douchen maar in werkelijkheid ligt die kleine nog ver in dromeland de straat bij elkaar te snurken. Voor niks gehaast. Haast. Kunnen we ook nog een aparte blog over schrijven trouwens…

Ik weet inmiddels ook hoe ik poepcrisis moet aanpakken. Hoe je spuug van je schouder kunt krijgen vlak voor ik naar kantoor moet en hoe je zo efficiënt mogelijk alle ondergebraakte spullen zo snel mogelijk schoon én droog kunt krijgen. Hoe je moet leren omgaan met slaapgebrek, is nog niet helemaal duidelijk. Wallen wegpoetsen daarentegen begint intussen artistieke vormen aan te nemen en zijn genoeg middelen voor te verkrijgen. Vet haar maak ik tegenwoordig tot ‘trending topic’ aangezien droogshampoo toch ook niet je-van-het blijkt te zijn.

Maar zonder gekheid; het is verrassend hoeveel kennis je tot je kunt nemen nadat je moeder (en ik denk ook voor vaders) bent geworden. En elke dag komt er weer een beetje informatie bij. Deel je informatie met andere (nieuwe) moeders. Gaan er conservaties over de app over ‘wat zou jij doen’ of ‘was dit bij jou ook zo toen en toen?’.

Dacht ik voordat ik ook maar zwanger raakte dat die vrouwen toch onzin uitkraamden met hoeveelheden cc’s in flesjes of uit borsten. Ik had geen flauw idee. Nu praat ik zowat vakjargon en in afkortingen tegen mede-moeders want die begrijpen wel waar ik het over heb. En het is nog waar ook. We hebben het over KV, BV, CC, KMA, Hypo-A, Bili, KDV en 120/4’s

(lees: kunstvoeding, borstvoeding, centiliters, koemelkallergie, hypo-allergeen, geelzucht, kinderdagverblijf en een flesje van 120 cc met 4 schepjes).

Maar uiteindelijk merk ik dat dat leren allemaal niet echt het leren is. Tuurlijk is het leren want je hebt weer een beetje extra kennis, maar die heb je ook nodig. Praktisch gezien.

 Ik leer eigenlijk veel meer in de essentie van het leven. Wie ben ik, wat doe ik? Waar sta ik voor nu Liam er is? Wat is wel belangrijk en wat is niet meer belangrijk? Prioriteiten stellen, hoewel dat eigenlijk soms ook nog wel het moeilijkste van allemaal is. De prioriteit ligt natuurlijk bij je kind, maar soms kan ik totaal geen prioriteiten voor mezelf stellen om er goed voor mijn kind te kunnen zijn. De wisselwerking, het engeltje en het duiveltje dat elkaar uitfoeteren vanaf elk een schouder met jouw hoofd er tussen in.

Zelfzorg. Dat is pas leren. Hoe zorg je dat je een leuke moeder voor je kind kunt zijn zonder zelf om te vallen van vermoeidheid en ellende? (los van omstandigheden die maken dat dat niet anders kan hé). Hoe zorg je dat je niet alleen moeder bent maar ook vrouw, jezelf. Wie ben je eigenlijk als je moeder bent geworden? Ik heb het antwoord niet, dat heb ik nog te leren en hopelijk zal tijd en ervaring mij het antwoord geven. Maar waarschijnlijk zal ik vooral keihard moeten vallen zo nu en dan voordat ik leer hoe het moet, zoals een kind leert lopen of fietsen.

Loslaten. Ook zoiets. Had iemand mij kunnen vertellen hoe intens ik me verbonden zou gaan voelen met mijn kind? Hoe groot mijn liefde voor hem is? Hoe moeilijk het is te weten dat ik aan het werk ben en hij misschien wel gaat kruipen of lopen straks? Hoe ik op elke werkdag sta te treuzelen boven omdat ik weggaan zo lastig vindt maar ook soms heel erg nodig heb om me vrouw en mezelf te voelen en even niet moeder? Hoewel, moeder ben ik altijd. Hoe leer ik gezond loslaten?

Ik weet nu dat niemand mij had kunnen voorbereiden op het moederschap, ouderschap. Ouders zijn. Moeder zijn. Niemand had mij kunnen uitleggen wat je gaat voelen, wat je moet doen waarvan je denkt dat je dat eigenlijk helemaal niet kunt. Niemand had mij kunnen behoeden voor de fouten die ik heb gemaakt, want ik maak fouten, net als jij dat doet. Niemand had mij kunnen zeggen hoe slaapgebrek voelt en niemand had mij het vertrouwen kunnen geven dat je ook dat aan kunt. Ik zal ook niemand proberen uit te leggen hoe het zal zijn om moeder te worden. Het heeft geen enkele zin. Iedereen zal het anders ervaren en voor iedereen zal het anders voelen. Intens, een tweede natuur maar vooral een leerproces.

Noem het hoe je het noemen wilt maar het is het grootste mooiste meest intense leerproces, of nee wacht; avontuur van mijn leven.

Pippi Langkous; “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’.

Ik heb even rondgekeken en volgens mij ben ik een luie moeder

Soms voel ik mij een beetje tekortschieten als het gaat om het actief, educatief entertainen van onze dochter. Het is misschien tijd om eens uit de kast te komen en te vertellen wat voor moeder ik nou eigenlijk echt ben. Namelijk een luie moeder. Ik voldoe aan een aantal eisen van een loedermoeder, maar bij een loedermoeder denk ik zelf eerder aan een kettingrokende, dagelijks vodkadrinkende moeder van zielige, vieze, verwaarloosde kinderen.

Ik neem nog wel de moeite om af en toe een wasje te draaien en we douchen ook regelmatig. Als ik goed gemutst ben deel ik zelfs mijn eten met onze dochter. Als dat geen liefde is! De term loedermoeder is dus misschien wat overdreven. Maar een luie moeder ben ik zeker.

Wat is een gezonde hoeveelheid aandacht die je aan een peuter zou moeten geven? Ik spreek wel eens ouders die vertellen dat ze het de hele dag zo druk hebben met hun kind. Dan vraag ik me af wat deze ouders allemaal doen met hun kind(eren). Staat de hele dag dan in het teken van samen spelen?

Ik vind het juist goed als kinderen zélf spelen, zodat wij als ouder ook even kunnen bankhangen en kunnen uitrusten ze leren om zichzelf te vermaken en dat ze leren om hun eigen fantasie aan te spreken.

Volgens mij is het belangrijk dat een kind zich gezien en gehoord voelt, dat er genoeg geknuffeld wordt, dat er genoeg gelegenheid is om veilig te spelen en dat er iemand dankbaar reageert als er weer een luchtig thee’tje wordt geserveerd. Daar zijn wij dan ook echt niet te beroerd voor. Maar zodra er van mij gevraagd wordt om een halfuur lang met alle poppen en knuffels thee te drinken op een houten kinderstoeltje, ben ik alweer minder enthousiast.

Bij mijn ouders thuis worden er wekelijks hele poppenverjaarsfeestjes georganiseerd. Ze zingen alle verjaardagshits uit volle borst, iedereen krijgt een stukje van de plastic taart en alle poppen en knuffels die op visite zijn krijgen een kopje thee. Wanneer dat riedeltje klaar is begint het hele feest opnieuw, want dan is de volgende pop of knuffel jarig. Ook mijn schoonmoeder is superactief als ze oppast. Ze spelen uren in de speeltuin, ze puzzelen, kleuren, knippen, plakken en verven tot oma helemaal uitgeput is.

Het is maar goed dat Jessie zulke actieve oma’s heeft en naar de opvang gaat, want ik heb hier dus echt geen tijd voor de kracht niet voor. Kijk, die aandacht, die vind ik belangrijk. Kusjes, knuffels en ons samen af en toe als twee randdebielen gedragen, kan ik zelf ook oprecht geen genoeg van krijgen. Soms doen we dansjes en gaan we (een half uurtje, niet 2 uur) naar de speeltuin. Ik ben ook nooit te beroerd voor een goed gesprek – “Maar waarom woont de slak dan alleen buiten? Heeft hij geen mama? Ik vind het zielig. Mag de slak bij ons wonen?” – of om mee te spelen in een toneelstuk. Dan speel ik een zeer hongerige klant in mijn dochters kookwinkeltje en wordt ik gedwongen om ijs te kopen. Het zijn zeer bijzondere ijsjes, want ze komen uit de oven en kosten gratis eulo. Als ik enthousiast genoeg aan mijn luchtige ijsje lik, geeft de verkoopster mij 5 eulo en krijg ik nog een ijsje. Dat vind ik nou een goeie deal. Ik vind het ook echt superleuk om te zien hoe Jes helemaal in het spel opgaat. Maar na 3 ijsjes heb ik het wel gehad en wil ik gewoon weer even verder met mijn bezigheden, of zitten en dom voor me uitkijken. Dan is het tijd dat ze zichzelf moet vermaken en dat kan ze hartstikke goed. Ik denk dat dit komt door ons luie ouderschap. Ja ik zeg ‘ons’ want mijn man is geen haar beter hoor!

Ik heb eens voorzichtig onderzoek gedaan onder mijn mede-ouders. Ik was benieuwd wat zij zoal doen met hun kroost. Een van de favorieten onder de ondervraagden is puzzelen. Puzzelen is goed voor de ontwikkeling van de hersentjes. In theorie is puzzelen ook leuk. Allemaal vrolijke gekleurde stukjes, je kijkt welke in elkaar passen en voilà, daar is een mooi plaatje van Winnie de Poeh en een Lollifant. Enig. Behalve als ik puzzel met mijn peuter. Mijn peuter denkt namelijk dat bloemen wel in de lucht kunnen zweven en dat hoekstukjes wel in het midden van de puzzel zullen passen. Geen zorgen hoor, volgens mijn moeder was ik vroeger net zo dramatisch slecht in puzzelen en het is helemaal goed gekomen met mij. Ik heb laatst nog een afbeelding van een hooiberg van 5000 stukjes in elkaar gepuzzeld.

Boekjes lezen is ook favoriet onder de ondervraagden. Lezen is goed voor de woordenschat en taal- en spraakontwikkeling. Ik denk ook wel dat het van toegevoegde waarde is, alleen vind ik er dus echt niks aan. Een of twee keer een boekje is leuk, maar na de vierde keer weet ik het wel en na de 46e keer wil ik het boekje in de tuinkachel mieteren.

Boekjes lezen voor het slapengaan lijkt wel een soort fundament van een goede opvoeding. Alsof je per definitie geen toegewijde ouder bent als je geen zin hebt om elke dag boekjes te lezen. Wij lezen niet elke dag boekjes voor en ik vind ons hartstikke toegewijde ouders. Wij lezen soms overdag, soms ’s avonds en soms voor het slapengaan een boekje voor. Ik vind het niet logisch om mezelf op te leggen elke avond een boekje voor te lezen. Als ik dat elke avond doe, rekent Jes er op. Dus als ik dan een keer afwijk van het programma omdat er beneden gezellige visite en een fles Rioja op me wachten, heb ik een hok vol herrie. Ook is het voor iedereen nog specialer als we wel een keer een boekje lezen voor het slapengaan. Een verrast, blij, dankbaar koppie. Dat is toch heerlijk.  Onze dochter is nu 2.5 jaar en kletst de oren van ons kop, in best uitgebreide, goedlopende zinnen, dus als je zelf genoeg praat is elke dag voorlezen niet nodig. Denk ik.

Een andere activiteit wat ouders graag doen is bakken. Samen koekjes of cake bakken. Dat opeten lijkt me vooral een leuke bezigheid. Misschien moet ik deze maar eens proberen.

De activiteit waar ik het meest hekel aan heb is knutselen. Knutselen is goed voor de creatieve geest, goed voor de motoriek en vast voor nog een aantal dingen. Ik ben er ook groot voorstander van dat Jessie regelmatig creatief bezig is, maar waarom moet dat hier? Ze gaat naar de opvang, ze heeft oma’s en tantes. Dat is toch wel genoeg geknutsel in een week?

Naomi je wilde een kind, dus deal met de consequenties: weinig slaap, veel werk en veel troep. Nadat Jes voor de zesde keer vroeg of ze een keer thuis mocht knutselen, zijn we dus vanmorgen naar de action gegaan. We hebben papier, scharen, lijm, verf, kwasten, stempels en nog wat van die zooi gehaald. Natuurlijk moest er ook metéen geknutseld worden, dus daar gingen we dan. Ik ben 10 minuten bezig geweest met de voorbereiding en de veiligheidsinstructies. Daarna moest ik monitoren, ingrijpen en begeleiden om te voorkomen dat ze zichzelf aan haar stoel vast zou lijmen, en toen ze het na 20 minuten zat was heb ik er 10 minuten over gedaan om de troep weer op te ruimen.

Knutselen is níet geschikt voor de luie ouder! Volgende keer als ze weer vraagt of ze mag knutselen zal ik een filmpje voorstellen…

Gelukkig is het weer lente, want buitenspelen is voor peuter en ouder de fijnste bezigheid!

Daar was baby Seth, ik kwam er snel achter dat ik het moederschap niet in mijn eentje kon

Je krijgt er zo veel voor terug.

‘Als je daarmee een kapotte doos en gebroken nachten bedoeld wel’.

50-80% van de moeders hebben na de bevalling last van stemmingswisselingen, die stemmingswisselingen vinden meestal plaats in de derde tot tiende dag na de bevalling en zijn een normale reactie van je lichaam door je hormonen. Bij 10-20% van de moeders houdt dit gevoel maandenlang aan, dan kan het zijn dat er sprake is van een postnatale depressie.

Heftig vond ik het om moeder te worden. Ik keek zo uit naar die roze wolk die iedereen je beloofd maar hij was er totaal niet. Eerlijk? Ik vond er gewoon geen reet aan die eerste weken, wat zeg ik, Seth gaat nu richting zeven maanden en ik begin het eindelijk sinds een paar weken pas echt leuk te vinden.

Kinderwens

Onze eerste zwangerschap is anders gelopen dan we hadden gehoopt, met 23 weken ben ik op 8 oktober 2017 bevallen van ons eerste kindje Vik nadat we slecht nieuws kregen tijdens de 20-weken echo. Maar daarmee werd onze wens voor een kindje alleen maar groter, een gezond kindje die we mee naar huis konden nemen om voor te zorgen.

We zouden mijn lichaam de tijd geven die het nodig had om te herstellen en de onderzoeken afwachten om te zien of de afwijking die Vik had erfelijk was of ‘een foutje van de natuur’. Het was een mega grote stomme oneerlijke fout van de natuur maar niets wat consequenties had voor een eventuele volgende zwangerschap. We waren blij dat ik niet lang daarna opnieuw in verwachting was.

Doodeng vond ik het om opnieuw een kindje in mijn buik te voelen, gespannen gingen wij dan ook naar de 20-weken echo. Tot die tijd waren we een beetje terughoudend in onze blijdschap maar alles zag er goed uit dus we probeerden het verdriet en de angst wat meer los te laten.

En dat lukte ook wel, maar toch merkte ik dat er een afstand bleef tussen mij en de baby in mijn buik. Een afstand die er tussen mij en Vik nooit is geweest. Vanaf de dag dat ik wist dat ik zwanger was van Vik was ik helemaal in de wolken maar dat intens blije gevoel bleef dit keer een beetje vlak. Ik verheugde me wel op zijn komst, maar wilde ook vooral gewoon niet meer zwanger zijn.

Ik was 18 oktober 2018 uitgerekend maar zei vanaf het begin van de zwangerschap dat deze baby eerder zou komen. Hij zou er zijn vóór de eerste verjaardag van Vik. Op 24 september 2018 werd ik voor de tweede keer moeder. De baby waar ik naar uit had gekeken was er, Seth Pelle. Kerngezond.

Roze wolk

Ik hoor het mezelf nog zeggen ‘ook saai, zo’n baby die altijd slaapt’. De eerste twee weken waren fantastisch! Toen ging de baby aan en dat is waar mijn roze wolk eindigde. Vreselijk, dat gehuil. Ik kon het niet aanhoren. Er brak een periode aan waarin Tom, mijn vriend voor werk van huis ging en Seth huilde van zijn ene voeding tot de volgende. Ik was nog niet gewend aan een baby die geen geluid maakte laat staan aan deze baby die mij flink op de proef stelde. Wie was überhaupt deze baby?

Dit was ook de periode waarin ik zelf voor het eerst brak.

Ik voelde het gewoon niet, dat intense moedergevoel. Ook al wist ik dat ik enorm veel van Seth hield, het lukte me niet om dat altijd te voelen en de moeder te zijn die ik me had voorgesteld te zullen zijn.

De eerste periode weigerde ik ook alle hulp, alles zelf doen, ik was toch degene die een kind wilde? Dat kon ik prima alleen. En moe? dat was ik ook niet, viel allemaal nog wel reuze mee zei ik dan. Die lat lekker hoog, baby op tijd verzorgd, het huis opgeruimd en schoon, de boodschappen gedaan en er zelf ook nog een beetje ok uitzien.

Het duurde niet lang voordat ik erachter kwam dat ik het niet in mijn eentje kon. Op dagen dat Tom thuis was ging het wel redelijk met me, dan lukte het me om de show weer op te voeren. Wat was ik blij en gelukkig en wat een prachtige baby hadden we. Maar ook hij wist wel beter. Op dagen dat hij niet thuis was had ik niemand om voor te acteren en wilde ik het liefst mijn huilende baby in zijn bed leggen en de deur dichttrekken. ‘Opgeruimd’. Babyfoon uit en even op adem komen op de bank.

Ondanks mijn enorme schuldgevoel lukte het me niet om aan Seth te hechten en me ook daadwerkelijk echt zijn moeder te voelen. Ik heb vaak gedacht ‘vanaf u ga ik het anders doen’ want ik wilde niets liever dan hem troosten maar dan lukte het me toch weer niet. En er waren ook echt wel momenten waarop ik genoot, wanneer Seth bij me lag te slapen. Verder kon ik het woord genieten niet meer horen, ik vond het maar overschat net als heel die roze wolk.

Vluchtgedrag

Als Tom dan thuis was vluchtte ik de deur uit, drankje in de stad? Naar een vriendin, zelfs naar de supermarkt was een uitstapje en alles greep ik aan om gewoon even weg te zijn van mijn gezin, want naast dat ik geen moeder wilde zijn wilde ik ook helemaal niet denken aan een gezin zijn. De droom van een groot gezin was compleet verdwenen. Ik begreep niet eens hoe mensen voor één kind konden zorgen. Hoe had ik ooit kunnen denken dat ik nog een kindje wilde?

Zo zakte ik steeds dieper in een gat. Ik had hulp nodig, anders dan mijn moeder of zus die een middagje zouden oppassen. Professionele hulp.

Regelmatig stortte ik compleet in, gingen de berichtjes van Tom naar mijn moeder of zus om even te checken hoe het bij mij thuis ging. Toen ik mijn moeder op een dag een berichtje stuurde dat het zo had moeten zijn met Vik, wel een kindje krijgen maar er niet voor hoeven zorgen, liep het emmertje over. Het was tijd, ik moest hulp gaan zoeken. Via het consultatiebureau kwam ik terecht bij infant mental health. Dit is gericht op moeder en kind.

Ik moest gaan leren dat het oké is om ook moeder van Seth te zijn, dat er naast mijn liefde voor Vik nog ruimte genoeg is om van Seth te houden. Dat Seth er niet is om iets te vervangen dat onvervangbaar is. Het voelde, en soms nog, oneerlijk om al zo snel opnieuw zwanger te worden. Ze hadden er nooit alle twee kunnen zijn, ik was al zwanger voor de uitgerekende datum van Vik en daarin ben ik vaak heel hard voor mezelf. Alsof ik Vik tekort doe door Seth en andersom precies zo. Maar ze mogen er allebei zijn, dat wist ik wel maar zo voelde ik het niet altijd.

Ik ben aardig op weg maar ik ben er nog niet. Er zijn nog steeds dagen waarop het me allemaal te veel word. Dagen waarop ik de lat veel te hoog leg maar het lukt me steeds beter om dit op te vangen en eerder aan de bel te trekken.

Het krijgen van een kindje wordt ontzettend geromantiseerd maar laten we eerlijk zijn en zeggen dat het echt heel erg heftig is om moeder te worden. Heel je leven wordt op zijn kop gezet voor en door iemand die je helemaal niet kent. Het voelt wel eigen maar is ook nog zo vreemd.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat het helemaal niet gek is als je denkt dat je wel een beetje hulp kunt gebruiken van een professional en dat het hartstikke knap is wanneer je dat zelf ook ziet en die stap durft te zetten.

Ik ging met tegenzin mijn eerste gesprek in en heb zelfs tot in de wachtkamer gedacht om het niet te doen maar ben uiteindelijk heel erg blij dat ik ben gegaan. Het heeft ervoor gezorgd dat ik op een andere manier naar bepaalde situaties kan kijken en me een zekerder gevoel als moeder gegeven.

De eerste maanden met Seth kan ik niet over doen maar de tijd die we nog samen hebben wordt alleen maar mooier.

Mama Michelle ging lopend naar huis (16 km), al gauw moest ze direct weer terug de eetkliniek in

Ik neem jullie mee in het stukje dat ik weer even thuis kwam uit de kliniek en weer terug moest keren.

Het is deze keer iets moeilijker om het te schrijven voor mij ,aangezien het nu slechter met mij gaat dan toen ik vorig jaar in de kliniek zat.

Ik heb afgelopen week weer in het ziekenhuis gelegen en het was weer kantje boord.

Door het overlijden van mijn moeder is mijn terugval die er al was in rap tempo gegaan.

Volgende week heb ik dan ook met spoed een afspraak in een eetstoorniskliniek om mij te laten helpen.

Ik ben namelijk erg op en wil dit niet voor mijn gezin ook voor hun moet ik beter worden om weer de mama en vrouw te zijn die zei het liefste zien. Een vrolijke energieke mama!

Ik kwam op donderdags thuis van uit de kliniek, ik was zo blij om weer thuis te zijn en hield mezelf voor dat ik niet meer terug zou gaan.

Maar al heel snel viel ik terug in mijn oude patroon van niet eten en laxeren, ik had immers die 6 kilo vocht die ik vast hield en moest dat kwijt raken.

Dit ging in een rap tempo naar beneden, en door dat ik lichamelijk voor mijn idee weer meer kon had ik het gevoel dat ik de wereld aan kon. Dit bleek natuurlijk niet waar te zijn, want mijn waardes die logen er niet om en ik moest nog steeds uitkijken.

Toch genoot ik van de tijd thuis, ik wandelde veel als mijn kinderen op school en opvang waren. Ik maakte het huis als een malloot schoon , alles om maar in beweging te blijven en niet te hoeven eten. Na 5 dagen werd ik opgenomen in het ziekenhuis voor onderzoeken in me darm ivm met het extreme bloedverlies.

Op het moment dat ik naar huis mocht van het ziekenhuis werd duidelijk dat de eetstoornis mij compleet in zijn macht had. Door het onderzoek moest ik naar huis met de auto of een taxi. Ik vertelde het ziekenhuis dat ik beneden werd opgehaald door mijn vriend, en hem vertelde ik dat ik met de bus ging. Uiteindelijk ben ik naar huis gelopen en besloot ik om s’avonds 19:30 nog 16 kilometer te lopen om het liggen van het ziekenhuis te compenseren.

Toen Kevin en mijn begeleider hier achter kwamen werd het al gouw duidelijk dan dat ik vrij weinig keus had om terug te keren naar de kliniek.

Als ik dat niet zou doen kon ik alles verliezen en was het snel afgelopen met mij.

Met veel verdriet en pijn en moeite besloot ik terug te gaan. Ik had contact met de kliniek en kon over een paar dagen weer terecht.

Dus ik kon thuis opnieuw mijn koffers inpakken, moest opnieuw weer langzaam afscheid nemen van mijn kinderen waar ik het liefste bij was. Hun zijn mijn reden van leven, en niet bij hun zijn brak mijn hart en vond ik het moeilijkste wat er was.

Maar tegelijkertijd deed ik het ook voor hun, want als ik het niet zou doen zouden ze misschien helemaal geen moeder meer hebben.

Ik kwam op een dinsdag 23 januari weer terug in de kliniek en heb daar uiteindelijk tot begin maart gezeten. Dit was een ontzettende moeilijke en pittige periode voor mij. Ik moest af van het laxeren en dat was een uitdaging die nat altijd goed ging en waarbij ik nog geregeld in de fout ging, waardoor ik soms in de kliniek nog afviel.  Maar langzaam werd de drang minder en gebruikte ik dagen soms niks of een stuk minder. Echt helemaal verlost er van ben ik nooit geweest.

Het eten was in het begin een ramp, het 6x op een dag eten was een blokkade in mijn hoofd maar langzaam begon ik die blokkade te doorbreken, ik zou hier anders nooit uitkomen en wou zo graag terug naar huis.  Dus ik begon me steeds beter aan mijn eetlijst te houden en liet vrijwel niks meer staan of sjoemelde niet meer. Maar mijn lichaam was het hier niet mee eens, mijn maag kon het vaak nog niet aan waardoor ik vaak moest overgeven.

Daardoor werd besloten dat ik geen dessert meer hoefde naar mijn avond eten in de hoop dat de rest binnen zou blijven zitten.

Langzaam kwam ik in gewicht aan , maar ik zorgde er altijd wel voor dat ik net binnen de marge zat van wat moest. Door het gewicht wat er bij kwam, kreeg ik ook weer te dealen met mijn emoties die aangeschakeld werden. Ik kreeg woeden aanvallen, was soms intens verdrietig zo erg dat ik naar huis wou , maar mijn vrolijkheid en blijdschap was ver te zoeken. Ik voelde me een nietsnut een falende moeder die zich moest laten opnemen in een kliniek. Ik haat mezelf hier om, dit was niet wat mijn gezin verdiende, zei lijden onder mijn ziekelijke anorexia die mij compleet in zijn macht had. En toch was ik niet sterk genoeg, niet sterk genoeg om er tegen te kunnen vechten.

En hoewel ik veel steun had van mijn groepsgenootjes voelde ik me vaak alleen, mijn muur was nog enorm en mijn borderline was ook duidelijk aanwezig waardoor ik me schaamde en wou afzonderen.

Ik weet het moment nog dat ik een brief moest schrijven in de kliniek en moest voor lezen in de groep tijdens een therapie. Toen besefte ik pas dat ik misschien zieker was dan dat ik dacht en dat mijn weg naar herstel erg lang zou kunnen duren. Ik moest niet alleen leren omgaan met de eetstoornis ik had ook nog te dealen met de borderline en mijn trauma’s uit mijn jeugd. Wetend dat er nog veel therapieën zouden moeten volgen om mijzelf te kunnen vinden, want terugvinden is niet het juiste woord als je niet weet wie je echt bent.

De weken waren lang en ik keek uit naar het weekend als ik mijn mannen weer kon zien. De weekenden werden langzaam opgebouwd, van eerst dat ze alleen op bezoek mochten komen, naar een halve dag thuis, een hele dag thuis tot een nachtje slapen en daarna een heel weekend.

Dit was vaak het aller moeilijkste, het moment dat je even thuis was en genoot van de kleine dingen die er gebeurde. Liam begon met praten en Milan ontwikkelde zich tot een echte kleuter. Ik miste dingen in hun ontwikkeling en dat deed mijn zo’n pijn in mijn hart. En dan moest ik in het weekend ook weer afscheid van ze nemen om terug te moeten gaan naar de kliniek.

Ik vergeet 1 weekend nooit meer, het was zondag avond en ik moest terug, Milan pakte mij vast en zei: mama jij moet in het ziekenhuis weer leren eten he, want jij at nooit thuis en daarom was jij ziek.

Mijn moeder hart brak, ik besefte zo dat er in dat hoofdje van een 4,5 jarige al zoveel meer omging dan dat iemand zou denken. Ik besefte dat ik moest vechten om beter te worden omwille van mijn kinderen.

Na in totaal 3 maanden in de kliniek te hebben gezeten ging ik met mijn streefgewicht naar huis, dit was bij mij het gewicht op mijn ondergrens maar te overzien was.

Helaas werd ik ontslagen met de woorden: het is fijn dat je naar huis gaat voor jou en voor je gezin, maar qua eetstoornis had je eigenlijk nog een tijdje in de kliniek moeten blijven.

Op dat moment dacht ik dat ze ongelijk zou hebben, ik wou er voor gaan en hoe erg die eetstoornis nog in mijn hoofd nog aanwezig was, ik kon hem nu langzaam wat meer weerstand geven.

Eenmaal thuis genoot ik de eerste week volop op van mijn gezin, ik kon weer zoveel meer. Ik lachte, ik had energie kon dingen met de kinderen ondernemen en genoot ook echt weer van dingen.

Alleen het volgen van mijn eetlijst lukte me thuis niet meer ,ik ging al vrij snel van 6x per dag nar 3x per dag eten. En hield mijn gewicht nou lettend in de gaten om niet boven het gewicht waarmee ik de kliniek uit kwam te komen.

Voor mij werkte dit zo voor nu prima, ik sloot compromis, mijn gewicht werd een keer per week in de gaten gehouden. Ik mocht niet meer als een kilo onder mijn ontslag gewicht komen. En voor nu hield ik dat netjes aan .

Na ongeveer 1,5 week  volop genieten met mijn gezin kwam er een gesprek met mijn begeleider en het wijkteam. Mijn begeleider zou naar de achtergrond gaan en er zou iemand 3x in de week komen om mee te kijken tijdens eetmomenten met mijn kinderen erbij.

Doordat mijn emoties ook weer volledig aanstonden werd dit een regelrechte blokkade in mijn hoofd en kwam de borderline enorm opspelen. Ik voelde me belazerd want mijn begeleider die ik zo vertrouwde zou nu zo goed als weg vallen en ik zou met iemand in huis moeten zitten die ik niet kende en niet vertrouwde en dit wou ik ook helemaal niet. Ik was kwaad op alles op iedereen. Dit escaleerde zo erg dat ik uit opwelling van mijn borderline reageerde ,ik wou niet meer leven en liet dit duidelijk merken. Ik wou niet meer dat andere mijn leven gingen bepalen, ik voelde me een pop die niks meer zelf te zeggen had.

Dit escaleerde en ik zat vrijwel snel die week nog bij de crisisdienst, gelukkig was ik op het moment van gesprek daar al weer redelijk gekalmeerd en zagen hun geen reden om mij daar te houden en kon ik gelukkig weer naar huis.

Maar het was al vrij snel duidelijk dat de eetstoornis en de borderline zo met elkaar verweven waren dat er altijd een van de 2 aanwezig was. Maar ik stond op de wachtlijst voor de borderline en eerst een nabehandeling voor de eetstoornis had volgens de kliniek geen zin omdat deze altijd terug zou keren als de borderline niet eerst werd aangepakt.

De eerste maanden volgde waar in het leek of ik alles redelijk goed onder controle had.

Tuurlijk waren er altijd ups en downs en viel ik soms wat terug ,waarbij ik laxeerde of heel weinig at… maar met de hulp van mijn grote liefde’s kwam ik daar dan weer redelijk boven op.

Ik genoot weer van dingen en we deden als gezin ook weer steeds meer leuke dingen.

Alles leek goed te gaan, maar toch zat daar een terugval op de loer.

De volgende keer neem ik jullie mee in een stukje gezondere mij waarin ik een mooie zomer heb gehad met mij gezin, naar de langzame terugval met de grote klap toen mijn moeder overleed.

Ik moest verwerken dat we na 2 jaar weer pas contact hadden en zei ongeneselijk ziek bleek te zijn en ik naar 3 maanden afscheid moest nemen, van mijn enige ouder die ik nog had.

 

 

 

8 Januari 2017

Vandaag begonnen we weer met de bloeddruk meten en het wegen. Weer een kilo erbij en het frustreerd me enorm. Ik zie er uit als een opgeblazen olifant. Ook mijn pols is weer erg hoog voor de ochtend en mijn bloeddruk laag 98-46. Bij het ontbijt at ik met veel tegenzin maar had het wel uiteindelijk binnen de tijd opgegeten. Daarna moest ik bloed gaan prikken. Omdat ik gisteren 2x flauwgevallen was mocht ik er niet lopends heen en moest ik met de rolstoel. Dit vond ik echt verschrikkelijk en gaf me alleen maar een zieker gevoel. Mijn lichaam die zo hard protesteerd en het anders wil dan dat ik het in me hoofd heb.

Na het bloedprikken was het al weer tijd voor het tussendoortje. Na het tussendoortje ben  ik gaan roken en heb ik in mijn kamer tv gekeken om even tot mezelf te komen. De dag ging zoals de andere dagen lunch ,tussendoortje ….. na het tussendoortje van half 4 besloot ik te gaan douche. Tot de verpleging kwam en vroeg of dat ik naar het douche wou komen want me bloeduitslagen waren binnen. Ik voelde al dat het niet goed zou zijn,en toen ik bij de verpleging kwam bleek het dus ook zo. Mijn bloedwaarde was in 4 dagen tijd gezakt van 4.5 naar 3.6 ,ze had de arts al gesproken en ik moest rekening houden dat ik naar het ziekenhuis moest en met de ambulance opgehaald zou worden. De spanning zat op dat moment erg hoog en het avond eten ging ook heel slecht, dit was de eerste keer dat ik me avond eten niet had opgegeten. De eetstoornis nam het van me over. Toen om half 9 was daar de ambulance en werd ik naar diak het ziekenhuis in utrecht gebracht. Een tijdje op de eerste hulp gelegen en uiteindelijk werd ik op de kraamafdeling gelegd omdat het ziekenhuis behoorlijk vol zat. De verpleging was erg lief.  De eerste nacht slapen in het ziekenhuis was een ramp, ik kon niet slapen en voelde me zo alleen en de eetstoornis wist dat ie in het ziekenhuis weer alle mogelijkheden had om het te winnen van mij. 

9 januari  2017

Om 07:00 werd mijn bloeddruk en pols weer gemeten. Mijn bloeddruk was extreem laag 90-41 en mijn pols 103 . Toen om half 8 kwam de verpleging van het eten en vroeg of ik wat wou eten. Natuurlijk was mijn antwoord nee, alles in me zei nee nee nee.

Om 08:00 werd mijn bloedgeprikt. Daarna ging ik een sigaretje beneden doen, maar moest van de verpleging wel voorzichtig aandoen omdat mijn bloeddruk zo extreem laag was en dus snel zou kunnen flauwvallen. Maar hoe duizelig ik was hoe eigenwijs ik ook was om gewoon te gaan roken.

Rond half 10 kwam de arts vertellen dat ik een bloedtransfusie en een ijzerinfuus zou krijgen. Zo gezegd zo gedaan. In de tussentijd had ik mijn tante gesproken ,zei zou mij terug naar rintveld brengen  en ik had verwacht dat ik ook wel gelijk mocht gaan. Dus s’middags waren me tante en oom er, en had ik een beetje afleiding. Helaas bleek alles minder waar en wou het ziekenhuis mij nog een nacht houden en ook rintveld vond dit verstandiger. Dus ik zou nog een nacht in het ziekenhuis moeten doorbrengen. Ondertussen had de verpleging mijn voedingslijst van rintveld en kreeg ik zonder dat ik het wou avondeten voorgeschoteld, omdat ik al meer als 24 uur al niks had gegeten. Moeizaam begon ik aan het avond eten maar bij 3 happen van het bord hield ik er al weer mee op. Meer als dat kreeg ik niet voor elkaar en mocht ik ook niet van mezelf.  Rond 11 uur probeerde ik te gaan slapen, maar weer ging dit niet zo als gehoopt, ik lag weer veel wakker en het bloedverlies nam weer toe .

 

Nieuwe mama’s maken jullie je hier ook plotseling zo’n zorgen om?!

Dat je als moeder opeens allemaal zorgen er bij krijgt is niets nieuws. Constant maak je, je zorgen om die kleine baby, die zo afhankelijk van jou is. Letterlijk overal zie je gevaar. Vakanties boeken met een zwembad zonder hek? Wie ontwerpt zoiets! Waar ik vorig jaar, toen ik nog geen baby had, zelf nog een diehard bumperklever was, rijd ik nu het liefst maximaal 30 kilometer per uur. Ik heb wel een baby achterin zitten hoor. Rustig aan. O jee, ze hoest. Help. Moet ik nu naar de dokter?  

Deze zorgen heeft elke moeder (toch?). Ik ondervond nog een nieuwe, totaal andere, onverwachte, heftige zorg. Voor mij voelt deze zorg als een missie, waar ik zelf geen grip op heb. Het is een angst die soms opeens opduikt.

Ik. Mag. Niet. Dood.

Herkenbaar? Sinds ik moeder ben, denk ik hier dagelijks aan. Ik moet 100 jaar oud worden en alles van Sophie mee maken. Ik moet haar zien opgroeien, zien trouwen, zien studeren, verliefd zien worden, voor het eerst naar school brengen, oma worden en vooral haar voor altijd beschermen. Maar ook, Sophie heeft mij nodig. Ik moet er altijd voor haar zijn.

En ja hier ben ik dus dagelijks mee bezig. Een flauwe keelpijn is geen keelpijn meer, misschien betekent deze keelpijn wel het einde. Misschien wel heel snel. En dat mag niet. Moet ik de dokter bellen voor mijn keelpijn? Ik bedoel, Sophie kan niet zonder haar moeder. En ik wil Sophie zien opgroeien. En misschien zorgt die keelpijn er wel voor dat dit allemaal niet gaat gebeuren. Bovendien, Sophie heeft nog niet eens broertjes en zusjes. Kan die keelpijn niet nog 30 jaar wachten voordat die mij in de vorm van magere Hein komt halen? Please keelpijn, ga weg. Ik kan je nu niet gebruiken. Overdreven? Ja. Waargebeurd? Ja. Angst? Ja.

Geheel toevallig hoorde ik vanochtend op de radio de slogan ‘Hey het is oké’. Blijkbaar hebben veel mensen last van angsten. En nu weet ik niet of dit moeder oergevoel daar onder valt hoor. Misschien gaat het ook wel weer weg. Maar het belemmert soms wel. Al lig ik er geen hele nachten wakker van, soms schiet het opeens door je hoofd. Wat als. En wat als-en, daar heb je eigenlijk helemaal niks aan.

Een tijdje heb ik nagedacht over wat ik eigenlijk met deze blog wilde bereiken. Wordt het een klaaguurtje (zoals ik wel vaker doe) over mijn zorgen, of ga ik onderzoeken waar deze angst vandaan komt. Alleen, dat onderzoek, ik hoor het jullie gewoon denken. Doe. Het Niet. Laat Esmée alsjeblieft gewoon lekker op de bank zitten niksen in plaats van op onderzoek uit gaan. Dat kan gewoon niet goed komen. Dus dat onderzoek laat ik even voor wat het is. Tips. Ja, tips, ik geef wat tips over hoe je hiermee kan dealen. Tips, die ik heel goed kan geven, maar waar ik ook echt zelf iets mee moet doen.

1. Hey het is oké. Hoe simpel ik deze slogan ook vind. Even serieus hoor, deze slogan kan echt overal bij. Het bevalbad onder gepoept tijdens je bevalling? Hey, het is oké (dit is mij heus niet gebeurd). Je baby wekenlang Truus noemen omdat ze zo in de buik heette? Hey, het is oké (nee zou mij ook nooit overkomen). Vergeten welke naam je, je baby dan wel hebt gegeven? Hey, het is oké (ik kon gewoon even niet op haar naam komen oké). Verder wil ik totaal niet afdwalen en wil ik vooral zeggen: het is oké. En omdat het oké is, deel je angst dan ook. Ik heb het hier wel eens met vriendinnen over gehad, en toen kwam ik er al vrij snel achter dat ik echt niet de enige ben. Dat is fijn. De angst is normaal. Vervelend, maar normaal. En erover praten lucht op!

2. Wat-alsen (zelfbedacht woord, joe) heeft geen zin. Al dat gepieker is zonde van je tijd. Geniet liever van je baby. Je hebt op sommige dingen nou eenmaal weinig invloed. Let it goooo (let it goooo, ik haat Frozen).

3. Leef wat voorzichtiger. Hé, ik bedoel, op niet alles heb je invloed en genieten mag, maar 50 kilometer per uur op de snelweg is hard genoeg.

4. Als het echt niet gaat, moet je natuurlijk contact opnemen met een professional. Voor de duidelijkheid: dat ben ik totaal niet! Je mag mij natuurlijk wel altijd contacten om er over te praten, of even te zeuren, of voor veiligheidstips (zoals binnen blijven met oud en nieuw). Ik kom er tijdens het schrijven van deze blog achter dat ik echt nog eens een blog over veiligheid moet schrijven. Iets met als titel: hoe word je een huismus 2.0 (maar word je wel 100 jaar oud, hopelijk).

5. Afleiding. Overheerst de angst heel je humeur: kijk een comedy, ga iets leuks doen, lees een blog van mij (haha grapje). Ik merk zelf dat ik als nieuwe mama soms alleen maar met zorgen bezig ben, en bij mijn zorgen horen angsten. Soms heb ik echt even tijd en ruimte nodig om op te laden. Even niks. Even een domme serie. Heerlijk!

Heel veel aan mijn tips heb je vast niet. Ik bedoel, ik heb ze maar bedacht. Ik hoop wel dat deze blog sommige mama’s helpt. Dat ze denken: “ik ben niet de enige”. Dat we elkaar hierin vinden, en hierin helpen. En heel oud worden samen!

Liefs,

Esmée

@mamensoof

 

Moeder zijn terwijl je je eigen moeder mist

Als kind merkte ik al dat mijn moeder anders was dan anderen. Ze was erg onrustig en kon geen seconde stilzitten. Na de scheiding van mijn ouders zorgde mijn moeder er voor dat ze voor de buiten wereld alles tip top in orde had. Ze was een hard werkende vrouw die er bovendien erg goed uit zag. Jammer genoeg zag ze dat niet van zichzelf. Ze was onzeker over haar uiterlijk en enorm kritisch op zichzelf. Na de scheiding heeft mijn moeder ook verschillende ‘vriendjes’ gehad. Elke keer maakte ze het na twee jaar uit omdat de mannen dan iets mankeerden. De ene betaalde nooit wat en de ander was té aanhankelijk. Mijn moeder kon ook erg goed plotseling radicale beslissingen nemen zonder echt goed na te denken over de consequenties.

 

 

 

Op 10 augustus 2016 zat ik op mijn werk toen mijn coach werd gebeld door de receptioniste. Ze kwam naar me toe en vertelde me dat ik mijn spullen moest pakken omdat mijn vader beneden stond. Ik vond het raar, maar ging ervan uit dat mijn oma was overleden omdat ze in het ziekenhuis lag met wondroos. Eenmaal beneden aangekomen zag ik dat niet alleen mijn vader, maar heel mijn gezin er stond. Zelfs mijn man was er bij. Toen ik naar ze toe liep zei iets in me dat het niet om mijn oma ging. Dit was iets grootser, iets ernstigers. Ik herinner me nog dat ik tegen mijn vader zei: “Het gaat niet om oma hé?” Waarop mijn vader antwoordde: “Nee Chris, het is je moeder.” Mijn wereld stortte in en ik zakte op de grond. Ik heb nog nooit zo hard gehuild. Later kwam ik er achter dat mijn moeder zelfmoord had gepleegd. We hadden het ‘geluk’ dat ze zichzelf had opgehangen in haar eigen woning. Haar zussen hadden haar gevonden met een glimlach op haar gezicht. Omdat het lichaam niet had geleden konden wij in alle rust afscheid van haar nemen. Inmiddels ben ik drie jaar, één bruiloft, een eerste koopwoning en twee kinderen verder en ik sta nog dagelijks stil bij de dood van mijn moeder. Ik heb goede en slechte dagen.

+ Meer berichten