Onze zoon is een muzikaal talent, ik weet niet of ik moet lachen of huilen…
Mijn dochter zit op dansles, in een cultureel centrum hier in de stad. Op een middag hadden zij ‘workshops’ voor basisschool kinderen. Er was iemand van het toneel, van de dansclub en er was een meneer met allerhande muziekinstrumenten. Ik zat rustig te wachten tot de les van mijn dochter afgelopen was. Tot ik ineens de muziekinstrumenten man hoorde roepen: ‘van wie is deze jongen?’ Toen begon er een belletje te rinkelen (ik hoorde heel veel belletjes rinkelen, dat bleek later mijn eigen zoon te zijn, die alle instrumenten al aan het uitproberen was). Oh! Mijn zoon! Dat is waar ook, die had ik mee. Ik was bang dat hij de workshop aan het verstoren was, dus ik hield me koest, schaapachtig lachend naar de andere moeders. Ha, weer zo’n kind wat niet wil luisteren”, riep ik nog. Maar toen mijn zoon enthousiast met sambaballen in zijn handen naar mij toe kwam rennen, kon ik er niet meer onderuit. ‘Hij is van mij ja’, zei ik beschamend.