Hoe bereid je je voor op het meest speciale moment, de bevalling, terwijl je er niet bewust bij mag zijn!?
Je leest op internet het ene na het andere bevallingsverhaal. De een is spectaculair, de ander is bijzonder mooi en sommige hebben een vreselijk verhaal over hun ervaring met bevallen. Ik las al die verhalen eigenlijk weinig, ik scrolde verder of las het globaal door. Niet omdat het mij niet interesseert, het was eerder een bescherming voor mijzelf. Ik wilde geen angst creëren. Het wordt mijn bevalling, mijn dochter haar geboorte en de natuur doet haar werk wel. Zo luide mijn mening tenminste.
In mijn vorige blog had ik al verteld dat ik een hersentumor heb, die nu dus gezellig is gaan groeien en dát terwijl ik een prachtig meisje in mijn buik draag. Het nieuws over mijn tumor veranderde alles. Het gaf niet alleen de onzekerheid of ik wel of geen toekomst zal hebben, maar ook het hier en nu. Mijn “de natuur doet zijn werk wel”-idee is totaal weggeveegd.
Voordat het nieuws over de groei bekend werd heb ik natuurlijk wel nagedacht over dat ik misschien wel een geplande keizersnede krijg, ivm het persen en de druk (in het hoofd) die daarbij komt kijken. Maar ik heb nooit rekening gehouden met het volgende…
Toen de uitslag van mijn tumor bekend was, twijfelde de gynaecoloog aan het ‘wel of niet’ mogen persen. “Waarschijnlijk wordt het een keizersnede” luidde zijn stem. ‘Tja, vervelend maar het is niet anders’, dacht ik en had ik ook al van tevoren als risico ingeschat. Ik sta vrij nuchter in mijn schoenen en heb gewoon zoiets van… als iets moet, dan moet het. Ik kan mij er wel vreselijk druk om gaan maken maar dat verandert de situatie niet. Alleen toen bleek de gynaecoloog nog niet uitgesproken te zijn… Met de zin wat daarna uit zijn mond flapte had ik dus even totaal geen rekening gehouden. Ik had er niet eens over nagedacht.
“De keizersnede gaat onder algehele narcose plaatsvinden”… Ik ben operatieassistent geweest, dus ik weet precies wat dat inhoudt en hoe zo’n keizersnede eruit komt te zien… ALGEHELE NARCOSE!? WHY!? Ging als een shock door mij heen. Een keizersnede, Oké, daar valt wel mee te leven, maar een keizersnede onder algehele narcose? Dat is een ander verhaal. “Het plaatsen van de ruggenprik is zeer risicovol bij jou, met coma en de dood als gevolg”. “Vind je het vervelend om dit te horen?” Of ik het vervelend vind? Nou dat is zacht uitgedrukt, dacht ik alleen maar want woorden kwamen mijn mond niet echt uit.
Een keizersnede onder algehele narcose betekend dus voor mij dat ik helemaal niks, nada, noppes ga meemaken van de geboorte van ons kleine meisje, ons eerste kindje. Mijn man wordt in eerste instantie in zijn eentje vader, bewust dan…. Op zich kan ik daar nog best wel mee leven, ik bedoel… liever dat dan het risico in coma te raken. Maar dat ik er de eerste, minimaal 60, minuten niet bij ben om mijn meisje te troosten, dat breekt mijn hart. Zij komt nu ter wereld, waarschijnlijk in slaap, suf van de narcose, zodra zij haar oogjes opent ziet ze ineens licht, hoort vreemde stemmen en ziet mensen met maskers voor hun mond. Ik kan mij niks anders voorstellen dan dat het, voor haar, behoorlijk traumatisch is. Niet mijn vertrouwde hartslag, niet mijn vertrouwde stem en ook niet mijn warmte. Daar kan ik intens verdrietig van worden.
“Ach, komt het kindje er helemaal gaaf uit, zonder kreukels” “Je man mag er blij mee zijn want dan blijf je tenminste helemaal strak van onderen” “Tja, je bent ziek dus kon je er toch al op rekenen?” “Hoef je je in ieder geval geen zorgen te maken over wanneer je gaat bevallen, je kunt naar de datum toe leven” Waarom hebben mensen toch de ziekelijke drang om altijd alles maar te verbloemen met zogenaamde voordelen? Waarom mag ik er in hemelsnaam niet verdrietig om zijn? Omdat ik ziek ben? En jij als gezonde zwangere vrouw verdrietig mag wel zijn dat jij een geplande keizersnede krijgt? Tuurlijk zitten er “voordelen” aan een keizersnede, maar die zitten ook aan een bevalling. Alles heeft voor- en nadelen. Maar dat betekend *%^!@#^&* niet dat ik er maar gewoon blij mee moet zijn, dat ik niks mag voelen, dat ik niet verdrietig mag zijn… Soms maken mensen mij enorm boos met hun, goed bedoelde, adviezen of verbloemingen. Waarom kunnen ze niet gewoon zeggen: “Wat vervelend, ik leef met je mee”. Daarnaast krijg ik ook meermaals de vraag of ik er al klaar voor ben (bevallen in het algemeen) of ik mij al voorbereid heb en een bevalplan heb? Hoe moet ik mij hierop voorbereiden? Welk bevalplan? Het ziekenhuis bepaald nu alles… Het enige wat ik kan doen is enorm uitkijken naar het moment dat ik mijn dochter mag ontmoeten, het moment na de operatie, dat ik samen met mijn man mag genieten van onze dochter. Voor de rest moet ik mij volledig overgeven aan alle specialisten, en vertrouwen dat het goed komt.
Ik ben enorm dankbaar dat wij een kindje mogen krijgen, dat ondanks de narcose, ik straks een mama mag zijn! Hier probeer ik kracht uit te halen. En mijn man praat nu nog meer tegen mijn buik, zodat hij haar hopelijk de eerste minuten gerust kan stellen, totdat ze dan eindelijk naar haar vertrouwde plekje mag: MAMA!
Aan alle lieve vrouwen die een natuurlijke bevalling of een keizersnede (met ruggenprik) hebben mogen meemaken, wees alsjeblieft dankbaar, wees trots op jouw lichaam en denk nog even terug aan het moment dat jij mama werd, het huiltje hoorde en het kleine lijfje voor het eerst op jouw lichaam voelde. Geniet van dit moment. Voor alle vrouwen die dit nog gaan meemaken: Denk alsjeblieft niet aan al die pijn, niet aan de vreselijke dingen die bij een bevalling horen. Maar wees dankbaar de jij dit mag meemaken! Tuurlijk hebben ook jullie het recht te klagen, te mopperen en een nare ervaring te delen. Maar denk dan dat deze vrouw, op afstand, enorm jaloers is dat jullie deze ervaring hebben. Ik hoop dat het jullie pijn verzacht.
Liefs,
Kimberley.
