newborn
‘Een hemelse bevalling in complete rust’, onze verloskundige Marlies kreeg er kippenvel van
Soms komen er mensen op je pad die je bij blijven. Ze zeggen iets wat je raakt. Ze lijken op een lijn te liggen met jou. Of ze zijn zo gewoon, dat ze bijzonder zijn. Zo leerde ik in de laatste maanden van 2014 Boas en Jessica kennen op de praktijk. Begin 30 jaar, beide een baan en tweede kindje op komst. Een doodnormaal stel zou je zeggen. Dat waren ze ook, absoluut. Maar we hadden een bijzondere klik. Zo’n klik waarvan je als zorgverlener direct voelt dat de vertrouwensband er al is, voordat je echt kennis hebt gemaakt. Meestal kwamen ze met zijn tweeën naar het spreekuur. Zij altijd in een mooi A-lijn jurkje, waar haar slanke lijf en zwangere buik mooi in uitkwamen. Onder haar arm een rode A4 map waar ze alle papieren voor de zwangerschap in verzamelde. Hij er kalm achteraan, altijd een grote glimlach bij het schudden van onze handen. De gesprekken op de praktijk zijn gemoedelijk en gezellig, maar ook soms emotioneel en geladen. In de familie is een bevalling kortgeleden niet goed gegaan… En dat geeft natuurlijk spanning voor nu. Tuurlijk, ze weten nu wel deels wat er komt… Maar de klus moet toch geklaard worden. Hoewel we het spreekuur rouleren met de collega’s, zie ik ze vaak achter elkaar. Met name de laatste weken zijn Jessica en ik gezellig aan het kletsen, ze vraagt ook altijd even geïnteresseerd hoe het mij is. ‘Hoe gaan de diensten? En is het druk momenteel?’ Aan het eind heeft ze het wel een beetje gehad. Niet zozeer uit malaise, maar uit nieuwsgierigheid naar het kleintje. Maar Jessica vertelde dat ze intens kan genieten van zwanger zijn. Want het is zo’n bijzondere periode, zo’n kleintje in je buik! Je doet het maar een paar keer in je leven. Ik ben benieuwd of ik bij de bevalling ben. Het lijkt me ontzettend leuk om erbij te zijn.
Op de 8e van de maand belt ze me ’s nachts. We hebben een aantal keer contact, ik kom op huisbezoek, maar het echte werk is nog niet begonnen. In plaats van de zuchtende reactie die ik normaal gesproken zou krijgen in zo’n situatie van andere zwangeren, glimlachen Boas en Jessica naar elkaar. “Oke, we gaan er nog even van genieten dat het rustig is.” De oudste zoon Sepp is naar de oppas, dus de dag ligt nog voor ze. “Een wandeling maken, mag dat nog?” “Zeker weten”, zeg ik terwijl ik weer op weg naar huis ga en de voordeur even later achter me dichttrek na wat adviezen en belinstructies. Een aantal uur later belt Boas, het wandelen was heerlijk. En het heeft geholpen… De weeën zijn nu echt begonnen. Ze vindt het niet meer zo leuk. Bij het huisbezoek zie ik een andere Jessica. Nog steeds ontspannen glimlachend als ik binnenkom, maar meer gefocust als de weeën voorbij golven. Ze is ver genoeg om naar het ziekenhuis te gaan. Spullen in de auto en go.
Ruilde fashionista Maike Beunk haar krulset, make-up en top feestjes in voor bankhangen met de baby?!
Het moet op de helft van mijn zwangerschap zijn geweest. Mijn lunchdate met één van mijn beste vriendinnen.
Ik: ‘Maar je kent me. Ik hou van het Bourgondische leven. Terrasjes, lang tafelen met vrienden in een goed restaurant en een feestje op zijn tijd. Dat maakt mij gelukkig. Ik wil dat echt niet kwijt hoor.’
C: ‘Ik weet het. Dat kan ook nog steeds wel.’
Ik: ‘Ik neem haar gewoon overal mee naartoe. Dan wordt ze een makkelijke baby. En ze gaat regelmatig uit logeren naar de opa’s en oma’s.’
C: ‘Ja, je ziet het dan vanzelf wel Maike.’
Ik: ‘Maar denk jij dat dat niet zo gaat zijn dan?’
C: ‘Het wordt anders. Je gaat je nieuwe leven met kind vaker wel dan niet verkiezen boven die avondjes met vrienden.’
Ik: ‘Maar dat vind je dan leuker? Thuis met je kind zitten?’
C: ‘Ja. Daar ligt je geluk.’
Ik kon me er niks bij voorstellen. Wel de liefde voor je kind. Absoluut, dat wel! Maar dat mijn leven net zo ‘burgerlijk’ zou worden als dat van mijn vriendinnen zag ik nog niet gebeuren. Het merendeel van hen was al jaren moeder. Ik was de ‘laatbloeier’. Ging voor de carrière, werkte het grootste gedeelte van de week en in het weekend of de avonden hing ik rond in de stad met vrienden die ook drukker bezig waren met werken en sociale contacten dan het stichten van een gezin. Niet dat ik daar niet van droomde, maar ik was single, had een eigen bedrijf en genoot ook nog wel heel erg van de vrijheid. Mijn vriendinnen met kinderen waren mijn vertrouwde basis maar onze levens lagen ver uiteen. Ik riep mijn gehele zwangerschap heel hard hoe ik als moeder zou zijn. ‘Makkelijk, jong en nog net zo met uiterlijk en mode bezig als destijds. Ik zou desnoods mijn wekker om 5 uur ’s ochtends zetten om te make-uppen en de carmen set in te draaien. Mijn ouders zeiden vaak ‘Wacht jij nou maar af. Je kunt dit wel allemaal roepen maar in de praktijk zal het heel anders zijn’.
En daar was Pippa. Een lief klein hoopje geluk. Maar wel een hoopje geluk, dat zelf nog niet zo gelukkig was. Of het nou kwam door de 16 dagen die ik overtijd ging, wat achteraf te lang voor haar geweest blijkt te zijn. Door de heftige bevalling of mijn onzekerheden tijdens de zwangerschap. Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ze angstig was. Ze vertrouwde niks. Het badje niet, het bedje niet en voor mij gevoel zelfs mij niet. Wekenlang troostte ik haar, knuffelde ik haar, droeg ik haar en liet ik haar voelen dat ik haar in elke situatie beschermen zou. Geduld hebben en mezelf compleet wegcijferen is wat ik deed. Ik liep 6 van de 7 dagen in joggingpak rond. Ik was al blij als ik aan het einde van de dag überhaupt gedoucht had. En een uitje met vriendinnen? Ik moest er niet aan denken haar uit handen te geven. Toen Pippa een maand oud was vroegen mijn beste vriendinnen me mee uit eten. Ik barstte in tranen uit. Ik wilde niet, was zo bang dat het vertrouwen dat ik met haar aan het opbouwen was weer op nul zou staan als ik haar een avondje alleen liet. Dus daar ging mijn plan om er altijd tiptop uit te zien en om de kleine overal mee naartoe te slepen en ‘makkelijk’ te maken. Mijn kind bleek andere behoeften te hebben. Rust, regelmaat en moederliefde. En dat gaf ik haar. Maandenlang. Ik ben dan ook enorm dankbaar voor het feit dat Pippa is uitgegroeid tot een vrolijk, grappig en bovenal tevreden meisje.
En daardoor kom ik ook weer toe aan mijzelf. De mascara zit weer vaker wel dan niet op mijn ogen. Maar mijn uiterlijk is wel bijzaak geworden. En dat vind ik heerlijk. Je denkt toch niet dat ik mijn wekker om 5 uur ’s ochtends ga zetten voor een laagje plamuur of krultang? Nee, slaap is heilig nu. Dan maar minder in de ‘plooi’. Ik durf en ga ook weer meer weg. Dan gaat Pippa uit logeren bij de Opa’s en Oma’s. Zeker niet wekelijks, maar wel maandelijks. Etentjes, een nachtje Amsterdam of een klein feestje. Vaak heb ik van tevoren heel veel zin. Even geen moeder maar de oude Maike zijn. Maike als individu. Tijdens het etentje, weekendje of feestje ervaar ik dat ook echt zo. Ik geniet van het ‘jong’ zijn. Maar zodra ik de volgende dag wakker word wil ik maar één ding. Zo snel mogelijk naar mijn dochter toe. De woorden van mijn vriendin snap ik nu als geen ander. Thuis bij Pippa. Daar ligt mijn geluk.
Bevallingsverhaal: “Wat een horror, maar na een aantal uren gaf ik aan dat ik het zo weer zou doen, mooie moedernatuur he!”
Zaterdag 6 mei 2017. 39 weken en 6 dagen zwanger. In de ochtend lunch ik nog gezellig met een vriendinnetje. Dit zal echt de laatste keer zijn dat we elkaar zien zonder baby en dikke buik. Een vrouw op het terras vraagt me nog wanneer de baby komt. ‘nou morgen, hoop ik!’. We gaan naar huis nemen afscheid en ik maak die dag mijn wekelijkse buik foto’s. Normaal doe ik dat op zondag maar stel je nou eens voor dat ons meisje er dan al is. Die dag telde ik al weken af dus het zou toch wel nog even kunnen duren. Na het bewerken van de foto’s doe ik nog even een dutje. Wel heb ik wat last van mijn buik maar niets bijzonders.
Mijn man belt me einde middag vanuit zijn werk dat hij naar huis komt en vraagt hoe het gaat. Ik gaf aan dat ik wat buikpijn had maar verder niets. Mijn man komt naar huis en neemt een broodje mee. Rond 19.00 krijg ik toch met regelmaat wat meer krampen en zet voor de zekerheid de weeën timer aan. Dit heb ik niet meteen gezegd tegen mijn man omdat ik het zelf ook niet wist. Daaruit bleek dat het toch wel beginnende weeën waren. Het gekke is, maanden weken en dagen ben je bezig met hoe de bevalling begint (ik tenminste). Maar als het dan zo ver is , is het ineens echt. Dat is heel gek.
Na een uurtje kwamen de weeën toch wel met regelmaat en hebben we de verloskundige gebeld. Die gaf aan dat er zeker iets aan de hand is. Als het sneller achter elkaar komt moeten we weer bellen. Krap een uur later merk ik dat ze toch wel al sneller komen en besluit toch te bellen. De verloskundige heeft haar dienst over gedragen aan een andere en die gaf aan wel even te komen. Vervolgens belt ze dat ze aan het verkeerde adres staat. We waren pas verhuisd dus het nieuwe adres stond niet goed vermeld. Oeps… De vrouw die open deed is zelf 3 maanden geleden bevallen. We hadden haar maar even geappt dat ze het tegen anderen even stil moest houden.
De verloskundige was binnen en we gingen al snel bekijken hoe het er voor stond. Uit vele verhalen wist ik dat het lang kon duren dus ik stelde me nergens op in. Na inwendig onderzoek bleek ik op 4 cm te zitten. Dat was een fijn bericht! Al bijna op de helft en ik heb er tot nu toe weinig last van gehad. Niet wetende dat het nog 1000x erger wordt, maar lang leven de onwetendheid. Omdat ik in het ziekenhuis wilde bevallen konden we meteen gaan. Ondertussen belden we mijn moeder en schoonmoeder op om ze op de hoogte te brengen maar dat ze vanzelf wel hoorde als de baby er was. Ik merkte dat de weeën wat heftiger kwamen maar nog te doen.
Bij het ziekenhuis aangekomen was er totale rust. Het was zaterdag avond 21.00 dus alles was dicht en weinig mensen. Dat is voor een barende vrouw wel erg fijn. Geen mensen die je aanstaren oid. Bij de ingang pakte de verloskundige een rolstoel. Ik denk dat ik haar half uitgelachen heb. Je denkt toch niet dat ik in een rolstoel ga zitten. Ik kan prima lopen. Ze gaf aan dat het wellicht wel fijn is als we die hebben als we naar huis zouden gaan . Ik was in de veronderstelling dat ik wel lopend het ziekenhuis uit zou gaan , sure… Daar kom ik nog wel op terug.
In de lift gaat mijn telefoon nog over. Het is mijn schoonmoeder. Dit was gek want we hadden duidelijk aangegeven niet gebeld te worden . Ik was licht geïrriteerd. Achteraf liep mijn schoonmoeder als een kip zonder kop door het huis en belde me door alle opwinding per ongeluk. Arme vrouw, ook nog haar eerste kleinkind.
We installeerde ons in de kamer. Allemaal prima. De weeën waren nog te handelen en ik appte een vriendin. Die niet wist dat de bevalling was gestart. Rond 23.30 kreeg ik weer een onderzoek. Dat ze dit doen tijdens een wee was mijn niet bekend. Ik dacht ze voelt even snel en is klaar. Helaas wacht ze op een wee, of twee en kan dan pas beoordelen. Niet heel prettig. Ik zat 4/5 cm. Dat was na een snelle start wel een domper. De verloskundige stelde voor om mijn vliezen te breken. Dan zou het wat sneller gaan. Kom maar op dacht ik. Direct na het breken van de vliezen kwam er paniek! De weeën werden direct wel 10 x heviger. Iets wat mijn lijf en geest even niet aan kon. Die had ik niet zien aankomen en ik had echt andere mensen nodig om me rustig te houden. Uiteindelijk lukte dat enigszins. Maar jeetje wat een pijn. Ik heb nog geroepen dat ik niet snap waarom mensen dit vrijwillig doen. En gedacht dat ik nooit meer kinderen wil. Iets wat elke vrouw denkt denk ik.
Ik had mijn ademhaling onder controle en was rustig. Als ik me op mezelf concentreerde lukt het me op de weeën op te vangen maar ik heb wat gevloekt in mezelf.
Quote van de dag : ‘ slaapt ze nou ?’
Mijn man vroeg aan de verloskundige of ik sliep. Nou zei de verloskundige ik denk niet dat ze slaapt Haha. Grapjas, blijkbaar lag ik zo stil dat het zo leek. Alles was behalve waar.
Ook een dingetje wat ik niet wist. Als je vliezen zijn gebroken dacht ik nou dat water is er uit klaar. Je lichaam blijft vruchtwater aan maken dus bij elke wee kwam er steeds weer wat mee. Je ligt dus ook nog lekker met je blote kont in de nattigheid. Gelukkig verschoonde ze dit regelmatig.
Rond 01.00 zat ik op 7 cm dus er zat schot in! Ik ben de hele bevalling niet uit best geweest, enkel om te plassen . Wat overigens echt zwaar was. Uit bed met weeën, zwaartekracht en pijn.
Ook kreeg ik voldoende water aangezien ik veel dorst had en mijn mond totaal was uitgedroogd van het puffen. Op foto’s is de zien hoe de vellen aan mijn lippen hingen, volgende keer toch maar vaseline smeren. Tijdens de hele bevalling en weeën was Valerie ontzettend beweeglijk, wat erg pijnlijk was. Ook had ze een aantal keren de hik. Na 1,5 uur (rond 1 uur) was het weer eindelijk tijd om te kijken hoe ver ik was. Het breken van de vliezen had zijn werk gedaan. 7-8 cm. Het einde was in zicht. Het was nu bijna zover. Na een uur of anderhalf werd er weer gekeken en had ik 9 cm. Yes nog 1 cm. Het bleek dat mijn blaas vol zat. Ondertussen kreeg ik ook persweeën maar die moest ik nog weg puffen. Ik vergelijk persdrang alsof je moet overgeven maar de druk naar beneden wordt gezet ipv naar boven. Dat gevoel wat je lichaam geeft is niet tegen te houden. Wat een geweld is dat. Omdat mijn blaas vol was stelde mijn verloskundige voor om te gaan plassen. Dan zou ik als het goed is volledige ontsluiting krijgen. Nou succes… Ga maar eens met 9 cm persdrang uit bed om naar de wc te gaan. Dat lukte dus niet dus besloot ze om een katheter in te brengen. Dat heeft ze zo netjes en voorzichtig gedaan dat ik er niets van voelde! Wel is het niet te doen om persweeën op dat moment weg te puffen. Echt vreselijk. Maar goed , 10 cm! Nu kon het beginnen. Ik mocht af en toe een beetje mee persen. In het begin was dit even lastig want hoe doe je dat. Het bleek al snel dat de Valerie het allemaal niet zo fijn vond. De harttonen daalde af en toe. Ik moest op mijn linkerzijde gaan liggen en mocht niet mee persen. Mee puffen was de enige optie. Niet fijn kan ik je zeggen. Uiteindelijk is er voor gekozen om de verloskundige van het ziekenhuis er bij te roepen. Ik kreeg een ctg band en de baby kreeg plakkers op haar hoofd. Daarop was te zien dat het niet te lang meer moest duren. Ik mocht mee persen en ik voelde het hoofd al zakken maar ze was er nog niet. De verloskundige van het ziekenhuis gaf me duidelijke instructies hoe ik mijn benen vast moest houden. Auw nee dat doet zeer. Maar het ging nog steeds niet goed. Ik hoorde haar zeggen: ‘Ik ga je even verdoven, we gaan plaats maken’. Huh wat? Ga je me inknippen dan, vroeg ik nog. Waarop ze zei” Ja ik wou het iets vriendelijker zeggen schat, maar ja we gaan je inknippen. Hmm Slik.. Ze zette de knip zodat Valerie er snel uit zou komen. Waar ik overigens niets van gevoeld heb! De gynaecoloog keek al om te hoek of het goed ging. Maar ik had geen keuze en dat liet ze me ook weten. Benen goed vastpakken en mee persen zo hard je kan. Na de knip heb ik een paar x geperst. Daarna zei ze bij de volgende wee is jullie meisje er. Volgende wee? Nu! Ik heb er niet opgewacht en heb zo hard geperst totdat er ineens een warm glibberig meisje op mijn buik lag. Wat een ontlading en wat een bijzonder moment was dat. Ik was direct alle heftige pijn kwijt en moest echt op adem komen. Met ons meisje ging alles goed en ook met mij ging het goed. In totaal heb ik maar 38 min persweeën gehad waarvan ik in totaal maar 5 x echt heb geperst. Dat is dus helemaal niet lang en veel achteraf. Ik kijk terug op een hele goede bevalling en over drie maanden komt nummer 2. Hopelijk gaat deze net zo voorspoedig. Valerie is geboren om 7 mei 2017 op de uitgerekende datum. Ze was 54 cm en 3775 gr.
Na een aantal uren gaf ik trouwens al aan dat ik het zo weer zou doen, mooie moedernatuur he!
Bevallingsverhaal: ‘bah, jeuk op mijn voetzolen en handpalmen, bleek zwangerschapscholestase, supergevaarlijk!
Ik ben op 8 oktober bevallen van ons prachtig zoontje Pim. We stellen het goed nu, maar de laatste weken van de zwangerschap en de bevalling zijn anders verlopen dan verwacht.
Ik heb een voorspoedige zwangerschap gehad, ik was niet altijd even graag zwanger, maar alles liep vlot en de baby groeide goed. Ik zou dan ook tot het einde van mijn zwangerschap werken. Ik keek er naar uit om op een zo natuurlijk mogelijke wijze te bevallen. Ik volgde samen met mijn man workshops en infosessies rond bevallen, ik ging naar de prenatale kine, was vastberaden om zelf de weeën op te vangen. Ik had een hemelse schrik voor een epidurale, ik masseerde mijn perineum in de hoop zo een knip/scheuren te kunnen voorkomen,…
Ik was uitgerekend voor eind oktober, begin oktober begon ik last te krijgen van jeuk; jeuk op mijn buik, en wat vooral gek was, ook jeuk op mijn voetzolen en handpalmen. Op aanraden van mijn man (ik dacht dat het erbij hoorde) belde ik op woensdag toch maar naar de gynaecoloog. Mijn eigen gynaecoloog was er niet, maar ik moest onmiddellijk naar haar collega komen om aan de monitor te gaan liggen. Alles bleek in orde met de baby maar de dokter vermoedde zwangerschapscholestase dus moest ik onmiddellijk bloed gaan laten trekken.
Donderdag waren de resultaten er, maar ik had een belangrijke dag op het werk en kon niet bellen. Mijn man belde dus naar het ziekenhuis voor de resultaten. Donderdagvoormiddag kreeg ik van hem een sms met de boodschap dat de resultaten niet goed waren, ik terug aan de monitor moest van zodra ik weg kon van mijn werk en waarschijnlijk zondagavond ingeleid moest worden! Dat was echt surreëel. Ik ben dan snel naar huis gefietst om in het ziekenhuis terug aan de monitor te gaan, echo te laten nemen, terug een bloedonderzoek…
Ik had dus effectief zwangerschapscholestase. Dat betekent dat je lever galzouten niet meer afbreekt en dit uit zich in jeuk. Als de baby langer dan 38 weken in de buik blijft zitten, kan dit op het hartje van de baby slaan en kan er plots overlijden optreden. Heel ernstig dus, en ik had totaal geen idee van het fenomeen en de gevolgen. Ik was 36,5 weken zwanger toen de jeuk begon. Uiteindelijk beslisten ze me in te leiden op 36 weken en 5 dagen.
Ik heb eigenlijk geen tijd gehad om me zorgen te maken, na die ziekenhuisbezoeken (die zaterdag moesten we nog eens op controle) zijn we nog doopsuiker gaan kopen, hebben we hier thuis de verzorgingstafel en cosleeper nog in elkaar gezet, … De laatste dingen in orde gemaakt dus. Dat was een heel raar weekend. We hadden tegen niemand gezegd dat ik zondag ging bevallen. Zondagvoormiddag zijn we nog gezellig met de familie gaan brunchen. We vertrokken dus zondagavond (een halve week na die eerste jeuk en onderzoeken!) naar het ziekenhuis met ons koffertje om de baby te gaan halen. Heel gek en dus absoluut niet zoals gepland of verwacht.
In het ziekenhuis, rond 20u, begroetten ze ons aan het onthaal met ‘oh een inleiding? Da’s niet leuk maar wel goed want je krijgt een epidurale!’. Ik was nog naïef en onwetend over wat me te wachten stond en hoopte ook met die inleiding de natuur wat zijn gang te kunnen laten gaan.
Het was heel druk op de verloskamer, veel inleidingen. Maar ik heb, nadat ik 101 vragen gesteld had, wel een goede uitleg gekregen over wat er zou gebeuren. Maar mijn lichaam wist nog niet dat het moest bevallen en ook de baby zat er nog lekker goed, dus het proces moest ineens vrij ‘agressief’ op gang komen. Er werd rond 23u een ballonnetje met gel opgestoken, waardoor ik binnen de 10 minuten, om de minuut een wee had. Van niks naar alles dus. Ik moest aan de monitor liggen om de hartslag van de baby goed in de gaten te houden, dus ik kon de weeën niet al wandelend opvangen. Tot daar de oefeningen van de prenatale kine… Mijn man heeft me 2 uur non-stop gemasseerd op mijn rug, enkel zo was het vol te houden. Ondertussen wist ik van de vroedvrouwen (en niet enkel van de onthaalbediende) dat een bevalling met inleiding amper te doen is zonder epidurale en dat we vertrokken waren voor een lange rit. In de hoop die zondagnacht nog wat te kunnen rusten, koos ik dan toch maar voor een epidurale. Die spuit viel trouwens veel beter mee dan ik had verwacht. Uiteindelijk heb ik die nacht en dag moeten toegeven op alles wat ik op voorhand voor ogen had in mijn geboorteplan; ik ben volgespoten met medicatie, en nog extra medicatie om de weeën heviger te laten komen, ik kon niet meer zelf plassen door de epidurale dus moest vragen om de bedpan en een sonde, maar van de schaamte die ik dacht over alles te hebben, bleef niet veel over toen ik er lag. De ontsluiting ging zo traag dat er gevreesd werd voor een spoedkeizersnede, dit na al zo’n 12 uur afzien. De hartslag van de baby viel af en toe weg en moest inwendig gemeten worden (wat een permanent littekentje op zijn hoofdje opleverde). Uiteindelijk mocht ik dan toch persen en vaginaal bevallen, want ik heb op een halfuur nog 5 cm ontsluiting extra gekregen. Omwille van die hartslag moest het wel heel snel gaan en ben ik geknipt en is de zuignap gebruikt. Ook dingen die ik liever niet had gehad. Maar eens je daar ligt, laat je alles varen, laat je alles gebeuren en over je komen en is er van schaamte geen sprake meer. Zolang de baby maar gezond is! Uiteindelijk is de baby dan geboren om 14.18u op maandag. Helemaal gezond en goedgekeurd gelukkig! Nadien was het nog wat zoeken met de borstvoeding, hij was te zwak om er zelf om te vragen. Maar na 1,5-2 weken, ging de voeding beter en nam zijn gewicht terug toe.
Ik heb me goed geïnformeerd, veel gelezen en opgezocht, en toch voelde ik me allesbehalve geïnformeerd en voorbereid toen ik binnen moest voor een inleiding. Dat komt heel weinig aan bod in lectuur en workshops,… Iedereen hoopt het natuurlijk te vermijden maar ik had er toch graag iets meer over geweten.
Bij een volgende zwangerschap is de kans heel groot dat ik terug die zwangerschapscholestase heb en dat ik terug met een inleiding zal moeten bevallen. De enige troost die ik dan heb, is dat ik al beter weet aan wat ik me kan verwachten. Ik zal dus waarschijnlijk geen natuurlijke bevalling meemaken en ik vind het wel jammer, maar ik ben al lang blij dat onze schattige baby helemaal gezond is en dat ik toch vaginaal ben kunnen bevallen.
Ondertussen is Pim bijna 8,5 maand en doet hij het prima. Als hij nu ’s nachts ook nog eens zou doorslapen, zou mijn roze wolk compleet zijn… 🙂
Tijdens mijn zwangerschap had ik een angststoornis
Lang heb ik getwijfeld of ik dit kwetsbare stukje van mezelf wel of niet op papier zou zetten en zou delen met de wereld. Ik vond redenen om het niet te doen, waarvan schaamte de belangrijkste was. Maar de redenen om mijn verhaal wel te delen wegen zwaarder: dit platform wordt door veel (wens-) mama’s gelezen en ik kan me voorstellen dat er medelotgenoten onder de lezeressen zijn die wel een stukje herkenning en bemoediging kunnen gebruiken. Ik weet dat ik dat erg prettig vond tijdens mijn zwangerschap.
Goed, daar komt ‘ie:
Tijdens mijn zwangerschap had ik een angststoornis. Ik ben altijd al een typje geweest dat zich snel zorgen maakt. Ik wil alles perfect doen en dus vooral geen (fatale) fouten maken. Spanningen zo nu en dan waren voor mij dan ook ‘normaal’.
Op een prachtige dag in februari ontdekten mijn man en ik dat we een kindje verwachtten. We waren verrukt en blij, want na 10 of 11 rondes proberen begon de moed mij al een beetje in de schoenen te zakken. Het mooie, overduidelijke streepje op de zwangerschapstest was meer dan welkom! De eerste weken verstreken en behalve dat ik wat vermoeidheidsklachten had, zat ik goed in mijn vel.
Ergens in week 6 of 7 van de zwangerschap moest ik naar de tandarts. “Gewoon een simpele controle”, dacht ik. Ik had mijn sportoutfit al aan, om na mijn tandartsbezoekje naar de sportschool te gaan. Terwijl ik zat te wachten op de tandarts, riep een assistente mij om wat foto’s te maken van mijn gebit. ‘O ja, dat is inderdaad al weer even geleden,’ grapte ik nog tegen haar. Ik nam plaats op de stoel in een aparte ruimte en voor ik het wist waren de foto’s gemaakt. Maar terwijl ik op de stoel zat voor de gebitsfoto’s zag ik een deur die leidde naar een apart hokje in de kamer en op die deur zat een sticker. Een gele driehoek moet een zwart uitroepteken met daaronder een soort waarschuwingsboodschap dat zwangere vrouwen geen röntgenfoto’s mochten laten maken. Je raadt het al: paniek. Waarom hadden ze die rotsticker niet op de deur naar de fotoruimte geplakt, zodat je de sticker al vanuit de wachtkamer kon zien?! Ik vroeg de assistente of het kwaad kon voor mijn baby. Ze keek twijfelachtig en lichtelijk geschrokken. Ze zei dat ze het niet precies wist. Even later stelde ik aan de tandarts dezelfde vraag. Hij keek ook geschrokken en zei dat ik het voortaan aan alle zorginstanties moet vermelden dat ik zwanger ben. Ik moest zelf nog wennen aan het feit dat ik zwanger was, laat staan dat ik me realiseerde dat ik dat nieuws met zorgverleners moest delen. Thuis barstte ik in huilen uit. Mijn man vertelde dat ik de verloskundige – die ik dus nog nooit had ontmoet, omdat ik nog niet eens mijn eerste afspraak had gehad – maar moest bellen. De verloskundige probeerde me gerust te stellen en zei dat het kleine frummeltje nog achter mijn bot verscholen zat dus niets van straling had meegekregen. Toch bleef ik maar malen ‘wat als…?!!’. Ik lag in bed, huilde en voelde me verschrikkelijk schuldig naar mijn zooo gewenste kindje. Relativeren lukte niet.