Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

newborn

Tsjaaaa, wanneer start je met werken na een stilgeboorte?

23 weken na de geboorte van Noah kan ik zeggen dat ik weer aan het werk ben. Ik ben polikliniek assistente in het ziekenhuis in Almere. 

1 februari 2019 – 4 weken nadat onze nachtmerrie begon. Ik heb een telefonische afspraak staan met de ARBO arts. Eigenlijk is bij haar alleen in grote lijnen bekend wat er gaande is, maar omdat ik al sinds oktober/november halve dagen ging werken in verband met mijn bekkeninstabiliteit moest ik nu toch echt ‘op het matje komen’. De timing was eerder al niet heel top want toen belde ze op het moment dat wij Noah zijn as gingen ophalen .. 

Mijn ARBO arts is een hele lieve vrouw en kan heel makkelijk een gesprek met haar voeren. We bespreken alles en maken een plan van aanpak. Ik mag zelf in eerste instantie aangeven wat mij fijn lijkt en samen komen we tot de conclusie dat wekelijks een bakkie koffie doen een goed idee is. ‘Zo gezegd, zo gedaan’ want ging gelijk die week daarop koffie drinken met m’n teamleidster. Vervolgens was ik daar 2,5 uur en met klotsende oksels heb ik mensen vertelt wat er is gebeurd. Iedereen is zo lief en ze geven steunvolle woorden. Na die 2,5 uur was ik totaal afgepeigerd. In bijzijn van anderen gaat bij mij een knop om. De knop gaat naar standje ‘ik troost anderen en zet mijn eigen verdriet opzij’.. Mega zwaar dus. ‘S avonds komen de tranen, het keiharde besef komt weer keihard binnen, maar gelukkig: ik mág weer huilen. Ik ben veilig thuis. 

Er verstrijken een aantal weken waarin ik wekelijks langs het werk ga voor koffie en ik merk dat ik toe ben aan meer. Ik plan een moment in dat ik alleen op kantoor m’n mail ga kijken sinds 3 januari. Ik lees alles maar ik sla niets op. Oh jawel: die gaat pensioen, die gaat weg, die is jarig, dit is gewijzigd in het systeem en 1 mail later is die wijziging alweer terug gedraaid naar het oude. Top. Brengt mij dus volledig van de leg, iedereen is al jarig geweest of hebben hun afscheidsfeestje al gegeven. Niets relevants is in mijn hoofd blijven zitten. Ik ben nog niet klaar voor ‘meer’. Die weken daarop ben ik dus weer aanwezig om koffie te drinken en om diezelfde mails nog een keer te lezen in de hoop dat ik IETS opsla maar je denkt toch niet dat er iets bij past als je 24/7 aan je kindje denkt? Dat je in elk woord de naam Noah ziet?

Ik weet niet precies waardoor het ineens veranderde maar ik had ZIN om naar m’n werk te gaan. Ik heb gelijk die ochtend m’n teamleidster geappt en gevraagd of ik voor mijn ‘koffie momentje’ langs mocht komen. Ik was er rond 10:00 uur en had in mijn hoofd dat ik om 12:00 uur weer weg zou gaan. Steef was ook aan het werk die dag (die werkt op de IC in hetzelfde ziekenhuis). Het werd 12:00 uur en ik kreeg ineens een heel naar gevoel. Weet je waarom? Ik dacht aan het feit dat ik naar huis zou gaan en dat ik alleen zou zijn. Tranen vullen mijn ogen, knoop in m’n maag. Voor ik het wist zei ik tegen m’n collega’s: ik blijf. Ik blijf tot Steef klaar is met werken (16:00 uur). M’n collega’s waren zo lief. We hebben het echt over van alles en nog wat gehad en niet perse alleen maar over Noah want dat gaf ik aan. Ik wilde weer even meedoen in de huidige maatschappij. De maatschappij waarin de tijd de afgelopen weken niet heeft stilgestaan. Echter kreeg deze middag een flinke wending toen er een arts naar mij toe kwam en zijn gesprek met mij opende met: “Wat fijn om jou hier weer te zien. Wat heftig allemaal hé” dus ik bedank de persoon in kwestie en geef aan het fijn te vinden om weer op het werk te zijn. Ineens zegt hij: “Maar hoe gaat het met de kleine? Groeit en bloeit lekker?” Ik zit te kijken en denk heel hard na. Ik moest oprécht nadenken van wat er zojuist gezegd is. Ik hoor m’n collega’s ook stil vallen. Langzaam en zachtjes zeg ik: “Hij groeit en bloeit helaas niet….”. Hij kijkt mij verschrikt aan en zegt: “Maar je was toch zwanger van een tweeling? Waarvan er 1 is overleden en 1 in leven is gebleven?” Vanaf hier gingen letterlijk 100 vraagtekens door m’n hoofd. Opeens vond ik het niet meer zo fijn om op het werk te zijn maar gelukkig werd ik enorm goed opgevangen door m’n collega’s en heb ik rustig het hele verhaal uitgelegd. Dit zie je alleen zo niet aankomen wanneer je al zo open en eerlijk over alles bent en inmiddels al zoveel collega’s hebt gesproken. Dan zou je denken dat er geen verwarring meer kán ontstaan ..?

Inmiddels ben ik langzaam aan weer mijn uren aan het opbouwen. Op dit moment werk ik 3x 4 uurtjes en elke 2 a 3 weken kijk ik samen met mijn teamleidster of we die dagen een uurtje kunnen uitbreiden. 

Met mijn ARBO arts heb ik elke 6 weken contact en die verloopt elke keer heel fijn. Ik voel mij totaal niet opgejaagd en krijg veel begrip. Het werken gaat goed. Ik kan nog niet alle werkzaamheden aan zoals aan de balie zitten omdat wij regelmatig zwangeren op de poli zien dus ik ben vooral achter de schermen bezig. Ook ben ik niet meer op therapeutische basis. Ik word oprecht weer verwacht en ingedeeld op taken die niet zomaar kunnen blijven liggen. Vind dat soms wel moeilijk omdat ik niet meer zoveel dingen tegelijk kan als dat ik voorheen kon en moet regelmatig even een rondje lopen door de gangen om mijn hoofd weer te resetten. Aan de andere kant voelt het zo fijn om weer ‘nodig’ te zijn. Dat ik weer mee mag doen in de normale dingen. 1 ding mag alleen niet vergeten worden: Noah gaat overal met mij mee naartoe. Het is niet dat ik die ‘thuis’ laat en dat ik weer de oude ben. In tegendeel. Ik moet opnieuw leren genieten. Ik moet opnieuw leren leven want dit zwarte gat blijft, het gemis blijft en daarom moet ik ‘opnieuw leren lopen’.. 

Stop met persen: “Sorry mevrouw, ik heb een foutje gemaakt. U zit pas op 6 centimeter in plaats van 10.”

Laat ik beginnen met mijn zwangerschap. 13 weken zwanger en met een beroerte in het ziekenhuis liggen is angstig maar alles is goed gekomen, Met 25 weken aangereden door een auto, 26weken getrouwd en met 34 weken begon mijn bevalling help nee niet nu al. Het kindje mocht komen dus er werd niks gedaan maar de weeën zakte af, pfff fijn blijf nog maar even veilig in mama der buik. Daar liep ik dan rond met 2 cm ontsluiting, de woorden rustig aan doen heb ik dan ook vaak gehoord. 

Op 1 nov zitten wij gezellig op de verjaardag van me schoonvader. Het begon weer te rommelen, druk maakte ik me niet meer, het zullen wel weer de oefenweeen zijn. 

In de nacht werd het toch wat pijnlijker en sneller op elkaar, even de verloskundige bellen dan maar. Niet veel later was ze er en ja ik zat op 3cm zal het dan nu beginnen met 37weken de weeën namen weer af maar ik was er nu wel een beetje klaar mee, hierdoor besloot de verloskundige samen met mij naar het ziekenhuis te gaan. Daar had ik inmiddels 4cm ontsluiting yess er zat weer vooruitgang in. Uurtje later zat ik op 5cm als het zo door zou zetten was ik blij, het was opzich goed te doen maar de grootste motivatie was de vooruitgang waardoor ik het beter kon dragen. Bij 5cm bleef het hangen dus mijn vliezen werden gebroken, wat een gek en raar gevoel. Niet veel later kreeg ik een weeën storm opnieuw werd er onderzoek gedaan want ze zagen dat ik persdrang had. Het verlossende woord mevrouw bij de volgende wee mag u mee persen u heeft volledige ontsluiting ik heb gehuild van blijdschap YES ik kon het op eigen kracht en heb straks mijn zoontje in me arme. De minuten tikte voorbij en zo ook de persweeën mega wat was dit afzien. Na 3 kwartier nogmaals even checken om te voelen of het hoofdje vooruitgang had, sorry mevrouw ik heb een foutje gemaakt u zit pas op 6cm. FOUTJE…. Dat is 4 cm verschil, Ik ben vanaf toen in een bubbel gekomen ik was zo boos moe en verdrietig ik kon niet meer. Niemand was meer leuk (behalve mijn partner daar ben ik bijzonder lief tegen gebleven), ik kon de weeën niet meer gewoon wegpuffe want voor me gevoel waren het persweeën. Ik heb toen gekozen voor een ruggenprik, wat een verademing ik kon de anesthesist wel zoenen. Ik kon adem halen zonder pijn….. 

Even wat eten en rusten want door alles waren me weeën volledig weg hiervoor kreeg ik dus ook weeën opwekkers.

18:45 allemaal piepjes en kamer vol artsen want het ging mis met de kleine er was lichte paniek. 

Mevrouw als wij het zeggen moet je perse want je heb volledige ontsluiting geloven deed ik het niet, maar ik deed wat ze vroegen. Helaas daalde het hartslag je van ons zoontje steeds bij een wee. Om 18:15 zeiden ze dan ook mevrouw het wordt een spoedkeizersnee als het binnen 5 minuten niet lukt. Vacuümpomp, 3 gynaecoloog en 2 co-assistentes stonden aan me bed op mij te duwen en aan me kind te trekken ohjha en vooral waren we aan het lachen, want ik voelde echt 0,0% van alles en ondanks het hartslag je bleef iedereen rustig. Ik zag het al gebeuren een spoedkeizersnee en dat wilde ik echt jiet, maar net toen de kinderarts binnen kwam was daar het huiltje van onze zoon daar was hij dan onze mini. 

Hopelijk is het wat 

Groetjes

Anouk

 

Bevallingsverhaal: Mirjam Hart had drie totaal verschillende bevallingen!

Mijn bevallingsverhaal: De geboorte van Filou

Mijn naam is Mirjam Hart en ik ben moeder van de 3 allerleukste kinderen: Noah van 13, Eli van 4 en Filou wordt eind juni 2. Met 3 bevallingen achter de rug kan ik met zekerheid stellen: geen bevalling is hetzelfde en je weet nooit hoe het zal lopen. De geboorte van onze dochter had ik dan ook wel iets anders voor me gezien…

Noah werd de dag voor de uitgerekende datum in een sneltreinvaart geboren. Een bevalling uit de boekjes, zei de verloskundige. Net zoals mijn hele zwangerschap eigenlijk. Het ging inderdaad heel soepel en het was het allermooiste wat ik ooit had meegemaakt.

Bij de geboorte van Eli ging het er heel anders aan toe. Het was bijna een week na de uitgerekende datum toen ik opeens werd opgenomen in het ziekenhuis voor een te hoge bloeddruk. Na een dag en een nacht rommelen besloten ze dat het tijd was om de man ter wereld te laten komen. Ik zou de volgende ochtend om 7 uur ingeleid worden. Die nacht kwamen de weeën spontaan op gang, maar de verloskundige vond het toch beter om evengoed te beginnen met inleiden. Om half 8 begon het circus en even na 9 uur hield ik Eli in mijn armen, na een heftige bevalling met weeën die ik niet kon bijbenen en waar ik spontaan een paniekaanval van kreeg. 

Tijdens de zwangerschap van Filou had ik enorm last van allerlei zwangerschapskwaaltjes. Ik had al vroeg in de zwangerschap pijn in mijn bekken en mijn stuitje en aan het eind van de rit was ik dus hartstikke moe. De kleine dame bleef helaas zitten waar ze zat, zelfs ruim een week na de uitgerekende datum. Ik werd tot tweemaal toe gestript, maar er gebeurde vrij weinig.

Wel veel valse weeën, waar ik behoorlijk van in de war raakte. Na twee bevallingen wist ik toch wel hoe weeën aanvoelde en moest ik toch instinctief weten wanneer de bevalling begon? Niet dus.

Toch dacht ik op een gegeven moment echt dat de bevalling begonnen was. We spraken met de verloskundige en een vk in opleiding af bij het ziekenhuis. Omdat mijn vorige bevallingen zo snel waren gegaan, namen we geen enkel risico. Ik settelde mij in het heerlijke bed op de nieuwe kraamvleugel van het ziekenhuis en keek echt uit naar de bevalling. Maar na een paar uur gebeurde juist het tegenovergestelde: De weeën namen af! Teleurgesteld keerden we huiswaarts met een lege maxi cosi.

Die nacht sliep ik als een roos en ook de volgende dag kon ik het rustig aan doen. Op wat valse weeën na bleek er niets aan de hand te zijn. De verloskundige belde zelfs op een gegeven moment wat ongerust, want ze had eigenlijk wel verwacht binnen een paar uur weer iets van mij te horen. Ik bekende dat ik daar wel op had gehoopt, want ik zat er behoorlijk doorheen. Ik was ontzettend moe en labiel en zag steeds meer op tegen de bevalling.

We besloten samen terug te gaan naar het ziekenhuis om daar de vliezen te laten breken. Wie weet was dit het laatste zetje wat onze kleine meid nodig had.

En ja hoor, de vliezen waren net gebroken en ik voelde meteen hoe de weeën heviger werden. Al snel kreeg ik persdrang. Zo snel zelfs dat ik niet durfde te persen, omdat ik nog niet was overtuigd dat ik voldoende ontsluiting zou hebben. Ik vroeg aan de vk in opleiding of ze voor de zekerheid nog even wilde kijken of het echt kon. Maar ik had toch al echt 10 centimeter ontsluiting en ik mocht gaan persen. Kort daarna lag ons meisje op mijn borst.

Bevallen vind ik echt iets magisch. Helemaal nu ik weet dat je dus echt nooit kunt inschatten hoe het gaat lopen. Ook al waren ze alle drie niet even makkelijk, ik weet nog wel dat ik na iedere bevalling dacht: Zo, dat is voor herhaling vatbaar! Ik zou het zo nog 10 x doen, maar helaas vindt mijn vriend het nu welletjes. We hebben ook een prachtig gezin met 3 geweldige en totaal verschillende kinderen. Dus misschien moet ik hem wel gelijk geven…

En dan verlaat je dus het ziekenhuis mèt kind, die angst dat ze ons afgenomen wordt blijft aanwezig

In mijn vorige blogs heb ik jullie verteld over het verlies van onze drie kinderen. Zwangerschap, blijdschap, angst, vroeggeboorte, verlies, miskraam en als laatst een stukje hoop. Klik hier voor mijn vorige blog.

Eind maart kreeg ik in het VU de abdominale cerclage, ons laatste stukje hoop om een zwangerschap te mogen en te kunnen voldragen. Eind april zag de controle er goed uit, groen licht dus. Aan de ene kant wilde ik zo snel mogelijk zwanger worden en aan de andere kant mocht het van mij ook nog héél lang duren. Snel omdat we er dan inzitten en eerder een antwoord hebben, een antwoord of het gaat lukken. En lang duren omdat ik stiekem heel bang ben voor het antwoord. Maar voordat we er over na konden denken was het al raak. De trein begint weer te rijden, maar naar welk eindstation blijft een verrassing. Mensen die mij kennen weten dat ik het liefst alles van te voren weet, zodat ik er vast rekening mee kan houden ‘ik houd niet van verrassingen’. Maar dit is te groot, te broos, te bijzonder en te kwetsbaar en tegelijkertijd zo eng!! Welk station het ook zal gaan worden we hebben er echt alles aan gedaan om onze wens te vervullen.

De eerste babyecho. Spannend, de test zegt wel dat ik zwanger ben en ik kots de longen uit mijn lijf, maar zit er wel echt iets? Ik denk dat de moeders onder ons dit wel herkennen. Het is zo iets ongrijpbaars. En dan kijk je vol verwachting naar het scherm als ze de echo maken en wat zie je? Een stip met een knipperlicht/ Ik vraag mezelf af of dit toch nog goed gaat komen. Maar wauw!!! Dat knipperlichtje is zó welkom…. Bizar hoe snel een kindje zich kan ontwikkelen in een echt mensje. Waar ik zo van baal is dat ik het super lastig vind om echt te genieten van een echo. Ik zie op een scherm een kindje en hoop alleen maar dat dit kindje bij ons mag blijven en ik baal ervan dat ik mezelf dit moet af vragen. Het liefst kijk ik er naar en omarm het met al mijn liefde voor dit kleine mensje, maar dit lukt nog niet zo goed, beter gezegd: Dit durf ik niet zo goed, bang dat het me ‘weer’ ontglipt. Wat voor de meeste geldt, is dat je 12 weken je mond houdt, want dan ben je uit de ‘gevaren zone’. Dit heeft voor ons wel een andere dementie gekregen. De gevarenzone is pas voorbij als je een gezond kindje in je armen hebt, en dan nog. We vonden het alleen een beetje gek om niemand wat te zeggen tot dat het gezond en wel geboren zou zijn met 40 weken. Nee alle gekheid op een stokje, het is en blijft één groot wonder en ik hoop dat mensen dit niet vergeten. Nu ben ik me er ook bewust van dat als ik deze rugzak niet had, ik er misschien ook anders in zou staan. Dus blijf ik lekker zeggen dat het één groot wonder is en dat niks vanzelfsprekend is. ‘Herinner je gister, droom over morgen, maar leef vandaag’ Maar och, ik kan jullie wel vertellen dat ik er van droom die 40 weken überhaupt te halen, zo’n magische getal. Ik lees vaak dat vrouwen die zwanger zijn schrijven: ‘Pffff ik ben er zo klaar mee wanneer kom je nou.’ En dan denk ik: ‘Wow, ik wou dat ik het überhaupt zou halen!’ En stiekem denk ik echt: ‘Zeik wijf, wees blij’. Dus dit keer hoop ik gewoon lekker 40 weken te halen en dat ik ook zo’n ‘waar blijf je nou’ berichtje kan plaatsen, gewoon omdat het dan kan. Maar aller eerst kijken wij uit naar onze eerste mijlpaal en dat is voor ons 24 weken. Met 24 weken is het kindje levensvatbaar, veel te vroeg en zo weinig kans maar er is een kans. Onze tweeling kwam op de dag af ook met 24 weken. En ik ben dankbaar dat we de tijd die we met ze hadden genoten. Een week eerder en we hadden die tijd niet gehad. Daarom is de eerste mijlpaal 24 weken. Wat er vanaf nu eigenlijk gaat gebeuren is dat ik vanaf nu (14 weken) wekelijks protulon injecties krijg. Dit is een hormoon wat er voor zorgt dat de baarmoeder rustig blijft. De cerclage zit er in. Verder is het naast de ‘gewone’ controles goed luisteren naar mijn lichaam. Als er zich dingen voordoen moet ik direct contact opnemen en dan kijken we wat we gaan doen. Stap voor stap… Met 20 weken stop ik met werken en zal ik leven als een ‘oude oma’.

24 weken

En opeens was ik daar, alweer 24 weken. Onze eerste echte mijlpaal en ik heb het gewoon gehaald. Vanaf 20 weken lag ik al plat. Wat ik gedaan heb de afgelopen vier weken? NIKS! De dagen aftellen totdat ik bij de 24 weken was. Liggen, coconnen en hopen dat ons kleintje morgen nog warm bij mij zit. Het gevoel van: ‘Laat mij broeden en stoor me niet, ik zie jullie allemaal wel weer als zij geboren is’. Als ik het zo nalees klinkt het alsof dit een soort ‘oer’ instinct was. Ik wilde het zo graag helemaal voltooien dat ik me vooral daar op focuste en er niks bij kon hebben. Op naar onze volgende mijlpaal, 27 weken. Met 27 weken werd onze eerste zoon geboren… Weer zon getal waar ik zo graag over heen wil.

27 weken

Ze zat er nog….WAUW. Ook gelijk een controle. Ze keken naar de cerclage en naar de lengte van de baarmoederhals, bibber de bibber. Maar tot onze grote verbazing zat dit allemaal nog steeds helemaal goed en was alles zoals het hoort te zijn. En ja, ik weet dat het er morgen anders uit kan zien, maar voor nu zit het goed en dat met 27 weken. Nu begint er echt een rare tijd, vanaf nu zijn we nooit verder gekomen. Tot 27 weken is een soort van bekend terrein. We zaten ook te bedenken wat onze volgende mijlpaal zal zijn, maar we zijn tot de conclusie gekomen dat we die niet hebben. Die 27 was al zo’n magische getal, gehoopt maar nooit gedacht deze te halen. En ja we kijken uit naar die 30, maar eigenlijk is voor ons nu toch elke dag een mijlpaal.

30 weken

Man man man!! 30 Weken, wie had dat gedacht? Ik zal niet zeggen dat het hier over roosjes gaat, want de harde buiken, pijn en druk  op de cerclage waren toch wel begonnen. In het VU was de cerclage geplaatst maar ik ben onder behandeling van het AMC en ik heb gelijk de eer dat ik de eerste hier ben met deze vorm van cerclage. Het moeilijk van deze vorm is dat je eigenlijk geen ontsluiting kan krijgen. Mocht het lichaam dit wel willen door weeën op te wekken, dan is het gevaar dat deze cerclage kan scheuren. Ik hoef jullie denk ik niet te vertellen wat voor gevolgen dit kan hebben, vooral voor mij. In samenspraak met de artsen kijken we gewoon heel goed hoe het met mij gaat, wat ik voel en hoe lang ik het volhoud met de daarbij genomen risico’s. Genoeg is genoeg en dat betekent dat ze gehaald zou worden. Gewoon bevallen kan niet omdat de cerclage heel hoog zit, het zal dus altijd een keizersnee worden. Maar jongens! Ik ben al zo ver.

36 weken

Op 36 weken op een unieke dag ‘vrijdag de 13de’ is onze dochter geboren ‘Djazz Ruby’. Donderdag 12 januari voelde ik wederom meer druk op de cerclage en ik had veel harde buiken. Ik besloot aan de bel te trekken en naar het ziekenhuis te gaan. Steeds had ik (op het laatst) in mijn hoofd: ‘Als ik die 36 weken maar haal’. En wat was ik blij dat ik die bijna gehaald had. Het was alsof ik me toen pas kon overgeven door te zeggen: ’Deze pijn is niet meer aanvaardbaar’. In het ziekenhuis hebben we daarom ook overlegd voor de longrijping en deze gekregen. Longrijping heeft een inwerktijd van 48 uur en werkt 10 dagen. Toen de spuiten erin zaten dacht ik alleen maar: ‘Nog even volhouden, in ieder geval die 48 uur.’ Ondertussen werden de harde buiken wat vervelender, maar ik liet me niet kennen, die 48 uur waren immers nog niet gepasseerd. De volgende ochtend werd het nog wat heftiger dan ik had gepland. ‘Volhouden’, dacht ik! Tot dat ze me aan een CTG-scan legden. Oeps… die pieken om de twee minuten kon ik niet verbloemen. Een paar keer kwamen ze vragen of het wel ging. ‘Ja hoor, het gaat prima’, zei ik zwetend. Tot de arts kwam en ze zei dat toegeven niet mijn sterkste kant is, maar dat we nu niet langer meer gaan wachten. Met deze frequentie en duur van zwangerschap is het het risico niet meer waard. ‘Hoe bedoel je?’, vroeg ik nog? “We gaan je dochter halen!” WHAT? ‘Straks?’ ’Ja binnen nu en 2 uurtjes.’ Maar de longrijping zit nog niet goed. Paniek!! Oke, ik moest even schakelen maar er kwam ook gelijk een soort van rust over me heen. Ik had het gered, 36 weken. Ik moest Tay bellen en vanaf toen ging alles in een stroomversnelling. Tay was nog niet binnen of hij kreeg zijn operatiekleding aan en we konden vertrekken. Vanaf het moment dat er gezegd werd dat ze vandaag zou komen tot het moment dat ze er was zat twee uur tijd. Het voordeel is dat je geen tijd hebt om er tegen op te zien, maar aan de andere kant ging het zo snel dat je maar half beseft wat er allemaal gebeurt. Eenmaal op de operatietafel met de ingewerkte verdoving, kon het beginnen. Wat een gek gevoel, je voelt geen pijn maar wel getrek en geduw in je lichaam, zo bizar. Ik denk dat het op zijn langst 10 minuten duurde totdat ze ons meisje omhoog hielden. Ze werd gelijk meegenomen omdat ze toch vier weken te vroeg geboren is. De kinderarts heeft haar helemaal nagekeken en binnen 10 minuten kwam Tay terug met onze dochter en werd ze bij mij gelegd. Voor mij een moment van paniek, was alles wel goed? Hoefde ze dan niet in de couveuse? Moest ze niet aan de beademing? Er werd alleen maar gezegd: ‘Ze is helemaal gezond, ze mag bij jou liggen.’ Ik kan jullie vertellen dat dat wel één van de onwerkelijkste momenten is geweest. Ik ben gewend dat onze kinderen gelijk meegenomen worden en ik ze pas terug zie in een couveuse aan toeters en bellen. En nu lag er een klein mooi meisje op mijn borst zonder ook maar een slangetje of plakkertje op haar lijfje, kon dit wel? Had ze dan echt niks nodig?

Toen ik eenmaal gehecht was werd ik naar de uitslaapkamer gebracht waar we met zijn drieën even konden bijkomen. We knepen onszelf of het echt geen droom is. Zo gek allemaal en wat lijkt ze op haar grote broer Gyan, heel bijzonder. Daar lag ik dan, op de kraamafdeling met een wiegje naast me bed met onze dochter erin. Ik kon haar gewoon aanraken zonder eerst mijn handen te ontsmetten, ik kon haar gewoon zien zonder alle toeters en bellen en het fijnst, ik kon haar wanneer ik wilde uit haar wiegje tillen en vast houden. De eerste nacht hebben we alleen maar liggen kijken en wel 10000x gecheckt of ze nog wel ademende. En dan verlaat je dus het ziekenhuis mèt kind… ik vond dat zo’n emotioneel moment. In de auto kon ik alleen maar huilen. Wie had ooit gedacht dat we met zijn drieën naar huis zouden gaan? Zoveel ontlading. Een droom wat werkelijkheid is geworden. Zoals bij iedere ouder is alles nieuw en spannend, maar doordat we onze andere mooie lieve kleine hummels weg hebben moeten brengen zit er zo’n lading en angst aan. Ons meisje heeft inmiddels haar broertjes en zusje overleefd, hoe gek is dat? Nu we deze mijlpaal weer hebben bereikt krijg ik iets meer vertrouwen, zou ze dan echt mogen blijven bij ons? Die angst dat ze ons afgenomen wordt is nog heel moeilijk naast me neer te leggen, het is te vaak gebeurd…En oh wat mis ik het om onbevangen happy te zijn. Happy ben ik zeker, ik geniet volop van onze kleine meid maar onbevangen happy? Dat gevoel wat ik had bij de geboorte van de eerste (wetend dat hij te vroeg kwam maar onwetend wat ons allemaal te wachten stond) dat euforische, dat heb ik niet meer en dat vind ik zo jammer. Maar lieve mensen, dankbaarheid overheerst! Wat was het een lange pittige en vooral mega spannende zwangerschap. Wekelijks spuiten in mijn bil, een cerclage die steeds pijn deed en de helft van de tijd plat gelegen niet wetend hoe het af zou lopen. Maar WAUWWW het was het allemaal waard. Drie en half jaar van blijdschap, angst, hoop, verdriet en afscheid van onze drie kindjes. Toch zijn we er samen in blijven geloven. En doordat we samen sterk staan en de moed niet hebben opgegeven ligt er nu een heel mooi meisje naast ons: ‘DJAZZ RUBY’

WONDEREN BESTAAN

GABY (klik hier voor haar Instagram)

Bevallingsverhaal: “Ik zat in een vage eigen wereld van pijn, een soort bubbel”

Mijn bevallingsverhaal

Zwanger zijn is dus niet zo mijn ding, mijn lichaam is niet goed in het onderhouden van twee lichamen tegelijk. Al vrij snel in mn zwangerschap werd ik extreem moe en dat werd eigenlijk alleen maar heftiger gedurende de zwangerschap. Ik leefde eerst naar de 12 weken, dan zou het beter worden… Werd het niet dus toen naar de 20 weken werd het wel even ietjes beter maar nog steeds was ik een schim van wie ik was. Tot de 30 weken toen ging het van kwaad tot erger. Ik kon nog geen 5 min lopen of ik viel al flauw. Harde buiken en 2x opgenomen met vroegtijdige weeën. 1x met 31 weken en 1x met 34 weken. Hoe graag ik wilde dat hij toen nog bleef zitten wilde ik vanaf de 37 weken dat hij eruit zou komen. Mijn lichaam kon niet meer, ik was op. Kon niet meer zelfstandig douchen en ik had een po stoel op mijn slaap kamer voor de nachtelijke plasjes. Ik voelde me bejaard en afschuwelijk, hoe mooi mijn buik er ook uitzag. Toen ik 38 weken en 4 dagen was heeft mijn moeder in paniek de verloskundige gebeld dat het echt niet meer ging zo mijn lichaam was echt klaar. Bloeddruk hoog terwijl deze in het begin echt angstaanjagend laag was waardoor ik letterlijk omviel. Mijn handen en voeten opgezwollen en gewoon echt fysiek en mentaal op. Wetende dat ik nog moest beginnen aan een marathon wist ik echt niet hoe ik dit moest gaan doen. Dus ik werd ingeleid… Omdat ik een antibiotica resistente bacterie in mijn blaas had waar ze achter kwamen bij een eerdere opname bij 34 weken, ging dit in quarantaine gebeuren.

Donderdag avond 25 januari 2018 gingen we naar het ziekenhuis en kreeg ik een ballonnetje ingebracht. At nog even een menu van een grote fastfood keten als galgen maal en we gingen beginnen. ‘s nachts had ik wel een rommelige buik maar geen concrete weeën nog.

‘S ochtends werd ik gechecked op ontsluiting, 3 cm dus ready to go. Vliezen werden gebroken en een hartslagmetertje werd geplaatst op het hoofdje van Jax.

Binnen 2 sec begon de paniek, mijn bed stond ineens vol met personeel en mijn sieraden werden afgedaan. Op de achtergrond hoorde ik OK staat klaar. Er werd ons weinig verteld en mijn man, ik en mijn moeder raakte in paniek. Toen kwam een gynaecoloog binnen gerend en had het over het hartslagje dat sterk daalde. Hij twijfelde geen seconde en zijn hele arm ging er in alsof ik een koe was. Maakte mij op dat geen reet uit al hadden ze me te plekken opengesneden, mijn baby mijn baby dat is het enige wat ik kon uitbrengen. De gynaecoloog was er gelukkig in geslaagd het navelstrengetje of wat het ook was terug te duwen en de hartslag was weer stabiel. Maar ik was bang, heel bang dat het weer zou gebeuren en eiste een keizersnede. Na dat ze me even op adem hadden laten komen kwam er een andere gynaecoloog uitleggen dat het echt veilig was een natuurlijke bevalling door te laten zetten, en ik was overgehaald. Dus de oxytocine werd opgeschroefd en ik wilde een ruggenprik omdat ik al zo uitgeput was en ik moest nog beginnen. Kwam ik van een koude kermis thuis, die ruggenprik deed geen reet en ik had weeenstorm na weeenstorm. Vol gas rug weeën en ik zat in vage eigenwereld van pijn. Amper een seconde om op adem te komen, maar de verpleegkundige geloofde niet dat de ruggenprik niet goed zat. Maar ik had ook geen kracht om hier tegen in te gaan. Rond 16:30 zat ik op 10 cm en wilde ik graag persen. Mij werd gezegd dat ik nog even op mijn zij de persweeen moest wegpuffen tot dat de gynaecoloog kwam. Wie persweeen kent weet dat dit geen doen is. Na 100x vragen wanneer die kut gynaecoloog nou eens kwam (schelden kon ik nog wel heel goed) kreeg ik te horen, 17:30. Als een havik hield ik me vast aan die cijfertjes op de digitale klok die tegenover mijn werpbed hing. Pling hij sloeg 17:30… dus ik WAAR IS DIE GYNAECOLOOG???? Die kwam dus pas om 18:00 eindelijk de kamer in. Eindelijk persen. Na 1 uur en 45 min alleen maar een klein stukje hoofd met haar te persen was mijn lichaam finito. Het voelde alsof ik wegviel. Dus een schaar en een vacuumpomp werden gehaald. Met een heftige kracht werd Jax gehaald, ik liet alles los het maakte mij niet meer uit als mijn baby er maar uit kwam. En dat kwam hij, er werd een warm zwaar bundeltje leven op mij gelegd en ik was zwaar verliefd en zo high alsof ik weet ik wat had gebruikt. High on life het allerbeste gevoel wat ik ooit in mijn leven heb gevoeld. Jax was zo gezond als een hoentje en mocht lekker op mijn borst liggen. Toen moest de placenta eruit, die wilde ook niet dus werd er geduwd en getrokken en eindelijk na 45 min net voor alsnog een operatie kwam deze eruit, bloedspetters everywhere leek wel een horrorfilm, (iedereen had ivm met de quarantaine schoortjes aan en daar zaten dus ook bloedspetters op vond het net bebloedde minions op dat moment) Maar dat maakte mij niet uit ik had mijn beebje en alles was goed met hem! Nu nog even gehecht worden maar dat maakte ook niet uit zolang ik maar naar dat lieve kleine bundeltje wat wij hadden gemaakt kon kijken. Op een gegeven moment ging de familie weg en moest ik plassen aangezien de katheter was verwijderd. Dus ik ging heel zelf verzekerd overeind, ik was nog steeds high on life en heel vreemd een soort hyper. Toen ik op het randje van het bed zat kwam er een warme golf uit mijn lichaam en zakte ik weg, ik hoorde alleen de stem van mijn man op een verre blikkerige achtergrond en het voelde alsof ik onder water zakte in een warm rustig bad. Toen ik weer bij kwam heb ik dat plassen maar even gelaten en uiteindelijk zijn we met zn drieen in slaap gevallen. De volgende ochtend mocht ik naar huis zonder verder onderzoek eigenlijk (nadat ik zoveel bloed had verloren dat het bed doorweekt was maar oke) Eenmaal thuis voelde ik me nog zo zwak en kwam de verloskundige mijnhb checken die was uiteraard mega laag. Dus ijzer tabletjes en lekker rood vlees wat eindelijk weer mocht kwam ik er binnen een paar dagen weer boven op en zat ik op mijn roze wolk.

Bevallen was het meest heftige maar meest mooie wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Het was het allemaal dubbel en dwars waard voor dit heerlijke ventje wat we ervoor terug hebben gekregen!

Liefs Rachelle

Dit is het gezicht van ultiem geluk. Na drie miskramen eindelijk die felbegeerde baby

In oktober bleek ik weer zwanger, ik geloofde er niet meer in. Verloor alweer veel bloed, en ook hier bleek na een echo mijn derde miskraam een feit. Ik was woedend, woedend dat niemand me begreep, me wilde helpen en het telkens mis ging. Dit was geen toeval, of pech, zoals velen het noemde. 

Eind 2017 konden we terecht in Gent, wat een verademing! Zo begripvol, lieve artsen, meedenkend, en ze gaven mij de bevestiging dat dit niet oké was. Een uitgebreid onderzoek werd gedaan, geen detail werd overgeslagen. DNA, bloed, semenonderzoek, ellenlange vragenlijsten en tot slot een traumatische hysteroscopie. 

Het wachten duurde lang, een voor een kwamen de uitslagen binnen. Er was inmiddels bekend dat mijn TSH waarden (schildklier) te hoog waren, hiervoor startte ik direct met medicatie. Ook had ik waarschijnlijk een progesteron tekort, dit kon verholpen worden met medicatie/hormonen. 

En toen kregen we een uiterst verdrietige diagnose. Mijn bloedwaardes gaven aan dat mijn eicelreserve zeer laag was, het zou niet lang duren voor ik in de overgang zou komen. En dan kon het zomaar eens te laat zijn om onze allergrootste wens in vervulling te laten gaan. Mijn wereld stortte in. Zo jong, en dan al tijdsdruk voelen. Veel leeftijdsgenoten waren nog niet eens bezig met een kinderwens. 

Met dit nieuws werd er begin maart 2018 een behandelplan gemaakt. We zouden 1 a 2 rondes IUI gaan doen met wat hulp van medicatie/hormonen, en hierna starten met IVF-PGS, dit is IVF met embryoselectie. Zo werden de aangedane embryo’s geselecteerd en kregen de overige een kans. De kansen op veel embryo’s was laag met deze diagnose. 

Wat vond ik dit eng, doodsbang voor naalden, onderzoeken ed. Maar mijn wens was zoveel groter dan de angst. Dus we gingen ervoor. 

Net voor we begonnen met het traject bleek ik voor de 4e keer zwanger. Zou het nu dan echt? Zou de ellende van een 4e miskraam en een zwaar traject ons bespaard worden? 

Ik kreeg verschillende medicatie ter ondersteuning. Medicatie om mijn schildklier stabiel te houden, 6 x daags hormonen om mijn progesteron level op peil te houden, en aspirine om mijn bloed te verdunnen. Dit gaf een sprankje hoop, een houvast. 

Ik voelde me mentaal goed, weinig klachten, elke dag overleven was er 1. Onbezorgd zwanger zijn zat er niet meer in. De angst overheerste. 

Met 5 weken was ik alleen thuis en verloor ik plots enorm veel bloed, meer dan al mijn miskramen. Ik verloor een groot zwart stolsel en wist toen, het was over. Dit kwam niet meer goed en de geschiedenis leek zich te herhalen. Ik voelde me verscheurd, mijn man kwam thuis en diezelfde dag hadden we nog een echo. Er was bloed te zien, maar ook een stipje, een vruchtje! Het was nog niet klaar. Waarschijnlijk waren het er 2, en ben ik 1 kindje hier al verloren. 

Het bloeden hield aan, het werd minder, de tijd kroop en met ruim 6 weken kregen we een echo. Er klopte wonderbaarlijk een hartje! Ik kon het niet geloven, een kloppend hartje, een teken van leven! Dit moest een vechtertje zijn. Het bloeden stopte en wekelijks kreeg ik een echo, we zagen ons kindje groeien. Wauw, langzaamaan begon ik het te beseffen, ik kon zelfs genieten. Kwam dit kindje er echt? 

De weken kropen voorbij, ik voelde me lichamelijk goed. Geestelijk was een ander verhaal, hoe zeer ik ook genoot, de angst overheerste. 

Met 38 weken zwangerschap trok ik het mentaal niet meer. Hoe goed ik me lichamelijk nog voelde, hoe slecht het in mijn hoofd ging. Ik sliep niet meer, was continu angstig, at slecht en kon niet meer genieten, alleen maar huilen. Zo bang was ik dat dit kindje, wat we al zo lief hadden, wat zo gewenst was, ons afgenomen zou worden op een termijn dat het prima was om te bevallen. In mijn hoofd was ik overtuigd dat wanneer ik over de 40 weken zou gaan, ik ons kindje af moest geven. Ik geloofde daar heilig in, en het was nog steeds nergens op gebaseerd. 

Na vele gesprekken met de verloskundige hebben ze besloten mij in te leiden. De angst die ik in elke vezel voelde was niet goed voor de kleine. Het was tijd om geboren te worden. 

Het inleiden verliep niet vlot, maar 8! dagen later was eindelijk het moment daar. Op 20-11-18 werd na 39.1 weken zwangerschap ons langverwachte, zo geliefde kindje geboren na een zware bevalling. Een jongen, Vigo is zijn naam, en kerngezond! 

Dit geluk, ècht ik kan het niet beschrijven, het is zo’n andere vorm van liefhebben, zo intens. 

Dit was alles waar we van droomde, en meer. 

We hadden nooit gedacht dat na 3 miskramen en de diagnose vervroegde overgang het geluk ons nog gegund was! Het is ècht een wonder. 

Ze zeggen dat je moet genieten van een zwangerschap, maar het is niet erg als dit niet altijd lukt, als de angst overheerst. Je mag voelen wat je voelt. 

Het ouderschap is niet makkelijk, maar alles, maar dan ook echt alles nemen we voor lief. We exploderen van liefde die we voor hem voelen en hadden het niet willen missen. Nog elke dag zijn we dankbaar, genieten we van hem en zijn we verbaasd dat dit lieve mooie sterke jongetje bij ons mag zijn. 

Hopelijk ooit, mag er nog een broertje of zusje voor hem komen, de tijd zal het leren. 

Ik gun iedereen dit grote geluk.

Bevallingsverhaal: “Er is onlangs een heuse Star Wars baby bij ons geboren!”

Ik denk dat het een maand later of iets meer ( het is een periode dat een leegte vormt in mijn hoofd) was dat ik opeens zoveel naar het wc moest, dat vond ik raar. Normaal moet ik helemaal niet vaak gaan plassen. Zou het kunnen? Ik ga snel voor het werk naar het Kruidvat en koop een test. Op het toilet van het werk doe ik de test want geduld staat niet in mijn woordenboek. Positief! Ik kon het amper geloven, mijn handen trilden helemaal. Ik bel mijn hubby en de volgende dag kopen we een test die zegt hoever ik ongeveer zou zijn. 1-2 weken. Ik maak zo snel mogelijk een afspraak met de dokter.

Een paar dagen voor mijn verjaardag vernam ik het nieuws: weer zwanger! Mijn hcg waarde leek echter wel aan de lage kant te zijn. Ik moest over een paar dagen terug komen om weer bloed te laten trekken. Met een bang hartje belde ik naar dokter voor de resultaten, het was een super resultaat! Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog , lekker ongemakkelijk die inwendige onderzoeken. Maar het kon me niet schelen  want deze  keer zat alles waar het moest zitten! Ik was zo blij! We wouden de 3 maanden afwachten om het te vertellen maar zodra we bij de volgende echo het hartslagje hoorden, konden we niet meer wachten.  Onze ouders waren door het dolle heen! Het eerste kleinkind aan de Karipidis kant, vierde kleinkind aan mijn kant.

Aan de mensen die zeggen dat hun zwangerschap zalig was met geen enkel probleem: leuk voor jullie, daar ben ik jaloers op.

Drie maanden lang, hing ik elke morgen boven de pot. Toen dat eindelijk over was, begonnen de neusbloedingen. Elke twee weken was ik wel ziek, drie maal had ik een blaasontsteking, slapen deed ik niet want ik had teveel pijn, wandelen lukte ook niet goed en ik ging van een schoenmaat 36 naar een schoenmaat 40. Maar ik kan er niet over klagen, want dit is wat ik zo graag wou: een klein wondertje in mijn buik.

Het was 3 mei, ik was eindelijk 37 weken ver, uitgeput, gepijnigd maar voldaan want ik had net lekker gesmuld van een ijsje bij de quick. We waren daar gaan eten want dan is mijn mama jarig. Ze grapte altijd dat Kylo geboren zou worden op haar verjaardag in plaats van 21 mei, zijn uitgerekende datum. Ik wuifde  het altijd weg met mijn hand.

Ik wou dat mijn kind zijn eigen dag had om jarig te zijn en die niet moest delen, zijn verjaardag was voor hem alleen.

Ik reed terug naar huis, lekker comfortabel met zo een dikke buik in de weg. Ik wou nog wat foto’s trekken voor instagram en bukte me om iets op te rapen.

Plots voelde ik warm water over mijn benen stromen. Hè wat irritant, heb ik nu zonder waarschuwing in mijn broek geplast?

Ik waggel met alle moeite de trap op om een andere broek aan te doen en toen ik eindelijk weer beneden geraakte … gebeurde hetzelfde. Ik snelde naar het toilet om te kijken… het was licht roze vloeistof.

Ik bel snel naar mijn vroedvrouw, zoals altijd nam ze niet op.

Ik bel naar mijn vriend die in Nederland werkt… nee hè! Hij neemt ook niet op.

Ik stuur een bericht naar mijn vriendin en ik zeg dat ik denk dat mijn water is gebroken, ze lijkt meer in paniek te zijn dan mij.

Ik neem de auto sleutel en ik rij op mijn gemak naar het ziekenhuis, ik had over dertig minuten toch een afspraak bij de gynaecoloog. Wat een toeval.

Ik kom aan aan de balie en ik zeg dat ik denk dat mijn water is gebroken… ga maar zitten in de wachthal mevrouw.

Na een kwartier mag ik naar binnen en ik vertel hetzelfde tegen de assistent van de gynaecoloog.

“Doe je broek en slipje maar uit en dan mag je gaan liggen,” zegt ze.

Laat me wat vertellen… het is zeer onaangenaam en oncomfortabel om met je bloot onderlijf te wandelen als er allerlei uitsijpelt.

De assistent gaat dadelijk aan de slag. Twee cm opening en ik mag gaan plaats nemen in  de bevallingskamer. Helemaal alleen. Ik denk dat ik wel 100 keer heb proberen te bellen naar mijn vriend en toen hij opnam, dacht hij ook nog dat ik aan het grappen was.

Uiteindelijk kwam hij aan met de spullen en kwam hij me vergezellen. We hebben gewandeld, een filmpje gekeken, de tv uitgezet toen zijn stomme ex opeens verscheen op tv en noem maar op.

By the way… ik had gekozen om geen ruggespraak te laten zetten, wist ik veel wat een helse pijn er op me te wachten stond. Ze hebben me uiteindelijk er toch een gegeven omdat ik zo venijnig was van de pijn en de vroudvrouw eerlijk gezegd in haar gezicht wou slaan omdat ze me vragen aan het stellen was, moest ik ooit nog zwanger geraken, is die ruggenprik het eerste dat ik wil, wat een zalige verlossing !

Klokslag 12:00 mocht ik beginnen persen, dat heeft 20 minuutjes geduurd.

Ze lieten me mijn kleine jongen zien en mijn vriend zei dat ik enkel kon zeggen dat het een baby was. EEN BABY!

Hij voelde zo warm en de restjes op zijn lichaam en in zijn krulletjes stoorde me zelfs niet terwijl ik hem al snikkend streelde. Mijn jongetje was er eindelijk, eindelijk in mijn armen. Ze namen hem terug weg van me om hem te wegen en te meten terwijl ze me begonnen te naaien.

Eens dat allemaal gebeurd was legden ze Kylo op mijn vriend zijn bloot bovenlijf, ik zag de tranen in zijn ogen, wat was hij trots. We moesten lachen toen Kylo hapte naar zijn tepel, daar gaat niks lekker uitkomen hoor, gekke jongen.

Gek genoeg herinner ik me erna niet veel meer. Ik kreeg bezoek… en op einde van de dag koorts, hoge koorts. Het pijnigt me soms wel als ik er aan terug denk, ik wou dat ik me meer kon herinneren.

Ik herinner me enkel de pijnen de frustraties als ik naar het toilet moest, ik was van voor tot achter gescheurd dus dat was geen plezante bezigheid.

Zodra we na 3 dagen naar huis mogen, wordt het zo echt. Ik huil en ik ben bang. ’S Avonds slaap ik ook nauwelijks, ademt hij nog? Ligt hij nog goed ? Heeft hij het niet te koud? Word ik wel wakker als hij moet eten? Ik vond het een super zware eerste maand, constant dat paranoïde zijn, twijfelen of ik het wel goed doe, me slecht voelen omdat hij de borst niet wou en noem maar op. Soms vraag ik me af hoe moeders zo kunnen doen op instagram alsof alles zo soepel en perfect verloopt. Voor mij was het niks van dat de eerste maand. De vroedvrouw en de consulent van kind en gezin, dachten dat ik depressief aan het worden was. Ik zei dat het ging, gewoon een beetje moe. Zo ben ik nu eenmaal, ik wil niet over gevoelens praten, ik wil met rust gelaten worden.

Een tijdje later kwam ee ook nog eens verborgen reflux bij, Kylo weende de hele dag. Als ik het niet meer aankon, ging ik even op het toilet zitten en weende ik. Het is zo hartverscheurend als je je eigen kind niet kunt troosten. We maakten een afspraak bij de kinderarts en we kregen druppeltjes mee en aangepaste voeding. Heerlijk, na een paar dagen ging het eigenlijk stukken beter! Hij sliep goed en zelfs de nachten door ( wat een paniek als hij de eerste keer doorslaapt en je wakker schiet ‘smorgens omdat je niet weet wat er gaande is). Hij werd een vrolijke baby, een knuffelbeertje dat altijd op de buik wou liggen om zo zijn hoofdje op te heffen, net een schildpad. Mijn kleine jongen is ondertussen al een jaar oud geworden, ik heb een traantje moeten wegpinken toen we voor hem zongen op zijn feestje.

Mama houdt super veel van je. Ik kan niet meer zonder je en je bent alles dat goed is in mijn leven.

Mama Elsa

In de woonkamer staart een leeg wiegje terug

Deel 2.

In mijn vorige verhaal [link naar vorig verhaal] heb je kunnen lezen hoe de bevalling verliep. Deze was zwaar. Van begin tot eind duurde hij ruim twintig uur. Afwisselend in en uit bewustzijn heb ik niet alles meegekregen, maar heb wel gedacht: “Dit kan toch nooit goed zijn?” Echter, toen onze Noëlle eenmaal op de wereld was, waren haar apgar-scores gewoon goed en daarom werden we al snel (vanwege een gebrek aan bedden) naar huis gestuurd. Dit is hoe onze roze wolk uiteen spatte en plaats maakte voor de zwartste lucht die je je kunt bedenken.

Thuis

We rijden onze straat in en meteen valt hij op: de grote ooievaar prijkend in onze voortuin. In zijn snavel een roze doek met daarin een babypop. Ook het huis is versierd met vlaggetjes en roze ballonnen. Bij het zien van deze pracht, voel ik me op en top gelukkig; dit is helemaal zoals ik het me had voorgesteld. Op de achterbank een Maxi-Cosi met daarin een minuscuul mensje. Ons mensje. Die hebben wij gemaakt! Hoe wonderlijk eigenlijk. En hoe je hart zich in zo’n korte tijd kan vervullen met zó intens veel liefde, dat is niet uit te leggen.

Eenmaal thuis volgen de eerste kraamvisite van de kersverse opa’s en oma’s en we maken kennis met de kraamhulp. Om daarna volledig gesloopt, maar onwijs trots, als een heus gezinnetje in bed te ploffen. Eindelijk heb ik ons wondertje helemaal voor mezelf! Geen verplegend personeel of kraamhulp die het beter weten, geen kraamvisite die mijn dochter opeist, maar gewoon ‘wij’ in ons moment.

Mijn man snurkt (letterlijk) al binnen twee minuten maar ik niet. Ik voel me vreemd. Onrustig. De zware bevalling heeft Noëlle geen goed gedaan: ze geeft steeds vruchtwater over en wilde vanaf thuiskomst al niet drinken. Ze huilt niet en slaapt eigenlijk alleen maar. Hoewel een deel van mij denkt: “fijn, zo’n rustige baby,” geeft mijn beginnend moederinstinct aan dat er iets niet klopt.

Ze stikt!

Na een onrustige nacht, komt de ochtend. Ik leg ik Noëlle even in de wieg, zodat ik naar de wc kan. Maar ineens wordt ze helemaal grauw van kleur. Blauw bijna. Het ziet er bizar uit en ik schrik behoorlijk! “ZE STIKT!!” Gil ik en meteen gris ik haar weer uit de wieg. Maar eenmaal in mijn armen is haar kleur weer normaal. Mijn man kijkt me verbaasd aan en zegt schouderophalend: “Nou, ik zie niks.” Ik kijk weer naar Noëlle, maar ik zie ook niets meer…. Heb ik me het verbeeld?

Niet lang daarna verschijnt de kraamhulp en dan gebeurd het ineens weer: Noëlle loopt helemaal blauw aan, dat duurt een paar seconden en dan trekt het weer bij. Maar nu zien mijn man en de kraamhulp het ook. Allemaal staan we er met een soort schaapachtige verbijstering naar te kijken. De kraamhulp – die al vijftien jaar in het vak zit – zegt dat ze nog nooit iets dergelijks gezien heeft. Dat is niet echt geruststellend en we besluiten daarom ook om direct de huisarts in te schakelen. Die kwam, onderzocht, maar suste de boel al snel. Niets aan de hand volgens hem. Ze moet gewoon wat aansterken na zo’n zware bevalling, dat was alles. Baby’s kunnen soms lichte epileptische aanvallen hebben, dat komt vaker voor na een zware bevalling. Aldus de huisarts. Zorg dat ze goed gaat drinken, dan trekt ze wel bij. En met die woorden vertrekt hij weer.

Toch zijn we er met z’n allen niet gerust op. Noëlle slaapt alleen maar en wil niet drinken. We proberen van alles: theelepeltjes, pipetjes, melk op onze vingers? Af en toe krijgt ze wat binnen, maar overtuigend is het niet. Zo modderen we de rest van de dag wat aan. Meerdere keren bel ik bezorgd de huisarts maar iedere keer krijg ik de assistente die me telkens afscheept met nutteloze adviezen. Ze zegt dat ze de huisarts op de hoogte houdt en dat hij aan het einde van zijn route nogmaals langs zal komen. Maar hij is nooit geweest.

Heel erg fout

Tegen zessen haal ik Noëlle uit de wieg om nogmaals een voeding te proberen. De kraamhulp is al naar huis. Deze keer begint Noëlle iets overtuigender aan de speen te sabbelen en ze krijgt zowaar een paar milliliter melk naar binnen. Dat geeft mijn ongeruste moederhart weer een beetje hoop. Zie je nou wel? Het komt wel. En het komt heus goed!

Maar dan gaat er iets heel erg fout. Noëlle haar hele lijfje verkrampt en haar armpjes trekken spasmisch samen. Dan zie ik het leven uit haar gezichtje wegtrekken en haar ogen staren met een gruwelijke doodse leegte terug. Ze ademt niet meer. Haar armpjes vallen slap langs haar lijfje en ook haar beentjes bungelen levenloos onder haar billetjes. Van binnen schreeuw ik: “Nee!!! Dit kan niet! Dit mág niet!!!”

Het kost me alle kracht die ik bezit om de paniek die mijn strot dichtknijpt de baas te blijven. Ik probeer mijn EHBO lessen over reanimeren bij baby’s te herinneren maar mijn brein is één zwart gat. In een paniekreactie laat ik Noëlle een ‘val beweging’ maken. Het zogeheten Moro reflex. Dat had ik in het ziekenhuis gezien. Door de schrik van ‘de val’ schieten haar armpjes in de lucht op zoek naar houvast en ze haalt goddank een teug adem. Bij bewustzijn is ze niet, maar haar ademhaling – hoewel fragiel – is er wel weer.

 

Paniek

En dan raak ik in paniek. Verstandeloos ren ik met Noëlle bungelend als een dooie lappen pop in mijn armen, kriskras door het huis. Gelukkig is mijn man er. Zijn verstand doet het wél en hij duwt ons in de auto en sjeest naar het ziekenhuis. Huilend rennen we de Eerste Hulp binnen. Ik gil iets in de trant van: “Ze ademt niet meer!” waardoor we direct bij een arts terecht kunnen. Die is in eerste instantie niet zo onder de indruk. Ze ademt immers wel. Met een slangetje zuigt hij Noëlle’s longetjes uit, omdat hij vermoedt dat daar nog vruchtwater in zit. Daarop krijgt ze echter precies zo’n heftige aanval als eerder thuis. De arts schrikt, want ik zie zijn hele gezicht vertrekken. Vluchtig pleegt hij een telefoontje en binnen no-time wemelt het van de witte jassen om ons heen. Noëlle wordt met spoed overgebracht naar de Intensive Care. Daar proberen ze haar met man en macht in leven te houden.

Machteloos

We worden naar een andere kamer gebracht. We wachten, hopen, huilen, vrezen en uiteindelijk komen ze vertellen dat Noëlle voor verdere onderzoeken naar een groter ziekenhuis moet. “De ambulance van het UMCG kan hier ieder moment zijn, dus als jullie nog afscheid willen nemen, dan moeten jullie dat nu even doen!”

Compleet in shock en met duizend vraagtekens zitten we nog geen tien minuten met Noëlle in onze armen voor ze wordt opgehaald. Vier ambulance broeders en de professor Neonatologie nemen haar van ons over. Dat deze professor er is, maakt op het personeel van dit ziekenhuis indruk; het schijnt dé specialist te zijn. “Uw dochter in goede handen!” Zegt de kinderarts. Schrale troost….

Op een afstandje staan we machteloos toe te kijken hoe de specialisten vechten voor het leven van onze dochter. Ik zie hun bezorgde gezichten. Tranen stromen onophoudelijk over mijn wangen. Ik zie hoe de professor een buis (die bijna net zo groot is als Noëlle zelf) uit zijn instrumentenkoffer pakt en door haar keeltje duwt. Voor de beademing, zo zegt hij. Ik draai me om. Ik kan het niet meer aanzien. Ik blijf mezelf knijpen in de hoop dat ik wakker wordt, maar helaas…

Wanneer Noëlle stabiel genoeg is voor vervoer, vertrekken ze naar het UMCG. We mogen niet mee in de ambulance, simpelweg omdat daar geen plaats voor is. Compleet desolaat staan we te kijken hoe de gehele crew met ons kindje de ambulance in gaat en vervolgens met toeters en bellen uit het zicht verdwijnt…

De onderzoeken die in UMCG gaan plaatsvinden zullen uren in beslag nemen en daarom is ons uitdrukkelijk verzocht om eerst naar huis te gaan, onze zaken op orde te maken en pas in de loop van de ochtend daar naartoe te komen. We kunnen toch niets doen.

Leegte

En zo komen we tegen zes uur in de ochtend thuis. In schril contrast met wat zich de afgelopen nacht heeft afgespeeld, lopen we langs de grote, met roze ballonnen versierde ooievaar die nog pronkend in onze tuin staat. Ik geef het ding een trap. Zinloos, ik weet het, maar ik kan het niet laten. Met een lege Maxi-Cosi lopen we naar binnen. In de woonkamer staart een leeg wiegje terug. Oorverdovende stilte. Zó een allesverslindende leegte heb ik nog nooit gevoeld…

+ Meer berichten