Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

newborn

Bevallingsverhaal: “Spoed! Ik had twee zakken bloed en daarbij twee zakken plasma nodig”

Mijn vliezen braken op maandagochtend rond 06:00 uur, alleen er gebeurde verder weinig die dag. Ik verloor wel vruchtwater, maar niet veel. ’s Avonds ben ik met Rick nog een heel eind wezen rond touren met de auto, omdat we allebei onrustig waren en niet meer thuis konden zitten. Rond 23:00 uur zijn we lekker naar bed gegaan, in de hoop dat er snel wat zou gebeuren. Als je vliezen breken, moet je binnen 24 uur bevallen en zoveel tijd was er dus niet meer. We gingen daardoor al een beetje uit van een ziekenhuisbevalling. Uiteindelijk begonnen tussen 00:00 en 01:00 uur de eerste echte weeën te komen en vanaf 04:00 uur kwamen ze met regelmaat: iedere 3 á 4 minuten. Om 06:30 uur hebben we de verloskundige gebeld, die een uurtje later bij ons was. Na een controle bleek ik al 4 centimeter ontsluiting te hebben. Er zat nog wel een tweede laag vlies voor. Dit gebeurt wel vaker, maar dat kwam in het ziekenhuis wel, want ik ging het toch niet meer redden om binnen 24 uur thuis te bevallen.

We hadden rustig de tijd om richting het ziekenhuis te gaan. Ze waren er daar van op de hoogte dat we kwamen en om 08:30 uur kwamen we aan. De weeën waren niet erger of minder erg geworden, dus we gingen door zoals hiervoor. Om 09:30 uur ben ik getoucheerd en bleek dat ik nog geen centimeter was opgeschoten in de afgelopen 2 uur. Ze besloten de tweede vlies een zetje te geven en dit resulteerde in een enorme vloedgolf van vruchtwater. Hierna namen ook de weeën in pijn toe. Ik zeg altijd dat ik zo’n hekel heb aan die overdreven gillende, schreeuwende Amerikaanse vrouwen. Nou, Rick is zich echt kapot geschrokken. Schijnbaar heb ik dus heel de afdeling bij elkaar geschreeuwd tijdens iedere wee en kon ik maar met moeite blijven focussen op de ademhaling. Ik heb trouwens ook vanaf de allereerste wee niet kunnen zitten of liggen vanwege mijn chronische rugklachten. Ik heb dus iedere wee staand opgevangen.

Met Rick had ik van te voren een codewoord afgesproken voor wanneer ik een ruggenprik zou willen. Dit hebben we gedaan zodat we dan beiden zeker wisten dat ik op dat moment ‘helder’ genoeg was om het codewoord te onthouden en te gebruiken. Ik riep het codewoord en Rick twijfelde geen moment. De anesthesist kon mij alleen pas over een half uur helpen, omdat het druk was. Ondertussen bleef ik om de 3 minuten schreeuwen van de pijn. De voorbereidende infusen en dergelijke zijn allemaal al staande aangesloten. De verpleegkundige zei dat ze dit nog nooit eerder had gedaan. Niemand zag die ruggenprik überhaupt nog zitten omdat ik nog geen tel stil kon liggen of zitten. Toen het half uur bijna om was, heb ik geschreeuwd dat ik moest poepen. Toen gingen alle alarmbellen af.

Ik moest van de gynaecoloog gaan liggen, zodat ze kon controleren hoeveel ontsluiting ik had. Tussen 2 weeën door hebben ze me gevloerd en ik bleek inderdaad al op 10 centimeter te zitten. Het was toen 11:30 uur. Dit betekende dat ik over 6 centimeter nog geen 2 uur had gedaan. Gemiddeld gesproken gaat het zo’n beetje met 1 centimeter per uur. Geen ruggenprik meer dus, maar persen! Al tijdens de zwangerschap, toen ik merkte dat het met mijn rug minder ging, was ik onder behandeling van de fysio. Zowel de fysio als ik waren bang dus ik misschien niet voldoende kracht uit mijn rug zou kunnen halen om te persen. Ik heb eerst geprobeerd te persen in de gewone liggende houding, maar dit schoot voor geen meter op. Na een kwartier wisselde ik naar een zittende houding, maar ook dit gaf na een kwartier geen resultaat. Uiteindelijk ben ik bevallen op handen en knieën, dit was de enige manier waarop ik dat beetje kracht uit mijn rug kon halen. Toen Veerle haar hoofdje geboren was, konden ze door mijn houding haar schoudertje niet vrij krijgen en moest ik heel snel draaien om op mijn rug te liggen. Volgens de gynaecoloog ging dit verrassend soepel, gezien mijn lichamelijke staat op dat moment. Veerle werd op mijn buik gelegd en alles leek in orde. Alleen, wat bleek…

Mijn placenta wilde niet loslaten. Met geen mogelijkheid! Ze hebben dit een uur geprobeerd en toen zei de gynaecoloog: “dit is de laatste keer, anders moet je naar de OK‘. Zo gezegd, zo gedaan. In het uur dat verstreek op de verloskamer, tijdens het gedoe met de placenta, heb ik het nog wel gered om Veerle borstvoeding te geven. Maar in datzelfde uur ben ik een liter bloed verloren. Ik moest en zou dus per direct naar de OK en dit was om 13:30 uur. Ik werd klaargemaakt voor de operatie, Rick zou alleen met Veerle blijven en wachten tot ik op de uitslaapkamer lag. Om 15:00 uur was ik op de uitslaapkamer en Rick vertelde dat het nog een heel gedoe was geweest om de placenta los te krijgen. Ik wilde er niet eens over nadenken wat ze daarbinnen hebben gedaan. Maar ook op de OK heb ik weer een liter bloed verloren. Het totaal stond dus op 2 liter en ik heb direct 2 zakken bloed en daarna nog 2 zakken plasma toegediend gekregen via het infuus. Ook kreeg ik antibiotica, omdat het risico op infecties ontzettend hoog was. Ik had in beide handen een infuus en kreeg van alles tegelijk toegediend. De antibioticakuur mocht ik na een paar dagen afmaken in tabletvorm, want we mochten na drie dagen naar huis. Ik moest eerst 24 uur koortsvrij zijn. Ik was ontzettend blij dat we naar huis mochten, maar eenmaal thuis begon de hele gebeurtenis een beetje te landen en was ik er erg emotioneel onder. Ik baalde van de zwakte van mijn lijf en rug en heb hier echt een flinke opdonder van gehad. Het had allemaal zo anders kunnen gaan, maarja, ik denk altijd: je krijgt op je bordje wat je aan kunt, dus het heeft zo moeten zijn denk ik. Helaas hebben we na een week moeten besluiten om te stoppen met borstvoeding. Door de klap die mijn lichaam heeft gehad, maakte ik niet genoeg voeding aan voor Veerle. Het gaf me veel stress omdat ik haar niet kon geven wat ze nodig had en door de flesvoeding kwam de rust weer terug, meer tijd om te genieten. We zijn hoe dan ook ontzettend dankbaar en blij. Ze is een wonder!

Bevallingsverhaal: “Bevallen?! Easy! Ik zou het zo weer doen hoor!”

Het begon in november 2010. Toen kwamen wij erachter dat ik zwanger was. Super spannend natuurlijk! Mijn zwangerschap verliep heel soepel. Ik ben achteraf maar 1 keer misselijk geweest, dat was op de allereerste ochtend van mijn zwangerschap. Wel was ik de eerste 13 weken echt mega moe. Ik ging moe slapen en werd moe wakker. Maar verder helemaal niks te klagen. De zwangerschap was ook een goede stok achter de deur om het net gekochte huis klaar te hebben voordat de baby zou komen.  

Bij alle controles bij de verloskundige kreeg ik te horen dat het waarschijnlijk nog wel even zou duren aangezien de baby nog helemaal niet was ingedaald. Ik moest er maar van uit gaan dat ik na de uitgerekende datum zou bevallen. Ik vond alles prima al was ik er inmiddels wel een beetje klaar mee. Zo’n buik zit op een gegeven moment toch aardig in de weg. Bij de controle op 39 weken vroeg de verloskundige of ik hem al had gevoeld die dag en ik gaf aan dat hij wel wat rustiger was. Alle alarmbellen gingen af en ik werd direct doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een ecg. Gelukkig was alles goed en had hij gewoon even een rustige ochtend gehad.

Een paar dagen later, dinsdag 26 juli, was ik helemaal onrustig en uit mijn hum. Ik werd helemaal gek van mezelf! Ik kon het niet plaatsen waarom ik zo onrustig was. Achteraf was het omdat de baby die dag was ingedaald. De nacht heb ik prima geslapen zover dat gaat hoogzwanger.

Toen ik rond 5 uur in de ochtend wakker werd van rugpijn was ik snugger genoeg om te bedenken dat het misschien wel eens een wee zou kunnen zijn. Ik ben uiteindelijk weer in slaap gevallen en heb mijn man nog naar zijn werk horen gaan. Rond 8 uur kwam de rugpijn weer en trok het weg, even later weer wat rugpijn en toen heb ik toch de verloskundige maar gebeld. Ik gaf aan dat ik dacht dat het misschien was begonnen. Ze vroeg me aan het nog even een paar uur af te wachten en dan over een uur of 2 even terug te bellen. Rond half 10 kwam er een appje dat de beste vriend van mijn man weer vader was geworden. Zijn vrouw en ik waren 1 dag na elkaar uitgerekend. Maar we hadden dezelfde verloskundige dus ik wist dat mijn verloskundige er al een lange nacht op had zitten. Om 10 uur heb ik mijn man gebeld op zijn werk of hij toch maar naar huis kon komen. Gelukkig werkte hij niet ver van huis en was dus met 20 minuten thuis. Toen de verloskundige maar weer gebeld of ze toch langs kon komen. Ze vroeg me of ik het nog een uurtje vol kon houden zo zodat zij nog heel even kon rusten. Ik voelde me prima dus ik had daar geen problemen mee. In die tussentijd heb ik iedereen maar even gebeld.  We hadden mijn moeder en schoonmoeder gevraagd bij de bevalling te zijn. Wat mijn zussen zouden doen moesten ze zelf weten. Mijn beste vriendin zou ook komen. Toen ik haar na 10 keer bellen nog niet had gesproken heb ik haar man maar gebeld. Ze bleek die dag met vriendinnen naar Walibi België te zijn en had haar telefoon uit gezet die muts!

Mijn schoonmoeder en mij oudste zus moesten van uit een andere stad komen dus die waren al onderweg naar huis. Mijn andere zus had zelf nog verlof omdat ze 3 maanden daarvoor zelf was bevallen van haar eerste kindje.

Toen de verloskundige rond 12 uur kwam zei ze “Oh je ziet er best ontspannen uit, ik denk dat je een centimeter of 2 ontsluiting hebt maar we gaan het wel even nakijken”. Ik bleek inmiddels al op de helft te zijn!! Ik kreeg de keus om meteen naar het ziekenhuis (ik wilde zelf graag in het ziekenhuis bevallen) te gaan of over een uurtje. Ik koos voor het laatste zodat we iedereen konden bellen en ik nog even lekker kon douchen. Om half 2 stond de verloskundige weer bij ons. Zij zou achter ons aan rijden naar het ziekenhuis zodat ze ons kon helpen voor het geval dat nodig zou zijn. Gelukkig wonen we 10 minuten van het ziekenhuis vandaan en waren we er zo. Vlak voordat ik het ziekenhuis in liep belde eindelijk mijn beste vriendin terug en heb ik haar gelukkig nog even gesproken.

Ik werd naar een bevallingskamer gebracht en daar werd weer gekeken hoe ver ik was. Inmiddels had ik 6 centimeter ontsluiting. Om half 3 werden mijn vliezen gebroken en toen kwamen de stormweeën. Wat een ellendige dingen zeg, gelukkig was het maar voor 4 centimeter! Deze kon ik een hele tijd goed opvangen. Tot het moment dat ik door mijn knieën zakte van de pijn en ik op bed moest gaan liggen. Op bed kon ik de weeën niet meer opvangen en ik weet nog dat ik dat verschrikkelijk vond. Ik gaf aan dat ik het echt niet meer vol hield zo en of ik al iets mocht doen.

Inmiddels was het half 4 en mocht ik gaan persen. Mijn moeder zei toen “Oh die is er wel voor 4 uur” waarop de co-assistente* zei “nou ga daar maar niet van uit”, op zo’n manier van daar heb je weer zo’n moeder die denkt dat haar dochter dit wel even doet.

Toen de verloskundige me zei dat tussen elke perswee de baby weer een klein stukje terug ging dacht ik mooi niet! Ik heb alle spieren die ik nog aan kon spannen aangespand zodat hij zeker niet terug zou gaan want hij moest eruit!

Na 20 minuten persen is om 10 voor 4 is onze zoon Timo geboren. Op het moment dat ze hem bij me legde vroeg ik me direct af waar hij vandaan kwam. Mij man heeft me al die tijd gesteund en geholpen. Zonder hem was het een stuk zwaarder geweest.

Timo was helemaal gezond, woog 2925 gram en was ongeveer 47 centimeter. Hij was klein maar helemaal perfect. Ook de placenta ging er goed en snel uit. Ik vond het heel bijzonder dat mijn moeder, schoonmoeder en mijn zussen Timo hebben geboren zien worden. Iedereen die we erbij wilde hebben was in het ziekenhuis. Iedereen heeft hem ook direct kunnen bewonderen, dat was echt ideaal. Om 6 uur hebben we iedereen naar huis gestuurd zodat we lekker wat tijd hadden met z’n drieën. Na het verplichte plassen en wat eten mochten we naar huis. Om 8 uur ’s avonds zaten we weer heerlijk thuis op de bank. Mijn beste vriendin is Timo nog komen bewonderen en de kraamhulp heeft ons fijn de eerste nacht in geholpen.

Het herstellen van de bevalling ging ook super goed. Ik kan niet zeggen dat ik echt ergens last van heb gehad. Ik ben wel nog steeds mega vergeetachtig, mijn voeten zijn een halve maat groter geworden en maatje 34 heb ik ook niet meer. Maar dat maakt mij allemaal niet zo veel uit, ik heb een fantastische zoon die over een paar maanden al 8 wordt!

Ik schaam me soms bijna dat mijn bevallingsverhaal er 1 uit het boekje is. Ik zou zo alles weer overdoen als wij nog een 2de kindje hadden gewild. Maar ons gezin is zo compleet.

*Mijn verloskundige heeft de bevalling begeleidt maar omdat ik in het ziekenhuis ging bevallen was er natuurlijk ook een verpleegster van het ziekenhuis bij en die vroeg me of er een co-assistente mee mocht kijken. Mijn man en ik vonden dat prima.

 

 

PAULIEN

 

Geeft een tweeling dezelfde roze wolk? Papa Bas vertelt!

Nadat we de aankondiging van onze tweelingzwangerschap gedeeld hadden met onze vrienden en ook via de sociale media’s, kregen we uiteraard veel felicitaties, de bekende (ongevraagde) adviezen en persoonlijke ervaringen over één ieders kroost. Allemaal heel lief bedoeld natuurlijk, maar eerlijk onze aankondiging was in augustus en de verwachting was dat de twins pas eind januari zouden komen. Voor mijn gevoel was dit dan ook nog echt heel ver weg. 

Aangezien ik van mezelf behoorlijk nuchter (Zwart/wit) ben, Waren er tijdens de zwangerschap van mijn vrouw meerdere vragen waar ik toch echt wel nieuwsgierig was naar de uitkomst. Sommige vragen werden tijdens de zwangerschap al beantwoord.

Dan denk ik aan vragen als het geslacht (2 dames), gezondheid (evt. afwijkingen) werden getest middels de combinatietest (nekplooimeting + bloedtest). Een NIPT (Niet Invasieve Prenatale Test) test is bij een tweeling minder betrouwbaar en zodoende niet mogelijk. Gelukkig was alles helemaal goed met hun gezondheid en was er geen aanleiding om verder onderzoek te laten uitvoeren. Daarnaast was ik dus heel erg nieuwsgierig of ze inmiddels al wat haar op hun bolletje zouden hebben dit omdat ik persoonlijk baby’s met haar op hun hoofdje gewoon knapper vindt, gelukkig was dit op de 34 weken echo bij één baby heel duidelijk zichtbaar, de ander was al ingedaald en niet goed zichtbaar kortom dit zou nog een verassing blijven.

Vragen waarop het antwoord na de bevalling moest komen zoals: Hoe verloopt de bevalling? Hoe zien de dames eruit? Moet ik huilen na de bevalling? Kom ik ook op die roze wolk waar iedereen het over heeft?

Het begon vrijdagavond 18 januari 2019 om 23:00 uur, op het moment dat we net ons bed in wilde stappen verloor mijn vrouw veel vocht tussen haar benen, zelf dacht ze nog eerst aan afscheiding omdat ze geen weeën had maar ik dacht meteen dit zijn de vliezen die breken, aangezien het water bleef komen besloten we het ziekenhuis te bellen. Om 1.30 uur kwamen we aan in het OLVG west te Amsterdam, we kregen een kamer toegewezen met bed en een bedbank. Er werd ons geadviseerd om nog wat te slapen dit lukte tot ca 5.20 uur toen begonnen de eerste weeën. Om 12 uur was er 2 cm ontsluiting , kortom nog 8 cm te gaan. Om 15:45 uur was er 3 cm ontsluiting en werd de ruggenprik toegediend. Vooraf was er al besloten dat een ruggenprik medisch noodzakelijk was om de uitputting tegen te gaan. De ruggenprik had meteen het effect dat de pijn van weeën behoorlijk afnam, wat voor mijn vrouw zeer prettig was. Uiteindelijk om 22:20 uur 9 cm ontsluiting en was het wachten op de laatste cm. Ondertussen hadden wij al iets van 4 shifts verpleegkundigen (artsen en arts-assistenten) meegemaakt en waren we wel bekend bij de hele afdeling. Er zou om 23:00 uur weer een wisseling van dienst zijn. Echter besloot de oude dienst ook de bevalling af te wachten, zodoende waren bij de bevalling 2 diensten aanwezig, de twee zussen van mijn vrouw en ik, kortom vrouwtje of 10 en ik als enige man, er was nog net geen tribune geplaatst ;).

Lang verhaal kort om 0:00 uur, inmiddels dus zondag 20 januari mocht moeders de vrouw eindelijk beginnen met persen.  Wat is dat een uitputtingsslag zeg, niet normaal. Uiteindelijk duurde het tot 1:39 uur voordat de eerste baby genaamd Pippa (2408 gr) natuurlijk geboren was. Overigens als we de gynaecoloog en arts assistenten mochten geloven was het hoofdje van Pippa al zeker een half uur zichtbaar, maar kennelijk had ze het zo lekker dat ze er alles aan deed om daar lekker te blijven zitten en er niet uit te komen.

Meteen nadat Pip was geboren mocht ik als kersverse vader de navelstreng doorknippen en kreeg ik haar meteen voor huid op huid contact en nadere kennismaking op mijn borst. In de tussentijd gingen de artsen en de gynaecoloog  meteen verder met de bevalling Pippa’s zusje. Het duurde tot 2:16 uur voordat we Olivia (2476 gr) mochten verwelkomen op de wereld, wat meteen opviel was de grote bos haar bij Ollie, Pip is zeker ook niet kaal maar je ziet duidelijk dat ze het de laatste 3 weken wat zwaarder heeft gehad omdat ze al was ingedaald, daarnaast is ook duidelijk zichtbaar dat het een twee-eiige tweeling betreft. Olivia lijkt op moeders en Pippa lijkt heel veel op mij.  Ik heb na de bevalling overigens niet hoeven huilen ,maar dat komt denk ik meer omdat ik er als een zombie bij zat van vermoeidheid en tevens met open mond van verbazing over wat er eigenlijk allemaal zojuist was gebeurd, tering was is zo’n bevalling heftig, respect voor de vrouwen. Maar in alle eerlijkheid ben ik dan toch wel blij dat ik een man ben. Voor jullie info: beide baby’s waren op het moment van geboorte officieel 36 weken en 6 dagen (3 weken te vroeg dus) en zijn ze dus prematuur, omdat dit het geval was moesten we nog tot en met dinsdag in het ziekenhuis blijven.

In deze dagen ziekenhuis zijn we goed geholpen en nadat alles seinen op groen waren gezet na de laatste controles mochten we eindelijk naar huis.

Eenmaal thuis kom je in de realiteit terecht dat je ‘s avonds en in de nacht voor het eerst als ouders op elkaar bent aangewezen. Gelukkig was er overdag wel meteen kraamhulp toen we thuis kwamen om ons te ondersteunen zeer fijn zodat papa en mama s ochtends nog enigszins wat slaap konden vatten. Verlang nog wel is terug naar die periode 😉

Mijn vrouw geeft overigens meteen sinds de geboorte eigenlijk al borstvoeding, de dames drinken fanatiek uit de borst en happen ernaar alsof ze aan het koekhappen zijn. Op 25 maart waren beide dames 4,3 kg. We hebben ook een voedingskussen aangeschaft zodat beide dames tegelijk aan de borst kunnen worden aangelegd. De voeding is dus in het begin (zeker elke 3 uur) heel pittig. Omdat we er achter kwamen Pippa veel terug geeft en ook veel krampjes heeft kwamen we erachter dat ze Reflux heeft. We hebben alle stappen om dit zover mogelijk tegen te gaan denk dan aan o.a.: Lang recht ophouden na voeding, gefaseerd voeding geven, bezoek osteopaat, bezoek huisarts, eerst wat afgekolfde borstvoeding uit een difraxfles (met 123 flessenspeen) verdikt met nutriton, bedje rechter op zetten. Echter tot op heden heeft nog niks hiervan mogen baten. Vaak komt ook uit het niets een gekrijs zo hard dat gaat door merg en been en je voelt de pijn die ze heeft (aan haar slokdarm), dit is zo zielig dat ons hart breek zodra dit weer gebeurd, daarnaast zit je als ouder met je handen in het haar omdat je los van troosten op zo’n moment weinig kan doen daartegen. Als ze dan ook nog een sprongetje heeft dan neemt het gekrijs toe in een extreme mate en wordt de nacht van vader en moeder geheel ontregeld en dit houden de ouders echt niet weken vol, in alle eerlijkheid dan is het echt heel zwaar. Echter hebben we nieuwe goede hoop, we zijn van de week naar een andere osteopaat geweest (gespecialiseerd in baby’s) en deze wist veel vooraf (zonder enige info) al te zeggen over Pippa (voorkeurshouding, overstrekkingen etc.). Tevens gaf ze aan dat ze zo verkrampt is dat de reflux ook hierdoor kan komen (mede ontstaan door de 3 weken in de baarmoeder en de toch wel heftige bevalling) . Wat ons hoop geeft is dat de osteopaat wist te melden dat dit met 2 a 3 behandelingen verholpen zou kunnen zijn. Wij hopen dat dit het geval is. Wat trouwens wel fijn is dat de behandelingen voor de Osteopaat a € 80 per sessie bij een goede zorgverzekering volledig gedekt worden. Dus check dit even bij je zorgverzekering. Wij hebben geloof ik een budget per kind van € 300,- per jaar.

Op de vraag of ik inmiddels al op de roze wolk zit,  daar kan ik kort en krachtig op zeggen: nee in alle eerlijkheid de wolken zijn nog grijs. Enkel in de ochtenden voordat ik naar mijn werk ga breekt er een zonnestraal door, dan liggen de dames naast elkaar mij vrolijk aan te staren met een lach, ja dan smelt ik. Helaas zijn deze momenten gewoon nog te weinig en is het momenteel echt nog te hard werken voor vader en moeder om de kans te krijgen om op deze roze wolk te komen. Mensen om me heen die zeggen dat het tijd kost maar allemaal goed komt, het heeft tijd nodig. Daar houden we ons dan ook aan vast.

Olivia drinkt momenteel enkel uit de borst en neemt de fles niet, omdat wij toch wel willen gaan afbouwen met borstvoeding en voor de nacht toch liever wat kunstvoeding willen geven omdat het wat zwaarder valt en zodoende wat makkelijker wordt om langer te slapen. Inmiddels meerdere flesspenen aangeschaft en gaan we kijken hoe we haar z.s.m. aan de fles krijgen. Alle tips zijn overigens welkom.

Wanneer de dames wat meer doorslapen, Ollie de fles neemt en Pip wat minder last van haar Reflux gaat krijgen verwacht ik dat ook wij meer kunnen gaan genieten en de roze wolk in zicht zullen krijgen. Merk namelijk wel dat de dames steeds meer interactie hebben en dat maakt alles al wel een stuk leuker.

TO BE CONTINUED.

 

Bevallingsverhaal: “De verpleegster laat mij met mijn vingers het hoofdje van de baby voelen die uit m’n vagina steekt”

Ik voel iets… Ben er nog niet zeker van of het wel een wee is, want de afgelopen weken heb ik minstens vijf keer per dag gedacht dat ik een wee voelde, maar dat bleek steeds loos alarm. Gefrustreerd wordt ik er van. Ik ben al ruim twee weken over de uitgerekende datum, hoe lang kan het in godsnaam nog duren?

Nou, niet lang meer. Want de weeën beginnen nu écht ik weet onmiddellijk: dit is het echte werk, geen loos alarm. Ik ben daarom helemaal hotel-de-botel en moet me inhouden om niet meteen iedereen te gaan bellen uit enthousiasme.

Bevallingsverhaal: “En opeens lag er een plas vruchtwater… Ja, zoals uit een film!”

en opeens lag er overal vruchtwater..

vrijdagavond 18-01-‘19. het is 22:20 uur als we naar bed willen gaan, ik sta op van de bank doe de lamp uit en als ik recht op ga staan gutst het vruchtwater eruit OMG😱 ten eerst was dit niet de bedoel want ik zou 27-01-‘19 ingeleid worden. ten tweede heeft de verloskundige me mijn hele zwangerschap verteld dat er maar een heeeeel klein percentage bevalling begint met gebroken vliezen en dan nog niet eens zoals in een film (nou hier de dikste uitzondering dus😅) snel bel ik het ziekenhuis en we kunnen meteen komen. hup snel alles in de auto en gaan! ik denk nog oh gebroken vliezen dan moet hij er binnen 48 uur zijn. dit bleek helaas niet het geval…

zaterdag 19-01-‘19.

wakker worden in het ziekenhuis en weten dat je niet meer naar huis gaat voor de baby er is, vond ik z’n gek idee. buiten dat mijn vliezen gebroken waren gebeurde er gewoon niks nada noppus. daar lig je dan op de KRAAMafdeling (verloskamers was geen plek zolang er niks gebeurde) met je baby nog in je buik. dan maar wachten tot hij denk en nu wil ik eruit mama. deze heledag gebeurt er buiten de vele ctg’s het ‘standaard ‘ eten dat ik krijg met dingen die je als je zwanger bent helemaal niet mag hebben (ik kon zelf nog geen lijsten in vullen) en een pil in mijn hand kreeg geduwd die ze 2 minuten later weer komt halen want oh die was niet voor jou bedoel. (je zegt wat? ik had dat dus eigelijk al binnen kunnen hebben). gebeurt er letterlijk niks again….

zondag 20-01-‘19.

zou het vandaag dan gebeuren? de hele nacht is er in iedergeval niks gebeurt. ik zou vandaag mijn verjaardag vieren voor familie met mijn tweelingbroer. iedereen was er behalve… ja ik dus😅. ergens baal ik hier heel erg van, niet dat ik er niet bij kan zijn maar meer het idee dat iedereen nu weet dat de baby komt. daar komt de gynecholoog en verteld dat ik nog maar is aan de ctg mag. het plan is dat ze maandagmorgen in gaan leiden. maar daar kom na een uurtje verrandering in. de gynecholoog komt terug en zegt dat er nu tijd en ruimte is of ik niet nu ingeleid wil worden uhmm jaa! dat wachten is ook niks en ik wil mijn baby ontmoeten! verder vraag ik nog of die er wel uit is als ik jarig ben (24-01-‘19) want op dezelfde dag was echt mijn grootste nachtmerrie. hij verdiend een eigen speciale dag!

nou daar gaan we dan… naar de verloskamers

eerst weer aan de ctg. vervolgens krijg ik 2 pilletjes en dit zal 3 uur later nog eens herhaald worden. Nou ik zal je zeggen dat dat niet nodig was😅 een dik uur na de pilletjes heb ik weeën en hoe! ik druk op die bel en zeg nou die andere pilletjes hoef ik niet meer hoor! om 20:00 uur komen ze de ontsluiting meten 2cm en de gynecholoog vraagt of ik een ruggenprik wil uhmm NEE het gaat nog wel waarop hij antwoord: weet je het zeker? ik ga lekker in de douche denk ik nouu ik zal je zeggen leuk als je eronder staat maar daarna😅 om 22:00 uur vraag ik dan toch maar die ruggenprik (dan nogsteeds op 2cm) sow die zit nu kan ik even tussen de controles door slapen. 23:00 uur de weeënopwekkers worden aagesloten. het word 01:00, 03:00, 05:00 uur jaa! eindelijk een krappe 3cm. ze zeggen wel als er over 2 uur niks verder gevorderd is dat ze wat anders gaan doen (een keizersnee).

maandag 21-01-‘19

07:00 uur ik word helemaal rillend warm en in paniek wakker wat gebeurt er? snel drukt mijn vriend op de bel. wat blijkt ik ben in 2 uur tijd van een krappe 3cm naar 10cm gegaan! whoee nu komt hij echt bijna. dat viel nog ff tegen😅 

het indalen duurt lang en ik heb volle persdrang maar mag niet persen. om 10:00 uur mag ik dan eindelijk beginnen met persen. 10:45 uur ik schreeuw dat ze me moeten helpen ik niet meer kan help me alsjeblieft! de gynecholoog zegt nog 15 min dan mag ik je helpen. tussendoor word ontdekt dat het een schuine sterrenkijker is. geen pretje bij je eerste bevalling! het word 11:00, 11:15, 11:45, 12:00 uur. ik heb me nog nooit zo niet gehoord gevoeld. ik heb je een uur en kwartier geleden gevraag ofja geschreeuwd om me te helpen, dat ik niet meer kan & nu zijn we een dik dik uur verder en 1000de help me en haal hem eruit verder en nog doe je niks. 12:15 uur er word EINDELIJK besloten me te helpen. er word een knip gezet en de vacuumpomp op het hoofdje van de baby. en dan na ongeveer 2 uur en 20 minuten persen is daar ons zoontje: Manu! 21-01-2019, 12:17 uur, 50 cm en 2982 gram.

ik heb altijd gezegt dat ik graag 2 of misschien wel 3 kindjes zou willen maar na deze bevalling weet ik niet of dat nog ooit gaat gebeuren.

Dit gebeurde er toen ik precies tijdens een ernstige sneeuwstorm op het punt van bevallen stond…

De dag die alles spontaan deed veranderen. 

22 maart stond dan ein-de-lijk de termijnecho op de planning. Eerst in de ochtend een routine controle. Bloeddruk prima en ook mijn gewicht was dik in orde. Vervolgens hebben we toen voor de allereerste keer het hartje gehoord. Eind van de middag mochten we terug komen voor de echo.

Aangezien het kindje deze week net zo groot is als een pruim, is de werktitel deze week: pruim. Verrassend toch?!

Pruim lag niet helemaal goed voor de meting. De meting die van stuit tot kruin gedaan moet worden en waarbij een verschil van een millimeter al een groot verschil kan maken. Dan kijken we eerst de rest even na. 2 voetjes, waarbij ook 2 hakjes te zien waren. Dan is de kans op een klompvoetje kleiner, omdat ze dan normaal gesproken geen 2 hakjes kunnen zien. 2 beentjes, goed te zien. 2 handjes en die staan ook netjes recht onder de armgewrichtjes, ook dat maakt de kans op een syndroom kleiner, dan staat een handje vaak juist scheef op het armgewricht. Het maagje mooi gevuld, dus het kindje drinkt. Uiteraard ook een kloppend hartje gezien. Een gevulde blaas, da’s ook mooi. We konden zelfs heel duidelijk zien dat het hartje al 4 kleppen had.. eh, heeft!

Nou pruim, nu moeten we je echt gaan meten. Ondertussen hebben we 1 keer gemeten en die pakte op zich wel goed uit: 3 oktober. Maar de verloskundige was nog niet helemaal tevreden. Het beste kunnen ze op hun rug liggen, maar pruim lag liever op zijn buik. Dus, ik mocht even plassen. Godzijdank. Komen met een volle blaas en dan ook nog dat echo apparaat drukkend op je buik.. maar ik mocht plassen! Pruim had er nog steeds weinig zin in, dus dan zetten we grover geschut in. De verloskundige mocht lekker druk zetten op mijn buik en ja hoor Pruim had de boodschap begrepen. Uiteindelijk lag ie er goed voor. Een perfecte meting: 2 oktober 2019 is dé datum!

De verloskundige die de echo maakte was ook bij de bevalling van Job. Een, zeg maar gerust.. opmerkelijke bevalling. Ze stelde daarom ook de vraag aan Dennis: “Mag je nu deze keer eerder al stoppen met de nachtjes weg?” .. Nee was het antwoord. Enige uitleg is denk ik wel handig…

 

Laten we even teruggaan naar de laatste maanden van de zwangerschap van Job. Tijdens de hele zwangerschap had ik al het gevoel dat Job eerder zou komen. Hij liep achter op de groei, een week, en dus zou eerder komen om allerlei redenen niet handig zijn. Één dag kwam vaak terug in de gesprekken. Dennis is piloot en is daardoor vaak ongeveer de helft van de week buitenshuis te vinden. Hij slaapt in het buitenland en komt na 3, 4 of 5 dagen weer thuis. 2 weken voor en na de uitgerekende datum (dus van 38 t/m 42 weken), heeft hij enkel dagdiensten en is hij dus elke avond in Nederland, normaal gesproken thuis, maar omdat we zo ver weg van Schiphol wonen bekijken we per dag of het gewenst is dat ie naar huis komt of dat ie ergens in Haarlem blijft slapen. Die dag die vaak genoemd werd, 27 maart, was de dag waarop hij z’n laatste ‘dagje over’ had, een dag vrij in het buitenland. Ik zou die dag 37 weken zwanger zijn. Hij zou 26 februari ’s avonds aankomen in Norwich en 28 februari in de ochtend weer terugvliegen. Job mocht niet voor die 27ste geboren worden, want Dennis ging nog sportschoenen kopen bij de outlet in Norwich haha. Nou goed, door de groeiachterstand en het vermoeden dat er een beentje nog verder achterbleef heeft mij, samen met mijn moeder, op 27 februari bij de gynaecoloog doen belanden. Eerst een echo en daarna een afspraak bij de gynaecoloog. Alles zag er goed uit, maar de gynaecoloog keek mij eens goed aan en vroeg.. ‘hoe gaat het met jou?’, ik voelde de ogen van mijn moeder en ik moest eerlijk zijn. “Het gaat niet goed”. Ik had veel pijn, veel last en ik was er duidelijk klaar mee. “Nou”, zei ze.. “We gaan gewoon een controle plannen voor 7 maart. We gaan die dag kijken hoe het ervoor staat en als alles goed is gaan we je inleiden”. Heerlijk!

Dit gesprek heeft me zoveel goeds gedaan (en Job blijkbaar ook). Job had er zin in! De laatste vlucht die Dennis zou kunnen nemen naar huis is rond 18:00 uur vertrokken, dus als ik voor 17:00 uur zou laten weten dat ie naar huis moest komen dan zou dat nog kunnen. En natuurlijk braken, die dag, mijn vliezen om 19:00 uur. De verloskundige dacht, ach die gaat echt nog niet aan de gang.. Dennis is er niet. Daar hadden Job en ik lak aan. Om 23:00 de verloskundige op bezoek, 00:10 in het ziekenhuis en 2:05 persen, 2:08 Job geboren.

Maar toen begon het eigenlijk pas.. waar was Dennis?!

Nou Dennis die heeft nog geappt met mama, terwijl ik weeen aan het opvangen was en tussendoor gewoon lekker aan het slapen was. Na de geboorte heb ik Dennis gebeld. Hoe vreemd is dat! Je man, de vader van je kind, via de telefoon vertellen dat z’n kind geboren is! “Morgenvroeg om 6 uur, oftewel.. over 3,5 uur vertrekt er een vliegtuig naar Amsterdam. Die pak ik en dan hoop ik rond 10 uur bij jullie te zijn!”. Het is niet anders, kom maar zo snel mogelijk hier heen. Zo gezegd… Laat nou net op dat moment een sneeuwstorm razen over Engeland en het hele vliegveld in Norwich plat gelegd hebben. “De vlucht is geannuleerd” – dat meeeen je niet. “En die van 12 uur ook! En de treinen rijden niet dus ik kan ook niet ergens anders heen”. Kak en nu?!

 

Dennis heeft z’n verhaal gedaan aan de hotelreceptie, de receptioniste tot tranen geroerd en zij zijn voor hem gaan bellen of er een taxicentrale was die hem naar Londen zou rijden. Daar vlogen nog wel vliegtuigen. Na er een heleboel gesproken te hebben is er 1 taxichauffeur geweest die gezegd heeft ‘ik breng die man naar Londen!’. Een taxirit van 2,5 uur waarbij Dennis na de zoveelste langs de weg te hebben zien staan maar gestopt is met tellen van de ongelukken. Wegen lagen helemaal bezaaid met sneeuw. Een taxirit van 2,5 uur is natuurlijk lang, maar over het algemeen ook erg duur! Dennis heeft eerst akkoord gevraagd aan het bedrijf of hij deze taxirit mocht nemen. Om het feest compleet te maken was natuurlijk zijn aanspreekpunt van het bedrijf niet bereikbaar en dus dacht Dennis dan bel ik de ‘grote baas’. En zo geschiedde, wel zo makkelijk. Hij kreeg akkoord en is in de taxi gestapt. Een klein stukje verder weg van ons, maar toch zoveel dichterbij alweer! Uiteindelijk ging het gelukkig snel, de vlucht vertrok rond 19:30 en om 23:00 uur kwam de trotst papa dan eindelijk de ziekenhuiskamer binnen gelopen! Wat een dag, wat een gebeurtenis. Maar we zijn er. We zijn weer compleet. En nu gaan we volop genieten samen! 

Ik hoor graag van jullie, ben super benieuwd en enthousiast! Heb erg veel zin om mijn zwangerschap en daarna, bij jullie te delen. Met daarbij alle dagelijkse dingen waar ik mee te maken krijg als pilotenvrouw en mama van 2 kids en #3 in ontwikkeling! 

Lieve groetjes,

Romy Brummelkamp 

Bevallingsverhaal: “James schoot er als een raket uit!”

“Een gelukje”

November 2015. Wij waren net een maand verhuisd. Javaj (toen 15 maanden) had zijn tweede Sinterklaas meegemaakt, toen ik merkte dat ik al een tijdje een soort van bubbels in mijn buik voelde.

Na de bevalling van Javaj, heb ik er voor gekozen om geen hormonen te gebruiken om mijn lichaam helemaal te laten herstellen. Wij gebruikten braaf het condoom, op één keer na!

Ik kreeg een onderbuikgevoel (goeie woordkeuze Sanne), ik kocht een zwangerschapstest en er verscheen een héél licht tweede streepje. Ik was in shock! Dit was niet helemaal de bedoeling. Net verhuisd naar een 2-kamer appartementje met zijn drieën. Hoe gingen wij dit doen?

Ook Pim schrok een beetje, wij belde meteen de tante van Pim waar wij toen heel goed contact mee hadden en zij was meteen super enthousiast. Hoezo zouden we hieraan twijfelen? Dit is toch het mooiste wat je kan overkomen? En we draaide gelijk bij, ze had gelijk. Ook al hadden we maar anderhalve slaapkamer, wij hadden liefde genoeg om dit kleine frummeltje groot te kunnen brengen. Javaj is nooit iets te kort gekomen dus een broertje of zusje erbij moet ook echt wel goed komen.

Onze eerste echo kwam in zicht. Zo enorm spannend! Eerst een echo op mijn buik, alleen er werd niets gevonden. We gingen voor een inwendige echo, hier werd een vrachtzakje met een vruchtje erin gevonden. Het was nog maar heel klein en ze kon geen hartje vinden. Wij kregen het nieuws dat het hoogstwaarschijnlijk een miskraam zou worden omdat met dit termijn toch écht wel een hartje zichtbaar moest zijn. We moesten ons voorbereiden op het ergste en als het vruchtje de week erop niet los zou komen dan moesten we een nieuwe echo laten maken.

Met gebogen hoofd verlieten wij die dag het ziekenhuis. We hadden ons er zo op verheugd, deze baby was zo welkom!

De week erop kregen wij opnieuw een echo, nu van een andere vrouw. Ze berekende opnieuw het termijn en vertelde dat we nu waarschijnlijk pas 6 weken zwanger waren. Dat het heel normaal is dat het hartje vorige week nog niet klopte en dat ze nu nog eens ging zoeken. En jawel hoor, een heel duidelijk kloppend hartje! Wat waren we gelukkig en tegelijkertijd ook boos op de vrouw die ons vorige week verkeerde informatie had voorgeschoteld!

Met dit mooie nieuws gingen wij de kerstdagen in. We hadden Javaj een shirt aangegeven met de tekst: “Ik ben stoer want ik word grote broer”. (Hoe cliché?)

De opa’s en oma’s hadden niets door tot wij ze erop wezen.

De meeste waren dolenthousiast. Helaas waren mijn vader en oma het tegenovergestelde. Of wij wel goed bij ons hoofd waren? En wat moest dat wel niet worden met ons? Dit kind had toch geen toekomst?

Dat was even slikken, ze zagen toch dat wij alles op een rijtje hadden? We hadden allebei een goede baan, een eigen huisje en Javaj was net een prins.

Na een tijdje draaide mijn vader volledig bij en vertelde dat hij het totaal niet had verwacht en er enorm van was geschrokken.

Mijn zwangerschap liep redelijk voorspoedig, ik had wel weer erge last van bekkeninstabiliteit en vermoeidheid, maar met de baby ging alles volgens het boekje.

We hadden de oppas helemaal rond voor als ik zou gaan bevallen. Mijn moeder stond stand-by voor de eerste uren omdat ze gewoon moest werken en mijn schoonouders zouden haar overnemen en bij ons in huis slapen (zij wonen 1,5 uur rijden bij ons vandaan).

Donderdag 25 augustus 2016 18:00 uur, wij zaten net naar de loting van de Champions League te kijken toen ik af en toe druk op mijn rug voelde, ik merkte het meteen op als weeën en ze kwamen heel regelmatig om de 2 á 3 minuten. Ik vroeg Pim om de verloskundige te bellen en zij vroeg mij terug te bellen als de weeën heviger werden. Binnen 20 minuten begon ik ze weg te puffen en na een belletje kwam de verloskundige poolshoogte nemen. 3cm ontsluiting, ze vroeg of ik de oppas wilde bellen zodat wij rustig naar het ziekenhuis konden gaan. De verloskundige wachtte bij ons thuis tot mijn moeder er was en wij reden achter haar aan naar de verloskamers.

Ook mijn schoonouders waren onderweg om mijn moeder over te nemen.

De verloskundige had het plan om mijn vliezen te breken. Wat een raar gevoel, ineens een warme vloed die naar beneden stroomt. De baby had in het vruchtwater gepoept en de verloskundige moest worden overgenomen door het ziekenhuis. Ik kreeg binnen vijf minuten na het breken van mijn vliezen een enorme weeënstorm. Ik kroop onder mijn hoofdkussen van de pijn, ik schreeuwde het uit: “Ik ga dood!” “Ik kan niet meer” “ik wil niet meer” “IK WIL NU MORFINE”.

Ik werd getoucheerd (man wat deed dat pijn), pas 5cm ontsluiting. Ze gingen een morfinepomp voor mij regelen.

Pim zat ondertussen op zijn dooie gemak “Linda’s zomerweek” te kijken, want Sylvie Meijs was te gast.. Mannen!

Een verpleegkundige kwam vertellen dat ze met een overdracht bezig waren en daardoor de medicatie iets langer op zich zou laten wachten. Ik kreeg ineens enorme persdrang. “IK MOET PERSEN!!!!”

“Nee, je moet het tegenhouden, even wachten, je mag nog niet persen!”

“IK KAN HET NIET TEGENHOUDEN, IK MOET, NU!”

Ik werd nogmaals getoucheerd en zat (binnen vijf minuten na de laatste check) op 10cm ontsluiting. “JA, PERSEN MAAR!”

De verloskundige was nog steeds in de verloskamer om mijn verhaal te rapporteren, want alles ging zo snel. Ze haalde Pim erbij: “Pim, snel pak je telefoon, je moet foto’s maken, de baby komt!”

Pim stond perplex, hij zag ineens helemaal wit. Dit ging wel heel snel ineens.

Twee keer persen en hij vloog eruit!

Ik mocht hem zelf aanpakken en wat was hij mooi!

James Smeets, geboren op 25 augustus 2016 om 21:41 uur. Geboren als een speer in 3,5 uur “ons gelukje”. Zelfs mijn schoonouders waren nog niet bij ons thuis toen wij belde dat ze er een kleinzoon bij hadden.

Ik heb deze bevalling als best prettig ervaren, wel had ik door de snelle bevalling veel last van heftige naweeën.

Zelfs mijn verloskundige, die mij over had moeten dragen aan het ziekenhuis, heeft mij nog gehecht. Ze heeft geen tijd gehad om haar spullen te pakken en te vertrekken.

Zo zie je maar hoe anders een tweede bevalling kan zijn ten opzichte van een eerste. Dus heb jij een eerste horrorbevalling achter de rug? Echt, een tweede kan zo bevrijdend zijn!

Liefs,

Sanne

Bevallingsverhaal: Een keizersnede ’the easy way out’, maak je een grapje?! Tijd voor realiteit!

Enigszins verbijsterd typ ik deze blog, regelmatig lees ik dat een keizersnede gezien wordt als “the easy way out”. Deze blog is niet om angst aan te praten maar mijn eerlijke kijk op mijn spoedkeizersnede te geven. Misschien ziet iedereen dat deze “easy way out” eigenlijk niet zo easy is… Als je het mij vraagt is een keizersnede namelijk geen makkie, zeker niet als het een spoedkeizersnede is. In mijn situatie had ik al een aantal uren geprobeerd natuurlijk te bevallen.

Bevallingsverhaal: “Krijg ik serieus op mijn verjaardag het allergrootste cadeau ooit?! Het zal toch niet?!”

Het was mijn lievelingsdag, 8 november, de dag dat ik 27 kaarsjes mocht uitblazen. We begonnen de dag met een 3D-echo van mijn kleine jongen. Ik ben 29 weken zwanger en vorige week wilde Matteo zich niet laten zien, omdat hij met zijn hoofdje heel laag lag. Wij konden alleen zijn lippen en een stukje van zijn neus zien. Voordat wij naar de echo gingen had ik Matteo nog even toegesproken en gezegd dat het mijn allermooiste cadeau zou zijn als hij zich vandaag liet zien! Ik ging vol goede moed naar mijn tweede poging om mijn kleine jongen te zien. Helaas, Matteo lag nog steeds te diep met zijn hoofdje, zelfs na een paar jumping-jacks zagen wij niet anders dan zijn prachtige mondje. Zijn vader Enrico en ik zijn allebei heel erg koppig dus Matteo moet dat ook zijn. Hij lag lekker warm en had er gewoon geen zin in. Jammer, nu zouden we nog tien weken moeten wachten voordat we hem konden zien. Maar goed, ik was nog steeds jarig en liet dit niet mijn dag verpesten. Het kon nou eenmaal gebeuren. ‘s Middags gingen Enrico en ik winkelen in Amstelveen. Ik merkte dat mijn rug moe was en pijn deed. Ik had bekkeninstabiliteit en veel gelopen dus ik dacht dat het daarmee te maken had. De pijn werd steeds erger, maar ik ben van mijzelf heel positief dus ik bleef rustig en besloot om even ergens wat te gaan drinken. We hebben nog een uurtje gelopen en ik wilde perse met mijn zwangere buik op de foto. Niet wetende dat dit de laatste foto van mij is waarop ik nog lachend, nietsvermoedend en gelukkig zwanger ben!

+ Meer berichten