‘Kan dat broekje nog korter?’
‘Hee Paul, wat heeft jouw dochter nou aan?’ De vrouw die dit zegt staat naast me in de speeltuin. Ik kijk naar mijn dochter die lekker speelt in de zandbak. Naast me zit een groepje ouders. Ik kan niet goed peilen wie bij wie hoort. Drie mannen, twee vrouwen waarvan 1 zwanger. Ze kletsen, hebben een wijntje meegenomen en kijken met een schuin oog naar een groep kinderen.
Paul is de treurigste man van het stel. Iets te oud t-shirt, sandalen, witte benen in een korte geruite broek. Hij kijkt naar zijn dochter, ik kijk stiekem mee. Zijn dochter is de oudste van het stel op de draaimolen. Jaartje of 10 schat ik zo. Al is dat tegenwoordig erg lastig inschatten met meisjes. Sommigen zijn 14 en zien eruit als 20. Anderen lijken wel 10, maar zijn soms pas 8. Het meisje draagt een panterprint shirtje op een zwarte short. Eronder draagt ze stoere Dr. Martens en haar lange zwarte haar hangt los. Ze speelt nog net zo fanatiek mee als de rest, bij elke zwiep aan de draaimolen trekt haar shirtje wat op en zien we haar blote buik. Ook het broekje is iets te kort en laat bij het rennen een randje bil zien. Als ze 18 zou zijn, zou dit een prima festival outfit zijn. Maar ze is hooguit 10 of 11. Paul kijkt twijfelend. Hij antwoordt: ‘Ja, ze kiezen zelf hun outfit he’ De valse vrouw die de vraag stelde lacht en zegt: ‘Ja, wel beetje op het randje he’. Paul lacht twijfelend mee. Hij begint over zijn jongste dochter, die blijkbaar ook op de draaimolen zit. Ik kijk weer stiekem die kant op en zie een jongere versie van het meisje met de korte broek. Gekleed in een frozen broek met een roze shirt is zij de tegenpool van haar zus.
Ik kijk naar de meisjes. Ze spelen lief samen, met de rest van het groepje. De zwangere moeder die naast me zit puft en steunt dat ze al blij was dat ze er op tijd was met 4 kinderen (en nummer 5 dus onderweg). Geen tijd om zich druk te maken om de outfits van haar kroost. De vrouw die de outfit op het randje vindt, buldert van de lach en neemt nog een slok chablis. Ik kijk naar de draaimolen en ontdek haar kinderen: een Frederikje en een Sofietje in polo’s met bootschoentjes en witte broekjes.
De vader van de meisjes kijkt nog peinzend naar zijn dochters. ‘Die frozenbroek vind ik eigenlijk veel erger’ zegt hij ineens wat fel. De andere volwassenen vallen stil en kijken naar de broek. ‘Hoezo dat?’ vraagt de zwangere. ‘Omdat zijn ex die heeft uitgezocht!’ giert de valse moeder. Haha. Hoho. Ze bulderen van het lachen. Paul niet. Hij kijkt mij beschaamd aan. Ik kijk snel weg.
Het oudste meisje komt wild aangerend. ‘Pap, let even op mijn laarzen, mijn sokken zitten er in!’
Madame Chablis kijkt over de rand van haar glas naar het meisje. ‘Achja.. over een paar jaar loopt mijn Sofietje er ook zo bij en dan lach jij mij uit Paul’ De dochter van Paul kijkt haar vragend aan. Er lijkt iets aan haar te veranderen. Ze trekt haar truitje recht, vogelt met haar vingers tussen haar broekje en trekt het naar beneden. Rustig loopt ze terug. Schoudertjes naar beneden. Ze gaat op het hekje naast de draaimolen zitten en lijkt ineens verveeld.
Misschien ligt het aan mij. Ik, vol met hormonen, vind het intens sneu dat het meisje zich wat aantrekt van zo’n vals kreng met haar perfecte kroost en aangeschoten hoofd in een speeltuin. Haar vader mag blij zijn dat ze zich vermaakt op een draaimolen. Voor het zelfde geld zit ze op een bankje met haar iphone of nog erger: wil ze niet eens meer mee met haar kleine zusje en haar pa.
Ik kijk naar mijn dochter. Hoe lang zou het duren voordat ik haar terug naar boven stuur vanwege een tekort truitje? Hoe lang speelt ze nog lief met haar emmertje in een speeltuin?
Het groepje wil wat gaan eten. De kinderen worden opgetrommeld, wijnflessen gaan de prullenbak in. Sokken en schoenen moeten weer aan. De oudste dochter sjokt achter haar zusje en haar vader aan. Het jongste meisje huppelt er vrolijk tussen. ‘Wat heb jij een mooie broek!’ hoor ik het valse kreng zeggen. Ondertussen trekt mijn dochter aan mijn arm. Schoenen en sokken moeten uit, ze wil naar de draaimolen.
