Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

operatie

Horrorfilm: “Ik word na een aantal minuten bij de keizersnede wakker. Ik voel snijdwerk…”

En toen was ik weer zwanger. Heel bewust en heel erg gewenst, maar ergens ook een beetje bang. Direct kwamen namelijk de herinneringen omhoog van mijn eerste zwangerschap waarbij ik negen maanden alleen maar kon overgeven. Een aandoening die ze ‘hyperemesis Gravidarum’ noemen.  Wat nou als ik dit weer zou krijgen? Hoe zou dat moeten met al een kindje van 1?  Voorafgaand aan onze tweede zwangerschap legden we onze twijfels neer bij de gynaecoloog hier werden de voors en tegens afgewogen wanneer dan het juiste moment zou zijn om voor een broertje of zusje voor onze oudste, Lily, te gaan. Voor ons werd duidelijk dat wij niet wilde dat Lily al te veel zou meekrijgen van deze periode. Mocht ik het dan weer krijgen – wat niet altijd zo hoeft te zijn- zal zij zich er niets van kunnen herinneren.

 Zo geschiede dat ik toen Lily 1 jaar en 3 maanden was een positieve zwangerschapstest in handen had. Dolblij en totaal niet misselijk, ik had goede hoop!

Helaas met 6 weken begon ik mij weer misselijk te voelen en al snel was marathonkotsen een feit. Met 9.5 week lag ik voor het eerst totaal uitgedroogd in het ziekenhuis voor een aantal dagen, dit grapje herhaalde zich bijna wekelijks, door het vele overgeven, kwam er een erge druk op mijn baarmoeder en dus ook op het litteken van de keizersnede te staan, hierdoor heb ik geregeld last van bloedingen gehad, gelukkig bleef broertje( ja hoera een gezonde jongen!) netjes op zijn plek zitten.

De maanden kropen voorbij, in deze 9 maanden ben ik 4 keer echt buiten geweest( de tuin telt even niet mee he) voornamelijk in een rolstoel.

Met 38.3 waren ze dan eindelijk daar; De weeën! Helaas zette dit niet door, dus vond de gynaecoloog het wel welletjes en zei: “als jij met 38.6 nog niet bent bevallen doen we een geplande keizersnede”. Eerst overheerste teleurstelling, daarna ook wel opluchting de eerste keizersnede was zo goed gegaan en een erg fijne ervaring geweest..

.. Little did i know..

Kleine disclaimer: Wil je geen horrorbevalling lezen, stop dan hier met lezen.

De dag van de keizersnede brak aan, ik had zoals elke nacht elke 2 uur lopen kotsen en was tegen de ochtend in slaap gevallen. Mijn vriend zou de wekker zetten en mij wakker maken, hij sliep op de bank om nog enigszins iets rust te krijgen. Wij moesten ons om 7u melden in het ziekenhuis, om 5.45u klopte mijn moeder op het raam, zij zou namelijk op Lily passen. Mijn vriend schrok wakker  jep door de wekker heen geslapen, dit werd hem niet in dank afgenomen kan ik je vertellen. Gehaast en met veel zin gingen wij ons klaarmaken om naar het ziekenhuis te gaan.

Eenmaal in het ziekenhuis wordt ik aan de CTG gelegd en krijg ik een katheter, ik grap nog dat dit het meest vervelende  is van de hele bevalling. Daarna stuur ik mijn moeder nog een foto met ‘yes het vervelendste van de bevalling is al voorbij’ big smile…..

Om precies 8u worden we opgehaald om naar de O.K te gaan. De gynaecoloog zegt nog dat ze er zin in heeft en dat ik wel erg ontspannen oog. Ik antwoordt met dat ik gewoon heel erg veel zin heb om mijn zoon eindelijk te ontmoeten. Ik krijg de ruggenprik en na een paar minuten doet de gynaecoloog een pijnprikkel test om te kijken of de ruggenprik goed zit.

Ze start bij de linkerkant van mijn buik, ik voel niks en praat gewoon door, daaarna geeft ze de laatste pijnprikkel en ik schiet bijna door het plafond, wat een ontzettende pijn!  De ruggenprik zit dus niet goed, kan gebeuren, misschien is het nog niet helemaal ingewerkt aan de rechterkant, we wachten nog even en dan doet ze opnieuw de pijn prikkel, ook dit keer doet het ontzettend veel pijn. Ik merk dat de mensen om mij heen wel redelijk nerveus beginnen te worden. Er word besloten dat ik een kapje krijg met lachgas voor net dat extraatje. Ook met het kapje bleef ik pijn houden, ik begon nu zelf ook wel nerveus te worden, er werd besloten dat ik een roesje met narcose vloeistof zou krijgen omdat de baby er nu toch wel echt uit moest. De anesthesist legt uit dat ik door dit roesje in slaap wordt gebracht en dat ze me dan laten bijkomen als onze zoon geboren wordt.

Dit liep totaal anders: Ik word in slaap gebracht maar word na een aantal minuten alweer wakker. De pijn die ik voelde kan ik niet eens omschrijven, je voelt letterlijk dat er in je wordt gesneden. In mijn beleving heb ik gegild maar heeft niemand mij gehoord. Mijn vriend vertelde later dat ik als een wilde heb bewogen. Door het wilde bewegen ben ik snel onder narcose gebracht en pas wakker gemaakt toen onze zoon James al was geboren. Zijn geboorte heb ik niet meegemaakt. Toen ik wakker werd was ik compleet in paniek ( je word uit een narcose wakker zoals je erin gaat),  ik besefte niet eens dat James geboren was.

Gelukkig kreeg ik James nadat ik wakker was gelijk op mijn borst, ik was verward, ik vroeg 100 keer of alles wel goed ging met hem, ook bood ik mijn excuses aan, omdat ik me  schuldig voelde dat ik zo in paniek was.

Het enige wat ik wilde in de uren na de bevalling was kroelen met James en Lily zo snel mogelijk zien.

In de avond kwamen de opa’s en oma’s even snel kijken, niet te lang en allemaal apart want dit kon ik nog niet aan.

Een aantal dagen later mag ik naar huis, om daar verder te herstellen van dit trauma. Lichamelijk voel ik me slecht en geestelijk ben ik vooral erg moe, ik huil veel, maar kroel ook veel met James, hij ligt geen seconde niet op mijn borst, t liefste met Lily ernaast.

James is geboren op 22 augustus 2018. Een aantal dagen na de bevalling wilde ik graag de geboortekaartjes versturen omdat ik toch ook wel behoefte had aan afleiding, even iets anders dan denken aan, en gewoon vol trots James showen, want hoe heftig en traumatisch de bevalling ook was, ik voelde gelukkig wel gelijk jij bent mijn kind, en ik hou zoveel van jou, die band was er gelukkig direct.

Maar dan: De kaartjes zijn de deur nog niet eens uit of ik word op een ochtend wakker in een plas bloed.  Ik strompel naar de wc, ik ga zitten en het voelt alsof er allemaal tennisballen uit mijn lichaam stromen, ik gil naar mijn vriend en ga dan knock out. Op bed kom ik weer bij, de noodverloskundige is er en het ambulancepersoneel komt net binnen, ik mompel nog dat ze Lily weg moeten halen terwijl ik in de ambulance word getild. De rit in de ambulance herinner ik me met flarden, wat ik wel nog duidelijk voor me kan halen is dat er word gezegd’ we rijden gelijk door naar de O.K haar bloeddruk is 55/40 en ze ziet al blauw’. Daarna is het weer alles zwart, tot het moment dat ik de O.K op wordt gereden: Ik herken de arts die bij mijn bevalling was en het enige wat ik kan mompelen is ’ik wil niks voelen, ik wil echt niks voelen’.

Wanneer ik bijkom uit de narcose hoor ik wat er is gebeurt: Er was een stuk placenta achter gebleven en deze was gaan groeien, waardoor ik in totaal 2L bloed ben verloren. Tijdens de operatie heb ik een bloedtransfusie gekregen en later op de uitslaapkamer kreeg ik de tweede bloedtransfusie.

Eenmaal thuis begon het echte herstel. Herstellen van de zwangerschap, van de traumatische bevalling en van de gebeurtenissen daarna. Het was allemaal veel zwaarder dan we ons ooit voor hadden kunnen stellen. Erop terugkijkend was het een regelrechte nachtmerrie, bijna alles wat fout kon gaan ging fout. Maar wanneer ik dan kijk naar James besef ik steeds weer: Wat er ook is fout gegaan onze lieve blije, baby maakt alles  – maar dan ook echt alles-  weer goed.

 

 

 

LISANNE 

Bevallingsverhaal: “Zowel papa als mama waren niet aanwezig bij deze geboorte” DEEL II

Hoe ik echt wakker werd uit de narcose en wie er op dat moment bij mij waren weet ik niet precies meer, maar wat ik meteen dacht was ´wat krijgt de baby, onze zoon, te eten?´ Ik was van plan om borstvoeding te geven en wilde dat nog steeds blijven doen. 

Uiteindelijk kwam mijn man met mijn schoonmoeder en zwager naar mijn afdeling. Het ging goed met onze zoon. Hij lag op de neonatologieafdeling. Als ik goed wakker was konden we met mijn bed er naartoe rijden. Ondertussen had ik een kolf gekregen en begon ik met het opwekken van de melk. Het zou moeilijk worden zeiden de verpleegsters. 

Jeetje wat was er allemaal gebeurt. De gynaecoloog kwam langs en vertelde me dat de spoedkeizersnee ingezet was, omdat ik pre-eclampsie (loslating van de placenta) had. Daarnaast waren ze er achter gekomen dat ik zwangerschapsvergiftiging en HELP had, maar dat ze dat alleen maar aan de urine hadden kunnen zien. 

Eindelijk mocht ik naar ons zoontje. Op de neonatologieafdeling aangekomen wist ik eigenlijk niet waar ik moest kijken, want welk klein kindje is dan die van ons? We werden naar een couveuse gereden en daar lag hij. Is dat echt onze zoon? Jeetje wat klein. Overal snoertjes, een hartmonitor en een zonde. Dit was niet wat ik me voorstelde bij het krijgen van een kindje. 

5 dagen verbleef ik in het ziekenhuis en was ik redelijk dicht bij onze zoon. Toch voelde ik me in het begin geen moeder en voelde het allemaal alsof het niet echt was. Het feit dat ik niet bij de bevalling aanwezig was en hij apart van mij in een couveuse lag had een enorme impact op me. 

Op de afdeling werden we goed betrokken bij de verzorging en geholpen met de verwerking van wat er allemaal gebeurt was. Ons zoon deed het goed. Ook de borstvoeding begon na een paar dagen goed te lopen. Ik kon mijn eigen zoon voeden. Via de zonde dan wel, maar hij kreeg in ieder geval mijn melk.

Na 5 dagen mocht ik naar huis, maar niet met onze zoon. Naar huis na de bevalling, maar niet met z’n drietjes, maar met z’n tweetjes. We moesten hem achterlaten en vertrouwen op de zorg van het ziekenhuis. 

Dit maakt mij, ondanks de geboorte van mijn dochter, intens verdrietig

Hoe bereid je je voor op het meest speciale moment, de bevalling, terwijl je er niet bewust bij mag zijn!?

Je leest op internet het ene na het andere bevallingsverhaal. De een is spectaculair, de ander is bijzonder mooi en sommige hebben een vreselijk verhaal over hun ervaring met bevallen. Ik las al die verhalen eigenlijk weinig, ik scrolde verder of las het globaal door. Niet omdat het mij niet interesseert, het was eerder een bescherming voor mijzelf. Ik wilde geen angst creëren. Het wordt mijn bevalling, mijn dochter haar geboorte en de natuur doet haar werk wel. Zo luide mijn mening tenminste. 

In mijn vorige blog had ik al verteld dat ik een hersentumor heb, die nu dus gezellig is gaan groeien en dát terwijl ik een prachtig meisje in mijn buik draag. Het nieuws over mijn tumor veranderde alles. Het gaf niet alleen de onzekerheid of ik wel of geen toekomst zal hebben, maar ook het hier en nu. Mijn “de natuur doet zijn werk wel”-idee is totaal weggeveegd.

Voordat het nieuws over de groei bekend werd heb ik natuurlijk wel nagedacht over dat ik misschien wel een geplande keizersnede krijg, ivm het persen en de druk (in het hoofd) die daarbij komt kijken.  Maar ik heb nooit rekening gehouden met het volgende…

Toen de uitslag van mijn tumor bekend was, twijfelde de gynaecoloog aan het ‘wel of niet’ mogen persen. “Waarschijnlijk wordt het een keizersnede” luidde zijn stem. ‘Tja, vervelend maar het is niet anders’, dacht ik en had ik ook al van tevoren als risico ingeschat. Ik sta vrij nuchter in mijn schoenen en heb gewoon zoiets van… als iets moet, dan moet het. Ik kan mij er wel vreselijk druk om gaan maken maar dat verandert de situatie niet. Alleen toen bleek de gynaecoloog nog niet uitgesproken te zijn… Met de zin wat daarna uit zijn mond flapte had ik dus even totaal geen rekening gehouden. Ik had er niet eens over nagedacht.

“De keizersnede gaat onder algehele narcose plaatsvinden”… Ik ben operatieassistent geweest, dus ik weet precies wat dat inhoudt en hoe zo’n keizersnede eruit komt te zien… ALGEHELE NARCOSE!? WHY!? Ging als een shock door mij heen. Een keizersnede, Oké, daar valt wel mee te leven, maar een keizersnede onder algehele narcose? Dat is een ander verhaal. “Het plaatsen van de ruggenprik is zeer risicovol bij jou, met coma en de dood als gevolg”. “Vind je het vervelend om dit te horen?” Of ik het vervelend vind? Nou dat is zacht uitgedrukt, dacht ik alleen maar want woorden kwamen mijn mond niet echt uit. 

Een keizersnede onder algehele narcose betekend dus voor mij dat ik helemaal niks, nada, noppes ga meemaken van de geboorte van ons kleine meisje, ons eerste kindje. Mijn man wordt in eerste instantie in zijn eentje vader, bewust dan….  Op zich kan ik daar nog best wel mee leven, ik bedoel… liever dat dan het risico in coma te raken. Maar dat ik er de eerste, minimaal 60, minuten niet bij ben om mijn meisje te troosten, dat breekt mijn hart. Zij komt nu ter wereld, waarschijnlijk in slaap, suf van de narcose, zodra zij haar oogjes opent ziet ze ineens licht, hoort vreemde stemmen en ziet mensen met maskers voor hun mond. Ik kan mij niks anders voorstellen dan dat het, voor haar, behoorlijk traumatisch is. Niet mijn vertrouwde hartslag, niet mijn vertrouwde stem en ook niet mijn warmte. Daar kan ik intens verdrietig van worden.

“Ach, komt het kindje er helemaal gaaf uit, zonder kreukels” “Je man mag er blij mee zijn want dan blijf je tenminste helemaal strak van onderen” “Tja, je bent ziek dus kon je er toch al op rekenen?” “Hoef je je in ieder geval geen zorgen te maken over wanneer je gaat bevallen, je kunt naar de datum toe leven” Waarom hebben mensen toch de ziekelijke drang om altijd alles maar te verbloemen met zogenaamde voordelen? Waarom mag ik er in hemelsnaam niet verdrietig om zijn? Omdat ik ziek ben? En jij als gezonde zwangere vrouw verdrietig mag wel zijn dat jij een geplande keizersnede krijgt? Tuurlijk zitten er “voordelen” aan een keizersnede, maar die zitten ook aan een bevalling. Alles heeft voor- en nadelen. Maar dat betekend *%^!@#^&* niet dat ik er maar gewoon blij mee moet zijn, dat ik niks mag voelen, dat ik niet verdrietig mag zijn… Soms maken mensen mij enorm boos met hun, goed bedoelde, adviezen of verbloemingen. Waarom kunnen ze niet gewoon zeggen: “Wat vervelend, ik leef met je mee”.  Daarnaast krijg ik ook meermaals de vraag of ik er al klaar voor ben (bevallen in het algemeen) of ik mij al voorbereid heb en een bevalplan heb? Hoe moet ik mij hierop voorbereiden? Welk bevalplan? Het ziekenhuis bepaald nu alles… Het enige wat ik kan doen is enorm uitkijken naar het moment dat ik mijn dochter mag ontmoeten, het moment na de operatie, dat ik samen met mijn man mag genieten van onze dochter. Voor de rest moet ik mij volledig overgeven aan alle specialisten, en vertrouwen dat het goed komt.

Ik ben enorm dankbaar dat wij een kindje mogen krijgen, dat ondanks de narcose, ik straks een mama mag zijn! Hier probeer ik kracht uit te halen. En mijn man praat nu nog meer tegen mijn buik, zodat hij haar hopelijk de eerste minuten gerust kan stellen, totdat ze dan eindelijk naar haar vertrouwde plekje mag: MAMA!

Aan alle lieve vrouwen die een natuurlijke bevalling of een keizersnede (met ruggenprik) hebben mogen meemaken, wees alsjeblieft dankbaar, wees trots op jouw lichaam en denk nog even terug aan het moment dat jij mama werd, het huiltje hoorde en het kleine lijfje voor het eerst op jouw lichaam voelde. Geniet van dit moment. Voor alle vrouwen die dit nog gaan meemaken: Denk alsjeblieft niet aan al die pijn, niet aan de vreselijke dingen die bij een bevalling horen. Maar wees dankbaar de jij dit mag meemaken! Tuurlijk hebben ook jullie het recht te klagen, te mopperen en een nare ervaring te delen. Maar denk dan dat deze vrouw, op afstand, enorm jaloers is dat jullie deze ervaring hebben. Ik hoop dat het jullie pijn verzacht.

Liefs,

Kimberley.

Gaby tikt op het uur de 24 weken aan met haar tweeling, pfff, maar wat er dan allemaal gebeurt had niemand verwacht DEEL I

In mijn vorige blog (klik hier) schreef ik over onze eerste zoon Gyan die geboren is met 27 weken. Gyan werd naar een tijdje ziek. Een schimmel bleek zijn hersentjes kapot te hebben gemaakt en als hij zou blijven leven zou hij geen menswaardig bestaan hebben. Wij hebben toen het moeilijkste besluit van ons leven moeten maken, stoppen met de behandeling…..
Toen Gyan overleed had ik een enorme drang om weer snel zwanger te worden, mijn moedergevoelens zaten tot de nok, maar ik kon ze nergens kwijt. Alle onderzoeken leken goed, dus dat ik te vroeg bevallen was, was domme, domme pech werd en toen gezegd. ‘Go for it’, dan maar. Toch?! 

 

 

 

Al vrij snel raakte ik weer zwanger, en bij de eerste echo werden we enorm verrast. Het was niet één kloppend hartje, maar twe kloppende hartjes! Wauw, wauw, wauw, dit heeft zo moeten zijn.
23 Weken zwanger en ik kwam voor mijn twee wekelijkse controle. Ze zette het apparaat op mijn buik en het werd direct angstig stil in de kamer. ‘Baarmoedermond verkort…. van maar liefst 5 centimeter naar nog maar 2 centimeter. BAMMM, complete paniek. Er werd direct een pessarium geplaats (ring op de baarmoedermond heen, die de boel dichthoudt en ondersteunt). Ik mocht alleen nog maar plat liggen en eruit om naar het toilet te gaan. Daar lag ik dan in het bezorgde ziekenhuisbed in de woonkamer, vastbesloten om daar ook heeeeeeeeeeel lang te blijven liggen en de kindjes bij mij te houden. Nog geen week later had ik het gevoel dat er iets mis was, al kon ik het niet helemaal plaatsen, aangezien ik nergens last van had. Toch wilde ik naar het ziekenhuis om nagekeken te worden of alles nog goed was. Mijn gevoel klopte, mijn baarmoedermond was verstreken en ik had al 1 centimeter ontsluiting. Ik werd direct met de ambulance naar het AMC gebracht. Hetzelfde verhaal als bij Gyan. Hier kunnen ze te vroeg geboren kindjes opvangen. Aangekomen in het AMC kreeg ik weeënremmers voor de zekerheid. Ook kreeg ik spuiten voor de longrijping van de kindjes. Omdat ik nog geen weeën had, had ik hoop en vertrouwen. Het was zondag en die dinsdag zou ik 24 weken zijn. Vanaf 24 weken zijn kindjes levensvatbaar en gaan de kinderartsen actief behandelen. Het enige wat door mijn hoofd ging was… “Als ik die 24 weken maar haal.”

 

 

 

Maandagavond net voor middennacht en net voordat ik de 24 weken had gehaald kreeg ik mijn eerste weeën. Het enige wat ik toen dacht was; “Yes ik heb het gehaald, onze kindjes hebben een kans.” In de loop van de middag werd ons meisje als eerste geboren: ‘Ruby’. Ruby was direct aanwezig en liet flink van zich horen. Een paar minuten later werd onze zoon geboren ‘Djulian’. Djulian had wat meer moeite om op gang te komen, maar uiteindelijk liet ook hij van zich horen. Man, man, wat een opluchting op dat moment. Zo klein, zo teer maar al zo’n eigen ik. Twee totaal verschillende kindjes, zo bijzonder. Onze eigen Duo Pinoti.
Waarom ik weer te vroeg was bevallen verweet ik aan het verkorten van mijn baarmoedermond. Maar na onderzoek van de placenta is gebleken dat deze ontstoken was. Pas veel later bleek die ontsteking de toevalligheid, maar dat het wel degelijk aan mijn baarmoedermond heeft gelegen. Op dat moment werd er weer gezegd: “Helaas, domme, domme pech.” Djulian was klein, 550 gram. Maar zo mooi en zo compleet. Hij was kleiner dan zijn zusje en hij had het ook zwaarder dan haar. Er volgde een week van ups en downs. Je ziet iedereen knokken voor je kinderen en met liefde verzorgen. Maar hoe machteloos je voelt als ouders is niet te beschrijven. Elke dag als we wakker werden in het Ronald Mac huis belden we op om te vragen of ze een goede nacht hadden gehad. Een normale vraag, maar voor ons een doodenge vraag. Bang voor het antwoord dat zal volgen.  Als ze vertelden dat ze een goede nacht hadden gehad, werd het opstaan iets dragelijker en de looproute naar de afdeling iets lichter.  

 

 

Uren zaten we bij onze kindjes, met onze handen door de twee gaten van de couveuse. We zongen, kletsen tegen ze en hielden ze vast. Een keer hebben we met zijn vieren kunnen buidelen. Tay en ik naast elkaar op de stoel, Ruby bij Tay en Djulian bij mij. Wauw, wat een onbeschrijfelijk moment was dat. Gelukkig is van dit moment een foto gemaakt, dat is gelijk ook de enige foto met zijn viertjes.
Na een week zagen ze op de echo van Djulian dat er lucht in zijn buikholte zat. Dit kon betekenen dat er een gaatje in zijn darm zat. We kregen een gesprek met de kinderarts en de chirurg. Ze verteleden dat ze hem graag een kans wilden geven om hem te opereren, in de hoop dat het mee zou vallen met zijn darmen en het gaatje konden dichten. Als ze niks zouden doen, zou hij ziek worden en daar uiteindelijk aan overlijden. Voor ons was het al snel duidelijk: opereren, een kans is en kans. Toen ons mannetje vertrok naar het OK, begon het wachten. Na een uur kwamen ze al weer terug, ik zag het direct. Geen goed nieuws. Ze vertelden dat toen ze Djulian open maakten een hele zieke darm zagen. Een darm die zo ziek was dat die helemaal verpulverde. Ze heeft hem toen gelijk weer dicht moeten maken. “Wat betekent dit?”, hoor ik mezelf nog vol goede hoop vragen. Djulian is te ziek, hij gaat het niet halen. 

 

 

 

Wat er dan door je heen gaat is niet te beschrijven. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat we nog een kind verliezen? Dit mag niet zo zijn…
Please! Djuul leefde gelukkig nog toen hij van de OK kwam en is direct bij ons gelegd. Na een uurtje is hij in onze armen ingeslapen. Het was fijn dat we dat moment met elkaar hadden, maar het was zo super onwerkelijk. In de ochtend was alles nog in orde, om 18.00 uur een gesprek of we akkoord gingen met de operatie, om 22.00 uur ging hij naar de OK en iets over 00.00 uur is hij overleden. Alles is zo snel gegaan, veel te snel om alles te bevatten. Ons kleine mannetje had nog zo’n mooi leven voor zich, wie bepaalt dat dit weer niet zo mag zijn? Dan begint het geregel, de crematie. Maar wat een bizarre was dit: Djulian was overleden en onze kleine meid lag daar nog te knokken. Het verdriet dat Djulian er niet meer was en de blijdschap dat onze meisje nog leefde tegelijk. Verdriet en hoop, twee losstaande gevoelens, maar pfff, wat lagen deze dicht naast elkaar. 

 

 

 

Het afscheid van Djulian was echt heel mooi en het heeft ons een goed en vooral warm gevoel gegeven. Wel spraken we direct met elkaar af dat als Ruby het niet zou redden, we het klein zouden houden. Weer daar staan voor de derde keer zou gewoon echt teveel zijn.
Ruby deed het super! Direct al zonder beademing, wel een ondersteuning voor het ademhalen, maar verder deed zij het zelf. Het was zo bijzonder om te zien hoe goed zij alles door stond. Zo’n klein minimensje en al zo sterk voor 24 weken oud, dat was uniek. Vaak spraken we tegen elkaar uit dat we bang waren dat het te goed ging. Dat je er bijna op wacht wanneer het fout zal gaan… Zo vreselijk. Maar steeds ging er weer een dag voorbij en elke dag groeide onze hoop dat zij het wel zou gaan redden. Tot die ene vrijdag wat alles veranderde…

 

 

WORDT VERVOLGD 

 

 

GABY  

 

Twee keizersnedes in één jaar

Ik ben Chrissy en ik ben trotse mama van twee prachtige kids l! Drie jaar geleden was ik het meisje dat het hardst riep dat ik nooit van mijn leven kinderen wilde. Nu kan ik niet meer zonder ze. Het klinkt cliché maar mijn kinderen zijn werkelijk het beste wat me ooit is overkomen. Ik had niet verwacht dat ik mama zijn zo leuk zou vinden. In januari 2017 besloten mijn man en ik de stoute schoenen aan te trekken en ons gezin uit te breiden. Ik stopte met de pil en was vrijwel direct zwanger. Helaas kreeg ik binnen de eerste paar weken een miskraam. Na de miskraam gaven we niet op en bleven we positief. Wederom was het na één ongesteldheid raak. Ook deze zwangerschap eindigde in een miskraam. Ik was erg van slag na de tweede miskraam en dacht dat ik nooit mama zou worden. Ik kreeg het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Mijn man steunde me heel goed en samen besloten we om maar even rustig aan te doen. We zouden ons eerst gaan focussen op onze bruiloft. Na een aantal weken besloot ik om de eisprongtesten, die ik toch nog had liggen, op te maken. De dag dat ik daarmee begin was de test meteen positief. Ik vertelde het niet aan mijn man want ik had het gevoel dat ik er nog niet aan toe was om weer zwanger te raken. Ik bleef de tests echter wel dagelijks herhalen en vreemd genoeg waren ze na vier dagen nog steeds positief. Nou ben ik geen deskundige, maar ik weet wel dat het vrijwel onmogelijk is om vier dagen lang een eisprong te hebben. Ik pakte mijn telefoon en vroeg aan mijn beste vriend Google hoe dit mogelijk was. Al snel vond ik een website die aangaf dat eisprong testen ook positief kunnen zijn als je zwanger bent. Het zwangerschapshormoon lijkt veel op het hormoon dat tijdens een eisprong word aangemaakt. Ik voelde de bui al hangen en ging meteen een zwangerschapstest kopen. Eenmaal thuis aangekomen heb ik de test meteen gedaan en jawel, daar stond het, zwanger 4+ weken. Ik wist niet of ik blij of verdrietig moest zijn, want ik was bang dat ik wederom een miskraam zou krijgen. Ik deelde het nieuws met mijn man die ook niet goed wist hoe hij moest reageren. Op 30 juni zouden we gaan trouwen. De maandag die daarop volgde was de eerste echo ingepland. De verloskundige zei dat we er maar niet te veel mee bezig moesten zijn. Dat deden we dan ook niet. 30 Juni was een prachtige dag, mijn man en ik hadden het prima naar onze zin. s’ Avonds tijdens het feest begon ik echter weer flink te bloeden. Bij het bloed zaten proppen. Vaak is dit een teken van een miskraam. Ik was direct weer verdrietig en nam mijn man apart. We hebben samen gehuild en zijn toen weer terug naar het feest gegaan. De volgende dag belde ik de verloskundige. Ze adviseerde me om maandag toch een echo te laten maken. Die twee dagen duurden erg lang. Mijn man en ik hadden het voorgevoel dat we slecht nieuws zouden krijgen. Maandag onderweg naar het ziekenhuis stelden we ons ook in op slecht nieuws. We werden naar binnen geroepen, ik mocht direct plaats nemen op het bed. De verloskundige zette het echo apparaat op mijn buik en tot onze grote verbazing zagen we daar een klein rondje met een kloppend hartje! Mijn man en ik waren door het dolle heen en mijn schoonmoeder die mee was gegaan voor morale steun zat met tranen in haar ogen. Volgens de verloskundige zag alles er prima uit en hoefden we ons nergens zorgen over te maken. De bloeding had geen gevolgen voor ons kleintje gehad. De zwangerschap verliep niet vlekkeloos. Ik was negen maanden lang misselijk en moest dagelijks overgeven. Daarnaast had ik al vanaf 20 weken zwangerschap regelmatig last van harde buiken. Toch wilde ik dolgraag thuis bevallen in mijn vertrouwde omgeving. Precies op de dag dat ik 37 weken zwanger was braken mijn vliezen. De verloskundige vertelde mij dat ik rustig de komende drie dagen af kon wachten tot ik weeën kreeg. Ik moest wel dagelijks naar het ziekenhuis voor een hartfilmpje en een echo. Helaas had ik na drie dagen nog geen weeën en moest ik worden ingeleid. Ik kreeg een infuus met weeënopwekkers en begon meteen op 2 centimeter ontsluiting. Na twee uur was dat verdubbeld naar 4 centimeter. Ik begon me echter steeds beroerder te voelen. Ik moest veel overgeven. Weer twee uur later was de ontsluiting nog steeds maar 4 centimeter. Op dat moment vroeg ik om een ruggenprik tegen de pijn. Helaas voor mij werd de ruggenprik twee keer verkeerd gezet. Het was toen niet meer mogelijk om de ruggenprik te krijgen tegen de pijn. Ik heb toen een morfinepompje gekregen. Dit heb ik persoonlijk niet als fijn ervaren. Ik werd er enorm duf van maar ik voelde de pijn nog even sterk als voorheen. Ik kon alleen niet reageren op de pijn, omdat ik helemaal van de wereld was. Volgens mijn man kraamde ik ook veel onzin uit. Het hartslagje van mijn baby daalde bij elke wee. Hierdoor begon nu ook de verloskundige zich iets meer zorgen te maken. Na acht uur weeënopwekkers was mijn ontsluiting nog steeds maar 4 centimeter. Inmiddels was ik uitgeput van de weeën en het overgeven. Mijn gevoel zei me dat het met de baby ook niet lang meer goed zou blijven gaan. De verloskundige gaf me twee opties. Stoppen met de weeënopwekkers en hopen dat mijn eigen weeën op gang zouden komen of een keizersnede. Ik koos voor optie twee, omdat dit op dat moment als de beste optie voor mijn baby voelde. Mijn man was het met mij eens, maar hij vond het uiteraard erg spannend. De keizersnede zelf was een beetje langs me heen gegaan. Voor mijn gevoel ging het erg snel. Wat ik me nog wel herinner was het moment dat de gynaecoloog mijn prachtige zoon uit mijn buik haalde en omhoog hield zodat ik hem kon zien. Toen ik hem hoorde huilen werd ik overmand door emoties, dit gold ook voor mijn man. Wat dat betreft is je moedergevoel echt niet anders na een keizersnede. Mijn herstel na de keizersnee vond ik erg pittig. Ik moest de eerste dag plassen door een katheter en mocht niet douchen. Ik voelde me vies en afhankelijk. Natuurlijk werd ik wel een beetje gewassen met een washandje maar dat is toch anders. Na twee dagen wilde ik dolgraag weer gaan lopen. Dit ben ik dan ook gaan doen. De eerste keer dat je opstaat na een keizersnede voelt het alsof alles afscheurt in je baarmoeder. Het doet vreselijk zeer en je krijgt de neiging om krom te lopen. Dit moet je juist niet doen, want hoe meer je rechtop loopt en zit, des te sneller je weer op de been bent. Na vier dagen mochten mijn man en ik naar huis met onze prachtige zoon. Het moment dat je gaat afbouwen met pijnstilling merk je pas hoe erg je lichaam geleden heeft. Mijn herstel heeft best lang geduurd.

 

 

 

Na twee weken kon ik pas een stukje lopen met de kinderwagen. Ik was dan de rest van de dag te vermoeid om nog iets te ondernemen. Toen ik goed was hersteld kon het genieten van mijn kleine man pas echt beginnen. Mijn hechting was wel iets waar ik flink van baalde. Hij was haastig gezet en daardoor naar buiten gaan staan. Omdat de bevalling zo heftig was geweest besloten mijn man en ik voorlopig nog geen tweede kindje te nemen. Het advies van het ziekenhuis is ook om één jaar te wachten na de keizersnede. Ze hadden me verteld dat anders mijn baarmoeder zou scheuren en dat ik het kindje kwijt zou raken. Aangezien mijn huisarts pas na drie maanden na een keizersnede een spiraaltje zette gebruikten wij condooms. Toen mijn zoontje drie maanden oud was organiseerden vrienden van ons een feest. Mijn zoontje zou naar mijn schoonouders gaan. Dit feest was de eerste gelegenheid na de zwangerschap dat ik weer alcohol dronk. Mijn man en ik kwamen dronken thuis en hadden zin in seks. Aangezien we zat waren vergaten we stomweg om een condoom te gebruiken. Je raad het al… Na zes weken kwam ik erachter dat ik wederom zwanger was. Mijn man en ik waren flink geschrokken. Uiteraard was een tweede kindje meer dan welkom maar ze hadden me zo bang gemaakt in het ziekenhuis. Ik belde de verloskundige op en vertelde dat ik weer zwanger was. Ik vroeg of ik het kindje weg moest laten halen. Op deze vraag begon de verloskundige te lachen. Ze vertelde me dat er inderdaad risico’s zijn, maar dat deze reuze meevallen. Ik moest wel in het ziekenhuis bevallen en mocht alleen natuurlijk bevallen als ik geen weeënopwekkers nodig zou hebben, want daar kan de oude keizersnedewond door scheuren.

 

 

 

Mijn tweede zwangerschap was wederom pittig. Ik kampte met bekkeninstabiliteit. Dit was lastig te combineren met mijn jonge zoontje. Ik heb me ook vaak schuldig gevoeld tegenover hem omdat ik voor mijn gevoel niet de mama kon zijn die ik wilde zijn voor hem. Op de dag dat ik 38 weken zwanger was braken wederom mijn vliezen. Aangezien ik nu geen weeënopwekkers kon krijgen werd er weer een keizersnede ingepland. Deze keizersnede heb ik oprecht als heel positief ervaren. Ik had een schat van een vrouw die de operatie uitvoerde. Ze vertelde me alle handelingen die ze uitvoerde. Ook heeft ze mijn oude litteken verwijderd en een mooie nieuwe gezet. Ook tijdens deze keizersnede heb ik weer traantjes weggepinkt toen mijn dochter werd geboren. Ze werd direct op mijn borst gelegd en begon mijn tepel te zoeken. Ik heb haar aangelegd terwijl ik dicht werd gehecht, haha! Het herstel van deze keizersnede was erg vlot gegaan. Wel heb ik nog een week in het ziekenhuis moeten liggen met een borstontsteking. Gelukkig kon ik drie weken na de keizersnede weer alles. Ik kan nu volledig genieten van het moederschap. Twee kindjes in één jaar tijd is pittig, maar ik ben erg gelukkig met mijn prachtige gezin. 

 

 

 

 

 

CHRISSY

Onze kleine Ediz heeft in totaal zes verschillende hartafwijkingen

Graag wil ik mijzelf eerst even kort voorstellen: mijn naam is Emmily, ik ben 24 jaar en woon samen met mijn man en prachtige zoon (13-10-2018) in Grootebroek. Momenteel geniet ik nog eventjes van mijn zwangerschapsverlof en daarna ga ik weer part-time aan het werk. Naast mijn grootste hobby, moeder zijn, ben ik gek op schoonmaken en kijk ik het liefst in de avond uurtjes naar Netflix films/series. 

Wie droomt er niet van.. Een perfecte zwangerschap, een droom bevalling en een heerlijke kraamweek. 

Daar zit je dan met je partner vol spanning mee te kijken hoe de echoscopiste je kleine frummel aan het onderzoeken is met de 20 weken echo. “Ik kom zo bij jullie terug, ik haal even mijn collega erbij om mee te kijken”. Dat waren haar woorden.. Zenuwslopende minuten, want waarom? Is er iets niet goed? Haar collega keek mee en kwamen met het slechte nieuws dat ze een afwijking zagen aan het hartje van de kleine.

Op dat moment valt de grond letterlijk en figuurlijk onder je voeten vandaan. Dit soort nieuws wil je niet horen, nooit niet. Omdat we niet wisten hoe of wat bleven de vragen in mijn hoofd rond dwalen want wat is de afwijking? Is het ernstig? Kan hij er wel mee leven?

De artsen kwamen met de uitslag, beide hartkleppen van de linkerkamer en de linkerkamer zelf waren te smal. Maar ze waren positief. “Laat moedernatuur zijn werk doen” kregen we te horen. Met 30 weken kwamen we nog een keer terug en we kregen positief nieuws: alles zag er een stuk beter uit. Met een positief gevoel gingen we naar huis.

Tot die ene controle. Ik voelde me goed, had nergens last van en ook de kleine bewoog lekker. Tijdens het luisteren naar de hartslag bleek dat deze te hoog was waarna we in een rollercoaster belandden. Met loeiende sirenes zijn we naar het ziekenhuis vervoerd. Doodsbang en vol onzekerheid. Die dag zou ik nog geen moeder worden maar aan medicatie beginnen in de hoop dat dit nog wat zou doen. Ik zat immers nog onder de 38 weken dus bevallen zou een risico zijn. 

Inmiddels had ik mezelf wel voorbereid dat het geen droombevalling zou gaan worden. Toch was het weer een klap toen er in plaats van verbetering verslechtering werd ontdekt. Ik kon linea recta richting de OK.

Toen ik die dag om drie over vijf gehuil hoorde was dat het mooiste geluid wat ik had kunnen horen. Onze Ediz was geboren. Na de geboorte werd hij direct weggebracht, mijn partner ging mee. “Blijf bij hem” zei ik. Ik red me wel. Na een tijdje mocht ik naar hem toe op de intensive care voor te vroeg geboren baby’s. Wat was hij schattig en knap. Onvoorwaardelijke liefde.

Na de bevalling was het gedoe nog niet over. Zijn hartslag bleef te hoog. Toen Ediz drie dagen oud was kreeg hij een medicijn met de bijwerking dat je vergeet te ademen. Ik wist niet waar ik het zoeken moest toen hij stopte met ademen, alle emoties en hormonen gierden door mijn lijf heen. Het meest nare moment van mijn leven. 

Op dag 5 werd hij voor het eerst geopereerd. Achteraf gezien heb ik geen idee hoe we die dag doorgekomen zijn. Ik was zo ongelofelijk bang. De opluchting toen alles achter de rug was was enorm. Daar lag mijn kleine lieve frummeltje aan zoveel apparaten. Hij was zo sterk en deed het zo goed. Wat waren wij trots op onze vechter.

Bij thuiskomst was ik niet alleen moeder geworden maar ook verpleegster van een hartpatiënt. Dit was een enorme omschakeling. 

Ons avontuur is helaas nog lang niet voorbij. 

Onze kleine Ediz heeft in totaal 6 verschillende hartafwijkingen en zal zijn hele leven onder controle staan bij de (kinder)cardioloog. Het is voor ons iedere controle weer spannend en afwachten of het anog steeds goed zit. Gek genoeg zie je ondanks de littekens aan de buitenkant vrij weinig aan Ediz. Hij is een vrolijk, relaxt ventje en slaapt het liefst de hele dag. 

Ik wil jullie bedanken voor het lezen en dat ik mijn verhaal mocht delen met jullie.

EMMILY 

Onze dochter kreeg met 4.5 maanden een hersenbloeding

Al heel lang wisten mijn partner en ik dat onze dochter ergens last van had. Want de eerste paar maanden van haar leven huilde ze ontzettend veel. Abnormaal veel. En niet normaal huilen. Nee, het was krijsen. En continu overstrekken. Ik verwaarloosde mijzelf, want overdag kon onze dochter alleen bovenop iemand slapen. Dus liet ik haar slapen en ging zelf niet naar de wc, nam geen douche en at niet. Als mijn partner niet hoefde te werken, hielp hij zoveel mogelijk mee, maar wat was het zwaar. Wij gaven het aan bij het consultatiebureau, bij de huisarts, bij de osteopaat, bij de fysiotherapeut, bij de kinderarts, bij de spoedeisende hulp van het ziekenhuis. Er werden wat ‘standaard’ dingetjes onderzocht. Een werveltje bekneld, reflux of koemelkallergie? We hebben van alles geprobeerd; andere voeding, medicijnen, fysiotherapie, noem het maar op. Steeds kregen we hoop dat iets zou werken, maar dat deed het niet. Regelmatig werden we zelfs een beetje weggewuifd. ‘Jullie zijn zeker voor de eerste keer ouders? Jullie zijn overbezorgd’. Het was ‘gewoon een huilbaby’. Drie weken voor de bewuste dag heeft een kinderarts zelfs nog tegen ons gezegd dat we moesten ‘stoppen onze dochter te behandelen alsof er iets met haar was’.  

Bevallingsverhaal: de placenta kwam niet, nogmaals met m’n knieën op m’n borst persen … Niets

16 maart 2016… 37.4 dagen zwanger

Mijn ochtend begint rustig, ik slaap lekker uit (dat kan nog zonder kinderen) en eet wat… Ik heb de behoefte om naar m’n ouders te gaan, om samen te zijn, ik wil in ieder geval niet alleen zijn vandaag. Ik bel op, en meld dat ik kom, want een keuze hebben ze vandaag gewoon niet. De hele dag heb ik een rommelend buikje, soms wat harde buiken en de plannen die m’n moeder en ik voor de avond hadden worden door m’n moeder gecanceld want met die rommelende buik mag ik niet mee van haar.

Ik zou boodschappen doen, maar ik heb er de hele dag geen puf of zin in, dus ga ik samen met mij  vriend Peter naar de winkels. Daar tussen de schoonmaakmiddelen vraag ik hem om even te wachten, omdat de kramp in m’n buik nu toch wel echt even weggepuft moet worden. ‘Niet hier bevallen hoor!’, roept hij gelijk door het hele gangpad heen. We gaan naar huis en ik plof op de bank. Peter begint om 20:00 nog met koken. Ineens voel ik een raar plopje in m’n buik. Ik verbaas me erover, en ineens voel ik dat ik vocht verlies. Gelijk komt het besef dat m’n vliezen gebroken zijn en de kleine niet ingedaald ligt. Ik roep naar Peter, maar hij verstaat me niet en vraagt waarom ik zo raar met m’n billen van de bank hang. Ik vertel wat er aan de hand is en we bellen de verloskundige. Ik moet plat op de bank blijven liggen, zodat de navel streng niet klem kan komen te zitten. Als de verloskundige komt, checkt ze het hartje. Alles is goed, dus ik mag weer doen en laten wat ik wil. 21:00 Terwijl de verloskundige er nog is, nemen de weeën in heftigheid toe en spreken af dat we op z’n vroegst na 14.00 uur weer even contact opnemen. We moeten mijn lichaam de kans geven om wat ontsluiting te creëren. Ik moet me echt al wel concentreren bij iedere wee om ze goed op te vangen en dat lukt me nu nog prima. Ik besluit nog even te gaan douchen en Peter belt onze moeders dat het echt begonnen is. Hij vraagt of ze nog eventjes langs willen komen. We willen ze niet perse bij de bevalling, maar om een klein stukje mee te maken is toch wel bijzonder. Voor mij is het een soort afsluiting van kind zijn. Als de moeders in huis zijn en Peter en ik in de douche staan, komen de weeën snel achter elkaar. Eigenlijk wel heel snel, er is weinig tot geen pauze en ik ben m’n bubbeltje kwijt. Ik roep naar m’n moeder dat ik al zoveel druk voel en m’n schoonmoeder adviseert om toch de verloskundige te bellen. Peter twijfelt nog even, want we zijn pas 1.5 uur verder. De verloskundige heeft op dat moment nog twee andere bevallingen en omdat dit de eerste is zegt ze dat als ik het nu al niet meer red we misschien beter naar het ziekenhuis kunnen gaan. Ze stuurt toch een andere verloskundige naar ons toe.

Na twee uur weeën achter elkaar opvangen komt ze binnen en kijken we hoever ik ben… 8 centimeter! Vandaar dat het zo’n zeer doet! We gaan verder op bed en ik mag al snel gaan persen. Dit doe ik ongeveer een uur en dan wordt op 17maart  om 00:32 uur onze kleine meid Elin geboren. Een mooi fijn poppetje van 2720 kilogram. Ik vraag na drie seconden gelijk de kraamzorg – die ergens tijdens het persen binnen is gekomen – om de oma’s te halen en opa (mijn vader) blijkt er ineens ook bij te zijn. We genieten samen van de eerste momenten. We voelen allemaal even aan de navelstreng om het hartje te voelen. Na  20 minuten gaan de oma’s en opa weer naar beneden en gaan wij aan de gang om de placenta te halen, want die was er nog niet uit. Ik probeer een paar keer te persen, maar er komt niks anders dan bloed en stolsels. Ik krijg een spuit om de placenta los te laten gaan, weer proberen, weer niks. Elin gaat naar papa, weer proberen, weer niks. Volgends het protocol moeten we na 30 minuten de ambulance bellen, dus dat wordt gedaan. We proberen nog een keer met m’n knieën op m’n borst, maar er zit geen beweging in. En dan moet je mee, het infuus wordt aangelegd en de kleine meid wordt aangekleed door de kraamzorg. Ik word geholpen door de ambulancebroeders en wij gaan vast onderweg. M’n schoonmoeder rijdt met Peter en Elin iets later naar het ziekenhuis. In de ambulance verlies ik nog veel meer bloed. En ondanks alles, besef ik totaal niet wat er eigenlijk aan de hand is. Peter is nog net op tijd om me een kus te geven voor ik de operatie kamer in ga. Pas als ik op de operatie tafel klaar lig en tegen de anesthesist zeg dat alles zo gek klinkt en ik zo weinig zie, bedenk ik me pas dat dat toch niet echt goed gaat. Tijd om echt te beseffen heb ik niet, want ik ga onder narcose en de placenta wordt verwijderd door de gynaecoloog. Elin was erg gezakt in haar temperatuur en heeft een beetje voeding uit een cupje gehad. En ze heeft lekker warm bij papa gelegen. Als ik weer een beetje bij kennis ben, kan ik ook weer lekker knuffelen. De volgende ochtend komen we er achter dat ik 2.5 liter bloed verloren ben die nacht en krijg ik een zak met ijzer om weer wat aan te sterken. Als deze op is mogen we heerlijk naar huis.

OMAIRA

+ Meer berichten