ouderschap
Als moeder leer je nog meer dan jouw baby; zal ik dat even uitleggen?!
Op mijn Linkedin staat als eigenschap ‘nooit uitgeleerd’ en een quote van Pippi Langkous. Nu denk ik dat je dat in het leven nooit uitgeleerd zult zijn, maar had iemand mij kunnen vertellen dat je als nieuwe moeder elke dag, elk dagdeel en soms elk uur, elke minuut nog wel eens bijleert?
Ik ervaar moeder zijn als één groot leerproces tot nu toe. En wat voor proces. Voor mij als nieuwe moeder, voor mij als persoonlijkheid en voor mij als vrouw. Op alle fronten is het leren geblazen in een razend tempo dat ik soms niet kan en soms niet wil bijbenen. Vanaf moment 1 dat Liam werd geboren of misschien al wel dag 1 van de zwangerschap leer ik elke dag weer bij. Het begint vrij praktisch met hoe je een baby goed moet verzorgen, gevolgd door hoe je moet omgaan met een baby op neonatologie en alle miscommunicatie. Hoe je leeuwin moet zijn om je welpje te beschermen, hoe je rationeel moet blijven zonder je emoties uit te schakelen. Hoe je moet borstvoeden, moet kolven, het moet combineren. Niet alleen afwisselen, maar moet combineren met eigenlijk alles. Of hoe je alles moet combineren… het is maar hoe je het bekijkt.
Zo ben ik nu een was-expert, foefjes voor de meest vieze uiteenlopende derrie op kleding en doekjes, ik ben een wandelende gezondheidsgids voor alle kwaaltjes en bijbehorende klachten die een baby kan hebben én voor alle oma-weet-raad-oplossingen die je ervoor kunt proberen. Maar ik ben ook een fulltime-piekeraar, zorgenmaker en pakezel die eigenlijk tot nu toe nog nooit essentiële dingen is vergeten. Dat laatste doe je denk ik ook maar één keer en daarna nooit meer.
Hoe je met een slapende baby op de arm tegelijk de was kunt vouwen. Hoe je kunt wandelen en lunchen tegelijk. Hoe je je haar leuk kan doen zonder al te veel moeite of met 1 hand, nog beter. Hoe je kunt douchen zonder te denken dat je je baby in de kamer ernaast hoort huilen. Dat is vooral een soort fantoompijn want je denkt het te horen en snel te moeten douchen maar in werkelijkheid ligt die kleine nog ver in dromeland de straat bij elkaar te snurken. Voor niks gehaast. Haast. Kunnen we ook nog een aparte blog over schrijven trouwens…
Ik weet inmiddels ook hoe ik poepcrisis moet aanpakken. Hoe je spuug van je schouder kunt krijgen vlak voor ik naar kantoor moet en hoe je zo efficiënt mogelijk alle ondergebraakte spullen zo snel mogelijk schoon én droog kunt krijgen. Hoe je moet leren omgaan met slaapgebrek, is nog niet helemaal duidelijk. Wallen wegpoetsen daarentegen begint intussen artistieke vormen aan te nemen en zijn genoeg middelen voor te verkrijgen. Vet haar maak ik tegenwoordig tot ‘trending topic’ aangezien droogshampoo toch ook niet je-van-het blijkt te zijn.
Maar zonder gekheid; het is verrassend hoeveel kennis je tot je kunt nemen nadat je moeder (en ik denk ook voor vaders) bent geworden. En elke dag komt er weer een beetje informatie bij. Deel je informatie met andere (nieuwe) moeders. Gaan er conservaties over de app over ‘wat zou jij doen’ of ‘was dit bij jou ook zo toen en toen?’.
Dacht ik voordat ik ook maar zwanger raakte dat die vrouwen toch onzin uitkraamden met hoeveelheden cc’s in flesjes of uit borsten. Ik had geen flauw idee. Nu praat ik zowat vakjargon en in afkortingen tegen mede-moeders want die begrijpen wel waar ik het over heb. En het is nog waar ook. We hebben het over KV, BV, CC, KMA, Hypo-A, Bili, KDV en 120/4’s
(lees: kunstvoeding, borstvoeding, centiliters, koemelkallergie, hypo-allergeen, geelzucht, kinderdagverblijf en een flesje van 120 cc met 4 schepjes).
Maar uiteindelijk merk ik dat dat leren allemaal niet echt het leren is. Tuurlijk is het leren want je hebt weer een beetje extra kennis, maar die heb je ook nodig. Praktisch gezien.
Ik leer eigenlijk veel meer in de essentie van het leven. Wie ben ik, wat doe ik? Waar sta ik voor nu Liam er is? Wat is wel belangrijk en wat is niet meer belangrijk? Prioriteiten stellen, hoewel dat eigenlijk soms ook nog wel het moeilijkste van allemaal is. De prioriteit ligt natuurlijk bij je kind, maar soms kan ik totaal geen prioriteiten voor mezelf stellen om er goed voor mijn kind te kunnen zijn. De wisselwerking, het engeltje en het duiveltje dat elkaar uitfoeteren vanaf elk een schouder met jouw hoofd er tussen in.
Zelfzorg. Dat is pas leren. Hoe zorg je dat je een leuke moeder voor je kind kunt zijn zonder zelf om te vallen van vermoeidheid en ellende? (los van omstandigheden die maken dat dat niet anders kan hé). Hoe zorg je dat je niet alleen moeder bent maar ook vrouw, jezelf. Wie ben je eigenlijk als je moeder bent geworden? Ik heb het antwoord niet, dat heb ik nog te leren en hopelijk zal tijd en ervaring mij het antwoord geven. Maar waarschijnlijk zal ik vooral keihard moeten vallen zo nu en dan voordat ik leer hoe het moet, zoals een kind leert lopen of fietsen.
Loslaten. Ook zoiets. Had iemand mij kunnen vertellen hoe intens ik me verbonden zou gaan voelen met mijn kind? Hoe groot mijn liefde voor hem is? Hoe moeilijk het is te weten dat ik aan het werk ben en hij misschien wel gaat kruipen of lopen straks? Hoe ik op elke werkdag sta te treuzelen boven omdat ik weggaan zo lastig vindt maar ook soms heel erg nodig heb om me vrouw en mezelf te voelen en even niet moeder? Hoewel, moeder ben ik altijd. Hoe leer ik gezond loslaten?
Ik weet nu dat niemand mij had kunnen voorbereiden op het moederschap, ouderschap. Ouders zijn. Moeder zijn. Niemand had mij kunnen uitleggen wat je gaat voelen, wat je moet doen waarvan je denkt dat je dat eigenlijk helemaal niet kunt. Niemand had mij kunnen behoeden voor de fouten die ik heb gemaakt, want ik maak fouten, net als jij dat doet. Niemand had mij kunnen zeggen hoe slaapgebrek voelt en niemand had mij het vertrouwen kunnen geven dat je ook dat aan kunt. Ik zal ook niemand proberen uit te leggen hoe het zal zijn om moeder te worden. Het heeft geen enkele zin. Iedereen zal het anders ervaren en voor iedereen zal het anders voelen. Intens, een tweede natuur maar vooral een leerproces.
Noem het hoe je het noemen wilt maar het is het grootste mooiste meest intense leerproces, of nee wacht; avontuur van mijn leven.
Pippi Langkous; “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’.
Daar was baby Seth, ik kwam er snel achter dat ik het moederschap niet in mijn eentje kon
Je krijgt er zo veel voor terug.
‘Als je daarmee een kapotte doos en gebroken nachten bedoeld wel’.
50-80% van de moeders hebben na de bevalling last van stemmingswisselingen, die stemmingswisselingen vinden meestal plaats in de derde tot tiende dag na de bevalling en zijn een normale reactie van je lichaam door je hormonen. Bij 10-20% van de moeders houdt dit gevoel maandenlang aan, dan kan het zijn dat er sprake is van een postnatale depressie.
Heftig vond ik het om moeder te worden. Ik keek zo uit naar die roze wolk die iedereen je beloofd maar hij was er totaal niet. Eerlijk? Ik vond er gewoon geen reet aan die eerste weken, wat zeg ik, Seth gaat nu richting zeven maanden en ik begin het eindelijk sinds een paar weken pas echt leuk te vinden.
Kinderwens
Onze eerste zwangerschap is anders gelopen dan we hadden gehoopt, met 23 weken ben ik op 8 oktober 2017 bevallen van ons eerste kindje Vik nadat we slecht nieuws kregen tijdens de 20-weken echo. Maar daarmee werd onze wens voor een kindje alleen maar groter, een gezond kindje die we mee naar huis konden nemen om voor te zorgen.
We zouden mijn lichaam de tijd geven die het nodig had om te herstellen en de onderzoeken afwachten om te zien of de afwijking die Vik had erfelijk was of ‘een foutje van de natuur’. Het was een mega grote stomme oneerlijke fout van de natuur maar niets wat consequenties had voor een eventuele volgende zwangerschap. We waren blij dat ik niet lang daarna opnieuw in verwachting was.
Doodeng vond ik het om opnieuw een kindje in mijn buik te voelen, gespannen gingen wij dan ook naar de 20-weken echo. Tot die tijd waren we een beetje terughoudend in onze blijdschap maar alles zag er goed uit dus we probeerden het verdriet en de angst wat meer los te laten.
En dat lukte ook wel, maar toch merkte ik dat er een afstand bleef tussen mij en de baby in mijn buik. Een afstand die er tussen mij en Vik nooit is geweest. Vanaf de dag dat ik wist dat ik zwanger was van Vik was ik helemaal in de wolken maar dat intens blije gevoel bleef dit keer een beetje vlak. Ik verheugde me wel op zijn komst, maar wilde ook vooral gewoon niet meer zwanger zijn.
Ik was 18 oktober 2018 uitgerekend maar zei vanaf het begin van de zwangerschap dat deze baby eerder zou komen. Hij zou er zijn vóór de eerste verjaardag van Vik. Op 24 september 2018 werd ik voor de tweede keer moeder. De baby waar ik naar uit had gekeken was er, Seth Pelle. Kerngezond.
Roze wolk
Ik hoor het mezelf nog zeggen ‘ook saai, zo’n baby die altijd slaapt’. De eerste twee weken waren fantastisch! Toen ging de baby aan en dat is waar mijn roze wolk eindigde. Vreselijk, dat gehuil. Ik kon het niet aanhoren. Er brak een periode aan waarin Tom, mijn vriend voor werk van huis ging en Seth huilde van zijn ene voeding tot de volgende. Ik was nog niet gewend aan een baby die geen geluid maakte laat staan aan deze baby die mij flink op de proef stelde. Wie was überhaupt deze baby?
Dit was ook de periode waarin ik zelf voor het eerst brak.
Ik voelde het gewoon niet, dat intense moedergevoel. Ook al wist ik dat ik enorm veel van Seth hield, het lukte me niet om dat altijd te voelen en de moeder te zijn die ik me had voorgesteld te zullen zijn.
De eerste periode weigerde ik ook alle hulp, alles zelf doen, ik was toch degene die een kind wilde? Dat kon ik prima alleen. En moe? dat was ik ook niet, viel allemaal nog wel reuze mee zei ik dan. Die lat lekker hoog, baby op tijd verzorgd, het huis opgeruimd en schoon, de boodschappen gedaan en er zelf ook nog een beetje ok uitzien.
Het duurde niet lang voordat ik erachter kwam dat ik het niet in mijn eentje kon. Op dagen dat Tom thuis was ging het wel redelijk met me, dan lukte het me om de show weer op te voeren. Wat was ik blij en gelukkig en wat een prachtige baby hadden we. Maar ook hij wist wel beter. Op dagen dat hij niet thuis was had ik niemand om voor te acteren en wilde ik het liefst mijn huilende baby in zijn bed leggen en de deur dichttrekken. ‘Opgeruimd’. Babyfoon uit en even op adem komen op de bank.
Ondanks mijn enorme schuldgevoel lukte het me niet om aan Seth te hechten en me ook daadwerkelijk echt zijn moeder te voelen. Ik heb vaak gedacht ‘vanaf u ga ik het anders doen’ want ik wilde niets liever dan hem troosten maar dan lukte het me toch weer niet. En er waren ook echt wel momenten waarop ik genoot, wanneer Seth bij me lag te slapen. Verder kon ik het woord genieten niet meer horen, ik vond het maar overschat net als heel die roze wolk.
Vluchtgedrag
Als Tom dan thuis was vluchtte ik de deur uit, drankje in de stad? Naar een vriendin, zelfs naar de supermarkt was een uitstapje en alles greep ik aan om gewoon even weg te zijn van mijn gezin, want naast dat ik geen moeder wilde zijn wilde ik ook helemaal niet denken aan een gezin zijn. De droom van een groot gezin was compleet verdwenen. Ik begreep niet eens hoe mensen voor één kind konden zorgen. Hoe had ik ooit kunnen denken dat ik nog een kindje wilde?
Zo zakte ik steeds dieper in een gat. Ik had hulp nodig, anders dan mijn moeder of zus die een middagje zouden oppassen. Professionele hulp.
Regelmatig stortte ik compleet in, gingen de berichtjes van Tom naar mijn moeder of zus om even te checken hoe het bij mij thuis ging. Toen ik mijn moeder op een dag een berichtje stuurde dat het zo had moeten zijn met Vik, wel een kindje krijgen maar er niet voor hoeven zorgen, liep het emmertje over. Het was tijd, ik moest hulp gaan zoeken. Via het consultatiebureau kwam ik terecht bij infant mental health. Dit is gericht op moeder en kind.
Ik moest gaan leren dat het oké is om ook moeder van Seth te zijn, dat er naast mijn liefde voor Vik nog ruimte genoeg is om van Seth te houden. Dat Seth er niet is om iets te vervangen dat onvervangbaar is. Het voelde, en soms nog, oneerlijk om al zo snel opnieuw zwanger te worden. Ze hadden er nooit alle twee kunnen zijn, ik was al zwanger voor de uitgerekende datum van Vik en daarin ben ik vaak heel hard voor mezelf. Alsof ik Vik tekort doe door Seth en andersom precies zo. Maar ze mogen er allebei zijn, dat wist ik wel maar zo voelde ik het niet altijd.
Ik ben aardig op weg maar ik ben er nog niet. Er zijn nog steeds dagen waarop het me allemaal te veel word. Dagen waarop ik de lat veel te hoog leg maar het lukt me steeds beter om dit op te vangen en eerder aan de bel te trekken.
Het krijgen van een kindje wordt ontzettend geromantiseerd maar laten we eerlijk zijn en zeggen dat het echt heel erg heftig is om moeder te worden. Heel je leven wordt op zijn kop gezet voor en door iemand die je helemaal niet kent. Het voelt wel eigen maar is ook nog zo vreemd.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat het helemaal niet gek is als je denkt dat je wel een beetje hulp kunt gebruiken van een professional en dat het hartstikke knap is wanneer je dat zelf ook ziet en die stap durft te zetten.
Ik ging met tegenzin mijn eerste gesprek in en heb zelfs tot in de wachtkamer gedacht om het niet te doen maar ben uiteindelijk heel erg blij dat ik ben gegaan. Het heeft ervoor gezorgd dat ik op een andere manier naar bepaalde situaties kan kijken en me een zekerder gevoel als moeder gegeven.
De eerste maanden met Seth kan ik niet over doen maar de tijd die we nog samen hebben wordt alleen maar mooier.
Onze blogger Tim is afgelopen nacht vader geworden en wil hier meteen wat over kwijt!
Op het moment dat ik deze blog aan het typen ben lig jij boven op bed. Je bent moe en op, je lichaam doet je zeer en je ogen kunnen niet meer open blijven, omdat je wederom het mooiste hebt gedaan wat je kan doen. Want als ik nu namelijk naar mijn linkerkant kijk zie ik onze dochter liggen. Onze dochter van nog geen 12 uur oud die nu voor het eerst alleen in haar box ligt terwijl ik haar met arendsogen in de gaten houdt. Jij hebt in een ongelooflijk tempo vannacht haar op de wereld gezet en als ik vannacht afspeel in mijn hoofd als een film dan vind ik mijn rol in het creëren van onze perfecte dochter marginaal. Voor negen maanden lang was jij mijn tijger, heb jij geluk ervaren van de prachtige groei van leven in je buik, maar ook de keerzijde hiervan heb jij helaas moet meemaken.
12 waarheden over het moederschap
“Het moederschap”, typ deze term in op Google en je bent over een jaar nog niet klaar met het lezen van alles wat hier over is te vinden. En dan heb ik het nog niet eens over de handboeken, tijdschriften, apps, televisieprogramma’s en alle andere zaken waarbij het moederschap centraal staat. Best logisch dat er zoveel over geschreven is, want er zijn ook maar weinig zaken zó ingewikkeld als het moederschap.
Van feestbeest naar huismus: wat ouderschap met je doet…
Twee weken geleden was het carnaval in het Zuiden, zo ook bij ons in Tilburg. Carnaval, een feest dat me met de paplepel werd ingegoten. Als klein meisje liep ik al mee met de optocht in mijn geboortedorp en ging ik 4-5 dagen de hort op. In groep 8 werd ik tot mijn grote vreugde verkozen tot prinses Carnaval met mijn grote basisschoolliefde als prins aan mijn zijde. Wat een feest! En dat feest ging jaren zo door: maanden van tevoren al nadenken over outfits en dan van zaterdagochtend tot en met dinsdagnacht onder de pannen. Vanuit mijn werk in de horeca zo door de volgende kroeg in. Het kon niet op… Ook al was ik zo gaar als een tientje, ik ging door en had er iedere keer weer evenveel zin in.
En zo ging dat járen door, en dan niet alleen met carnaval, maar gewoonweg elk weekend (en doordeweeks, lang leve de studententijd). Náchten doorhalen, dansend op de bar. Op zondagochtenden stond ik zelfs vroeg op om vervolgens om 08.30 in de Zino in Tilburg te staan (bestaat helaas niet meer) tussen de partygangers die nog ff doortrokken na een van de vele houseparty’s. Om 13u ’s middags kwamen we dan lijkbleek die tent uit om onszelf dan tussen het winkelend publiek te begeven op weg naar ons bed. Dat waren nog eens tijden (om er alvast even een ‘volwassen’ uitdrukking in te gooien)!
En toen werd ik ouder … En merkte ik dat ik na een paar nachten doortrekken misschien toch even moest bijkomen. Maar dat was geen probleem, want daar was alle tijd en ruimte voor. De zondagen werden gevuld met uitslapen, bankhangen en Discovery kijken (er was nog geen Netflix … yes, zo oud ben ik dus …). ’s Avonds een keer wat eten bestellen en dan van de bank af ons bed inrollen: no problem at all!
Maar toen kwam daar de grote beslissing om voor een kindje te gaan. Die wens ging snel in vervulling, want 3 maanden na die beslissing was ik zwanger en in februari 2013 werd ik mama van het allerleukste jongetje van de wereld; Sid werd geboren. Dat betekende slapeloze nachten. Was ik van tevoren enigszins voor gewaarschuwd door vriendinnen, maar ik dacht toen alleen maar: ‘joh, kan toch nooit zo erg zijn. Ik ga geregeld op stap en maak dan ook korte nachten, appeltje eitje!’
Wow mensen, hoe kan ik me zo vergist hebben?! Hoe dan?! Die korte nachten met een baby, dreumes of peuter zijn NIKS in vergelijking met een nacht stappen. Dat brakke gevoel dat je de ochtend daarna hebt is VEEL ERGER dan na een nacht doorhalen. Ik dacht echt dat het mee zou vallen, maar inmiddels ben ik al 6 jaar mama, waarvan 3 jaar van een meisje dat tot voor kort weigerde om door te slapen, en weet ik wel beter: het is soms niet vol te houden.
Maar weet je wat nu nog erger is? Ik trek het ook gewoon niet meer. Dat stappen en nachten doorhalen. Ik kan dat niet meer. Om 23u mezelf nog optutten om de stad in te gaan? Joh, laat me alsjeblieft met rust. Ik heb al moeite genoeg om mijn ogen open te houden rond die tijd, laat staan dat ik er nog make-up op gesmeerd krijg. Ik hoor mezelf soms wel eens de vréselijke zin zeggen ‘Ik ga naar huis, want wil mezelf nog een beetje fris voelen morgen als die kleintjes wakker worden’. Nee. Nee mensen, dat wil ik dus eigenlijk helemaal niet. Ik wil mezelf echt gruwelijk brak voelen, maar er zijn de volgende ochtend gewoon weer twee kids die mama terroriseren. Dat is natuurlijk niet echt zo, maar als je een kater hebt, voélt dat wel zo …
Liv roept meestal om 06.30u ‘mamaaa ikke mellluk’, en dan is het dus bal. En ja, ze is 3 jaar en drinkt nog een fles als ze wakker wordt (en vaak ’s avonds ook nog, oooeeeehh) en er zullen genoeg mensen zijn die hier wat van vinden, maar daar gaat het nu niet om. Het gaat erom dat deze mama dan nog totaal in de kreukels ligt, niet meer weet hoe ze haar ogen open moet doen en of ze überhaupt nog lééft … En dat er dan zo’n doordringend stemmetje blijft door ratelen dat ze melk wilt. En als je die melk dan brengt, warmgemaakt en wel, je die fles dan rechts in het hoekje van haar bed moet zetten terwijl zij zich nog even omdraait … whuutt?!
Of dat je dan zegt dat ze nog even moet slapen en ze dat beaamt, en jij dan weer naar bed strompelt met een hoofd dat continu door een moker wordt bewerkt, en dat dat duiveltje in mensgedaante, want dat is ze inmiddels in de waangedachten van het delirium waarin jij je begeeft, na 5 minuten begint te zingen en te roepen dat ze wakker is… en je er dan dus weer uit moet, nu voorgoed, terwijl je geest eigenlijk nog blijft liggen en je jezelf dus als een zombie voortbeweegt om dat monster uit bed te pakken dat toch om jouw aandacht vraagt. En dat je jezelf dan met dat wezentje naar beneden begeeft om daar samen onder een dekentje op de bank te kruipen en tv te gaan kijken. In pyjama, jij met thee en zij met haar melk, tussen de knuffelbeesten, dicht tegen elkaar aan … Dat is toch echt preciés wat je wilt na een nacht stappen?! Nee dus! Heel fijn hoor zo’n kleintje tegen me aan, maar ik vind het nóg fijner als dat een uurtje of 4 later gebeurt. Ook hier weer een shout-out naar de iPad op zulke momenten!
Het gevolg van dit alles is dat je als ouder dus je leven daarop aanpast. Natuurlijk doe je dat met meer dingen als je kinderen krijgt, maar ik vond dit toch wel even een dingetje. De eerste keer dat ik mezelf op een zaterdagavond hoorde zeggen dat ik ‘het eigenlijk wel lekker vond om thuis te blijven’, twijfelde ik even of echt niet iemand anders dat zei. Say what?! Wat gebeurde er met me?! Hoezo klonk ik zo ‘oud’? Ik zou toch geen huismus worden?!
Jawel dus! Ik ben een huismus. En ik vind het eigenlijk wel prima. Het stappen en nachten doorhalen heeft nu gewoonweg een andere invulling gekregen. Ik hecht nu meer waarde aan een avond lekker eten en gezellig borrelen met vrienden, of (ja echt!) een avond heerlijk bankhangen met vriendlief. Met toastjes, chips, thee en/of een wijntje, oude kloffie aan, bril op en chillen maar. Ik word tegenwoordig blijer van een goeie serie op Netflix, dan dat ik mezelf door een te drukke kroeg wurm langs te sexy geklede pubermeisjes en jonge studentjes die denken dat ze wel even een MILF kunnen scoren (hun woorden. Ja echt, waar gebeurd!).
Yes, mijn weekenden zijn tegenwoordig compleet rock ’n roll! Waar we voorheen overdag niets deden en ’s avonds het huis uit gingen, zijn we nu overdag onder de pannen en liggen we ’s avonds voor pampus. Welkom in de opwindende wereld van het ouderschap! Maar het is niet zo dat ik nooit meer ga hoor! Ik kan namelijk soms wel enorme zin hebben om een nacht door te halen. Om te drinken en te dansen: heerlijk! En dat gebeurt ook wel eens hoor. Maar dan zorgt deze mama toch mooi wel even dat de kids een nachtje logeren zijn …
Om even terug te komen op dat Carnaval van twee weken geleden. Ik ben welgeteld 2 uurtjes geweest. Met de kindjes, op zondagmiddag. In Berkel-Enschot. Dus dat. Living on the edge …
Het is nu zaterdagavond 23.15u. Ik zeg welterusten!
X
Manon
