Peuter
Met de trein, de warmste dag ooit, met je peuter naar Amsterdam. Dat is toch een molotovcocktail?
Op pad met de kleine, met de trein, je beste vriendin met ook haar peuter in een bomvolle stad met 26 graden.. wat bezielde me?
Het begon al gelijk in de ochtend dat mijn vriendin en ik alletwee bij een andere halte stonden.. even ontstond er paniek want we wilden en in dezelfde coupe zitten, elkaar helpen met de buggy’s en uberhaupt samen de reis afleggen. Dat was eigenlijk het moment om weer lekker weg te gaan!
In de trein (waar we stonden met 3 kinderwagens en ondertussen alles en iedereen aan het blokkeerden) konden we de meiden goed vermaken, insmeren en drinken geven.
Bij Amsterdam gingen wij er uit, en stonden wij met zijn tweetjes twee buggy’s uit de trein te laden.
NIEMAND, maar ook werkelijk niemand bood aan om ons te helpen maar ze waren alleen aan het mopperen dat ze eruit of er lang wilden.. Uit de trein was het al bloedjeheet en was de lift kapot naar beneden. Dus hup, een pokkeneind lopen naar de volgende lift waar we wederom moesten wachten omdat mensen te lui zijn om een roltrap te pakken..
Op het station moesten we naar de wc en de meiden verschonen. Echt super zo’n familiekamer waar je ze kunt verschonen maar het is wel enorm jammer dat je met je kinderwagen niet naar de dameswc kan, dus we gingen om de beurt naar de wc.. leuk als je een keer alleen op pad gaat.
Eenmaal op pad gingen we winkels in en uit, kochten we veel lekkers maar de dames werden het een beetje zat dus begonnen af en toe te mopperen.. de liften waren wel een feestje met de spiegels! Nog een poepbroek tussendoor in een kleedkamer verschonen, nog een ijsje, en zo met zweet op onze voorhoofd gingen we steeds verder de stad in.
Het werd heter en heter en al die toeristen die alleen maar in de weg lopen (dat is mijn mening). Een paar winkels waar we heen wilden hadden geen lift of een aantal traptreden en das niet lekker als je met 2 volle buggy’s op pad bent.. dus dat was niet te doen. Ik ben van mening dat vele winkels moeilijk toegankelijk zijn voor invaliden of kinderwagens. Als Day wat ouder was, zal het wat makkelijker zijn en als je met 1 kinderwagen bent natuurlijk ook.
Day kon maar niet in slaap komen en was nog goed vrolijk, d’r vriendinnetje had het opgegeven en lag heerlijk te pitten. Uiteindelijk is Day echt heel de dag wakker gebleven en bleef nog vrolijk!
Rond 3 uur was het echt echt echt heel druk, precies zoals het was toen ik hier nog op school zat. We gingen richting de trein en daar begon alle ellende weer…
Eerst door de poortjes waar mensen in tegengestelde richting nog net voor je neus voordringen bij een invalide/kinderwagenpoortje, en begrijp me niet verkeerd want als je niemand ziet aankomen, doe dan vooral je ding want dat doen we allemaal… maar niet als je 2 freaking kinderwagens voor je neus ziet die proberen in te checken! En dit gebeurde wel 3x bij 1 poortje!
We hadden nog 8 minuten voor de trein vertrok en we moesten alleen de lift nog in en de trein in, dit moesten we toch wel halen?
BUITEN DIENST, klotelift!
Weer door die poortjes,
Weer mensen die voordrongen door precies dat klotepoortje!
Lopend naar het andere deel van het station,
Weer door die poortjes,
Weer mensen die voordrongen door precies dat klotepoortje!
Lift in,
Lift uit,
Even hardop schelden hoeveel asociale mensen er op de wereld zijn
Rennen (mijn vriendin met haar blessure)
100 graden, geheel doorbakken waren we uiteindelijk in de trein.
Toen kwam ik aan in Hoorn, daar stak ik uiteindelijk over op de weg want er stond een auto stil.. die was zeker even haar verstand verloren door de warmte, maargoed ik was bijna over, gaat die auto opeens gas geven en krijg ik natuurlijk de schuld waarom ik mijn kinderwagen voor de auto gooi… ik kon mezelf eigenlijk niet inhouden maar door de warmte kon ik nog net WEL mijn verstand gebruiken door karma zijn ding te laten doen..
WAAROM MOEST IK OOK AL WEER PER SE NAAR AMSTERDAM? Wat bezielde me? Ik heb het echt ontzettend leuk gehad maar of het gedoe het waard was? NEE! Ik wacht wel tot ze ietsje groter is, of minder warm, of minder toerisme. Of als de wereld misschien minder asociaal is.. Day kan niet zo goed tegen al die prikkels dus was dit een leuk uitprobeersel maar ik bedank!
Mensen, zullen we afspreken om mensen wat meer voor te laten, dat je kunt vragen of je kunt helpen, dat je kunt vragen of je kan tillen.. jullie zouden mensen hun dag kunnen maken!
Dagje dierentuin met een verwende peuter
Dagje Dierentuin met een verwende peuter
Hiep hiep hoera, oma wordt 87 jaar. Om dat te vieren wil oma graag met de hele familie op stap. Daar komen al direct twee enorme uitdagingen om de hoek kijken: 1. Bedenk maar eens iets wat iedereen leuk vindt. En met iedereen dan bedoel ik van een oma van 87 tot aan een baby van 0 en alles daartussen. Gelukkig vindt jong en oud het leuk om naar een verzameling levende dieren in een parkachtige omgeving te kijken, dus die uitdaging was snel overwonnen. Het werd de dierentuin. Dan uitdaging 2; vind maar eens een datum waar op iedereen kan. Nou verjaart oma al 87 jaar op dezelfde datum, dus je zou denken dat iedereen er wel rekening mee houdt in de agenda en warempel.. dat bleek ook het geval. Oma blij, pubers blij, verwende peuterdochter blij, baby (die toch nog geen mening heeft) blij. Iedereen blij. So far, so good.
Dus zo geschiedde, we gingen naar de dierentuin. Om de stemming er goed in te krijgen, vroeg ik in de auto nog eens aan Jackie, mijn lieve, verwende peuterdochter van 2,5 jaar of ze wist waar we heen gingen. Ze was helemaal door het dolle heen: “Ja mama, de dierentuin.” Goedzo, ze weet het nog en ze lijkt er zin in te hebb.. “Dinosaurussen!!” Wacht, wait a minute, dinosaurussen? “Nee schatje, hoe kom je daar nou toch bij?” Oh verrek, de laatste keer dat we naar een dierentuin gingen, was daar inderdaad een tijdelijke dino expositie. “Nee lieve Jackie, er zijn nu geen dinosaurussen.” “Jawehel mama, wél dinosaurussen.” En ik ben nog altijd blij dat blikken van peuterpubers niet kunnen doden, anders had ik op dat moment voor de zoveelste keer het loodje gelegd. Hmmm oké, dit gaat op deze manier een eindeloze discussie worden. Ze moet die dino’s maar zo snel mogelijk uit haar hoofdje zetten. “Maar lieve Jackie, er zijn wel een heleboel andere leuke dieren.” “Eenhoorns?” Zucht. “Olifanten?” ze kijkt me gelukkig weer triomfantelijk aan met haar liefste gezichtje. “Nee, olifanten heeft deze dierentuin geloof ik niet” fluistert mijn man me toe. “Wat geen olifanten? Welke dierentuin heeft er nou geen olifanten? Wie heeft deze dierentuin eigenlijk uitgezocht?” en voor ik er erg in heb, ben ik al weer in een nieuwe, net zo nutteloze discussie belandt. “Leeuwen dan?” hoor ik vanaf de achterbank. Oh ja, daar moet ik ook nog iemand tevreden stellen. “Ja leeuwen wel.” (please, laten er leeuwen zijn). “Oké” antwoordt Jackie dan. Een ‘oké’ daar moeten we het mee doen. Dat zeg ik, mijn kind is nu al verwend. Even wil ik een verhaal beginnen over zielige kindjes in Afrika, maar daar hebben ze juist heel veel leeuwen, dus aangezien ik al aan mijn max van slechte discussies voor vandaag zit, besluit ik wijselijk mijn mond te houden. Bovendien is Jackie nu blijkbaar tevreden, dus ik laat het hier maar bij.
Eenmaal bij de dierentuin aangekomen, is iedereen al bij de ingang als ik nog luiers sta te verschonen, wagens sta uit te klappen en extra eten in de luiertas loop te proppen. Oké, ik ben zover. Geloof ik. “Naar de leeuwen.” En je weet wel wie dat roept, denk ik zo. Als we in het park zijn, moet iedereen natuurlijk naar het toilet en iemand die zelf vast geen kinderen heeft, heeft bedacht om naast het toilet een springkussen te plaatsen, waardoor ik hemel en aarde moet bewegen om Jackie vervolgens weer mee te krijgen, want die wil liever de rest van de dag blijven springen. “Kom Jackie, we gaan naar de leeuwen”.
Het blijkt een prachtige, kleinschalige dierentuin, met ruime weidevelden voor de dieren. We zien walibi’s “ik wil naar de leeuwen”, aapjes “mama, zullen we verder gaan naar de leeuwen?” en zelfs witte tijgers “nu gaan we naar de leeuwen, goed idee?”. We lunchen in een mooi picknick park waar ook een oude stadsbus staat en vervolgens komen we dan eindelijk bij het verblijf van de leeuwen. Daar liggen ze, super dichtbij, een hele troep mannetjesleeuwen. “Wow Jackie, zie je de leeuwen? Zie je hoe dichtbij ze zijn? Fijn hè? Dat we nu dan eindelijk bij de leeuwen zijn.” Een antwoord blijft uit, maar dat is vast omdat ze zo onder de indruk is.
We gaan nog even kijken bij de giraffen en de cheeta’s en dan besluiten we weer terug te gaan, want we hebben ook nog ergens gereserveerd om een hapje te eten. In de auto vraag ik zogenaamd heel benieuwd wat Jackie het leukst vond in de dierentuin. “De bus” “Huh? De bus? En de leeuwen dan?” “Nee. Die deden niet eens ‘wraow’.” Om er vervolgens nog aan toe te voegen “De dino’s deden wel ‘wraow’.
X Ilse (typically_ilse)
“
Onze zoon is een muzikaal talent, ik weet niet of ik moet lachen of huilen…
Mijn dochter zit op dansles, in een cultureel centrum hier in de stad. Op een middag hadden zij ‘workshops’ voor basisschool kinderen. Er was iemand van het toneel, van de dansclub en er was een meneer met allerhande muziekinstrumenten. Ik zat rustig te wachten tot de les van mijn dochter afgelopen was. Tot ik ineens de muziekinstrumenten man hoorde roepen: ‘van wie is deze jongen?’ Toen begon er een belletje te rinkelen (ik hoorde heel veel belletjes rinkelen, dat bleek later mijn eigen zoon te zijn, die alle instrumenten al aan het uitproberen was). Oh! Mijn zoon! Dat is waar ook, die had ik mee. Ik was bang dat hij de workshop aan het verstoren was, dus ik hield me koest, schaapachtig lachend naar de andere moeders. Ha, weer zo’n kind wat niet wil luisteren”, riep ik nog. Maar toen mijn zoon enthousiast met sambaballen in zijn handen naar mij toe kwam rennen, kon ik er niet meer onderuit. ‘Hij is van mij ja’, zei ik beschamend.
